กระจกแห่งเรื่องราว
#1 เริ่มต้น
ที่จะต้องเข้าไปในกระจกเพื่อปลดปมต่างๆของเรื่องราวทั้งหมด
และดำดิ่งสู่ช่วงเวลาปริศนามากมาย
ลึกลงไปจนถึงก้นบึ่งแห่งกระจกอันงดงาม
หรือจะเป็นเรื่องราวอันบิดเบี้ยวกันนะ~
และได้มีชายหนุ่มทั้งสามที่ยืนอยู่ตรงนั้น
รัว(นักเดินทาง)
ที่ไหนละเนี้ย//มองรอบๆ
รัว
สถานะ:ถูกนำมาที่นี้โดยสูญเสียความทรงจำ
คิรัน
สถานะ:ถูกนำมาที่นี้โดยที่ไม่รู้ว่าตนนั้นมาได้ยังไงและจำอะไรไม่ได้
อามะ(นักเดินทาง)
ให้ตายสิ....
อามะ
สถานะ:ถูกนำมาที่นี้โดยที่สติยังครบท่วนและเหมือผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน(รึป่าว)
คิง(???)
ยินดีต้อนรับนักเดินทางทั้งสาม
คิรัน(นักเดินทาง)
ที่นี้ที่ไหน...//ยช.
คิง(???)
เป็นคนพาพวกคุณมายังที่แห่งนี้
คิง(???)
เพื่อนแก้ไขและปลดปล่อยเรื่องราวในกระจกทั้ง11บาน
อามะ(นักเดินทาง)
ละทำไมต้องเป็นผมด้วย?
คิรัน(นักเดินทาง)
แปลกๆแฮะ...
คิง(???)
เพราะพวกคุณถูกเลือกจากเหล่ากระจก
คิรัน(นักเดินทาง)
ไม่เห็นจะเข้าใจ...
คิง(???)
ผมจะแนะนำตัวพวกคุณเองแล้วกัน
ได้ประกฎรายชื่อสถานะอย่างชัดเจน
รัว
อายุ:20
สูง:180
น้ำหนัก:67
เกิด:14/08
ครอบครัว:ไม่มี
นิสัย:ร่าเริงเกินไป ไม่คิดหน้าคิดหลัง
สภาวะจิตใจปัจจุบัน:ดีไม่มีความเสียหาย
สภาวะจิตใจก่อนมาที่นี่:เจ็บทั้งกายทั้งใจและไร้จิตใจโดยสมบูรณ์
คิรัน
อายุ:21
ส่วนสูง:180
น้ำหนัก:68
เกิด:20/04
ครอบครัว:ไม่ชัดเจน
นิสัย:นิ่งๆ เย็นชา ไม่แสดงอารฌด้านใดด้านหนึ่ง
สภาวะจิตใจปัจจุบัน:ปกติไม่มีความเสียหาย
สภาวะจิตใจก่อนมาที่นี้:ไร้อารฌสภาวะสิ้นหวังกับทุกสิ่งใจแตกสลาย
คิรัน(นักเดินทาง)
อะไรละเนี้ย..ไม่เข้าใจเลย..
อามะ
อายุ:20
ส่วนสูง:167
น้ำหนัก:58
เกิด:19/06
ครอบครัว:สูญเสีย
นิสัย:เย็นชา นิ่ง เงียบ โหดร้าย ก้าวร้าว
สภาวะจิตใจปัจจุบัน:จิตใจเสียหายโศกเศร้าเล็กน้อย
สภาวะจิตใจก่อนมาที่นี้:ใจแตกสลายสินหวังอยากตาย
คิง(???)
คนสุดท้ายนี้นายโอเครึป่าวนะ?
อามะ(นักเดินทาง)
ผมก็ปกติดี
คิง(???)
พวกคุณทั้งสามคนจะได้ดำดิ่งสู่กระจกเรื่องราวบานแรก
คิง(???)
