เสียงกระดิ่งเหนือประตูไม้บานเล็กดังเบา ๆ เมื่อมันถูกผลักเข้ามาจากด้านนอก
กลิ่นหอมของกาแฟสดลอยวนไปทั่วอากาศทันที
มันเป็นกลิ่นที่ไม่เหมือนร้านไหน ๆ — หวานละมุน แฝงกลิ่นดอกไม้ป่า และกลิ่นฝนเก่าแก่ในความทรงจำ
ละมุนเดินเข้ามาด้วยท่าทีสงบ
วันนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกระโปรงยาวลายดอกไม้ ดูสบายตาและเงียบสงบเหมือนเธอทุกครั้ง
เธอยิ้มบาง ๆ ให้เจ้าของร้าน ซึ่งยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ไม้สีเข้ม
แต่ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ
เพียงแค่เดินไปยัง “โต๊ะประจำ” ตรงมุมหน้าต่างด้านในสุด แล้วหยิบสมุดปกแข็งเล่มเดิมออกมาวาง
แสงแดดยามบ่ายส่องลอดม่านบางสีครีมเข้ามา
ทำให้เส้นผมของเธอเป็นประกายอ่อนราวกับถูกปกคลุมด้วยไอแดดอุ่น ๆ
ชายหนุ่มอีกคนที่เพิ่งเดินเข้าร้านมาหลังจากนั้นไม่นาน
หยุดชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ
เขามองเธอผ่านเงาแสงที่สะท้อนจากแก้วกาแฟบนโต๊ะ
ก่อนจะค่อย ๆ เลือกที่นั่งโต๊ะถัดไปด้านตรงข้าม โดยยังไม่ละสายตา
เขาชื่อว่า “เคน” — คนเงียบขรึม ที่ไม่เชื่อเรื่องบังเอิญ
แต่เขากลับมาเจอเธอที่ร้านนี้…บ่อยจนน่าประหลาดใจ
“ลาเวนเดอร์ฮันนี่ เหมือนเดิมค่ะ”
เสียงนุ่มของละมุนเอ่ยขึ้นในที่สุด โดยไม่ได้หันไปมองเจ้าของร้าน
เจ้าของร้านยิ้มเล็กน้อย “วันนี้เธอดูคิดอะไรเยอะนะ”
ละมุนไม่ตอบ เพียงยิ้มบาง ๆ แล้วก้มลงเขียนอะไรบางอย่างในสมุด
สมุดเล่มนั้นปิดตลอดเวลา ไม่มีใครเคยเห็นด้านใน
แม้แต่เจ้าของร้านที่คอยเสิร์ฟเครื่องดื่มให้เธอทุกวัน
ในขณะที่เจ้าของร้านชงเครื่องดื่มนั้น เคนยังคงเงียบ
เขาไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่คำว่า “ลาเวนเดอร์ฮันนี่” สะกิดบางอย่างในใจ
เป็นกลิ่นที่เขาเคยได้กลิ่นเมื่อหลายปีก่อน—ในช่วงเวลาที่เศร้าหนักที่สุดในชีวิต
“สำหรับคุณ?” เจ้าของร้านถามเขาอย่างสุภาพ
“เอ่อ…ขอเป็นแบบเดียวกับเธอก็แล้วกันครับ” เขาพูดโดยไม่รู้ว่าทำไมตนถึงเลือกแบบนั้น
⸻
เครื่องดื่มสีอำพันถูกเสิร์ฟมาในถ้วยเซรามิกสีขาวสะอาด พร้อมไอน้ำบางเบาลอยขึ้นจากปากแก้ว
เคนยกแก้วขึ้นสูดกลิ่นก่อนจิบ
กลิ่นลาเวนเดอร์อ่อน ๆ ผสมกับความหอมของน้ำผึ้งแทรกผ่านลมหายใจ
และภาพในหัวที่เขาคิดว่าลืมไปแล้วก็พลันกลับมา
ภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เคยร้องไห้อย่างเงียบงัน
บนเตียงผู้ป่วยในวันที่ฝนตกหนัก
เขาวางแก้วลงอย่างช้า ๆ หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ
‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น…?’
⸻
ละมุนยังคงนั่งเงียบเขียนสมุดอย่างใจเย็น
เคนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเธออีกครั้ง
หญิงสาวคนนี้…เธอเป็นใครกันแน่?
และเธอมา “ที่นี่” บ่อยแค่ไหนกัน?
