ตอนผมพบเจอกับประสบการณ์นี้ ผมอาศัยอยู่ที่หอพักย่านศาลายากับแฟนสาว

หอพักแห่งนี้เป็นหอพักที่ราคากลางๆ แหล่งรวมนักศึกษาหลายมหาวิทยาลัยมาอาศัยกัน

แต่แปลกหอพักแห่งนี้ไม่มีคนรู้จักหรือเพื่อนผมอยู่เลยสักคน

เราเข้าอาศัยวันแรกก็เริ่มทำความสะอาดจัดข้าวของต่างๆ พอเราทำไปสักพักก็ไปพบกับ

เหรียญสิบบาทที่วางอยู่เรียงรายใต้เตียง เรานำเหรียญเหล่านั้นออกมานับได้จำนวนทั้งสิ้น 180 บาท (ผมและแฟนนับถือศาสนาคริสต์โรมันคาทอลิค เลยไม่ได้เข้าใจถึงความเชื่อตรงนี้ )

ก็เลยนำเหรียญทั้งหมดไปหยอดตู้ซักผ้าไมได้คิดอะไร

เรื่องราวทั้งหมดดำเนินผ่านไปอย่างปกติ จนกระทั่งคืนหนึ่งผมฝันว่า ผมอยู่ในห้องที่ผมนอน

แต่ในห้องมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้จักนั่งอยู่ตรงปลายเท้า เธอพยายามพูดแต่พูดไม่เป็นภาษา

เสียงที่เธอกล่าวออกมาเป็นประมาณนี้ “จาจาจาจ๊ะ จะ จ๊ะจา” วกวนไปมา ผมพยายามถาม

พยายามฟังแต่ก็ไม่เข้าใจว่าเธอจะสื่ออะไร เมื่อเธอพูดเสร็จ เธอลุกยืนและเดินพุ่งเข้ามา

ผ่านตัวผมไป ผมสะดุ้งตื่นผวากับสิ่งที่ฝัน จึงลืมตาขึ้นมาเพื่อปรับอารมณ์

ในตอนนั้นเวลาตีสองกว่า (ผมนอนตะแครงข้างหลังติดกำแพงห้องน้ำ หน้าหันไปทางแฟน

แฟนผมและผมหันหน้ามาชนกัน) แฟนผมนอนหันหลังให้กับตู้เสื้อผ้า ซึ่งด้านหน้าของตู้

เป็นกระจกบานใหญ่สะท้อนเงาได้ทั้งห้องรวมถึงห้องน้ำด้วย

ผมนอนปรับสายตาและมองกระจกอยู่สักพักจนเห็นเงาแปลกๆขยับอยู่ตรงห้องน้ำ

เพ่งสายตาปรับภาพอยู่เวลาหนึ่ง สิ่งที่ผมเห็นคือ มีมือมือหนึ่งจับขอบประตูห้องน้ำ

มือนั้นพยายามเหมือนออกแรงลากร่างตัวเองออกมา ผมไม่ทราบว่าเป็นหญิงหรือชาย

ในตอนนั้นตกใจมาก็เลยลุกขึ้นวิ่งไปเปิดไฟห้องน้ำแต่ก็ไม่พบเจออะไร

แฟนผมถามว่ามีอะไรหรือเปล่า? ผมพูดไม่ได้เลยครับเพราะตัวแฟนเองนั้นกลัวผีขั้นสุด

เลยบอกไปว่าปวดท้องหนัก แล้ววันนั้นก็ผ่านไป

และคืนหนึ่งผมก็สะดุ้งตื่นเพราะฝันเหมือนเดิม สิ่งที่ผมฝันก็เหมือนเดิม แล้วผมก็มองไปทางเดิม

ตู้เสื้อผ้า เวลาเดิมคือตีสองกว่า สิ่งที่กลัวที่สุดในตอนนั้นคือมันจะเหมือนเดิม เวลาผ่านไปสักพัก

ก็ยังไม่มีอะไรแปลก แต่ผ้าม่านที่เป็นริ้วๆ อยู่ตรงระเบียงนั้นขยับ พริ้วไปมาอย่างน่ากลัว

สิ่งที่ผมเห็นได้ชัดมากคือ มีหน้าคนหน้าหนึ่ง ซ้อนและดันผ้าม่านออกมาเป็นรูปใบหน้า

ผมอึ้งและมองตรงนั้นไปถึงเช้าโดยที่จำไม่ได้ว่าผมรู้สึกตัวได้อย่างไร ผมก็เลยนำเรื่องราวนี้

