...บทที่1:พันธะแห่งรักและหกเงาที่ไม่อาจหลีกหนี...

ปราสาทเวทมนตร์โรเวเนียตั้งตระหง่านอยู่บนยอดเขาสูงเสียดฟ้า รายล้อมด้วยป่าทึบและม่านหมอกจางๆ ที่ไม่เคยจางหาย ‘ออสติน ดาร์คฮาร์ท’ มหาจอมเวทย์ผู้เยาว์วัยที่สุดในประวัติศาสตร์ผู้สำเร็จการศึกษาด้วยคะแนนสูงสุดในทุกแขนงเวทมนตร์ กำลังนั่งขมวดคิ้วแน่นอยู่บนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยตำราโบราณ กลิ่นสมุนไพรแห้งและควันธูปเวทมนตร์บางเบาลอยอบอวลในอากาศ

ออสตินไม่เคยสนใจเรื่องอื่นใดนอกจากเวทมนตร์ เขาใช้ชีวิตส่วนใหญ่หมดไปกับการฝึกฝน ขุดคุ้ยตำรา และสร้างสรรค์เวทมนตร์บทใหม่ๆ สำหรับเขาแล้ว ‘ความรัก’ เป็นเพียงเรื่องไร้สาระที่กินเวลาชีวิตอันมีค่าและฉุดรั้งพลังงานในกาย เวทมนตร์คือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา ดวงตาสีอำพันคมกริบของเขาจับจ้องไปยังแผนที่ดวงดาวโบราณที่กางอยู่เบื้องหน้า พลางขีดเขียนสัญลักษณ์เวทมนตร์ลงบนกระดาษหนังอย่างคล่องแคล่ว

“ท่านออสตินขอรับ ถึงเวลาพักผ่อนแล้วนะขอรับ” เสียงทุ้มนุ่มของหัวหน้าคนรับใช้ดังขึ้นจากประตูห้อง แต่ก็ถูกปัดทิ้งด้วยมือเรียวยาวที่ยังคงจรดปากกาขนนกลงบนแผ่นกระดาษ

“ยังไม่ถึงเวลา ข้าต้องการหาสูตรการเรียกธาตุแสงที่บริสุทธิ์ที่สุดให้ได้ในคืนนี้” ออสตินตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำ

ขณะที่เขากำลังจดจ่ออยู่กับการคำนวณอันซับซ้อน ปลายนิ้วของเขาก็ปัดไปโดน ‘สิ่งผิดปกติ’ ที่ซ่อนอยู่ใต้กองตำราเก่าคร่ำคร่า มันเป็นกล่องไม้แกะสลักขนาดเล็กที่ถูกผนึกด้วยอักษรรูนโบราณที่เขาไม่คุ้นเคย ความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นที่ไม่เคยมีมาก่อนแล่นขึ้นมาในใจ ออสตินใช้เวทมนตร์สลายผนึก กล่องไม้เปิดออก เผยให้เห็นหนังสือเล่มเล็กๆ ที่ปกทำจากหนังสีดำสนิท ไร้ซึ่งชื่อใดๆ

ออสตินหยิบหนังสือขึ้นมา มันเย็นเฉียบราวกับหินอ่อน แต่เมื่อเปิดออก หน้ากระดาษกลับเรืองแสงสีทองสว่างจ้า! อักขระโบราณที่มิเคยปรากฏในตำราใดๆ เคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต ก่อนจะรวมตัวกันเป็นคำว่า ‘Aeternum Amoris Vinculum’ (พันธะแห่งรักนิรันดร์) พร้อมกับภาพวาดลวดลายสลับซับซ้อนคล้ายตราประทับแห่งหัวใจที่เชื่อมโยงกัน

“อะไรกันนี่…” ออสตินพึมพำด้วยความประหลาดใจ ในชั่วพริบตา แสงสีทองก็พวยพุ่งออกมาจากหนังสือและพุ่งเข้าสู่ร่างของเขาอย่างรวดเร็ว! ความเจ็บปวดรุนแรงราวกับวิญญาณถูกฉีกกระชากแล่นเข้าสู่ทุกอณูของร่างกาย ออสตินกรีดร้องเสียงหลง ทรุดตัวลงกับพื้น หนังสือร่วงหล่นจากมือ

ในห้วงแห่งความทรมาน เขา ‘รู้สึก’ ได้ถึงพลังเวทของตนที่ถูกแบ่งออกเป็นหกส่วน มันไม่ใช่การสูญเสีย แต่เป็นการ ‘แบ่งปัน’ ที่ไม่เต็มใจ และแต่ละส่วนก็เชื่อมโยงกับบางสิ่งที่มองไม่เห็น เหมือนสายใยที่ถักทอจากวิญญาณสู่หกดวงวิญญาณที่แตกต่างกันสิ้นเชิง

เงาที่หนึ่ง: ปรากฏขึ้นในนิมิต ร่างสูงสง่าในชุดนักรบเกราะเหล็ก ท่าทางองอาจและเด็ดเดี่ยว ใบหน้าคมคายฉายแววเย็นชาไร้อารมณ์ ทว่าดวงตาสีเงินคู่นั้นกลับลึกซึ้งเกินหยั่งถึง เขาคือ ‘ลูคัส’ หัวหน้าองครักษ์หลวง ผู้ยึดมั่นในหน้าที่และวินัยยิ่งชีพ

เงาที่สอง: ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีแดงเพลิง ใบหน้าหล่อเหลาเจ้าเล่ห์ดุจจิ้งจอก นัยน์ตาสีเขียวมรกตฉายแววล้อเล่นอยู่เสมอ เขากำลังยืนพิงกำแพงปราสาท พลางผิวปากอย่างสบายอารมณ์ เขาคือ ‘ไรอัน’ จอมโจรผู้เลื่องชื่อที่มีพรสวรรค์ในการขโมยหัวใจพอๆ กับทรัพย์สิน

