...⚠️*คำเตือน***⚠️**...
...นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีเจตนาในการทำให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคล กลุ่มบุคคล หรือสถาบันใด ๆ ทั้งสิ้น...
...หตุการณ์ สถานที่ และตัวละครในเรื่องล้วนเป็นเรื่องสมมติ...
...หากมีส่วนใดคล้ายคลึงกับความเป็นจริง ถือเป็นความบังเอิญ...
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
.......
.......
.......
.......
.......
"คุณเคยสงสัยไหม... เราเกิดมาเพื่ออะไรกันแน่?"
เสียงในหัวของผมถามซ้ำ ๆ ราวกับแผ่นเสียงเก่าที่ถูกทิ้งไว้ในห้องว่างเปล่า ท่ามกลางเมืองที่ดูสมบูรณ์แบบ—ตึกสูงระฟ้าเรียงรายอย่างมีระเบียบ ถนนไร้รอยเปื้อน ป้ายไฟนีออนกระพริบต้อนรับด้วยรอยยิ้มปลอม ๆ ผู้คนเดินสวนกันด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่ไม่เคยสบตาใคร...
"Deadline Demon Hunter" เมืองที่รัฐบาลตั้งชื่อขึ้นเพื่อเฉลิมฉลอง "ยุคใหม่แห่งความสงบสุข"
เมืองที่ทุกคนต้องยิ้ม ต้องมีเป้าหมาย ต้องมีผลงานส่งตรงเวลา
เมืองที่ไม่มีใครกล้าถามคำถามว่า
“นี่คือชีวิตจริง หรือแค่การแสดง?”
ผมเองก็เหมือนพวกเขา เคยยิ้ม เคยเดินตรงตามเส้นที่ถูกขีดไว้ เคยคิดว่า “ทุกอย่างโอเค”
แต่บางอย่างมันเปลี่ยนไป...
คืนหนึ่ง เมื่อผมเปิดดูรายงานภารกิจบนจอที่บ้าน ข้อความสีแดงกระพริบขึ้นว่า:
...[⚠️Deadline ล้มเหลว - การล่าเริ่มต้นแล้ว⚠️]...
แค่คำเดียว “ล้มเหลว” โลกที่ว่าสมบูรณ์แบบก็เริ่มสั่นคลอน เสียงฝีเท้ากระทบหลังคา แสงไฟดับพรึ่บไปทั้งตึก ผมรู้ทันทีว่า… "โลกนี้ไม่ได้สงบสุข" อย่างที่ใคร ๆ คิด
ผมจะหาคำตอบของคำถามนี้ให้ได้ คำตอบที่อาจแลกมาด้วยชีวิต ในเมืองที่ชื่อว่า "Deadline Demon Hunter"
ค่ำคืนนี้ช่างเงียบสงบ... แต่ภายในใจของผมกลับไม่สงบเลยแม้แต่นิดเดียว ความเงียบไม่ได้ช่วยให้ใจเย็นลง มันกลับยิ่งทำให้เสียงในหัวของผมดังขึ้นเรื่อย ๆ เสียงของความสงสัย... และความกลัว
เพียงไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ จอภาพขนาดเล็ก ให้องพักกะทัดรัดของผมส่งเสียงเตือน เสียงแหลมเล็กเหมือนเสียงกระซิบของปีศาจ พร้อมกับข้อความสีแดงที่กระพริบขึ้นอย่างไม่ปรานี:
...[⚠️Deadline ล้มเหลว - การล่าเริ่มต้นแล้ว!⚠️]...
ผมนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เริ่มไม่สม่ำเสมอไม่มีเสียงอธิบาย ไม่มีรายละเอียดเพิ่มเติม มีเพียงความเงียบ... และคำว่า “ล้มเหลว” ที่ดังสะท้อนอยู่ในหัว
หวัดดีครับ... ผมชื่อ กวิน ชายธรรมดาในเมืองที่ไม่ธรรมดา เมืองที่ถูกเรียกว่า “สมบูรณ์แบบ” เมืองที่ไม่มีอาชญากรรม ไม่มีสงคราม ไม่มีเสียงร้องไห้ มีเพียงรอยยิ้ม... ที่ไม่รู้ว่าจริงหรือปลอม
ผมแค่... สงสัย แค่ถามในใจว่า “ทำไมโลกนี้ถึงไร้ภัยอันตราย?” ทำไมทุกอย่างมัน... เงียบเกินไป?