ไปเล่ากับเพื่อน เพื่อนจึงบอกว่างั้นเอาสิ่งที่นับถือไปวางไว้ที่เตียง ผมจึงนำไม้กางเขน

ไปวางไว้ที่หัวเตียง หลังจากนั้นก็ไม่พบเจออะไรอีก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

จบแล้วครับ

ขอบคุณที่รับชม

มันเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับมหาลัยที่เราเรียนอยู่ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราเจอเมื่อตอนอยู่ปี3

แต่ที่จริงเราเจอบ่อยนะเรื่องแบบนี้ แต่อันนี้เจอแบบจังๆเลย หอที่เราอยู่เป็นหอพักหญิงล้วน

และมีหอชายล้วนอย่างล่ะหนึ่ง หอที่เราพักอยู่มีทั้งหมด4ชั้น เราอยู่ชั้น3 ส่วนชั้น4

มีนักศึกษาอยู่แค่3ห้อง ห้องที่1 ห้องที่3และห้องสุดท้ายซึ่งเป็นที่นักศึกษาอยู่มากที่สุด

แต่ล่ะชั้นมีแค่6ห้อง ห้องล่ะ4 เราอยู่ห้องที่5 นับจากซ้ายมือ และห้องสุดท้ายไม่มีใครอยู่

เป็นห้องเปล่าๆ มีแค่เตียงนอน4เตียง แต่ล่ะห้องต้องอยู่กัน4คน แต่ก็ไม่ถึงหรอก

เราอยู่กะเพื่อนแค่2คน เพราะส่วนมากเด็กที่อยู่จะเป็นนักกีฬา

ที่จริงเราเจอเหตุแบบนี้บ่อยนะตั้งแต่อยู่ปี1 และตอนอยู่มัธยมทั้งต้นละปลายก็เจอบ่อยมากๆ

เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า คือนั้นเป็นคืนวันศุกร์สุดท้ายของเดือน นักศึกษาที่อยู่หอพัก

ส่วนใหญ่กลับย้านหมดเหลือไม่กี่คน รวมเรากับเพื่อนด้วย ส่วนบนชั้น4กลับบ้านกันหมด

คืนนั้นด้วยความเพลียจากซ้อมกีฬาหนักเราก็หลับตั้งแต่20:30 และมารู้สึกตัวตอนตี1 พอดีเป๊ะ

สาเหตุที่ตื่น เพราได้ยินเสียงคนเคาะอะไรก็ไม่รู้ดัง เป๊าะๆๆ ดังอยู่นั่นเป็นครึ่งชั่วโมงและเงียบไป

ที่จริงเสียงเคาะนี้เราได้ยินบ่อยๆ แต่คราวนี้มันดังมากจนตกใจตื่น เมื่อเสียงเงียบลงเราก็นอนต่อ

นอนได้ไม่ถึง15นาทีมันก็ดังอีกล่ะ คราวนี้ดังนานมาก จนเราต้องลุกขึ้นเปิดไฟลุก

ไปหาเพื่อนอีกฝั่งของห้อง ปลุกมันและถามว่าได้ยินเสียงอะไรมั้ย มันบอกได้ยินได้นานแล้ว

แต่ขี้เกียจลุกขึ้นมันบอก เชื่อไหมค่ะว่าขณะที่เราคุยกับเพื่อนเสียงเคาะยังดังและเริ่มเคาะรัวๆ

จนเราบอกว่าต้องขึ้นไปดูหน่อยว่าคัยเคาะอะไร เสีบงมันมาจากไหน และเรากับเพื่อน

ก็ขึ้นไปชั้น4กัน ไปยืนอยู่หน้าห้องที่ตรงกับห้องเราด้านล่าง ซึ่งห้องที่5ชั้น4นั้นไม่มีใครอยู่

ตอนที่เราขึ้นไปเสียงนั่นก็เงียบลงแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราจึงบอกให้เพื่อนลงไปที่ห้อง

และฟังเสียงว่าได้ยินอยู่มั้ย แต่ขณะเดียวกันเราก้มมองลอดไปทางหน้าต่างบานเกร็ด

ที่หลุดออกหนึ่งอัน อยากจะรู้ว่าข้างในมีอะไรอยู่และอยากมั่นใจว่าเสียงมาจากห้องนี้หรือเปล่า

