เสียงระฆังทองดังกังวานทั่วสวรรค์

กลุ่มเมฆสีขาวนวลแยกออกเผยให้เห็นศาลากลางสวรรค์สุดอลังการ

ฉัน — อดีตเทวดาสาวผู้งามล่มเมือง — กำลังถูกตัดสินความผิดที่ไม่คิดว่าต้องเจอในชีวิต!

“ข้า...ขอโทษ...มันแค่...มันแค่ติดนิยายวายเฉยๆ เองนี่นา!”

ฉันยกมือไหว้แบบไทยผสมญี่ปุ่นด้วยความเคยชิน ขณะหนังสือ BL กองโตหล่นลงพื้นเบื้องหน้า

“เธอทำหน้าที่ดูแลความรักบนโลกมนุษย์...แต่ดันเสพติดคู่ ‘ชาย-ชาย’ จนลืมเวลา!”

เสียงเทวาธิราชหน้าเข้มตวาดลั่น

“ก็...เค้าเคมีดีอ่า!” ฉันตะโกนเถียง

“นางเทวดาอิน BL คนนี้...จงไปรับโทษเถิด!”

สิ้นคำพิพากษา แสงสีทองฟาดเปรี้ยงลงบนร่างฉัน

“เหวออออออออ—!!”

รู้ตัวอีกที ฉันก็ตื่นมาในร่างชายหนุ่มธรรมดาบนโลกมนุษย์...กลางห้องพักนักศึกษา

ฉันลืมตาอย่างช้าๆ ปวดหัวตุ้บๆ เหมือนดื่มน้ำมนต์แล้วโดนผีไล่ตาม

ห้องรก...กลิ่นเสื้อผ้าไม่ได้ซัก...หน้าต่างมีผ้าม่านลายหมีพูห์ปลิวไสว

ฉันค่อยๆ เดินไปหน้ากระจกในห้องน้ำ

เงาสะท้อน...ผู้ชายผิวขาวซีด ผมยุ่ง หน้าจืดสนิท ยืนอยู่ตรงนั้น

“…นี่มันใครวะ?” ฉันพึมพำ แล้วก็เบิกตากว้าง

“เฮ้ยยยยยยยย!!! นี่มันฉันเรอะ!!?”

ฉันคว้าเสื้อยืดมาปิดหน้าแล้วร้องโหยหวน —

จากนางฟ้าสายวายผู้งามหยดย้อย...

กลายเป็นไอ้หนุ่มม.ปลาย ปลายแถวหน้าธรรมดาที่สุดในสามโลก!!

3 ชั่วโมงต่อมา

ฉันพยายามปรับตัวกับร่างใหม่ พยายามใส่เสื้อผ้าโดยไม่ร้องไห้ (ล้มเหลว)

พยายามเดินแบบแมนๆ (ล้มเหลว)

พยายามไม่สะดุ้งเวลาเห็นกล้ามตัวเองในกระจก (ล้มเหลวขั้นสุด)

ระหว่างกำลังงงอยู่กับการแปรงฟันแบบคนไม่มีฟอง ก็มีเสียงเคาะประตู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ศิระ! นายตื่นรึยัง!? สายแล้วนะเว้ยยย!”

เสียงผู้หญิง!?

ฉันวิ่งเปิดประตู…แล้วต้องชะงัก

ผู้หญิงผมสั้นซ่า หน้าสวยแบบตัวเอกแนวสปอร์ตเกิร์ล

ยืนกอดอกหน้าห้อง พร้อมรอยยิ้มยียวน

“ข้าวฟ่าง?” ฉันเผลอหลุดชื่อเธอออกมาเองแบบไม่รู้ที่มา

“แหม ยังจำชื่อเพื่อนได้อยู่แฮะ งั้นไปเรียนได้แล้วเพื่อนชาย~”

ฉันมองเธอเดินนำหน้าอย่างเก๋ ก่อนหันมาถามตัวเองในใจ

“นี่ฉันอยู่ในร่างของใครกันแน่...?”

“แล้วทำไมสาวสวยคนนี้ถึงเรียกฉันว่า ‘เพื่อน’ ด้วยสายตาที่ดูจะ...ชอบฉันมากกว่าเพื่อนนิดๆ!?”

หลังจากที่ฉัน—เทวดาสายวายในร่างชายหน้าจืด—ถูกลากตัวไปเรียนโดยข้าวฟ่าง ผู้หญิงที่อ้างว่าเป็น “เพื่อนสนิท”

ฉันก็ได้พบว่าการเป็นมนุษย์นั้นมัน...เหนื่อยกว่าที่คิด

“ศิระ~ แกไปไหนมา หายหัวตั้งหลายวัน!?”