เงาที่สาม: บุรุษผู้สง่างามในชุดคลุมผ้าไหมสีม่วงเข้ม เรือนผมสีดำขลับยาวสลวย ดวงตาสีทองฉายแววลึกลับและเย่อหยิ่ง ราวกับเขารู้ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ เขาคือ ‘เซเวียร์’ เจ้าชายแห่งอาณาจักรเงามืด ผู้มากด้วยอำนาจและเสน่ห์ลึกลับ

เงาที่สี่: ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าใจดีและรอยยิ้มอบอุ่นดุจแสงอาทิตย์ เขากำลังโอบกอดเด็กกำพร้าตัวน้อยด้วยความอ่อนโยน เขาคือ ‘เอไลจาห์’ บาทหลวงผู้เปี่ยมด้วยเมตตา ผู้ที่อุทิศตนเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

เงาที่ห้า: หนุ่มน้อยหน้าหวานดุจตุ๊กตา เส้นผมสีบลอนด์ขาวราวหิมะ ดวงตาสีฟ้าใสบริสุทธิ์คล้ายน้ำแข็ง เขากำลังนั่งเล่นกับสัตว์วิเศษตัวเล็กๆ อย่างไร้เดียงสา เขาคือ ‘เฟลิกซ์’ ผู้พิทักษ์ป่าแห่งภูเขาน้ำแข็ง ผู้มีความสามารถในการสื่อสารกับสัตว์และธรรมชาติ

เงาที่หก: บุรุษร่างกำยำกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง ผิวสีแทนคล้ายถูกแดดแผดเผา ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นเล็กๆ น้อยๆ แต่ดวงตาสีดำสนิทกลับแฝงความจริงใจและความซื่อสัตย์ เขาคือ ‘เบรนท์’ หัวหน้าเผ่านักรบแห่งที่ราบสูง ผู้แข็งแกร่งและภักดีต่อพวกพ้อง

ภาพนิมิตทั้งหกหายวับไปราวกับสายลม ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกปวดร้าวที่หัวใจและพันธะเวทมนตร์ที่ผูกมัดเขากับคนเหล่านั้น ออสตินรู้ทันทีว่าเขาไม่ได้ถูกสาป แต่เขาได้เผลอไป ‘ผูกพันธะสัญญาแห่งรัก’ โดยไม่ได้ตั้งใจ และสิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือ… เขารู้สึกถึง ‘ความปรารถนา’ ที่แปลกประหลาด มันเป็นความปรารถนาที่จะรู้จักคนเหล่านั้น ความปรารถนาที่จะได้พบเจอ และความปรารถนาที่จะ…เติมเต็มพันธะนั้น!

มหาจอมเวทย์ผู้เย็นชา ผู้ไม่เคยสนใจเรื่องความรัก บัดนี้กลับถูกชะตากรรมเล่นตลก เขาต้องทำอย่างไรกับพันธะสัญญาที่ไม่คาดคิดนี้? และบุรุษทั้งหกผู้มีนิสัยต่างกันอย่างสิ้นเชิงนั้น จะนำพาอะไรเข้ามาในชีวิตของเขา?

ค่ำคืนยังคงดำเนินต่อไป ออสตินลุกขึ้นยืนช้าๆ ร่างกายยังคงสั่นเทา แต่นัยน์ตาสีอำพันของเขาไม่ได้มีเพียงความตื่นตระหนกอีกต่อไป หากแต่ฉายแววแห่งความมุ่งมั่น…และบางทีอาจจะมีความตื่นเต้นที่ถูกซ่อนไว้ลึกๆ เขาจะไขปริศนาของพันธะนี้ และเขาจะเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงนี้ด้วยตนเอง

เส้นทางแห่งความรักที่ไม่เคยคาดคิด ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วสำหรับมหาจอมเวทย์ออสติน ดาร์คฮาร์ท.

...บทที่ 2: ร่องรอยแห่งพันธะและก้าวแรกสู่การค้นหา...

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงอรุณสาดส่องผ่านหน้าต่างบานสูงเข้ามาในห้องทำงานของออสติน แต่ทว่ามหาจอมเวทย์หนุ่มกลับไม่ได้สัมผัสถึงความอบอุ่นนั้นเลยแม้แต่น้อย เขาใช้เวลาตลอดทั้งคืนที่เหลือไปกับการตรวจสอบหนังสือปริศนา ‘Aeternum Amoris Vinculum’ แต่กลับไม่พบร่องรอยของเวทมนตร์ผูกพันใดๆ เหลืออยู่เลย ราวกับว่ามันเป็นเพียงหนังสือธรรมดาเล่มหนึ่ง และที่น่าแปลกคือแม้แต่พลังเวทของเขาก็กลับคืนสู่สภาพปกติ ไม่มีการแบ่งแยกใดๆ เหลืออยู่

แต่กระนั้น ออสตินก็ยังคงรู้สึกได้ถึง ‘สายใย’ ทั้งหกเส้นที่เชื่อมโยงกับวิญญาณของเขาอย่างชัดเจน แม้จะมองไม่เห็น แต่เขาสัมผัสได้ถึงการสั่นไหวของพลังงานจากปลายอีกด้านของสายใยเหล่านั้น—เป็นสัญญาณว่าบุรุษทั้งหกมีอยู่จริง และพวกเขากำลังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้

“นี่มันบ้าชัดๆ!” ออสตินพึมพำกับตัวเอง มือเรียวขยำกระดาษที่มีอักขระพันธะอยู่เมื่อคืนจนยับยู่ยี่ เขามหาจอมเวทย์ผู้ยึดมั่นในตรรกะและเหตุผล บัดนี้กลับถูกพันธนาการด้วยสิ่งที่ไร้เหตุผลที่สุด—‘ความรัก’ และที่สำคัญคือเขามิได้ต้องการมันเลยแม้แต่น้อย!

