เสียงโซ่เหล็กกระทบพื้นซีเมนต์ดังกังวานในห้องมืดชื้นแฉะ เรย์นั่งนิ่งอยู่ในมุมห้อง ข้อมือสองข้างถูกพันด้วยโซ่ที่ยึดกับเสาเย็นเยียบ แม้จะหนาวสั่น แต่เขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง

ไฟเหนือหัวสว่างวาบขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคย

เขามาอีกแล้ว...

“ยังหายใจอยู่นะ” น้ำเสียงเรียบนิ่งไร้อารมณ์ดังขึ้นจากร่างสูงในชุดสูทดำสนิท ดวงตาคมกริบสีเทาเงินจ้องมองตรงมาที่เรย์ ราวกับนักล่าที่จับตามองเหยื่อที่ดิ้นไม่หลุด

“ล-ลูคัส…” เรย์เผลอเรียกชื่ออีกฝ่าย ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ชอบให้นายเอกพูดก่อน

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือตบหน้าดังลั่นก่อนที่ความเจ็บจะแล่นผ่านทั้งใบหน้า ลูคัสช้อนคางเรย์ขึ้น สบตาอย่างไม่แยแส

“ใครอนุญาตให้นายเรียกชื่อฉัน?” เขาถามเสียงเย็นชาราวกับไม่มีหัวใจ

เรย์กัดฟันแน่น น้ำตาคลอเบ้าแต่ไม่ยอมร้อง เขารู้ดีว่าการแสดงความอ่อนแอคือสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ แต่เรย์ไม่อยากให้เขาได้เห็นอีกแล้ว

เพราะทุกครั้งที่เขา “ร้อง”... ลูคัสจะ “ยิ้ม”

“ดีขึ้นแล้วนี่” ลูคัสโน้มตัวลงกระซิบชิดหู ลมหายใจอุ่นๆ ผสมกลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัวของเขาทำให้เรย์ขนลุกซู่ “เริ่มดื้อขึ้น... งั้นก็ต้องสั่งสอนอีกหน่อย”

เรย์ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมชายคนนี้ถึงเลือกเขา ท่ามกลางโลกที่เต็มไปด้วยคนสวย คนฉลาด หรือแม้แต่คนที่อ่อนแอกว่าเขา เรย์เป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งที่เคยหนีจากสถานสงเคราะห์ แล้วถูกจับมาขังไว้ที่นี่ ราวกับสัตว์เลี้ยงในกรง

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้เลย...คือลูคัสเคยฆ่าคนเพื่อช่วยเขามาแล้ว

สิบปีก่อน—

“เด็กคนนี้ไม่ควรมีชีวิตอยู่ เขาเป็นลูกของคนทรยศ” เสียงหนึ่งกล่าวอย่างเย็นชา

แต่ในวันนั้น ลูคัสยิงชายคนนั้นโดยไม่ลังเล

และตั้งแต่นั้นมา เขาก็ผูกมัดตัวเองกับเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“ฉันช่วยนายไว้...เพื่อให้นายเป็นของฉัน นายหนีไม่ได้ และอย่าแม้แต่จะคิด” ลูคัสพูด ขณะกดริมฝีปากลงบนซอกคอเรย์ที่สะดุ้งเฮือกอย่างตื่นตระหนก

“นายอาจจะเกลียดฉันตอนนี้ แต่นายจะรักฉันในแบบที่ไม่มีใครเคยสอน…เพราะฉันจะทำให้นาย ‘จำ’ ด้วยร่างกายทุกส่วนของนายเอง”

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ และเรย์ได้แต่หลับตาลง

โลกของเขาเริ่มมืดมนตั้งแต่วันนั้น...