หวังว่าพวกท่านจะปลดปมทุกเรื่องราวได้//ดีดนิ้ว
อามะ(นักเดินทาง)
!//จมลงไปในน้ำสีดำ
รัว(นักเดินทาง)
เราต้องเข้าไปในไอกระจกนี้จริงๆหรอแล้วข้างในมันมีอะไรกันนะ//จิ้มๆกระจก
คิรัน(นักเดินทาง)
ไม่รุ้สิ//ยักไหล
อามะ(นักเดินทาง)
อยากรู้ไหมละ//มองรัว
อามะ(นักเดินทาง)
งั้นก็เข้าไปเลยสิ^^//ถีบรัว
รัว(นักเดินทาง)
อ๊ากกกก//เข้าไปในกระจก
คิรัน(นักเดินทาง)
เอิ่ม...
อามะ(นักเดินทาง)
นายจะเข้าไปเองไหมหรือให้ฉันส่งเข้าไปแบบหมอนั้นดี^^
คิรัน(นักเดินทาง)
ฉันเข้าไปเองดีกว่า...//เดินเข้าไป
รัว(นักเดินทาง)
โอ้ยๆ~//ค่อยๆลุก
อามะ(นักเดินทาง)
แสบตาชะมัด....
คิรัน(นักเดินทาง)
ที่ไหนละเนี่ย....
อามะ(นักเดินทาง)
ไม่รู้สิ...//เดินขึ้นบรรได
รัว(นักเดินทาง)
เอะ!รอด้วยสิ!//เดินตาม
คิรัน(นักเดินทาง)
นั้นมัน?...//ชี้ไปที่ไหนสักแห่ง
มีคนกำลังนั่งอยู่ตรงกลางที่โต๊ะน้ำชา
รัว(นักเดินทาง)
เห้....คุณนะ..อุบ!//โดนปิดปาก
คิรัน(นักเดินทาง)
อย่าเรียกแบบนั้นสิ
อามะ(นักเดินทาง)
เราไปคุยกันเถอะ//เดินนำหน้าไป
บุคคลปิศนา(??)
มีแขกมาหรอไม่เห็นรู้เลย
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
หืม~
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ไม่ได้มีแขกมานานแล้วนี่น่า...//เสียงเรียบ
อามะ(นักเดินทาง)
ขอถามได้ไหม
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
อ่า..จะถามเลยหรอไม่มานั่งดื่มชากันหน่อยหรอ
อามะ(นักเดินทาง)
ก็ได้ครับ
ทั้งสามคนได้นั่งลงที่โต๊ะน้ำชา
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
อ่า...ขอบคุณที่ตอบรับนะ//มองนกบินไปมา
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
งั้นหรอคงจะเป็นแบบนั้นสำหรับพวกคุณละนะ
ชายหนุ่มแม้จะพูดออกมาอย่างเป็นมิตรแต่เสียงของเขานั้นกลับดูเรียบเฉยสุขุมจนน่ากลัว
อามะ(นักเดินทาง)
(เสียงดูเรียบขึ้นแฮะ)
อามะ(นักเดินทาง)
คุณอยู่ที่นี้มานานแล้วสินะ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
รู้ด้วยหรอ
อามะ(นักเดินทาง)
ไม่หรอกครับแค่เดา
คิรัน(นักเดินทาง)
นานขนาดไหนกันนะ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ก็นานจนที่นี้ดูน่าเบื่อไปหมดละนะ
รัว(นักเดินทาง)
หมายความว่ายังไงนะ
คิรัน(นักเดินทาง)
ที่นี้ดูมีอะไรให้ทำตั้งเยอะเลยนะครับ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
เหอะงั้นหรอ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ที่นี้นะน่าเบื่อ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ต้องอยู่คนเดียวในนี้
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมที่นี้ถึงมีฉันแค่คนเดียว
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ราวยังกับว่าโดนกักขังอยู่ที่นี่
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ไม่สามารถตายได้ไม่สามารถทำร้ายตัวเองได้
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ใช่ชีวิตมีแต่เรื่องแบบเดิมๆ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ชมนกดื่มชานอน
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
และก็-.....!อึก
คิรัน(นักเดินทาง)
ทำไมถึงได้เงียบไปกระทันหันละ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
อะไรกัน....
อามะ(นักเดินทาง)
(พูดปมออกมาตรงๆไม่ได้สินะ)
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
นี้เป็นครั้งที่2ที่ได้เจอแขกแบบนี้เลยนะเนี้ย//ยิ้มมุมปาก
#2 คำใบ้(?)