เขามองไปที่ประตูร้าน
มันไม่มีป้ายร้าน ไม่มีชื่อ ไม่มีเบอร์โทร ไม่มีอะไรเลย
เขายังจำได้ตอนที่เดินผ่านมาในซอยแคบ ๆ
และจู่ ๆ ก็ได้กลิ่นกาแฟชวนให้หันมอง
ร้านนี้เหมือน “โผล่ขึ้นมาเอง” ตรงหัวมุมที่เมื่อวานยังไม่มีอะไรเลย
⸻
“คุณเคยมาที่นี่มาก่อนหรือเปล่า?” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นข้างเขา
เคนหันขวับ — แต่ไม่มีใคร
มีเพียงแมวสีเทาตัวใหญ่ที่กระโดดขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ตรงข้าม
มันหรี่ตามองเขา
ก่อนจะพูดเบา ๆ ด้วยเสียงที่นุ่มแต่จริงจังเกินกว่าจะเป็นจินตนาการ
“คนที่เข้ามาในร้านนี้… มีหัวใจบางส่วนที่ยังไม่สมบูรณ์”
⸻
เคนทำแก้วในมือเกือบหล่น
“เมื่อกี้…ใคร…พูด?” เขาถามเสียงเบา
แมวมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะเลียอุ้งเท้าตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ
แต่สายตาที่มันมองเขา… กลับเหมือนรู้จักเขามานาน
“คุณได้กลิ่นนั้นใช่มั้ย?”
เจ้าของร้านเอ่ยขึ้นเบา ๆ พลางเดินมายืนข้าง ๆ โต๊ะของเขา
“กลิ่น…?” เขาทวนอย่างงุนงง
“กลิ่นของบางสิ่งที่หายไปจากหัวใจคุณนานแล้ว”
⸻
ละมุนยังคงไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกเฝ้ามอง
และชายหนุ่มโต๊ะตรงข้าม…
ก็กำลังถูกผูกพันเข้าไปในความรู้สึกบางอย่าง
ที่เขาเองก็อธิบายไม่ได้
เคนกลับมาที่ร้านอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น
แม้เขาจะไม่แน่ใจว่าเหตุผลคืออะไรกันแน่
เพราะร้านนี้ไม่มีชื่อ ไม่มีป้าย และไม่มีทางรู้เลยว่ามันจะยังอยู่ที่เดิมหรือไม่
แต่…เขาก็ลองเดินไปตามตรอกเดิม
และมันก็อยู่ตรงนั้น—เงียบ ๆ
เหมือนกำลังรอใครบางคนกลับมา
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเบา ๆ
กลิ่นหอมละมุนของกาแฟยังคงต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นเหมือนเมื่อวาน
และ…เธอคนนั้น
หญิงสาวผมยาวในชุดเรียบง่าย
ก็นั่งอยู่ที่โต๊ะมุมหน้าต่าง…เหมือนเดิม
เคนเผลอยิ้ม
“เธอมาอีกแล้ว…” เขาคิดในใจ
เขาเลือกนั่งที่เดิม โต๊ะตรงข้ามแต่ห่างกันสองช่วง
มุมที่มองเห็นเธอได้ชัดเจนที่สุด โดยที่เธอไม่รู้ตัว
วันนี้ละมุนใส่เสื้อแขนยาวสีขาว และกระโปรงสีเทาอ่อน
เธอดูเหมือนเดิม… แต่ก็ไม่เหมือนเดิม
เหมือนบางวันเธอดูเศร้ากว่าเดิม
และบางวันก็เหมือนมีแววตาอ่อนโยนที่กำลังรออะไรบางอย่าง
เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร
ไม่รู้ชื่อ ไม่รู้ที่มา
แต่สิ่งหนึ่งที่เขาเริ่มแน่ใจ—คือเขาอยากรู้จักเธอ
⸻
“ลาเวนเดอร์ฮันนี่ เหมือนเดิมค่ะ”
เสียงของเธอเอ่ยอีกครั้งเมื่อเจ้าของร้านเดินผ่านมา
เคนยิ้ม
แม้แต่คำสั่งเครื่องดื่มของเธอก็ยังเหมือนเดิม…อบอุ่น นุ่มนวล ไม่เปลี่ยนแปลง
“สำหรับคุณล่ะคะ?” เจ้าของร้านหันมาถามเขา
“แบบเดิมครับ” เขาพูดทันที
แม้ในใจจะรู้สึกแปลก ๆ
เขาไม่ได้รู้สึกดีกับรสชาติของถ้วยเมื่อวานมากนัก
แต่กลิ่นนั้น… กลับยังติดอยู่ในความรู้สึก
⸻
ในขณะที่เจ้าของร้านกำลังชงเครื่องดื่ม
แมวสีเทาตัวเดิมก็กระโดดขึ้นมานั่งข้างเขาอีกครั้ง
“ยังมองเธออยู่สินะ”
เสียงนั้นดังขึ้นอย่างนุ่มนวล แต่เฉียบคม
เคนสะดุ้ง “นี่มัน…จริงเหรอเนี่ย”
“ไม่ใช่ทุกคนจะได้ยินฉัน” นานะพูด
“แสดงว่าคุณยังมีอะไรบางอย่างในใจที่ยังไม่คลี่คลาย”
“แล้ว…เธอคนนั้นล่ะ” เคนถาม
“เธอเป็นใคร? ทำไมถึงมาร้านนี้ทุกวัน?”
