...คุณเชื่อใน “ความฝันที่ทำนายอนาคต” ได้ไหม......
...สิบเก้าปีก่อน ในวันเปิดเทอมภาคเรียนที่สองของปีหนึ่ง...
...ฉันฝันถึง “ฝัน” ที่ยาวนานมาก…...
...ยาวเสียจนฉันนึกว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่แล้วด้วยซ้ำ...
...เสียงเพลงเบา ๆ จากหูฟังดังแผ่วในรถบัสสายประจำ...
...อริสา นักศึกษาปีหนึ่ง กำลังนั่งเหม่อริมหน้าต่าง...
...เธอมองออกไปข้างนอก แต่สมองกลับพาเธอย้อนเข้าสู่โลกในฝัน...
...ในฝันนั้น เธอกับ พงษ์ รุ่นพี่ปีสาม เทพบุตรที่เธอแอบรักมาตลอดห้าปี...
...ได้คบกัน และใช้ชีวิตร่วมกันหลังเรียนจบ...
...แต่ภาพฝันก็ไม่ได้หวานตลอด…...
...“อริสา! ผมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหมว่า มีนาเป็นเพื่อนเล่นตั้งแต่เด็กของผม!”...
...“ทำไมคุณไม่ยอมเชื่อผมสักที!?”...
...“พงษ์…”...
...เธอพูดด้วยเสียงสั่น ก่อนที่พงษ์จะสะบัดมือเธอออกอย่างไม่ลังเล...
...ภาพต่อมา เธอยืนรอเขาหน้าหอ แต่กลับได้รับข้อความ...
..."ผมจะไปรับมีนากลับบ้านก่อน วันเกิดคุณค่อยฉลองพรุ่งนี้นะ"...
...วันเกิดของเธอ…ที่ควรจะเป็นวันพิเศษ...
...แต่แม้กระทั่งคอนเสิร์ตที่เธอเตรียมไว้ขอเขาแต่งงาน เขาก็ไม่มา...
...“บางที…ความรักของเรา อาจผิดตั้งแต่แรกแล้วก็ได้…”...
...แล้ว “เขา” ก็ปรากฏตัวขึ้นในฝัน......
...“ผมมาดูคอนเสิร์ตของคุณ สุขสันต์วันเกิดนะ เพื่อนเล่นตั้งแต่เด็กของผม”...
...“เจมส์…วันนี้เป็นคอนเสิร์ตขอแต่งงานของฉันนะ...
...คุณยินดีจะแต่งงานกับฉันไหม”...
...“ผมรอวันนี้…มานานมากแล้ว”...
...ปึ๊ก!...
...เสียงหัวโขกเบาะดังขึ้นเบา ๆ...
...อริสาสะดุ้งตื่นจากฝัน...
...“คุณตีหัวตัวเองทำไม?”...
...เสียงทุ้มจากข้าง ๆ ดังขึ้น...
...เธอหันไป ก็เจอ เจมส์ตัวจริง กำลังยืนมองเธออยู่...
...“เอ่อ…ฉันฝันร้าย และอยากลืมมันเร็ว ๆ น่ะ”...
...เจมส์ทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ...
...“ฝันร้ายอะไรล่ะ บอกฉันได้ไหม”...
...เธออึกอัก ก่อนจะยอมสารภาพ...
...“ฉันฝันว่า…คุณแต่งงานกับคนอื่น”...
...เขาชะงักไปนิด ก่อนจะตอบเสียงเรียบแต่จริงใจ...
...“เป็นไปไม่ได้หรอก…ผมจะไม่แต่งงานกับคนอื่น”...
...ทั้งคู่สบตากันนิ่งๆ...
...ในแววตาของเจมส์ มีอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจเธอสั่น...
...เขาลุกลงจากรถไปก่อน เธอจึงรีบตาม...
...“เดี๋ยว! รอฉันด้วย!”...
...เธอคว้าแขนเสื้อเขาไว้...
...“ทำไมคุณไม่รอฉัน…”...