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ไหนๆพวกนายก็มาแล้วมาทานอาหารสักมือเถอะ//ลุก
คิรัน(นักเดินทาง)
จะดีหรอ...//กระซิบกับอามะและรัว
รัว(นักเดินทาง)
ลองดูสักหน่อยดีไหม//กระซิบ
อามะ(นักเดินทาง)
ตามที่รัวบอกเลย//กระซิบ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
คุยอะไรกันงั้นหรอ//มอง-เสียงเรียบ
รัว(นักเดินทาง)
ป..ป่าวครับ!
คิรัน(นักเดินทาง)
เอ่อจะว่าไปคุณชื่อ....
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
เพสเทีย
คิรัน(นักเดินทาง)
อ่าครับ..
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ไปข้างในกันเถอะ
อามะ(นักเดินทาง)
นำเลยครับ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
//เดินนำ
ทั้งสามคนได้เดินตามเพสเทียไปยังสถานที่ที่เรียกว่าบ้าน
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
นั่งรอที่นี้กันก่อนนะ//เดินหายไป
อามะ(นักเดินทาง)
.....//มองรอบๆ
ได้มีกระดาษปลิวมาที่เท้าของอามะ
อามะ(นักเดินทาง)
หืม..?//หยิบขึ้นมาอ่าน
นกสีขาวอันบริสุทธิ์บินสง่างามผ่าเผยกลางฝากฟ้าถูกยิงตกลงมาโลหิตไหลอาบทั่วปีก
........
อามะ(นักเดินทาง)
(มันอะไรละเนี้ย)
อามะ(นักเดินทาง)
(ไม่เข้าใจเลย)//พับเก็บไว้ในเสื้อ
รัว(นักเดินทาง)
ฉันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้แฮะ...//มองรอบๆ
คิรัน(นักเดินทาง)
อย่าว่าแต่นายเลยฉันก็คิดแบบนาย
อามะ(นักเดินทาง)
อย่าทำตัวมีพิรุธสิพวกนายนะ
รัว(นักเดินทาง)
เข้าใจแล้ว
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
รอนานรึป่าว
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
งั้นหรอ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
นี้นะ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
อาหารมีไม่เยอะเท่าไหร่ขอโทษด้วยนะ
คิรัน(นักเดินทาง)
ไม่เป็นไรครับ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
เป็นยังไงบ้าง
อามะ(นักเดินทาง)
อร่อยมากเลยครับ
รัว(นักเดินทาง)
จริงด้วยย!
คิรัน(นักเดินทาง)
(มันก็ปกตินี่น่าหรือว่า...)//มองอามะ
อามะ(นักเดินทาง)
ขอบคุณนะครับที่ทำอาหารที่อร่อยให้กิน//ยิ้มอ่อนๆ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
!?(รอยยิ้มนั้นมัน...)
บุคคลปิศนา(??)
ขอบคุณนะคะที่ทำอาหารอร่อยให้กิน//ยิ้มอ่อนๆ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ข..ขอบคุณนะ..//เสียงสั่น
คิรัน(นักเดินทาง)
(อย่างงี้นี้เองถนอมน้ำใจและทำให้อีกฝ่ายไม่รู้สึกแย่)//ยิ้ม-มองอามะ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
พวกคุณจะไปไหนกันต่อรึป่าวครับ
อามะ(นักเดินทาง)
ไม่รู้สิครับไม่มีที่จะไปนะครับ
รัว(นักเดินทาง)
ก็นั้นสินะ
คิรัน(นักเดินทาง)
ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ถ้าอย่างงั้น
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
พักที่นี้สิครับ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ที่นี้เหลือ3ห้องพอดี
รัว(นักเดินทาง)
ได้เลยครับ!
คิรัน(นักเดินทาง)
เอะนายนี้เกรงใจคุณเพสเทียหน่อยสิ!
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ฮ่าฮ่า
คิรัน(นักเดินทาง)
นายว่ายังไงอามะ//ดึงคอเสื้อรัวไว้
อามะ(นักเดินทาง)
ถ้าอย่างงั้นก็พักที่นี่ก่อนก็แล้วกันไว้เดียวเราค่อยหาทางไปกันต่อ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
....
