ห้วงรักอลวน LGBT หัวใจรักสามเรา
ตอนที่ 1 หุ่นยนต์ไร้ความรู้สึก
โรงเรียนมัธยมปลาย "เหิงชาน เมิ่งเต๋อ" (衡山梦德高中)
โรงเรียนสายวิทย์-วิศวกรรมชั้นนำในมณฑลหูหนาน ประเทศจีน
นักเรียนส่วนใหญ่จะเรียนเข้มในสายวิทย์ คณิต และเทคโนโลยี เพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยระดับท็อป
เฉิน ไป๋ห่าว
“ซ่งจื่อรุ่ย! เธอเอาประแจหกเหลี่ยมของฉันไปใช่มั้ย!”
เสียงนี้ไม่ได้ดังในห้องเรียน แต่มันดังกว่าเครื่องตัดเหล็กด้วยซ้ำ
เสียงของ หลินไป๋ห่าว ที่ปกติพูดน้อยมาก
กำลังดังแบบ “คนที่ของหายจนเริ่มสติหลุด”
ซ่งจื่อรุ่ย ที่กำลังนั่งไขสายวงจรอยู่ใต้โต๊ะ กะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะโผล่หัวขึ้นมา
จ้าว จื่อรุ่ย
นายหา.....อะไรของนาย
ในมือเธอมีประแจหกเหลี่ยม
อยู่หนึ่งอัน
ไป๋ห่าวพ่นลมหายใจแล้วเอื้อมไปคว้าเบา ๆ
จ้าว จื่อรุ่ย
“อ้าว จริงดิ?”
เธอยิ้มกว้าง ยื่นคืนให้แบบไม่รู้สึกผิด
จ้าว จื่อรุ่ย
ฉันเห็นวางอยู่เฉย ๆ อะ… ของไม่มีเจ้าของ คือของกลาง เข้าใจปะ
ซู ลี่หาน
“เธอเอากฎในศาลมาปรับใช้ในชมรมหุ่นยนต์ไม่ได้นะ”
ลี่หาน ที่นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ โคลงหัวน้อย ๆ
เธอไม่ได้พูดอะไร แต่มีเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ หลุดออกมาจากจมูก
จ้าว จื่อรุ่ย
ฉันถูกใส่ร้ายป้ายสี!”
ซู ลี่หาน
“เธอถือของคนอื่นอยู่ทั้งที่พูดว่าไม่รู้เรื่องนะ”
จ้าว จื่อรุ่ย
“โอ้โห ฝ่ายซอฟต์แวร์หักหลังฝ่ายฮาร์ดแวร์แล้วเหรอ!?”
ซู ลี่หาน
“เธอคือฮาร์ดแวร์ที่ชอบรวนเวลาคนจับผิดอะ”
ลี่หานพูดนิ่ง ๆ แต่แววตาแพรวพราว
ไป๋ห่าวหลุดหัวเราะเบา ๆ ครั้งแรกของวัน
วันนี้คือวันศุกร์ของสัปดาห์ที่สาม เทอมสอง
ชมรมหุ่นยนต์ของโรงเรียน “เหิงชาน เมิ่งเต๋อ” กำลังอยู่ในช่วงประกอบชิ้นส่วนต้นแบบสำหรับการแข่งขัน
สมาชิก 3 คนในกลุ่ม C – ไป๋ห่าว, จื่อรุ่ย และลี่หาน ต้องทำงานร่วมกันเพื่อสร้างหุ่นยนต์ “เก็บของในพื้นที่แคบ”
หรือเรียกอีกชื่อว่า “หุ่นยนต์หมาในท่อ” (ชื่อที่จื่อรุ่ยตั้งเอง)
จ้าว จื่อรุ่ย
“เอาจริง ๆ ฉันว่าไอ้หุ่นเนี่ยมันน่าสงสารนะ…”
จ้าว จื่อรุ่ย
“มันต้องไปอยู่ในที่มืดแคบ ๆ หาความสุขไม่ได้”
เฉิน ไป๋ห่าว
“มันคือหุ่นยนต์ มันไม่มีความรู้สึก
ซู ลี่หาน
หุ่นยนต์มันไม่มีความรู้สึกเหรอ !!???