ในเมื่อไม่สามารถย้อนคืนได้ การถอนพันธะคือหนทางเดียว ออสตินตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว ทว่าการจะถอนพันธะที่ซับซ้อนเช่นนี้ได้ เขาจำเป็นต้องรู้ว่าปลายอีกด้านของสายใยทั้งหกนั้นคือใคร และอยู่ที่ไหน

“หัวหน้าคนรับใช้!” ออสตินเรียกเสียงกร้าว ไม่นานนัก ‘เอริค’ หัวหน้าคนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์และแก่ชราก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู สีหน้าของเอริคเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นสภาพเจ้านายที่ดูไม่ได้หลับไม่ได้นอน และดวงตาที่ฉายแววกระวนกระวายผิดปกติ

“มีอะไรให้ผมรับใช้ขอรับ ท่านออสติน”

“เตรียมเสื้อผ้าสำหรับการเดินทาง ข้าจะออกจากปราสาท” ออสตินกล่าว ดวงตาสีอำพันฉายแววมุ่งมั่น

เอริคแทบหูฝาด “เดินทาง? ท่านออสตินไม่เคยออกจากปราสาทนานกว่าสามวันเลยนะขอรับ มีเรื่องสำคัญอันใดหรือขอรับ”

“ข้าเจอหนังสือเก่าเล่มหนึ่งที่บันทึกข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับคำสาปโบราณ” ออสตินเลือกที่จะโกหกอย่างง่ายดาย “มันบอกว่าการจะถอนคำสาปนั้นต้องอาศัย ‘การเดินทางไปค้นหาแหล่งกำเนิดพลังงาน’ ที่ซ่อนอยู่ทั่วทวีป”

เอริคพยักหน้าอย่างไม่ค่อยแน่ใจ แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรอีก “รับทราบขอรับ แล้วท่านจะเริ่มต้นจากที่ใดดีขอรับ”

ออสตินหลับตาลง เขาตั้งสมาธิไปที่สายใยเส้นแรกที่เชื่อมโยงกับ ‘ลูคัส’ หัวหน้าองครักษ์หลวงที่เห็นในนิมิต เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดที่รุนแรงที่สุดจากสายใยเส้นนี้ ราวกับว่าคนผู้นั้นอยู่ใกล้ที่สุด และพลังของเขาแข็งแกร่งที่สุด ออสตินเปิดตาขึ้น ใบหน้าฉายแววจริงจัง

“ทิศตะวันออก…ข้าจะไปที่เมืองหลวงของอาณาจักรเอลเดอร์เนียก่อน” นั่นคือที่ตั้งของวังหลวง และเป็นที่ที่ ‘ลูคัส’ น่าจะอยู่

การเดินทางเริ่มต้นขึ้นทันที ออสตินไม่เคยเดินทางไกลเพียงลำพังมาก่อน เขาคุ้นชินกับการอยู่ในปราสาทที่มีผู้คนคอยปรนนิบัติ หรืออย่างน้อยก็มีผู้คุ้มกันมากมาย แต่ตอนนี้เขาเพียงแค่สวมเสื้อคลุมสีเข้ม ปิดบังเครื่องแต่งกายของมหาจอมเวทย์ และเดินทางด้วยเวทมนตร์วาร์ปที่ใช้พลังงานไม่มากนัก

ตลอดทาง ออสตินพยายามทำความเข้าใจกับสายใยเวทมนตร์ทั้งหกที่ผูกมัดเขาไว้ เขาพบว่ามันไม่ใช่เพียงการเชื่อมโยง แต่เขาสามารถ ‘รับรู้’ ถึงอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างที่จางๆ จากปลายอีกด้านของสายใยนั้นได้ด้วย ราวกับว่าพันธะนี้ลึกซึ้งเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจ

อ่านต่อในหน้าต่อไปค่า❤️

...บทที่2:ร่องรอยแห่งพันธะและก้าวแรกสู่การค้นหา...

สายใยเส้นที่หนึ่ง: สั่นสะเทือนด้วยความมุ่งมั่นและแข็งกร้าวปะปนกับความหนักแน่น ออสตินรู้ว่านี่คือสายใยของลูคัส เขารู้สึกถึงความมั่นคงและแข็งแกร่งอย่างประหลาด ราวกับมีปราการปกป้องบางอย่าง

สายใยเส้นที่สอง: เต้นระรัวด้วยความร่าเริงและอิสระ บางครั้งก็ฉายแววเจ้าเล่ห์ ออสตินเดาว่านี่คือสายใยของไรอัน จอมโจรที่เปี่ยมด้วยเล่ห์เหลี่ยม

สายใยเส้นที่สาม: สงบนิ่งและลึกล้ำราวกับห้วงมหาสมุทร มีบางครั้งที่สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นและอันตราย นั่นต้องเป็นเซเวียร์ เจ้าชายแห่งเงามืด

สายใยเส้นที่สี่: อบอุ่นและอ่อนโยน เหมือนแสงอาทิตย์ยามเช้า มีความเมตตาแฝงอยู่ ออสตินมั่นใจว่านี่คือเอไลจาห์ บาทหลวงผู้ใจดี