แต่ดูเหมือนว่า... แค่ “คิด” ก็ผิดแล้ว
เพราะที่นี่ ความเงียบคือกฎ และความคิดคือภัย
และเมื่อผมพลาด “เดดไลน์” เพียงครั้งเดียว
การล่าก็เริ่มต้น
...⚠️คำเตือน⚠️...
...นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีเจตนาในการทำให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคล กลุ่มบุคคล หรือสถาบันใด ๆ ทั้งสิ้น...
...เหตุการณ์ สถานที่ และตัวละครในเรื่องล้วนเป็นเรื่องสมมติ...
...หากมีส่วนใดคล้ายคลึงกับความเป็นจริง ถือเป็นความบังเอิญ...
...โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน...
.......
.......
.......
.......
.......
จู่ ๆ ไฟก็ดับลง...
“พึบ!”
ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดสนิท
มืดจนมองไม่เห็นแม้แต่เงาของตัวเอง
ผมสะดุ้งเฮือก ใจเต้นแรงจนได้ยินเสียงตัวเองหายใจ
“!!! อะไรน่ะ… ไฟดับ? แต่... จะเป็นไปได้ยังไง...?”
ผมพึมพำกับตัวเอง ขณะที่มือควานหาสวิตช์ไฟอย่างลนลาน แต่ยังไม่ทันจะขยับตัวหนี
ก็ได้ยินเสียงฝีเท้า... ใกล้เข้ามา
"กึก... กึก..."
เสียงมันเบา แต่ชัดเจน
เหมือนใครบางคน... กำลังเดินอยู่ในห้องเดียวกับผม
ผมหันขวับไปตามเสียง แต่ทันทีที่หันไป... “ผั่บ!” รู้สึกถึงแรงกระแทกที่ต้นคอ เจ็บแปลบจนร่าทรุดลงกับพื้นในพริบตา
“อ๊ะ—!”
โลกทั้งใบมืดลงอีกครั้ง... คราวนี้ไม่ใช่เพราะไฟ
แต่เพราะ สติของผม... หายไป
กลางความมืด ชายคนหนึ่งยืนอยู่เหนือร่างของผม
เขาหยิบมือถือขึ้นแนบหู ก่อนพูดเสียงนิ่งราบเรียบ
“ได้ตัวมาแล้วครับเฮีย กำลังกลับ”
เสียงในมือถือตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่เร่งไม่รีบ แต่แฝงแรงกดดันจนเย็นสันหลัง
“ดี... มึงรีบกลับมา พวกกูรออยู่บนดาดฟ้า”
เสียงจบลงพร้อมสัญญาณตัดสาย ค่ำคืนนี้... การล่าได้เริ่มขึ้นแล้วจริง ๆ
“มึงเนี่ย… หน้าตาหล่อเอาเรื่องเลยนะเนี่ย”
เสียงทุ้มต่ำเปรยขึ้น ก่อนจะโน้มตัวลงมองร่างที่หมดสติอยู่บนพื้น
เขายิ้มมุมปาก ยื่นแขนอุ้มร่างบางนั้นขึ้นในท่าเจ้าสาว ก้าวออกจากห้องอย่างไม่รีบร้อน ราวกับการจับตัวใครสักคนเป็นเรื่องธรรมดาของทุกวัน
เช้าวันรุ่งขึ้นของวันถัดมา ในห้องที่ไร้หน้าต่างและไร้เสียง
กลิ่นอับชื้นและควันบุหรี่ติดอยู่ตามผนัง กวินเริ่มรู้สึกตัว
“อึก...”
เขาขมวดคิ้วทันทีที่สัมผัสถึงความแน่นอึดอัดรอบข้อมือและข้อเท้า ร่างของเขาถูกมัดติดแน่นกับเก้าอี้ ที่น่ากลัวกว่านั้น ดวงตาทั้งสองข้างถูกปิดด้วยผ้าผืนหนา มองอะไรไม่เห็นแม้แต่นิดเดียว ขยับก็ไม่ได้ มีเพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง ที่สะท้อนชัดเจนในห้องอันว่างเปล่า
“เหี้ย... อะไรวะเนี่ย!?”
