หลังจากที่เว่ยอิงสลบไปข้าก็พาเขามาไว้ที่เรือนวิเวกให้เขาได้นอนดีๆอยู่บนตั่งนอนหลังจากคิดไตร่ตรองดีแล้วข้าไม่อยากเสียเขาไป
'ทำลายซะสิ ทำลายเรือ ทำลายพวกมันที่คิดจะเอาเจ้าไปจากข้าทำลาย ทำลาย ทำลาย!!!!!!'ความคิดด้านลบเริ่มครอบงำข้าจนกลบความคิดอื่นไปจนหมดสิ้น
"อ่าาา.. เว่ยอิงเดี๋ยวข้ากลับมานะ"ข้าพูดพลางลูบไล้ใบหน้าของเขาด้วยความรักใคล้พร้อมกับเดินออกไปจากห้องพร้อมกระบี่ปี้เฉินและกลับมาก่อนยามเซิน
"หลานจ้าน"เว่ยอิงที่อยู่ในเรือนวิเวกร้องทักขึ้นเมื่อหันมาเจอกับเขาเข้าตอนนี้อีกฝ่ายตื่นแล้วและคิดว่าที่หลานจ้านบอกรักอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่ฝันเท่านั้น
"อะ..จริงสิ"ข้ามองเว่ยอิงที่กำลังค้นหาอะไรบางอย่างภายในอกเสื้อตัวเองด้วยสายตาระแวงภัยขั้นสุด
'คิดจะทำอะไรซุกซนอีกล่ะ เว่ยอิง'ข้าคิดในใจความร่าเริงซุกซนของเว่ยอิงไม่มีใครเกินเลยและไม่มีใครไม่รู้เพราะฉะนั้นเขาจึงได้กลัวกลัวว่าสักวันจะมีคนเห็นความน่ารักนี้เข้า
ความน่ารักภายใต้ความร่าเริงความใจดีภายใต้ความซุกซนความอ่อนโยนภายใต้ความดื้อรั้นความงามภายใต้บุรุษเพศ
เขากลัวว่าพวกมันจะได้เห็นเพราะฉะนั้นเวลาที่อีกฝ่ายมาวนเวียนรอบตัวเขาที่ก็แทบจะตลอดเวลาเขาจะปล่อยรังสีสังหารให้พวกมันออกห่างจากเว่ยอิง
ไม่ว่าจะเวลาเรียน เวลาเดิน เวลาที่อีกฝ่ายถูกลงโทษและเขาเป็นผู้คุมกฎให้อีกฝ่ายมานั่งคัดกฎเปิดอ่านคัมภีร์ ตอนที่อีกฝ่ายแอบออกไปข้างนอกแล้วเขาจับได้ เขาจะปล่อยรังสีสังหารใส่พวกมันในตอนที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว
ทุกอย่างที่เว่ยอิงทำมันดูน่ารักไปหมดตั้งแต่แรกไม่รู้ว่าเขาเริ่มคิดแบบนี้กันตั้งแต่เมื่อไหรมันคงสะสมมาโดยตลอดเวลาที่เขาและอีกฝ่ายรู้จักกันหรืออาจจะนานกว่านั้นอาจจะเป็นตั้งแต่ตอนได้พบกันครั้งแรกก็เป็นไปได้
"อะ.. เจอแล้ว"หยิบกระต่าย 2 ตัวออกมากระต่ายตัวที่ 1 เป็นตัวสีดำมีผ้าผูกผมสีแดงหอยอยู่ตรงใบหูส่วนอีกตัวเป็นตัวเจ้าตัวสีขาวมีผ้าคาดหน้าผากลายเมฆาทั้งสองตัวมีบางอย่างที่เหมือนกันซึ่งก็คือผ้าเห็นได้ชัดมากว่าคนที่ทำผ้าพวกนี้ขึ้นมาเองเป็นเจ้าตัวเพราะลายเส้นผ้าไม่ค่อยสม่ำเสมอและยิ่งเป็นผ้าคาดลายเมฆาตรงที่เป็นส่วนลายเมฆายิ่งบูดเบี้ยวไม่เป็นรูปทรงแต่ถ้ามองจากที่ไกลๆก็ยังมองออกอยู่ว่าเป็นผ้าคาดลายเมฆาแต่ถ้ามองใกล้ๆก็จะเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ลายเมฆาเป็นแน่แท้และยังมีหน้ามายิ้มอีก
ข้าถอนหายใจมองกระต่ายทั้งสองตัวในมือเว่ยอิง'ทำไมถึงได้ซุกซนไม่เปลี่ยน'คิดในใจด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ
