พระชายา(หลงยุค)
เรือนอันแสนอบอุ่น
ในในช่วงเช้าของวันนี้ ทรงเป็นวันพระราชสมภพของพระชายา แทนที่จะจัดงานวันเกิดดั่งทุกปี แต่ปีนี้นางส่งของอนุญาติเพื่อออกไปนอกวัง พระชายากยองอึน ดังนั้นจึงมีคำสั่งอนุญาตจากพระมเหสีให้วันนี้ทรงเป็นกรณีพิเศษเพื่อออกจากวังไปเยี่ยมครอบครัวเดิมในครั้งแรกรอบ1ปีครึ่งกว่า
แม้จะอยู่ในเกี้ยวหรูหราพร้อมนั่งกำนันติดตัวแต่นางกลับรู้สึกได้รับอิสระแบบแปลกๆ เมื่อย่างก้าวออกจากประตูวังเข้าสู่เส้นทางที่ทอดยาวไปสู่เรือนตระกูลอิม ทันทีที่ก้าวเข้าไปในเรือนใหญ่กลิ่นอายที่แต่ก่อนยังเคยอยู่ ยังคงเฉกเช่นเดิม ราวกับว่ามีแต่นางที่เปลี่ยนไป เสียงหัวเราะของน้องชายกลับทำให้หัวใจของกยองอึนอ่อนลงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี
อิมยางซอง
พี่หญิง! พี่กลับมาแล้ว! (รีบวิ่งไปหาพระชายา)
อดีตพระชายา
ยิ้มอย่างอ่อนโยน
อิมยางซอง
ท่านแม่เตรียมสำรับไว้เต็มเลย ส่วนท่านพ่อ.....เออ(ประหม่า)
อดีตพระชายา
หื้ม...ท่านพ่อทำไหมหรอ(หุบยิ้ม)
อดีตพระชายา
เอาเป็นว่า เราไปหาท่านแม่กันดีกว่า(เปลี่ยนอารมณ์ พร้อมส่งรอยยิ้มให้พี่สาว)
ตลอดทั้งวันนางได้คุยกับผู้เป็นแม่และน้องๆกินขนมแป้งข้าวเหนียวที่เคยโปรดนั่งมองต้นพลัมในสวนหลังบ้านที่เริ่มตีดอกกลับกลายเป็นวันสบายๆที่ทำให้นางแทบลืมความเย็นชาของวังหลวง
อิมยางซอง
พี่หญิง...คือ....(มองพี่หญิงด้วยความสงสาร )
อดีตพระชายา
ว่าไง อยากทำหน้าแบบนั้นสิ นานๆทีพี่หญิงจะได้กลับมาเล่นกับเจ้านะ 😊 (ผู้เป็นพี่ถามด้วยความเป็นห่วง และก็รู้คำตอบในใจแล้วว่าคงจะเป็นท่านพ่อเรียก)
อดีตพระชายา
เอาหล่ะ ถ้าเจ้าลำบากก็ไม่ต้องพูดแล้ว พี่รู้แล้วแหละ
อดีตพระชายา
กำลังจะเดินไปหาท่านพ่อ
อิมยางซอง
รีบคว้ามือพี่หญิง
อิมยางซอง
ข้าว่าพี่หญิงกลับวังไปตอนนี้ไม่ดีกว่าหรือ(ทำสีหน้ากังวล)
อดีตพระชายา
โถ่เด็กน้อยของพี่ พี่ไม่เป็นไรหรอก เจ้าน่ะจะต้องปกป้องพี่สาวของเจ้าให้ดีล่ะ เข้าใจที่พี่พูดไหม(กุมมือน้องชาย เพื่อปลอบใจน้องชายยังอบอุ่น แถมส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้ทั้งที่รู้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร)
แม่
พระชายาเพคะ ติวหม่อมฉันจะเข้าไปคุยกับท่านพ่อให้เอง พระองค์เสด็จกลับวังไปเถิดเพคะ
อดีตพระชายา
ท่านแม่ เรียกชื่อข้าก็พอแล้วนี่มันนอกวังข้าบอกกี่ครั้งแล้ว
แม่
แต่ถึงอย่างไรเจ้าก็ยังเป็นพระชายาของแผ่นดินนี้ ถ้าจะเรียกชื่อเจ้าตรงๆได้เยี่ยงไรเล่า
อดีตพระชายา
เอาล่ะถ้าจะไปหาท่านพ่อเอง (พอนางพูดจบก็เดินไปหาท่านพ่อ)
พ่อ
การเข้าหอจะถูกเลื่อนเข้ามาอีกในอีก 5 วัน
พ่อ
เขาหวังว่าครั้งนี้เจ้าจะไม่ทำให้ตระกูลเราต้องเสื่อมเสีย!
