คำสาปเลือดรัตติกาล
แนะนำตัวละครครับ
คชา🧛🏼♀️
🧛 พระเอก:
• ชื่อ: คชา
• อายุ: มากกว่า 5,000 ปี
• สถานะ: ฝ่าบาทแห่งรัตติกาล ราชันย์แวมไพร์ผู้ถูกคำสาปให้เป็นอมตะและต้องดื่มเลือดบริสุทธิ์เพื่อดำรงเผ่าพันธุ์
• บุคลิก: เยือกเย็น ดุดัน เงียบขรึมแต่ลึกลับ มีเสน่ห์ร้ายแรงที่แม้แต่มนุษย์หมาป่าก็ยากต้าน
มังกร🐉
🐺 นายเอก:
• ชื่อ: มังกร อคิรา
• สถานะ: เจ้าชายเผ่าหมาป่า ทายาทสายเลือดจันทร์เพ็ญ บริสุทธิ์ที่สุดในรอบหลายร้อยปี
• บุคลิก: เด็ดเดี่ยว มีอำนาจในการเรียกวิญญาณหมาป่า มีหัวใจกล้าหาญพร้อมปกป้องฝูง
ปฐพี🧛
ปฐพี: ธาตุดิน — สงบนิ่ง หนักแน่น ดั่งปราการ
วายุ🧛
วายุ: ธาตุลม — คล่องแคล่ว ช่างวางแผน เจ้าเล่ห์
นภา🧛
นภา: ธาตุฟ้า — มองการณ์ไกล ฉลาด มีความยุติธรรม
ธารา🧛
ธารา: ธาตุน้ำ — อ่อนโยนแต่โหดเงียบเมื่อจำเป็น
อัคคี🧛
อัคคี: ธาตุไฟ — ร้อนแรง กระหายศึก
🐺 เพื่อนนายเอก:
• ดิน ลม ฟ้า น้ำ ไฟ: เปรียบเสมือนเงาและเขี้ยวเล็บของเจ้าชายหมาป่า พลังคล้ายกันแต่จิตวิญญาณต่างกันกับฝ่ายแวมไพร์
คชา🧛🏼♀️
ถ้าข้ารักเจ้าคือความผิดข้ายอมให้โลก แวมไพร์ล่มสลายไปพร้อมข้า
มังกร🐉
แล้วถ้ารักเจ้าคือคำสาป ข้าจะกอดมันไว้ลมหายใจสุดท้าย
เลือดต้องคำสาป
สายลมกลางคืนโบกสะบัดหอบกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นดินเปียกชื้นไปทั่วป่าเนตรจันทร์
ดวงจันทร์เต็มดวงลอยเด่นบนฟากฟ้า สาดแสงสีเงินส่องเงาหมาป่าหลายสิบตัวที่ล้อมรอบร่างสูงในชุดคลุมสีดำสนิท
ฝ่าบาทแห่งรัตติกาลยืนอยู่ใจกลางวงล้อม ดวงตาสีเลือดส่องประกายเย็นเยียบ
ริมฝีปากหยักยกยิ้มราวกับเยาะหยัน
คชา🧛🏼♀️
(เสียงทุ้มต่ำ)
“คืนนี้เจ้าจะหนีไปไหนได้อีก… เจ้าชายหมาป่า
เสียงคำรามต่ำตอบกลับจากเงามืด ชายหนุ่มร่างสูงในชุดหนังสีดำมีเส้นขนหมาป่าแต่งขอบ เสื้อคลุมสะบัดตามแรงลม
สองดวงตาสีทองเรืองแสงจ้องเขม็ง — อคิรา เจ้าชายเผ่าหมาป่า
มังกร🐉
เสียงห้าวแหบ)
“ข้าไม่หนี… ข้าจะฉีกอกเจ้าเสียต่างหาก แวมไพร์ชั้นต่ำ!”