เสียงหวานๆ ดังมาจากด้านหลัง ฉันหันกลับไปเจอสาวอีกคนเดินเข้ามาหา

ใบหน้าหวาน ผมยาวตรงสลวย ผิวขาวอมชมพู สวมเสื้อรัดรูปกับกระโปรงสั้นพอดีเอว

“มีนา...?” ฉันเผลอเรียกชื่อเธอออกมาอีกแล้ว ทั้งที่ไม่รู้ว่าเธอคือใคร!

“อ๊าา~ จำชื่อฉันได้ด้วย~”

เธอยิ้มแล้วกระโดดมากอดแขนฉันแน่นแบบแน่นจริงๆ

หน้าอกเธอนุ่มและแน่นจนฉันอยากตะโกน “ขออนุญาตยื่นใบลาออกจากความเป็นเทวดาเลยได้มั้ย!”

“เดี๋ยวนะๆๆ เราไม่ใกล้ชิดกันขนาดนี้ไม่ใช่เหรอครับ!?” ฉันถามเสียงสั่น

“ก็วันนี้อยากใกล้ไง~”

เธอยิ้มตาหยี พร้อมคล้องแขนฉันเข้าแนบแน่นขึ้นอีก

ข้าวฟ่างที่ยืนข้างๆ ทำหน้าหมั่นไส้แบบไม่ปิดบัง

“แหม๊~ ศิระของเราเพิ่งตื่นจากโคม่า(?) ก็มีสาวมาเกาะแขนเลยนะจ๊ะ~”

โคม่าเหรอ!? นี่ร่างนี้มันเคยสลบไปก่อนฉันมา!?

หลังจากหนีความตายจากหน้าอกมีนา (ด้วยการแกล้งสะดุดขาตัวเองล้ม)

ฉันก็เดินกลับหอพักแบบหมดแรง และสิ่งที่เจอคือ...

"แกอยู่คนเดียวใช่มั้ย?"

เสียงใหม่ดังจากหน้าห้องก่อนฉันจะไขกุญแจเข้า

พอหันไปดู ฉันก็เจอสาวรุ่นพี่คนหนึ่ง

ผมยาวหยักศกสีดำเข้ม

แต่งตัวเรียบหรูดูแพง สายตาคมกริบเหมือนอาจารย์ แต่หน้าเด็กเหมือนนางแบบ

“เอ่อ...ครับ?”

“ฉันแชมเปญ อยู่ชั้นบน ห้อง 403 ฝากตัวด้วยนะ~”

เธอยิ้มแล้วเดินเข้ามาใกล้… ใกล้เกินไปแล้วนะ!

“อย่าเพิ่งตกใจ แค่จะเอาคุกกี้มาให้...ทำเอง”

ฉันยิ้มเกร็งรับกล่องคุกกี้จากเธอ ขอบคุณครับ...

แต่ขอโทษนะครับ กล่องคุกกี้มันหนักเหมือนใส่ดัมเบล!

“แชมเปญ...” ฉันพูดชื่อเธอเบาๆ

เธอเลิกคิ้ว

“รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ? น่าสงสัยนะ นายเพิ่งย้ายเข้ามานี่”

“ปะ...เปล่าๆ ผมแค่เดา...ชื่อเพราะดีครับ ฮะ ฮะ...”

เธอยิ้มอีกครั้ง แต่อารมณ์มันเหมือนมองเหยื่ออยู่เลย

กลางดึกคืนนั้น ฉันนั่งจ้องกระจกในห้อง

ลองเช็กตัวเองอีกรอบว่าฉันยังเป็นเทวดาอยู่มั้ย?

ไม่มีรัศมี ไม่มีปีก ไม่มีวิ้ง ไม่มีโพยแนะนำตัว...

มีแต่กล้ามเบาๆ กับหน้าจืดๆ

“แล้วฉันจะทำภารกิจนี่ให้สำเร็จได้ไงวะเนี่ย...”

ยังไม่ทันถอนหายใจครบรอบ

เสียงเตือนจากมือถือก็ดังขึ้น — ข้อความใหม่จากเบอร์ที่ไม่รู้จัก

"โปรดเตรียมตัวให้พร้อม...ภารกิจจะเริ่มในไม่ช้า"

“ศิระ นายอย่าลืมเข้าเรียนวิชาศึกษาทั่วไปบ่ายนี้นะ”

เสียงของข้าวฟ่างดังขึ้นตอนพักเที่ยง ขณะเธอกำลังจิ้มลูกชิ้นปิ้งเข้าปาก

“ฉันเพิ่งจำได้ว่าวิชานี้...ฉันไม่เคยเข้าเลยใช่มั้ย?”