สายใยเส้นที่ห้า: บริสุทธิ์และสดใส แต่ก็แฝงไว้ด้วยความโดดเดี่ยวและความเปราะบาง ราวกับสายใยของเฟลิกซ์ ผู้พิทักษ์ป่า

สายใยเส้นที่หก: มั่นคงและหนักแน่น เต็มไปด้วยพลังดิบและความซื่อสัตย์ เหมือนรากไม้ใหญ่ที่หยั่งลึก นั่นคือเบรนท์ หัวหน้าเผ่าผู้แข็งแกร่ง

แต่ละเส้นใยมีเอกลักษณ์ที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ราวกับสะท้อนถึงบุคลิกของเจ้าของพันธะ และแต่ละครั้งที่ออสตินรับรู้อารมณ์เหล่านั้น เขาก็รู้สึกถึง ‘ความต้องการ’ ที่จะเข้าถึงพวกเขามากขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ นั่นทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก เพราะมันขัดกับหลักการใช้ชีวิตที่เขาเคยยึดมั่น

การเดินทางใช้เวลาสองวันเต็มๆ ออสตินวาร์ปมาถึงชานเมืองหลวงเอลเดอร์เนียในยามพลบค่ำ เมืองหลวงแห่งนี้เต็มไปด้วยความคึกคัก ผู้คนเดินขวักไขว่ ร้านค้าเรียงราย แสงไฟจากโคมไฟเวทมนตร์ส่องสว่างไปทั่ว ออสตินเดินปะปนไปกับฝูงชน พลางสัมผัสถึงสายใยแรกที่แรงกล้าที่สุด

สายใยของลูคัสพาเขาลึกเข้าไปในใจกลางเมือง มุ่งตรงไปยังเขตพระราชวังอันโอ่อ่าที่รายล้อมด้วยกำแพงหินสูงตระหง่าน ออสตินชะงักฝีเท้า เขาจะเข้าไปในวังได้อย่างไร? ในฐานะมหาจอมเวทย์เขาเข้าออกวังหลวงได้ง่ายดาย แต่ตอนนี้เขามาในฐานะคนธรรมดาที่ปิดบังตัวตน

ในขณะที่เขากำลังคิดหาวิธีอยู่นั้น สายใยที่สองก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง พลังงานของไรอัน จอมโจรผู้เจ้าเล่ห์ พุ่งเข้ามาในความรู้สึกของเขาอย่างชัดเจน และมันมาจากทิศทางที่สวนทางกับพระราชวัง!

“มาพร้อมกันงั้นหรือ…” ออสตินพึมพำ ใบหน้าคมคายฉายแววหงุดหงิด แต่ก็แฝงด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับเขาอยู่กันแน่?

ดูเหมือนว่าการตามหาคนทั้งหกของมหาจอมเวทย์ผู้ไม่เคยสนเรื่องความรัก จะไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิด และอาจนำพาเขาไปพบเจอกับเรื่องราวที่คาดไม่ถึงอีกมากมายนัก

...บทที่ 3: จอมโจรผู้ไม่ได้รับเชิญและจุดเริ่มต้นของการผจญภัย...

ออสตินยืนนิ่งอยู่หน้าประตูพระราชวัง ดวงตาสีอำพันสแกนไปรอบๆ เขาตั้งใจจะหาทางลอบเข้าไปข้างในเพื่อสืบหาลูคัส แต่แล้วสายใยเส้นที่สองของไรอันก็สั่นสะเทือนอีกครั้ง คราวนี้มันรุนแรงกว่าเดิม ราวกับว่าอีกฝ่ายอยู่ใกล้แค่เอื้อม และกำลังเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว

“ให้ตายสิ…” ออสตินพึมพำอย่างหงุดหงิด การตามหาลูคัสในพระราชวังนั้นซับซ้อนเกินไปในตอนนี้ แต่จอมโจรผู้นั้นกลับเคลื่อนที่เข้ามาใกล้เสียจนเขารู้สึกถึงพลังงานวุ่นวายที่ปนเปื้อนด้วยความเจ้าเล่ห์ได้อย่างชัดเจน

เขาสัมผัสได้ว่าไรอันกำลังมุ่งหน้ามายังตลาดกลางคืนที่คึกคัก ออสตินตัดสินใจเปลี่ยนแผน เขาไม่มีเวลามาเล่นซ่อนหากับชะตากรรมที่ไม่อาจเข้าใจนี้แล้ว เขาต้องหาทางถอนพันธะให้เร็วที่สุด ไม่ว่าจะต้องเจอกับใครก่อนก็ตาม

ออสตินเร่งฝีเท้า ทะลุผ่านฝูงชนที่กำลังจับจ่ายใช้สอยและเพลิดเพลินกับบรรยากาศยามค่ำคืนของเมืองหลวง เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และกลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยอบอวล ทว่าออสตินกลับไม่ได้ใส่ใจสิ่งเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย เขามุ่งตรงไปยังจุดที่สายใยของไรอันเข้มข้นที่สุด

และแล้ว เขาก็เห็นร่างที่คุ้นตาจากในนิมิต ชายหนุ่มผมแดงเพลิงสะดุดตาโดดเด่นในชุดคลุมสีเข้มที่ผสมผสานระหว่างความคล่องตัวและหรูหรา ใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กำลังเจรจากับพ่อค้าคนหนึ่งที่แผงขายเครื่องประดับวิเศษ ดวงตาสีเขียวมรกตเหลือบมองไปรอบๆ อย่างไม่หยุดนิ่ง ราวกับกำลังมองหาโอกาสอะไรบางอย่าง

“ไรอัน…” ออสตินพึมพำชื่อนั้นอย่างแผ่วเบา ทันใดนั้น จอมโจรหนุ่มก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาเขาสบเข้ากับดวงตาสีอำพันของออสตินโดยบังเอิญ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของไรอันชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่กว้างขึ้นอย่างมีนัยยะ