อดีตพระชายา
ข้าทราบดีเจ้าค่ะ(เสียงเบาลง พร้อมกับความกดดัน)
พ่อ
ข้าไม่บอกเจ้าก็น่าจะรู้ ว่าเรื่องกันมีพระโอรสนั้นมันสำคัญถึงเพียงใด มันไม่ใช่แค่เพื่อนฐานะของเจ้าแต่เพื่อตระกูลของเราที่จะมั่นคง
อดีตพระชายา
ถ้าหากครั้งนี้.....รัชทายาทส่งหนีออกจากวังอีกหล่ะเจ้าคะ
พ่อ
ไม่หรอ ครั้งนี้จะต้องสำเร็จ(ขณะที่ตัดแต่งต้นไม้อยู่ๆก็หยุด มองหน้านิ่งไปที่ลูกสาวตัวเองที่ไม่ได้เรื่อง)
พ่อ
มีความมั่นใจหน่อยสิ อย่าทำเป็นอ่อนแอ
พ่อ
ลูกสาวแท้ๆข้าอาจไม่มีอีกคนแต่ก็ใช่ว่าลูกสาวบุญธรรมข้าจะมีไม่ได้เสียหน่อย (เสียงนิ่งและเข้าไปแต่ไหล่พระชายาเบาๆ)
อดีตพระชายา
เดินออกมาจากห้อง
เมื่อถึงเวลาใกล้ฟ้าคํ่า ก็ได้ค่ะอำลาครอบครัว ใบหน้าของพระชายาเต็มไปด้วยความกังวลยังเห็นได้ชัด
อดีตพระชายา
มองไปที่เรือนหลักอย่างใจหายและกังวล
อิมยางซอง
พี่หญิง ล่วงหน้าข้าจะไปเยี่ยมท่านที่พระตำหนักนะพะยะค่ะ
อดีตพระชายา
อืม(พยักหน้าแบบประหม่า)
แม่
ลูกแม่ เจ้ากลับเข้าไปในวัง จงอย่าลืมหน้าที่ของตัวเองแต่สิ่งที่แม่อยากให้เจ้าคือเจ้าต้องมีความสุขนะ
อดีตพระชายา
เจ้าค่ะ(มือสั่นเล็กน้อย มองไปที่เรือนหลัก)
พ่อ
ไปได้แล้วป่านนี้รัชทายาทคงจะรอเจ้าอยู่
อดีตพระชายา
ข้าไปก่อนนะท่านแม่
แม่
อืมๆ (พยักหน้าพร้อมกับน้ำตาคลอ)
อดีตพระชายา
เข้าไปนั่งในเกี้ยว
ความเย็นยะเยือกของวัง
ทันทีที่กลับเข้าถึงประตูวัง ยังไม่ทันที่จะเดินไปทิ้งพระตำหนัก ก็มีคำสั่งของแต่อัยยิกาให้เข้าเฝ้าด่วน
ตัวประกอบ
พระชายาเพคะ พระอัยยิกาทรงมีรับสั่งหากพระองค์เสด็จกลับเข้าวังแล้วรีบไปเข้าเฝ้าด่วนเพคะ
อดีตพระชายา
มองไปที่ซังกุง
อดีตพระชายา
พระอัยยิกาทรงเรียกพะ(ยังพูดไม่ทันจบ)
พระอัยยิกา
ใช่ข้าเรียกเจ้าเอง (มองไปที่พระชายา)
พระอัยยิกา
ข้าจะเรียกพบเจ้าไม่ได้เลยหรือ
อดีตพระชายา
เออมะไม่ใช่อย่างนั้นเพคะ(ตื่นตูมเล็กน้อย)
อดีตพระชายา
เออ ....คือหม่อมฉันหมายถึงว่าพระอัยยิกามีเรื่องอะไรจะถามหม่อมฉันหรือเปล่า ไม่ใช่เรียกพบหม่อมฉันไม่ได้เพคะ(ก้มหน้าพูดด้วยความประหม่าอย่างมาก)
พระอัยยิกา
พระชายา!...วันนี้ออกจากวังตั้งแต่ฟ้าสาง กลับมาตอนตะวันจะลับขอบเขา มิใช่เวลาเหมาะสมของสตรีในตำแหน่งอย่างเจ้า!
