เสียงนกฮูกโหยหวนลอดผ่านพุ่มไม้สูงที่ขึ้นล้อมรอบหมู่บ้านอีริน หมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ริมชายป่าซีดรา ชาวบ้านที่นี่มีชีวิตอย่างเงียบสงบ ซ่อนตัวอยู่ห่างไกลจากโลกภายนอกที่วุ่นวาย และไลอา เด็กสาววัย 16 ปีก็เช่นกัน

เธอนั่งอยู่บนพื้นไม้หน้าบ้านใต้แสงตะเกียงดวงเล็ก มือเรียวค่อยๆ ถักทอผืนผ้าสีฟ้าเข้มอย่างตั้งใจ ใบหน้าที่มีรอยฝุ่นบางๆ ดูจริงจังเกินวัย แต่ดวงตากลับซ่อนประกายแปลกประหลาดไว้ลึกๆ

"เมื่อแสงสิ้น...เงาจะลืมตา"

เสียงแหบพร่าของยายแก้วดังขึ้นจากหลังม่านไม้ไผ่ ไลอาถอนหายใจทันที

"ยายอีกแล้ว พูดแต่เรื่องเดิมทุกคืนเลย"

เธอบ่นขำๆ พลางลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย เตรียมจะเก็บตะกร้าใส่ด้ายเข้าไปในบ้าน แต่จู่ๆ เสียงคำรามต่ำแผ่วเบาก็ดังสะท้อนขึ้นจากทางป่า

เสียงที่ไม่เหมือนสัตว์ป่าใดๆ...

“...”

ไลอาชะงัก ดวงตาหรี่ลงมองความมืดเบื้องหน้า แสงไฟจากหมู่บ้านเริ่มสั่นไหวอย่างผิดปกติ ลมที่ไม่ควรพัดในฤดูร้อนหอบเอากลิ่นควันและกลิ่นโลหะไหม้ปลิวมาแตะปลายจมูก

จากนั้น...

ปึง!!

เสียงประตูบ้านหลังหนึ่งถูกกระแทกเปิดตามด้วยเสียงกรีดร้องของหญิงสาว เสียงเท้าหนักๆ ของบางสิ่งบดผ่านหญ้าแห้ง ชายในชุดเกราะสีดำสนิทสามคนเดินเข้ามากลางลานบ้าน ท่ามกลางแสงเปลวเพลิงที่ค่อยๆ ลุกลามเผาผ่านหลังคามุงจาก

"อัศวิน...พวกนั้นใช่อัศวินโลหิตเหรอ..." ไลอาพึมพำอย่างตื่นตระหนก ขณะลากแขนยายแก้วให้หนีไปยังด้านหลังบ้าน

แต่ยายกลับยืนนิ่ง ก่อนกล่าวเสียงแผ่วว่า

"เงามาถึงแล้ว"

ทันใดนั้นเสียงกระซิบดังในหัวของไลอา

ไม่ใช่เสียงของยาย ไม่ใช่เสียงของเธอเอง

แต่มันลึก ราวกับเสียงของอะไรบางอย่างในสายเลือด

“ตื่นเถิด…ผู้ร้อยเวทแห่งสายเลือดมังกร”

ไลอาทรุดลงกับพื้น ภาพเบื้องหน้าหมุนคว้างเหมือนกำลังลอยอยู่ในอากาศ ร่างกายของเธอร้อนวูบเหมือนมีเปลวเพลิงวิ่งผ่านทุกเส้นเลือด

แล้วเปลวเพลิงจริงๆ ก็ปะทุขึ้นจากฝ่ามือของเธอ

โดยไม่รู้ตัว...โดยไม่เคยเรียนมาก่อน

ดวงตาของอัศวินโลหิตเบิกกว้าง

พวกเขาพูดพร้อมกันเสียงต่ำสะท้อนราวกับเป็นร่างเดียวกันว่า

"ผู้ถือครองเวทต้องห้าม..."

เปลวเพลิงที่พุ่งออกจากฝ่ามือของไลอาแผดเผาอากาศจนบิดเบี้ยว เผาต้นไม้เล็กๆ และลุกไหม้เกราะของอัศวินโลหิตจนพวกมันต้องกระโดดถอยกรูดพร้อมกัน

เด็กสาวล้มลงกับพื้น หอบหายใจถี่ ดวงตาเบิกโพลงราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

“นี่...มันเกิดอะไรขึ้น…” เธอพึมพำเสียงสั่น รู้สึกร้อนวูบอยู่ในอกเหมือนบางอย่างตื่นขึ้นมาในร่างกาย

“...ตื่นแล้วสินะ”