“โอ้โห… ดูเหมือนว่าคืนนี้ดวงจะขึ้นเสียแล้ว” ไรอันพึมพำเบาๆ ราวกับพูดกับตัวเอง ก่อนจะถอยห่างจากแผงค้าอย่างรวดเร็ว และเริ่มก้าวเดินผ่านฝูงชนเข้ามาหาออสตินอย่างไม่รีบร้อน แต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ

ออสตินเตรียมพร้อมรับมือ เขาไม่รู้ว่าจอมโจรผู้นี้จะเข้ามาด้วยเจตนาใด แต่สัญชาตญาณบอกว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

“คุณชายท่านนี้ดูมีมนต์ขลังเสียจริง ไม่ทราบว่ามีธุระอันใดกับข้าหรือ” ไรอันหยุดยืนห่างจากออสตินไม่กี่ก้าว เสียงทุ้มๆ ของเขาแฝงไว้ด้วยความขี้เล่น

“เจ้า…” ออสตินอ้าปากจะพูด แต่คำพูดก็ติดอยู่ที่ลำคอ เมื่อจู่ๆ เขาก็รู้สึกถึง แรงดึงดูดที่ไม่ธรรมดา จากไรอัน มันไม่ใช่แค่แรงดึงดูดทางกายภาพ แต่เป็นความรู้สึกเชื่อมโยงทางจิตวิญญาณที่รุนแรงจนน่าตกใจ ราวกับว่าทั้งสองถูกดึงเข้าหากันด้วยพลังที่มองไม่เห็น

ไรอันเองก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกประหลาดนั้นเช่นกัน ดวงตาสีมรกตเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ลงอย่างครุ่นคิด “น่าสนใจ… ข้าไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน”

“เจ้าก็รู้สึกอย่างนั้นด้วยหรือ?” ออสตินหลุดปากถามออกไป เขาลืมเรื่องการปิดบังตัวตนไปชั่วขณะ

ไรอันหัวเราะเบาๆ “แน่นอนสิคุณชาย! มันเหมือนมีอะไรบางอย่างเชื่อมเราไว้… หรือว่านี่คือโชคชะตาที่กำลังเล่นตลกกับเรา?” เขายื่นมือออกไปราวกับจะแตะต้องออสติน

ออสตินถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ “ไม่ใช่โชคชะตา! มันคือพันธะเวทมนตร์บ้าๆ ที่ข้าเผลอไปทำเข้า!” เขาตอบอย่างหงุดหงิด และเริ่มรู้ตัวว่าเขาได้เปิดเผยความลับไปแล้ว

“พันธะเวทมนตร์?” คิ้วของไรอันเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจ ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะกลับมาอีกครั้ง “อืม… อย่างนี้นี่เอง ถึงว่าสิ ทำไมข้าถึงรู้สึกเหมือนมีบางอย่างผูกมัดข้าไว้กับคุณชายผู้เย็นชาเช่นท่าน”

“ข้าต้องการหาทางถอนมัน” ออสตินรีบกล่าวจุดประสงค์ทันที

ไรอันหัวเราะเสียงดัง “ถอนมันอย่างนั้นหรือ? นี่ท่านไม่คิดจะสนุกกับมันหน่อยรึไงคุณชาย? พันธะนี้มันน่าสนใจจะตาย”

“มันไม่น่าสนใจสำหรับข้า!” ออสตินตอบเสียงกร้าว “ข้าคือมหาจอมเวทย์ออสติน ดาร์คฮาร์ท ไม่เคยมีสิ่งใดนอกเหนือจากเวทมนตร์ที่มาผูกมัดข้าได้”

เมื่อได้ยินชื่อนั้น ใบหน้าของไรอันก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นทันที “ออสติน ดาร์คฮาร์ท… มหาจอมเวทย์ในตำนานผู้นั้นหรือ? นี่ข้ากำลังยืนอยู่ตรงหน้าผู้ที่โลกเวทมนตร์ยกย่องว่างามสง่าและเย็นชาที่สุดอย่างนั้นหรือ?” แววตาของไรอันเต็มไปด้วยความชื่นชมปนสงสัย “และท่านกำลังบอกว่าเราถูกผูกพันธะกัน?”

“ใช่ และข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าหาทางถอนมัน” ออสตินกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

ไรอันยกมือขึ้นลูบคางอย่างใช้ความคิด “อืม… ถอนพันธะกับมหาจอมเวทย์ผู้เย็นชาผู้นี้… ฟังดูเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นไม่น้อย” เขามองออสตินตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง “เอาล่ะ ท่านมหาจอมเวทย์ ข้าจะช่วยท่าน แต่มีข้อแม้”

“ข้อแม้อะไร?” ออสตินถามอย่างไม่ไว้ใจ

“ข้าจะเป็น คู่หู ของท่านในการผจญภัยครั้งนี้” ไรอันตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าจะช่วยท่านตามหาบุรุษอีกห้าคน และช่วยท่านไขปริศนาของพันธะนี้ แต่ท่านต้องอนุญาตให้ข้าเดินทางไปกับท่านด้วย”

ออสตินขมวดคิ้วแน่น เขาไม่อยากมีจอมโจรเจ้าเล่ห์คนนี้มาเป็นคู่หูเลยแม้แต่น้อย แต่ในใจลึกๆ เขาก็รู้ว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องนี้ได้เพียงลำพัง และไรอันดูเหมือนจะเข้าใจเรื่องพันธะนี้ดีกว่าเขาเสียอีก

