เสียงเพลงจากแชนเดอเลียร์ฮอลล์ของโรงแรมหรูดังคลอไปกับเสียงหัวเราะของผู้คนในชุดสูทหรู กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับน้ำหอมชั้นดีลอยอวลทั่วทั้งงานเลี้ยง เวย์นิกซ์ สวมสูทสีดำสนิท ยืนถือแก้วไวน์ขาวไว้ในมือ กำลังพูดคุยกับเพื่อนมาเฟียวงในอีกสองสามคนอย่างไม่เร่งรีบ
"ปีนี้ผลประกอบการของพวกนายก็ยังดีเหมือนเดิมสินะ"
เขาพูดเรียบ ๆ ดวงตาคมกริบแม้จะมีรอยยิ้มมุมปากแต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่ละเลยคือ...สายตาเลื่อนไปมองบอดี้การ์ดที่ยืนพิงเสาตรงมุมห้องเป็นระยะ
ไคม์...
ชายหนุ่มผมสีเข้ม ใบหน้าเย็นชา ดวงตานิ่ง แต่ลึกลงไปนั้นแฝงความเงียบงันที่เวย์นิกซ์อ่านไม่เคยขาดไคม์เป็นมือขวาของเขา เป็นคนที่เวย์นิกซ์ไว้ใจที่สุด...และไคม์ก็มีฝีมือที่เก่งกาจ
เวย์นิกซ์หันกลับไปสนทนาโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้บอดี้การ์ดเงียบขรึมของเขา...กำลังเมา
ไคม์มองไปรอบ ๆ อย่างเบื่อหน่ายเมื่อชายในชุดเสิร์ฟเดินผ่านตรงหน้า เขาก็เอ่ยเบาๆ
ดื่มนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั่ง
“ขอแก้วหนึ่ง”
เหล้าสีอำพันถูกส่งมา ไคม์ยกดื่มในรวดเดียวมันอุ่นคอ และ...รู้สึกดีอย่างประหลาด
"อีกสักแก้วก็ไม่เป็นไร"
เขาคิด...และก็ได้อีกแก้ว แล้วอีกแก้ว และอีก...
......................
30 นาทีต่อมา ห้องน้ำด้านหลังห้องจัดเลี้ยง เสียงอาเจียนดังสะท้อนก้องภายในห้องน้ำไคม์กอดชักโครกแน่น ร่างทรุดฮวบกับพื้น ใบหน้าแดงซ่านจากฤทธิ์แอลกอฮอล์
เขาหัวเราะเบา ๆ กับตัวเองทั้งที่น้ำตาคลอ...ไม่สมกับเป็นบอดี้การ์ดเลย ไคม์...
ร่างของเขาทรุดตัวลงช้าๆ ...และไม่ได้ตื่นขึ้นอีก
......................
เวย์นิกซ์ละสายตาจากเพื่อนในงานอีกครั้งในใจกลับวูบไหวด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่าง
นานเกินไปแล้ว... ไคม์ไปไหน
เขาวางแก้วไวน์บนโต๊ะเดินออกจากงานอย่างเงียบๆ พร้อมตามหาเงาร่างที่ควรอยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลา
จนในที่สุด ประตูห้องน้ำเปิดออก...
“...ไคม์?”
ทันทีที่เปิดประตู ร่างหนึ่งก็โถมเข้าหาเขากลิ่นเหล้าผสมกลิ่นแชมพูที่เขาคุ้นเคยเวย์นิกซ์ขมวดคิ้ว ประคองร่างของอีกฝ่ายไว้แน่น ก่อนจะพิงเขากับผนังห้องน้ำ
“ไคม์... ตื่นสิ เมาหนักมากเลยรู้ไหม”
ไคม์ลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาเบลอ ๆ ของเขาสะท้อนแสงไฟสีเหลืองนวล เวย์นิกซ์ก้มลงสบตาเพราะกลัวอีกฝ่ายเป็นอะไร...