"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงเรียบ"เจ้าไปเอากระต่ายพวกนี้มาจากที่ใด"ดวงตาจับจ้องไปยังผ้าผูกผมสีแดงและผ้าคาดหน้าผากลายเมฆา
'ลายเส้นบิดเบี้ยวเช่นนั้น... นอกจากเจ้าแล้วจะมีใครทำได้'ข้าคิดในใจเพราะถ้าไม่ใช่คนที่ทำผ้าห่วยก็คงเพิ่งเริ่มทำได้ไม่นานนัก
"แล้วทำไมถึงไม่พักผ่อนให้เพียงพอ"ข้าถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง"ดื้อรั้นเช่นนี้... ไม่สบายขึ้นมาจะทำเช่นไร"ข้าเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
" ข้าไม่เป็นอะไรหรอกน่าหลานจ้าน"ยิ้มหวาน"ส่วนกระต่าย 2 ตัวนี้ข้าไปเจอมันอยู่ที่ป่าหลังเขาอวิ๋นเซินปูฉือฉู่แค่นั้นและ"หน้าเศร้าลงทันตาเห็น" เพราะพรุ่งนี้ข้าต้องกลับอวิ๋นเมิ่งแล้วกลัวเจ้าเหงาข้าเลยให้กระต่ายพวกนี้แก้เหงาให้เจ้าแทนข้า"เจ้าทำหน้าเศร้าอีกแล้ว
ข้าขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานของเว่ยอิง'รอยยิ้มเช่นนี้... ข้าไม่เคยเบื่อเลย'คิดในใจด้วยความอ่อนใจ
แต่พอได้ยินว่าเจ้าจะต้องกลับอวิ๋นเมิ่ง หัวใจข้าก็หนักอึ้งขึ้นมาทันที"อวิ๋นเมิ่ง..."ข้าทวนคำเบาๆ"เจ้าจะกลับไปนานแค่ไหน"ข้าถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้เป็นปกติ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เว่ยอิงอย่างไม่ละสายตา
"แล้วเหตุใดถึงไม่บอกข้าก่อน"ข้าถามต่อด้วยความรู้สึกน้อยใจ"ข้า..."ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง"ข้าจะคิดถึงเจ้า"ข้ากล่าวออกมาในที่สุด
'คำพูดเหล่านี้... ข้าไม่เคยเอ่ยกับผู้ใดมาก่อน'ข้าคงคิดถึงเจ้ามากแน่ๆเพราะถ้าไม่มีเจ้ามาคอยวนเวียนอยู่รอบตัวข้าก็คงรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่างแน่ๆ
"หลานจ้าน เจ้า!!!!"ตกใจมาก"555555+ ข้าไม่เคยคิดเลบนะว่าพี่รองหลานจะคิดถึงข้าด้วย"ยิ้มแย้ม" ข้าต้องกลับอวิ๋นเมิ่งอาจจะตลอดชีวิตก็ได้เพราะนี้ก็ผ่านมา 3 เดือนแล้วที่ข้าเล่าเรียนจากอวิ๋นเซินปูฉือฉู่ สำนักของเจ้าเปิดให้ศิษย์เล่าเรียนได้แค่เพียง 3 เดือนมิใช่รึ"เสียงเบา
ข้าเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อได้ยินเว่ยอิงหัวเราะ'ข้าแสดงออกมากเกินไปเช่นนั้นหรือ'ใบหูร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย
"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงต่ำ"อย่าได้ล้อข้าเล่น"ข้าพยายามควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติ แต่เมื่อได้ยินว่าเจ้าอาจจะต้องกลับอวิ๋นเมิ่งตลอดชีวิต หัวใจข้าก็ราวกับถูกบีบรัด
