EP.1:
ไนต์คลับลับกลางเมืองดูไบ
ไฟนีออนกระพริบเป็นจังหวะเดียวกับเสียงบีทของเพลงอิเล็กทรอนิกส์
เสียงหัวเราะ เสียงแก้วชนกัน และเสียงกระซิบที่เต็มไปด้วยเล่ห์กล ล้วนไม่อาจกลบเสียงหัวใจของเขา...ที่เต้นแรงตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตากัน
> "รายงานล่าสุด...เหวินอี้ อยู่ที่นี่"
มือขวากระซิบข้างหูเขา
ซียอน ลี่เฉิน ก้มศีรษะเล็กน้อย แววตาใต้เงาผมมืดสนิทจับจ้องไปยังชายหนุ่มในชุดสูทขาวที่ยืนอยู่ตรงบาร์
คนคนนั้นยิ้ม...ยิ้มอย่างกับรู้ดีว่าใครกำลังมอง
ยกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบ แล้วหันมาสบตากับเขาโดยตรง — ไม่หลบ ไม่กลัว ไม่หนี
นั่นคือ "เหวินอี้" — ลูกชายตระกูลศัตรู
และแวบหนึ่งที่แววตาพบกัน ซียอนรู้สึกเหมือนมือที่เย็นจัดของเขากลับอุ่นขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล
แต่เขาก็สะบัดความคิดนั้นทิ้งทันที
> "คนที่ทำให้พ่อฉันต้องตาย...ฉันจะปล่อยให้รอดได้ยังไง"
---
🔥 ห้องรับรองลับ VIP — ไม่กี่นาทีต่อมา
“คิดว่าส่งลูกน้องมาเล่นเกมจับผิดจะทำให้ฉันกลัว?”
เสียงเหวินอี้ทุ้มต่ำ คล้ายคนที่เอาเรื่อง แต่รอยยิ้มบนริมฝีปากนั้นกลับยั่วโมโหเกินรับไหว
ซียอนนั่งไขว่ห้างอย่างนิ่ง
ดวงตาสีเข้มไม่หลบ ไม่ตอบ ไม่โต้เถียง
เขาเพียงจ้องอีกฝ่ายเหมือนจะมองทะลุเข้าไปในจิตใจที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม
“ฉันไม่ได้จะจับผิด...” ซียอนพูดเรียบ ๆ
ก่อนจะเลื่อนปืนพกกระบอกหนึ่งมาวางบนโต๊ะระหว่างเขาทั้งคู่
“แค่อยากรู้...ว่าใจนายยิงได้กี่นัด ก่อนจะเต้นเพี้ยน”
> “หรืออาจจะแค่...อยากรู้ว่าหัวใจใครจะกระสุนทะลุก่อนกัน”
เหวินอี้ยิ้มกว้างขึ้น แต่ในใจกลับสะดุดแรง
เพราะตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครมองทะลุหน้ากากเขาได้เท่าผู้ชายคนนี้
และเขาเอง...ก็ไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้กับศัตรู
แต่หัวใจมันไม่เคยปรึกษาสมอง
---
🩸 ตัดสลับ – ฉากในอดีต
เสียงปืนดังขึ้นสามนัดในคืนนั้น...
ซียอนยืนมองศพพ่อของเขาโดยไร้คำพูดใด ๆ
มือของเขาสั่นเล็กน้อย แต่ไม่มีน้ำตา — มีเพียงคำเดียวในใจ
> "เหวิน...เหวินเหรินเฉิง"
ผู้ชายคนนั้น...คือคนที่เขาต้องล้างแค้น
และ “เหวินอี้” คือเลือดเนื้อเชื้อไขของศัตรู
ไม่ว่าจะรอยยิ้มจะหลอกลวงแค่ไหน
เขาจะไม่มีวันลืม
แต่ทำไมตอนนี้…เมื่อสบตากัน มันถึงรู้สึกเหมือนถูกยิงซ้ำอีกครั้ง
ไม่ใช่ที่หน้าอก แต่ลึกลงไป…ในใจ
---
🎯 จุดเริ่มของเกมอันตราย
เหวินอี้ยืนขึ้น เดินอ้อมโต๊ะมาหาซียอน
ยื่นหน้ามาใกล้ ริมฝีปากแทบจะแตะใบหูอีกฝ่าย
> “ถ้านายจะฆ่าฉันจริง ๆ...ก็กดไกซะตอนนี้เลย ซียอน”
“หรือว่าจะขังฉันไว้ ให้ใจเราทรมานกันทั้งสองฝ่าย?”
