เสียงนาฬิกาแขวนเก่าๆ ดังขึ้นในคืนที่เงียบงันกริ๊ง… กริ๊ง… เสียงนาฬิกาดังตอนเที่ยงคืนพอดี

“ของเล่นใหม่เหรอแก้ม?” แม่ถามด้วยเสียงที่งัวเงียพึ่งตื่น เมื่อเห็นลูกสาวยืนอยู่ปลายเตียง ถือบางสิ่งบางอย่างในมือ

แก้มไม่ตอบ เธอแค่ยิ้มบาง ๆ ก่อนวางตุ๊กตาที่ปลายเตียง ตุ๊กตาตัวนั้นดูใหม่เหมือนพึ่งซื้อมา ใบหน้าตุ๊กตาซีดขาว ตากลวง และปากถูกเย็บด้วยด้ายสีแดง

“แก้มเอาตุ๊กตาตัวนั้นมาจากไหน?”

“พี่เขาให้มา…”

“ใคร?”

“พี่ในกระจก”

แม่นิ่งไป และสงสัยมากๆ จึงหันไปมองกระจกที่อยู่ปลายเตียงที่แก้มชอบส่องเล่นบ่อยๆ

เช้าวันต่อมา แม่ได้ส่งแก้มไปนอนค้างบ้านญาติที่ต่างจังหวัดหลายวัน โดยไม่รู้เลยว่า…..แก้มไม่ได้ไปที่นั้น

ในคืนนั้น เธอฝันประหลาด เห็นลูกสาวเดินเข้าไปในกระจก และมีเด็กอีกคนเดินออกมาแทนหน้าตาเหมือนแก้มทุกอย่าง แต่แววตา ดูลอยเหมือนคนไม่มีสติ

เช้าวันต่อมา แม่ตื่นขึ้นมาเห็นตุ๊กตาถูกวางไว้บนตัวของเธอ ด้ายสีแดงที่เคยเย็บปากมัน ถูกดึงออกหมด และบนผนังกระจกห้อง มีข้อความที่เขียนด้วยเลือดว่า…..

“แก้มอยู่ในนี้”

และใต้ข้อความนั้น มีตุ๊กตานั่งยิ้มให้เธอ มันถูกเย็บด้วยรอยเย็บใหม่ที่เปื้อนเลือด

‘มันไปอยู่ตรงนั้นตอนไหน? “

แม่ได้เอาตุ๊กตานั่นไปทิ้งขยะทันที เธอโยนมันลงถังขยะนอกบ้านตอนเช้าตรู่แต่ในคืนนั้นมันก็กลับมาอยู่ที่เดิม ตรงใต้ข้อความนั้น

คราวนี้ มันมีเลือดนองที่พื้น

ลูกกระตาเคลื่อนไหวไปมา เหมือนมันมองไปทุกการเคลื่อนไหว แต่เหมือนผีบังตา ทำให้แม่มองไม่เห็นตุ๊กตาตัวนั้นที่นอนจมกองเลือดอยู่

ในทุกๆ คืนแม่เริ่มฝันร้ายติดกัน ฝันถึงลูกสาวที่ยืนอยู่ในกระจก ร้องไห้ แต่ไม่มีเสียง ริมฝีปากถูกเย็บแน่นด้วยด้ายสีแดง เธอพยายามกรีดร้อง และทุบกระจก แต่ไม่มีเสียงอะไรที่ออกมาจากกระจกใบนั้นเลย

ในคืนหนึ่ง ขณะที่แม่นั่งอยู่บนเตียง ก็ได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังมาจาก ตู้เสื้อผ้า

“ฮ่าฮ่าฮ่า แม่เล่นซ่อนแอบกับแก้มไหม?”

แม่เปิดตู้เสื้อผ้าช้าๆ ด้วยความกลัว ในนั้นมีเงาเด็กหญิงนั่งหันหลังให้ พร้อมกับผมยาวสวยมีคราบเลือดติดที่ผมจางๆ ข้างๆ กายเด็กหญิงมีตุ๊กตาตัวนั้นที่แม่เคยเอาไปทิ้ง นั่งอยู่ข้าง ๆ

“แก้ม นั้นแก้มหรอ?”

