ความเย็นเยียบยะเยือกเกาะกุมหัวใจไร้ความรู้สึกของ ดร. อคิน ไซเรน นักวิทยาศาสตร์ผู้ซึ่งมอบชีวิตทั้งชีวิตให้กับการไขรหัสลับแห่งจักรวาล ณ ศูนย์วิจัยอันล้ำสมัยใจกลางมหานครไซเบอร์พังค์ แสงสีสังเคราะห์จากจอภาพนับร้อยสาดส่องบนใบหน้าเคร่งขรึมที่ปราศจากร่องรอยของอารมณ์ใดๆ ดวงตาคมกริบดุจใบมีดจ้องมองข้อมูลนับอนันต์ที่ไหลเลื่อนบนแผงควบคุม ปฏิกิริยาควอนตัม, พันธุวิศวกรรมเหนือจินตนาการ, และทฤษฎีสัมพัทธภาพขั้นสูง คือภาษาที่เขาคุ้นเคยยิ่งกว่าคำทักทายจากเพื่อนมนุษย์ ความผูกพันเดียวที่เขามีคือสมการและตัวเลข โลกภายนอกเป็นเพียงสิ่งรบกวน เสียงของเพื่อนร่วมงานเป็นเพียงคลื่นแทรกซ้อนในสมองกลไกอันซับซ้อนของเขา

ทว่า ความสงบเย็นนั้นก็พลันถูกทำลายด้วยเพลิงอัคคีและแรงระเบิดมหาศาล ศูนย์วิจัยที่เคยเป็นเหมือนวิหารแห่งความรู้กลายเป็นนรกโลกันตร์ในชั่วพริบตา ดร.อคินสัมผัสได้ถึงความร้อนแผดเผา แรงอัดกระแทกราวกับถูกบดขยี้ และความมืดมิดที่กลืนกินทุกสิ่งสติสัมปชัญญะสุดท้ายของเขาดับวูบไปพร้อมกับเสียงกัมปนาทที่กึกก้อง

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ความรู้สึกแรกที่ประดังเข้ามาไม่ใช่ความเจ็บปวด แต่เป็นความแปลกประหลาด แสงอาทิตย์สีทองส่องกระทบใบหน้าอย่างอบอุ่น ไอเย็นจากผืนหญ้าชื้นสัมผัสผิวกาย บรรยากาศบริสุทธิ์จนแทบสำลัก ไม่มีกลิ่นควันสังเคราะห์ ไม่มีเสียงหวีดหวิวของยานยนต์บินได้ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือทิวทัศน์เขียวขจีของป่าไม้โบราณ ยอดเขาสูงเสียดฟ้า และสายน้ำใสไหลริน ดร.อคินพบว่าตนเองนอนอยู่บนพื้นดินที่ไม่คุ้นเคย ร่างกายบอบช้ำแต่กลับไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดเฉียบพลันเหมือนถูกสะกดเอาไว้

รอบกายไม่มีซากปรักหักพังของห้องแล็บ ไม่มีเทคโนโลยีล้ำสมัย มีเพียงธรรมชาติอันดิบเถื่อนและเงียบสงัด เขาถูกส่งมายังสถานที่ที่ไม่รู้จัก โลกที่ไม่เคยปรากฏในฐานข้อมูลใดๆ โลกที่กฎเกณฑ์ทางวิทยาศาสตร์ที่เขาเคยยึดมั่นอาจใช้ไม่ได้อีกต่อไป

ความเย็นชาที่เคยปกคลุมจิตใจเริ่มสั่นคลอนเล็กน้อย ความว่างเปล่าถูกแทนที่ด้วยความไม่แน่นอน เขา นักวิทยาศาสตร์ผู้ไม่เคยต้องพึ่งพาใคร บัดนี้ต้องเผชิญหน้ากับความไม่รู้ในโลกที่ไม่คุ้นเคย สัญชาตญาณดิบกระตุ้นให้เขาต้องเอาชีวิตรอด ทักษะเดียวที่เขามีคือความรู้ทางวิทยาศาสตร์อันมหาศาลที่สั่งสมมาทั้งชีวิต มันอาจเป็นอาวุธเดียวที่จะนำพาเขาผ่านพ้นความท้าทายในโลกต่างมิติแห่งนี้

การเดินทางเพื่อความอยู่รอดของนักวิทยาศาสตร์ผู้เย็นชาในโลกแฟนตาซีอันโหดร้ายเพิ่งเริ่มต้นขึ้น.......

สัญชาตญาณของการอยู่รอดนำทาง ดร.อคินสำรวจสภาพแวดล้อมรอบกายอย่างละเอียด เขาใช้ความรู้ด้านชีววิทยาและเคมีวิเคราะห์พืชพรรณที่ไม่คุ้นตา แยกแยะสิ่งที่กินได้และสิ่งที่อาจเป็นพิษ สร้างเครื่องมืออย่างง่ายจากกิ่งไม้และหินเหล็กไฟเพื่อก่อไฟและความอบอุ่น หลักการทางฟิสิกส์ช่วยให้เขาสร้างที่พักพิงชั่วคราวจากวัสดุธรรมชาติ การไร้ซึ่งเทคโนโลยีทำให้เขาต้องพึ่งพาสัญชาตญาณและหลักการพื้นฐานที่ถูกมองข้ามไปในโลกที่เคยอยู่

