เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้นเหมือนระเบิดเวลา

ทันทีที่เสียงสุดท้ายจางหาย เด็กนักเรียนทั้งโรงเรียนก็ออกจากห้องด้วยพลังชีวิตที่ดูเหมือนจะหายไปตั้งแต่เรียนคาบเช้า

แต่มีหนึ่งคน...ที่ดูเหมือนจะมีแรงมากเป็นพิเศษในตอนนี้

ข้าวไก่ทอด!!

เสียงร้องจากปากของไอซ์ เด็ก ม.5 ธรรมดาคนหนึ่งในโรงเรียนประจำจังหวัดดังลั่นจนเพื่อนข้างห้องหันมามอง

ไอซ์รีบสะพายกระเป๋าผ้าแล้ววิ่งพุ่งตรงไปยังโรงอาหารที่อยู่ฝั่งอาคาร 3 ด้วยความเร็วระดับโอลิมปิก

กูจะไม่ยอมแพ้เด็กห้องคิงอีกต่อไป ไก่ทอดต้องเป็นของกู!”

เขากระซิบฮึกเหิมกับตัวเองระหว่างวิ่ง

แต่ขณะจะเลี้ยวตรงทางมุมอาคาร...

โครมม!!!

"อ๊ะ—!"

แก้วน้ำแดงพุ่งกระจายจากแรงกระแทก กลิ่นเฮลบลูบอยอบอวลในอากาศ เสื้อไอซ์เปียกเป็นวง และร่างของเขาถลาถอยหลังไปสองก้าว

"โอ๊ย! ขอโทษครับ พี่ไม่ทันมอง..."

เสียงทุ้มต่ำ รีบพูดขอโทษ พร้อมกับมือใหญ่ที่ยื่นมาจะจับแขนไอซ์ไว้

แต่สิ่งที่ทำให้ไอซ์หยุดพูด ไม่ใช่แค่น้ำแดง...

...แต่เป็นหน้าของคนตรงหน้า

“เฟรม” เดือนโรงเรียน ม.6 หน้าคม ผิวขาว ตัวสูง 190 แบบไม่ต้องกดหัวใคร

เขาเป็นคนที่ทั้งโรงเรียนพูดถึง—ทั้งจากหน้าตา ฐานะ และนิสัยที่ "ดูเย็นชา" แต่ไม่เคยหยิ่ง

แค่ยืนเฉย ๆ คนก็พร้อมกรี๊ด

ไอซ์: อ๋อ ไม่เป็นไรครับพี่

ร่างบางรีบพูดด้วยใบหน้ายิ้มกลบเกลื่อน ทั้งที่ใจเต้นตุ้บ ๆ ไม่หยุด

ไอซ์:แค่เปียกเอง เสื้อผ้าแห้งได้

เฟรมก้มมองเสื้อไอซ์อย่างพิจารณา ก่อนพูดเสียงเรียบ

เฟรม:ไปห้องพยาบาลกัน เดี๋ยวพี่รับผิดชอบ

ไอซ์:ไม่เป็นไรครับพี่ ไม่เป็นไรจริงๆ พี่ไปกินข้าวเถอะ

เฮ้ย!!”

ยังไม่ทันได้ปฏิเสธจบ เฟรมก็คว้าข้อมือเขาแล้วลากออกไปจากหน้าโรงอาหาร

เสียงกรี๊ดจากนักเรียนหญิงดังระงม

เสียงเพื่อนสนิทสองคนที่เพิ่งเดินตามมาอย่าง “บาส” และ “ปั้นหยา” ก็ร้องลั่น

บาส:ไอซ์!!มึงจะไปไหนวะ!?

ปั้นหยา:ว้ายตายแล้ว เดือนลากมึงไปห้องพยาบาล! ฟินนนน!

ไอซ์หน้าแดงจัด ไม่รู้เพราะอายหรือเพราะแรงดึงจากเฟรม

เขาเดินตึง ๆ ตามแรงมือไปจนถึงห้องพยาบาล

ในหัวมีแต่คำว่า “นี่กูโดนลาก หรือโดนจี้วะ!?”

ณ ห้องพยาบาล

เฟรม:นั่งตรงนี้

เฟรมกดไหล่ไอซ์ให้นั่งลงบนเตียงเล็ก แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวจากตู้

ไอซ์:จริงๆไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้นะพี่

เฟรม:เปียกทั้งอก เสื้อขาวด้วย เดี๋ยวคนมอง พี่รับผิดชอบ

คำพูดเรียบ ๆ แต่ตรงประเด็นของเฟรม ทำให้ไอซ์พูดไม่ออก

เขาได้แต่นั่งนิ่งให้เฟรมซับน้ำให้เงียบ ๆ

เฟรม:ม.5ใช่มั้ย

ร่างหนาถามระหว่างบิดผ้า

ไอซ์:ครับ...ชื่อไอซ์

ร่างหนาพยักหน้าเบาๆ

เฟรม:พี่ชื่อเฟรม

ไอซ์:รู้ครับ

ไอซ์หลุดปากก่อนจะกัดลิ้นตัวเอง

แน่ล่ะ ใครจะไม่รู้จักเดือนโรงเรียน?