เด็กในตู้หันมา…

ไม่ใช่กูไม่ใช่ลูกมึง

ใบหน้าซีดขาว และรอยยิ้มเปื้อนเลือด ที่ยิ้มให้ผู้เป็นแม่อย่างสยอง พร้อมเสียงกระซิบว่า:

“มึงทิ้งกู กูเลยเอาแม่คนใหม่มาอยู่ด้วย”

อยู่ดีๆ มีเสียงขูดกระจกดังจากข้างหลัง แม่จึงหันไป และได้พบกับเงาของเธอเอง กำลังกรีดปากตัวเองด้วยเข็มเย็บผ้าที่มีด้ายสีแดงอยู่ที่หัวเข็ม

แม่เริ่มสติแตก เธอเห็นภาพหลอนทุกวัน

เธอพยายามที่จะเผาตุ๊กตา ทุบกระจก ขายบ้านแต่ทุกอย่างวนกลับมาที่เดิม เหมือนห้วงเวลาที่วนเวียนไม่สามารถทำอะไรบ้านหรือตุ๊กตาตัวนั้นได้

วันสุดท้าย เธอได้ยินเสียงลูกสาวจากกระจกอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เสียงร้องไห้ แต่เป็นเสียงหวีด เหมือนเปรต

“อยากเจอแก้มไหม? ถ้าอยากต้อง ‘ก็เดินเข้ามา”

แม่มองกระจกที่แตกไปครึ่งบาน ข้างในไม่ได้สะท้อนตัวเธอ แต่สะท้อนห้องอีกห้องหนึ่ง ที่มีเตียง มีตุ๊กตา และมีเด็กหญิงนั่งหันหลังให้

เธอเอื้อมมือแตะกระจก ก่อนที่จะเดินเข้าไป

ในห้องนั้น เด็กหญิงค่อย ๆ หันมา

นั้นไม่ใช่แก้ม แต่เป็นตุ๊กตาที่มีหน้าแม่เย็บติดอยู่แบบสยดสยอง

และตรงกระจกที่เธอเพิ่งเดินเข้ามา กลับสะท้อนภาพเธอนั่งที่อยู่บนเตียง

“แม่คนใหม่พร้อมแล้ว…” บ๊ายบาย

แก้มยิ้มก่อนเดินออกไปจากกระจก แม่ได้วิ่งตามไป แต่พบว่าไม่สามารถออกจากกระจกนั้นได้อีก

กริ๊ง… กริ๊ง… เที่ยงคืนพอดี End.

👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻

“อย่าหลับตาเกินห้าวินาทีในห้องนี้นะ”

เสียงของป้าเกรซ เจ้าของหอพักพูดกับวิวตอนรับกุญแจห้อง 113

“อะไรคะ ผีเหรอ?” วิวถาม

ป้าเกรซไม่ตอบ แค่ยิ้มแปลกๆ แล้วเดินจากไปช้าๆ ทิ้งคำเตือนนั้นให้ค้างอยู่ในใจของวิว

วิวเป็นนักศึกษาบ้านนอก เพิ่งย้ายมาเรียนต่อในกรุงเทพ ห้องเช่าที่นี่ราคาถูกและอยู่ใกล้มหาลัยมากเธอไม่เชื่อเรื่องผี และไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดแปลกๆ ของป้าเกรซ

คืนแรกผ่านไปเงียบสนิท

คืนที่สองก็เช่นกัน

จนกระทั่งคืนที่สาม…

ขณะที่วิวนั่งทำรายงานอยู่ เธอเริ่มรู้สึกเหมือนมีใครบางคนแอบมองอยู่ แม้ประตูจะล็อกแน่น แต่เธอกลับหันไปมองด้านหลังบ่อยขึ้น

