ลอนดอน สหราชอาณาจักร ณ บ้านหลังนึงในชั้นใต้ดิน มีชายคนนึงกำลังประดิษฐ์อุปกรณ์บ้างอย่างอยู่

“ในที่สุดฉันก็สร้างมันเสร็จ”ชายคนนึงพูดขึ้นมา พร้อมกับหัวเราะ ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! ฮ่าา!ฮ่าาา!!ฮ่าาาา!!! แค่ก ๆ เสียงสำลักดังขึ้นพร้อมกับเสียงไอ

จากนั้นเค้าก็มองไปยังสิ่งประดิษฐ์ที่เค้าสร้างขึ้น “ด้วยสิ่งนี้เราก็จะ”พูดยังไม่คาดคำ ก็มีเสียงระเบิด ตูม! พร้อมควันดำโพงพุ่งออกมาเต็มชั้นใต้ดิน แค่กๆ เสียงสำลักควัน

หลังจากควันจางลงก็มีชายหน้าดำที่กำลังไอ แค่กๆ“ดูเหมือนว่าจะมีอะไรผิดพลาดนิดหน่อย”ชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับหยิบไขควงขึ้นมาซ้อมสิ่งประดิษฐ์ที่พึ่งระเบิดไป

เช้าวันใหม่“จัสตินตื่นได้แล้ว”พร้อมกับเสียงกระแทกประตู จากนั้นมีเสียงงัวเงียจากเตียงนอนแล้วเจ้าของเสียงก็ค่อยๆลุกขึ้นมาพร้อมกับขยี้ตาบนเตียงมีหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาผมสีบอนด์ตาสีฟ้า

“มีอะไร”เสียงตระโกนตอบกลับไปให้คนนอกห้อง“ฉันมีอะไรให้นายดู” แล้วหนุ่มน้อยก็เดินไปเปิดประตูให้กับคนที่อยู่นอกห้อง ตรงหน้ามีชายร่างสูงหน้าตาคล้ายกับคนในห้อง ใช่ชายตรงหน้าคือพี่ชายของฉันเอง โทมัส เท็นนีย์สัน

โอ้!!! ฉันลืมแนะนำตัวเองไปสินะฉันชื่อ จัสติน เท็นนีย์สัน บางคนอาจสงสัยว่านามสกุลของฉันคล้ายกับเด็ก10ขวบบางคนแต่มันก็แค่คล้ายฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรใดๆกันเค้าเลย

แต่ก็ชั่งมันเถอะมาพูดเรื่องของฉันดีกว่าปีนี้ฉันอายุ14ปีส่วนพี่ชายของฉันรู้สึกว่าจะอายุ30 มั่ง?ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันเอาเป็นว่าประมาณ30นิดๆก็แล้วกันส่วนพ่อแม่เสียตั้งแต่ปีที่แล้วด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์

เออ..เปลี่ยนเรื่องคูยดีกว่ามาพูดเรื่องพี่ชายฉันดีกว่าพี่ชายฉันเค้าเป็นนักวิทยาศาสตร์ฉันเองก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เท่าไหร่เหรอแต่รู้คือพี่แกชอบประดิษฐ์ของแปลกๆอยู่เรื่อยส่วนมากใช้งานไม่ได้แถมของที่สร้างก็ยังชอบระเบิดอีก

“ว่าแต่นายต้องการให้ฉันดูอะไร”จัสตินพูดขึ้น“ตามฉันมาสิ!”โทมัสพูดพร้อมทำหน้ายิ้มจากนั้นทั้งคู่ก็เดินลงไปชั้นใต้ดินหลังลงมาถึงก็เห็นผ้าคลุมบางอย่างอยู่บนโต๊ะแล้วโทมัสก็เดินไปจับผ้าที่คลุมอยู่

“ท้ายสิว่าคืออะไร”โทมัสพูดพร้อมทำหน้ายิ้ม“เออ ดูจากรูปร่างมันน่าจะเป็นโทรศัพท์ตั้งโต๊ะ”แล้วโทมัสก็ดึงผ้าคลุมออกให้เห็นของข้างใน

“ถูกต้องมันคือโทรศัพท์ตั้งโต๊ะแต่มันไม่ใช่โทรศัพท์ธรรมดา”โทมัสพูดพร้อมทำหน้าว่าถามฉันสิ“แล้วมันไม่ธรรมดายังไง”จัสตินถาม“เพราะมันคือโทรศัพท์ที่สามารถเดินทางย้อนเวลาไปยังอดีตได้ยังไงแหละ”โทมัสพูดพร้อมทำท่าทางว่าสรรเสริญฉันสิ

