⏰ วันจันทร์, 07:46 น.
โรงเรียนมัธยมปลายแสงเหนือ — ห้องเรียน ม.5/3
เสียงนาฬิกาแขวนผนังเดินติ๊ก...ติ๊ก...อย่างมั่นคง
นักเรียนบางคนกำลังพูดคุย บางคนกำลังจ้องมือถือ แต่เธอคนนั้น—
ขวัญ
นั่งอยู่ที่มุมหน้าต่างริมสุดของห้อง เรียงสมุดวาดสีน้ำเรียบ ๆ ไว้ตรงหน้า
เธอเงียบเสมอ เงียบจนเหมือนหลุดออกจากความเป็นจริงของที่นี่
“คนนี้ชื่ออะไรนะ”
“เด็กวาดรูปอะดิ…น่าจะชื่อขวัญ”
“ไม่เคยได้ยินเสียงเลยอะ เหมือนคนอยู่ในโลกของตัวเอง”
ขวัญไม่ได้สนใจคำพูดเหล่านั้น
สำหรับเธอ โลกมันเบาเกินไปที่จะมีอะไรสะเทือน
จนกระทั่ง…
เสียงเปิดประตูดัง “แอ๊ดดด—”
ครูประจำชั้นเดินเข้ามาพร้อมหญิงสาวผมประบ่า ใส่แว่นกลมเล็ก มีเป้สะพายหลังลายแพตช์เวิร์กสดใส
“แนะนำตัวหน่อยสิลูก”
“อรุณสวัสดิ์ค่า! เราชื่อ ริว ย้ายมาจากต่างจังหวัด ฝากตัวด้วยนะคะ~”
น้ำเสียงร่าเริงแบบที่ไม่ค่อยมีใครกล้าใช้ในห้องนี้
ทุกคนมองเธอแบบประหลาดใจ…รวมถึงขวัญด้วย
แต่สิ่งที่ทำให้ขวัญละสายตาจากสมุดวาดได้ไม่ใช่เสียงนั้น—
มันคือ “รอยยิ้ม” ของริว
รอยยิ้มที่เหมือนแสงแรกของฤดูใบไม้ผลิ
อบอุ่น…แตะตรงกลางใจอย่างไม่ทันตั้งตัว
ริวมองไปรอบห้อง แล้วเดินไปนั่งข้างขวัญโดยไม่ลังเล
“หวัดดี~ ขอเป็นเพื่อนโต๊ะได้มั้ย เราชอบที่ริมหน้าต่างนะ”
ขวัญไม่ตอบ แค่พยักหน้าเบา ๆ
ริวหัวเราะเบา ๆ “โอเค ได้แล้วหนึ่ง! เย่~”
📓 [บันทึกในสมุดวาดของขวัญ – มุมล่างซ้ายของหน้า]
"วันนี้มีคนใหม่เข้ามาในห้อง...เธอยิ้มเก่งมาก และฉันไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง"
“
โลกของฉันเงียบ…
…แต่เสียงของเธอกำลังเริ่มดังในนั้น”
— ขวัญ
⏰ 08:17 น.
โรงเรียนมัธยมปลายแสงเหนือ – ห้องเรียน ม.5/3
ขวัญยังคงนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง ร่างเส้นเงาใต้ต้นไม้ในสมุดวาด
แต่วันนี้มันมีบางอย่างต่างจากเมื่อวาน...
“เธอชอบวาดรูปเหรอ?”
ริวโน้มตัวมาใกล้ พร้อมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสบู่
ขวัญชะงักมือไปเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ พยักหน้า
เงียบ...
แต่ไม่อึดอัด
เสียงดินสอขูดกับกระดาษดังเบา ๆ เป็นจังหวะ
ริวไม่พูดอะไรต่อ แค่หยิบการ์ตูนออกมาอ่านใต้โต๊ะ แล้วนั่งใกล้กันแบบไม่ล้ำเส้น
ขวัญแอบเหลือบมองด้านข้าง—
หญิงสาวผมประบ่าคนนั้น กำลังหัวเราะเบา ๆ กับหน้ากระดาษ
แสงแดดสะท้อนแว่นของเธอจนเป็นเงาตัดลงบนหน้าการ์ตูน
“...สดใสจัง”
ขวัญคิดในใจแบบไม่มีคำอธิบาย
ขวัญเงยหน้าขึ้น เห็นมือของริวเลื่อนมากางขนมไว้ตรงกลาง
“ข้าวโพดอบกรอบ ลองมั้ย?”