เสียงแปลกๆ ดังเบาๆ จากหน้าประตู

วิวเดินไปเปิดดู แต่ก็ไม่มีอะไร

เธอถอนหายใจ เดินกลับมาที่เตียง ตั้งใจจะนอนพักสายตาสักหน่อย เธอเอนตัวลง หลับตา แล้วคำเตือนของป้าเกรซก็ผุดขึ้นมาในหัว

“อย่าหลับตาเกินห้าวินาที”

“ไร้สาระ” เธอคิด แต่ในใจก็อดนับเล่นๆ ไม่ได้

หนึ่ง… สอง…

อากาศในห้องเริ่มเย็นวูบ

สาม… สี่…

เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นใกล้เตียง

ห้า…

ทันใดนั้น ภาพบางอย่างก็วาบเข้ามาในหัว

ผู้หญิงคนหนึ่ง ผมยาวปิดหน้า เสื้อคลุมเปื้อนเลือด กำลังยืนอยู่ปลายเตียง…

แต่อยู่ดีๆ มันพุ่งเขามาหาเธอ!!!

วิวผวาลุกขึ้น ใจเต้นระรัว หันไปมองปลายเตียง แต่ก็ว่างเปล่า

แต่กลิ่นอับเหม็นอับแปลกๆ ลอยโชยในอากาศ ราวกับมีใครนอนอยู่ตรงนั้นมานาน

เธอหอบหายใจ กำลังจะวิ่งออกจากห้อง แต่เสียงกระซิบเย็นยะเยือกก็ดังขึ้นข้างๆ หู

“หลับตาอีกสิ… เดี๋ยวก็เห็นฉันชัดขึ้น”

วิววิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมา

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ห้อง 113 ก็ไม่มีใครกล้าเช่าอีกเลย

แต่ทุกคืน… แสงไฟใต้ประตูห้องยังคงเปิดไว้เสมอ เหมือนยังมีใครบางคน อยู่ในห้องนั้น

หลังจากวิวหนีออกจากห้อง 113 เธอก็ย้ายไปอยู่หอใหม่ทันที ไม่แม้แต่จะกลับไปเก็บของ ด้วยความกลัวสุดขั้ว วิวเริ่มค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับห้องนั้น

คำค้น “ห้อง 113 หอป้าเกรซ”

เธอได้ไปเจอโพสต์เก่าในเว็บABC

“มีใครเคยได้ยินเรื่องผู้หญิงที่ตายบนเตียงห้อง 113 มั้ย? เค้าว่ากันว่าศพอยู่สามวันกว่าจะมีคนเจอ… แล้วตั้งแต่นั้นมา ก็มีแต่คนหนี ไม่ก็ย้ายออกกลางดึก”

– ผู้ใช้: KING

วิวใจเต้นรัว เธอเลื่อนดูต่อ จนเจอรูปเก่าๆ หนึ่งใบ เป็นภาพถ่ายห้อง 113 ก่อนปรับปรุง พื้นห้องเต็มไปด้วยคราบเลือด มีรอยลากบางอย่างยาวจากเตียงไปถึงหน้าต่าง

และที่สำคัญ…

บนหัวเตียง มีรูปถ่ายติดผนังที่ป้าเกรซลืมเอาออก เป็นภาพหญิงสาวหน้าตาเศร้าในชุดนักศึกษา ผมยาวตรงถึงเอว ชื่อใต้ภาพคือ รัน ปี4 เอกศิลปกรรม

วิวใจสั่น เมื่อจำได้ว่าในคืนที่เธอหลับตา…

ผู้หญิงคนนั้น คือคนเดียวกับที่เธอเห็นในหัว

เธอตัดสินใจกลับไปหอเดิมในช่วงกลางวัน เธอขอป้าเกรซเข้าไปเอาของ

“แน่ใจเหรอ?” ป้าเกรซถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง

วิวพยักหน้า เดินขึ้นไปยังห้อง 113

ประตูเปิดออกช้าๆ กลิ่นอับกลับมาอีกครั้ง เหมือนมันไม่เคยหายไป

ขณะเก็บของ เธอสังเกตเห็น กระจกเงาเก่าๆ ที่พิงอยู่หลังตู้

เธอเดินไปหยิบมันขึ้นมา และ… เห็นบางอย่างในกระจก

เงาผู้หญิงคนหนึ่ง… ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

ไม่ใช่ในห้อง

แต่ในกระจกเท่านั้น

หญิงสาวคนนั้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เผยใบหน้าซีดเผือด ดวงตาดำสนิทไร้ชีวิต และพูดเพียงคำเดียว…

