..."นายแน่ใจนะ...ว่าอยากให้เรามาจริง ๆ?"...
...ฉันถามพลางมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ที่ทอดผ่านเส้นทางลูกรังกลางป่าใหญ่ สองข้างทางไม่มีแม้แต่ไฟถนน มีเพียงแสงจันทร์ที่ลอดผ่านกิ่งไม้ลงมาพอให้เห็นราง ๆ...
...คนขับรถคนนั้นคือ "เซเรน" เพื่อนใหม่ที่ฉันเพิ่งรู้จักได้แค่สามสัปดาห์...
...เขาดูเงียบขรึม สุภาพเกินคนรุ่นเดียวกัน ดวงตาสีเทาเข้มเหมือนหมอกในฤดูหนาว รอยยิ้มของเขาไม่เคยเต็มปาก...แต่แฝงไปด้วยเสน่ห์ร้ายที่น่าค้นหา...
..."แน่ใจสิเรย์...บ้านฉันอาจจะเก่าไปหน่อย แต่รับรองว่านายจะต้องชอบบรรยากาศ"...
...เมื่อรถจอดลง เสียงประตูเหล็กขนาดใหญ่ถูกเปิดออกโดยอัตโนมัติ… ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ใกล้เลยแม้แต่นิดเดียว...
...“ยินดีต้อนรับ…คุณหนู”...
...เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นจากเงามืด...
...พ่อบ้านชราร่างผอมโซในชุดสูทดำ ยืนถือโคมไฟเก่า ๆ อยู่หน้าประตูคฤหาสน์ ใบหน้าเรียบเฉยของเขาไม่มีแม้แต่แววอารมณ์ หรือการแสดงออกใด ๆ...
...เมื่อเดินผ่านประตูรั้วเข้าไป ความเย็นยะเยือกก็แผ่ซ่านทันที...
...ไม่ใช่ลมเย็นจากธรรมชาติ แต่มันเหมือนกับว่า…อุณหภูมิที่นี่ถูกกดให้ต่ำลงโดย “อะไรบางอย่าง”...
...คฤหาสน์หลังมหึมานั้นถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์และกุหลาบสีแดงเข้มที่คล้ายเลือดสด ๆ...
...ประตูบานใหญ่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อถูกเปิดออก...กลิ่นบางอย่างโชยมากระทบจมูกฉัน...
...กลิ่นเหล็ก…กลิ่นเลือด…กับอะไรบางอย่างที่เหมือนซากเน่า...
...บนโต๊ะห้องโถง มีแมวสีดำตัวหนึ่งนอนหลับสนิท...
...มันหันมามองฉัน ดวงตาข้างหนึ่งเป็นสีทอง อีกข้างหนึ่ง…ไม่มีลูกตา...
...ขนมันขลุกขลิก แต่สง่างาม และมีปลอกคอที่สลักว่า:...
..."No One Leaves" — ไม่มีใครหนีออกไป"...
...“อ่า…เรย์ ไปห้องอาหารกันเถอะ เดี๋ยวพ่อบ้านจะพาไปเอง ฉันขอไปจัดของก่อน”...
...เซเรนหายตัวไปในความมืด ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไร พ่อบ้านก็เดินนำหน้า...
...พาฉันไปตามทางเดินแคบ ๆ ที่มีกระจกบานยาวตลอดแนว...
...ฉันเห็นเงาตัวเองสะท้อนในกระจก...
...แต่…เดี๋ยวนะ ทำไม “คนที่เดินอยู่ข้างหลังฉัน” ถึงไม่มีอยู่จริง?...
...เมื่อถึงห้องอาหาร ฉันก็ต้องหยุดหายใจไปชั่วขณะ...
...โต๊ะอาหารยาวขนาดสิบที่นั่ง...
...แต่ไม่มีอาหาร ไม่มีเครื่องดื่ม ไม่มีแม้แต่ขนมปังแห้ง...
...ตรงกลางโต๊ะมีเพียง "ปืนหนึ่งกระบอก" วางอยู่บนผ้าเช็ดโต๊ะสีขาวที่เปรอะคราบเลือด...
...ที่นั่งฝั่งตรงข้ามมีคนห้าคนนั่งอยู่…...
...หญิงชราคนหนึ่ง เด็กสาวผมยาวถึงพื้น ชายวัยกลางคนท่าทางน่าเกรงขาม ชายหนุ่มหน้าซีด และหญิงสาวหน้าตาเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น...
...พวกเขาทุกคน…นั่งนิ่งไม่ไหวติง...
