...เดี๋ยวนะ... คนสวย? เธอเป็นใครวะ?...
...“ร้อนฉิบหาย…”...
...ผมลืมตาขึ้นมากลางห้องไม้แปลก ๆ ที่ไม่รู้จัก ร่างกายทั้งเปียกเหงื่อ ทั้งมึนหัว สุดท้ายก็ต้องพึมพำกับตัวเองอย่างโง่งม...
...“นี่มัน…เกม VR? หรือว่า...ฝันอยู่?”...
...แต่ไม่…เพราะสัมผัสได้ชัดเจน ว่ากลิ่นไม้เก่า เสียงแมลงกลางคืน และอุณหภูมิอันร้อนอบอ้าวนี่มัน จริงเกินไป…...
...มีหญิงสาวกำลังลูบไล้อยู่ที่ตัวผม...
...ด้วยความที่ผมเป็นผู้ชายจะอดใจได้ไหวหรอ...
...พอเสร็จภารกิจ...
...ผมรีบลุกขึ้น นึกย้อนอย่างมึนงง ก่อนที่เศษความทรงจำจะแล่นวาบเข้ามา...
...“นี่ฉัน...ทะลุมิติมาเป็นชายที่เลี้ยงไว้แต่งงานของตระกูลนำโชคเหรอ!?”...
...ทันใดนั้นเอง…...
...สาด!!!...
...น้ำเย็นเฉียบปะทะใบหน้าเต็มแรง!...
...“โอ้โห! เธอเล่นละครน้ำดีเหรอ!? แสบใช้ได้เลยนะ!”...
...หญิงสาวในชุดเกราะดำสนิท ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าเรียบเย็นดั่งหิน ดวงตาเฉียบคมราวกับดาบ...
...“หุบปาก”...
...เสียงนั้นทำให้ผมสะอึก แต่ก็ยังพยายามรักษาสถานการณ์...
...“เช่นนั้นข้าก็จะเล่นด้วยก็ได้… เมื่อคือเจ้าทำให้ข้าเสื่อมเสีย เจ้าต้องรับผิดชอบข้านะ!”...
...นัยน์ตาของนางแข็งกร้าวขึ้นทันตา ก่อนจะชักดาบออกมาอย่างรวดเร็ว...
...“ข้าบอกให้เจ้าหุบปาก… ไม่งั้น ข้าจะตัด ไอ้จ้อนเจ้า!”...
...“เฮ้ย!! ใจเย็น! นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี้ย!”...
...หญิงสาวเพ่งมองผมราวกับจะฆ่าแกง...
...“หน้ากากผี… ดาบปรานหุบเขา… หรือว่าเจ้า คือ ‘แม่ทัพชเอม’ ที่เพิ่งปราบโจรป่ากลับมา?”...
...เมื่อผมเอ่ยชื่อเล่นของนางออกมา ใบหน้าสวยก็แข็งค้างไปชั่ววินาที...
...“ในเมื่อเจ้ารู้จักข้า แล้วยังกล้าสมคบกับคนอื่น มาทำลายความบริสุทธิ์ของข้า… เช่นนี้ เจ้ายังสมควรอยู่หรือไม่?”...
...แม่ทัพ...บริสุทธิ์…? เดี๋ยว บริบทมันแปลก ๆ แล้วไหมวะ!?...
...ผมรีบพูดรวดเดียวแทบไม่หายใจ “ท่านแม่ทัพ! เจ้าเข้าใจผิดแล้ว! ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! ข้าคืออรัญ…ชายที่ถูกเลี้ยงไว้เพื่อแต่งงานให้กับคุณหนูใหญ่ของตระกูลนำโชค!”...
...“เมื่อคืนนี้ต้องเป็นแผนร้ายแน่นอน! คุณหนูใหญ่ร่วมมือกับใครบางคน วางแผนเล่นงานเราทั้งสอง!”...
...“ท่านเพิ่งกลับมาจากการรบใช่ไหม? ชายแดนยังเต็มไปด้วยโจร หากเราบอกคนอื่นว่า...เมื่อคืนนี้ เราเพียงแค่ปรึกษากันเรื่องโจรป่าก็พอแล้ว!”...
...แม่ทัพชเอมมองผมนิ่ง…...
...“น่าขัน… ทั่วทั้งเมือง ใครไม่รู้บ้าง ว่าชายบำเรอของตระกูลนำโชค—คือคนไร้ค่า ตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่เคยเข้าสนามรบ ไม่เคยมีอาจารย์ฝึกฝน ใครจะเชื่อเจ้าวางแผนการใดได้?”...