เฉิน ไป๋ห่าว
“แต่ฉันมีความรู้สึกนะ”
เสียงของหลินไป๋ห่าวดังขึ้นทันควัน
เขาขยับตัวแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้ลี่หานในระยะที่อีกฝ่ายต้องชะงักเล็กน้อย
ลี่หานเบิกตานิดหนึ่ง ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะคาดไม่ถึง
กลิ่นสบู่สะอาดจากคอเสื้อของเขาแผ่วผ่านจมูกเธอ
ไป๋ห่าวไม่ได้มองตาเธอแบบเล่น ๆ
เขาดูจริงจัง — หรืออาจแค่ “กำลังทดลองอะไรบางอย่างในใจตัวเอง”
จื่อรุ่ยที่เห็นภาพตรงหน้าเงียบไปทันที
รอยยิ้มบนหน้าค่อย ๆ จาง
เธอลุกขึ้นโดยไม่พูดอะไรแล้วเดินออกจากห้องชมรมไป
จ้าว จื่อรุ่ย
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
เธอโยนประโยคแห้ง ๆ ทิ้งไว้ก่อนจะปิดประตู
ลี่หานหันมองประตู...แล้วลุกตามทันที
ซู ลี่หาน
“ฉันไปดูเธอก่อนนะ”
เธอพูดเบา ๆ ก่อนจะรีบวิ่งตามออกไปโดยไม่หันกลับมา
ไป๋ห่าวมองตามเงาเธอไปเงียบ ๆ
ไม่เข้าใจนักว่าตัวเองพูดอะไรผิด
เขาก้มหน้าทำงานต่อ ชิ้นส่วนหุ่นยนต์ตรงหน้าเหมือนเงียบไปทั้งห้อง
ทันใดนั้น...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากมุมโต๊ะของลี่หาน
หน้าจอส่องแสงขึ้นมา — มีชื่อขึ้นว่า "แม่โทรมา"
เขลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหยิบมันขึ้นมา
“เดี๋ยวไปให้เธอดีกว่า... แม่โทรมาแบบนี้ คงมีเรื่องด่วน”
หน้าห้องน้ำหญิง – ตึกชมรมหลังโรงเรียน
ไป๋ห่าวมาถึงหน้าห้องน้ำหญิง — ประตูเปิดแง้มอยู่เล็กน้อย
เฉิน ไป๋ห่าว
ลี่หาน โทรศัพท์เธอ...”
เขากำลังจะเคาะประตู
แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นภาพผ่านกระจกบานเล็กที่อยู่เหนือประตูพอดี
และนั่นทำให้เขาชะงักเหมือนถูกไฟดูด
---
ลี่หานยืนประชิดกับจื่อรุ่ย
มือหนึ่งจับไหล่ อีกมือแตะข้างแก้ม
และในเสี้ยววินาทีที่เขามองเข้าไป —
ริมฝีปากของพวกเธอสัมผัสกัน
---
มันไม่ได้ดูรุนแรง ไม่ได้เต็มไปด้วยอารมณ์เร่าร้อน
แต่กลับ จริง
จริงพอที่จะทำให้หัวใจของไป๋ห่าวกระตุกวูบ
เขาถอยออกมาเงียบ ๆ
ไม่พูด ไม่ทำเสียง
แค่เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะอย่างคนที่แบกอะไรบางอย่
“...เพราะงั้นสินะ”
“เพราะงั้น ลี่หานถึงไม่เคยมองฉัน”
“เพราะงั้น จื่อรุ่ยถึงชอบหัวเราะเวลาอยู่กับเธอมากกว่าฉัน…”
“แต่ก็ไม่เกี่ยวหรอก”
“เพราะความจริงคือ… ฉันแค่แอบรักจื่อรุ่ยอยู่เงียบ ๆ
มาตลอด โดยที่ไม่รู้ตัวเลยต่างหาก”
ตอนที่ 2 รักเขาแล้วเราล่ะ
ค่ำคืนนั้น ฝนโปรยลงมาเบา ๆ
แสงจากเสาไฟด้านนอกลอดผ่านม่านโปร่ง สีเหลืองนวลสะท้อนกับผ้าปูเตียงสีขาว
ในห้องพักของหอหญิงชั้น 3 มีเสียงพัดลมเบา ๆ หมุนวน แต่ไม่มีใครพูดอะไรเลย
ลี่หาน นั่งอยู่ที่โต๊ะ อ่านโน้ตการบ้านสายโปรแกรม
ข้าง ๆ คือแก้วน้ำอุ่นที่กำลังมีไอน้ำลอยขึ้น
ซ่งจื่อรุ่ย นอนหงายอยู่บนเตียงอีกฝั่ง หันหน้าเข้ากำแพง
เงียบอยู่นาน จนเหมือนทั้งห้องหลุดเข้าโหมดพักตัว
แล้วก็มีเสียงเบา ๆ ดังขึ้น
ลี่หานขานรับโดยไม่หันกลับ
จ้าว จื่อรุ่ย
“วันนี้ตอนอยู่ห้องชมรม…”
“เธอไม่คิดเหรอว่า ไป๋ห่าวมัน… มองเธอแปลก ๆ?”