...“คุณไม่กลัว เขา หึงเหรอ?”...
...เขาถามกลับแบบงอนๆ...
...“เขา…?”...
...เธอทวนอย่างงุนงง...
...ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ...
...กลุ่มชายหนุ่มในชุดมหา’ลัยก็ก้าวเข้ามา...
...และพวกนั้นคือ…พงษ์ กับเพื่อน ๆ ของเขา...
...“โอ้~ อริสา รอพงษ์ที่หน้าโรงเรียนอีกแล้วหรอ~ ยังไม่รีบมานี่อีกเหรอ?”...
...เธอหันไปมองเจมส์ แล้วยิ้มบาง ๆ...
...“ฉันไม่เป็นไร”...
...จากนั้นหันกลับไปยังกลุ่มพงษ์...
...“ฉัน…จะไม่อยู่กับพวกคุณอีกแล้ว”...
...“อะไรนะ!?”...
...เสียงอุทานดังจากเพื่อนของพงษ์...
...พงษ์เดินเข้ามาหน้าตึง...
...“ผมบอกให้คุณ…มานี่”...
...อริสาเงยหน้าขึ้น สูดหายใจลึก แล้วพูดชัดถ้อยชัดคำ...
...“ฉันบอกแล้วไง…ต่อไปนี้ ฉันจะไม่อยู่กับพวกคุณอีกแล้ว!”...
...“ความรู้สึกสิ้นหวังในความฝัน…ฉันไม่อยากสัมผัสมันอีกแล้ว”...
...“เอ๊ะ…ไม่ใช่สิ…”...
...เพื่อนคนหนึ่งพึมพำเบา ๆ...
...เธอหันกลับมาหาเจมส์ที่ยังยืนงงอยู่...
...“ยืนงงอะไรอยู่ล่ะ~ เกือบจะสายแล้วนะ!”...
...เธอคว้าแขนเขา แล้วเดินเข้าโรงเรียนไปด้วยกัน...
...เจมส์ยอมเดินตาม แม้สีหน้ายังเต็มไปด้วยคำถาม...
...ตัดมาที่กลุ่มของพงษ์...
...“เห้ย พงษ์…อริสานี่กินยาผิดขวดมาปะวะ?”...
...เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ...
...“เธอตามนายมาตั้งแต่ม.ต้นยันมหา’ลัยเลยนะ อยู่ดีๆ จะตัดจบแบบนี้เลยหรอ?”...
...“ฉันว่าตอนนี้เธอแกล้งเฉย เพื่อให้นายสนใจนั่นแหละ ไม่เกินสามวันหรอก เดี๋ยวก็กลับมา!”...
...พงษ์ยืนนิ่ง มองแผ่นหลังของอริสาที่หายเข้าไปในรั้วโรงเรียน...
...“ทำเป็นไม่สนใจงั้นเหรอ… อริสา…”...
...“ผมไม่ชอบแบบนี้เลย…”...
...“คุณควรหยุดได้แล้ว…”...
...****โปรดติดตามตอนต่อไป****......
...เสียงฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย...
...อริสาและเจมส์วิ่งหลบเข้ามาใต้กันสาดอาคารเรียนด้วยลมหายใจหอบเล็กน้อย...
...หยดน้ำเกาะตามเสื้อผ้าและปลายผมของทั้งสอง...
...เจมส์หันมามองเธอด้วยสายตาเป็นห่วง...
...“คุณไม่เปียกใช่ไหม?”...
...อริสาหันไปมองเขาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะตอบ...
...“คุณเอาเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมให้ฉัน ฉันจะเปียกได้ยังไงกันล่ะ......
...กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”...
...เจมส์ยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงสบายๆ...
...“คุณไม่เปียกก็ดีแล้ว...
...ส่วนผมไม่เป็นไรหรอก...ผมชอบตากฝนอยู่แล้ว”...
...อริสามองหน้าเขานิ่งๆ...
...แววตานั้นอบอุ่นเสียจนเธอต้องเบือนหน้าหนี...