เสียงของยายแก้วดังขึ้นเบื้องหลัง พร้อมกับภาพหญิงชราที่ไม่ใช่ยายธรรมดาอีกต่อไป

ตอนนี้ในมือของยายถือคทาไม้เก่าแก่ ดวงตาที่เคยพร่ามัวกลับสว่างเรืองเหมือนจับประกายเวทมนตร์ไว้ได้

“ยาย…?” ไลอาถามอย่างตะลึง

“เจ้าคือทายาทคนสุดท้ายของนักร้อยเวท ไลอา”

ยายพูดด้วยเสียงจริงจัง “สายเลือดของเจ้าผูกพันกับคำสาป และคำทำนาย ถ้าเจ้ายังอยู่ที่นี่ เจ้าจะตาย...หุบเขาแห่งแสงคือที่เดียวที่เจ้าจะปลอดภัย”

ก่อนที่ไลอาจะทันตอบ พื้นดินใต้เท้าสั่นสะเทือน

หนึ่งในอัศวินโลหิตชูมือขึ้นฟ้า และท่องถ้อยคำบางอย่างท้องฟ้ากลายเป็นสีเทา เงาดำรูปร่างคล้ายอสรพิษพุ่งลงมาจากเมฆ!

โครม!!

งูเงากระแทกพื้นทำลายบ้านเรือนครึ่งหมู่บ้านในพริบตา

มันคือ "ไซเรนต์ เซอร์เพนท์" สัตว์อสูรจากเงาทมิฬ ถูกเรียกโดยเวทต้องห้ามของพวกอัศวิน

“ยาย! เราต้องหนี!” ไลอากรีดร้อง

ยายแก้วพยักหน้าแล้วเปิดกล่องไม้โบราณส่งให้หลานสาว

“นี่คือจี้มังกร มันจะนำทางเจ้าไปยังหุบเขาแห่งแสง อย่าหยุด อย่าหันหลังกลับ และอย่าไว้ใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะผู้ที่ใช้แสง”

ก่อนที่คำพูดจะจบลง เงามืดขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาจากด้านข้างยายแก้วผลักไลอาให้หลุดจากเส้นทางการโจมตี พร้อมใช้เวทสายฟ้าผ่าสะกัดไว้ชั่วขณะ

ไลอาสะดุ้ง ร่างลอยกระแทกพื้นนอกชายป่า เธอหันกลับไปเห็นไฟไหม้หมู่บ้านทั้งแถบ ยายแก้วยืนประจันหน้ากับไซเรนต์ เซอร์เพนท์คนเดียว

“ไม่!! ยาย!!” ไลอาร้องลั่น

แต่ก่อนที่เธอจะได้วิ่งกลับไป เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง...

“เจ้าไม่มีเวลาแล้ว ถ้าอยากรอดไปกับข้า”

เด็กหนุ่มในเสื้อคลุมสีคราม กระบี่เวทอยู่ข้างหลัง เขาปรากฏตัวจากเงาต้นไม้ ใบหน้าครึ่งหนึ่งปิดด้วยหน้ากากเงิน ดวงตาเย็นชาแต่เปล่งประกายแสงประหลาด

ไลอาถามเสียงสั่น “เจ้าเป็นใคร…”

“ข้าคือผู้ถูกเลือกจากดินแดนไร้เงา…และเจ้าคือกุญแจ”

เขายื่นมือมาให้

ไลอามองกลับไปยังหมู่บ้านที่ถูกเผา แล้วมองมือของชายแปลกหน้าไม่มีทางเลือกอื่น เธอจับมือเขาแล้วออกวิ่ง เข้าสู่ความมืดของป่า

โดยไม่รู้เลยว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของชะตากรรมอันยาวไกล

เสียงฝีเท้าวิ่งกระทบพื้นดินชื้นหลังฝนตก บดกลบเสียงร่ำไห้ในใจของไลอาไว้ไม่ทัน เธอกัดริมฝีปากพยายามกลั้นน้ำตา หัวใจยังสะเทือนจากภาพหมู่บ้านที่ถูกเผาไปต่อหน้าต่อตา... พร้อมกับยายผู้เป็นครอบครัวเพียงคนเดียว

เด็กหนุ่มปริศนาวิ่งนำหน้า พาเธอลัดเลาะผ่านทางแคบในป่า เขาไม่ได้พูดแม้แต่คำเดียวตั้งแต่พาหล่อนหนีมา

“เดี๋ยวก่อน...เราจะไปไหนกันแน่?” ไลอาถามเสียงหอบเมื่อเริ่มหมดแรง

ชายหนุ่มหยุดเท้าใต้ต้นไม้ใหญ่ เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำที่ปกคลุมด้วยหมอกบาง

“เราไม่สามารถหยุดได้จนกว่าจะข้ามพ้นชายแดนดินแดนตะวันตก เงาจะตามเจ้าไม่หยุดจนกว่าพวกมันจะมั่นใจว่าเจ้า...ตาย”

ไลอาสะอึก

“ทำไมถึงตามฆ่าฉัน… ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย…!”