อดีตพระชายา
ขอประทานอภัยเพคะ(ก้มหน้า)
พระอัยยิกา
เจ้าคิดว่าตำแหน่งพระชายารัชทายาท เป็นรัลวัลปลอบใจ หรืออย่างไร
อดีตพระชายา
ก้มหน้าอย่างประหม่าและกลัว
พระอัยยิกา
เจ้าเห็นตำแหน่งพระชายาเป็นสิ่งใดกัน กยองกึน...เป็นสิ่งที่ให้เจ้าใช้ตามอำเภอใจ! หรือเพียงข้ออ้างให้เจ้ากลับบ้านตามสบาย(มองไปที่พระชายาด้วยสายตาที่นิ่งน้ำเสียงก็นิ่งเรียบเช่นกัน)
อดีตพระชายา
หม่อม หม่อมฉันมิได้คิดเช่นนั้นเลยเพคะ หม่อมฉันเพียง...คิดถึงครอบครัว จึงอยากไปเพียงชั่วครู่
พระอัยยิกา
คิดถึงครอบครัว เฮ้อ(หัวเราะ)
แล้วเจ้าเคยคิดถึงราชวงศ์หรือไม่!!
(เสียงเริ่มกดต่ำ)
“ผ่านมาเกือบสามปีแล้ว...ในตำหนักของรัชทายาทยังคงเงียบงัน ไม่มีเสียงร่ำไห้ของทารก ไม่มีข่าวคราวของรัชทายาทน้อยสักคน”
(เว้นจังหวะมองตรง)
“เจ้าจะให้อาณาจักรนี้ว่างเปล่าเช่นหัวใจของเจ้าหรืออย่างไร
อดีตพระชายา
หม่อมฉัน...พยายามแล้วเพคะ แต่...รัชทายาททรง...เสด็จมาเยี่ยมไบ่อยนัก หม่อมฉันมิอาจ... (เสียงสั่นเล็กน้อยประหม่าขั้นสุด)
พระอัยยิกา
ก็แค่ขอแก้ตัว!
เจ้าคือพระชายา หน้าที่เจ้าคือสร้างรากฐานแห่งราชบัลลังก์ ไม่ใช่ใช้ตำแหน่งสูงส่งเพื่ออิงแอบความอบอุ่นจากเรือนเดิม!
พระอัยยิกา
เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงเรียบแต่แรง
พระอัยยิกา
เจ้าอาจงาม อ่อนโยน เรียบร้อยตามแบบสตรีตระกูลสูงก็จริง... แต่สิ่งเหล่านั้นใช้ไม่ได้หากเจ้าไม่มีโอรส
อดีตพระชายา
หม่อมฉัน...เข้าใจแล้วเพคะ...หม่อมฉันจะ...จะไม่ออกจากวังอีก และจะตั้งใจให้มากขึ้น...
พระอัยยิกา
ข้าไม่ได้ต้องการคำสัญญา ข้าต้องการผลลัพธ์
พระอัยยิกา
จงทำให้ตำแหน่งพระชายานั้นคู่ควรกับเจ้าจริงๆ...ก่อนที่คนอื่นจะมาแทนที่เจ้า
อดีตพระชายา
มองไปที่พระอัยยิกาด้วยความหวั่นใจ และกลัว
พระอัยยิกา
กุมขมับของตัวเอง
พระอัยยิกา
เจ้าออกไปได้แล้ว อยู่กับเจ้าแล้วปวดหัว เห้อ(ทำสีหน้าไม่ค่อยดี)
อดีตพระชายา
หม่อมฉันทุนลาเพคะ
ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน...
ในคืนเข้าหอที่ถูกกำหนดเอาไว้พระชายาถูกประทินโฉม พระชายากยองอึนนั่งนิ่งอยู่ในห้องเข้าหอ มือที่เย็นเฉียบกำอีกครั้งไว้แน่น แม้ภายนอกจะดูสง่างามอย่างไร แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยคำถามมากที่ทับทมเข้ามา
พระชายาก็ได้แต่นั่งรอรัชทายาท จนแทบจะล่วงเลยเวลาเข้าหอไปแล้ว
ในห้องที่เงียบสงัด จู่ๆก็มีเสียงเปิดประตู
อดีตพระชายา
รีบหันหน้าไปมอง แต่กลับได้รับความผิดหวัง
ตัวประกอบ
เออ....พระชายาเพคะคืนนี้ องค์รัชทายาททรงเป็นไข้หวัดกะทันหันเพคะ จึงไม่เสร็จสามารถเสด็จมาได้....