...“ที่แท้…คุณก็ใส่ใจฉันมาตลอด ตั้งแต่ต้น…จนถึงตอนนี้”...
...“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”...
...เจมส์ถามเบาๆ...
...“ถ้ามีใครทำอะไรคุณล่ะก็ บอกผมมา ผมจะไปสั่งสอนพวกเขาให้เอง”...
...อริสาส่ายหน้าเบาๆ...
...“ไม่มีใครรังแกฉันหรอก…...
...ฉันแค่…คิดอะไรได้บางอย่างเท่านั้นเอง”...
...เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ฝังใจ...
...เลยรีบเบี่ยงประเด็นด้วยรอยยิ้มจาง ๆ...
...“เออ ใช่สิ! พรุ่งนี้คุณมีแข่งบาสเกตบอลใช่ไหม?...
...ช่วยจองที่นั่งให้ฉันสักที่สิ”...
...เจมส์ทำหน้างอนนิดๆ หรี่ตามองเธอ...
...“ไปดูพงษ์อีกแล้วเหรอ…”...
...คำพูดนั้นทำให้หัวใจอริสาสะดุด...
...ภาพในอดีตย้อนกลับมาทันที…...
...“ขอร้องล่ะนะ…...
...พรุ่งนี้พี่พงษ์กับวิทยาลัยของคุณจะแข่งรอบชิง...
...ช่วยฉันจองที่นั่งหน่อย ขอร้องล่ะ...นะ…”...
...ในตอนนั้น เธอไม่มีตาให้ใครเลย นอกจากพงษ์...
...และเจมส์...ก็แค่เพื่อนเล่นที่เธอฝากความหวังอะไรไว้ไม่ได้...
...แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว...
...“ไม่ใช่…”...
...เธอเงยหน้าขึ้น...
...“ฉันไม่ได้ชอบเขาแล้ว”...
...เจมส์ชะงักไปเล็กน้อย...
...“คุณว่าอะไรนะ?”...
...“ฉันบอกว่า…ฉันไม่ชอบเขาแล้ว”...
...คำพูดนั้นเบา…แต่หนักแน่น...
...เงียบ...สายตาทั้งสองสบกัน...
...ฝนยังคงตกเบาๆ เหมือนจังหวะของหัวใจ...
...ที่เริ่มเปลี่ยนแปลง...
...“ยินดีด้วยนะ…”...
...เจมส์พูดด้วยรอยยิ้ม...
...“ในที่สุดคุณก็ลืมตาได้แล้ว”...
...จากนั้น เขาก็คิดในใจ...
...“แล้วก็…ยินดีกับผมด้วย ในที่สุดก็รอถึงวันนี้”...
...เจมส์ยิ้มกว้างขึ้น...
...“งั้นพรุ่งนี้ เจอกันที่โรงยิมบาสเกตบอลนะ!”...
...อริสายิ้มตอบ รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่เจมส์ไม่เคยเห็นมาก่อน...
...“อืม…แล้วเจอกัน”...
...ฝนยังคงโปรยลงเบาๆ...
...แต่ใจของทั้งสอง...กำลังอบอุ่นขึ้นเรื่อยๆ...
...อย่างไม่รู้ตัว...
...โปรดติดตามตอนต่อไป......
...เช้าวันแข่งขัน...
...โรงยิมของมหาวิทยาลัยคลาคล่ำไปด้วยเสียงผู้ชมและเสียงเชียร์จากทั้งสองฝั่ง...
...อริสาเดินเข้ามากับกลุ่มเพื่อน ใบหน้าดูตื่นเต้นนิด ๆ แบบไม่เคยเป็นมาก่อน...
...“ขอทางหน่อยค่าาา~”...
...ชเอม เพื่อนสาวตัวแสบของเธอลากแขนเธอเบียดฝูงชนเข้ามาใกล้สนาม...
...“เพื่อนตั้งแต่เด็กของคุณนี่มัน…น่ารักเกินไปแล้วนะ...
...เตรียมพัดลมจิ๋วให้คุณด้วยอะ ใส่ใจเว่อร์~”...
