ฝนตกหนักในคืนที่ไม่มีใครต้องการฉัน...
เสียงฝนกระหน่ำลงบนหลังคารถตู้สีดำสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงเพลง ไม่มีแม้แต่แสงไฟปลอบใจ... มีเพียงกลิ่นบุหรี่ กลิ่นเหล็กร้อน และสายตาเย็นชาของชายชุดดำที่นั่งหน้าเยื้องมาทางฉัน
ฉันนั่งกอดเข่าชิดมุมสุดของเบาะหลัง พยายามไม่ส่งเสียง ไม่สบตา ไม่ทำตัวเป็นปัญหา—ก็อย่างที่พ่อบอกก่อนดันตัวฉันเข้าไปในรถคันนี้...
"หนี้มันต้องใช้ ต่อให้ต้องขายลูกก็ตาม"
ฉันชื่ออชิ อายุสิบเก้าปี เป็นเด็กที่ไม่เคยมีค่าในสายตาใคร ไม่เคยถูกถามความต้องการ ไม่เคยได้เลือกอะไรด้วยตัวเอง และคืนนี้...ฉันถูกขายให้กับผู้ชายคนหนึ่ง ที่ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะเอ่ยชื่อออกมาตรงๆ
“ถึงแล้ว”
เสียงเย็นจัดของคนขับเรียกให้ฉันเงยหน้า
คฤหาสน์ทรงยุโรปกลางกรุงเทพฯ มีประตูเหล็กสูงเกือบหกเมตร คนเฝ้ายืนเรียงราย ถือปืนกลไว้แนบอก ฉันถูกพาขึ้นบันไดหินอ่อนโดยไม่มีใครพูดกับฉันแม้แต่คำเดียว
ในใจฉันสั่นกลัวจนแทบขาดใจ...แต่ยังฝืนเงียบไว้ ไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย
แล้วฉันก็ได้พบเขา...
ห้องทำงานกว้างใหญ่เต็มไปด้วยกลิ่นควันบุหรี่และหนังสัตว์ ฝนด้านนอกยังตกต่อเนื่อง กระจกบานใหญ่สะท้อนภาพชายคนหนึ่งที่นั่งหันหลังให้หน้าต่าง
เขาหันมา
ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิท ดวงตาคมกริบดั่งใบมีด คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย เส้นผมสีดำสนิทยุ่งเล็กน้อยราวกับเพิ่งลุกจากเตียง แต่แววตาเขา...ราวกับพร้อมฆ่าคนโดยไม่ต้องออกคำสั่ง
“คิริน” —ชื่อที่ใครๆ ก็ไม่กล้าเอ่ย
“ชื่อ?” เขาถามด้วยเสียงเรียบและต่ำ
“อะ...อชิ ครับ”
“อายุ?”
“สิบเก้าครับ...” ฉันพยายามมองตาเขา แต่มันยากเหลือเกิน
เขาพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารบางอย่างขึ้นมาเปิดดู แววตาของเขาไม่ต่างจากนักล่าที่กำลังสำรวจเหยื่อ
“ลูกหนี้ส่งนายมาแลกหนี้สินสินเจ็ดหลัก...” เขาพูดโดยไม่มองหน้า
“ครับ...” เสียงฉันเบาราวกับกระซิบ
“จากนี้ไป นายเป็นของฉัน”
คำพูดนั้นไม่ได้ดัง แต่ดังพอจะเปลี่ยนชีวิตฉันทั้งชีวิต
คืนนั้น ฉันไม่ได้กลับบ้าน
ฉันถูกพาไปยังห้องนอนหรูชั้นสอง เตียงใหญ่ ผ้าห่มหนา แอร์เย็นจัด มีทุกอย่างที่ฉันไม่เคยมี...แต่มันไม่ใช่ของฉัน
“เจ้านายไม่ชอบเสียงดัง อย่าสร้างปัญหา”
ชายชุดดำที่พาฉันมาเอ่ยเสียงเรียบก่อนปิดประตูใส่หน้า
ฉันยืนอยู่กลางห้องอย่างไม่รู้จะทำอะไร
มือกอดตัวเองแน่นจนเล็บจิกแขน ร่างกายยังสั่นไม่หาย ทั้งหวาดกลัว ทั้งเจ็บใจ ทั้งรู้สึกต่ำต้อย...