เสียงของเขาดังขึ้นกลางห้องด้วยความตื่นตระหนก ทันใดนั้น เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากมุมมืด เย็นชา แต่เหมือนจะสนุก
“อ้าว ๆ ตื่นแล้วเหรอ หนุ่มน้อย~”
เสียงชายวัยกลางคนดังขึ้น พร้อมเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้
เสียงนั้นไม่ได้รีบร้อน แต่กลับเต็มไปด้วยความแน่นิ่ง... น่ากลัว
“คุณเป็นใครกันแน่!? จับกูมาทำไม!” ผมตะโกนออกไปด้วยเสียงสั่น เต็มไปด้วยความกลัว... และคำถามที่กดอยู่ในอก
ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอ แผ่วเบาแต่เยือกเย็น
ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะยิ้ม แต่เต็มไปด้วยรอยแผลของอดีต
“หึ… มึงนี่เหมือนพ่อมึงไม่มีผิดเลยว่ะ กวิน”
คำพูดนั้น…เย็นกว่าความมืดในห้อง เย็นจนผมรู้สึกขนลุก
“มะ... มึงรู้จักป๊ากูได้ยังไง…” เสียงของผมสั่น ไม่ใช่เพราะกลัว… แต่เพราะหัวใจเริ่มเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล
“ก็พ่อมึงไง... หัวหน้ากู” เขาเดินวนรอบตัวผม เสียงรองเท้ากระทบพื้นสะท้อนก้อง
“แต่ก็นะ... ลูกอย่างมึงจะไม่รู้อะไรก็ไม่แปลกหรอก ฮ่าๆๆ”
หัวเราะของเขาดังสะท้อนในห้อง มันไม่ใช่เสียงของคนบ้า แต่มันคือเสียงของคนที่ "***รู้อะไรบางอย่าง***"
...ที่ผมไม่รู้
“ไม่!! ป๊ากูตายไปนานแล้ว!! มึงโกหก!!” ผมตะโกนสุดเสียง เสียงสะท้อนกลับมาย้ำคำพูดตัวเอง ราวกับความจริงยังคงลอยวนในอากาศ
แต่เขาไม่ตอบ เขาเพียงยิ้ม แล้วเดินเข้ามาใกล้ โน้มตัวลงมากระซิบช้า ๆ ข้างหูด้วยน้ำเสียงที่แผ่วราวกับลมหายใจ
“งั้นมึงก็เตรียมตัวไว้... เพราะเกมนี้ ป๊ามึงเป็นคนเริ่ม แต่มึงจะเป็นคนจบ”
“หมายความว่าไง...?”
ผมกัดฟันถาม เสียงยังสั่นไม่หยุด คำพูดเมื่อครู่... ยังหลอกหลอนในหัว ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหู
“หึๆๆ ยินดีต้อนรับสู่ ‘Deadline Demon”
มือของเขาค่อย ๆ ถอดผ้าปิดตาของผมออก แสงไฟจากด้านบนสาดใส่ดวงตาทันที จนผมต้องหลับตาแน่น แต่เมื่อผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภาพเบื้องหน้าทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น ชายสี่คนยืนเรียงกันอยู่ตรงหน้า ในชุดสูทสีเข้มสะอาดไร้รอยยับ
ท่าทางมั่นใจ สงบนิ่ง แต่สายตาเฉียบคมราวกับมีด
ผมรู้จักพวกเขาดี นเรศ วีรพัฒน์ ปุณณ์... และวสุธร เพื่อนที่ผมเคยหัวเราะด้วย เคยลุยงานส่งเดดไลน์ด้วยกัน แต่ตอนนี้... พวกเขายืนอยู่ตรงหน้า เหมือนทีมต้อนรับในนรก และที่เลวร้ายที่สุด... พวกเขาทุกคน... ยิ้ม รอยยิ้มกว้าง ต้อนรับ เหมือนกำลังเชิญผมเข้าสู่ "***บ้านใหม่***" รอยยิ้มที่มั่นใจ... เยือกเย็น... และพร้อมควบคุมทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงนี้
“พวกมึง...” ผมพูดเสียงเบา แทบไม่เชื่อตัวเอง
“...มาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่า—”
“Surprise~” วสุธรพูดขึ้น พลางยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างผู้ชนะ
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่เกมของเรา กวิน”
ผมหายใจติดขัด สมองพยายามหาคำอธิบาย
แต่ไม่มีอะไร... ไม่มีอะไรเลยที่เตรียมใจผมไว้สำหรับสิ่งนี้
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