ลี่หานนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเรียบ
ซู ลี่หาน
“เธอหมายถึงตอนที่เขาพูดว่า ‘ฉันมีความรู้สึกนะ’ ใช่ไหม”
จื่อรุ่ยตอบเบา ๆ “...เขาพูดเหมือนจะจีบเธออะ”
ซู ลี่หาน
“แต่ฉันไม่รู้สึกแบบนั้น”
ซู ลี่หาน
“หรือ...อาจเพราะฉันไม่เคยคิดถึงเขาในแบบนั้นเลย”
จ้าว จื่อรุ่ย
“แล้วเธอคิดถึงใครในแบบนั้น?”
จื่อรุ่ยพลิกตัวหันมาทางเธอ มองผ่านความมืด
คำถามนั้น… ทำให้ลี่หานหยุดเขียน
เธอวางปากกา ช้า ๆ
ก่อนจะหันไปมองอีกคนที่นอนอยู่บนเตียงฝั่งตรงข้าม
ซู ลี่หาน
“ทำไมถามแบบนี้…”
จ้าว จื่อรุ่ย
“เพราะฉันไม่อยากเดาอีกแล้ว…”
“เวลาที่เธอกอดฉัน เวลาที่เธอมองฉัน… ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร”
“ฉันกลัวว่ามันอาจจะเป็นแค่… มิตรภาพจากคนเงียบ ๆ ที่ใจดี”
ลี่หานลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินมาหยุดอยู่ปลายเตียง
เธอนั่งลงข้าง ๆ จื่อรุ่ย และมองอีกฝ่ายในความเงียบ
ซู ลี่หาน
“แล้วถ้าฉันบอกว่า... ฉันรู้สึกมากกว่านั้นล่ะ?”
แววตาของจื่อรุ่ยสั่นไหว
ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะมันคือคำที่เธอเฝ้ารอ แต่ไม่กล้าหวัง
จ้าว จื่อรุ่ย
“งั้นที่เธอจูบฉันตอนกลางวัน… ไม่ใช่แค่ความหลุดใช่ไหม?”
ซู ลี่หาน
“มันเป็นความรู้สึก… ที่เก็บไว้นานมาก
จนไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้วนอกจากการแตะริมฝีปากเธอแบบนั้น…”
จื่อรุ่ยนั่งพิงหมอน ช้า ๆ แล้วเอื้อมมือแตะมือของลี่หานไว้เบา ๆ
จ้าว จื่อรุ่ย
“ฉันเองก็ไม่แน่ใจหรอกว่าความรู้สึกนี้จะเรียกว่าอะไร
แต่มันไม่เหมือนเวลาอยู่กับคนอื่น”
เธอกระซิบเสียงแผ่ว
ก่อนจะโน้มตัวลงมากอดลี่หานไว้แน่น... กอดอย่างคนที่ไม่ได้แค่อยากสัมผัส แต่ กลัวจะสูญเสีย
และในคืนที่สายฝนหล่นริน…
เสียงของหัวใจทั้งสองก็ค่อย ๆ กระซิบกันเบา ๆ ในความเงียบ
ไม่ต้องมีคำว่า “รัก” ให้หนักเกินไป
แต่ทุกการแตะ ทุกสายตา
มันมากพอจะเติมคำๆ นั้นไว้ในช่องว่าง
จ้าว จื่อรุ่ย
“บางที... การที่เราชอบใครสักคน อาจไม่ใช่แค่เรื่องของหัวใจ
แต่มันคือช่วงเวลาที่เราอยากให้มีเขาอยู่กับเรา... แม้จะไม่ได้พูดอะไรเลยก็ตาม”
แล้วลิ้นของทั้งคู่ก็ประกบกัน พันลิ้นของทั้งคู่ก็ตวัดไปมาภายในปากอย่างดูดดื่ม
จื่อรุ่ยใช้มือของเธอล้วงเข้าไปในเสื้อของลี่หาน บีบหน้าอกของเธอขยี้หัวน_มไปมา ผ่านเสื้อในบางๆของเธอ
เธอจับลี่หาน ลี่หานที่ร่างกายนอนอยู่กลับมาอยู่ในท่านั่ง แล้วปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออก
เธอค่อยๆดึงกางเกงของลี่หาน
ออกอย่างช้าๆจนเหลือแต่ กกน. สีเหลืองใสลายปิกาจู
มองผ่านเขาไปเห็นขนน้องสาวเธอที่ขึ้นเป็นย่อมๆ แล้วก็เสื้อในสีเหลืองลายปิกาจูเช่นเดียวกัน หน้าอกของเธอไซส์กำลังพอดีไม่เล็กไม่ใหญ่
จ้าว จื่อรุ่ย
พร้อมไหม ???