“เพราะเจ้าคือผู้ร้อยเวท” เขาตอบเสียงเรียบ “สายเลือดเจ้า คือเส้นทางที่พวกมันต้องปิดให้ได้ ก่อนคำทำนายจะเกิด”

เด็กสาวกัดฟัน ไม่เข้าใจแม้ครึ่งเดียว

“แล้วเจ้าล่ะ? เจ้าบอกว่ามาจาก...ดินแดนไร้เงา?”

ชายหนุ่มเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนเอื้อมมือเปิดหน้ากากเงินช้าๆ เผยใบหน้าเยาว์วัยแต่แฝงด้วยร่องรอยความชอกช้ำ

“ข้าชื่อ อีเรน ข้าเคยเป็นเหมือนเจ้าถูกตามล่าเพราะเกิดมาผิดที่ผิดเวลา”

ดวงตาของเขาแม้จะนิ่งสงบ แต่เต็มไปด้วยรอยแผลในอดีต

“ข้าหนีรอดมาได้เพราะใครบางคนยอมสละชีวิต...เช่นเดียวกับยายของเจ้า”

ไลอานิ่งเงียบ น้ำตาซึมอย่างห้ามไม่อยู่

ก่อนที่ทั้งสองจะได้พูดอะไรมากกว่านั้น เสียงกิ่งไม้หักก็ดังขึ้นทางด้านหลัง

"เจอแล้ว..."

เสียงแหบต่ำแทรกมากับลมหนาว

อีเรนเบิกตากว้าง เขาคว้าแขนไลอาแล้วพุ่งหลบไปด้านข้างทันที ฉับพลัน เงาดำรูปร่างคล้ายมนุษย์แต่ยืดยาวผิดธรรมชาติพุ่งผ่านจุดที่พวกเขายืนอยู่เมื่อครู่

“นักล่าเงา!” อีเรนสบถ “พวกมันส่งสิ่งนี้มาตามรอยพลังเวทของเจ้า!”

ไลอาหอบหายใจ ดวงตาเบิกกว้าง เธอสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาล เงานั้นไม่ได้มีรูปร่างแน่นอน มันเปลี่ยนรูปร่างตลอดเวลา บางครั้งเป็นอสูร บางครั้งเป็นเด็กหญิง บางครั้งเหมือน…เธอเอง

“อย่าเพ่งมองมันนาน!” อีเรนตะโกน พร้อมชักกระบี่เวทออกมา มันเปล่งแสงสีเงินที่ดูจะผลักไสความมืดรอบตัว

“เซเรฟ เอลนาร่า โรม!”

เขาท่องคาถา เวทแสงพุ่งออกเป็นคลื่นวงแหวนผลักนักล่าเงาถอยไปเล็กน้อย

อีเรนหันมามองไลอา

“เจ้าต้องใช้เวทอีกครั้ง ไลอา ถ้าเจ้าหนีไปเรื่อย ๆ เจ้าจะไม่มีวันเข้าใจพลังของตัวเอง”

“แต่ฉันไม่รู้วิธี...!”

เขายิ้มบางๆ แม้ในสถานการณ์ที่ตึงเครียด

“เจ้ารู้...แต่เจ้าแค่ยังไม่เชื่อมัน”

เสียงในหัวของไลอากระซิบอีกครั้ง

“ปลุกสายเลือด...ยอมรับมัน…”

เธอหลับตา สูดลมหายใจลึก แล้วนึกถึงทุกอย่างที่สูญเสีย ทุกคำพูดของยาย ทุกเปลวเพลิงที่เธอรู้สึกได้จากภายใน

มือของเธอสั่น...จากนั้นก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ

“ข้า…ข้าคือผู้ร้อยเวทแห่งเปลวเพลิงมังกร!”

โว้บบบ!!

ไฟสีทองพุ่งขึ้นจากมือของไลอา เผาอากาศรอบตัวให้แดงฉาน เวทมนตร์ของเธอไม่ใช่เพียงไฟ แต่มันสั่นสะเทือนมิติของแสงและเงา

นักล่าเงากรีดร้องก่อนถูกแสงไฟกลืนกิน ร่างมันสลายหายไปกับสายลม...พร้อมเสียงกรีดร้องสุดท้ายที่เย็นเยียบ

อีเรนเดินเข้ามาหาเธอ แววตาหนักแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ยินดีต้อนรับสู่สงครามที่แท้จริง...ไลอา”

“จากนี้ เจ้าจะไม่มีวันเป็นเพียงผู้หนีอีกต่อไป”