ซียอนขยับตัวเพียงเล็กน้อย ดึงปืนกลับมาใส่ในเสื้อสูท
ก่อนจะพูดเสียงแผ่วเบา...แต่หนักแน่น
> “ฉันจะขังนายไว้...ในฐานะตัวประกัน”
“แล้วค่อยดูว่า...ใครกันแน่ ที่เป็นฝ่ายยอมก่อน”
---
EP.1 จบ
การตัดสินใจพาเหวินอี้กลับคฤหาสน์ลี่เฉิน อาจเป็นเรื่องที่ซียอนจะต้องเสียใจไปทั้งชีวิต
แต่เขากลับไม่รู้ตัวเลยว่าตั้งแต่วินาทีที่เหวินอี้ยิ้มให้ตรงหน้าบาร์คืนนั้น
หัวใจของเขาก็ “เสียการควบคุม” ไปเรียบร้อยแล้ว
---
🌒 คฤหาสน์ลี่เฉิน / เช้าวันถัดมา
เสียงกดรหัสประตูดังเบา ๆ ก่อนที่ซียอนจะผลักประตูเข้าไป
ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตขาวยาวคลุมต้นขากำลังนั่งบนเตียง ข้างกายมีหนังสือภาษาอาหรับที่เปิดค้างไว้
> “นึกว่าจะขังผมไว้จนแก่”
เสียงทักของเหวินอี้ยังคงปนยั่วเย้า
แต่ในแววตานั้นกลับมีแววแปลกใจแฝงอยู่...เพราะซียอนถือถาดอาหารมาเอง
“อาหารจากเชฟฝรั่งเศสในครัวชั้นใน”
ซียอนวางถาดลงโดยไม่แม้แต่จะสบตา
“อย่าได้ใจไปล่ะ ฉันแค่ไม่อยากให้ลูกน้องฉันใส่ยาพิษผิดขนาด”
เหวินอี้หัวเราะเบา ๆ
> “นี่ถ้าไม่บอกว่าเกลียด ฉันคงเผลอคิดว่านายแอบเป็นห่วง”
ซียอนไม่พูดอะไร เดินกลับไปยังประตู...แต่จังหวะหนึ่ง เขาหยุด
เขาไม่ได้หันกลับมา
แต่เสียงที่พูดออกไปกลับเบากว่าที่ตั้งใจไว้
> “อย่าทำให้ฉันต้องลังเล...เหวินอี้”
“เพราะถ้าฉันตัดสินใจจะยิง...ฉันจะไม่พลาดอีก”
---
☕ บ่ายวันเดียวกัน / ห้องรับแขก
เหวินอี้กำลังนั่งจิบชา มองออกไปยังสวนหลังคฤหาสน์
สายลมพัดใบไม้ไหว ขณะที่เสียงฝีเท้าใครบางคนใกล้เข้ามา
“เบื่อหรือยัง?”
เสียงซียอนถาม ขณะยื่นเอกสารบางอย่างให้
เหวินอี้รับมาอ่าน
เป็นรายชื่อแก๊งลอบสังหารที่เคยพยายามเล่นงานตระกูลลี่เฉิน
และมีชื่อของพ่อเขาอยู่ในนั้น
“จะให้ฉันช่วยจัดการคนพวกนี้?” เหวินอี้เลิกคิ้ว
“นายอาจไม่ใช่ศัตรู”
ซียอนตอบเรียบ
“แต่ฉันต้องแน่ใจ...ว่านายเลือกข้างไหน”
---
🌧️ กลางคืน / บนดาดฟ้า
ฝนโปรยเบา ๆ ละอองบางชวนให้บรรยากาศเย็นเยียบ
เหวินอี้ยืนพิงรั้วริมดาดฟ้า มองแสงไฟของเมืองในยามค่ำ
ข้างกายคือซียอนที่ถือไวน์หนึ่งแก้วเช่นเคย
> “ที่จริง...” เหวินอี้พูดขึ้น
“ฉันไม่เคยรู้ว่าพ่อฉันเกี่ยวข้องกับเรื่องมากขนาดนี้”
ซียอนไม่พูด
เขาแค่มองใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายที่ดูเงียบอย่างไม่คุ้นเคย
> “และตอนนี้ ฉันก็ไม่รู้...ว่าฉันควรจะเกลียดนาย หรือขอบใจนายที่ไม่ฆ่าฉันคืนนั้น”
> “งั้นก็ไม่ต้องคิด” ซียอนพูดเบา ๆ
“เพราะฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าทำไมนายยังอยู่ที่นี่”
สายตาของทั้งคู่สบกันในความเงียบ
เสียงฝนเบาบางจนได้ยินเพียงเสียงหัวใจ
ใครกันแน่…ที่ ‘แพ้’ ก่อน
ใครกันแน่…ที่ถูกขังโดยอีกคน โดยไม่ต้องใช้โซ่ตรวน
---
🕯️ ท้ายตอน / ความในใจที่ยังไม่กล้าพูด
> 🖤 “เหวินอี้...ฉันควรจะฆ่านาย”
“แต่ทำไมทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มนาย ฉันถึงเหมือนถูกยิงกลับตลอด”
> 🖤 “ซียอน...นายคือคนที่ควรเป็นศัตรู”
“แต่ตอนนี้ฉันแค่อยากรู้ว่า ในหัวใจที่เย็นเยือกนั่น...ฉันแทรกเข้าไปได้ไหม”
---
🕶️ คิมแทกยู — กำแพงสุดท้ายของซียอน
“คุณจะให้คนอย่างนั้นอยู่ที่นี่...ภายใต้หลังคาเดียวกัน?”