...ไม่มีใครกระพริบตา...
...ไม่มีใครหายใจ...
...“เป็นประเพณีของบ้านเราน่ะ”...
...เสียงของเซเรนดังขึ้นจากด้านหลัง...
...เขาเข้ามานั่งลงข้าง ๆ ฉันราวกับไม่มีอะไรผิดปกติ...
...“การต้อนรับแขก ต้องให้ปืนกับตัวเลือกแค่สองอย่าง… หนี หรือ อยู่"...
...ฉันหัวเราะแห้ง ๆ “นี่เล่นมุกใช่มั้ย…?"...
...ไม่มีใครตอบกลับ...
...แม้แต่เสียงแมวก็หายไปแล้ว...
...ฉันลุกเดินไปทางห้องโถงกลาง หวังว่าจะเจอเขาอีกทีเพื่อกอดให้หายขนลุกสักที...
...แต่…...
...ร่างของเซเรน ลอยคว้างกลางอากาศ...
...เสื้อผ้าของเขาถูกลมม้วนวนรอบตัว ดวงตาสีแดงเลือดสว่างวาบ...
...ฟันเขี้ยวค่อย ๆ ยื่นออกมาจากริมฝีปากที่เริ่มฉีกยิ้มกว้าง...
...“ยินดีต้อนรับเข้าสู่คฤหาสน์แห่งชีวิตที่สอง…เรย์”...
...เขาเอ่ยเบา ๆ...
...“ถ้านายรอดคืนนี้ไปได้…ฉันจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง”...
...ฉันถอยหลังจนชิดประตู...
...ไม่รู้ว่า “ควรหนี”...
...หรือควรอยู่ต่อเพื่อ “ฟังเรื่องที่ไม่ควรมีใครได้ยิน” กันแน่…...
...เสียงประตูห้องโถงปิดลงดัง ปัง!...
...ฉันสะดุ้งสุดตัว หันกลับไปแต่มัน…ล็อกจากด้านใน โดยไม่มีใครแตะต้อง...
...ร่างของเซเรนยังลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ ดวงตาสีแดงของเขาจ้องมาที่ฉันไม่กระพริบ ราวกับกำลังรอปฏิกิริยาอะไรบางอย่าง...
...“นายเป็น…แวมไพร์จริง ๆ เหรอ?” ฉันถามเสียงแหบเบา...
...เซเรนไม่ได้ตอบ เขาแค่ยิ้ม ก่อนที่ร่างจะค่อย ๆ ลอยลงแตะพื้น...
...เขาเดินเข้ามาใกล้ ดวงตากลับมาเป็นสีเทา และฟันเขี้ยวก็หดกลับเหมือนไม่เคยมีอยู่...
..."ฉันยังไม่ได้ทำอะไรนายใช่มั้ย? ยังไงก็นับว่านายโชคดี" เขาว่า พร้อมยื่นมือมาแตะไหล่เบา ๆ...
...แต่สัมผัสนั้นเย็นราวน้ำแข็ง...
..."ฉันอยากให้นายเข้าใจบางอย่าง ก่อนที่จะ…เลือกจะอยู่ต่อหรือออกไป"...
..."นายหมายความว่ายังไง?" ฉันถาม...
..."คฤหาสน์นี้...เป็นมากกว่าบ้าน มันคือ สถานที่คุมขัง...
...แต่ไม่ใช่ขังพวกเราหรอก... มันขัง บางอย่าง เอาไว้"...
...ขณะที่เขาพูด ฉันรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนเล็ก ๆ ใต้พื้นไม้เก่า...
...เสียงคล้ายโซ่ลาก และลมหายใจดังขึ้นจากใต้พื้น......
...เซเรนพาฉันเดินผ่านทางเดินยาวในคฤหาสน์ ทุกก้าวที่เดินผ่าน ฉันเห็นภาพแวบในหัว…...
...เด็กชายคนหนึ่งถูกล่ามโซ่ไว้ในห้องใต้ดิน...
...หญิงสาวกำลังร้องไห้ในกระจก…ที่สะท้อนภาพเธอถูกไฟคลอก...
...แมวสีดำกระโจนใส่ชายชราก่อนจะกลายเป็นควันดำ...
...“นี่มันอะไร…?” ฉันเอ่ยเสียงสั่น...
...“นี่ไม่ใช่ภาพหลอนใช่มั้ย?”...
..."เปล่า" เซเรนตอบเรียบ ๆ...
..."มันคือ อดีต ของคนที่เคยอยู่ที่นี่มาก่อนนาย...