แต่ไม่ทันได้พูดอะไรแขนของไคม์ก็ยกขึ้นโอบรอบเอวเขาแน่น
เวย์นิกซ์ชะงัก
หัวใจของเขากระตุกวูบ เมื่อไคม์กระซิบด้วยเสียงพร่าเบา ๆ
“...คุณเวย์...อย่าไปไหนนะ”
ก่อนจะดึงร่างของเวย์นิกซ์เข้ามาชิดใกล้เสียจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของกันและกัน
กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยอวลปะปนกับกลิ่นน้ำหอมแบรนด์หรูที่เวย์นิกซ์ใช้เป็นประจำเขายืนนิ่งอยู่ในห้องน้ำหรูของโรงแรม โดยที่มีร่างของบอดี้การ์ดส่วนตัวโอบเอวเขาไว้แน่นเหมือนกลัวจะหลุดหายไปในอากาศ
ไคม์เอนใบหน้าเข้ามาใกล้ เสียงพร่าพูดเบา ๆ
“คุณเวย์... คุณ...ตัวนุ่มจังเลยครับ”
เสียงหัวเราะเบาๆ ตามมาทั้งที่เจ้าตัวพยายามพยุงตัวไว้แทบไม่อยู่
เวย์นิกซ์กลอกตาเบา ๆ ก่อนถอนหายใจอย่างสุดกลั้น
“ไคม์... นี่มันไม่ใช่เวลาเล่นนะ นายเมาหนักมากแล้ว”
“เปล่า... ผมไม่ได้เมา”
ไคม์พูดพลางยิ้มอย่างคนไร้สติ
“ผมแค่...คิดถึงคุณเวย์... ผมอยากกอด... อยากอยู่ใกล้ ๆ…”
เสียงแผ่วๆ ทำเอาเวย์นิกซ์ต้องหลุบตาลงเขาควรจะผลักอีกฝ่ายออกไปตั้งแต่ประโยคแรก แต่กลับยืนนิ่งปล่อยให้ไคม์โอบอยู่แบบนั้นนานเกินไป
เกินกว่าที่บอดี้การ์ดกับเจ้านายควรจะมี
เขาหลับตา...ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ ดึงมือถือออกจากกระเป๋าเสื้อสูท โทรออกหาหมายเลขหนึ่งที่บันทึกไว้
“มาเอาตัวบอดี้การ์ดบ้านั่นที อยู่ห้องน้ำหลังงานเลี้ยง ชั้น B2 ของโรงแรมโกลเด้นเบย์ รีบมา ไม่งั้นฉันจะสั่งตัดเงินเดือนพวกแกทั้งหมด”
ปลายสายตอบรับทันควัน ก่อนที่เวย์นิกซ์จะตัดสายไปเขาเก็บโทรศัพท์ลง แล้วค่อยๆ ขยับร่างของไคม์ออก
“พอแล้ว...พอซะที”
เขาพูดเสียงเรียบ ก่อนจะจับแขนไคม์พาดไหล่ตัวเอง และเริ่มพยุงอีกฝ่ายออกจากห้องน้ำ
ร่างสูงของบอดี้การ์ดที่ปกติแข็งแรง ตอนนี้เหมือนตุ๊กตาผ้าเปียกที่หนักอึ้งและไม่ยอมให้ความร่วมมือ
“คุณเวย์... ผมจะไม่ไปไหน... ถ้าคุณยังไม่ได้...หอมผมก่อน”
เวย์นิกซ์หันขวับ หยุดเดินทันที
“ไคม์…” เขากัดฟัน
“นายอยากโดนจับโยนใส่แม่น้ำใช่มั้ย”
ไคม์หัวเราะคิกคักเหมือนเด็กไม่มีพิษภัย
“ผมหยอกครับ…”
......................
ไม่กี่นาทีต่อมา หน้าทางเข้าห้องจัดเลี้ยง ไฟหน้ารถสีดำมันวาวส่องเข้ามาใกล้ เสียงเครื่องยนต์ดับลงพร้อมประตูฝั่งคนขับเปิดออกร่างของชายหนุ่มในชุดสูทสีกรมท่าก้าวลงมาอย่างเร่งรีบ
“บอสครับ! ไคม์มันไปทำอะไรมาเนี่ย?”
เป็นเสียงของ ริกซ์ บอดี้การ์ดอีกคนของเวย์นิกซ์ที่เป็นทั้งคนขับรถและเพื่อนร่วมภารกิจของไคม์มาตลอด
เวย์นิกซ์ถอนหายใจหนักๆ
“ตัวหนักฉิบหายกูไม่น่าพามันมาเลย...กูให้มันมาปกป้องกูไม่ใช่กูต้องปกป้องมัน”
เขาบ่นและเบี่ยงตัวเล็กน้อย ให้ริกซ์เข้ามาพยุงไคม์แทนริกซ์หอบแรงๆ ขณะดึงแขนไคม์ขึ้นพาดบ่า
“ไคม์... โว้ยไอ้ไคม์"
“แค่ก...ริกซ์เหรอ...” ไคม์พึมพำ
“นายกลิ่นเหมือนหมาเลย...”