“ทำไมเจ้าถึงอยากช่วยข้า?” ออสตินถามด้วยความระแวง

“เพราะว่าข้ารู้สึกเบื่อหน่ายเหลือเกินกับการใช้ชีวิตแบบเดิมๆ และนี่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิตข้าแล้ว” ไรอันตอบอย่างตรงไปตรงมา “อีกอย่าง… ใครจะปฏิเสธโอกาสที่จะได้ผจญภัยกับมหาจอมเวทย์ในตำนานกันเล่า”

ออสตินพิจารณาคำขอของไรอัน เขาไม่ชอบความคิดนี้เลยแม้แต่น้อย แต่สถานการณ์บีบบังคับ สายใยที่เชื่อมโยงกับไรอันนั้นรุนแรงที่สุดรองจากลูคัส และดูเหมือนว่าจอมโจรผู้นี้จะมีความเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นมากกว่าที่เขาคิด

“ตกลง” ออสตินตอบเสียงเรียบ “แต่เจ้าต้องสาบานว่าจะไม่ทำเรื่องไร้สาระ และต้องเชื่อฟังคำสั่งของข้า”

ไรอันยิ้มกว้างกว่าเดิม “แน่นอน ท่านมหาจอมเวทย์! ข้าจะทำตัวเป็นเด็กดีที่สุดเท่าที่จอมโจรอย่างข้าจะทำได้” เขาพูดพลางส่งสายตาวิบวับให้ออสติน

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการผจญภัยที่ไม่คาดฝันของมหาจอมเวทย์ผู้เย็นชา กับจอมโจรผู้เจ้าเล่ห์และรักอิสระ ออสตินไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะนำพาเขาไปสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต และจะทำให้เขารู้จักกับความรู้สึกที่เขาเคยปฏิเสธมาตลอดชีวิต

พบกันตอนต่อไป❤️

...บทที่ 4: ความวุ่นวายในเมืองหลวงและเงาที่สามปรากฏ...

การมีไรอันเป็นคู่หู ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่ออสตินคิดไว้ จอมโจรหนุ่มแทบจะไม่มีท่าทีเกรงกลัวมหาจอมเวทย์ผู้นี้เลยแม้แต่น้อย เขาเดินนำหน้าออสตินราวกับเป็นผู้นำทาง พลางชี้ชวนให้ดูนั่นดูนี่ในตลาดกลางคืนอย่างร่าเริงผิดวิสัยคนกำลังออกเดินทางตามหาพันธะเวทมนตร์

“ท่านมหาจอมเวทย์ดูนั่นสิ! ขนมพายผลไม้ของที่นี่ขึ้นชื่อมากเลยนะ ลองสักชิ้นไหม?” ไรอันหันมาถามพลางยื่นถาดขนมที่เพิ่งซื้อมาให้ออสติน ดวงตาสีมรกตเป็นประกายซุกซน

ออสตินปรายตามองขนมพายเพียงแวบเดียว ก่อนจะเบือนหน้าหนี “ข้าไม่มีเวลามาสนใจเรื่องไร้สาระพวกนั้น”

“อะไรกันเล่า! การพักผ่อนก็สำคัญนะท่านมหาจอมเวทย์ ท่านดูเคร่งเครียดเกินไปแล้ว” ไรอันไม่ลดละความพยายาม เขายื่นพายเข้าใกล้ใบหน้าของออสตินอีก “เชื่อข้าสิ! กลิ่นหอมๆ ของมันจะทำให้ท่านรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”

ออสตินถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้สึกปวดหัวกับการต้องมาจัดการกับจอมโจรจอมกวนผู้นี้ เขาไม่เคยต้องรับมือกับใครที่กล้าแหย่เขาได้ถึงขนาดนี้มาก่อน“ข้าไม่กิน” ออสตินตอบเสียงแข็ง

ไรอันยิ้มกริ่ม “งั้นก็เสียดายแย่เลยนะ” เขาพูดพลางกัดขนมพายคำโตอย่างเอร็ดอร่อย “ว่าแต่… เราจะไปไหนต่อดีล่ะท่านมหาจอมเวทย์? เมื่อกี้ข้ารู้สึกว่าท่านกำลังจะไปทางพระราชวังนี่นา”

ออสตินหรี่ตาลง “เจ้าสัมผัสได้ถึงสายใยของลูคัสหรือ?”

“แน่นอนสิ!” ไรอันพยักหน้า “แรงดึงดูดของพันธะนี้มันชัดเจนมากเลยนะ เหมือนเรามีเรดาร์นำทางเลยยังไงยังงั้น” เขากล่าวอย่างสนุกสนาน “แต่ข้าว่าตอนนี้เราคงไปหาหัวหน้าองครักษ์หลวงไม่ได้หรอกนะ พระราชวังน่ะเป็นสถานที่ที่เข้ายากที่สุดในเมืองหลวงเลยนะท่าน ถึงแม้ท่านจะเป็นมหาจอมเวทย์ก็ตามที”

“นั่นคือสิ่งที่ข้ากำลังคิดอยู่” ออสตินพึมพำ ก่อนที่สายตาจะหันไปทางประตูพระราชวังอีกครั้ง เขารู้สึกถึงสายใยของลูคัสที่ยังคงแข็งแกร่งและมั่นคงอยู่ภายในกำแพงสูงตระหง่าน

ทันใดนั้น เสียงหวีดหวิวของสัญญาณเตือนภัยก็ดังสนั่นขึ้นจากทิศทางของพระราชวัง แสงสีแดงฉานพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ผู้คนในตลาดพากันแตกตื่นวิ่งหนีอลหม่าน

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!” ไรอันอุทาน สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นเล็กน้อย