"ตลอดชีวิต..." ข้าทวนคำเบาๆ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เว่ยอิงอย่างไม่ละสายตา"เจ้า..."ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง"เจ้าจะทิ้งข้าไปเช่นนั้นหรือ"ข้าถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
'ข้าไม่เคยรู้สึกอ่อนแอเช่นนี้มาก่อน'ไม่เคยรู้สึกแต่เพราะมีเจ้าข้าถึงได้รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอลงมากจริงๆรู้สึกเป็นตัวเองมากขึ้นร้องไห้ได้ยิ้มได้มีความสุขได้มากยิ่งขึ้นทุกอย่างเป็นเพราะเจ้า เว่ยอิง
"หลานจ้าน!!!!"ตกใจมาในคำพูดของอีกฝ่าย"ทิ้งเทิ้งอะไรกันเล่า ข้ากับเจ้าก็เป็นเพียงแค่สหายเท่านั้นเองมิใช่รึ เจ้าอย่าทำอย่างกับข้าไปพรากพรมจันทร์เจ้าแล้วทิ้งเจ้าไปสิ"ถอนหายใจ
"ไม่เอาน่าหลานจ้าน ยังไงสักวันก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้วมั้ยเล่า อาจจะเป็นตอนงานชุนุมเซียนก็ได้ รึไม่ถ้าเจ้าคิดถึงข้าเจ้าก็สมารถมาหาข้าที่อวิ๋นเมิ่งได้มิใช่รึๆ"เจ้าเสนอความคิด
" อย่าทำตัวอ่อนแอเช่นนั้นสิหลานจ้านที่ข้ารู้จักน่ะไม่อ่อนแอเช่นนี้หรอนะออกจะเย็นชา สงบนิ่ง ทำตามกฎ สุภาพเรียบร้อย อาจจะเป็นภูเขาน้ำแข็งเลยก็ได้เพราะว่าเจ้าไม่เคยอ่อนไหวกับอะไรเลย ไม่เคยอ่อนแอ ไม่เคยพูดจาอ่อนหวาน แต่คำพูดเมื่อกี้ของเจ้าทำเอาข้าเกือบหัวใจวายตายได้เลยนะหลานจ้าน"ยิ้มร่าเริง
ข้าเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินคำพูดของเว่ยอิง'สหาย... เพียงแค่สหายเท่านั้นหรือ'ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วอก
'ทั้ฃๆที่เมื่อกี้เจ้าพึ่งบอกรักข้าไปเองเนี้ยนะ'เจ็บกายสามารถรักษาได้แต่การเเจ็บที่ใจแม้ว่าจะมียาดีอะไรก็ไม่สามารถรักษาได้หรอก
"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"เจ้า..."ข้าไม่รู้จะพูดอะไรออกไป คำพูดของเจ้า... ราวกับมีดกรีดลงกลางใจ แต่เมื่อได้ยินเจ้าบอกว่าข้าสามารถไปหาเจ้าที่อวิ๋นเมิ่งได้ ความหวังก็ริบหรี่ขึ้นมาในใจ
"อวิ๋นเมิ่ง..." ข้าทวนคำเบาๆ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เว่ยอิงอย่างแน่วแน่"ข้า..."ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง"ข้าจะไป"ข้ากล่าวออกมาด้วยความมุ่งมั่น
'ไม่ว่าอย่างไร... ข้าก็จะไปหาเจ้า'ข้าคิดในใจด้วยความุ่งมั่นเพราะข้าจะไม่ยอมให้เจ้าไปยังไงล่ะเพราะว่าเขาฟังควาคิดด้านลบพวกนั้นเขาทำลายเรือที่จะพาอีกฝ่ายกลับอวิ๋นเมิ่งไปหมดแล้วที่เขาถามเพราะจะทำเป็นไม่รู้เรื่องเพราะจะไม่ให้อีกฝ่ายสงสัยเขาได้ว่าทำไมเรือที่จะพากลับถึงพังหมดแบบนี้
"ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไปไหน"ข้ากระซิบ'ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ต้องการข้า... ข้าก็จะอยู่ข้างๆเจ้า'เพราะว่าข้าจะทำให้เจ้ารักข้าจนมิอาจถอนตัวได้
"หลานจ้าน!!!!"ตกใจมากๆจนตาเบิกโต"ไยเจ้าถึงทำอย่างกับข้าเป็นภรรยาเจ้าที่ขอแยกกันอยู่แต่เจ้าไม่ยินยอมกันเล่า"ยิ้มขำๆ
ข้าเงยหน้าขึ้นมองเว่ยอิง'ภรรยา... คำคำนี้ช่างไกลเกินเอื้อม'ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย
"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"เจ้า..."ข้าไม่กล้าสบตาเจ้า ความรู้สึกผิดแล่นริ้วไปทั่วร่าง"ข้า..."ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง
"ข้าขอโทษ"ข้ากล่าวออกมาในที่สุด'ข้าไม่ควรแสดงออกมากเกินไป'คิดในใจด้วยใจที่เจ็บช้ำ
"ข้า..."ข้าสูดหายใจเข้าลึกๆ"ข้าเป็นห่วงเจ้า"ข้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง"ข้าไม่อยากให้เจ้าจากข้าไป"ข้ากระซิบ
'ความรู้สึกเหล่านี้... ข้าไม่เคยบอกใครมาก่อน'คิดในใจด้วยความสมเพชตัวเอง'แต่กับเจ้า... ข้าไม่อาจเก็บซ่อนมันไว้ได้'
"เออ.. หลานจ้าน เจ้าจะขอโทษอันใด เจ้าไม่ผิดสักหน่อยที่จะเป็นห่วงข้าที่เป็นสหายของเจ้า"ยิ้มพร้อมกับลูบหัวอีกฝ่าย
" หลานจ้านบางครั้งข้าก็คิดนะว่าเจ้าในตอนนี้เหมือนหมาน้อยมากตอนที่เจ้าของบอกว่าจะไม่อยู่แล้วเจ้าไม่อยากให้ข้าไปจากเจ้าน่ะ 55555+" หัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูสุดๆ
ข้ารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเว่ยอิงลูบหัวข้า'สัมผัสนี้... ช่างอบอุ่น'ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง
"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"เจ้า..."ข้าไม่รู้จะพูดอะไรออกไป แต่เมื่อได้ยินเจ้าบอกว่าข้าเหมือนหมาน้อย ข้าก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
"หมาน้อย..."ข้าทวนคำเบาๆ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เว่ยอิงอย่างไม่พอใจ"ข้า..."ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง"ข้าไม่ใช่หมา"ข้ากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
'ข้าเป็นหลานจ้าน... หาใช่หมาน้อยไม่'คิดในใจด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจและกลัวว่าอีกฝ่ายจะมงเขาเป็นหมาน้อยย่างที่อีกฝ่ายพูดจริง
'แต่ถึงกระนั้น... ข้าก็ไม่อยากให้เจ้าจากข้าไป'คิดในใจด้วยความรุู้สึกเกลียดตัวเองว่าทำไมถึงไม่พูดสิ่งที่อยู่ในใจนี้ให้อีกฝ่ายได้รับรู้