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ถ้างั้นแยกย้ายกันเลยนะครับ//เสียงเรียบ
อามะ(นักเดินทาง)
(อารฌเปลี่ยนจริงด้วยแฮะพอพูดว่าจะออกไป)//ยิ้มมุมปาก
อามะ(นักเดินทาง)
ไปกันเถอะจะได้วางแผนออกเดินทางต่อ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
(จะออกไปจากที่นี้งั้นหรอ...)
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
//เดินกลับไป
อามะ(นักเดินทาง)
แยกย้ายกันเลยนะ
ทั้งสามคนแยกย้ายกันไปที่ห้อง
อามะ(นักเดินทาง)
//สำรวจรอบๆห้อง
อามะ(นักเดินทาง)
อะ!//เห็นกระดาษ
อามะ(นักเดินทาง)
ฉันว่าต้องมีอะไรแปลกๆแน่...//ครุ่นคิด
โลหิตไหลไม่หยุดนกขาวอันบริสุทธิ์ค่อยๆหยุดนิ่งช้าๆหมดลมหายใจนอนอยู่ตรงพื่นราวถูกลงโทษจากฝากฟ้าว่าห้ามบินอีกตลอดกาล
อามะ(นักเดินทาง)
เหมือนเป็นคำใบ้อะไรสักอย่างเลย...
อามะ(นักเดินทาง)
ต้องเก็บไว้ก่อนละนะ
อามะ(นักเดินทาง)
//นอนลงไปบนเตียง
อามะ(นักเดินทาง)
กลิ่นที่นี้อบอวนละเป็นกลิ่นประหลาดชะมัด....//ค่อยๆหลับ
บุคคลปิศนา(??)
ตื่นขึ้นมาทำงานได้แล้ว!?
อามะ(นักเดินทาง)
ค...ครับ//เสียงสั่น
บุคคลปิศนา(??)
ถ้าแกไม่อยากให้ครอบครัวแกตายก็อย่ามัวแต่อู้สิ!?//ดึงหัว
อามะ(นักเดินทาง)
อึก...ค...ครับ
อามะ(นักเดินทาง)
.....//กำหมัด
สิ่งที่เรือนรางค่อยๆกลับมาได้เห็นชัดยิ้งขึ้น
บุคคลปิศนา(??)
ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! //ขำสะใจ
อามะ(นักเดินทาง)
!....//ช็อค
บุคคลปิศนา(??)
นี้คือสิ่งตอบแทนของแกไง!//ขำ-เดินจากไป
ตรงหน้าที่ชายหนุ่มได้เห็น
มีร่างไร้วิญญาณขอบใครสักคนที่เขารักสุดหัวใจอยู่ตรงหน้า
อามะ(นักเดินทาง)
ม.....ม....ไม่...น...นะ!//ช็อค
อามะ(นักเดินทาง)
ไม่นะ!?//สดุ้งตื่น
อามะ(นักเดินทาง)
อะไรกัน...
อามะ(นักเดินทาง)
ฉันฝันอะไร.....อยู่กันนะ...จำไม่ได้เลย
อามะ(นักเดินทาง)
....//นั่งเงียบ
รัว(นักเดินทาง)
เขาแปลกๆรึป่าวนะ...//กระซิบกับคิรัน
คิรัน(นักเดินทาง)
(เจออะไรมากันนะ)
อามะ(นักเดินทาง)
เห้อออ//ถอนหายใจยาว-ฟุบลงบนโต๊ะ
รัว(นักเดินทาง)
ตกใจหมดเลย
คิรัน(นักเดินทาง)
เป็นอะไรรึป่าว
อามะ(นักเดินทาง)
ป่าวหรอกแค่คิดอะไรนิดหน่อยเรื่องเมื่อคืนกับไอแผ่นกระดาษนี้//ยืนให้รัวละคิรัน
ทั้งสองครอ่านใบที่อามะได้มา
คิรัน(นักเดินทาง)
เหมือนเป็นคำใบ้อะไรสักอย่างเลยแฮะ
รัว(นักเดินทาง)
ไม่เข้าใจเลย
อามะ(นักเดินทาง)
ฉันว่ามันต้องมีที่ไหนอีกแน่ๆฉันฝากพวกนายช่วยมองหาทีนะ
คิรัน(นักเดินทาง)
นายก็อย่าฝืนร่างกายเยอะนะ
รัว(นักเดินทาง)
ใช่พวกเราสองคนเป็นห่วง
อามะ(นักเดินทาง)
ครับๆรู้แล้วน่า
#3 คำใบ้(?)