จื่อรุ่ย ค่อยๆถอด กกน. ของเธอออกเสียงช้าๆ เห็นน้องสาวของเธอ มีขนจัดเลี้ยงสวยงาม แหกขาเธอออกเป็นรูปตัว M จนเห็นกลีบบัวสีชมพูของเธอ จื่อรุ่ยนำลิ้นลงไปแตะลงเบาๆ แต่ทำให้สั่นสะท้านไปถึงหัวใจของเธอ ...
เมื่อเธอยกลิ้นขึ้น น้ำสีใสติดที่ปลายลิ้นของเธอเป็นสายระหว่างกลีบบัวของลี่หาน
เธอจิกหัวของจื่อรุ่ย ให้สบตากับเธอพร้อมทำหน้าเจ็บเล็กน้อย
เธอก้มลงไปมองจื่อรุ่ย ที่กำลังใช้ลิ้นแตะกลีบบัวของเธอ
ซู ลี่หาน
เบาๆได้ไหม..? ฉันยังไม่เคยทำแบบนี้กับใคร
เธอยิ้ม แต่จริงๆแล้วเธอไม่ได้ฟังอะไรเลย เธอใช้ลิ้นตวัดไปมาอย่างเมามัน
เธอหยิกและขยี้ผมของจื่อรุ่ยจนยุ่งเหยิง
จ้าว จื่อรุ่ย
ใจเย็นๆมันจะไม่เป็นทรงอยู่แล้ว 😅😅
ซู ลี่หาน
เธอก็..ช่วยทำให้มันเบาๆหน่อยได้ไหม
จื่อรุ่ย...เร่งความเร็วในการตวัด และแหย่ลิ้นเข้าไปลึกอีก
ร่างกายที่เปียกเหงื่อชุ่ม สั่นสะท้านจนทนไม่ไหว เธอแอ่นกลีบดอกบัวของเธอขึ้นจนสูง
ซู ลี่หาน
จื่อรุ่ย ฉั....น ข...อร้องละ
สิ้นเสียงร่างกายของเธอก็อ่อนแรงและสลบลง
ในขณะที่ร่างกายเปลือยเปล่าของเธอนอนหมดแรงเหงื่อชุ่มอยู่บนเตียง
จื่อรุ่ยสไลด์ร่างที่ทับตัวลี่หานอยู่ขึ้นไปจากด้านล่างสู่ด้านบน จนประกบปากของลี่หาน เธอจูบปากเบาๆ
จ้าว จื่อรุ่ย
รู้สึกดีไหม....
มองตาด้วยสายตาที่หวาดเสียว
พร้อมพลิกตัวของจื่อรุ่ยไปอีกฝั่งหนึ่งให้เธอเป็นฝ่ายอยู่ข้างล่างและลี่หานอยู่ข้างบน
ซู ลี่หาน
ชอบแกล้งดีนักใช่ไหม....บอกให้หยุดไม่หยุด 🤨
ตอนนี้ร่างของลี่หานนั่งทับร่างของ
จื่อรุ่ยไว้แน่น เธอค่อยๆปลดตะขอเสื้อในของจื่อรุ่ยออก เนินอกที่เล็กกว่าเธอเพียงแค่หน่อยเดียว พร้อมกับหัวเม็ดทับทิมสีชมพูระเรื่อของสาววัยแรกแย้มอายุ 17 จะ 18
เธอบรรจงเลียและดูดหัวทับทิมของจื่อรุ่ยเริ่มจากเบาไปหารุนแรง จนหัวทับทิมของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย
จ้าว จื่อรุ่ย
ลี่หาน....จะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้
เธอพูดเหมือนบอกให้หยุด ...แต่ใบหน้ากลับดูมีความสุขเหลือเกิน
จ้าว จื่อรุ่ย
ฉันเป็นสามีเธ...อนะ...
