ฉันตื่นขึ้นมาในความมืดอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าผ่านมากี่วัน กี่ปี กี่ลมหายใจ

ฉันเลิกนับเวลาตั้งแต่วันที่เสียงกรีดร้องของแม่เงียบหายไปจากบ้านหลังนี้

พวกมันฆ่าพ่อก่อน แม่พยายามวิ่งหนีแต่ก็ไม่รอด

ฉันซ่อนอยู่ใต้เตียง มองผ่านช่องไม้เห็นเลือดไหลท่วมพื้น

เสียงแม่ตะโกนชื่อฉันคือเสียงสุดท้ายที่ฉันจำได้...ก่อนที่ใครบางคนจะกระชากฉันออกมาแล้วขังไว้ในที่นี่

ห้องใต้ดินไม่มีหน้าต่าง มีแค่ผนังชื้นๆ และประตูเหล็กที่ไม่มีวันเปิด

มันขังฉันไว้ เหมือนสัตว์ทดลองที่ไม่สมควรมีตัวตน

มันไม่เคยเรียกชื่อฉัน มีแต่คำว่า “ของขวัญ”

“ของขวัญน่ะ ต้องเชื่อง...เข้าใจมั้ย?”

มันพูดเสมอ ขณะที่มือมันบีบคอฉันแน่น

หลายปีผ่านไป ฉันไม่รู้ตัวเองยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า

แผลเก่าเต็มตัว หัวใจชินชา เสียงหัวเราะของมันดังวนในหัวทุกคืน

ฉันไม่พูด ไม่ร้อง ไม่หวังใครจะช่วย

เพราะไม่มีใครจำได้ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่

จนกระทั่ง...วันนี้

เสียง “กึก” ดังเบาๆ หน้าประตู

ฉันรีบถอยไปมุมห้อง หัวใจเต้นเหมือนหนีตาย

ประตูเปิดออกช้าๆ เสียงสนิมเสียดหู

แต่คนที่ยืนอยู่ไม่ใช่มัน

เป็นเด็กชายคนหนึ่ง ดวงตาเขาว่างเปล่าเหมือนฉัน

เขาไม่พูดอะไร แค่ยื่นมีดปลายแหลมเล่มหนึ่งให้ฉัน

แล้วก็หายไป เหมือนไม่เคยมีตัวตน

ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน

แต่มีดในมือนั้น...เย็นเฉียบ เหมือนความรู้สึกของฉันตอนนี้

มือฉันสั่น แต่ใจฉันนิ่ง

เพราะนี่ไม่ใช่ของเล่น

นี่คือ “อาวุธ”

เสียงฝีเท้าของมันเริ่มใกล้เข้ามา

ฉันยืนรออยู่หลังประตู

หายใจเข้า หายใจออก

และเงียบ...เงียบที่สุดในชีวิต

ประตูเปิด

มันเดินเข้ามา พร้อมกลิ่นเหล้าเก่าๆ

ก่อนจะทันพูดอะไร ฉันก็แทง

เสียงเนื้อฉีก เสียงเลือดพุ่ง และเสียงมันร้องลั่น

คือเสียงที่เพราะที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินในชีวิต

ฉันไม่หยุด

แทงซ้ำแล้วซ้ำอีก ราวกับจะให้เลือดมันแทนทุกน้ำตาที่ฉันเคยหลั่ง

ฉันไม่รู้ว่ามันตายเมื่อไหร่

รู้แค่ว่า...ฉันยิ้ม

ครั้งแรกในรอบหลายปี

แต่ไม่ใช่รอยยิ้มของเด็กผู้หญิง

มันคือรอยยิ้มของคนที่เพิ่งได้เกิดใหม่...ในความตายของใครบางคน

“ฉันไม่ได้รอด...ฉันแค่ยังไม่ตาย และตอนนี้...ฉันกำลังจะมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง”

เสียงครืดของอะไรบางอย่างลากผ่านพื้นซีเมนต์ดังแผ่วเบา

มันไม่ใช่เสียงฝน เสียงคน หรือเสียงลมหายใจตัวเอง

แต่เป็นเสียงของ “ความตาย” ที่ค่อย ๆ คืบคลาน

ฉันยังนั่งอยู่ที่เดิม บนเก้าอี้ไม้เก่าๆ ที่ขาแทบหัก

ร่างกายโดนมัดแน่นกว่าครั้งก่อน

มือฉันชาไปหมด เลือดไหลซึมจากข้อมือที่เสียดสีกับเชือกหนัง

ความเงียบหนาหนักราวกับกลืนฉันทั้งคนลงไปในหลุมดำ

แต่แล้วประตูเหล็กก็ส่งเสียงแกร๊ก...