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
พวกนายมาทำอะไรกันตรงนี้ละ
รัว(นักเดินทาง)
ไม่มีอะไรหรอกครับ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
งั้นหรอ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
แล้วทำไมเป็นงั้นได้?//มองอามะที่ฟุบอยู่
รัว(นักเดินทาง)
เหมือนเขาจะฝันร้ายนะครับ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
โอ้....
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ไปกินข้าวกันเถอะ
อามะ(นักเดินทาง)
อืม~//พยักหน้า
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
เอ่อ....
อามะ(นักเดินทาง)
มันกินได้จริงๆใช่ไหม....
รัว(นักเดินทาง)
ดูหน้าตาแปลกๆแฮะ
อามะ(นักเดินทาง)
พอมีอาหารที่ยังเหลืออยู่ไหมครับ
อามะ(นักเดินทาง)
ผมจะทำให้กิน
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
อ่า...มีอยู่นะตามมาสิ//เดินนำ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
เหลือแค่นี้หล่ะนะ
อามะ(นักเดินทาง)
งั้นรอผมสักครู่
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
น่ากินจัง
รัว(นักเดินทาง)
นายทำอาหารเป็นด้วยหรอ
อามะ(นักเดินทาง)
ก็นิดหน่อยละนะ....
อามะ(นักเดินทาง)
แค่รู้สึกเหมือนตัวเองทำอาหารบ่อยจนชินนะ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
งั้นมากินกันเถอะ
คิรัน(นักเดินทาง)
เดียวฉันเอาจานไปเก็บให้แล้วกัน
คิรัน(นักเดินทาง)
//เดินเอาจานไปเก็บ
คิรัน(นักเดินทาง)
อะไรนะ//เห็นอะไรบางอย่าง
คิรัน(นักเดินทาง)
กระดาษ?//ยิบขึ้นมา
คิรัน(นักเดินทาง)
โดนขย่ำเละขนาดนี้เลยหรอ...//คลีออก
ภายนอกดูสว่างไสวงดงามดูอบอุ่นราวยังกับได้เกิดใหม่มีทั้งเสียงนกร้องเสียงน้ำและผู้คนเดินไปมาแต่นั้นกับหายไปในพริบตาความมืดมิดบิดเบี้ยวค่อยๆคืบคลานเข้ามาและก็ค่อยๆเปลี่ยนไป......
คิรัน(นักเดินทาง)
อะไรกันเนี้ย...
เสียงตะโกน:คิรันเสร็จรึยัง!
คิรัน(นักเดินทาง)
!?//เก็บกระดาษ
คิรัน(นักเดินทาง)
เสร็จแล้วๆ//เดินออกไป
รัว(นักเดินทาง)
ทำไมนานจัง
คิรัน(นักเดินทาง)
ไม่มีอะไรหรอก
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ถ้าอย่างงั้นก็พักผ่อนกันที่นี่สำรวจกันไปก่อนนะ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ฉันจะไปชมนกสักหน่อย
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
//เดินออกไป
คิรัน(นักเดินทาง)
มาห้องฉันหน่อย
อามะ(นักเดินทาง)
//มองรอบๆ
รัว(นักเดินทาง)
ห้องเราเหมือนกันขนาดนี้เลยแฮะ
รัว(นักเดินทาง)
แม้แต่การจัดห้อง
อามะ(นักเดินทาง)
//ครุ่นคิด
คิรัน(นักเดินทาง)
ฉันไปเจอนี้มา//ยื่นกระดาษให้
อามะ(นักเดินทาง)
แผ่นที่3...เจอที่ไหนหรอ
รัว(นักเดินทาง)
แปลว่ากระดาษพวกนี้กระจายไปทั่วเลยนะสิ
อามะ(นักเดินทาง)
งั้นแผ่นที่3นายเก็บไว้ก่อนนะ
รัว(นักเดินทาง)
เรามาลองสำรวจที่นี้ดูดีไหมเผื่อจะเจอเพิ่ม//มองนอกหน้าต่าง
อามะ(นักเดินทาง)
งั้นแยกย้ายกันสำรวจนะ
ทั้งสามคนได้แยกย้ายกันไปสำรวจรอบๆ
อามะ(นักเดินทาง)
ที่นี้มันที่ไหนเนี้ย....//เดินสำรวจ
เสียงฝีเท้าของใครสักคนที่กำลังเดินอย่างรีบร้อนเพื่อที่จะทำอะไรสักอย่าง
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
แฮ่ก...แฮ่ก...ไม่เจอแฮะ...