...ชเอมหัวเราะยียวน...
...อริสายิ้มและพยักหน้าเบา ๆ ไม่พูดอะไร...
...หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด...
...“ว่าแต่…คุณจะเลิกชอบพงษ์จริง ๆ หรอ?”...
...ชเอมถามต่ออย่างตรงไปตรงมา...
...“คุณเคยบอกเองไม่ใช่เหรอว่า เขาคือ ดวงดาวของคุณ ที่คุณพยายามมาก ก็เพราะอยากสอบเข้ามหาลัยเดียวกับเขานี่นา”...
...เธอเงียบไปครู่ ก่อนจะหันมายิ้มบาง ๆ...
...“อืม…ฉันปล่อยวางแล้ว...
...ฉันไม่อยากเป็น ฝุ่น ที่เฝ้ามองเขาอีกต่อไป…”...
...ในสนาม...
...นักกีฬาทั้งสองทีมกำลังเดินลงสนาม เตรียมฟังคำชี้แจงกติกา...
...เจมส์ยืนอยู่ฝั่งทีมมหา’ลัยของอริสา ส่วนอีกฝั่ง…คือพงษ์ กับวิทยาลัยคู่แข่ง...
...เสียงเชียร์ของแฟนคลับพงษ์ดังกระหึ่ม...
...“พี่พงษ์!!! สู้ ๆๆๆๆ~!!”...
...“เฮ้ๆ นั้นมันอริสานี่หว่า…”...
...เพื่อนในทีมพงษ์กระซิบ...
...“เห็นมะ บอกแล้วไม่เกินสามวัน…เธอก็โผล่มา”...
...เจมส์หันมามองหน้าอริสา...
...สีหน้าเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย...
...“อริสา…หรือว่าคุณยังไม่ลืมเขา…”...
...แต่ก่อนที่ความเข้าใจผิดจะก่อตัว...
...เสียงตะโกนของใครบางคนก็ดังขึ้นข้างสนาม...
...“เจมส์!! สู้ ๆ นะ!”...
...เจมส์หันกลับไป...
...เห็นอริสายิ้มกว้าง โบกมือตะโกนเชียร์อย่างไม่เขินอาย...
...เขายิ้มตอบ พยักหน้าเบาๆ...
...ทั้งคู่ต่างเขินกันเล็กน้อย…แต่นั่นคือรอยยิ้มที่จริงใจที่สุด...
...“โอ้ยพระเจ้า…เจมส์ นักเลงโรงเรียน ยิ้มให้ผู้หญิงด้วย”...
...เพื่อนในทีมพงษ์อุทาน...
...พงษ์มองภาพนั้นด้วยสายตาเย็นชา...
...ในใจเดือดปุดๆ...
...“อริสา…คุณต้องการอะไรแน่...
...ต้องการให้ผมหึงงั้นเหรอ? คอยดูเถอะ…...
...ผมจะเหยียบหมอนั่นไว้ใต้เท้า ต่อหน้าคุณให้ได้…”...
...เสียงนกหวีดดัง...
...การแข่งขันเริ่มขึ้น...
...ครึ่งแรกเป็นการปะทะกันอย่างดุเดือด...
...ทีมของพงษ์เริ่มเล่นแรง ใส่เจมส์เกินความจำเป็น...
...“เล่นสกปรกแบบนี้…ไม่เป็นอะไรใช่ไหม เจมส์?”...
...เพื่อนในทีมถามอย่างห่วง...
...เจมส์ตบไหล่เพื่อนเบาๆ สายตาจ้องพงษ์...
...“ครึ่งหลัง…อย่าให้พวกเขาได้บอล”...
...“โอเค!”...
...ครึ่งหลังเริ่มขึ้น...
...เจมส์โชว์ฟอร์มเทพ พาทีมขึ้นนำแบบไม่ให้พงษ์มีโอกาสหายใจ...
...เสียงเฮจากฝั่งอริสาดังสนั่น...