“ใช่ไง! นายหายไปตั้งสองอาทิตย์ คนอื่นนึกว่าถอนชื่อไปแล้วซะอีก!”

ฉันหัวเราะแห้งๆ พลางพยายามนึกว่า “ศิระ” ตัวจริงเคยเรียนอะไรบ้าง

เพราะข้อมูลในหัวฉันตอนนี้ยังคงเป็นของ “นางฟ้าสายวาย” ที่ตกจากฟ้าเมื่อไม่กี่วันก่อน

ตอนบ่าย ฉันเดินเข้าอาคารเรียนชั้น 4

ห้องที่เขียนว่า “ห้องเรียน 4/3 - อ.เมย์” บนนั้น

ฉันไม่รู้ว่าใครคือ “อาจารย์เมย์” แต่พอเปิดประตู...

โอ้โห...

ผู้หญิงในชุดสูทเรียบหรู ผมดำตรงยาว ใส่แว่นทรงสวย

กำลังยืนเขียนกระดานด้วยลายมือที่เหมือนพิมพ์

“งามจนคิดว่าหลุดมาจากซีรีส์เกาหลี... แต่สายตาเธอนี่สิ...เย็นเยียบยิ่งกว่าไอติมในตู้แช่โลตัส”

เธอเหลือบมองฉันเพียงนิดเดียว ก่อนเอ่ย

“ศิระใช่มั้ย? นั่งตรงนั้นไปก่อน ชั้นจะคุยกับเธอหลังเลิกคลาส”

“ค...ครับ!”

ฉันพยายามตั้งใจเรียน แต่พอเธอหันหลังเขียนกระดาน

เสียงเพื่อนรอบข้างก็กระซิบกันเบาๆ

“นี่นายรู้ป่ะว่าอาจารย์เมย์โคตรโหด”

“เคยมีคนมาสายสองนาที โดนไล่ออกห้องเลยนะเว้ย!”

“แต่สวยแบบนี้ยอมให้ตีเลยอะ…”

ฉันเหงื่อแตก…

“หรือว่าภารกิจของฉัน...คืออาจารย์คนนี้!?”

“ต้องไปช่วยเธอจากอดีตรักฝังใจ!?”

“หรือไม่ก็...กันเธอไม่ให้โดนลอบสังหาร!?”

จินตนาการเริ่มไปไกลในสไตล์นิยายแฟนตาซีที่เคยอ่านบนสวรรค์

(ขอโทษด้วย BL ก็มีฉากแบบนี้เหมือนกัน!)

หลังคลาสเลิก

ฉันเดินตัวลีบไปหาอาจารย์เมย์ที่โต๊ะหน้าห้อง

“ศิระใช่มั้ยคะ?”

“คะ—ครับ!”

เธอมองฉันด้วยแววตานิ่ง

“เธอหายไปสองอาทิตย์ ไม่ส่งงาน ไม่เข้าเรียน ไม่มีคำอธิบาย”

“ผะ...ผมป่วยครับ! ป่วย...หนัก! จำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่ชื่อเพื่อน!”

“อืม...ความจำเสื่อมแบบเลือกจำสินะ” เธอพูดเสียงเรียบ

“ผมขอโอกาสได้มั้ยครับ ผมจะตั้งใจเรียน จะส่งงานทุกชิ้น!”

เธอจ้องฉันครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าเบาๆ

“ได้...ฉันจะให้โอกาส แต่ถ้าเธอโกหกฉันอีก...”

เธอวางปากกาลงโต๊ะดัง "แกร๊ก!"

“...ฉันจะรู้”

ฉันเดินออกจากห้องอย่างคนเพิ่งรอดตาย

“โอ้โห! ศิระ! นายไม่โดนฟาดหัวเหรอ!?” มีนาโผล่มาจากหลังเสาแบบนินจา

“ไม่...แต่รู้สึกเหมือนจะโดนตัดคะแนนชีวิตไปสิบแต้มแล้วอะ…”

“ฮ่าๆๆ อาจารย์เมย์ดูเย็นชา แต่จริงๆ ใจดีนะ แค่พูดน้อยเฉยๆ”

ข้าวฟ่างเดินตามมาสมทบ

ฉันมองทั้งสองคนที่พยายามลากฉันไปกินชานมหลังเลิกเรียน

ขณะที่ในใจยังคงกังวล...

“แล้วภารกิจแรก...คือใครกันแน่นะ?”

“หรือ...เธอคือกุญแจ?”

หรือฉันจะโดนรุมจีบตายก่อนภารกิจจะเริ่ม!?”