...ผมมองตานาง แล้วสูดลมหายใจ...
...“ถ้าท่านไม่เชื่อ ข้าก็จะพิสูจน์ตัวเองให้ดู… เพียงแค่ปล่อยข้าลงจากนี้!”...
...นางยืนนิ่งสักพัก ก่อนจะถอนหายใจ แล้ว—ฟึ่บ!...
...คมดาบเฉือนเชือกอย่างแม่นยำ ปลดร่างผมลงจากการพันธนาการกลางห้อง...
...“ข้าให้เวลาเจ้าครู่เดียว… หากสิ่งที่เจ้ามอบให้ ไม่เป็นที่พอใจ…”...
...ดวงตานางวาววับดุจจันทราในราตรี...
...“ข้าก็จะฆ่าเจ้าอยู่ดี”...
...โชคดีนะที่ก่อนทะลุมิติมา ฉันอ่านพวกนิยายวางแผน-ทหารโบราณมาเยอะ…...
...อรัญคิดในใจ พลางยิ้มเจื่อน ๆ ส่งแผนการที่วาดด้วยถ่านลงบนกระดาษเก่าให้แม่ทัพชเอมดู...
...“นี่มันอะไร?”...
...ชเอมเลิกคิ้วมองแผนในมือ ก่อนจิ้มนิ้วลงตรงจุดที่มีรูปกล่องยาว ๆ กับไม้เรียงกันเต็มไปหมด...
...“ดูไม่รู้เรื่องเลย มีแต่ฟืนไม้เต็มไปหมด เจ้าจะเอา ‘สิ่งนี้’ ไปจัดการกับโจรป่างั้นหรือ?”...
...อรัญสูดหายใจ แล้วพูดช้า ๆ ชัด ๆ...
...“สิ่งนั้นเรียกว่า...ปืน”...
...“ปืน?” ชเอมขมวดคิ้วแน่น...
...“พูดจาไร้สาระจริง ๆ ปืนอะไรไม่มีแม้แต่ปากกระบอก เจ้าจะเอาสิ่งนี้ไปฆ่าข้าศึกในสนามรบยังไง?”...
...“มันสามารถยิงทะลุเกราะได้ในระยะหนึ่งร้อยก้าว โดยไร้ผู้ต่อต้าน”...
...อรัญยืนยัน...
...“...หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ลองให้ช่างฝีมือสร้างมันดู หากยิงคนไม่ได้ตามที่ข้าว่า—ท่านจะทำอะไรก็ได้”...
...แม่ทัพชเอมนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาเรียบเย็น แต่ในใจกลับแอบสั่นไหว...
...ถ้าสิ่งที่เขาพูดเป็นจริง... นี่จะเป็นอาวุธทรงพลัง ที่สามารถเปลี่ยนแผ่นดินได้...
...ลองสั่งช่างทำดูก็ไม่เสียหาย... ยังไงคนผู้นี้ ก็หนีจากมือข้าไม่พ้นอยู่แล้ว...
...“ดี ข้าจะให้คนทำมันตามที่เจ้าวาด หากมันใช้ได้จริง—ข้าจะยอมเชื่อเจ้าสักครั้ง…”...
...เธอกล่าวเสียงเรียบ...
...“แต่ถ้าเจ้าโกหก...แม้แต่ตระกูลนำโชคก็ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้!”...
...อรัญพยักหน้า...
...“ข้าไม่มีวันทำให้เจ้าผิดหวังแน่นอน เพียงแต่ แบบแปลนนี้...ต้องเก็บไว้อย่างดี ไม่เช่นนั้นจะเป็นภัยใหญ่ต่อแผ่นดิน”...
...เสียงเปิดประตูดังขึ้น โครม!...
...สองบุคคลใหม่เดินเข้ามา—หนึ่งในนั้น คือ น้องชายของแม่ทัพชเอม ส่วนอีกคน คือ คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลนำโชค...
...“น่าละอายจริง ๆ”...
...น้องชายชเอมเอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบ...
...“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”...
...ชเอมหันไปถามเสียงแข็ง...
...“พี่หญิง...ข้าแค่มาคุยเรื่องงานประชันกลอนกับคุณหนูใหญ่”...
...เขาพูดด้วยน้ำเสียงแสร้งเป็นสุภาพ...