เฮ้อ~ฉันหวังว่ามันจะไม่ระเบิดเหมือนครั้งที่แล้วนะจัสตินคิดในใจ“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคราวนี้ฉันรับประกันว่ามันใช้ได้จริงๆ”โทมัสพูดพร้อมทำหน้ามั่นใจ

คราวก่อนก็พูดแบบนี้จัสตินคิดในใจ“เอาน่าครั้งนี้ฉันมั่นใจว่ามันต้องสำเร็จ”โทมัสพูดจากนั้นก็มีแสงออกมาจากโทรศัพท์ฉายไปทางคนทั้งสองแล้วโทมัสก็เดินไปกดปุ่มบนโทรศัพท์แล้วมีตัวเลขแสดงบนจอ10.....9......8

“ว่าแต่เราจะย้อนเวลาไปปีไหนหรอ”จัสตินถาม “เออ!....คือ”โทมัสพูดพร้อมสีหน้าว่างเปล่า จัสตินหน้าถอดสีพร้อมกับความรู้สึกว่าจะเกิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้นจากนั้นทั้งสองก็กลายเป็นแสงหายไปจากห้อง

ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเขียนที่ท่ามีคำผิดหรืออ่านไม่สนุก สามารถวิจารณ์นิยายเรื่องนี้ ได้เต็มที่เลย

มีแสงสว่างเกิดขึ้นในป่าจากนั้นก็มีร่างสองร่างออกมาจากแสงนั้น"โอ๊ย!!!เจ็บชะมัด"มีเสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย"ถามขึ้นด้วยความสงสัย

"นายถามฉันแล้วฉันจะถามใครละ"โทมัสพูดพร้อมทำท่าทางเจ็บปวด"นี่ถ้าไม่รู้ก็ตอบไม่รู้สิจะถามย้อนคืนมาทำไม"จากนั้นทั้งสองก็มองดูรอบๆบริเวณโดยรอบมีต้นไม้ขนาดใหญ่ที่แปลกตาแถมต้นหญ้าเองก็แปลกไม่ต่างกับต้นไม้รอบๆเลย

"ฉันว่าฉันรู้นะว่าเราอยู่ที่ไหน"โทมัสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นใจ"ถ้ารู้แล้วก็รีบบอกมาสิ จะลีลาทำไมเล้า"จัสตินพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน"ดูจากสภาพแวดล้อมที่มีต้นไม้ขนาดใหญ่แล้วฉันสันนิษฐานว่าเราอยู่ในป่า"โทมัสพูดพร้อมทำหน้ามั่นใจ

จัสตินเงียบ“ไอ้บ้าฉันไม่ได้โง่ขนาดที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในป่านะเว้ยสิ่งที่ฉันอยากรู้มากที่สุดตอนนี้คือตอนนี้เราย้อนเวลามาปีอะไร”

“เอาน่าเราลองเดินสำรวจรอบๆดูเพื่อรู้อะไรเพิ่มเติม”โทมัสพูดพร้อมท่าทางตึ่งเต้น

แล้วทั้งสองก็เริ่มเดินออกสำรวจเข้าไปในป่า ต้นไม้ในป่าแห่งนี้ มีความสูงราว 30 เมตร มีลักษณะคล้ายต้นสน และด้านล่างยังมีพุ่มไม้ ที่มีใบคล้ายกับใบเฟิร์นอยู่อีกด้วย แล้วยังมีต้นไม้แปลกๆอีกมากตลอดทาง

"นี่เราก็เดินมาจะชั่วโมงหนึ่งแล้วนะเรายังไม่เห็นสิ่งมีชีวิตอื่นเลยนอกจากต้นไม้และใบหญ้าเนี่ย"โทมัสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง

"ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้วนอกจากกลับบ้าน"จัสตินพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

“ไม่ต้องห่วงฉันตั้งเวลาไว้แล้วถ้าคบหนึ่งชั่วโมงแล้วเราจะถูกดึดกลับไปยังยุคปัจจุบัน”โทมัสพูดพร้อมทำหน้าว่าฉันคิดไว้หมดแล้ว

“ งั้นเราก็นั่งรออยู่ที่นี่ให้คบชั่วโมง”จัสตินพูดพร้อมกับนั่งลงไปกับพื้น “แต่เรายังไม่ได้ข้อมูลเป็นชิ้นเป็นอันเลยนะ” โทมัสพูดพร้อมกับทำหน้าผิดหวัง“ แล้วนายจะต้องการข้อมูลไปทำไม”จัสตินตอบกลับ

แล้วทั้งสองก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง กำลังเดินอยู่ในป่าตรงหน้าของพวกเขา“ นั่นเสียงอะไร”จัสตินถามขึ้นด้วยความสงสัย“ฉันไม่รู้” โทมัสพูดพร้อมกับส่ายหัว