และเพราะมีแสงสว่างจากดวงจันทร์ ทำให้เราเห็นผู้หญิงนั่งหันข้างหน้าตรงไปที่กำแพงห้อง

แต่ในมือถือสากและมืออีกข้างจับครกตำเอาไว้ แล้วค่อยๆหันหน้ามาทางเรา

เราเห็นอย่างนั้นถึงกับก้าวขาไม่ออกสั่นไปตั้งตัวทำอะไรไม่ถูก จนเพื่อนมาดึงให้ลงไปข้างล้าง

เราถึงมีสติกลับมา เพื่อนเลยถามว่าเกิดอะไรขึ้น เราเริ่มเล่าสิ่งที่เราเห็นเพื่อนฟัง

พอเราเล่าเสร็จเพื่อนมันก็กลัว จนไม่กล้านอน เรานั่งคุยกันอย่างนั้นจนถึงเช้าของอีกวัน

และปรึกษาว่าจะเอาอย่างไร จะเล่าให้คนอื่นฟังดีมั้ย แต่ถ้าเล่าไป

เพื่อนคนอื่นจะกล้าอยู่นี้ต่อไปไหมก็เลยตัดใจไม่เล่ากลัวเพื่อนกลัว

เราจึงตัดสินใจย้ายออกไปอยู่หอนอกกัน เพราะไม่กล้าอยู่แบบยังหลอนไม่หาย

จบแล้วครับ

คือพึ่งย้ายห้องใหม่​ เพราะอยู่ใกล้ที่ทำงาน​ ห้องอยู่ชั้น3​ มีเราและพี่คนนึง​อยู่ด้วยกัน

วันแรกที่ย้ายมาก็ไม่มีอะไร​ วันที่สองเราได้ยินเสียงคนเดินคนวิ่ง​ อยู่ชั้นบน​

ตอนแรกเราก็ไม่คิดอะไรเพราะคิดว่ามีคนอยู่​ชั้นบน​ เราเลิกงาน4ทุ่ม​ นอนตี1ตี2​

ก็ยังได้ยินเสียง​ ได้ยินแบบนี้ทุกคืน​ เราสงสัยว่าคนอะไรวิ่งเดินทำไมเวลานี้​

เราเลยขึ้นไปดูและเห็นว่ามีประตู2บาน บานนึงเป็นห้องอีกบานถ้าเปิดประตูก็เป็นดาดฟ้า​

ถ้าเปิดไปดาดฟ้าก็จะมีห้องใต้หลังคา3ห้อง​

เราก็คิดว่าคงไม่มีอะไร​ อย่างน้อยก็มีคนนอนชั้นบน​ นานๆเข้าได้ยินเสียงของตกบ้าง​

เสียงเหมือนลูกแก้วกลิ้ง​ เสียงยกโต๊ะยกเก้าอี้​ เราเลยไปบอกเจ้าของหอ​

เพราะมันรบกวนคนอื่น​ เจ้าของหอบอกว่าไม่มีคนอยู่ชั้นบน​ ห้องนั้นเป็นแค่ห้องเก็บของ​

เราจำได้วันนั้นวันอาทิตย์เป็นวันหยุด เราได้ยินเสียงเด็กหัวเราะ​

แต่เด็กที่ไหนจะมาหัวเราะ​ เพราะชั้นบนไม่มีใคร

ชั้น3ที่เรานอนมีแค่ห้องเราและ​เจ้าของหอ2ห้องแค่นั้น​ เสียงเด็กหัวเราะชัดเจนมาก

ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ยินเสียงเด็ก​ เราอยู่ห้องใหม่มาได้12วันแล้ว​ ได้ยินเสียงทุกคืน​

กลัวก็กลัวโมโหก็โมโหจนเมื่อคืนค่ะ​ ตัดสินใจขึ้นไปดูตอนเที่ยงคืนว่าเสียงมาจากไหน

ไปกับพี่2คน​ แต่ก็ไม่มีอะไร เหมือนเมื่อคืนก่อนนอนเสียงวิ่งหนักกว่าเดิม​ ชัดกว่าเดิม​

เสียงลูกแก้ว​ ยกโต๊ะเก้าอี้​ ของตกก็ได้ยินเหมือนเดิม​ เราจะได้ยินชัดเจนกว่าพี่คนนั้น

เพราะเรานอนพื้น​ พี่เค้านอนบนเตียง​ พี่เค้าได้ยินแค่เสียงเดินวิ่งและกระทืบเท้า​