...“แต่พอได้ยินจากคนรับใช้ว่า...ท่านไม่กลับบ้านทั้งคืน ข้าก็เลยสงสัย…”...
...เขาหันมาจ้องอรัญ...
...“ว่าเมื่อคืน...ท่านอยู่กับเจ้าคนไร้ค่านี่งั้นหรือ?”...
...“มีปัญหาหรือ?”...
...ชเอมไอเบา ๆ แต่คำพูดกรีดเฉียบ...
...น้องชายกำหมัดแน่น ก่อนจะพุ่งไปหมายชกหน้าอรัญ แต่—...
...ฟึ่บ!...
...ชเอมจับข้อมือเขาไว้ก่อน แรงนิ้วทำให้เขาหน้าเหยเก...
...“นี่เจ้าจะทำอะไร?”...
...เธอถามเสียงเย็นเยือก...
...“พี่หญิง! ชายหญิงอยู่ด้วยกันทั้งคืน ท่านจะไม่พูดอะไรเลยรึ!? ถ้าถูกลือออกไป...ตระกูลธราธิปของเราจะวางหน้าไว้ไหน!”...
...ทันใดนั้น คุณหนูใหญ่ ก็พูดเสริมขึ้นมา...
...“ท่านแม่ทัพชเอม…อรัญ กล้าทำเรื่องเช่นนี้ เสียชื่อเสียงของตระกูล จะฆ่าหรือจะแกง ก็เชิญเถิด”...
...แต่ก่อนที่ชเอมจะตอบ อรัญก็ไอขึ้นมาแทรก...
...“เมื่อวานนี้ ข้ากับท่านแม่ทัพเพียงแค่หารือเรื่องการวางแผนรับมือโจรป่าที่ยังหลงเหลือ—”...
...“หุบปากของเจ้าไปเลย!”...
...เสียงคุณหนูใหญ่แทรกทันที ดวงตาวาวโรจน์...
...“ข้าจะนำเรื่องนี้ไปบอกท่านพ่อแน่นอน!”...
...แกร๊บ!...
...ชเอมคว้าหูน้องชายแล้ว บิดดดด!!...
...“อ๊ากก! พี่หญิง พี่หญิง เจ็บ! ข้าขอโทษ!”...
...“เจ้าก็ควรเงียบด้วย”...
...เธอตะคอกกลับ ดึงแรงขึ้นอีกนิด จนน้องชายยอมก้มหน้าถอยห่างไป...
...คุณหนูใหญ่ยังคงหน้าบึ้ง...
...“ถึงแม่ทัพจะไม่เอาเรื่อง...แต่เรื่องนี้ปล่อยผ่านไม่ได้!”...
...เธอหันขวับไปหาอรัญ...
...“เจ้าหมั้นหมายกับข้าอยู่! หากเรื่องนี้แพร่ออกไป… ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!?”...
...อรัญถอนหายใจเบา ๆ...
...ชีวิตชายบำเรอในโลกทะลุมิตินี่…เหนื่อยกว่าที่คิดว่ะ...
...“ข้าก็แค่ปรึกษาเรื่องแผนการจัดการพวกโจรป่าจริง ๆ...”...
...อรัญกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น พลางสบตาแม่ทัพชเอมด้วยความจริงจัง...
...แต่ยังไม่ทันที่ใครจะตอบ คุณหนูใหญ่ ก็สวนกลับทันที...
...“ไร้สาระ! ชายหญิงอยู่ด้วยกันทั้งคืน หากคุยแค่เรื่องการวางแผน ข้าไม่เชื่อหรอก!”...
...เธอเหยียดยิ้ม...
...“ยิ่งไปกว่านั้น อรัญ รู้เรื่องการวางแผนเสียที่ไหน!”...
...อรัญยิ้มบาง ๆ...
...“ใครบอกว่าข้าไม่รู้ล่ะ?”...
...คุณหนูใหญ่แค่นหัวเราะ ก่อนหันไปพูดกับทุกคนในห้อง...
...“ทั้งเมืองหลวง ใครไม่รู้กันบ้าง… หรือเจ้าจะเถียง? อย่าว่าแต่การวางแผนเลย แม้แต่ตัวหนังสือเจ้าก็ยังอ่านไม่ออก!”...
...บรรยากาศในห้องเงียบลงชั่วขณะ...
...ก่อนที่อรัญจะเงยหน้าขึ้น ช้า ๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง หนักแน่น...
...“งั้นเจ้าฟังให้ดี...