"โอ้ยยยย 55555+ หลานจ้าน!! เจ้า!!!"หัวเราะมากไปจนต้องกุมท้องเอาไว้"ข้าแค่เปรียบเทียบเฉยๆแต่นี้เจ้ากลับคิดจริงๆหรือว่าข้ามองเจ้าเป็นหมาน้อยน่ะ แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"หายใจไม่ทันการหัวเราะจึงหยุดหัวเราะแต่ไม่วายยิ้มขำๆให้อีกฝ่าย
"เจ้าคือมนุษย์ เจ้าชื่อหลานจ้าน เจ้าเป็นคน และเจ้าก็เป็นสหายของข้าด้วย ข้ารู้ๆ อุฟ คิก คิก คิก"แต่ไม่วายหลุดหัวเราะออกมา
ข้าถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นเว่ยอิงหัวเราะจนท้องแข็ง'เจ้าคนนี้นี่...'ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย
"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"เจ้า..."ข้าไม่รู้จะพูดอะไร
"หลานจ้าน เจ้ากับข้า ยังเป็นสหายกันอยู่ใช่หรือไม่"สีหน้าจริงจัง"แม้ข้าจะกลับอวิ๋นเมิ่งไปแล้วเจ้ากับข้าก็ยังเป็น"สูดหายใจเข้าลึกๆ"สหายกันใช่หรือไม่ใช่"เสียงเบา
ข้าเงยหน้าขึ้นมองเว่ยอิงด้วยความตกใจ'สีหน้าจริงจังเช่นนี้... ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน'หัวใจข้าเต้นแรงขึ้น
"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"เจ้า..."ข้าไม่รู้ว่าเจ้าต้องการอะไร แต่เมื่อได้ยินคำถามของเจ้า ข้าก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาในใจ
"สหาย..."ข้าทวนคำเบาๆ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เว่ยอิงอย่างแน่วแน่"ใช่"๑ข้ากล่าวออกมาด้วยความหนักแน่น"ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ใด... เจ้าก็ยังคงเป็นสหายของข้า"ข้ากระซิบ
'ถึงแม้ว่าข้าจะต้องการมากกว่านั้น... ข้าก็จะเก็บมันไว้ในใจ'เก็บเอาไว้ใใจๆอีกครั้งเพราะเขาต้องแกล้งเสแสร้งแผนการของเขาถึงจะสำเร็จ
'ขอเพียงแค่ได้อยู่เคียงข้างเจ้า... ข้าก็พอใจแล้ว'พอใจแล้วจริงๆ แต่มันยังไม่เพียงพอ ก็มนุษย์เรามีถ้ามีความต้องการมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งอยากได้ไว้ในการครอบครองมากเท่านั้น
'"อ่าาาาา ข้ารักเจ้าจริงๆหลานจ้าน"กระโดดกอดอีกฝ่าย"ข้าว่าแล้วว่าเจ้ากับข้ายังเป็นสหายกันอยู่" ยิ้มร่าเริงแต่ภายในมันช่างปวดร้าว
'ข้าหวังอะไรอยู่ หวังให้เจ้ารักข้าแบบคู่ครอง หวังให้เจ้ารั้งข้าไว้ แต่เจ้ากลับปล่อยข้าไป หนำซ้ำความสัมพันธ์ของเราที่ผ่านมาเจ้ามองมันเปฤ็นเพียงแค่ฃความสัมพันธ์ของสหายหรอกรึ)'คิดในใจด้วยความเจ็บปวด
ข้ารู้สึกตกใจเมื่อเว่ยอิงกระโดดเข้ามากอดข้า'สัมผัสนี้... ช่างอบอุ่นและคุ้นเคย'หัวใจข้าเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา
"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"เจ้า..."ข้าไม่รู้จะทำอย่างไร แต่เมื่อได้ยินเจ้าบอกว่ารักข้า ความสุขก็เอ่อล้นอยู่ในใจ"ข้า..."ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง"ข้าก็..."ข้าไม่กล้าพูดคำนั้นออกไป
'ความรู้สึกของข้า... มันมากเกินกว่าคำว่าสหาย'คิดในใจด้วยความรู้สึกสมเพชตัวเองอีกครั้ง'แต่ข้าไม่กล้าที่จะเอ่ยมันออกมา'คิดในใจด้วยความรู้สึกเจ็บปวด
'ข้ากลัว... กลัวว่าเจ้าจะไม่ต้องการมัน'ข้ากลัวกลัวว่าเจ้าจะไม่ต้องการความรักของข้าหากข้าแสดงออกว่ารักเจ้าตั้งแต่แรกเจ้าก็คงไม่ต้องจากข้าไปใช่รึไม่
'ข้ากลัว... กลัวว่าเจ้าจะจากข้าไป'ข้ากลัวว่าเจ้าจะจากข้าไปแบบไมิมีวันย้อนกลับข้าขอโทษเว่ยอิงข้ารู้ว่าข้านั้นมันเห็นแก่ตัว
'แต่ถึงกระนั้น... ข้าก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองได้'ไม่อาจปฏิเสธได้จริงๆว่าช้ามันทั้งโลภมากและเห็นแก่ตัวมากเพียงไร
'ข้ารักเจ้า... เว่ยอิง'แต่ถึงกระนั้นข้าก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าข้ารักเจ้ามากเพียงใดถ้าเกิดว่าเ้ารู้ว่าข้าทำอะไรเพื่อเจ้าไปบ้างเจ้าก็คงเกลียดข้ามากเป็นแน่แท้
"อ่าาาาา ข้าลืมไปได้ยังไงว่าข้าจะต้องกลับไปเก็บของกับเจียงเฉิงนะ ป่านนี้แล้วมิใช่ว่าเจียงเฉิงจะโกรธข้าเป็นฟืนเป็นไฟอยู่น ข้าไปก่อนนะหลานจ้าน"ยิ้มหวานแต่ในใจเจ็บปวดรวดร้าวเป็นอย่างมากและเตรียมเดินออกไป
'รั้งข้าไว้สิหลานจ้าน ถ้าเจ้ารั้งข้าไว้ ข้าก็จะอยู่กับเจ้าที่นี้ไม่ว่าจะในสถานะใดก็ได้ทั้งนั้น แต่ตอนนี้ข้าขอให้เจ้ารั้งข้าไว้ ้าขอล่ะ'ข้าไม่อยากไป ข้าไม่อยากไปจากเจ้าเลยนะ หลานจ้าน
...****************...
ข้าจับจ้องไปที่เว่ยอิงอย่างไม่ละสายตา'เจ้ากำลังจะไปจากข้าอีกแล้วหรือ'หัวใจข้าหนักอึ้งจนแทบจะขยับไม่ได้
"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"รอ..."ข้าพยายามรวบรวมความกล้า"รอเดี๋ยว"ข้ากล่าวออกมาในที่สุด ข้าก้าวเข้าไปขวางหน้าเจ้า ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เจ้าอย่างแน่วแน่
"ข้า..."ข้าสูดหายใจเข้าลึกๆ"ข้ามีเรื่องอยากจะบอกเจ้า"ข้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
'ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะตอบรับอย่างไร... แต่ข้าไม่อาจเก็บมันไว้ได้อีกต่อไป'ไม่อาจเก็บไว้ได้อีกต่อไปแล้วจริงๆ
'ข้ารักเจ้า... เว่ยอิง'และไม่มีอะไรจะชัดเจนไปกว่าคำคำนี้อีกแล้ว ข้ารักเจ้าเว่ยอิง เป็นแค่คำง่ายๆที่ข้าไม่อาจมีความกล้าพอที่จะบอกเจ้า