แล้วทั้งสองหันไปทางที่มีเสียงดังออกมาตรงหน้าพวกเขาก็มีสัตว์ขนาดใหญ่ สูง 5 เมตร ลักษณะคล้าย กิ้งก่า ยืน 2 ขา มีแขน 2 ข้างขนาดเล็ก ยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขา

“ จัสติน นายคิดว่าไอ้ตัวนี้มันจะกัดเรามั้ย” โทมัสพูดด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว“ ไม่ต้องกลัว ฉันคิดว่าไอ้ตัวนี้มันไม่มีพิษสบายใจได้”จัสตินพูดพร้อมทำท่าทางจะวิ่ง

จากนั้นเจ้าสัตว์ยักษ์ก็อ้าปากเผยให้เห็นเขี้ยวน่ากลัว พร้อมน้ำลายยืดลงพื้น แล้วมันก็คำราม“คราว~!”(คิดว่าเป็นเสียงคำรามให้หน่อยแล้วกัน)

“วิ่ง!”จัสตินตะโกน แล้วทั้งสองก็วิ่งสับตีนแตกพร้อมกับมีกิ้งก่ายักษ์วิ่งตามหลังมาติดๆ “ นั่นมันตัวบ้าอะไรวะ” โทมัสถามพร้อมกับวิ่งหนี” ฉันคิดว่ามันคือไทแรนโนซอรัสเรกซ์”จัสตินพูดด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

“ ห่ะ อะไรนะ”โทมัสตะโกนถาม“มันคือไทแรนโนซอรัสเรกซ์”จัสตินตะโกนตอบกลับไปเสียงดัง “ แล้วมันคือตัวอะไรล่ะ”โทมัสพูดแทรก“ มันคือกิ้งก่ายักษ์ที่อาศัยอยู่ยุคครีเทเชียส”จัสตินพูดขึ้นพร้อมกับจะอธิบายเพิ่มเติม“ ขอคำพูดที่มันเข้าใจ

ง่ายหน่อยได้มั้ย”โทมัสพูดแทรกอีกครั้ง“มันคือไดโนเสาร์”

แล้วมีเสียงคำรามตามหลัง”คราว~!”

“นี่พี่ทำอะไรสักอย่างสิ”จัสตินพูดอย่างรีบร้อน“แล้วจะให้ฉันทำอะไร”โทมัสพูดด้วยท่าทางทำอะไรไม่ถูก“ฉันไม่รู้”จัสตินตอบกลับ

แล้วโทมัสก็วิ่งสะดุดล้มลงไปกับพื้นจัสตินเลยต้องวิ่งกลับไปช่วยพร้อมกับหันไปมองสิ่งที่เค้าเห็นคือปากขนาดใหญ่ ที่กำลังอ้ากว้างพร้อมที่จะเขมือบเค้าทั้งตัวเข้าไปได้ ฉันไม่น่ารอดแล้ว จัสตินคิด

ชั้นใต้ดินบนโต๊ะมีโทรศัพท์วางอยู่ จอบนโทรศัพท์มีเลขกำลังนับถอยหลัง3..2..1 มีแสงสว่างเกิดขึ้นในห้องใต้ดินแล้วมีร่างสองร่างออกมาจะแสงนั้น

“เรารอดแล้ว”โทมัสพูดด้วยน้ำเสียงโล่งใจ“นี่พี่ฉันของถามอะไรหน่อยสิ”จัสตินถามขึ้น“อะไรหรอ”โทมัสตอบกลับ“นี่พี่เป็นนักวิทยา ศาสตร์ประสาอะไรเนี่ย ไม่รู้จักไดโนเสาร์”

“ก็ตอนนั้นฉันกลัวจนคิดอะไรไม่ออกนิแล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ศึกษาด้านนี้ด้วย”โทมัสพูดพร้อมกับยักไหล่“ชั่งเถอะฉันไปนอนก่อนแหละ”จัสตินพูดด้วยท่าทางง่วงนอน

“ราตรีสวัสดิ์ถึงมันจะยังเช้าอยู่ก็ตาม”โทมัสตอบกลับ จากนั้นโทมัสก็เดินไปทางโทรศัพท์ดูเหมือนฉันต้องเพิ่มฟังชั่นให้กับเจ้าโทรศัพท์นี้อีกสักน้อยซะแล้วอิอิ

บนโซฟามีจัสตินกำลังนอนดูโทรทัศน์ด้วยสีหน้ามีเบื่อหนาย”เฮ้ย~น่าเบื่อจัง”จัสตินพูดพึมพัมกับตัวเอง แล้วโทมัสก็เดินมานั่งด้วย