“ถ้านี่คือชีวิตใหม่... มันก็เหมือนกรงทอง”
เที่ยงคืน
เสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง ฉันสะดุ้ง หันขวับไป
ชายคนเดิม...คิริน ยืนอยู่ในกรอบประตู ในชุดคลุมสีดำเนื้อผ้าแพงที่ปล่อยเปิดเผยอกแกร่ง กลิ่นกายของเขาแรงกล้าจนฉันรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบ
เขาเดินเข้ามาโดยไม่พูดอะไร แล้วหยุดตรงหน้าฉัน
“แก้ผ้า” เขาออกคำสั่งเสียงต่ำ
“...ครับ?” ฉันถามกลับ เสียงสั่นระริก
“อย่าให้พูดซ้ำ”
น้ำเสียงของเขานิ่ง แต่แฝงแรงกดดันมหาศาลราวกับคลื่นทะเลที่พร้อมซัดทุกอย่างให้หายไป
ฉันยืนนิ่ง...ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ
คิรินก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าว นิ้วเรียวยาวของเขาจับคางฉันเชยขึ้น ดวงตาคมกริบคู่นั้นจ้องลึกจนฉันหายใจไม่ออก
“ตั้งแต่คืนนี้...นายต้องเรียนรู้ ว่าการเป็น ‘ของฉัน’ มันหมายถึงอะไรบ้าง”
อชิยืนตัวแข็งทื่ออยู่กลางห้อง ดวงตากลมโตจ้องมองชายตรงหน้าราวกับจะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาได้ยิน
“...จะแก้ดีๆ หรือจะให้ฉันฉีกออก?”
เสียงทุ้มต่ำของคิรินเอ่ยอีกครั้ง ชัดเจนและเฉียบขาด
อชิไม่ตอบ เขากัดริมฝีปากแน่น ใจเต้นรัวราวกับจะทะลุอก ร่างกายสั่นระริกด้วยความกลัว...และความประหม่าแบบที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน
มือค่อยๆ เอื้อมขึ้นไปปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด
หนึ่ง...สอง...สาม...
แม้จะพยายามไม่คิดอะไร แต่หัวใจก็ยังสั่นไหว มือที่สั่นจนแทบจับกระดุมไม่อยู่ เรียกสายตาเย็นเฉียบของคิรินให้กดดันเข้ามาอีก
เมื่อเสื้อลื่นหล่นลงจากบ่า เผยผิวขาวซีดที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำเก่าๆ จากการถูกทำร้ายก่อนถูกส่งตัวมาที่นี่ คิรินกวาดตามองทุกจุดโดยไม่หลบสายตา
“ใครทำ?”
เขาถามขึ้น ราวกับสังเกตเห็นบางอย่าง
อชิเงียบ ไม่ตอบ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดไปเพื่ออะไร
“ตอบ”
เสียงเข้มกว่าครั้งก่อน
“...พ่อ” อชิตอบเบาๆ “เขาโมโหเวลาผมขอข้าวกิน...”
คิรินไม่พูดอะไรอีก แต่เดินไปหยิบไวน์จากตู้ แล้วหันกลับมามองเขาอีกครั้ง
“ถอดให้หมด”
คำสั่งนั้นไม่ใช่คำขอ แต่เป็นบทเรียน
และเด็กหนุ่มก็รู้แล้ว...ว่าเขาไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ
อชิค่อยๆ ถอดกางเกงออกจนเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่า ท่ามกลางความเงียบที่บีบรัดหัวใจ และสายตาคมกริบของเจ้านายใหม่ที่เหมือนจะแทรกซึมเข้าไปทุกตารางนิ้วบนผิวกาย
“มานี่”
คิรินนั่งลงบนโซฟาแล้วตบเบาะข้างตัวเบาๆ
ร่างบางค่อยๆ ก้าวเท้าไปช้าๆ แต่ละก้าวเหมือนฝืนสัญชาตญาณของตัวเองอย่างถึงที่สุด
เขาทรุดนั่งลงอย่างว่าง่าย กลิ่นกายของคิรินรุนแรงขึ้นเมื่อนั่งใกล้แบบนี้ กลิ่นเหล้า แชมพูผู้ชาย และอันตราย
มือแกร่งยื่นมาลูบแก้มเบาๆ สัมผัสแรกที่ไม่ได้รุนแรง แต่ก็ทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“จำไว้นะ อชิ”
คิรินกระซิบชิดใบหู เสียงนุ่มเย็นเฉียบ
> “ถ้าเชื่อฟัง...ฉันจะให้ทุกอย่างที่นายไม่เคยมี
แต่ถ้าดื้อ...ฉันจะทำให้นายอยากตายทั้งเป็น”
---
[ตัดเข้าเรท 18+ แบบนุ่มลึก — ข้ามไม่ได้สำหรับความสัมพันธ์คู่นี้]
ร่างเปลือยสั่นไหวบนโซฟาหนังหรู มือของคิรินไม่รีบร้อน เขาลูบสัมผัสอย่างสำรวจ ราวกับครอบครอง ไม่ใช่เพราะราคะ...แต่เพราะ "เป็นเจ้าของ"
“อื๊อ...!” อชิเผลอหลุดเสียงต่ำจากลำคออย่างห้ามไม่อยู่
คิรินโน้มตัวลงจูบที่ลำคอเบาๆ
นุ่ม...แต่มีแรงกด
เหมือนกำลังสลักตรา
> “คืนนี้นายจะจำไว้ ว่านายเป็นของใคร...”