'และข้าไม่อยากให้เจ้าจากข้าไป'ไม่มีวันที่เจ้าจะจากข้าไปได้เพราะแผนการของข้ามันสมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว
"มีอะไรหรือ หลานจ้าน ข้ายิ่งรีบๆอยู่น่ะ ช่วยพูดออกมาแบบรวบรัดได้มั้ย"ยิ้มแห้งๆ
ข้าเม้มปากแน่นเมื่อเห็นรอยยิ้มแห้งๆของเว่ยอิง'เจ้ากำลังจะไปจากข้าจริงๆหรือ'ความกลัวกัดกินหัวใจข้า
"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"ข้า..."ข้าไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร มือของข้าสั่นเทาเล็กน้อย"ข้า..."ข้าสูดหายใจเข้าลึกๆ
"หลานจ้าน เจ้าเป็นอะไรไป"จับมืออีกฝ่ายที่กำลังสั่นอย่างเห็นได้ชัด"ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรน่ะ หลานจ้าน ข้าอยู่นี้ ข้าอยู่นี้แล้ว เจ้าสามารถพูดกับข้าได้น่ะหลานจ้าน"ยิ้มหวาน
ข้ารู้สึกอบอุ่นเมื่อเว่ยอิงจับมือข้า'สัมผัสนี้... ช่างอ่อนโยน'ความกลัวในใจข้าค่อยๆจางหายไป
"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"ข้า..."ข้าสบตาเจ้า ดวงตาของเจ้า... เต็มไปด้วยความห่วงใย"ข้า..."ข้ารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี"ข้ารักเจ้า"ข้ากล่าวออกมาในที่สุด
'คำพูดเหล่านี้... ข้าเก็บมันไว้ในใจมานานแสนนาน'และในที่สุด ข้าก็จะได้ไม่ต้องเก็บมันไว้คนเดียวอีกต่อไปแล้ว ข้ารักเจ้าเว่ยอิง รักมานานแล้วด้วย
'และในที่สุด... ข้าก็ได้เอ่ยมันออกมา'สักทีนานแล้วที่ข้าเก็บคำพูดเหล่านี้ไว้ในใจข้า
'ข้ารักเจ้า... เว่ยอิง'สิ่งที่ชัดเจนที่สุดก็คือ ความรักภายในดวงตาของข้า เจ้าเองก็รักข้าใช่มั้ยเว่ยอิง ได้โปรดเถอะ
'และข้าหวังว่าเจ้าจะรู้สึกเช่นเดียวกับข้า'ว่ามันจะแน่นอนที่สุด เท่าที่ข้าจะบอกกับเจ้าว่า ข้ารักเจ้ามากเท่าไหน
"หลานจ้าน!!!! เจ้า!!!!"ตกใจมาก'ทำไมข้าไม่เคยรับรู้สึกของเจ้าเลยนะหลานจ้าน ทั้งๆที่เจ้าแสดงออกภายในดวงตาชัดมากแท้ๆ'ทำไมกันหรือข้ามันโง่มากขนาดนั้นเลยรึ
"ข้าเอง"เอ่ยเสียงเบาและก็ชงักค้างอยู่กับที่และไม่มีคำพูดใดออจากปากอีกเลย*ข้าเองก็"หลังจากรวบรวลมหายใจอยู่นานให้มันนิ่งสนิทและรวบรวมความกล้าด้วยก่อนจะเอ่ยพูดออกมาแต่ก็จำเป็นต้องสดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเจียงเฉิงแววมาแต่ไกล
ข้ารู้สึกตื่นเต้นเมื่อเว่ยอิงตกใจกับคำสารภาพของข้า'เจ้า... จะรู้สึกเช่นเดียวกับข้าหรือไม่'หัวใจข้าเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา
แต่เมื่อได้ยินเจ้าเอ่ยคำว่า "ข้าเองก็..."ความหวังก็ริบหรี่ขึ้นมาในใจ
'เจ้า... ก็รักข้าเช่นกันหรือ'เมื่อกี้ข้าไม่ได้ถามให้แน่ใจว่าเจ้ารักข้าแบบไหนแต่คราวนี้ข้าต้องถามให้แน่ใจในเมื่อตอนนี้เจ้าอยู่กับข้า