มันเปิดออก พร้อมเสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินเข้ามา

ชายคนนั้น—คนที่ฉันไม่เคยเห็นหน้าเต็ม ๆ

เขาใส่หน้ากากผ้าสีดำ ชุดคลุมยาวสีเทาเปรอะเลือดแห้ง

ในมือของเขา… เขาถือ "กล่องไม้" กล่องเล็ก ๆ ที่ดูไม่มีพิษภัย

แต่เมื่อเขาเปิดออก กลิ่นเหล็กผสมเลือดก็ทะลักออกมาแทบทันที

ข้างใน…

คือ “มีด”

มีด 5 เล่มเรียงเป็นระเบียบในผ้ากำมะหยี่สีดำ

เล่มบาง เล่มหนา เล่มคมกริบ เล่มเป็นสนิม

แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด… ไม่ใช่ตัวมีด

มันคือ ชื่อของแต่ละเล่ม ที่เขาเขียนไว้ใต้ฐาน

> เล่มแรก: “การยอมรับ”

เล่มสอง: “ความเงียบ”

เล่มสาม: “คำโกหก”

เล่มสี่: “ความทรงจำ”

เล่มห้า: “ตัวฉันเอง”

“วันนี้... เธอจะได้เจอมีดเล่มแรก”

เสียงเขาเบาราวกระซิบ

“ทำไม… ทำแบบนี้” ฉันถาม

น้ำเสียงของฉันสั่น แห้งผาก ไม่มีแรงจะตะโกน

แต่เขาไม่ตอบ เขาแค่หยิบมีดเล่มหนึ่งขึ้นมา

เล่มแรก

มีดเล่มที่ชื่อว่า การยอมรับ

มันไม่ใหญ่ ไม่เล็ก แต่ดูเฉียบคมอย่างแปลกประหลาด

แค่เขาจับไว้ในมือ ฉันก็รู้สึกเจ็บ

มันเหมือนเป็นของที่ “เคยอยู่ในตัวฉัน” มาก่อน

“ความเจ็บไม่เท่ากันทุกคน” เขาเริ่มพูด

“แต่ความจริง... เจ็บเท่ากันหมด”

จากนั้นเขาก็เดินเข้ามาใกล้…

ฉันดิ้น แต่ดิ้นไม่ได้

มัดแน่นไปหมด

เขายกมีดขึ้น แล้วค่อย ๆ จรดปลายมันที่หน้าอกด้านซ้ายของฉัน

เบา… แค่กดเบา ๆ แต่ความรู้สึกเหมือนโดนเจาะทะลุ

แล้วภาพก็แล่นเข้ามาในหัวฉัน

---

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งกอดเข่ามุมห้อง

พ่อของเธอเมาอีกแล้ว

แม่ไม่อยู่

เสียงขวดแตก เสียงตะโกน เสียงร้องไห้ดังแข่งกัน

เด็กคนนั้น... คือฉัน

ฉันหลับตาแน่น

ภาพในอดีตผุดขึ้นมาเหมือนมีใครเปิดสไลด์ทีละเฟรม

ฉันจำมันได้ทุกวินาที—แต่ไม่เคย “ยอมรับ” มัน

ฉันปฏิเสธตัวเองมาตลอดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันแค่ล้ม ฉันแค่สะดุด ฉันแค่ดื้อเลยโดนตี