...เขาทำแต้มสุดท้าย ก่อนจะยก “นิ้วยอดแย่” ให้พงษ์...
...กลายเป็นภาพที่ใครหลายคนจดจำ...
...“เพื่อนสมัยเด็กของคุณชนะแล้ว!”...
...ชเอมหัวเราะ...
...“ยังไม่รีบไปส่งน้ำอีกเหรอ? ไปสิ~!”...
...อริสายิ้มอย่างดีใจ...
...คว้าขวดน้ำแล้วรีบวิ่งไปหาเจมส์...
...“พวกเราชนะแล้ว!”...
...เพื่อนในทีมพูดอย่างดีใจ...
...“กลับไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวพาไปเลี้ยงข้าว”...
...เจมส์ตอบพร้อมรอยยิ้ม...
...แต่ทันใดนั้น…...
...“เจมส์ ใช่ไหม?”...
...พงษ์เดินเข้ามาช้า ๆ...
...“อย่าคิดว่าคุณชนะผมแค่ในบาส...
...แล้วอริสา จะชอบคุณหรอกนะ...
...คุณน่าจะรู้…ว่าอริสา ก็แค่หมาตัวหนึ่ง...
...ที่อยู่ข้างผม ถ้าผมไม่ปล่อยโซ่…...
...คุณคิดว่าเธอจะเดินมาหาคุณได้เหรอ?”...
...ผัวะ!...
...หมัดของเจมส์ซัดเข้าที่ใบหน้าพงษ์ทันที...
...เสียงรอบข้างเงียบสนิทในชั่ววินาที...
...“คุณว่าใครเป็นหมานะ?”...
...พงษ์ลุกขึ้นด้วยความโกรธ...
...“คุณกล้าต่อยผมหรอ!? ผมพูดผิดตรงไหน!?...
...อริสา…เธอก็แค่—”...
...ผัวะ!...
...เจมส์ต่อซ้ำ แล้วคร่อมตัวพงษ์ไว้กับพื้น...
...“พูดอีกทีซิ!!”...
...เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้...
...อริสาโผล่มาพร้อมขวดน้ำในมือ...
...“พวกคุณ!! หยุดเถอะ!! อย่าทำร้ายกันเลย!”...
...พงษ์สะบัดแขนผลักอริสาออกอย่างไม่ตั้งใจ...
...ร่างของเธอล้มลง พร้อมเสียงร้องเบา ๆ...
...“อ๊ะ!”...
...เธอจับข้อเท้า…พลิก...
...“อริสา!!”...
...เจมส์ผละออก รีบวิ่งเข้ามาประคอง...
...“ผมไม่ได้ตั้งใจ…”...
...พงษ์พูดเบาๆ รู้สึกผิดทันที...
...“ถ้าคุณพูดอีกครั้ง…ผมจะต่อยคุณอีก”...
...เจมส์กัดฟัน แล้วหันไปหาอริสา...
...“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”...
...เขาถามเบา ๆ...
...“ฉันไม่เป็นไร…แล้วคุณล่ะ?”...
...เธอยกมือแตะหน้าเขาเบา ๆ...
...“ผมโอเค…”...
...เจมส์ถอดเสื้อทีมของตัวเองมาคลุมกระโปรง...
...ของเธอ...
...ก่อนจะอุ้มขึ้นอย่างระมัดระวัง...
...“คุณจะอุ้มฉันไปไหนน่ะ?”...
...เธอถามอย่างเขินๆ...
...“ไปห้องพยาบาล…ไปทายา”...
...เขาเดินผ่านหน้าพงษ์ โดยไม่แม้แต่จะหันมอง...
...ทิ้งให้พงษ์ยืนอยู่ตรงนั้น…เพียงลำพัง...
...“อริสา…”...
...พงษ์คิดในใจ...
...“ถ้านี่คือวิธีของคุณ…เพื่อทำให้ผมหึง...
...ผมยอมรับเลยว่า…คุณทำสำเร็จแล้ว”...
...โปรดติดตามตอนต่อไป......
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