...ทุกคน...ต่างก็เคยเป็นแขก เหมือนที่นายเป็นอยู่ตอนนี้"...
...ฉันหยุดเดินทันที...
..."หมายความว่า… ฉันจะต้องตายเหมือนพวกเขา?"...
...เขายิ้ม...
..."ถ้านายไม่อยากตาย นายก็ต้องรู้กฎของที่นี่"...
...กฎของคฤหาสน์กุหลาบเลือด...
...1. อย่าเดินออกจากห้องนอนหลังเที่ยงคืน...
...2. ห้ามมองกระจกในห้องโถงตอนตีสาม...
...3. ถ้าได้ยินเสียงร้องไห้…ให้เดินผ่านไป อย่าหันกลับไปมอง...
...4. ถ้าเห็นเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนถามชื่อคุณ…ให้เงียบไว้ ห้ามตอบ...
...5. ปืนบนโต๊ะอาหาร…มีไว้ใช้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น...
...“แล้วถ้าไม่ทำตาม?” ฉันถามเสียงเบา...
...“นายจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของคฤหาสน์นี้…ตลอดไป”...
...ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องดังลั่นมาจากชั้นสอง!...
...เหมือนเสียงหญิงสาวโดนฉีกกระชาก ฉันหันขวับไปทางบันได แต่เซเรนยื่นแขนมาขวางไว้...
...“อย่า!” เขากระซิบ “เสียงนั้นมัน...หลอก”...
...ฉันถอยหลัง ใจเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้...
..."ถ้านายอยากมีชีวิตรอด นายต้องเรียนรู้ทุกห้อง ทุกทางลับ และ…ต้องเชื่อในสิ่งที่มองไม่เห็น"...
...“แล้วนายล่ะ เซเรน? นายเป็นใครกันแน่?” ฉันถามเสียงสั่น...
...เขาหันมามองฉัน ดวงตานั้นเปลี่ยนเป็นสีเลือดอีกครั้ง...
..."ฉันคือ ‘คนแรก’ ที่ถูกเลือกให้มีชีวิตอยู่ในคฤหาสน์นี้ตลอดไป...
...และถ้านายไม่ระวัง…นายจะกลายเป็นคนถัดไป"...
...เมื่อเดินผ่านห้องโถงไปอีก ฉันเหลือบเห็น…...
...ไม้กางเขนบนผนัง ที่มีเลือดหยดลงช้า ๆ…เป็นจังหวะเดียวกับเสียงหัวใจเต้นของฉัน...
...และตรงมุมห้องนั่งเล่น แมวสีดำนั้นกลับมายืนอยู่......
...มันจ้องฉันด้วยดวงตาสองสี และครางในลำคอเบา ๆ ว่า...
... “เจ้าคือรายถัดไป…”...
...หลังจากเสียงกรีดร้องเงียบหายไป คฤหาสน์กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง......
...แต่ความเงียบนั้นกลับ ไม่เหมือนเดิม มันไม่ใช่ความสงบ...
...มันเหมือนกับว่า ทุกสิ่งในคฤหาสน์...กำลังกลั้นหายใจรออะไรบางอย่าง...
...ฉันยืนอยู่หน้าประตูห้องของตัวเองที่เซเรนจัดไว้ให้...
...“จำไว้นะ เรย์” เสียงของเขาดังก้องอยู่ในหัว...
... "อย่าเปิดประตูหลังเที่ยงคืน ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไร...ก็ตาม"...
...เวลานั้น 00:01 น. พอดี...
...และแน่นอน...เหมือนโชคชะตากำลังกลั่นแกล้ง...
...เสียงเคาะประตูดังขึ้นทันที...
...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก......
...มันไม่แรง ไม่ถี่ แต่สม่ำเสมอ...
...คล้ายใครบางคนกำลังเคาะด้วยปลายนิ้วแช่เย็นจากโลกที่ไม่มีชีวิต...
...ฉันหลับตา สูดลมหายใจ...
...ไม่ตอบ...
...ไม่ขยับ...
...ไม่มอง...
...แต่แล้ว…เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีก...
...“เรย์…เปิดประตูสิ ฉันคือเซเรน”...
...เสียงนั้นเหมือนเขาเป๊ะทุกอย่าง...
...เว้นแต่…ไม่มี อารมณ์ ในคำพูดเลย...
...มันเรียบ...เหมือนเสียงจากเครื่องจักร หรือการบันทึกซ้ำ...
...“เซเรนตัวจริงไม่เคาะประตูแบบนี้”...