ออสตินหลับตาลง เขาสัมผัสถึงพลังงานเวทมนตร์ที่ปะทุขึ้นภายในพระราชวัง มันไม่ใช่พลังเวทมนตร์ธรรมดา หากแต่เป็นพลังที่มืดมิดและทรงอำนาจอย่างน่ากลัว และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือ เขาสัมผัสได้ถึง สายใยที่สาม ของเซเวียร์ เจ้าชายแห่งเงามืด ที่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจากจุดศูนย์กลางของพลังงานนั้น

“เซเวียร์…” ออสตินพึมพำ

“เจ้าชายแห่งเงามืดน่ะหรือ?” ไรอันเบิกตากว้าง “เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วสิ”

ออสตินไม่มีเวลาอธิบาย เขารีบก้าวเดินตรงไปยังทิศทางของพระราชวัง ท่ามกลางความโกลาหลของผู้คนที่พยายามหนีออกจากพื้นที่

“เดี๋ยวสิท่านมหาจอมเวทย์! ท่านจะบุกเข้าไปในวังตอนนี้เนี่ยนะ?” ไรอันรีบวิ่งตาม “มันอันตรายเกินไปนะ!”

“ข้าต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ออสตินตอบเสียงเรียบ แต่แววตาฉายแววมุ่งมั่น “และเซเวียร์กำลังอยู่ที่นั่น”

ไรอันถอนหายใจ “ให้ตายเถอะ… ไม่เคยเจอใครบ้าบิ่นเท่าท่านมาก่อนเลยจริงๆ” เขาส่ายหัว แต่ก็ยังคงวิ่งตามออสตินไปติดๆ “แต่ถ้าจะเข้าไปในวังตอนนี้ เราคงต้องใช้ทางลัดหน่อยล่ะมั้ง”

จอมโจรหนุ่มนำทางออสตินไปยังตรอกซอกซอยเล็กๆ ที่มืดมิด ซึ่งไม่มีใครสังเกตเห็น ออสตินที่คุ้นเคยกับการใช้เวทมนตร์วาร์ปมากกว่าการเดินเท้าแบบปกติ รู้สึกหงุดหงิดกับการต้องซอกแซกไปตามทางที่คับแคบ แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธ เพราะรู้ว่าไรอันน่าจะรู้จักทางหนีทีไล่ในเมืองหลวงดีกว่าเขา

“ทางนี้ท่านมหาจอมเวทย์! เป็นทางลับสำหรับพวกข้า… เหล่าบุรุษผู้รักอิสระและไม่ชอบถูกจับตาดูน่ะ” ไรอันกระซิบพลางเปิดบานประตูไม้เก่าๆ ที่ซ่อนอยู่หลังกองถังขยะ “มันจะพาเราไปโผล่ที่กำแพงด้านในของวังพอดี”

ออสตินพยักหน้าเล็กน้อย พลางใช้เวทมนตร์ตรวจจับอันตรายเบาๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปในความมืดตามไรอัน

เมื่อเข้ามาด้านใน ออสตินก็พบว่าพวกเขาอยู่ในสวนด้านหลังของพระราชวังที่มืดมิดและเงียบสงัด เสียงสัญญาณเตือนภัยยังคงดังอยู่ แต่เบาลงกว่าเมื่อครู่

“ทางนี้!” ไรอันชี้ไปทางปีกตะวันตกของพระราชวัง “ข้ารู้สึกว่าพลังเวทมนตร์ที่รุนแรงที่สุดมาจากทางนั้น”

ออสตินพยักหน้า สายใยของเซเวียร์กำลังสั่นสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าเจ้าของพันธะกำลังเผชิญหน้ากับอันตรายร้ายแรง

ทั้งสองรีบรุดหน้าไปยังทิศทางนั้น เมื่อใกล้เข้าไป ออสตินก็ได้ยินเสียงปะทะของพลังเวทมนตร์ที่ดังสนั่นหวั่นไหว แสงสีม่วงเข้มปะทะกับแสงสีขาวสว่างจ้าเป็นระยะๆ บ่งบอกถึงการต่อสู้ที่ดุเดือด

“นั่นมัน…” ออสตินหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างสูงสง่าในชุดคลุมสีม่วงเข้มกำลังยืนประจันหน้ากับกลุ่มองครักษ์จำนวนมากที่รายล้อมอยู่รอบๆ ใบหน้าคมคายของเขาฉายแววเย็นชาและเต็มไปด้วยอำนาจ ดวงตาสีทองเรืองรองไปด้วยพลังเวทมนตร์มืดมิดที่ปะทุออกมาจากกาย นั่นคือ เซเวียร์ เจ้าชายแห่งเงามืดที่ออสตินเห็นในนิมิตอย่างไม่ผิดเพี้ยน

และไม่ไกลจากเซเวียร์ ร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะเหล็กกำลังยืนตระหง่านอยู่ เขากำลังใช้ดาบใหญ่ฟาดฟันเข้าใส่ศัตรูอย่างเด็ดขาด ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยพละกำลังและความแม่นยำ นั่นคือ ลูคัส หัวหน้าองครักษ์หลวง!