ตอนนี้ลี่หานกำลังกัดกลีบดอกชบาด้วยการเม้มปากที่แดงระเรื่อของเธอเต็มไปด้วยน้ำเมือกสีใส
มือของเธอจิกที่นอนไม่แน่น
จ้าว จื่อรุ่ย
ไม่นะ..ไม่นะ 🥴
จ้าว จื่อรุ่ย
อย่ามาพูดแบบนี้นะ
พูดจบจื่อรุ่ยก็จับขาของลี่หานแหกออกเป็นลูกตัว M และใช้เนินสวาท ของตัวเองบดขยี้กับเนินสวาท ของลี่หานกดทับกันอย่างดุเดือด ต่างคนต่างขยี้ไปมา
ในคืนนั้นกินเวลาไปหลายชั่วโมง ทั้งสองร่วมรักกันอย่างสาสม และกอดกันนอนซมจนถึงเช้า
ตอนที่ 3 ความรู้สึกที่ไม่เคยพูด
เสียงเชียร์จากหอประชุมค่อย ๆ จางหายไปหลังการประกาศรางวัลการแข่งขันหุ่นยนต์ภายในโรงเรียน ทีม C ของ ไป๋ห่าว ได้เพียง “รองชนะเลิศอันดับหนึ่ง” เท่านั้น
เขาควรจะดีใจ—แต่กลับไม่ใช่
เฉิน ไป๋ห่าว
"ถ้าเธอสองคนมัวแต่...เอาเวลาไปจับมือกัน มาสนใจเรื่องระบบสมองกล ป่านนี้เราคงชนะไปแล้ว!"
คำพูดที่เขาเอ่ยออกไปอย่างไร้การยั้งคิด ทำเอา ลี่หาน ที่ยืนอยู่ข้าง จื่อรุ่ย หน้าเสียทันที
หญิงสาวผู้แสนอ่อนหวาน น้ำตาคลอทันใด ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องประกาศผล
จื่อรุ่ยกัดฟันแน่น เธอไม่พูดอะไร เพียงส่งสายตาแข็งกร้าวมาให้เขาก่อนจะเดินออกไปอีกคน—ตรงไปยังห้องล็อกเกอร์ของนักเรียนช่างกล
ไป๋ห่าว เดินตามมาเงียบ ๆ
เสียงฝีเท้าเขาดังก้องในห้องเก็บของที่เงียบสงัด เหงื่อผุดบนหน้าผาก—ไม่ใช่เพราะร้อน แต่เพราะใจสั่น
เขาพบ จื่อรุ่ย กำลังยืนหันหลังให้ ลมหายใจแรง สะบัดแจ็กเก็ตออกอย่างหงุดหงิด
จ้าว จื่อรุ่ย
“นายจะตามมาทำไม? หรือจะซ้ำให้มันเจ็บกว่าเดิม?”
ไป๋ห่าวเดินเข้าไปใกล้… ใกล้เกินกว่าที่ควรจะเป็น
เฉิน ไป๋ห่าว
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ... ฉันแค่... มันหงุดหงิดไง ฉันโง่พอที่จะเอาอารมณ์ไปปนกับงานทีม...”
จื่อรุ่ยไม่หันกลับมา
ไป๋ห่าวคว้าไหล่เธอไว้—แต่เธอสะบัดออกแรง
เขาคว้าอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าเดิม
ร่างของเธอถูกผลักจนชิดตู้ล็อกเกอร์ เสียง 🗯️“โครม!”🗯️ ดังลั่นห้อง
จ้าว จื่อรุ่ย
“บ้าไปแล้วเหรอ! ปล่อยนะไป๋ห่าว!”
เฉิน ไป๋ห่าว
“ฉันจะไม่ปล่อย... จนกว่าเธอจะฟัง”
เขาประกบมือทั้งสองข้างกักเธอไว้ระหว่างร่างกับตู้เหล็ก
เฉิน ไป๋ห่าว
“ฉันไม่ได้ชอบลี่หาน...”
“ที่ฉันพูดแรง ๆ ใส่เธอวันนี้ ก็เพราะฉันโกรธ... โกรธที่เธอไม่สนใจฉันเลย”
จื่อรุ่ยหัวเราะอย่างเจ็บปวด
จ้าว จื่อรุ่ย
“ไม่สนใจ? ฉันกับลี่หานก็ใช้ชีวิตของพวกเราอยู่ นายไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนั้น!”
