ใต้เงาเรือนไม้มิมีเรา
บทนำ 0
_______________________________
ใต้ต้นลั่นทมชมเงาไม้
ข้าผ่านไปเจอเขาเข้าโดยไม่ตั้ง
ชายผู้นั้นนั่งนิ่งไม่เอ่ยวาง
เพียงสบตาพลันใจก็หวั่นไหว
ใต้ลมลั่นทมยามสาย
ข้าผ่านมาเจอชายคนหนึ่ง แค่เห็นเพียงชั่วครู่...ก็ทำให้ใจข้ากลับแน่นิ่งเหมือนดั่งมนต์สะกด ให้ข้าหยุดจ้องมองเจ้าไม่ละสายตา
เขานั่งอยู่เงียบๆ มือข้างหนึ่งถือดอกลั่นทมเล่น ริมเงาไม้ ลมอ่อนพัดผ่าน เส้นผมของเขาปลิวระลิ่วไปตามแรงลม กลิ่นของดอกลั่นทมพัดตามแรงลมให้ข้าได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ใบหน้าเขานั้นสงบ ไร้พิษภัย เปี่ยมไปด้วยบางอย่าง...ที่ยากจะอธิบาย
อายุเขาราวสามสิบหรือใกล้เคียง
ผิวพรรณเพียงกลางวันไม่คลี่ไกล
แม้ดวงตาข้างหนึ่งมิใช่ใช้
กลับสดใสเหมือนไม่บอดใดใด
อายุเขานั้นสามสิบ...กระมัง ไม่มากนัก...แต่ก็ไม่ใช่วัยเยาว์ หากกระนั้นกลับดูเหมือนชายหนุ่ม ข้าสังเกตเห็นว่า ตาของเขาบอดข้างหนึ่ง แต่ข้าไม่รู้สึกว่าเขานั้นน่าเวทนาเลยสักนิด
เจ้ามิกลัวโลกมองว่าพิกล
กลับยิ้มจนใจข้าหวั่นไหว
เจ้าดูอ่อนโยนอบอุ่นเกินใคร
เหมือนแสงไฟอาบใจให้ละมุน
กลับตรงกันข้าม เจ้ายิ้ม...ยิ้มอย่างอ่อนโยน ให้ดอกลั่นทมที่ถือเล่น ยิ้มของคนที่ไม่ได้มองเห็นด้วยตา แต่มองเห็นด้วยใจ เจ้าดูไม่ปิดบังสิ่งใด ไม่หลบซ่อน ไม่อาย ไม่ขัดเขินท่ตนไม่สมบูรณ์
กลับเต็มไม่ด้วยความนิ่ง ความแน่วแน่ และความอบอุ่นที่ทำให้ข้าเผลอยืนมองอยู่เช่นนั้น...
ข้าไม่เคยเชื่อในคำว่ารัก
จนได้พบเจ้านั้น ณ ยามอรุณ
แรกเจอคราเดียวก็รู้เป็นบุญ
ใจว้าวุ่นทั้งวันมิทันลืม
ข้าไมาเคยเชื่อในคำว่ารักตั้งแต่แรกพบ...กระทั่งวันนี้...
"และเขาผู้นั้น...ก็คือบุรุษผู้แรก...ที่ทำให้ดวงใจข้าหวั่นไหว"
______________________________
พี่จ้าาาาาา
อย่าเลย อย่าว่ากันเลย ที่หนีเรื่องนั้นมา แต่งเรื่องนี้ ข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย
พี่จ้าาาาาา
ถึงกลอนจะดูอุบาท แต่พยายามได้เท่านี้
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
