ยูนะเป็นเด็กหญิงที่ใช้ดาบเก่งมากๆ แต่เธอก็ถูกจับมาและกำลังจะถูกขายแต่ขุนนางคนนี้ก็ได้มาช่วยยูนะไว้ และซื้อเธอว่าแต่องครักษ์ข้างกาย

...----------------...

"เจ้าชื่ออะไร" เค้าถามเด็กหญิงที่เค้าซื้อมา

"ข้าชื่อยูนะ" เธอเป็นคนที่เย็นชาและแววตาที่เต็มไปด้วยความมืดมน

"ยูนะ..เป็นชื่อที่เพราะดี " เค้าสังเกตเห็นท่าทางที่เย็นชาและแววตาที่มืดมนไร้ความรู้สึก "ข้าชื่อว่าโดฮัน เป็นเจ้านายของเจ้านะยูนะ" ความคิดในใจเค้า//ทำไมชื่อมันคุ้มๆกันนะ

"รับทราบค่ะนายท่าน" เธอโน้มรับ แต่ก็ยังมีท่าทางที่เย็นชาและไร้ความรู้สึก

"นี้ข้าให้ " เค้ายืนสร้อยคอนั้นให้เธอ "รับไว้นะ ถือว่าเป็นขวัญให้องครักษ์ของข้า"

"ขอบคุณค่ะนายท่าน" ฉันรับมาและใส่ไว้

"เจ้าใส่แล้วสวยดีนะ" ในใจ//เดียวสินายพูดอะไรออกไปเนี่ย เค้ากระแฮมในคอเพื่อแกล้งเขิน "เจ้าไปพักเถอะ ห้องพักของเจ้าอยู่ซ้ายมือ"

"ขอบคุณนายท่าน" เธอได้เดินออกไป

ความคินในใจของโดฮัน//ทำไมจึงรู้สึกแปลกๆนะ เหมือนเคยเจอกันมาก่อนเลยนะ

...----------------...

แต่ความจริงคือโดฮันคือเจอเด็กหญิงอายุ 14 ปี ที่เก่งดาบมากๆ ในงานเลี้ยงของขุนนางที่เค้าจัดขึ้นในวันเกิด 25 ปีของเค้า

...ในงานเลี้ยงเมื่อ 4 ปีก่อน...

ทุกคน "สุขสันต์วันเกิดนะครับท่าน"

...โดฮันได้เดินมาทางที่พ่อของยูนะยืนอยู่...

โดฮัน " คนนี้ลูกสาวท่านเหรอครับ "

พ่อของยูนะ "ใช่ครับ ลูกผมชื่อยูนะครับเค้าเป็นเด็กผู้หญิงที่ชอบเรียนดาบมากๆ แต่ก็เป็นเด็กที่เย็นชาเอามากๆเลยครับ และชอบทำคนเหมือนผู้ใหญ่นะครับ"

โดฮัน " ตัวเล็กเจ้าก็น่ารักดีนิไว้ 16 ปี มาหมันกับเจ้าเอาไหมละ" พูดหยอกล้อ ขณะที่ลูบหัวยูนะเบาๆ

ยูนะ " ถ้าตระกูลข้าไม่ถูกใส่ร้ายว่าเป็นศัตรูก็คงได้หมันอยู่หรอก "

โดฮันชะงักไปชั่วขณะ

โดฮัน "ข้าหมายความว่าอะไรหรือ"

...----------------...

ในปีนี้ยูนะมีอายุ 18 ปีแล้ว และโดฮันมีอายุ 29 ปีแล้ว แต่ยูนะสวยขึ้นจนจำแทบจะไม่ได้ แต่โดฮันก็ยังมีหน้าที่หล่อเหมือน 18 ปี อยู่เหมือนเดิม แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนคือยูนะที่ยังมีท่าทางที่เย็นชาและไร้ความรู้สึก

...ตอนเช้า...

...----------------...