เฉิน ไป๋ห่าว
“งั้นฉันไม่มีสิทธิ์จะรักเธอเลยใช่มั้ย?”
เขาเงียบไปครู่ ก่อนพูดช้า ๆ
เฉิน ไป๋ห่าว
“ฉันชอบเธอมานานแล้ว
จื่อรุ่ย... ตั้งแต่ปีหนึ่ง... ตั้งแต่เธอเถียงกับอาจารย์เรื่องวงจรไฟฟ้า แล้วหน้าเธอแดงเพราะโกรธ ฉัน...ชอบความดื้อ ความมุ่งมั่น ความ—เป็นเธอ”
จื่อรุ่ยนิ่งไปเล็กน้อย ดวงตาวูบไหว
ไป๋ห่าวโน้มหน้าเข้ามาใกล้… ใกล้จนเสียงหัวใจเธอดังอยู่ข้างหูตัวเอง
ริมฝีปากของเขาจรดลงอย่างรุนแรง ร้อนแรง
มือข้างหนึ่งประคองต้นคอ มืออีกข้างลากเบา ๆ ลงมาที่เอว ก่อนจะลูบไล้ต่ำลงเรื่อย ๆ—
จ้าว จื่อรุ่ย
“พอได้แล้ว!”
จื่อรุ่ยผลักเขาออกเต็มแรง ก่อนจะฟาดฝ่ามือใส่แก้มเขาดังฉาด! 🗯️🗯️
จ้าว จื่อรุ่ย
“อย่าพูดแบบนั้นเลย นายไม่ควรพูดอะไรแบบนี้กับฉัน”
เขาขยับเข้าไปอีกก้าว เธอก้าวถอย พร้อมสบตาเขาตรง ๆ
จ้าว จื่อรุ่ย
“เพราะฉันไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกัน”
จ้าว จื่อรุ่ย
“และที่สำคัญ... ฉันไม่ได้รู้สึกกับนายแบบนั้น เข้าใจมั้ย?”
ไป๋ห่าวยืนนิ่ง ใบหน้าแดงจากแรงตบ แต่ดวงตาเขายังคงไม่ยอมถอย
จื่อรุ่ยสูดหายใจแรง พยายามกดความวูบวาบบางอย่างในอกให้เงียบลง
จ้าว จื่อรุ่ย
“นายมันน่ารำคาญ... แล้วก็ไม่เข้าใจอะไรเลยจริง ๆ”
เธอหันหลัง เดินออกจากห้องไป แต่ระหว่างทางเดินนั้น ขอบตากลับร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
จ้าว จื่อรุ่ย
“ทำไมนายต้อง...มองฉันด้วยสายตาแบบนั้น...”
พอเดินพ้นประตูห้องเก็บของ เธอก็หยุดยืนอยู่ตรงมุมตึกเงียบ ๆ เพียงลำพัง
เงาแดดบ่ายคล้อยทอดตัวลงบนพื้นปูนเย็นเฉียบ
จ้าว จื่อรุ่ย
“เราไม่ควรรู้สึกอะไรเลย... ไม่ควรเลยจริง ๆ...”
“แต่ทำไมนะ... ทำไมถึงยังรู้สึกอะไรบางอย่างอยู่ลึก ๆ...”
เธอกัดริมฝีปากแน่น เหมือนพยายามกลืนความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ควรมีลงไปในคอ
ก่อนจะสะบัดหัวแรง ๆ เหมือนจะไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้นให้หลุดพ้น
จ้าว จื่อรุ่ย
“ลืมมันไปซะ จื่อรุ่ย... มันไม่มีความหมายอะไรเลย”
แต่หัวใจของเธอกลับยังไม่ยอมลืมเสียงของเขา และ...จูบนั้น ที่เธอควรจะเกลียด
ไฟห้องนอนสลัวอบอุ่น ราวกับกล่อมให้เงียบจนใจเต้นของคนฟังชัดเจน
ลี่หาน นอนหันหลังอยู่บนเตียง ฝ่ายเดียวของห้อง
เงียบ ไม่พูด ไม่ไหวติง—แม้ได้ยินเสียงประตูเปิด
จื่อรุ่ย เดินเข้ามาเงียบ ๆ ถอดรองเท้า ปิดประตูอย่างระมัดระวัง
แต่ถึงจะเบาแค่ไหน เสียงบานพับเหล็กก็ยังดังก้องในบรรยากาศตึงเครียด
เงียบ
ไม่มีเสียงตอบรับ
มีเพียงไหล่ของลี่หานที่ดูเกร็งเล็กน้อย
จ้าว จื่อรุ่ย
“ยังไม่หลับใช่ไหม...?”