เฟรมหัวเราะเบา ๆ จนไอซ์แอบชะงัก

เฟรม:รู้ว่าเป็นเดือนโรงเรียนหรือรู้ว่าเป็นพี่ที่ทำน้ำแดงหกใส่?

ไอซ์:อันหลังครับ

ร่างหนายิ้มนิดๆ

เฟรม:ดี จะได้ไม่ลืมกันง่ายๆ

ไอซ์ได้แต่กลอกตาแล้วหันไปอีกทาง

หัวใจเขาเต้นแรงไม่หยุด จนเริ่มสงสัยว่าตัวเองติดหวัด...

หรือเริ่ม “ติดใจ” เดือน ม.6 คนนี้เข้าให้แล้ว

หลังจากเหตุการณ์นั้น...

ไอซ์ไม่ได้ไก่ทอด

แต่ได้อะไรบางอย่างที่อาจมากกว่านั้น—

...อาจจะเป็น “ความผูกพัน” ที่เริ่มจากเรื่องบังเอิญ

หรือบางที...เป็นแค่โชคชะตาที่อยากเล่นตลกกับเขาทั้งคู่แล้วไอซ์จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง?

เฟรมที่ดูเย็นชา...มีเหตุผลอะไรถึงเริ่มเข้ามาวนเวียนในชีวิตของเขา?

ตั้งแต่วันนั้น วันที่น้ำแดงหกใส่เสื้อและโดนลากไปห้องพยาบาล

ไอซ์ก็ไม่สามารถทำเหมือนทุกอย่างเป็นแค่ “อุบัติเหตุ” ได้อีกเลย

ไม่ใช่เพราะเปื้อนเสื้อ

แต่เพราะใจ...มันเปื้อนความรู้สึกบางอย่าง ที่ลบยังไงก็ไม่หาย

เฟร**ม:สบายดีมั้ย

เฟรม**: เสื้อแห้งรึยัง

ไอซ์:แห้งแล้วครับ ขอบคุณพี่อีกที

ไอซ์: แล้วพี่ล่ะ โดนใครแอบถ่ายตอนลากผมมั้ย 555

เฟรม: มี

เฟรม: ลงเพจโรงเรียนแล้วด้วย

เฟรม: แคปชั่นว่า “เดือนลากเด็กเสื้อเปียก เขาเป็นอะไรกัน?”

ไอซ์: 😳

ไอซ์: พี่อย่าลืมแจ้งลบด้วย เดี๋ยวคนเข้าใจผิด

[คืนวันนั้น – แชทย้อนหลัง]

เฟรม: ไม่แจ้ง

เฟรม:พี่แคปไว้ดูเอง

หัวใจไอซ์เต้นแรงตอนอ่านข้อความสุดท้าย

เขาควรจะตอบอะไรดีล่ะ?

เพราะทุกคำจากพี่เฟรม...มันเหมือนกำลังทำให้เขาหวั่นไหวทีละนิด

[วันรุ่งขึ้น – โต๊ะเรียนพิเศษหลังเลิกเรียน]

ปั้นหยา:มึงยิ้มมุมปากกับโทรศัพท์เหมือนคนเพิ่งตกหลุมรักอะ

เสียงปั้นหยาแซวพร้อมตักลูกชิ้นใส่ปาก

บาส:หรือมึงตกหลุมพี่เฟรมไปแล้วจริง ๆ วะ บาสเสริม

อย่าลืมนะ ว่าเขาเป็นเดือน! เดือนอะไอซ์! แค่เดินเฉียดก็มีคนหวง!

ไอซ์:กูไม่ได้คิดอะไร ร่างบางตอบเสียงเบา

บาส:แต่อาการมึงคิดทุกอย่าง

ขนาดตอนกินข้าวยังมองมือถือทุกห้านาทีอะ!