โดฮันได้ให้คนไปเรียกยูนะเข้ามาในห้อง

โดฮัน: "ยูนะข้ามีงานให้เจ้าทำ"

ยูนะ:"ค่ะ"

โดฮัน:" ที่นี้คือบ้านเกิดของข้า และมีพวกที่กำลังจะก่อนสงคราม" ให้ดูแผนที่ "ข้าจะให้เข้าไปสืบข้อมูล"

ยูนะ:"รับทราบค่ะ"

...1 อาทิตย์ผ่านไป...

...----------------...

โดฮัน:ความคิดในใจ//ยูนะจะเป็นอะไรหรือป่าวนะ นี้มันก็นานแล้วนะ

...เสียงกรี๊ดของแม่บ้านและทหาร...

โดฮันรีบเดินออกไปดูและภาพที่เค้าเห็นหรือ ยูนะชุดเต็มไปด้วยเลือด โดฮันรีบวิ่งไปหายูนะ

โดฮัน:"ยูนะทำไมเจ้าเลือดเต็มตัวขนาดนี้ละ "

และได้มีทหารเข้ามารายงาน

ทหาร:"นายท่านครับ คนที่จะก่อนสงคราม....ตายไปหมดแล้วครับ" ทหารพูดและหันไปดูยูนะและก้มหน้าลงด้วยความกลัว

โดฮัน:" ห๊ะ..เจ้าว่าไงนะ" โดฮันตกใจและหันมามองที่ยูนะองครักษ์ของเค้า " ยูนะ..เจ้า..ฆ่าพวกนั้นจนหมดเลยเหรอ "

ยูนะ: คุกเข่าลง " ข้าขอโทษ..เป็นเพราะอารมณ์โกรธของข้าที่พวกมันมาด่าท่าน ข้าก็เลย..." น้ำเสียงของเธอยังคงเย็นชา และแววตาที่ไร้ความรู้สึก

โดฮัน:" ไม่เป็นไร" ช่วยยูนะยืนขึ้น " ไม่เป็นไร ข้าทำดีแล้ว ไปอาบน้ำให้สะอาดเถอะ" ความคิดในใจ// เจ้าก็ยังมีแววตาที่ไร้ความรู้สึกอยู่เหมือนเดินสินะ ไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่เด็กแล้วนะ

ยูนะ:"รับทราบค่ะ " เดินออกไป

...ตอนบ่ายๆ...

...----------------...

โดอันกำลังฝึกดาบอยู่ และยูนะที่กำลังเดินเล่นอยู่ก็เห็นภาพที่โดฮันกำลังฝึกดาบอยู่

ยูนะ: แอบยิ้มเบาๆ " เดียวสิทำไมข้าถึงรู้สึกแปลกๆนะ " พึมพำกับตัวเองเบาๆ สะบัดหัวเพื่อตั้งสติ

โดฮันที่สังเกตเห็นยูนะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่กลับยิ้มมุมปากเบาๆ

โดฮันความคิดในใจ// ตอนเจ้ายิ้มมันก็น่ารักนี้ ทำไมเจ้าไม่ยิ้มให้บ่อยๆนะ แต่เจ้าก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ

...ตอนดึก...

...----------------...

...ในห้องนอนของโดฮัน...

โดฮันกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงโดยไม่ได้ใส่เสื้อ

โดฮัน:" ทำไมตอนเด็กยูนะถึงพูดแบบนั้นกันนะ ถ้าไม่มีถูกบอกว่าเป็นศัตรู " ลุกขึ้นนั่งบนเตียง "หรือว่า"

แต่ก่อนจะได้คิดอะไรต่อ ก็มีนักฆ่าเข้ามาในห้องของโดฮันท่างหน้าต่าง แต่ยูนะก็ได้พังประตูเข้ามา และได้ใช้ดาบฆ่านักฆ่าคนนี้ไป ยูนะหันกลับไปทางที่โดฮันอยู่

ยูนะ: คุกเข่าลง "ข้าขออภัยค่ะ " ก้มหน้าลงหน้าแดงขึ้นนิดหน่อย