ลี่หานตอบเสียงเบา ไม่หันกลับมา
ซู ลี่หาน
“แล้ว...เธอไปไหนมานานจัง?”
ประโยคนั้นถามขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ
แต่มันกรีดเข้ากลางอกจื่อรุ่ยทันที
เธอเบนสายตาออกจากร่างที่นอนหันหลังให้ พยายามเรียบเรียงคำ
จ้าว จื่อรุ่ย
“เรา...แค่รู้สึกไม่ดี ก็เลยไปเดินเล่นรอบโรงเรียน”
ซู ลี่หาน
“ไปคนเดียวเหรอ?”
จื่อรุ่ยหยุดคิดหนึ่งวินาที ก่อนพยักหน้าช้า ๆ ถึงแม้ลี่หานจะมองไม่เห็น
จ้าว จื่อรุ่ย
“อืม ไปคนเดียว”
เธอกลืนน้ำลาย เสียงเริ่มเบาลง
จ้าว จื่อรุ่ย
“เราแค่นั่งที่มุมสนามซ้อมหุ่นยนต์ แล้วก็นั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงนั้นนานหน่อย...จนเผลอเลยเวลา”
ลี่หานนิ่งไป เหมือนกำลังประเมินอะไรบางอย่างจากคำพูดนั้น
แต่เธอไม่ถามต่อ—เพราะในใจยังอยากเชื่อ
ซู ลี่หาน
“แค่...ครั้งหน้าถ้าไม่เป็นไรจริง ๆ ช่วยกลับมาให้เร็วกว่านี้ได้ไหม”
“เรารู้ว่าเธอชอบเงียบคนเดียวเวลาเครียด แต่...เวลารอแบบนี้มันอึดอัด”
จื่อรุ่ยพยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดเสียงเบา
จ้าว จื่อรุ่ย
“ขอโทษนะ...เราจะไม่หายไปแบบนั้นอีกแล้ว”
หลังบทสนทนาเงียบงันผ่านไป
ลี่หาน ค่อย ๆ ขยับตัวหันหน้ามาทางจื่อรุ่ย ดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย แต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ยังหลงเหลือ
เธอไม่พูดอะไร
แค่ค่อย ๆ อ้าแขนสองข้างออกช้า ๆ ขณะยังนั่งอยู่บนเตียง
เหมือนกำลังเปิดพื้นที่เล็ก ๆ ให้กับคนที่เธอรักที่สุด
ซู ลี่หาน
“ม่ะ...” เธอยิ้มบาง ๆ “มาให้เติมพลังหน่อยสิ”
จ้าว จื่อรุ่ย
คืนนี้...เราจะอยู่ด้วยกันนะ..
เสียงกระซิบเบา ๆ ทำให้จื่อรุ่ยหลับตาชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ
เธอไม่ตอบด้วยคำพูด แต่เธอตอบด้วยริมฝีปากที่โน้มเข้าไปหา
จูบนั้นอุ่นและลึกกว่าทุกครั้ง
ไม่ใช่เพราะแรงจูบ แต่เพราะหัวใจของทั้งสองคนสั่นไปพร้อมกัน
ลี่หานขยับตัว เอนหลังลงบนเตียง โดยยังไม่ละสายตาจากคนตรงหน้า
มือของเธอเลื่อนขึ้นปลดกระดุมเสื้อของจื่อรุ่ยทีละเม็ด โดยไม่รีบร้อน
ซู ลี่หาน
“เรารักเธอนะ...มากจนไม่กล้าพูดมันออกมาบ่อย ๆ ด้วยซ้ำ”
จื่อรุ่ยยิ้มจาง ๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เธอเองก็พูดไม่ออก
จ้าว จื่อรุ่ย
“ขอโทษ...ที่วันนี้เราทำให้เธอรู้สึกไม่มั่นใจ”
“แต่ต่อจากนี้ เราจะไม่ให้เธอรอแบบนั้นอีก”
ฝ่ามือของเธอไล้ผ่านต้นแขนของลี่หานลงมาช้า ๆ
แล้วค่อย ๆ กุมมือของเธอไว้แน่น
ทั้งคู่เคลื่อนไหวเข้าหากันอย่างเงียบงัน
ไม่มีเสียงพูด ไม่มีคำสัญญา
มีเพียงแค่สัมผัสที่ลึกซึ้ง—นุ่มนวล ร้อนผ่าว และคุ้นเคยเหมือนบทเพลงกล่อมจิตใจ
ผ้าห่มค่อย ๆ เคลื่อนคลุมทั้งสองร่างไว้
เหลือไว้เพียงเงาของแสงโคมไฟบนผนังที่สั่นไหวตามจังหวะการหายใจ
นิ้ว 2 นิ้ว ของลี่หานพยายามคลึงบริเวณรอบๆและถูไถไปมาตามร่องสวาทของจื่อรุ่ย จนน้ำเมือกใสๆชุ่มนิ้วของเธอ
และพูดเสียงแผ่วเบาไปที่ข้างหูของ
จื่อรุ่ย
ซู ลี่หาน
นี่เป็นการลงโทษ......