แมวเงียบไปครู่หนึ่ง
ก่อนจะเอียงคอ
“เพราะเธอกำลังรอ…บางอย่าง ที่หายไปจากหัวใจเธอ”
“บางอย่าง?” เคนขมวดคิ้ว
“บางคน…เรียกมันว่า ‘ความทรงจำ’
บางคน…เรียกมันว่า ‘ความหวัง’
แต่สำหรับเธอ…มันอาจเป็น ‘ใครบางคน’ ก็ได้”
⸻
เครื่องดื่มถูกวางลงตรงหน้าเคน
พร้อมกลิ่นที่คุ้นเคยในแบบที่ทำให้หัวใจเขาอุ่นขึ้นเล็กน้อย
เจ้าของร้านเดินผ่านไปยังโต๊ะของละมุน
วางแก้วสีอำพันไว้เบื้องหน้าเธอ
ละมุนยิ้มบาง ๆ ขอบคุณเจ้าของร้าน
ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบช้า ๆ
ดวงตาเธอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
ข้างนอกไม่มีอะไรน่าสนใจ
เพียงแค่ซอยแคบเงียบ ๆ กับต้นไม้เก่าแก่หนึ่งต้น
แต่เธอกลับจ้องมันเหมือนกำลังมองโลกทั้งใบ
⸻
เคนถอนหายใจเบา ๆ
“อยากรู้จักเธอจัง…”
เขาเปิดสมุดเล่มเล็กที่พกติดตัวเสมอขึ้นมา
เขียนข้อความลงไปในหน้าใหม่
“หญิงสาวโต๊ะริมหน้าต่าง —
คุณเป็นเหมือนบทกวีในโลกที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย”
เขาเขียนมันไว้…เงียบ ๆ
โดยไม่มีใครเห็น
เหมือนกับที่เธอเขียนสมุดของเธอในแบบที่ไม่มีใครได้อ่าน
⸻
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่มีใครรู้
เพราะที่นี่ไม่มีนาฬิกา
และไม่มีใครถามถึงเวลา
ละมุนเก็บสมุดของเธอลงกระเป๋า
ก่อนจะลุกจากเก้าอี้
เดินออกไปเงียบ ๆ เหมือนทุกครั้ง
ทิ้งกลิ่นหอมของชาและรอยยิ้มบาง ๆ ไว้เบื้องหลัง
⸻
แต่ครั้งนี้
เธอลืมอะไรบางอย่างไว้บนโต๊ะ
สมุดปกแข็งเล่มเดิม
ที่เธอไม่เคยให้ใครเห็นเนื้อหาด้านในมาก่อน
“อย่าเปิดสมุดเล่มนั้น…ถ้าคุณยังไม่พร้อมจะรับรู้ความรู้สึกของเธอจริง ๆ”
เสียงนั้นดังขึ้นเบา ๆ ด้านหลังเคน ขณะที่เขากำลังเอื้อมมือไปแตะปกสมุดแข็งสีน้ำตาลของละมุน
เขาหันขวับ—อีกครั้งที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น
มีเพียงแมวสีเทาเข้มที่นั่งสงบอยู่บนโต๊ะ
และจ้องเขาด้วยดวงตาสีเหลืองอำพันที่เหมือนจะมองทะลุเข้าไปในใจ
“เธอลืมสมุดไว้” เคนพยายามตอบเสียงเรียบ
ทั้งที่หัวใจเต้นแรง
“ฉันรู้”
เสียงนั้นตอบอีกครั้ง
“และคุณ…ไม่ควรเป็นคนแรกที่ได้เปิดมัน”
เคนสบตากับนานะ
“คุณ…พูดได้จริง ๆ เหรอ?”