...ฉันบอกตัวเองเสียงแผ่ว...
...และทันใดนั้น เสียงจากอีกฟากก็กระซิบว่า…...
... “ผิดแล้ว…เพราะเซเรนที่นายเห็น…อาจไม่ใช่ของจริง”...
...เวลาผ่านไปจนถึงเช้า ฉันแทบไม่ได้นอน...
...เมื่อแสงแดดแรกของวันส่องลอดหน้าต่าง ฉันรีบเปิดประตูออกมาดูรอบ ๆ...
...ไม่มีใครอยู่เลย...
...แม้แต่พ่อบ้านที่มักจะยืนเฝ้าบันไดก็ดูจะหายไป...
...ทางเดินทั้งเส้นเงียบสนิท...
...“เซเรน?” ฉันเรียก...
...ไม่มีคำตอบ...
...ฉันเดินสำรวจคฤหาสน์ต่อไปอย่างระแวดระวัง...
...จนมาถึงห้อง ๆ หนึ่งที่ฉันไม่เคยสังเกตมาก่อนเมื่อคืน...
...มันอยู่หลังม่านกำมะหยี่สีเลือด...
...มีเพียงป้ายเล็ก ๆ บนประตูไม้...
...เขียนด้วยหมึกสีดำว่า...
... “ห้องใต้ดิน ห้ามเข้าโดยเด็ดขาด”...
...ซึ่งแน่นอน… มันคือ ที่ที่ฉันควรเข้าไปที่สุด...
...ฉันยื่นมือไปแตะลูกบิดไม้…เย็นเฉียบ...
...พอเปิดออก กลิ่นอับและกลิ่นสนิมก็พุ่งเข้าจมูก...
...บันไดหินทอดยาวลงไปสู่ความมืด...
...ห้องใต้ดินนั้นไม่ใช่แค่ห้องเก็บของธรรมดา…...
...มันคือ "เขาวงกต"...
...ทางเดินซ้าย ขวาไม่สิ้นสุด ผนังเต็มไปด้วยรูปภาพ…...
...รูปใบหน้าใครบางคน...หลายคน...หลายร้อยคน...
...ทุกคนกำลัง “ร้องไห้” ในภาพวาด...
...บางคนไม่มีดวงตา...
...บางคนถูกปิดปากด้วยด้ายเย็บ...
...บางคนมีมือของใครบางคนโผล่ออกมาจากเงาหลังภาพ...
...ขณะที่ฉันพยายามเดินต่อ เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นรอบตัว...
... “อย่าบอกใคร...”...
...“เขากำลังมองเธออยู่…”...
...“นาย…เป็นคนต่อไป…”...
...“อย่าเชื่อแม้แต่เสียงในหัวตัวเอง…”...
...ฉันเริ่มหายใจถี่ รู้สึกได้ว่าใครบางคน or บางสิ่งกำลังเดินตามจากด้านหลัง...
...แต่ทุกครั้งที่หันไปดู…ไม่มีอะไรเลย...
...มีเพียงเงาตัวเองที่สั่นไหวในไฟแสงวาบสีแดงเลือด...
...และในสุดทางเดิน…...
...ฉันเจอบานประตูเหล็กเก่า ที่ถูกปิดด้วยโซ่ 3 ชั้น...
...มีตราประทับไม้กางเขนสีดำ...
...และข้อความสลักว่า:...
... “ผู้ถูกจองจำอยู่ในนี้ หากเปิดออก จะไม่มีวันปิดได้อีก”...
...“เรย์!”...
...เสียงของเซเรนดังขึ้นจากด้านหลัง...
...ฉันหันกลับไปทันที...
...เขายืนอยู่ในชุดคลุมยาวสีแดง ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเลือดอีกครั้ง...
...ไม่เหมือนเมื่อคืน...
...ครั้งนี้…เขาดู “กลัว”...
...“ถ้านายเปิดประตูนั้น… นายจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่อีกเลย” เขากล่าวจริงจัง...
...“อะไรอยู่ข้างใน?” ฉันถาม...
...“ความจริง…” เขาตอบ...
...“และปีศาจที่กลืนกินมนุษย์ทุกคนที่เคยอยากรู้ความจริงมากเกินไป”...
...ทันใดนั้น เสียง “บางอย่าง” ดังขึ้นจากหลังประตู...
...เสียงหายใจถี่…เสียงเล็บขูดกำแพง…เสียงร้องของ ใครบางคนที่เคยเป็นมนุษย์...
... “เปิดประตู...ให้ฉัน...ที…”...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