พริบตานั้นเอง ฝูงหมาป่ากระโจนเข้าจู่โจมพร้อมกัน
ขณะเดียวกัน แวมไพร์องครักษ์ทั้งห้า — ปฐพี วายุ นภา ธารา อัคคี — ก็พุ่งออกมาจากเงามืดเช่นกัน
เสียงกู่คำรามของหมาป่า กับเสียงแสยะยิ้มของแวมไพร์ประสานกันจนบรรยากาศแทบแตกกระจาย
คชากวาดมือออกไปทางอัคคี — เปลวไฟสีดำลุกท่วมร่างหมาป่าที่เข้ามาใกล้จนควันคละคลุ้ง
อคิราพุ่งเข้าข้างหลัง สองเล็บคมฟาดกลางแผ่นหลังคชา แต่ถูกมือของฝ่าบาทคว้าไว้ได้ทัน
เสียงปะทะของกรงเล็บกับอาคมเลือดกระแทกกันดังสนั่น
ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงคืบ ดวงตาสีทองกับสีเลือดส่องประกายสะท้อนกัน
คชา🧛🏼♀️
: (กระซิบชิดใบหู)
“เจ้าหอมกลิ่นเลือดเกินไป… เจ้าชาย”
อคิราเบิกตากว้าง ก่อนง้างเขี้ยวหมาป่าจะกัดเข้าลำคอแวมไพร์ ทว่าโดนฝ่ามือบีบต้นคอจนร่างหมาป่าถูกยกขึ้นเหนือพื้น
เสียงกู่ของเพื่อนทั้งสองฝ่ายดังสะท้อนรอบป่า — ปฐพีปะทะดิน วายุปะทะลม อัคคีตะลุมบอนกับไฟ
สงครามธาตุปะทุท่ามกลางสายลมที่เต็มไปด้วยละอองเลือด
คชา🧛🏼♀️
คชากระซิบอีกครั้งในเงามืด ดวงตาสีเลือดสะท้อนแสงจันทร์เต็มดวง
คชา🧛🏼♀️
ข้าไม่ปล่อยเจ้าไป… เพราะคำสาปของข้าอยู่ในตัวเจ้าแล้ว… มังกร อคิรา”
ทันใดนั้น!
เสียงคำรามของจิตวิญญาณหมาป่าแผดกึกก้อง ฟ้าแลบแสงสีน้ำเงินฉีกความมืดกลางรัตติกาล
อคิราผลักร่างออก พลังจันทร์เพ็ญปลุกอาคมในสายเลือดจนวงเวทปรากฏกลางอก
เขากระโจนหนีด้วยเงาของหมาป่า ทิ้งคชาไว้กลางวงล้อมที่เหล่าแวมไพร์และหมาป่ากำลังตะลุมบอนกันจนดินป่าแทบไหม้
ฝ่าบาทแห่งรัตติกาลยกมือแตะคราบเลือดที่เปื้อนปลายคาง
ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มชั่วร้าย — รสเลือดของหมาป่าครึ่งหนึ่งได้ไหลเข้าร่างเขาแล้ว…
เสียงฝีเท้าหมาป่าห้าตัววิ่งฝ่าแนวป่าเนตรจันทร์ กิ่งไม้ถูกแรงพลังของพวกเขาฉีกกระจายเป็นทางยาวใต้แสงจันทร์เพ็ญ
ตรงกลางคือ มังกร อคิรา ที่ถูก ดิน ลม ฟ้า น้ำ ไฟ ประคองร่างกลับถ้ำศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าหมาป่า
เลือดสีดำปนแดงซึมออกจากรอยกัดที่ลำคอ…
เป็นพิษเลือดของแวมไพร์ — หรือจะเรียกว่ารอยตราคำสาปก็คงไม่ผิด
⛰️ ภายในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ ป่าเนตรจันทร์
ควันสมุนไพรลอยตลบอบอวล แสงไฟจากคบเพลิงสาดเงาหมาป่าทั้งหกตัวพาดพนังถ้ำ
เสียงคำรามขู่ต่ำของเพื่อนทั้งห้าดังขึ้นเมื่อเห็นรอยตราเลือดสีดำปนเงินบนอกอคิรา
ไฟ🐉
(กัดฟันคำราม)
“ทำไมถึงมีรอยตราเลือดรัตติกาลบนตัวท่าน!?”
ลม🐉
(กดบ่าอคิราไว้)
“ฝ่าบาทคชา… เขาทำอะไรกับท่าน!?”
อคิราลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาสีทองสั่นระริกด้วยความเจ็บและโทสะปนกลัว
เขายกมือขึ้นแตะรอยตราคำสาปที่กลางอก — มันเต้นเหมือนหัวใจอีกดวงที่ดูดกลืนพลังวิญญาณหมาป่าอย่างช้า ๆ
มังกร🐉
: (เสียงแหบ)
“เขา… ใช้คำสาปเลือดรัตติกาลปิดผนึกข้า… พลังจันทร์เพ็ญของข้าถูกดูดไป…”
ไฟ🐉
ไฟต่อยผนังถ้ำจนหินแตก ลมคำราม ฟ้าและน้ำต่างสบตากันด้วยความกังวล
เพราะหากเจ้าชายถูกผนึก พลังคุ้มกันเผ่าหมาป่าจะสลาย สมดุลทั้งสามโลกจะพังครืน
จังหวะนั้น ดินก้าวมาขวางเพื่อนทั้งสี่
ดิน🐉
เสียงเรียบแต่เย็น)
“พวกเจ้าจะตะโกนไปทำไม? มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น”
ไฟ🐉
(ตวาดกลับ)
“แล้วเจ้าจะให้เรานิ่งดูดายรึไง ดิน!?”