ไอซ์ยกแก้วน้ำขึ้นจิบแล้วถอนหายใจ

ใช่...เขาคิด

คิดว่าเฟรมก็อาจจะ “คิดอะไร” กับเขาเหมือนกัน

[อีกวัน – แชทจากเฟรม]

เฟรม:พรุ่งนี้ว่างมั้ย

เฟรม: ไปติววิชาฟิสิกส์ด้วยกัน

เฟรม: ห้องเรียนรวม เดี๋ยวพี่เลี้ยงขนม

ไอซ์อ่านข้อความด้วยหัวใจพองโต

มือรีบพิมพ์ตอบเร็วกว่าแสง

ไอซ์ว่างครับ ได้เลย

[วันถัดมา – ห้องเรียนรวม]

เฟรมมาถึงพร้อมมันฝรั่งหนึ่งถุงกับน้ำแดงหนึ่งขวด

ไอซ์ที่มาถึงก่อน รีบลุกไปรับของโดยไม่ทันรู้ตัวว่าหน้าตัวเองแดงขนาดไหน

เฟรม:ของโปรดมึงใช่มั้ย พี่จำได้

เฟรมยิ้มมุมปาก

เฟรม:มึงเคยบ่นในแชท ว่าอยากกินแต่มักหมดก่อนทุกที

ไอซ์ยิ้มเขินแล้วก้มหน้ากินขนม

ในใจแอบคิดว่า ถ้าเฟรมเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ เขาอาจเผลอใจง่ายกว่านี้ก็ได้

แต่แล้ว...ประตูห้องก็เปิดออก

เสียงทุ้ม ๆ ดังขึ้นอย่างเป็นกันเอง

“เฟรม?”

ชายหนุ่มสูงโปร่ง ผิวขาว หน้าคมแบบลูกครึ่ง เดินเข้ามา

พีท:เดาไว้แล้วว่ามึงต้องอยู่ที่นี่

เฟรมหันไป แล้วคลี่ยิ้ม

เฟรม:พีท? มึงกลับมาแล้วเหรอวะ

พีทกลับมาเมื่อคืน กะจะมาหาเซอร์ไพรส์ กลายเป็นเจอมึงติวหนังสือเฉย

ไอซ์ชะงัก…

แม้จะไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ แต่จากสายตา สีหน้า และน้ำเสียง

มันฟ้องหมดว่า เขาไม่ใช่คนธรรมดาในชีวิตของเฟรม

“นี่พีท เพื่อนเก่าพี่เอง” เฟรมแนะนำ

“ไอซ์ เพื่อนที่ช่วยติวพี่อยู่ช่วงนี้”

“โอเคครับ” ไอซ์ยิ้มฝืน

พีทยิ้มบาง แล้วหันมาหาเฟรม

พีท:นึกว่าจะลืมกันแล้วซะอีก

“ใครจะลืมมึงลงวะ” เฟรมตอบพร้อมหัวเราะ

ก่อนที่พีทจะยกมือตบเบา ๆ ที่หัวไหล่เฟรมแบบคุ้นเคย

ไอซ์เงียบ

เขาไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงกับภาพตรงหน้า

[คืนนั้น – แชทจากเฟรม]

เฟรม: วันนี้ขอโทษนะ

เฟรม:พี่พีทกลับมาจากอังกฤษ พี่ไม่ได้บอกก่อน

เฟรม: เราไม่เจอกันตั้งแต่ม.3

ไอซ์อ่านข้อความนั้นซ้ำหลายรอบ

อยากจะถามว่า “แล้วทำไมต้องยิ้มให้เขาแบบนั้น”

แต่สุดท้าย เขาพิมพ์กลับแค่...

ไอซ์: ไม่เป็นไรครับ :)

...ทั้งที่ในใจ รู้สึกไปไกลกว่าคำว่า “แค่ติวเตอร์” ไปมากแล้ว

---

[แชท – ต่อมาอีกนิด]

ไอซ์:พี่เฟรมครับ

เฟรม: หือ?

ไอซ์: ถ้าพี่...มีใครอยู่แล้ว

ไอซ์: บอกผมได้นะครับ

เฟรม: ... มึงคิดว่าพี่มีเหรอ?

ไอซ์: ผมไม่รู้ครับ

ไอซ์: แค่...มันรู้สึกเหมือนผมอยู่ผิดที่

ไอซ์ :ถ้าผมคิดไปเอง

ไอซ์: งั้นเดี๋ยวผมจะถอยออกมาเองก็ได้

ไม่มีข้อความตอบกลับ

หน้าจอขึ้นแค่ “อ่านแล้ว” กับเวลา 22:47

แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีคำใด ๆ

...ไม่มีแม้แต่การพิมพ์ค้าง

และนั่นคือครั้งแรก ที่ไอซ์รู้สึกว่า

ความรู้สึกของตัวเอง...อาจไม่ได้สำคัญกับเขาขนาดนั้น

หรือไม่ก็

เฟรมยังไม่พร้อมจะตอบว่า "ใช่" หรือ "ไม่ใช่

เช้าวันจันทร์ – หน้าโรงเรียน

เสียงนักเรียนคุยกันจอแจหลังจากการประกาศหน้าเสาธงจบลง

ไอซ์ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ข้างอาคารเรียน

มองโทรศัพท์ที่เงียบสนิทตั้งแต่เมื่อคืน...ไม่มีข้อความ ไม่มีแม้แต่ “พิมพ์อยู่”