เช้าวันถัดมา... แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องลอดผ้าม่านหนาทึบของห้องนอนชั้นบนสุด
อชิค่อยๆ ลืมตา ขณะที่ร่างทั้งร่างยังปวดระบมจากค่ำคืนที่ผ่านมา
เขาถูกใช้… ถูกย่ำยี… ถูกทำลาย
แต่มันกลับไม่ใช่แค่ความรู้สึกของเหยื่อผู้ถูกบังคับ
มันมีบางอย่าง…บางสิ่งที่ติดอยู่ในใจ และเขาเองก็ไม่กล้ายอมรับมัน
เสียงน้ำจากห้องอาบน้ำดังแว่วเบาๆ
อชินอนนิ่งอยู่บนเตียง ผ้าห่มหลุดลุ่ยเผยให้เห็นรอยช้ำจางๆ ที่ลำคอและต้นขา
ร่องรอยของ “เขา” — คิริน
หัวใจของอชิเต้นถี่ ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง
กลิ่นกายของคิรินยังติดอยู่บนผ้าปูที่นอน และบนผิวของเขา
มันทั้งอบอุ่น… และขยะแขยง
> “อชิ…”
เสียงทุ้มนั้นดังขึ้นจากประตูห้องน้ำที่แง้มออก
คิรินในชุดคลุมอาบน้ำ ผมยังเปียกชื้น ยืนมองร่างบางบนเตียง
สายตาเขานิ่ง… แต่แฝงความอ่อนโยนบางอย่าง
สิ่งที่อชิเคยคิดว่าเขาจะไม่มี
> “ตื่นแล้วเหรอ”
อชิพยักหน้าเบาๆ โดยไม่สบตา
คิรินเดินเข้ามาใกล้ มือใหญ่เอื้อมไปลูบเส้นผมยุ่งเบาๆ
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปัดป้อง
> “เมื่อคืน… นายร้องไห้”
“ผม… กลัว”
คิรินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เตียง
เขาเอื้อมไปจับมือของอชิไว้ มือเล็กนั้นเย็นเฉียบ
> “อย่ากลัวฉัน… อชิ”
คำพูดนั้นเหมือนเป็นคำขอร้อง
ต่างจากน้ำเสียงที่เขาเคยสั่งและครอบงำ
> “คุณ… คือเจ้าหนี้ผม”
“ผมไม่มีสิทธิ์กลัว ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ…ใช่ไหมครับ?”
คิรินมองลึกเข้าไปในตาของอชิ
สายตาที่เคยดื้อรั้น ตอนนี้เต็มไปด้วยความว่างเปล่าและการยอมจำนน
> “ฉันไม่ได้ต้องการแค่ ‘ร่างกาย’ นาย…”
> “งั้น…คุณต้องการอะไรจากผม?”
คิรินไม่ตอบ เขาเพียงโน้มตัวลง… แนบริมฝีปากลงบนหน้าผากของอชิแผ่วเบา
จูบอ่อนโยนที่ทำให้อชิสะท้านทั้งตัว
> “ทำไมถึงทำแบบนี้กับผม… ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้อยากอยู่ที่นี่”
คิรินถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงเรียบแต่หนักแน่น
> “เพราะฉัน… ไม่มีทางปล่อยนายไปได้อีกแล้ว”
---
☁️ [กลางคืน – วันเดียวกัน]
คิรินเรียกอชิให้ไปทานอาหารเย็นที่โต๊ะอาหารส่วนตัว
แต่บรรยากาศไม่ต่างจากโรงละครไร้วิญญาณ
อชินั่งเงียบ ก้มหน้า แทบไม่แตะอาหาร
ในขณะที่คิรินนั่งจ้องเขาอย่างเงียบงัน
> “นายจะทำตัวแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน?”
> “จนกว่าคุณจะเบื่อ และขายผมต่อให้คนอื่น”
คิรินทุบโต๊ะเสียงดังจนอชิสะดุ้ง
ชายหนุ่มลุกขึ้น เดินเข้ามาหา ก่อนจะคว้าคางของอชิอย่างแรง
> “หยุดพูดเรื่องนั้น ฉันไม่ใช่พวกซื้อขายมนุษย์!”
> “แต่คุณก็ซื้อผมมา… ใช้ผม…”
> “เพราะฉันไม่มีทางเลือก! และนายเองก็ไม่มี…”
---
คิรินจูบเขาอีกครั้ง คราวนี้รุนแรง เยียบเย็น และกระหาย
แต่มันก็มีหยดน้ำตาของอชิที่ไหลออกมาเงียบๆ ขณะถูกจูบ
> “คุณเจ็บเหมือนกันเหรอ…?”
คิรินหยุด… มองอชิที่เอ่ยถามเสียงเบา
> “คุณกำลังฝืนใจตัวเองเหมือนกันใช่ไหม…”
ร่างสูงกอดเขาแน่นจากด้านหลัง ฝังใบหน้าไว้ที่ลาดไหล่
> “…ใช่”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