อามะ(นักเดินทาง)
(เพสเทีย?)//แอบ
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ต้องหาให้เจอสิ....
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ก่อนที่พวกนักเดินทางพวกนั้นจะรู้และหนีไป...
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ฉันจะไม่ให้หนีไปได้เด็ดขาด...
อามะ(นักเดินทาง)
(อะไรนะ...พูดอะไรอยู่กันนะ)
เพสเทีย(กระจกบานที่1)
ฉันต้องการฉันจะไม่ปล่อยให้ไปไหนอีกเป็นครั้งที่2หรอกกว่าจะมาขนาดนี้มันไม่ง่ายเลย....//เดินออกไป
อามะ(นักเดินทาง)
(นี้มันบ้าอะไรเนี้ย...)//ออกมา
อามะ(นักเดินทาง)
(เขาหาอะไรอยู่กันนะ..)//เดินหารอบๆ
อามะ(นักเดินทาง)
เขาหาอะไรอยู่กันแน่นะ....//เดินไปเรื่อยๆ
อามะ(นักเดินทาง)
หืม...//เห็นสร้อย
อามะ(นักเดินทาง)
ทำไมถึงมีในที่แบบนี้ได้...//เก็บ
อามะ(นักเดินทาง)
เก็บไว้ก่อนแล้วกัน...
คิรัน(นักเดินทาง)
ทำไมมันดูเก่าขนาดนี้นะ....//มองรอบๆ
คิรัน(นักเดินทาง)
//เดินไปที่พุ่มกุหลาบ
คิรัน(นักเดินทาง)
กระดาษ...?//หยิบ-อ่าน
ความมืดปกคุมแสงสว่างหายไปผู้คนล้มตายเสียงนกกลายเป็นเสียงร้องอันเจ็บปวดเสียงน้ำกลายเป็นเสียงเลือดที่กำลังไหลความตายเป็นคำตอบ
คิรัน(นักเดินทาง)
อะไรกันละเนี่ยจับใจความไม่ได้เลย....//เก็บ
คิรัน(นักเดินทาง)
ได้เวลากลับแล้ว
รัว(นักเดินทาง)
//คิด-นั่งอยู่ที่เตียง
รัว(นักเดินทาง)
ฉันคิดอย่างไงถึงมาห้องกันนะ....//เปิดลิ้นชัก
มีกระดาษ2แผ่นวางทับกันเอาไว้อยู่
น้ำตาหลั่งไหลเป็นหยาดฝนผู้คนทุกระทมโศกเศร้าไร้อารมณ์มัวมองไร้สีสันน้ำตาอาบแก้มไร้สิ้นสุดทรุดลงหัวใจสลาย
รัว(นักเดินทาง)
ไม่เข้าใจ!?
เมืองจมดิ่งสู่ห่วงลึกกระจกบานที่1ปรากฏไม่มีแม้แสงกำหนดมีเพียงแค่เสียงกรีดร้องเวลาผ่านไปผู้คนพากันหายตัวจนไม่เหลือแม้แต่เงา
รัว(นักเดินทาง)
กระจกบานที่1..?
หลังจากนั้นทั้งสามคนก็มารวมตัวกัน
ทั้ง3คนต่างเล่าเรื่องที่เห็นให้กันฟัง
คิรัน(นักเดินทาง)
ฉันขอฝากไว้กับนายทีนะ
คิรัน(นักเดินทาง)
ฉันกลัวมันจะหายนะ
อามะ(นักเดินทาง)
อ่า....ได้
รัว(นักเดินทาง)
ฉันแค่รู้สึกเหมือนมีอะไรบ่างอย่างจ้องฉันอยู่ก็เลยอยากจะฝากไว้กับนายก่อน
อามะ(นักเดินทาง)
พวกนายต้องระวังตัวด้วยนะ
รัว(นักเดินทาง)
เข้าใจแล้ว
คิรัน(นักเดินทาง)
นายก็ด้วย
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