ตัวประกอบ
รัชทายาทมีรับสั่งให้พระองค์เข้านอนก่อนได้เลยเพคะ
อดีตพระชายา
อีกแล้วหรอ😔 (พูดด้วยน้ำเสียงที่เบา)
ตัวประกอบ
เอ๋.....เมื่อกี้ทรงรับสั่งอะไรนะเพคะ
อดีตพระชายา
เปล่าหรอกไม่มีอะไร.....ข้าเข้าใจแล้ว
อดีตพระชายา
แล้วองค์รัชทายาททรงพระอาการเป็นอย่างไรบ้าง
ตัวประกอบ
ตอนนี้อาการทุเลาลงบ้างแล้วเพคะหมอหลวงพึ่งสั่งยาให้องค์รัชทายาทดื่มไปเพคะ
หลังจากที่ซังกุงออกไป น้ำตาของพระชายาก็ค่อยๆรินไหลออกมาจนอาบแก้ม
อดีตพระชายา
(ยิ้ม) ข้าคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องเป็นเช่นนี้ เฮ้อ น่าสมเพชจริงๆเลย(ปาดน้ำตาของตัวเอง)
อดีตพระชายา
คิดย้อนไป ถึงการเข้าหอครั้งก่อนๆ
ตัวประกอบ
ขอประธานอภัยพะยะค่ะ...รัชทายาททรงหายตัวไป...
ตัวประกอบ
ขอประทานอภัยคะ....องค์รัชทายาททรงบาดเจ็บจากการฝึกศิลปะการต่อสู้ จึงเสด็จมาไม่ได้เพคะ
อดีตพระชายา
ข้ารู้แล้ว(มองไปที่ซังกุง ถอนหายใจ)
ตัวประกอบ
โปรดประทานอภัยพะยะค่ะ........องค์รัชทายาททรงประชวรเล็กน้อย จึงไม่สามารถเสด็จมาได้พะยะค่ะ...เออ..พระองค์ทรงตรัสว่าไม่เป็นะไรมากพระชายาไม่ต้องเป็นห่วง...และ..และไม่ต้องเสด็จไปเยี่ยม พ่ะย่ะค่ะ
ตัวประกอบ
พระชายาโปรดประทานยะ......(พูดไม่ทันจบ)
อดีตพระชายา
อืมข้าคิดไว้แล้วหล่ะ(ดึงผ้าห่มแล้วเข้านอน)
ตัวประกอบ
รีบเดินเข้ามาในห้อง
อดีตพระชายา
ครานี้องค์รัชทายาททรงเป็นอะไรอีก พระประชวร บาดเจ็บ หนีออกไปนอกวัง หรือว่า ทรงไปคุยราชกิจแบบกระทันหันอีกหล่ะ
ข้ออ้างเหล่านี้ถูกนำมาปรนเปรอเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าไม่เคยมีคำใดเอื้อนเอ่ยว่า “ข้าไม่รักเจ้า” ตรง ๆ เลยสักครั้ง... แม้ไม่ต้องเอ่ย นางก็รู้ดี
นางคือหุ่นเชิดของการเมือง หญิงที่ตระกูลสูงส่งถูกใช้เป็นเครื่องมือในการผูกอำนาจแห่งวังหลวง หากแม้จะได้รับตำแหน่งสูงส่ง ก็ไม่อาจคว้าหัวใจของชายผู้นั้นได้เลย
ความกดดันจากราชสำนัก แรงกดดันจากตระกูล ความเงียบเย็นของตำหนัก และความว่างเปล่าในหัวใจ ค่อย ๆ กัดกินนางทีละน้อย
ใต้เงาจันทร์เหนือสระบัว
เสียงระฆังยามค่ำดังแว่วไกล ลมเย็นของปลายฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านวังหลวงอย่างเงียบงัน ใต้แสงจันทร์ที่ส่องกระทบสระบัวกลางสวนหลวง หากนับเวลา ก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว
อดีตพระชายา
ยืนอยู่ใกล้สระหลวง คิดอะไรบางอย่างอยู่อย่างเงียบๆ ลมหนาวในตอนกลางคืนก็ค่อยพัดพาไปมา
มีเงาสีดำเดินมาพร้อมกับหยุดอยู่ข้างหลังของพระชายา
อดีตพระชายา