เขาพบร่องรอยของสิ่งมีชีวิตอื่นที่ไม่ใช่มนุษย์ รอยเท้าขนาดใหญ่บนพื้นดิน ขนสัตว์ประหลาดที่ติดอยู่ตามพุ่มไม้ และเสียงร้องก้องกังวานในยามค่ำคืน บ่งบอกถึงอันตรายที่ซุ่มซ่อนอยู่ทุกหนแห่ง ความเย็นชาที่มีอยู่ในตัวกลับกลายเป็นเกราะป้องกันความหวาดกลัว เขาคิดอย่างเป็นเหตุเป็นผล วิเคราะห์ความเสี่ยง และวางแผนรับมืออย่างรอบคอบ ราวกับกำลังแก้ไขสมการที่ซับซ้อน

ในการหาอาหาร เขาได้พบกับสิ่งมีชีวิตคล้ายกวางแต่มีเกล็ดแข็งปกคลุมตัว ดร.อคินสังเกตพฤติกรรมของมัน ศึกษาจุดอ่อน และใช้ความรู้เรื่องกลศาสตร์สร้างกับดักอย่างง่ายเพื่อจับมันเป็นอาหารมื้อแรก เลือดอุ่นๆ ที่ไหลทะลักออกมาไม่ได้สร้างความสะเทือนใจใดๆ ให้กับเขา มันเป็นเพียงสารอาหารที่จำเป็นต่อการอยู่รอด เช่นเดียวกับการทดลองในห้องแล็บ ที่ซึ่งชีวิตเป็นเพียงตัวแปรหนึ่งในสมการ

หลายวันผ่านไป ดร.อคินเริ่มปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ เขาสร้างเครื่องมือที่ซับซ้อนขึ้นจากทรัพยากรธรรมชาติ เรียนรู้ทิศทางจากดวงอาทิตย์และดวงดาวที่ไม่คุ้นเคย พัฒนาทักษะการล่าสัตว์และการป้องกันตัว ความเย็นชาของเขายังคงอยู่ แต่เริ่มมีประกายแห่งความมุ่งมั่นในการเอาชีวิตรอดเข้ามาแทนที่ เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ หรือจะมีหนทางกลับไปหรือไม่ แต่สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการอยู่รอดในโลกที่ไม่คุ้นเคยนี้

ในขณะที่ดร.อคินกำลังสำรวจพื้นที่ใกล้ลำธาร เขาได้ยินเสียงต่อสู้แว่วมาตามลม เมื่อเข้าไปใกล้จึงพบกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังถูกโจมตีโดยสิ่งมีชีวิตคล้ายหมาป่าขนาดใหญ่ที่มีขนสีดำสนิทและดวงตาสีแดงก่ำ พวกมันว่องไวและดุดัน ผู้คนกลุ่มนั้นดูเหมือนจะเป็นนักเดินทาง พวกเขามีอาวุธเป็นดาบและธนู แต่ดูเหมือนจะเสียเปรียบอย่างมาก

โดยไม่ลังเล ดร.อคินใช้ความรู้ด้านเคมีปรุงสารบางอย่างจากพืชที่เขาเก็บมา และขว้างมันไปยังกลุ่มสัตว์ร้าย สารนั้นไม่ได้มีฤทธิ์ร้ายแรงถึงชีวิต แต่มันส่งกลิ่นฉุนรุนแรงที่ทำให้สัตว์เหล่านั้นชะงักและถอยร่นไป นักเดินทางกลุ่มนั้นมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจระคนสงสัย

ผู้นำกลุ่มนักเดินทาง ซึ่งเป็นชายร่างกำยำมีรอยแผลเป็นบนใบหน้า เข้ามาทักทายดร.อคินด้วยท่าทีระแวดระวัง “ท่านเป็นใครกัน? และท่านใช้สิ่งใดโจมตีพวกมัน?”

ดร.อคินตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมเป็นนักเดินทางหลงทาง สิ่งที่ผมใช้คือสารสกัดจากพืชบางชนิด” เขาไม่ได้ให้รายละเอียดใดๆ เพิ่มเติมเกี่ยวกับตัวเอง

นักเดินทางกลุ่มนั้นยังคงมองเขาด้วยความสงสัย แต่ก็แสดงความขอบคุณที่เขาช่วยเหลือ พวกเขาแนะนำตัวเองว่ามาจากหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลนัก และกำลังเดินทางไปค้าขายในเมืองอื่น ผู้นำชื่อ บรัน เสนอให้ดร.อคินร่วมเดินทางไปด้วยกัน เพื่อความปลอดภัยและแลกเปลี่ยนความรู้

ดร.อคินพิจารณาข้อเสนอนั้นอย่างรอบคอบ การเดินทางคนเดียวในโลกที่ไม่รู้จักเต็มไปด้วยอันตราย การมีกลุ่มคนร่วมเดินทางอาจช่วยเพิ่มโอกาสในการรอดชีวิต และอาจทำให้เขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับโลกนี้มากขึ้น เขาจึงตกลงที่จะร่วมเดินทางไปกับพวกเขา

ระหว่างการเดินทาง ดร.อคินสังเกตวิถีชีวิตของผู้คนในโลกนี้ พวกเขาใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย พึ่งพาธรรมชาติ และมีความเชื่อในสิ่งศักดิ์สิทธิ์และเวทมนตร์ ซึ่งเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับโลกที่เขาเคยอยู่ เขาพยายามเก็บเกี่ยวข้อมูลทุกอย่างที่พบเห็น วิเคราะห์ความแตกต่างทางวัฒนธรรมและเทคโนโลยี

บรันและคนอื่นๆ ในกลุ่มเริ่มคุ้นเคยกับดร.อคินมากขึ้น แม้ว่าเขาจะยังคงเป็นคนเงียบขรึมและพูดน้อย แต่ความรู้และความสามารถในการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าของเขาก็เป็นประโยชน์อย่างมาก พวกเขาเริ่มมองเขาไม่ใช่แค่คนแปลกหน้า แต่เป็นเพื่อนร่วมเดินทางที่ไว้ใจได้