“…”
“…เอาเป็นว่าเธอกินก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยคืนขนมก็ได้!”
ขวัญมองกล่องขนม แล้วค่อย ๆ หยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่ง
—กรอบ
รสเค็มปนหวานแบบเด็ก ๆ
แต่กลับอบอุ่นแบบแปลกประหลาด
“ขอบคุณ...”
เสียงของขวัญเบามาก…แต่ก็เพียงพอให้ริวหันมามองด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย
“โอ้! เธอพูดแล้ว! ขอบคุณนะ~”
“…”
“เดี๋ยวก่อนนะ ขอฉลองนิดนึง!”
ริวทำท่ากำหมัดเบา ๆ เหมือนชนะเกมอะไรสักอย่าง
ขวัญยิ้มมุมปากโดยไม่รู้ตัว
📓 [บันทึกในสมุดวาดของขวัญ – มุมขวาล่างของหน้า]
“วันนี้เธอยื่นขนมให้ฉัน...
มันเค็มนิดหน่อย แต่ฉันรู้สึกว่า หัวใจตัวเองหวานขึ้นมา”
"เธอไม่ได้พูดอะไรมาก...แต่การที่เธอรับขนมของฉันไป มันเหมือนบอกว่า 'เธอเห็นฉันแล้ว' "
— ริว
⏰ วันพุธ, 12:08 น.
บริเวณหลังอาคารศิลปะ – ม้านั่งใต้ต้นไม้
พีคนั่งวาดรูปอยู่ตามลำพัง บรรยากาศเงียบสงบ
ลมเย็นพัดผ่านพู่กันที่เธอกำลังใช้แตะสีน้ำลงบนกระดาษ
วันนี้เป็นฉากเงาของต้นไม้...
แต่ตรงกลางกระดาษ กลับมีสีชมพูแดงแทรกเข้ามา
พีคขมวดคิ้ว
“...ไม่ได้ตั้งใจใส่สีนี่เลย”
เสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินเข้ามาใกล้
“อ๊ะ! ขอโทษนะ เรานึกว่าไม่มีคนอยู่ที่นี่”
…เป็นริว
พีคเงยหน้าขึ้น
ริวยืนอยู่ตรงนั้น มือถือกล่องข้าวเล็ก ๆ สองกล่อง
“เอ่อ...เมื่อวานเธอรับขนมเราไปใช่มั้ย?”
“…”
“วันนี้เราเลยเอาข้าวกล่องมาเผื่อ”
“ไม่ต้องตอบตกลงก็ได้ แค่นั่งด้วยกันเฉย ๆ ก็พอ”
ริวยิ้มบาง ๆ แล้วนั่งลงข้างพีค
เสียงเปิดฝากล่องข้าวดังแผ่ว
กลิ่นไข่หวานลอยมาแตะปลายจมูก
ริวแบ่งตะเกียบให้พีคอย่างไม่คาดหวัง
พีคมอง…
แล้วรับมันมาช้า ๆ
“ขอบคุณ”
เสียงยังเบาเหมือนเดิม
แต่นี่คือคำที่สองในสัปดาห์ที่พีคพูดกับเธอ
“เมื่อกี้เธอวาดรูปใช่มั้ย?”
พีคพยักหน้า
“เราขอดูได้มั้ย?”
“…มันยังไม่เสร็จ”
“งั้น...ตอนเสร็จแล้วค่อยให้ดูนะ :)”
ริววางข้าวกล่องลง แล้วยื่นนิ้วแตะปลายพู่กันของพีคเบา ๆ
“สีนี้น่ะ...สวยดี”
“หืม?”
“สีชมพูแดงนั่นไง มันเหมือนสีแก้มของเธอตอนรับข้าวโพดเมื่อวานเลย”
พีคชะงัก
…แล้วรีบหันหน้าหนี
แต่เธอก็แอบยิ้มนิดเดียว—
ราวกับหัวใจมันเผลอ “ย้อมสี” ไปเรียบร้อยแล้ว
📓 [บันทึกในสมุดวาด – หน้าด้านในซองกระดาษ]
“ฉันวาดแค่เงามาตลอด…แต่เธอเหมือนสีที่ฉันไม่เคยกล้าใช้”
⏰ วันพฤหัสบดี, 16:51 น.
