...BLOOD STAINS THE EARTH...
...เลือดฝังแผ่นดิน...
...เขียนโดย น้ำค้างในความฝัน...
“มิว” เด็กหนุ่มวัยสิบแปด ผู้เติบโตมาด้วยคำสอนของตายายที่ไม่เคยพูดถึงพ่อแม่ เขาใช้ชีวิตอยู่ในบ้านไม้เก่า ที่เงียบเกินกว่าบ้านไหน ๆ ในหมู่บ้านปลายนา
ไม่มีรูปถ่ายครอบครัว
ไม่มีของเก่าที่บอกอดีต
มีเพียง "เสียงเงียบ" ที่ดังขึ้นทุกคืน...
เสียงที่เหมือน “บางสิ่ง” กำลังรอเขาเติบโตพอจะเข้าใจ
ทุกครั้งที่มิวถามเรื่องพ่อแม่ ตาเพ็งจะเบือนหน้าเงียบ
มีเพียงประโยคเดียวที่เขาได้ยินเสมอ
>> “รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์ รู้แล้ว... เอ็งจะอยู่ไม่ได้”
แต่ยิ่งห้าม มิวกลับยิ่งฝังใจ
บางอย่างในตัวเขา “อยากรู้” — ไม่ใช่แค่เพราะเขาเป็นลูกกำพร้า
แต่เพราะในบางคืน...
เขาฝันถึง “เสียงปืน” และ “กลิ่นดินเปียกเลือด” ทั้งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตจริง
ในโรงเรียน มิวเป็นนักเรียนเงียบ ๆ ไม่ค่อยสุงสิงใคร
เว้นแต่ “ครูเต้” อดีตครูทหารที่เกษียณตนเองมาสอนหนังสือเด็กบ้านนอก
ครูเต้มักมองมิวด้วยสายตาแปลก ๆ เหมือน “รู้จักเขา” มานานกว่าที่มิวจำได้
วันหนึ่งหลังเลิกเรียน
ครูเต้เรียกมิวไปหาใต้ถุนโรงเรียน
มือแกสั่นเบา ๆ ขณะยื่นซองเอกสารให้
>> “มิว... เอ็งต้องเก็บไว้ให้ดี อย่าให้ใครเห็น — โดยเฉพาะคนที่ไม่มีชื่อ”
>> “คนที่ไม่มีชื่อ...?”
>> “เอ็งไม่ต้องถาม เอ็งยังไม่พร้อมจะรู้ทั้งหมด
แต่วันหนึ่ง ถ้าเสียงในหัวเอ็งดังพอ เอ็งจะรู้ว่า ‘ที่เอ็งอยู่มาทั้งชีวิตน่ะ มันคือภาพลวงตา’
ในซองมีเอกสารแปลก ๆ — รายชื่อบุคคลที่หายตัว
แผนที่รอยเท้าทหารในเขตป่าลึก
และภาพถ่ายผู้หญิงในชุดพราง ยืนอุ้มเด็กชายตัวเล็กหน้าเหมือนมิวไม่มีผิด
ด้านหลังภาพเขียนว่า
>> “X-052: ภารกิจที่ไม่ควรถูกจดจำ"
มิวเงยหน้าขึ้นจะถาม
แต่ครูเต้หายไปจากใต้ถุนแล้ว เหลือเพียงกลิ่นบุหรี่จาง ๆ ที่ลอยค้าง
คืนนั้น มิวกลับมาบ้านช้า
ฝนเริ่มตกหนัก เขานั่งมองภาพถ่ายนั่นอยู่นาน
จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าบ้าน...
ช้า หนัก และแน่น
เมื่อเปิดประตูออกไป
ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น
มีเพียง “ปลอกกระสุน” วางบนพื้น
และบนกระสุนสลักว่า
>> “X-052 / กลับมาหาความจริง”
จบ EP1
EP ต่อไป :
คนแปลกหน้าใต้แสงตะเกียง
...BLOOD STAINS THE EARTH...
...เลือดฝังแผ่นดิน...
...เขียนโดย น้ำค้างในความฝัน...
⛈️กลางฝนที่ไม่มีคำตอบ
ถนนในเขต เมืองอาเคลีย
เงียบงัน…
มีเพียงเสียงฝนที่ซัดกระทบหลังคาสังกะสี กับแสงไฟสลัวจากตะเกียงน้ำมันหน้าบ้านไม้เก่าหลังหนึ่งที่คล้ายถูกลืมเลือน
มิว เดินฝ่าความเปียกปอนมาหยุดอยู่หน้าบ้านนั้น
เสื้อผ้าชุ่มน้ำ หน้าตาซีดเซียวจากการเดินทั้งคืน เขาจ้องประตูไม้นั้นนิ่ง ก่อนจะเคาะสามครั้ง เสียงฝีเท้าจากด้านในดังขึ้นช้า ๆ
บานประตูเปิดเผยให้เห็นชายวัยกลางคน หนวดเครารุงรัง ดวงตาลึกคล้ายไม่ได้นอนมาหลายวัน
เขาคือ “ครูเต้” — คนที่แม่ของมิวเคยพูดถึงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย
...----------------...