“ช่วยฉัน”

เธอไม่กรีดร้อง

ไม่หันกลับไป

เธอจ้องเข้าไปในกระจก และถามกลับด้วยเสียงสั่น:

“เธอ… ต้องการอะไรจากฉัน?”

กระจกเริ่มสั่น เสียงจากอีกโลกหนึ่งแทรกเข้ามา…

“เอาตาฉัน… คืนมา”

วิวยืนตัวแข็งทื่อ จ้องกระจกที่สั่นไหวราวกับถูกบังคับให้ถือมัน ใบหน้ารันในกระจกขยับใกล้เข้ามา ลมหายใจเย็นราวกับไปไปไปอยู่ตรงหน้าปะทะแก้มขอวิว

“เอาตาฉัน…คืนมา” เสียงไม่ใช่เสียงคน เสียงมันราวกับกระซิบผ่านกระจกหู

วิวกลืนน้ำลาย พยายามรวบรวมสมาธิ

“ฉันไม่รู้จะเอาตาเธอคืนมายังไง!” เธอตอบพลางมือสั่น จับขอบกระจกแน่น

รันยกมือขึ้น พร้อมยื่นฝ่ามือลางๆ มาหาทำให้วิวเห็นภาพบางอย่าง

ความทรงจำของรันย้อนมาในหัววิว

เสียงครางในความมืด

รอยเลือดบนพื้น

และภาพหญิงสาวไร้ดวงตา ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงนั้น

รันถูกหามออกมา เจอเสียชีวิตในห้อง 113

วิวหลับตาลงอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอนับหนึ่งถึงสิบ

อากาศข้างหลังทุเลาลง

เสียงครางหายไป

เมื่อเธอลืมตา…

กระจกแตกกระจาย เศษแก้วร่วงหล่นเต็มพื้น

และหน้าต่างห้องถูกผลักเปิด ลมกลางดึกพัดแรงจนผ้าม่านปลิวสะบัด

แต่…ในเสี้ยววินาทีนั้น วิวเห็นภาพรันเบลอๆ ยืนยิ้มเศร้าในแผ่นกระจกที่แตกเป็นรู

เธอยื่นมือเข้าไป แต่ไม่มีอะไรนอกจากลมเย็นผ่านฝ่ามือ

ทิ้งไว้เพียงเสียงกระซิบแผ่วเบา

“ขอบคุณ…ที่มองฉันในที่สุด”

วิวรีบเก็บของทุกชิ้น แล้วออกจากห้องนั้นอย่างไม่หันหลังกลับ

และในคืนนั้น…

ไฟในห้อง 113 ดับสนิท

ไม่มีใครได้ยินเสียงกระซิบอีก End.

👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻

ฝนตกเบาๆ ในคืนที่ไฟฟ้าดับทั้งหมู่บ้าน ลมพัดยอดไม้ดังพึบๆ …

“ครูแนน…อย่าเดินลัดไปทางสะพานนั่นนะคะ”

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่โรงเรียนเตือนเธอก่อนกลับบ้าน เสียงของเขาสั่นและดวงตากว้างโตราวกับเห็นอะไรมา

“ทำไมล่ะ?”