ฮันซังกุน จับได้แล้วหรอว่าข้าออกมาจากพระตำหนัก(พูดพร้อมกับมองดูพระจันทร์ ไม่คิดแม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง)
ตัวประกอบ
ผลักพระชายาตกน้ำ
ในยามค่ำคืนที่มีแต่ความเงียบก็มีเสียงนกต่างๆร้องในกลางคืนเป็นยามปกติ แต่แล้วก็เกิดเสียง ขึ้นจากแผ่นนํ้า
โชยอนอู(นร)
อยู่ข้างบนก่อนที่จะลงมาถึงสระหลวง รีบหันมาดูสระหลวง(ตกใจกลัว)
ในยามเช้ามาถึง
ในฤดูที่ควรจะเงียบสงบ กลับถูกทำลายด้วยเสียงฝีเท้าวิ่งพล่าน และเสียงเรียกชื่อ "พระชายา"ดังก้องทั่วทั้งตำหนัก
แสงตะวันสีทองเพิ่งลอดกำแพงวังหลวง ข้าราชบริพารในชุดทางการต่างลนลาน บ้างถือโคม บ้างถือผ้าเช็ดหน้าพระชายาเพื่อใช้ตามกลิ่นหอมประจำตัว นางกำนัลประจำตำหนักถึงกับน้ำตาคลอ เบียดกันตรงระเบียงเสียงสั่นเครือ
ตัวประกอบ
เมื่อคืนพระชายาเสด็จ ไปเดินเล่นที่สระหลวงจริงๆเจ้าค่ะ!
ตัวประกอบ
ข้าน้อยจึงไม่ได้ตามเสด็จไปด้วย เพราะเห็นพระชายาบอกอยากไปเดินเล่นคนเดียวให้เฝ้าอยู่ข้างไหน
ตัวประกอบ
โง่เขลา! ทำไมไม่ตามไป! รู้หรือไม่ว่าถ้าเป็นอะไรขึ้นมา นี่คือราชวงศ์ ไม่ใช่ตำหนักชาวบ้าน!
หัวหน้าซังกุงทรงดุเหล่านางกำนันและซังกุงตำหนักพระชายา
อีกด้าน ทหารวังหลวงวิ่งตึงตัง ถือหอกสั้น คอยกันคนให้ออกห่างขอบสระ ตรวจหาคราบดินเปียกหรือร่องรอยการลื่นตก
ข้าหลวงสูงวัยที่ดูแลสวนถูกเรียกมาตะโกนถามเสียงเข้ม
ตัวประกอบ
เมื่อคืนใครผ่านทางนี้! เห็นพระชายาหรือไม่!
ตัวประกอบ
ข้า...แค่ได้ยินเสียงน้ำดังแผ่วตอนค่ำ แต่ตอนนั้น...คิดว่าเป็นสัตว์...
ตัวประกอบ
ข้าน้อย..ข้า..ข้า
ตัวประกอบ
ข้าถามว่าเจ้าเห็นใครหรือไม่ !(ตะโกนทำด้วยเสียงเข้ม)
ตัวประกอบ
เห็นขอรับ......เห็นเหมือนจะเป็นคุณหนูคนนึงวิ่งบนทางเดินนี้ผ่านไปขอรับ(ก้มหน้าตอบด้วยความกลัว)
ข่าวเริ่มกระจายออกจากตำหนักพระชายา ข้าราชการตำหนักในที่เคร่งครัดที่สุดถึงกับหันมามองหน้ากันด้วยความตกใจ
ที่ตำหนักองค์รัชทายาท
ข่าวลือดังลั่นจนถึงประตูตำหนักรัชทายาท ก่อนจะถูกข้ารับใช้คนสนิทกระซิบรายงานเสียงแผ่ว แต่ก็ฟังชัดทุกคำ
ตัวประกอบ
รัชทายาท...รัชทายาท...รัชทายาท(วิ่งแจ้นมาเลยแต่เสียงมาก่อนตัวด้วยซ้ำ)
แทยุน(พอ.)
มีอะไรขันโฮ ถึงได้เรียกหาข้าซํ้าไปซํ้ามา
ตัวประกอบ
เกิดเรื่องใหญ่แล้วพะยะค่ะ....พระชายา...พระชายาทรงหายตัวไป...หายังไงก็หาไม่พบพะย่ะค่ะ
องค์รัชทายาทชะงักการถือพู่กัน เขียนหนังสือค้างเป็นครึ่งตัวอักษร
นัยน์ตาคมเรียบแต่มีแววแปลกวาบขึ้นมา ก่อนเสียงที่เอ่ยออกมาจะกดต่ำจนคนฟังเย็นวาบ
แทยุน(พอ.)