แต่ความจริงคือ… ฉันโดนทำร้าย

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยคนที่ควรปกป้องฉัน

---

มีดเล่มนั้นเฉือนเนื้อฉันแผ่ว ๆ

แต่ความเจ็บที่ลึกกว่าอยู่ในใจ

ฉันร้องไห้

ไม่ใช่เพราะแผล

แต่เพราะฉัน "ยอมรับ" แล้วว่า… มันเกิดขึ้นจริง

ไม่มีข้อแก้ตัวอีกต่อไป

เขาวางมีดลง กลับเข้ากล่อง

มีดเล่มแรกถูกใช้แล้ว

เลือดไหลช้า ๆ จากแผลเล็ก ๆ บนอก

แต่สิ่งที่แหลกยับอยู่ข้างใน… คือ "กำแพง" ที่ฉันสร้างขึ้นมาตลอดชีวิต

---

“เธอไม่ตายหรอก” เขาพูด

“ตายง่ายไป… สำหรับคนที่ยังไม่ยอมเผชิญกับตัวเองทั้งหมด”

เขาลุกขึ้นยืน หยิบมีดอีกเล่มขึ้นมาดูแวบนึง

ก่อนจะวางมันกลับลง

“พรุ่งนี้... เราจะใช้เล่มที่สอง”

แล้วเขาก็เดินออกจากห้อง ทิ้งฉันไว้กับร่างที่เจ็บ และใจที่พังลงไปอีกนิด

ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

ไม่รู้ว่าเขาจะทำไปเพื่ออะไร

แต่ฉันรู้ว่า… ทุกครั้งที่มีดเล่มใหม่ถูกใช้

ฉันจะได้เห็นอดีตที่ฉันซ่อนไว้

ฉันจะไม่มีที่หลบซ่อนอีกต่อไป

---

และฉันรู้… ว่าสุดท้าย

มีดเล่มที่ห้า—ตัวฉันเอง—มันจะถูกใช้

ในวันสุดท้าย ที่ฉันอาจ “ไม่เหลือฉัน” แล้วอีกเลย

---

จบตอนที่ 2

ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง...

แต่ครั้งนี้มันแปลกกว่าครั้งไหน

ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีเสียงประตู

ไม่มีแม้แต่เสียงหัวใจของตัวเอง

เงียบ

เงียบสนิทเหมือนโลกทั้งใบกลายเป็นสุสานที่ไร้เสียง

แม้แต่เสียงในหัวที่เคยตะโกนซ้ำ ๆ ว่า "ฉันผิด" ก็เงียบ

ฉันพยายามขยับมือ—ยังถูกมัด

พยายามลืมตา—เปลือกตาหนักราวกับหิน

ลมหายใจแผ่วลง… จนสงสัยว่า ฉันยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า

แล้ว "เขา" ก็มา

ไม่รู้ว่าเข้ามาตอนไหน

แต่พอรู้ตัว... เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

ในมือของเขา... มีกล่องไม้ กล่องเดิมที่ฉันจำได้

มีดในนั้นเหลืออยู่ 4 เล่ม

เล่มหนึ่งถูกใช้ไปแล้ว—“การยอมรับ”

และตอนนี้ เขาหยิบมีดเล่มที่สองขึ้นมา

“ความเงียบ”

มีดเล่มนี้บางเฉียบเหมือนกระดาษ

คมกริบ เงางาม ราวกับเป็นกระจกที่สะท้อนทุกอย่างในใจ

"เงียบไว้"