เสียงของแทกยูเย็นเฉียบ เขายืนพิงโต๊ะในห้องทำงานของซียอน ดวงตาเฉียบคมจับจ้องเขาแน่นิ่ง
ซียอนไม่ได้เงยหน้าจากเอกสาร
เขาเพียงแค่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
> “ฉันเคยฆ่าคนที่อันตรายกว่านี้มามากแล้ว”
> “แต่นี่มันต่างออกไป”
“เขาอันตรายเพราะคุณ ‘ลังเล’...คุณซียอน”
ซียอนหยุดมือ…ปลายปากกาค้างอยู่ตรงหน้ากระดาษ
---
🍵 หลานซิน — คนใช้สาวประจำคฤหาสน์
“คุณเหวินอี้ ทานซุปก่อนนะเจ้าค่ะ”
เสียงใส ๆ ของหลานซินดังขึ้นในห้องรับประทานอาหาร เธอยกถาดมาเสิร์ฟด้วยรอยยิ้มประจำตำแหน่ง
เหวินอี้รับช้อนไปแล้วเหลือบตามองหญิงสาว
> “ขอบคุณนะครับ…หลานซินใช่ไหม?”
“จำชื่อคนสวยได้ง่ายดี”
หลานซินหน้าแดง แต่รีบหลบตา
> “ดิฉัน…แค่คนใช้ค่ะ ไม่กล้าเป็นคนสวยหรอกเจ้าค่ะ”
> “แต่คุณเหวินอี้…คงไม่ใช่ ‘แค่’ ตัวประกันธรรมดาใช่ไหมเจ้าคะ?”
เธอพูดทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มลึกลับ
เหวินอี้ชะงัก…ในแววตาเธอมีบางอย่างที่เขาอ่านไม่ออก
เหมือนหลานซินกำลังรู้อะไรบางอย่าง
หรือ…อาจกำลังจับตาดูเขา?
---
💥 เผชิญหน้า — เหวินอี้ × แทกยู
“คุณคิดว่าผมเป็นภัยจริง ๆ หรือแค่หวงเจ้านาย?”
เหวินอี้เอ่ยขึ้นขณะเดินผ่านแทกยูที่เฝ้าอยู่หน้าห้องฝึกยิงปืน
แทกยูหันมา สบตาเขาตรง ๆ
ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีถ้อยคำหยอกเย้า มีเพียงคำเตือน
> “ฉันไม่ไว้ใจคนที่ยิ้มได้แม้ในวันที่ควรถูกล่ามโซ่”
“และยิ่งไม่ไว้ใจคนที่ทำให้หัวใจเจ้านายฉัน ‘ลังเล’”
เหวินอี้ยิ้มมุมปาก…ชะงักไปนิด ก่อนพูดช้า ๆ
> “งั้นก็น่าจับตาดูดี ๆ ล่ะ แทกยู”
“เพราะบางที…หัวใจเขาอาจกำลังเลือกข้างโดยไม่รู้ตัวแล้วก็ได้”
---
🧊 ซียอน — ผู้ที่พยายามควบคุมความรู้สึก
ซียอนยืนอยู่กลางสนามซ้อม
ในมือคือปืนไรเฟิลซุ่มยิง ลมหายใจแน่นิ่ง สายตาจับเป้าแบบไร้ความลังเล
แต่เมื่อเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง…มือของเขากลับสั่นเพียงเล็กน้อย
“จะฆ่าฉันเลยไหมล่ะ?”
เสียงของเหวินอี้ดังขึ้น
เขายืนกอดอก ยิ้มเยาะอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว
ซียอนหันมา
สายตาที่ยังถือปืนอยู่สบกับดวงตาคู่นั้นที่เยือกเย็นแต่เต็มไปด้วยคำถาม
> “ถ้าฉันยิง นายจะหลับตาไหม?”
> “ไม่...” เหวินอี้ตอบ
“ฉันจะมองตานายจนลมหายใจสุดท้าย”
---
☁️ ท้ายตอน: ความคิดในใจทั้งคู่
> 💭 ซียอน:
“บ้าจริง...ฉันไม่ควรรู้สึกอะไรกับสายตานั่น”
“แต่ทำไมฉันถึงเผลอมองเขานานเกินไปทุกครั้ง…”
> 💭 เหวินอี้:
“ฉันมาที่นี่ในฐานะศัตรู…แต่นี่ฉันกำลังล่อลวงศัตรู หรือใจฉันกำลังจะถูกล่อลวงกันแน่?”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