...เรื่องการวางแผน เป็นเรื่องใหญ่ของแผ่นดิน...
...เกี่ยวพันความเป็นความตาย เกี่ยวพันกับความอยู่รอด มิอาจละเลยได้”...
...เขาก้าวขึ้นหน้าหนึ่งก้าว...
...“จึงต้องพิจารณาด้วยห้าสิ่ง:...
...หนึ่งคือหลักการ, สองคือฟ้า, สามคือแผ่นดิน, สี่คือแม่ทัพ, ห้าคือกฎเกณฑ์...
...ต้องตรวจสอบด้านกลยุทธ์ เผื่อค้นหาความจริงแท้ในสนามรบ”...
...คุณหนูใหญ่ชะงัก เหมือนโดนสาดน้ำใส่กลางหน้า...
...ท่ามกลางลมหนาว...
...“พูดจาเพ้อเจ้อ… พูดอะไรฟังไม่รู้เรื่อง”...
...แต่แม่ทัพชเอมกลับเบิกตากว้าง...
...“เดี๋ยว…” ...
...นางเอ่ยออกมาอย่างไม่เชื่อหูตนเอง...
...“เรื่องพวกนี้…ใครเป็นคนสอนเจ้ามา?”...
...คุณหนูใหญ่กัดฟัน...
...“ท่านแม่ทัพ! ท่านก็นำทัพมาหลายปี สร้างผลงานนับไม่ถ้วน จะถูกคนเช่นนี้หลอกได้อย่างไร?”...
...แต่ชเอมกลับหันมามองอรัญอีกครั้ง ราวกับมองชายผู้นี้เป็นคนละคนกับเมื่อวาน...
...“เจ้าจะรู้อะไร...”...
...เสียงของแม่ทัพฟังดูนิ่ง แต่แฝงความทึ่ง...
...“เมื่อครู่ คำพูดของอรัญ ควบคุมทั้งความสำคัญในการวางแผน และความซับซ้อนของการคิดกลยุทธ์…แม้แต่ข้า ยังเข้าใจได้แค่ผิวเผิน…”...
...* คำพวกนี้ ไม่ใช่สิ่งที่คนไร้ค่าจะพูดได้… หรือว่า…เขาซ่อนความสามารถเอาไว้? *...
...คุณหนูใหญ่กัดฟันแน่น...
...“ไม่มีทาง! คนไร้ความสามารถเช่นเขา เข้าโรงเรียนแค่ไม่กี่วัน จะรู้เรื่องการวางแผนได้อย่างไร!”...
...อรัญยิ้มเยาะ ก่อนเอ่ยกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่เฉือนลึก...
...“คุณหนูใหญ่ เจ้าก็มีอาจารย์ดี หนังสือดีมากมาย… ข้าขอถาม เจ้ารู้เรื่องการวางแผนมากแค่ไหน?”...
...“ต่อให้ข้ามีอาจารย์แนะนำ ก็สู้การเข้าใจด้วยตนเองไม่ได้หรอก...
...พรสวรรค์...มันยากที่จะวัดกันได้ด้วยกระดาษสอบเพียงไม่กี่แผ่น”...
...คุณหนูใหญ่หน้าแดงก่ำ...
...“บังอาจ! คนไร้ค่าเช่นเจ้า กล้าพูดกับข้าเช่นนี้!?”...
...“ข้าเองก็ไม่ได้อยากรับใช้เจ้านักหรอก”...
...อรัญตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนเบือนหน้าหนี...
...คุณหนูใหญ่ขบฟันกรอด มือสั่น...
...“งั้นดีนัก! เจ้าบอกว่าเมื่อคืน คุยเรื่องการวางแผนทั้งคืนใช่ไหม?”...
...“ไหนลองบอกมาสิ—แผนของเจ้าคืออะไร!?”...
...เธอเหยียบเท้าเข้ามาใกล้...
...“ถ้าไม่มีแผนจริง ข้าจะรายงานเรื่องนี้ให้ท่านพ่อ แล้วให้ท่านยกเลิกสัญญามั่น ไล่เจ้าออกจากตระกูลนำโชคทันที!”...
...ทุกสายตาในห้องจับจ้องไปยังอรัญอีกครั้ง…...
...เขายิ้มอย่างเยือกเย็น ก่อนจะยื่นมือไปหยิบม้วนกระดาษแบบแปลนที่เขาเขียนไว้เมื่อคืน......
......จบตอน......
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