แต่แล้วเสียงของเจียงเฉิงก็ดังแทรกขึ้นมาความสุขของข้าก็พลันมลายหายไป
'เจ้า... จะต้องไปจากข้าอีกแล้วหรือ'ข้ากำมือแน่นความโกรธและความโหดร้ายสุมอยู่ในอก
'ข้าไม่อยากให้เจ้าไป'ไม่เอา ไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากอยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว
'แต่ข้าก็ไม่อาจเหนี่ยวรั้งเจ้าไว้ได้'ไม่อาจทำให้เจ้าอยู่กับข้าไปได้ตลลอดไป
'เพราะข้ารู้... ว่าเจ้ามีสิ่งที่ต้องทำ'และสิ่งนั้นก็สำคัญและยิ่งใหญ่มาก
'และข้า... ก็ต้องปล่อยเจ้าไป'ใช้ชีวิตให้ดีกว่าเดิมเพราะว่าข้ารักเจ้าจึงต้องเจ็บ ก็เพราะว่าข้ารักเจ้าจึงต้องปล่อยมือจากเจ้าไป
'แต่ถึงกระนั้น... ข้าก็จะรอ'รอให้เจ้ากลับมา รอให้เจ้าหันมามองข้างหลัง รอให้เจ้าหันมามองข้าคนนี้ท่อยู่ข้างหลังเจ้ามาโดยตลอด
'ข้าจะรอวันที่เจ้ากลับมา'ถ้าเต่ากลับมาข้าจะขังเจ้าไว้และไม่ให้เจ้าหนีจากข้าไปไหนได้อีกตลอดไป ถ้าหากเจ้าเป็นนกท่โหยหาการบินข้าก็จะยอมจำใจหักปีกมันลง หากเป็นมนุษย์ที่โหยหาอิสระภาพเขาก็จะยอมสร้างกรงขังเพื่อขังเขาไว้
'และในวันนั้น... ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไปไหนอีก'ตลอดการ เพราะดวงอาทิตย์และแสงจันทร์ เว่ยอู๋เซี่ยน ไม่จำเป็นต้องได้รับมันทั้งนั้นแล้ว
"อ่าาา เจียงเฉิง อาเฉิง"เสียงเบามากจนแทบไม่ได้ยิน"หลานจ้าน ข้าไปก่อนน่ะ"ยิ้มหวาน"ข้ารักเจ้าน่ะ หลานจ้าน"กระโดดกอดอีกฝ่ายแน่นๆหนึ่งทีก่อนจะค่อยๆปล่อยกอดก่อนที่เอ่ยออกมาเหมือนเสียงกระซิบที่ให้หลานจ้านได้ยินเพียงคนเดียว
'ข้าไม่รู้หรอกน่ะว่า เจ้ารักข้าแบบไหน อาจจะเป็นความรักในสหาย หรือรักแบบคนในครอบครัว หรือรักในฐานะคู่ครอง แต่ข้าก็ดีใจน่ะ ที่เจ้ารักข้าไม่ว่าจะในฐานะใดก็ช่างมันเถอะ'คิดออกมาด้วบความคิดในแง่ลบสุดๆ
ข้ารู้สึกเจ็บปวดเมื่อเว่ยอิงเรียกหาเจียงเฉิง'เจ้า... จะไปจากข้าแล้วจริงๆหรือ'แต่เมื่อได้ยินเจ้าบอกว่ารักข้าความสุขก็เอ่อล้นอยู่ในใจอีกครั้ง
'เจ้า... ก็รักข้าเช่นกันหรือ'ข้ากอดเจ้าตอบสัมผัสนี้... ช่างอบอุ่นและแสนหวาน
"เว่ยอิง..."ข้ากระซิบ"ข้ารอเจ้า"ข้าจะรอวันที่เจ้ากลับมาไม่ว่านานแค่ไหน... ข้าก็จะรอ เพราะข้ารู้... ว่าเจ้าจะต้องกลับมา และในวันนั้น... ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไปไหนอีก
"ข้ารักเจ้า... เว่ยอิง'" เอ่ยกระซิบคำเดิมราวกับจะย้ำเตือนความรักของเขาเอง
'และข้าจะรักเจ้าตลอดไป'ชั่วนิรันด์ ที่ข้าและเจ้่าจะมีชีวิตอยู่กัันไปตราบนานเท่านาน
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