นิ้ว 2 นิ้วของเธอ ยังทูไถไปมาตามร่องสวาทของ จื่อรุ่ย กลับช่วงจังหวะที่พอดี
หน้าตาของลี่หานกัดเขี้ยวกัดคางเหมือนกำลังสะใจ
ทันใดนั้น....2 นิ้วของเธอ ก็สอดเข้าไปในร่องสวาทของจื่อรุ่ย
🐚💦 ด้วยความเร็วเป็นเธอเผลอร้อง
จ้าว จื่อรุ่ย
ลี่หาน...เธอ
เขาไม่สนใจคำพูดของเธอ บรรเลงลิ้นและปากของเธอจูบและเลียลงไป ที่กลีบกุหลาบสีแดงสดของเธอ
แหวกหญ้าสีดำอ่อนๆ สั้นๆที่ติดตามปลายจมูกของเธอออก ด้วยความหอมหวน จากกน้ำเมือกใสๆที่ไหลเยิ้มออกมา เธอบรรจงทำมันด้วยความเมามัน
ลี่หานใช้ลิ้น ไล่เลียจากจุดๆนั้น ขึ้นมาตามเรือนร่าง จนถึงช่วงอกอวบอิ่มของจื่อรุ่ย บรรจงเลียและดูดเม็ดทับทิมทั้งสองจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย เธอกัดที่หัวเม็ดทับทิมอย่างเมามัน
จ้าว จื่อรุ่ย
ลี่หาน....ไม่
นิ้วทั้งสองข้าง ที่อยู่ในร่องสวาทของจื่อรุ่ย ถูกงัดและจก ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น
เธอขยับจาก 2 นิ้วกลายเป็น 3 นิ้ว
กล้ามเนื้อเธอเกร็งและเริ่มร้องเร็วขึ้น
จ้าว จื่อรุ่ย
ไม่ ไม่นะ ไม่ไม่ๆๆ
จ้าว จื่อรุ่ย
ม๊ายยยยย 💦💦.......!!!!😵💫
เตียงนอนของพวกเขาเปียกปอนไปด้วยน้ำ ที่ไหลออกมาจากเนินสวาท
ซู ลี่หาน
เป็นไงบ้างคะ...คุณสามี
เธอดูดและเลีย ที่หูข้างขวาโดยจังหวะที่หื่นกระหาย
จ้าว จื่อรุ่ย
ฉันรักเธอนะ..ลี่หาน
ซู ลี่หาน
ฉันก็รักเธอเหมือนกัน...
ซู ลี่หาน
แต่พรุ่งนี้เอาผ้าปูที่นอนลงไปซักด้วย
ซู ลี่หาน
น้ำเธอเต็มไปหมดเลย
จ้าว จื่อรุ่ย
อย่ามาพูดแบบนี้กับฉัน
จื่อรุ่ยมองตาของลี่หาน ด้วยความรักอยากสุดซึ้ง
จื่อรุ่ย ที่กลางของเธอให้นอนลงกับผ้าปูที่นอนนุ่มๆ ก้มลงไปมองหน้าเธออย่างใกล้ชิด
จ้าว จื่อรุ่ย
ต่อไปตาฉันจัดการเธอบ้างแล้ว
ความรักของทั้งคู่ในคืนนั้นก็ดำเนินไปอีก 2 ชั่วโมง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