เธอยิ้มขำๆ หัวเราะเบาๆ กับคำเตือนไร้สาระ

“ที่นั่น…มีเปรต”

เด็กพูดเบาๆ แล้วก้มหน้าเหมือนไม่อยากเอ่ยซ้ำ

แนนเป็นครูใหม่ที่เพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพ มาอยู่หมู่บ้านเล็กๆ ที่เงียบงันในหุบเขา ทุกอย่างดูสงบจนแทบไร้ชีวิต ผู้คนดูเหมือนซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ ทุกคนพูดคำสองคำ หลบสายตา และไม่มีใครเดินผ่าน “สะพานไม้ข้างโรงเรียน” หลังหกโมงเย็นเลย

แต่เธอไม่เชื่อเรื่องผีหรอก โลกสมัยนี้จะมีเปรตได้ยังไง? และคืนนั้นเอง หลังเลิกงานเลี้ยงต้อนรับ แนนเดินลัดผ่านสะพานไม้…เพียงลำพัง

เธอเดินบนสะพานเสียงฝีเท้าบนไม้เก่าดังเอี๊ยดเอี๊ยดเอี๊ยด…

กรึด…กรึด…กรึด…

เสียงเหมือนเล็บขูดไม้ดังมาจากด้านหลัง

เธอหยุดเดิน หันไปมอง…ไม่มีใคร

“ใครอยู่ตรงนั้น?”

เธอถามเสียงสั่น แล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

แต่ยิ่งเดิน เสียงนั้นยิ่งชัดขึ้น ราวกับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

จนกระทั่ง…เธอ “เห็น” บางสิ่ง

เงาร่างสูงปี๊ด เกือบแตะยอดไม้ ผอมแห้ง ผิวดำคล้ำจนเหมือนคนโดนไฟไหม้ เนื้อหนังแหว่งเหมือนเนื้อหลุด ร่างนั้นไร้ดวงตา มือยาวลากพื้น และที่สำคัญ มัน…… “มองเห็นเธอ”

“กรี๊ดดดดดดดดดด!!”

แนนวิ่งสุดชีวิต กลับถึงบ้านด้วยเท้าเปล่าและเนื้อตัวเปื้อนโคลนไปหมด ขาเธอมีรอยเล็บขูดยาวเป็นลอยทาง

เธอเล่าให้ชาวบ้านฟัง แต่ไม่มีใครช่วย ไม่มีใครเชื่อ ไม่มีใครมองหน้า

ยิ่งกว่านั้น…พวกเขาไม่แปลกใจเลย

ผ่านไปหลายวัน แนนเริ่ม “เห็น” มันบ่อยขึ้น ไม่ใช่แค่บนสะพาน แต่มันโผล่ในห้องน้ำ ตอนเธออาบน้ำ กลางห้องเรียน มันยืนมองเธอจากหน้าต่าง ในกระจก ก็มีด้านหลังเธอ

เธอเริ่มไม่ได้ยินเสียงคนนอก ทุกอย่างเงียบ

เหมือนโลกนี้เหลือเธอแค่คนเดียว กับเปรต

เธอเริ่มนอนไม่หลับ กินไม่ได้ จนเธอซูบผอม ตาลึกเหมือนคนใกล้ตาย

เธอเดินไปร้องไห้กลางตลาด ชาวบ้านได้แต่ยืนมอง และปิดประตูบ้านใส่หน้า เหมือนเธอเป็นโรคที่มีแต่คนรังเกียจ

คืนสุดท้าย…ครูแนนหายไปจากบ้าน

เด็กในหมู่บ้านคนหนึ่งแอบเห็นเธอเดินไปที่สะพานแม่นั้นอีกครั้ง มือข้างหนึ่งถือขวดน้ำมันราดตัว อีกข้างถือไฟแช็ก

เธอยืนอยู่บนสะพาน ส่วนเปรตก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“หยุดตามฉันสักทีเถอะ…”

พึ๊บบบบบบบบบ…

ไฟลุกท่วมตัวเธอ พร้อมเสียงแหลมสูงกรีดร้องดังลั่น ด้วยความเจ็บปวด

เช้าวันต่อมา ไม่มีใครเจอร่างเธอ

เหลือเพียงเถ้าถ่านดำเกรียมบนสะพานไม้ กับเงาร่างดำๆ ยืนมองจากบนต้นไม้

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา…คนที่ “มองเห็นเปรต” ก็จะหายไปทีละคน ทีละคน…

และพวกเขาจะไม่มีวันได้มีชีวิต…อีกเลย End.

👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