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!” ไรอันพึมพำด้วยความตกตะลึง “ทำไมเจ้าชายแห่งเงามืดถึงมาบุกวังหลวง แล้วทำไมลูคัสถึงกำลังต่อสู้กับเขาอยู่ล่ะ”

ออสตินยังคงยืนนิ่ง เขารู้สึกถึงสายใยทั้งสองเส้น—ของเซเวียร์และลูคัส—ที่เชื่อมโยงกับเขา กำลังปั่นป่วนและขัดแย้งกันอย่างรุนแรง ราวกับว่าทั้งสองกำลังต่อสู้กันเอง

นี่คือสิ่งที่พันธะแห่งรักนิรันดร์นำพาเขามาพบเจอหรือ? ความวุ่นวาย ความขัดแย้ง และการเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

“เราต้องเข้าไปช่วย” ออสตินกล่าวเสียงเรียบ แต่แววตาฉายแววมุ่งมั่นกว่าที่เคย เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ในฐานะเจ้าของพันธะ เขารู้สึกถึง ความจำเป็น ที่จะต้องเข้าไปแทรกแซงการต่อสู้ครั้งนี้ เพื่อไขปริศนาของพันธะและเพื่อที่จะถอนมันให้ได้

“ช่วย? ใครกันล่ะท่านมหาจอมเวทย์?” ไรอันถามอย่างไม่แน่ใจ “เจ้าชายแห่งเงามืด หรือหัวหน้าองครักษ์หลวง?”

ออสตินเหลือบมองไรอันชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวคำตอบที่ทำให้จอมโจรหนุ่มต้องเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“ทั้งสองคน”

...บทที่ 5: การแทรกแซงของมหาจอมเวทย์และการเผชิญหน้าสามเงา...

ออสตินก้าวออกจากเงามืด ไรอันตามมาติดๆ สีหน้าของจอมโจรเต็มไปด้วยความลังเล แต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อมั่นในมหาจอมเวทย์ผู้เยือกเย็น ท่ามกลางเสียงดาบที่กระทบกันและพลังเวทมนตร์ที่ปะทะกันอย่างดุเดือดในสนามหญ้าของพระราชวัง แสงจันทร์ส่องสว่างลงมาอาบไล้ร่างของพวกเขา ทำให้การปรากฏตัวของทั้งคู่เป็นที่สังเกตเห็นได้ง่าย

“หยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงของออสตินดังกังวานไปทั่วบริเวณ แม้จะไม่ตะโกน แต่พลังเวทมนตร์ที่อัดแน่นอยู่ในคำพูดนั้นก็ทำให้ทุกคนต้องชะงัก

เซเวียร์ที่กำลังร่ายเวทมนตร์โจมตีใส่องครักษ์หลายคนหันมามอง ดวงตาสีทองฉายแววประหลาดใจระคนสงสัย ส่วนลูคัสที่กำลังยกดาบเตรียมฟาดฟันก็ลดอาวุธลงเล็กน้อย ดวงตาสีเงินจับจ้องมาที่ออสตินด้วยความระมัดระวัง

“ท่านคือใคร?” ลูคัสถามเสียงเข้ม สีหน้ายังคงเยือกเย็นและยึดมั่นในหน้าที่

“ข้าคือออสติน ดาร์คฮาร์ท” ออสตินตอบ ชื่อของมหาจอมเวทย์ผู้นี้เป็นที่รู้จักดีในแวดวงชนชั้นสูงและผู้ใช้เวทมนตร์ แต่สำหรับองครักษ์ทั่วไปอาจไม่คุ้นเคยนัก

“มหาจอมเวทย์?” เซเวียร์พึมพำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง “แล้วท่านมาที่นี่เพื่ออะไร”

ก่อนที่ออสตินจะตอบ ไรอันก็ก้าวออกมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “ข้าคือไรอัน จอมโจรผู้เลื่องชื่อ และข้ามาที่นี่ในฐานะคู่หูของท่านมหาจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่!” เขากล่าวพลางยิ้มกริ่มอย่างเป็นกันเอง ซึ่งดูจะขัดกับสถานการณ์ตึงเครียดอย่างสิ้นเชิง

ลูคัสขมวดคิ้วแน่น ส่วนเซเวียร์มองไรอันด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“จอมโจร?” ลูคัสกล่าวเสียงเย็น “นี่ท่านมหาจอมเวทย์คบค้ากับโจรหรือ”

“เรื่องนั้นไม่มีความสำคัญในตอนนี้” ออสตินแทรกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ข้าสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์ผิดปกติที่เกิดขึ้นที่นี่ และข้าต้องการทราบว่าอะไรคือต้นเหตุของการต่อสู้นี้”

“ต้นเหตุคือเจ้าชายแห่งเงามืดผู้นี้ ที่บุกรุกเข้ามาในพระราชวังโดยไม่ได้รับอนุญาต!” ลูคัสตอบทันควัน พลางชี้ดาบไปที่เซเวียร์ “เขาพยายามจะลักพาตัวองค์รัชทายาท!”

คำพูดของลูคัสทำให้ออสตินเบิกตากว้างเล็กน้อย ส่วนไรอันถึงกับผิวปากอย่างตกใจ

“ข้าไม่ได้พยายามลักพาตัว” เซเวียร์แย้งเสียงเรียบ แต่แววตาฉายแววดุดัน “ข้าเพียงแค่ต้องการจะพาตัวน้องชายของข้ากลับคืนไป”

“น้องชาย? องค์รัชทายาทไม่ใช่คนของเจ้า!” ลูคัสกล่าวเสียงกร้าว

ออสตินรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากสายใยของเซเวียร์ที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความเจ็บปวด ส่วนสายใยของลูคัสก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะปกป้อง

“หยุดก่อน!” ออสตินยื่นมือออกไป “ข้าไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่การต่อสู้กันเช่นนี้จะไม่นำไปสู่สิ่งใด”

“ท่านไม่เข้าใจหรอกท่านมหาจอมเวทย์” ลูคัสกล่าว “นี่คือเรื่องของอาณาจักรและความมั่นคง”

“และนี่คือเรื่องของครอบครัว!” เซเวียร์สวนกลับ

พบกันตอนต่อไปค่าา❤️