ดิน🐉
ปรายตามองไฟ)
“เราไม่มีทางเลือก นอกจากต้องหาทางถอนคำสาป… หรือไม่ก็ทำลายต้นตอของมัน”
อคิราเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีทองฉายประกายมืด
มังกร🐉
:
“ต้นตอคือฝ่าบาทแห่งรัตติกาล… ข้าจะไปฉีกหัวเขาเอง
กลางห้องบัลลังก์รัตติกาล คชาเอนกายพิงบัลลังก์หินสีดำ เลือดหมาป่าบนริมฝีปากยังไม่แห้งดี
องครักษ์ทั้งห้าคุกเข่าเรียงหน้า แต่ในมือของ ปฐพี กลับถือเศษขนหมาป่าเส้นหนึ่งที่ยังอาบพลังจันทร์เพ็ญ
ปฐพี🧛
เสียงหนักแน่น)
“ฝ่าบาท… รอยตราคำสาปบนร่างเจ้าชายหมาป่า มันจะไม่ย้อนกลับทำร้ายพระองค์ใช่หรือไม่?”
คชาแสยะยิ้ม ดวงตาสีเลือดพราวแสงราวอสูรรัตติกาล
คชา🧛🏼♀️
เสียงเย้ยหยัน)
“ไม่หรอก… เพราะเมื่อถึงเวลา เจ้าชายหมาป่าจะมอบเลือดให้ข้าโดยสมัครใจเอง”
เสียงหัวเราะต่ำก้องสะท้อนทั้งปราสาท
ในขณะที่ดวงจันทร์เพ็ญค่อย ๆ เลื่อนลับขอบฟ้า…
จิตวิญญาณจันทรา
คืนเดือนดับ — หมอกหนาทึบปกคลุมป่าเนตรจันทร์จนแทบมองไม่เห็นแม้เงาตัวเอง
เสียงคำรามกึกก้องต่ำดังมาจากวงเวทกลางลานศักดิ์สิทธิ์
ตรงกลางคือร่างของ มังกร อคิรา ในร่างกึ่งหมาป่า
เส้นขนสีเงินขาวเปื้อนเลือด คำสาปสีดำยังคงไหลวนรอบอกเหมือนรอยเถาวัลย์พิษ
รอบตัวเขา — ดิน ลม ฟ้า น้ำ ไฟ ยืนเรียงตำแหน่งทิศธาตุ
กำลังร่ายอาคมปลุกจิตวิญญาณจันทรา
เสียงหมาป่ารุ่นบรรพกาลกู่ร้องสะท้อนอยู่ในสายลม
จิตของพวกเขาเชื่อมถึงกันจนไม่เหลือรอยแยก
🐺 ในห้วงจิตของอคิรา
ทุกอย่างว่างเปล่า — มีเพียงแสงจันทร์เย็นสีฟ้าสว่างอยู่ตรงหน้า
ตรงกลางเป็นเงาหมาป่าตัวใหญ่ ดวงตาสีทองสว่างเจิดจ้า มันคือวิญญาณของจันทร์เพ็ญ
เป็นร่างแท้จริงของพลังหมาป่าที่อคิราถือกำเนิดจากมัน
วิญญาณจันทรา
เสียงกึกก้องแต่สงบ)
“เลือดของเจ้าถูกผูกด้วยพันธะโบราณ… เลือดนั้นเชื่อมโยงกับฝ่าบาทรัตติกาลมาตั้งแต่กำเนิด…”
อคิราขมวดคิ้ว ดวงตากระพริบอย่างลังเล
มังกร🐉
เชื่อมโยง…? นี่หมายความว่าอย่างไร?”
เงาหมาป่าก้าวมาประชิด ดวงตาสีทองส่องทะลุถึงหัวใจ
วิญญาณจันทรา
เมื่อ 5,000 ปีก่อน
ฝ่าบาทคชา… เคยเป็นผู้ปกป้องดินแดนหมาป่า
เขาได้ครองคำสาปอมตะเพื่อแลกกับการผนึกหมาป่าอสูรที่ครั้งหนึ่งเกือบทำลายทุกเผ่าพันธุ์…
เจ้าคือสายเลือดหมาป่าอสูรดั้งเดิมที่เหลือรอดมาโดยไม่รู้ตัว”
มังกร🐉
เสียงหมาป่ากู่ร้องซ้อนกันจนห้วงจิตสั่นสะเทือน
เลือดในกายอคิราร้อนผ่าวเหมือนมีเปลวเพลิงจันทร์เพ็ญแล่นไปทั่วร่าง
มังกร🐉
เสียงแตกพร่า)
“ข้า… เป็นสัตว์อสูร? แล้วเหตุใดเขาถึงปกป้องข้า? เหตุใดต้องคำสาปเลือด!?”