และเขารู้ดีว่า ไม่มีแสงสว่างที่ปลายทางอีกแล้ว

กลิ่นเลือดเก่าๆ ยังคงอบอวลในอากาศ ทั้งที่ผ่านมาหลายวันแล้ว…

เรย์ยังนั่งกอดเข่าอยู่มุมเดิมในห้องใต้ดินเย็นจัด ผิวขาวซีดจนเห็นเส้นเลือด มือบางสั่นน้อยๆ ด้วยความหนาวและความเครียดสะสม แต่แววตากลับแข็งกร้าวกว่าครั้งแรกที่เหยียบเข้ามา

เขาเริ่มรู้ว่า ถ้า “อ่อนแอ” เมื่อไหร่ เขาจะไม่มีวันได้ออกไปจากที่นี่

เสียงประตูเหล็กเปิดดังแกรก ทำให้ร่างในเงามืดชะงัก

ลูคัสเข้ามาเงียบๆ เหมือนทุกครั้ง ใบหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก แต่สายตานั้นคมและนิ่งจนน่าขนลุก

“กินข้าวบ้างไหม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นขณะวางถาดอาหารลงตรงหน้า

“ทำไมอยู่ดีๆ ถึงใจดีขึ้น” เรย์ถามกลับ เสียงสั่นเล็กน้อยแต่พยายามคงน้ำเสียงให้มั่นคง

“เพราะฉันไม่อยากให้นายตายก่อนจะ ‘ยอม’ เป็นของฉันจริงๆ” ลูคัสพูดช้าๆ ดวงตาจับจ้องเรย์ราวกับเขาเป็นสัตว์หายาก

เรย์กัดฟันแน่น เขาไม่เข้าใจเลยว่าชายคนนี้ต้องการอะไร จะให้เขารัก จะให้เขาเกลียด หรือจะให้เขาสิ้นใจไปตรงนี้?

แต่ในความเงียบนั้น ลูคัสพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าทุกครั้ง

“สิบปีก่อน นายเคยยิ้มให้ฉัน ตอนที่ฉันช่วยนายจากโกดังไฟไหม้…”

“แค่รอยยิ้มเดียว ฉันก็รู้ว่าฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไปอีกเลย”

เรย์ตาเบิกกว้าง ความทรงจำที่พร่าเลือนผุดขึ้นในหัว

ตอนนั้น…เขาเพิ่งสิบขวบ หนีจากพวกค้ามนุษย์ มีชายแปลกหน้าคนหนึ่งอุ้มเขาวิ่งฝ่าไฟ

เขาจำได้แค่ว่าเขากลัว และเขายิ้มให้ผู้ชายคนนั้น เพื่อขอบคุณ

“เป็นนายเหรอ…ที่ช่วยฉันตอนนั้น?”

“ใช่” ลูคัสตอบ ดวงตาเรียบนิ่ง “เพราะงั้น นายถึงต้องอยู่ตรงนี้ เข้าใจหรือยังเรย์…”

เรย์ตัวสั่นไปทั้งร่าง ไม่ใช่เพราะกลัว…แต่เพราะสิ่งที่เขารู้สึกในตอนนี้ มันไม่ใช่แค่ความเกลียดชั่ง

ในตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรง…และเขาไม่แน่ใจว่าเพราะกลัว หรือเพราะ “หวั่นไหว”

" แล้วนายจับมาที่นี่ทำไม " เรย์ถามเพราะความอยากรู้

" ก็เพราะฉันเกลียดนายไง" ลูคัสตอบไปแบบนิ่งๆแต่เต็มไปด้วยเสียงที่เย็นชา

" .... " เรย์นิ่งไปชั่วขณะก่อนจะร้องไห้ออกมา

“...หึ อย่าทำตัวน่าสงสารเลย ยังไงนายก็ต้องอยู่กับฉัน ตรงนี้”

ลูคัสพูดพร้อมกับย่อตัวลงมา ลูบศีรษะเรย์เบาๆ เหมือนปลอบโยน แต่กลับรู้สึกหนาวเย็นแทรกซึมเข้าไปในกระดูก

มือของลูคัสวางแผ่วเบาลงบนศีรษะของเรย์ ลูบเส้นผมที่ยุ่งเหยิงอย่างอ่อนโยนผิดแปลกจากทุกครั้ง

แต่เรย์กลับรู้สึกเหมือนถูกบีบคอด้วยมือเปล่า… เขาไม่รู้ว่าสัมผัสนั้นมาจากความรักหรือความครอบครองกันแน่

“ฉันไม่ใช่ของเล่นของนาย...” เสียงแหบต่ำของเรย์ลอดออกมาจากริมฝีปากที่สั่นระริก

ลูคัสหัวเราะเบาๆ มุมปากยกขึ้นน้อยๆ อย่างสมเพชและเอ็นดูปะปนกัน “เปล่า นายไม่ใช่ของเล่น... นายเป็น ‘ของฉัน’ ต่างหาก”

เรย์สะบัดหัวหนี ดวงตาแดงก่ำด้วยทั้งน้ำตาและโทสะ “นายไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนั้น!”

ลูคัสนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยช้าๆ เสียงเย็นเฉียบ “งั้นเหรอ? แล้ววันที่ฉันเสี่ยงชีวิตพานายออกจากไฟนรกนั่นล่ะ... ฉันก็ไม่มีสิทธิ์?”

“เด็กคนนั้นแค่ยิ้ม... แค่ยิ้มให้ เพราะรู้สึกปลอดภัย... นายไม่ควรยึดมันมาเป็นข้ออ้างในการ ‘ขัง’ ใคร!”

แววตาของลูคัสไหววูบหนึ่ง ความเงียบกลืนกินห้องทั้งห้อง เสียงลมหายใจของทั้งสองคนชัดเจนจนน่าหวาดกลัว

“งั้นถ้านายอยากหนี...” ลูคัสลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินไปยังประตูเหล็ก แล้วหยิบกุญแจขึ้นมาช้าๆ

“ฉันจะให้โอกาสนาย” เขาเอ่ยนิ่งๆ ขณะไขกุญแจประตูออกเสียงดัง แกร๊ก

เรย์มองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “...หมายความว่ายังไง”

“ถ้านายอยากไปจริงๆ เดินออกไปสิ ประตูเปิดอยู่ตรงนั้น”

เสียงหัวใจของเรย์เต้นกระหน่ำ ขาแข็งทื่อ มือกำชายเสื้อแน่นจนเจ็บ

...นี่มันกับดักหรือเปล่า? หรือว่าเขาแค่กำลังถูกทดสอบอีกครั้ง?

ลูคัสยืนรออยู่เงียบๆ ไม่เร่ง ไม่ยิ้ม ไม่พูดอะไรเพิ่ม

ดวงตานั้น...ยังคงนิ่ง และน่ากลัว

เรย์ค่อยๆ ลุกขึ้น ขาก้าวไปข้างหน้าอย่างลังเล ใจเขาสั่งให้หนี แต่หัวใจอีกส่วนกลับหวาดกลัว...ไม่ใช่แค่กลัวลูคัส แต่กลัวความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อลูคัสมากกว่า

มือบางแตะลูกบิดประตู

เพียงแค่ผลักเบาๆ ก็จะได้ออกไปจากนรกนี่

“...เรย์”

เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ ข้างหลัง ราวกับลมหายใจของปีศาจ

“ถ้านายก้าวออกไป... นายจะไม่ได้เห็นหน้าฉันอีกเลย”

หัวใจของเรย์ร่วงวูบ เขาหยุดนิ่ง ไม่กล้าขยับ

ทำไมประโยคนั้นถึงทำให้เขาเจ็บเหมือนมีคนเอามีดมากรีดกลางอก?

เขาหันกลับไปมองอีกครั้ง... ลูคัสยังคงยืนอยู่ที่เดิม ราวกับเงา

“...ทำไมถึงทำแบบนี้กับฉัน” เรย์ถาม เสียงแหบพร่า

ลูคัสยิ้มบางๆ ดวงตานั้นเจือแววเศร้าลึก “เพราะฉันไม่รู้จะรักนายยังไง...โดยไม่ทำร้ายนาย”

ปัง! ประตูปิดลงอีกครั้ง

เรย์ยืนนิ่ง น้ำตาหยดใหม่ไหลลงอาบแก้ม ไม่ใช่เพราะความโกรธ ไม่ใช่เพราะความกลัว...

แต่เพราะคำพูดนั้น...

มันทำให้หัวใจของเขาเริ่มสั่นไหวอย่างไม่อาจย้อนกลับได้อีกแล้ว

---