ห้องชมรมศิลปะ – ฝั่งตะวันตกของอาคารเรียนเก่า
วันนี้ฟ้าครึ้มเล็กน้อย ลมเย็นแทรกผ่านหน้าต่างบานเก่า
พีคนั่งอยู่มุมห้องกับผืนผ้าใบขนาดกลาง
เธอกำลังลงสีฉากใหม่ — สีฟ้าอ่อนปนม่วงเหมือนยามเย็นของปลายฤดูฝน
ประตูห้องถูกเปิดออกช้า ๆ
“เธออยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย”
ริวเอ่ยขึ้น ยืนถือถุงน้ำแข็งกับน้ำผลไม้สองกล่อง
"ฉันถามเพื่อนเธอมา เขาบอกว่าเวลานี้เธอจะหายไปที่ห้องชมรม”
“…ไม่คิดว่าเธอจะหาเราด้วยซ้ำ”
“ก็…เราแค่รู้สึกว่าห้องเรียนมันเงียบไปหน่อยน่ะ :)”
ริวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เก่าใกล้ ๆ
มองภาพที่พีคกำลังวาด — เธอไม่ได้ถามอะไร
แค่ “อยู่” ตรงนั้น
“ทำไมวันนี้ใช้สีม่วงเยอะจัง?”
“…ฟ้ามันดูเศร้า แต่ก็สวยดี”
“เหมือนเธอนิด ๆ เลยนะ”
“…”
“หมายถึง…เงียบ ๆ แต่เราชอบ”
พีคไม่ได้ตอบ
แต่พู่กันในมือตวัดเป็นเส้นโค้งอ่อน
และสีม่วงนั้นก็ค่อย ๆ ละลายกลายเป็นชมพูอ่อนตรงขอบฟ้า
“บางทีเราอาจจะไม่ได้อยากให้เธอพูดเยอะหรอกนะ”
“หืม?”
“เราแค่…อยากให้เธอรู้ว่า ถ้าเธออยากพูดเมื่อไหร่ เราจะฟังเสมอ”
พีคเงยหน้ามอง
แสงแดดสุดท้ายของวันตกกระทบกรอบแว่นของริว จนสะท้อนเหมือนดวงตากำลังสว่างขึ้น
พีคไม่ได้พูดอะไร
แต่เธอ…ยิ้ม
ไม่ใช่ยิ้มมุมปากเหมือนเคย
…แต่เป็นรอยยิ้มที่แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยเสียงดังของหัวใจ
📓 [บันทึกในสมุดวาด – มุมด้านบนของภาพวิวเย็น]
“วันนี้ ฉันยิ้มออกมา…
ไม่ใช่เพราะภาพวาดสำเร็จ
…แต่เพราะเธอมองฉันเหมือนฉันมีตัวตนจริง ๆ”
...---...
...> ⏰ วันพฤหัสบดี, 16:51 น....
...ห้องชมรมศิลปะ – ฝั่งตะวันตกของอาคารเรียนเก่า...
...วันนี้ฟ้าครึ้มเล็กน้อย ลมเย็นแทรกผ่านหน้าต่างบานเก่า...
...พีคนั่งอยู่มุมห้องกับผืนผ้าใบขนาดกลาง...
...เธอกำลังลงสีฉากใหม่ — สีฟ้าอ่อนปนม่วงเหมือนยามเย็นของปลายฤดูฝน...
...ประตูห้องถูกเปิดออกช้า ๆ...
...“เธออยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย"...
...ริวเอ่ยขึ้น ยืนถือถุงน้ำแข็งกับน้ำผลไม้สองกล่อง...
...> “ฉันถามเพื่อนเธอมา เขาบอกว่าเวลานี้เธอจะหายไปที่ห้องชมรม”...
...“…ไม่คิดว่าเธอจะหาเราด้วยซ้ำ”...
^^^“ก็…เราแค่รู้สึกว่าห้องเรียนมันเงียบไปหน่อยน่ะ :)”^^^
ริวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เก่าใกล้ ๆ
มองภาพที่พีคกำลังวาด — เธอไม่ได้ถามอะไร
แค่ “อยู่” ตรงนั้น
“ทำไมวันนี้ใช้สีม่วงเยอะจัง?”