>> “มิวเหรอ…”
เสียงแหบแห้งหลุดออกจากปากชายแก่ ก่อนดวงตาจะไหววูบ
“…หน้าเหมือนแม่แกไม่มีผิด”
มีเพียงตะเกียงน้ำมันวางอยู่กลางโต๊ะ พอให้เห็นฝุ่นหนาและกรอบรูปซีดเก่า ๆ บนผนัง
หนึ่งในนั้นคือรูปของแม่มิวในชุดลายพรางทหาร ยืนข้างชายคนหนึ่งที่ดูคุ้นหน้าแต่เขาจำไม่ได้
อีกมุมหนึ่งของภาพ เป็นเงาจาง ๆ ของชายคนหนึ่งที่ยืนห่างออกไปในเงามืด
ใบหน้าเบลอมัว เหมือนถูกจงใจขูดออกด้วยของมีคม
...----------------...
>> “แม่ผมเคยเป็นทหารเหรอ?” มิวถามเสียงสั่น
“ไม่ใช่แค่ทหาร… พ่อแม่แกเคยอยู่ในหน่วยเงาพิเศษ รหัส X-052”
มิวเงียบไป...
เขาไม่เคยรู้ว่าชีวิตที่ดูธรรมดาในป่าลึกของเขา เต็มไปด้วยความลับที่ซ่อนอยู่ในเงา
>> “แล้วพ่อผมล่ะ?”
“หายไปพร้อมกันกับแม่... แต่แม่แกหนีออกมาได้ และพยายามจะลบทุกอย่างทิ้ง”
กระดานไม้บางแผ่นถูกเปิดออก ใต้พื้นนั้นมีห่อผ้าสีเทาหนาแน่น
ภายในคือแฟ้มเอกสารสีดำ ปั๊มตราประทับ ลับสุดยอด จาง ๆ
มิวเปิดออก — ภายในคือ:
เอกสารลับ...
รายชื่อบุคคล...
กลุ่มเป้าหมาย...
รหัสผ่านบางอย่าง...
รูปถ่ายดาวเทียมของพื้นที่ในป่าลึกที่เขาคุ้นเคยอย่างประหลาด...
ในแฟ้ม มีใบหน้าของชายคนหนึ่งถูกวงด้วยหมึกแดงข้อความด้านล่างเขียนไว้ว่า:
>> “โรม – บุคคลเฝ้าระวังระดับ X”
>> “เขาคือใคร?” มิวถาม
“ศัตรูของหน่วย… หรือบางที อาจเป็นเหยื่อ” ครูเต้ตอบเสียงนิ่ง
“พ่อแกเคยไล่ตามเขา ก่อนจะหายไปทั้งคู่”
>> “ถ้าอยากรู้ทุกอย่าง… แกต้องไปยัง ‘ศาลเจ้าหมอก’
สถานที่เดียวที่ความจริงอาจยังไม่ถูกฝัง”
...----------------...
ทันทีที่มิวเปิดแฟ้มอีกครั้ง...
เสียงบางอย่างดังขึ้นเบา ๆ เหมือนกระดาษฉีกแผ่ว ๆ จากนอกหน้าต่าง
เขาหันไปอย่างรวดเร็ว —เห็นเพียงเงาดำของบางสิ่งที่เคลื่อนตัวผ่านความมืด เร็วเกินสายตามนุษย์จะรับรู้
>> “เราโดนตามแล้ว…” ครูเต้พึมพำ
เขาลุกไปปิดตะเกียง —แต่ในจังหวะนั้นเอง… หน้าต่างข้างบ้านแตกกระจาย!
เสียงกระสุนปืนเจาะเข้ามาเฉียดกรอบหน้าไม้ไปไม่กี่นิ้ว
มิวล้มลง ขณะที่ครูเต้คว้าปืนพกเก่าใต้โต๊ะขึ้นมาตอบโต้ทันที
>> “วิ่งไปที่โกดังท้ายซอย! อย่าหยุดเด็ดขาด!!”
มิวคว้าแฟ้มดำแน่นในอ้อมแขนวิ่งฝ่าความมืดและสายฝนออกไปจากบ้านไม้หลังนั้น โดยไม่หันกลับมามองอีกเลย...
เบื้องหลังเขา —เงาดำหลายร่างเริ่มเคลื่อนเข้ามา ในนามของหน่วยที่ไม่มีอยู่ในระบบราชการใด ๆ
และเกมเลือดเพิ่งเริ่มต้น…
จบ EP2
EP ต่อไป หมอกที่กลบอดีต
...BLOOD STAINS THE EARTH...
...เลือดฝังแผ่นดิน...
...เขียนโดย น้ำค้างในความฝัน...