แล้วก็หัวเราะในลำคออีกครั้ง
“ถ้าไม่ใช่เพื่อน ฉันจะทิ้งแกไว้กลางถนนจริง ๆ”
ริกซ์สบถเบา ๆ ขณะลากไคม์ไปที่เบาะหน้าข้างคนขับ
เวย์นิกซ์เปิดประตูหลังอย่างนิ่ง ๆ แล้วก้าวขึ้นไปนั่งไขว่ห้างอย่างสง่างามเขาหลับตาเล็กน้อย พ่นลมหายใจยาวพร้อมกับกลิ่นเหล้าที่ไหลตามไคม์เข้ามาในรถ
“ดีแล้วที่ให้มันนั่งข้างหน้า ฉันจะได้ไม่ต้องเหม็นกลิ่นเหล้า”
ริกซ์ปิดประตูรถเสียงแน่น แล้วสตาร์ทเครื่อง ก่อนที่รถจะแล่นออกไปจากโรงแรมทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะคิกคักไร้สติเบาๆ ของไคม์ที่ยังคงดังมาจากเบาะข้างคนขับ...
ลมกลางคืนพัดเบา ๆ ขณะรถยนต์สีดำสนิทคันหรูค่อย ๆ แล่นเข้าสู่คฤหาสน์กลางเนินเขาคฤหาสน์ของตระกูลเวย์นิกซ์ที่รายล้อมด้วยสวนตกแต่งสไตล์ยุโรปและแสงไฟอุ่นนวล
รถหยุดลงหน้าบ้าน ร่างสูงในชุดสูทยังเนี้ยบไม่ผิดเพี้ยนเปิดประตูรถออกและก้าวลงอย่างสง่างาม
เวย์นิกซ์ ไม่พูดอะไร เขากวาดตามองรอบ ๆ ราวกับตรวจตราความเรียบร้อยของบริเวณคฤหาสน์จากนั้นก็เดินเข้าไปในตัวบ้านเงียบๆ
เบื้องหลังเขา ริกซ์ สตาร์ทรถใหม่แล้วขับพาร่างของบอดี้การ์ดผู้หมดสภาพไปที่ลานจอดรถด้านข้างคฤหาสน์พื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยรถหรูเรียงราย ทั้งรถสปอร์ตเปิดประทุน รถกันกระสุนระดับ VIP ไปจนถึง SUV ลุยงานภาคสนาม
“ให้ตายเถอะ... คุณเวย์แม่งมีรถเยอะเกินไปแล้ว”
ริกซ์บ่นขณะจอดรถจากนั้นก็เดินอ้อมมาข้างประตูฝั่งผู้โดยสาร
“มาไคม์...ตื่นได้แล้วไอ้เพื่อนบ้าเวร”
แน่นอนว่าไม่มีเสียงตอบรับ
ริกซ์เปิดประตู แล้วพยุงร่างหนักอึ้งของไคม์ออกมา
“ตัวหนักยิ่งกว่าเมื่อคืนที่ไปช่วยจับคนร้ายอีกเว้ย...”
เขาโอดครวญขณะลากไคม์กึ่งเดินกึ่งแบกไปทางตึกพักของบอดี้การ์ด
......................
ห้องพักบอดี้การ์ด นอกตัวคฤหาสน์ ห้องของไคม์ไม่ได้ใหญ่ แต่เป็นระเบียบตามสไตล์เจ้าตัวภายในตกแต่งเรียบง่ายด้วยโทนเข้ม เฟอร์นิเจอร์มีไม่มาก เตียงเดี่ยว หมอนข้าง ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะเล็กๆ ที่มักจะวางแฟ้มรายงานต่างๆ เอาไว้
ประตูเปิดผางออกพร้อมเสียงดัง โครม!!
ริกซ์ลากไคม์เข้าไปทั้งชุดสูทนั่นแหละ ไม่คิดจะถอดแม้แต่รองเท้า
ตุบ!
ร่างของไคม์ถูกโยนลงบนเตียงแบบไม่มีการรับประกันอาการปวดหลัง
“โธ่เว้ย...” ริกซ์สบถ “ถ้ามึงทำแบบนี้อีกนะ...มีหวังคุณเวย์ไล่มึงออกแน่!”
เขาพูดพลางชี้นิ้วใส่คนที่นอนยิ้มเหมือนฝันดี
ริกซ์หัวเราะหึในลำคอ ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ เขายืนมองเพื่อนสนิทของตัวเองอยู่สักพัก ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มมาคลุมให้
“ถึงจะปากหมา แต่ก็ยังเป็นเพื่อน...เอาเหอะ”
แล้วเขาก็เดินออกจากห้องอย่างเงียบๆ ปิดประตูลเสียง
แกร๊ก ดังเบาๆ เป็นสัญญาณว่าคืนนี้ไคม์จะได้นอนหลับฝันดี...โดยไม่รู้เลยว่าเพิ่งสร้างความปั่นป่วนไว้ในใจของใครบางคนไปเรียบร้อยแล้ว
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