วิญญาณจันทรา
“เพราะเมื่อคำสาปแตก เจ้าจะคืนร่างอสูร — พลังของเจ้าจะปลดปล่อยเขาจากพันธะนิรันดร์
เจ้าคือกุญแจ… และคือตรวนที่เขาจะไม่มีวันยอมปล่อยไป…”
ดิน ลม ฟ้า น้ำ ไฟ เริ่มสั่นสะท้าน
รอยตราคำสาปบนอกอคิราเริ่มเรืองแสงสีแดงสลับดำ
เปลวเพลิงธาตุไฟพุ่งสูงจนน้ำที่ฟ้าร่ายไว้แทบจะระงับไม่ทัน
ไฟ🐉
กัดฟัน)
“พลังของฝ่าบาทรัตติกาลไหลย้อนกลับมา! จิตเขากำลังถูกดึงไป!”
น้ำ🐉
เราต้องตัดการเชื่อมโยง ไม่งั้นอคิราจะถูกกลืนทั้งร่าง
เสียงหมาป่ากู่ร้องระงมยามคำสาปเลือดพุ่งขึ้นฟ้าเป็นสาย
ในเวลาเดียวกัน — ที่โลกแวมไพร์
คชาลืมตาขึ้นกลางห้องบัลลังก์ เลือดบนฝ่ามือของเขาร้อนวาบ รอยตราคำสาปที่ฝังอยู่ในอคิรากำลังดูดพลังกลับมาหาเขา
คชา🧛🏼♀️
พึมพำ)
“อย่าดื้อเลย… มังกรของข้า
แสงจันทร์แตกกระจาย
อคิราส่งเสียงคำรามสุดท้ายในร่างหมาป่า วิญญาณจันทรากระโจนเข้าในตัวเขา —
ก่อนร่างเขาจะล้มลงในวงเวท เงาของหมาป่าอสูรสีดำเรืองจันทร์เพ็ญฉายอยู่ในดวงตาที่ปิดลง
2.2. รัตติกาลเหยียบพสุธา🦊🐉
ในราตรีไร้ดวงจันทร์ ปราสาทรัตติกาลจมอยู่ในม่านหมอกโลหิต
ฝ่าบาทคชานั่งบนบัลลังก์สีดำ ดวงตาสีเลือดลืมขึ้นช้า ๆ หลังจากเฝ้ามองวงจิตวิญญาณของอคิราอย่างเงียบงันมาตลอดคืน
องครักษ์ทั้งห้า — ปฐพี วายุ นภา ธารา อัคคี — ยืนเรียงหน้าพร้อมคำสัตย์
แต่ในแววตากลับแฝงความสั่นไหว
วายุ🧛
เสียงต่ำ)
“ฝ่าบาท… โลกหมาป่าไม่ใช่ดินแดนที่ควรเหยียบย่างด้วยความโกรธ…
คชา🧛🏼♀️
ปรายตามอง)
“เจ้าหวาดกลัวพวกหมาป่า? หรือเจ้าหวาดกลัวคำสาปที่จะย้อนคืน?
เสียงฝ่ามือกระทบที่พักแขนบัลลังก์ดังสะท้อนห้องหิน
คชายันกายลุกขึ้น ร่างสูงในชุดคลุมสีรัตติกาลก้าวลงมาจนปฐพีต้องยื่นมือกันไว้
ปฐพี🧛
เสียงเยือกเย็น)
“ฝ่าบาท… หากพระองค์พาเจ้าชายกลับมา แต่ไม่ถอนคำสาป โลกทั้งสามจะล่มสลายจริง ๆ”
คชา🧛🏼♀️
คชาเลื่อนสายตาไปจ้องปฐพีตรง ๆ แสงในดวงตาเขาเหมือนรัตติกาลที่รอวันกัดกินทุกสิ่ง
คชา🧛🏼♀️
กระซิบเย็น)
“เจ้าคิดว่าข้าจะยอมให้เขาแตกสลายไปพร้อมข้า?