เสียงฝีเท้าไล่หลังยังคงตามมา — มิวไม่กล้ามองกลับไปเขากำแฟ้มเปื้อนเลือดไว้แน่น วิ่งผ่านรั้วไม้ผุ ตัดเข้าป่าทางด้านหลังบ้านครูเต้ใบหน้าชุ่มไปด้วยฝน ผสมเหงื่อ และน้ำตาที่เจ้าตัวไม่รู้ว่ามันไหลตั้งแต่เมื่อไร
>> “...ต้องไปที่นั่น…”
คำพูดสุดท้ายของครูเต้ยังดังก้องในหัว
“ศาลเจ้าที่ไม่มีในแผนที่… อยู่ตรงชายป่าด้านเหนือ…”
แม้จะไม่มีหลักฐานว่ามีศาลเจ้าจริงหรือไม่ แต่ในตอนนี้ มิวไม่มีทางเลือก เขาต้องเสี่ยง
เขาใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมง เดินผ่านป่าทึบ เสียงสัตว์ร้องแทรกผ่านฝนบาง ๆ
แล้วในที่สุด...
ท่ามกลางหมอกจาง ๆ กับกลิ่นหญ้าเปียก มิวก็เห็นสิ่งปลายทาง — ศาลไม้เก่า ขนาดไม่ใหญ่ ตั้งอยู่ใต้ต้นไม้สูงที่แผ่กิ่งคลุมเกือบมิดหลังคา
ประตูไม้เปิดแง้มอย่างน่าประหลาด มีเพียงแสงสลัวจากตะเกียงน้ำมันแขวนอยู่ด้านใน มิวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวเข้าไป
>> “ปิดประตูซะ เดี๋ยวพวกมันตามมา”
เสียงแหบพร่าดังขึ้นจากมุมมืดมิวหันขวับไป เห็นหญิงชราผิวเหี่ยวย่น นั่งพับเพียบอยู่มุมศาล ดวงตาของเธอจ้องเขาเขม็งราวกับมองทะลุหัวใจ
>> “ยาย… รู้จักผมเหรอ?” มิวถามอย่างเสียงสั่น
“ข้าไม่แค่รู้จัก... ข้ารอเอ็งอยู่”
หญิงชราเงยหน้า ดึงรูปถ่ายเก่าจากกระเป๋าผ้าข้างตัวภาพนั้นคือเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่งในอ้อมแขนของหญิงสาวชุดทหาร — เด็กคนนั้นคือเขาเอง
>> “แม่เอ็งทิ้งรูปนี้ไว้ให้ข้า วันก่อนจะหนีตายจากพวกมัน”
“หนีใคร...?”
“หน่วยที่ข้าเคยอยู่ด้วย… คนของรัฐ… หรืออาจเกินกว่านั้น”
ยายทุเรียน (ชื่อที่คนในหมู่บ้านเรียกเธอ) ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าลากไม้เท้าไปที่ห้องด้านหลัง พามิวเข้าไปยังหีบไม้ใบหนึ่ง เธอบอกว่าแม่ของมิวซ่อนความลับไว้ที่นี่ พร้อมคำสั่งว่า
>> “ถ้าวันใดลูกชายข้ามา เอ็งต้องให้เขาเปิดมันเอง”
มิวเอื้อมมือไปหมุนรหัส
เขาไม่รู้ตัวว่าตัวเลข “วันเกิดของเขา” จำได้ขึ้นใจขนาดไหน
เสียง “แกร๊ก” ดังเบา ๆ — หีบไม้เปิดออก
ภายในมีของไม่กี่ชิ้น:
จดหมายที่ไม่ถูกส่ง
ปลอกกระสุนปืน ที่สลักตัวอักษร X-052
และ แผนที่เก่า พร้อมรหัสประหลาด “Δ: P.N. 062”
เสียงเครื่องยนต์เบา ๆ ดังแทรกผ่านความเงียบ
มิวหันขวับไป — ไฟจากไฟฉายไกล ๆ สะท้อนเข้าด้านศาล
>> “พวกมันมาแล้ว”
“ยายไปกับผมเถอะ!”
“ข้าอยู่มาตลอดชีวิตเพื่อรอวันนี้ เอ็งต่างหาก... ต้องไปต่อ”
หญิงชราดึงปืนพกเก่าจากใต้ผ้าห่มมือที่สั่นเทากลับมั่นคงจนน่าขนลุก
มิวไม่อยากจาก แต่เขาจำเป็นต้องเชื่อเขาวิ่งออกทางหลังศาล ทิ้งรอยรองเท้าไว้ในดินเปียก
เขาวิ่งฝ่าทางแคบ เสียงฝนกลับมาตกอีกครั้ง
ในมือคือแผนที่
ในหัวคือคำถาม
และเบื้องหลัง…
เสียงปืนดังขึ้นสองนัด
มิวไม่รู้ว่าหญิงชรายังมีชีวิตอยู่ไหม
แต่เขารู้... ว่าไม่มีทางกลับไปเป็นคนเดิมได้อีก
^^^^^^จบ EP 3 ^^^^^^
^^^EP ต่อไป เส้นทางที่ไม่ควรเหยียบย่าง^^^
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