เฟรม “อ่านแล้ว” แล้วก็หายไป

ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีการปฏิเสธ หรือแม้แต่คำว่า “ขอโทษ”

> ทำไมเงียบวะ

หรือเพราะเขาคิดไปเองจริง ๆ

“คิดอะไรอยู่?” เสียงปั้นหยาดังขึ้นจากข้างหลัง

เธอกับบาสเดินมาหา ขณะไอซ์รีบกดปิดหน้าจอมือถือ

ไอซ์:เปล่า ไม่มีอะไร

ปั้นหยา:อย่ามาโกหก กูเห็นนะ มึงรอแชทจากพี่เดือนนั่นอะ

ปั้นหยาหรี่ตา "เมื่อคืนมีคนบ่นลงไอจีสตอรี่ว่า ‘ความรู้สึกก็เหมือนแบต 1% เสียบชาร์จแต่ไม่เข้า’ ใช่มึงมั้ย?”

ไอซ์ถอนหายใจ “มึงก็รู้ว่ากูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร”

“กูเข้าใจ” บาสตบบ่า

“แต่คนที่ทำให้เรารู้สึกได้ขนาดนี้ ควรจะใส่ใจกว่านี้ว่ะ ไม่ใช่เงียบใส่แบบนี้”

---

ห้องเรียน – คาบบ่าย

เสียงหัวเราะดังขึ้นจากอีกฝั่งของห้อง

เฟรมนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนประจำ พร้อมกับ พี่พีท ที่ตอนนี้เริ่มคุ้นหน้าคุ้นตากับใครหลายคน

“พี่พีทนี่หล่อแบบผู้ดีอังกฤษเลยอะ”

“เขาเคยเรียนที่ลอนดอนนะ”

“ดูสนิทกับเฟรมมากเลยว่ะ”

คำพูดของคนรอบข้างมันดังเข้าหูไอซ์ทุกประโยค

แม้เขาจะพยายามก้มหน้าอ่านหนังสือ

แต่ใจก็ยังโดนดึงกลับไปยัง “จุดนั้น” เสมอ

> จุดที่เฟรมหายไป

จุดที่เฟรมหัวเราะกับคนอื่น

จุดที่เขารู้สึกเหมือนเป็นคนนอก ทั้งที่คิดว่าตัวเองใกล้ชิดกว่านั้น

---

เย็นวันนั้น – บันไดทางลงตึกเรียน

“จะกลับยัง?”

เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง

ไอซ์หันไป

เป็นเฟรม…ที่มายืนอยู่ห่าง ๆ

ไม่ได้ส่งยิ้มแบบเดิม

ไม่ได้เข้ามาใกล้เหมือนเคย

แค่ยืน…เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน

“อืม กำลังจะกลับ”

ไอซ์ตอบเรียบ ๆ

เฟรม:เรื่องเมื่อคืน…

ไอซ์:ไม่เป็นไร

ไอซ์ขัดขึ้น “ผมไม่ควรถามด้วยซ้ำ”

เฟรมเงียบ

ไอซ์ยิ้มบาง ๆ

แต่ในใจมันแทบจะแตกสลาย

ไอซ์:ผมแค่…ไม่อยากเข้าใจผิดคนเดียว

พี่ไม่ต้องตอบก็ได้ แต่ถ้ามีใครอยู่แล้ว หรือจะกลับไปหาคนเก่า…

เสียงไอซ์สั่นขึ้นเล็กน้อย

“แค่บอกครับ ผมจะได้ไม่รู้สึกโง่เวลานั่งรอแชทจากใครบางคนทั้งคืน”

---

เฟรมขยับเข้ามาใกล้

“มึงไม่ได้โง่เลยไอซ์”

ไอซ์เงยหน้าขึ้นสบตา

“แล้วผมคืออะไรในสายตาพี่?”

เฟรมเงียบอีกครั้ง

เหมือนคำถามนี้มันหนักเกินไป

เหมือนเขาเองก็ยังหาคำตอบให้ความรู้สึกของตัวเองไม่ได้

สุดท้าย…

เฟรมแค่ถอนหายใจ แล้วพูดเบา ๆ ว่า

“กลับบ้านดี ๆ นะ”

แล้วหันหลังเดินจากไป

ทิ้งให้ไอซ์ยืนอยู่ตรงนั้น

กับใจที่ไม่เหลืออะไรให้หวังอีกแล้ว

---

> เพราะคำว่า “ชอบ” มันไม่เคยถูกพูดออกมา

มีแต่การกระทำที่คล้ายจะใช่

แต่สุดท้าย…มันก็แค่ “คล้าย”