แมวไม่ได้ตอบในทันที มันยกอุ้งเท้าขึ้นเลียเบา ๆ อย่างสง่างาม
ราวกับไม่ได้เร่งรีบอะไรในโลกนี้
ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบอีกครั้ง
“ฉันพูดได้ แต่ไม่ใช่กับทุกคน”
“เฉพาะกับคนที่ยังมีบางอย่าง…ค้างอยู่ในใจ”
เคนขมวดคิ้ว
“ฉันไม่เข้าใจ”
นานะกระโดดลงจากโต๊ะอย่างเบา ๆ แล้วเดินวนรอบขาของเคน
“ร้านนี้มีไว้สำหรับผู้ที่ยังไม่สมบูรณ์”
“หัวใจที่บาดเจ็บ ความรู้สึกที่ถูกลืม ความทรงจำที่ยังไม่ยอมคืนกลับ”
เคนมองสมุดในมือ
เขาอยากรู้ว่าเธอเป็นใคร
ทำไมถึงมาร้านนี้ทุกวัน
และทำไม…เขาถึงรู้สึกเหมือนรู้จักเธอ ทั้งที่เพิ่งเห็นหน้าได้แค่ไม่กี่ครั้ง
“คุณรู้จักเธอใช่มั้ย?” เคนถามเบา ๆ
แมวเงียบไปชั่วขณะ
ก่อนจะตอบช้า ๆ ว่า
“ฉันรู้จักเธอดี…เท่าที่เธอยอมให้ฉันรู้”
⸻
เจ้าของร้านเดินเข้ามาช้า ๆ พร้อมถ้วยชาร้อนอีกถ้วยในมือ
“สำหรับคุณค่ะ”
เธอยื่นให้เขา โดยไม่ได้พูดถึงสมุดหรือแมวเลยสักนิด
เหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นในร้านนี้
“คุณรู้หรือเปล่าว่าเธอลืมสมุดไว้?” เคนถาม
ยื่นเล่มสมุดให้เจ้าของร้าน
แต่เธอกลับส่ายหน้า
“ถ้าเธอลืมไว้…แสดงว่าเธออยากให้บางอย่างถูกเห็น”
เคนจ้องเธอ “คุณหมายความว่าไง?”
“คนที่เขียนด้วยความรู้สึก จะไม่มีวันลืมมันไว้โดยไม่ตั้งใจ”
เธอตอบ
“แต่ใครควรเป็นคนเปิด…นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง”
⸻
เขาเก็บสมุดไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทอย่างลังเล
แมวสีเทามองเขาอีกครั้ง
“อย่ากลัวที่จะรู้จักใครบางคนลึกลงไป”
“แต่ก็อย่าลืม…ว่าบางความรู้สึก ถูกเขียนไว้เพื่อให้เก็บไว้ ไม่ใช่ให้ใครอ่าน”
เคนเงียบ
เครื่องดื่มตรงหน้ากำลังเย็นลง
กลิ่นลาเวนเดอร์ยังคงอวลในอากาศ
เขาจิบมันอย่างเงียบ ๆ
หวังว่ารสชาติในถ้วยจะช่วยทำให้หัวใจเขาสงบลง
แต่เปล่าเลย—คำพูดของแมว และสมุดเล่มนั้น
ทำให้ใจของเขาสับสนยิ่งกว่าเดิม
⸻
เย็นวันนั้น ละมุนกลับมาที่ร้านอีกครั้ง
เธอเปิดประตูด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาสั่นไหว
“ฉัน…ทำสมุดหายค่ะ”
เธอพูดกับเจ้าของร้าน
เคนหันขวับ—มือเขากำลังจะหยิบสมุดออกมาคืน
แต่เจ้าของร้านกลับยิ้มบาง ๆ แล้วพูดว่า
“บางที…มันอาจอยู่กับคนที่ควรเห็นมันที่สุดแล้วก็ได้”
ละมุนเงียบไป
เธอกวาดตามองไปรอบร้าน
สายตาเธอหยุดที่เคนชั่วครู่
ก่อนจะหันกลับไปหาเจ้าของร้าน
“ถ้าเขาเปิดดูล่ะคะ?”
“ถ้าเขากล้าดู นั่นแปลว่าเขาพร้อมจะรู้จักคุณจริง ๆ”
เจ้าของร้านพูดเบา ๆ
“และคุณพร้อมจะให้เขาเห็นหรือยัง?”
⸻
ตอนจบของตอนที่ 3
เคนเดินไปหาละมุนในที่สุด
สมุดเล่มนั้นถูกส่งคืนด้วยมือที่สั่นน้อย ๆ
ไม่มีคำถาม ไม่มีคำพูด
มีเพียงสายตาที่มองกัน และคำหนึ่งที่เคนพูดออกไปเบา ๆ
“ขอโทษนะ…ผมยังไม่ได้เปิดดู”
“แต่ผมอยากรู้จักคุณ…โดยไม่ต้องอ่านมัน”
ละมุนเงียบไป ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
และนั่งลงที่โต๊ะของเธอเหมือนเดิม
⸻
ร้านค่อย ๆ เงียบลงอีกครั้ง
มีเพียงเสียงแมวที่กระโดดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ
และกระซิบเบา ๆ กับตัวเอง…
“ความรู้สึก…เริ่มทำงานแล้วสินะ”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