“ดูอะไรอยู่”โทมัสพูดขึ้นพร้อมกับหยิบขนมบนโต๊ะขึ้นมาเคี้ยว”ฉันก็ดูไปเรื่อยล่ะ แล้วนายล่ะช่วงนี้ ไม่ค่อยเห็นหน้าเห็นตาเลยนะ”จัสตินพูดขึ้นด้วยสีหน้าเบื่อหนาย

“อ่อ ช่วงนี้ฉันไปเที่ยวในอวกาศมาน่ะ”โทมัสพูดขึ้นราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา “อ่อ นายไปเที่ยวอวกาศมาสิน่ะ”จัสตินพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหนาย “เดี๋ยวนะ นายพูดว่าอะไรนะ”จัสตินพูดพร้อมยืนขึ้น

“ฉันพูดว่าฉันไปเที่ยวอวกาศมา”โทมัสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ “นายไปเที่ยวอวกาศมาหรอ”จัสตินตะโกนขึ้น “แล้วทำมั้ยนายไม่ชวนฉันล่ะ”จัสตินตะโกนขึ้นด้วยท่าทางไม่พอใจ

“ก็คราวที่แล้ว นายบอกว่าไม่ต้องชวนนายนี่นา” โทมัสพูดพร้อมยักไหล่ จัสตินพูดไม่ออก”ฉันพูดยังงั้นเหรอ”โทมัสพยักหน้าพร้อมหยิบขนมใส่ปากแล้วเคี้ยว

“ชั่งมันเถอะ ว่าแต่นายไปอวกาศได้ยังไง”จัสตินพูดขึ้นพร้อมทำหน้าสงสัย”ง่ายๆ ฉันก็แค่สร้างยานอวกาศ ขึ้นมานะสิ”โทมัสพูดด้วยท่าทางภาคภูมิใจ

จัสตินทำหน้าสงสัย ปกติของที่นายสร้างมันมักจะใช้การไม่ได้ แถมยังชอบระเบิดอีก “มันไม่ระเบิดใช้มั้ย”จัสตินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่วางใจ โทมัสปากกะตุ๊ก “นายไม่วางใจของที่ฉันสร้างขนาดนั้นเลยหรอ”

“เอาน่า ว่าแต่ยานนั่นอยู่ไหนอะ”จัสตินทำท่าทางอยากรู้อยากเห็น “อยู่โรงจอดรถนะ”พูดไม่ทันคาดคำ จัสตินก็วิ่งออกจะห้องไป ที่โรงจอดรถมีเด็กคนนึงกำลังมองหาอะไรอยู่

“ไหนยานอวกาศไม่เห็นมีเลย”จัสตินพูดด้วยท่าทางสงสัย แล้วโทมัสก็เดินเข้ามาพร้อมพูดขึ้นว่า “หาอะไรอยู่” “ก็ยานอวกาศของนายไง”จัสตินพูดพร้อมมองไปที่โทมัส

“ก็อยู่นั้นไง”โทมัสพูดพร้อมชี้ไปทิศทางนึง จุดที่ชี้มีไม้กระดานสี่เหลี่ยมยาว4เมตร กว้าง 2เมตร ด้านบนมีเบอะนิ่งอยู่ 2 ที่ ตรงกลางมีคันโยกขั้นกลางอยู่ ปลายคันโยกมีตุ๊กตาหัวกระต่ายที่กำลังยิ้มอยู่

จัสตินพูดไม่ออก ดูยังไงมันก็ไม่ใช่สิ่งที่จะพาคนไปในอวกาศได้เลย “นี่นายพูดจริงใช่มั้ย”จัสตินพูดด้วยน้ำเสียงไม่ไว้ใจ “เอาเถอะน่า คราวที่แล้วฉันก็พานายไปดูไดโนเสาร์มาแล้ว ทำไมคราวนี้ฉันจะพานายไปอวกาศไม่ได้”โทมัสพูดด้วยน้ำเสียงที่ภาคภูมิใจ

คราวที่แล้วนายบอกจะพาฉันไปในอดีต ไม่ได้บอกสักคำ ว่าจะพาฉันไปดูไดโนเสาร์ แล้วโทมัสก็เดินไปนั่งลงที่เบอะด้านขวาพร้อมตบที่เบอะด้านซ้าย “มา นั่งตรงนี้”โทมัสพูดยิ้มๆ จัสตินจำใจยอมแล้วนั่งลง

แล้วโทมัสก็สับคันโยกลง “แล้วเจ้านี้มันจะลอยได้ยังไง”จัสตินพูดด้วยน้ำเสียงสงสัย “ใครบอกว่ามันจะลอย”โทมัสพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วก็มีประตูมิติสีน้ำเงิน ปรากฏขึ้นตรงหน้าของพวกเขา

เชี่ย!ไรเนี่ย จัสตินตะโกนขึ้น แล้วพวกเขาก็ถูกดูดเข้าไปในประตูมิติ