“…ฟ้ามันดูเศร้า แต่ก็สวยดี”
“เหมือนเธอนิด ๆ เลยนะ”
“…”
“หมายถึง…เงียบ ๆ แต่เราชอบ”
พีคไม่ได้ตอบ
แต่พู่กันในมือตวัดเป็นเส้นโค้งอ่อน
และสีม่วงนั้นก็ค่อย ๆ ละลายกลายเป็นชมพูอ่อนตรงขอบฟ้า
“บางทีเราอาจจะไม่ได้อยากให้เธอพูดเยอะหรอกนะ”
“หืม?”
“เราแค่…อยากให้เธอรู้ว่า ถ้าเธออยากพูดเมื่อไหร่ เราจะฟังเสมอ”
พีคเงยหน้ามอง
แสงแดดสุดท้ายของวันตกกระทบกรอบแว่นของริว จนสะท้อนเหมือนดวงตากำลังสว่างขึ้น
พีคไม่ได้พูดอะไร
แต่เธอ…ยิ้ม
ไม่ใช่ยิ้มมุมปากเหมือนเคย
…แต่เป็นรอยยิ้มที่แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยเสียงดังของหัวใจ
⏰ วันศุกร์, 07:32 น.
โรงเรียนมัธยมปลายแสงเหนือ – สนามหญ้าข้างตึกเรียน
เช้านี้อากาศสดใสกว่าทุกวัน
พีคมาถึงโรงเรียนเร็วผิดปกติ
เธอนั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้หน้าอาคารเรียน วางสมุดวาดลงข้างตัว
แต่ไม่ได้เปิดมัน
เธอกำลังรอใครบางคน
แม้จะไม่ได้พูดออกมา
แม้จะยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรออะไร
กระเป๋าเป้สีแพตช์เวิร์คที่คุ้นตาปรากฏขึ้นจากอีกฟากสนาม
เสียงรองเท้าผ้าใบเบา ๆ วิ่งเข้ามาใกล้
“อรุณสวัสดิ์~ เธอมาก่อนอีกแล้วนะ”
ริวพูดพร้อมรอยยิ้มที่ยังสดใสเหมือนวันแรก
พีคสบตาเพียงครู่ แล้วละสายตาไปที่พื้นหญ้า
“เมื่อคืนเรานั่งฟังเพลงที่เธอเคยแชร์ในคาบ…มันดีมากเลย”
“…”
“อยากให้เธอวาดปกให้เพลงนั้นจัง”
พีคเงียบ
แต่หยิบสมุดวาดขึ้นมา
แล้วค่อย ๆ พลิกหน้า
หน้าที่เธอวาดภาพวิวตึกเรียน ยามเช้า พร้อมเงาของใครบางคนที่ยืนอยู่ในแสง
“นี่คือเธอเหรอ?”
“…”
พีคพยักหน้าเบา ๆ
ริวมองภาพนั้นนานกว่าที่พีคคาดไว้
แล้วเธอก็ยิ้ม
“ขอบคุณนะ…"
มันเหมือนเรากำลังถูกวาดไว้ในโลกของใครสักคนจริง ๆ”
…ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้นแหละ
พีคตอบเบา ๆ
ริวเงียบไปชั่วขณะ ก่อนยิ้มกว้างขึ้น
เสียงออดเข้าแถวดังขึ้น
นักเรียนเริ่มทยอยเดินผ่านไป
แต่โลกของพีคยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม
แค่ครั้งนี้...
มันมีใครบางคนอยู่ในความเงียบนั้นด้วยแล้ว
[บันทึกในสมุดวาด – หน้าสุดท้ายของบทแรก]
“ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่
…ที่ฉันเริ่มเฝ้ามองทางเดินเข้าโรงเรียนในทุกเช้า”
“แต่วันนี้ ฉันรู้ว่า…ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป”
......🕯️ ปิดท้าย Chapter 1:......
...“เราสองคนอาจยังพูดกันไม่มาก...
...แต่ในแต่ละวันธรรมดา...ฉันเริ่มเข้าใจจังหวะหัวใจของเธอมากขึ้น”...
...— พีค...
CHAPTER 1 จบ แล้วเย้!~ เป็นการเขียนที่อาจแปลกๆไปหน่อยนะทุกคนเพราะภาษาไทยไม่ค่อยเก่งอะนะ(/_;)/~~ บายยยนะทุกคนนเจอกัน CHAPTER 2นะ!
ค่าขนม->>donateได้ที่truemoney wallet
เลขบัญชีtrue money wallet: 0647488698
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