เขาพูดสั้น ๆ

เสียงเขาเบาจนเหมือนดังอยู่ในฝัน

แล้วเขาก็วางมีดเล่มนั้นลงบนตักของฉัน... อย่างเบามือ

เย็นวาบไปทั้งตัว

"มีดเล่มนี้… ต้อง เธอ เป็นคนใช้" เขาว่า

ก่อนจะถอยหลังหายไปในความมืดอีกครั้ง

ฉันนั่งนิ่ง ตัวแข็ง

ไม่ใช่เพราะเชือก แต่เพราะความกลัว

จากนั้น... ภาพในหัวฉันก็ระเบิดออก เหมือนฟิล์มหนังขาด

---

ภาพแรก

ฉันยืนอยู่ในห้องเรียน

เพื่อนคนหนึ่งโดนครูตบหน้ากลางห้องจนเลือดกบปาก

ไม่มีใครลุก ไม่มีใครปกป้อง

รวมถึงฉัน

ฉัน เงียบ

---

ภาพที่สอง

พ่อด่าทอแม่อย่างหยาบคาย

ขว้างจานแตกเสียงดัง

แม่ร้องไห้ กอดตัวเองอยู่กับพื้น

ฉันซ่อนอยู่หลังผ้าม่าน

ได้ยินทุกคำ… แต่ก็เงียบ

ฉัน เงียบ

---

ภาพที่สาม

ข้อความจากเพื่อนขึ้นในมือถือ

> “ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่อยู่แล้ว จะมีใครสนใจบ้างไหม…”

ฉันอ่านข้อความนั้น… แล้วกดปิด

> “อย่าคิดมากน่า พักก่อนนะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”

นั่นคือข้อความสุดท้ายที่ฉันพิมพ์

วันต่อมา เพื่อนคนนั้นกระโดดตึกตาย

และฉัน… เงียบอีกครั้ง

---

น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

ฉันอยากร้องไห้ อยากกรีดร้อง

แต่ไม่มีเสียงหลุดจากลำคอ

เหมือนเสียงทุกอย่างในตัวฉัน… ถูกขังไว้ในกล่องปิดตาย

“พูดสิ!” ฉันกรีดร้องในหัว

“พูดอะไรสักอย่าง ขอโทษก็ได้!!”

แต่ไม่มีเสียง ไม่มีคำ

มีแค่ความเจ็บลึกที่กลืนกินข้างในทีละคำ

ทีละความทรงจำ

แล้วมีดก็ขยับ...

ฉันไม่ได้แตะมัน

แต่มันขยับเอง ราวกับมีแรงที่มองไม่เห็น

ปลายมีดจรดลงบนลำคอฉัน—ช้า ๆ เย็นเฉียบ

นี่คือสิ่งที่ความเงียบทำ

เสียงของเขาดังขึ้นในหัวฉัน

> “มันฆ่าได้ โดยไม่ต้องกรีดเลือดเลยด้วยซ้ำ”

---

ฉันกัดปากแน่น

จนเลือดไหลซึมออกจากริมฝีปาก

แล้วเสียงแรกในรอบหลายชั่วโมงก็ดังขึ้น...

เสียงของฉันเอง—เบา สั่น แหบ

แต่จริงที่สุดเท่าที่เคยมีมา

> “ขอโทษ…”

เสียงนั้นดังพอจะทำให้มีดหยุด

ดังพอให้ใจฉันหยุดสั่น

> “ขอโทษที่เงียบ ขอโทษที่กลัว ขอโทษที่ไม่พูด…”

น้ำตาฉันไหลอาบแก้ม

ขณะที่มือเอื้อมไปหยิบมีดเล่มนั้น—ด้วยตัวเอง

แล้วลากเบา ๆ ไปบนปลายนิ้ว

เลือดหยดลงบนกล่องไม้อีกครั้ง

ไม่ใช่เพื่อทำร้าย

แต่เพื่อยืนยันว่า... ฉันยังมีเสียง

---

เขากลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง

ในมือมีผ้าขาวบาง ๆ

เขาเช็ดเลือดที่นิ้วฉัน—เบามือ เย็นเยียบ

"ดีมาก" เขาพูด

"เธอได้ยินเสียงตัวเองแล้ว"

จากนั้นเขามองมาที่กล่องไม้

ก่อนพูดช้า ๆ ว่า…

“เล่มต่อไป—คำโกหก”

ฉันชะงัก

หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง

“และเล่มนั้น...”

เขาโน้มหน้ามาใกล้ จนลมหายใจของเขาแตะที่หูฉัน

“...จะไม่ใช่เลือดที่ไหลออก

แต่มันจะเป็น ‘ความจริงทั้งหมด’ ที่เธอซ่อนไว้ แม้แต่จากตัวเอง”

เขาเดินจากไป ทิ้งฉันไว้ในความเงียบอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้… ฉันไม่กลัวมันอีกแล้ว

เพราะตอนนี้

ฉัน กล้าฟังมัน แล้วจริง ๆ

--

จบตอนที่3