ข้ารอมานานพอแล้ว… ถ้าโลกต้องสลายเพื่อตรึงเขาไว้ ก็จงสลายเสีย”
⚔️ โลกหมาป่า ป่าเนตรจันทร์
หมอกหนาทึบเคลื่อนมืดทั่วชายแดนหมาป่า
เพื่อนทั้งห้าธาตุ — ดิน ลม ฟ้า น้ำ ไฟ — กำลังตั้งเวรเฝ้าลานหินศักดิ์สิทธิ์
ตรงกลางคือร่างอคิราที่นอนอยู่ในร่างหมาป่าผสมอสูร เส้นขนสีเงินดำระยับด้วยพลังจันทร์เพ็ญที่ยังเต้นอยู่ในอก
ไฟจุดคบเพลิงรอบลานจนสว่างวาบ เสียงหมาป่าทั้งเผ่าโหยหวนต่ำ —
พวกเขารู้ดีว่าคำราตรีนี้จะไม่มีใครหนีรอดหากพลาดเพียงครั้งเดียว
ไฟ🐉
เสียงกัดฟัน)
“ฝ่าบาทรัตติกาลต้องมาแน่… กลิ่นเลือดมันรุนแรงขนาดนี้”
ฟ้า🐉
กระซิบ)
“แต่เจ้าชายยังไม่ฟื้น… หากร่างอสูรตื่นไม่ทัน
ดินหันกลับมามองพวกเขาด้วยสายตานิ่งลึก
มือเขากำดินเหนียวแน่นราวกับจะกลั่นอาคมใหม่ขึ้นมารองรับการบุกทะลวงที่กำลังจะมาถึง
🩸 เสียงท้องฟ้าผ่าเหนือป่าเนตรจันทร์
แสงจันทร์ถูกกลืนหาย ท้องฟ้าดำสนิทจนแม้แต่หมาป่ายังต้องเงยหน้ามองด้วยความกลัว
หมอกเลือดเริ่มคลี่คลุมแผ่นดิน —
ร่างฝ่าบาทคชาในชุดคลุมสีดำสนิทโผล่กลางหมอก พร้อมองครักษ์ทั้งห้า
ฝูงแวมไพร์ใต้บัญชาถูกเรียกขึ้นจากเงามืดทีละตัว
คชา🧛🏼♀️
(เสียงก้องไปทั้งป่า)
“คืนเจ้าชายของข้ามา… ก่อนที่ข้าจะเผาผลาญโลกของพวกเจ้า”
เสียงคำรามหมาป่าดังกึกก้องกลับมา
อคิราลืมตาขึ้นกลางลานหิน — ดวงตาสีทองสว่างวาบ แต่แววอสูรสีดำซ้อนอยู่ลึกในม่านตา
เล็บหมาป่าแปรเปลี่ยนเป็นกรงเล็บอสูรที่มีเส้นเวทเลือดพันรอบ
มังกร🐉
เสียงแตกพร่า)
“คิดว่าข้าจะยอมกลับไป… เป็นกุญแจให้เจ้าตรึงโลกไว้ตามใจรึ!?
เขากู่ร้องสุดเสียง พลังจันทราแปรเปลี่ยนลมรอบลานหินให้หมุนแรงจนหมอกเลือดสะบัดออก
เสียงคำรามของวิญญาณหมาป่าโบราณกึกก้องพร้อมเสียงฟ้าผ่าเหนือศีรษะ
องครักษ์ทั้งห้ากับเพื่อนธาตุทั้งห้ากระโจนเข้าหากันกลางลาน
เวทธาตุดินแตกกระแทกเปลวไฟ อาคมน้ำสาดใส่พลังอัคคีเพลิงดำ
วายุเผชิญลม ลมชนลมจนป่าเนตรจันทร์ไหวระลอก
เสียงฝ่ามือของคชาคว้าข้อมืออคิราแน่นกลางลาน
แต่ร่างหมาป่าอสูรกัดลำแขนเขาจนเลือดสาด รอยตราคำสาปบนอกอคิราเรืองวาบ
คชา🧛🏼♀️
เสียงเยือกเย็น)
“ต่อให้เจ้าแตกสลาย… ข้าก็จะคืนชีวิตให้เจ้าอยู่ดี มังกรของข้า…”
มังกร🐉
ตวาดเสียงแหบ)
“แล้วเจ้าจะตายไปพร้อมข้า
ฟ้าผ่าดังเปรี้ยง
เลือดสาดกระจายทั่วลานหิน —
เสียงคำรามของฝูงหมาป่าโบราณสะท้อนกับเสียงหัวเราะเยือกของฝ่าบาทแห่งรัตติกาล
สงครามรัตติกาลกับหมาป่าเริ่มขึ้นแล้
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