หมายความว่ายังไง...ที่ว่าหาไม่พบ
ตัวประกอบ
พะยะค่ะ...ไม่มีใครเห็นพระชายาตั้งแต่เมื่อคืน หม่อมฉันได้ยินว่ามีคนเห็นพระชายาเดินไปทางสระบัวหลวงเพียงลำพัง...
แทยุน(พอ.)
รีบไปเรียกหัวหน้านางกำนัล...ไปเรียกหัวหน้าทหารมา...
เหล่าข้าราชบริพารยืนตัวสั่นเรียงเป็นแถวถูกสอบถามอย่างเข้มงวด ทหารในเครื่องแต่งกายเต็มยศลงมาตรวจทีละตำหนัก เรียกชื่อหัวหน้าขันที หัวหน้านางกำนั
ในขณะที่ตำหนักทั้งวังปั่นป่วน องค์รัชทายาทก้าวลงบันไดหินอย่างสงบแต่แววตาดุดัน
สายตาคมกริบกวาดมองข้าราชบริพารที่กำลังคุกเข่ากราบแน่น
แทยุน(พอ.)
ตรวจให้ทั่ว แม้แต่ทุกหย่อมหญ้า หากเจอเศษผ้าของพระชายา....ให้รีบมารายงานข้า
ทุกคนในวังต่างเร่งหากันจนตะวันจะลับขอบฟ้า มีคนวิ่งมารายงานที่ตำหนักรัชทายาท
ตัวประกอบ
องค์รัชทายาท...เจอพระชายาแล้วขอรับ.…(วิ่งมาด้วยความหอบ)
ตัวประกอบ
ตอนนี้อยู่ที่สระหลวงพะย่ะค่ะ
ทันใดที่สิ้นสุดเสียง รัชทายาทก็วิ่งไปหาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
แทยุน(พอ.)
ขอให้อย่าได้เป็นอย่างที่ข้าคิดเลย (คิดในใจ พร้อมกับวิ่งอย่างไม่หยุดหย่อน)
แทยุน(พอ.)
เสียงฝีเท้าเขาหยุดกึก
ดวงตาคมปลาบมองภาพตรงหน้าเหมือนถูกตีจนตาแตกพร่า ราวกับทุกอย่างถูกสะกดให้หยุด เกิดความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจ
แทยุน(พอ.)
ข้าสั่งให้ให้ทุกคนถอยออกไปให้หมด!!(เสียงตะโกนสั่งดังก้อง)
ตัวประกอบ
ไม่ได้พะยะค่ะ มีคำสั่งจะฝ่าบาทหากพบตัวพระชายาแล้ว ทำให้พระองค์เข้าใกล้พะย่ะค่ะ
ตัวประกอบ
ขวางองค์รัชทายาทไว้
แทยุน(พอ.)
เจ้าจะขัดคำสั่งข้าใช่หรือไม่! องครักษ์ซู!!
พระสนมอี(สนมรัชทายาท)
ถอยไปให้หมด!
พระสนมอี(สนมรัชทายาท)
คำสั่งจากพระมเหสี ให้ข้ามาบอกว่าให้องค์รัชทายาทสามารถเจอตัวพระชายาได้(มองไปที่องค์รัชทายาท)
พระสนมอี(สนมรัชทายาท)
หรือว่าเจ้าจะขัดคำสั่งพระมเหสี องครักษ์ซู!(มองนิ่ง)
เขาทรุดลงข้างร่างเปียกชุ่ม มือใหญ่สั่นน้อยๆ ยื่นไปแตะข้อมือขาวซีด
เย็น...เย็นจนแทบจะเป็นน้ำแข็ง
ริมฝีปากพระชายาเม้มแน่น เส้นเลือดขึ้นตรงขมับ สีหน้าพระชายาซีดเซียว
แทยุน(พอ.)
กยองกึน(พูดด้วยเสียงที่แทบจะไม่มีแรง )
ไม่มีเสียงตอบ มีแต่คงามเงียบสงัด
แทยุน(พอ.)
กยองกึน(เรียกอีกครั้ง พร้อมกับรํ้าตาคลอเบ้า)
แทยุน(พอ.)
ลืมตาสิ....ข้าสั่งให้เจ้าลืมตาเดี๋ยวนี้!
มีเเต่ความเงียบที่ตอบกลับ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
