พระราชวังเมฆา
เงาเมฆาแห่งอดีต
ข้อความจาก ขันทีฝู
"คุณชายซวี่ โปรดตามกระหม่อมมาเพคะ...ท่านอ๋องรอรับการเข้าเฝ้าอยู่ ณ ศาลาวังเมฆา"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"ขอถามได้หรือไม่ ท่านอ๋อง...เขาเป็นคนเช่นไร?"
ขันทีฝู
"ท่านอ๋อง...เงียบเย็นเหมือนภูผา หากแต่ลึกล้ำราวห้วงทะเล ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้ว่าทรงคิดสิ่งใดในใจ...ขอรับ"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"แล้วเหตุใด ข้าจึงต้องมาอยู่ที่นี่...วังที่ห่างจากนครหลวงถึงห้าวันทาง?"
ขันทีฝู
(เงียบไปชั่วครู่)
"...เพราะท่านคือ ‘ของขวัญ’ ที่ราชสำนักส่งมาคลายเหงาพระองค์พะย่ะค่ะ"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"เข้ามา...ข้าได้ยินเสียงเจ้าอยู่หน้าประตูแล้ว"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"ขอถวายบังคมพะย่ะค่ะ ข้าน้อย ซวี่จิ่นเหยา"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"บุตรชายของไท่อ๋องซวี่เหยียน...แปลกนัก ข้ามิเคยได้ยินข่าวว่าท่านลุงมีบุตรชายเช่นเจ้า"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"ข้าน้อยเกิดจากภรรยาอนุ เพียงแต่...ไม่เคยถูกเอ่ยถึงต่อหน้าสาธารณชน"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
(หัวเราะเย็น ๆ)
"เจ้ามิใช่ของขวัญ แต่เป็นหมากบนกระดาน"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"หากกระหม่อมเป็นหมาก...ก็ขอยอมเป็นหมากไร้ค่า ที่ไม่มีใครควบคุมได้"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"เจ้ากล้าตอบเช่นนี้กับข้า? ข้าเคยเป็นองค์รัชทายาทของแผ่นดิน...เจ้าไม่กลัวข้าหรือ?"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"ข้ากลัว...แต่ข้ากลัวยิ่งกว่าคือการยืนอยู่โดยไม่มีตัวตนใด ๆ เลย"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"หึ...ดูเหมือนเจ้ามีความกล้ามากพอที่จะอยู่ในวังนี้ได้"
ซวี่จิ่นเหยา
(เขียนลงในไดอารี่ลับ)
"คืนแรกในวังเมฆา...ดวงจันทร์เย็นชาไม่ต่างจากพระองค์เลย
ดวงตาของเขา...แฝงแววอ่อนล้า แม้จะดูเข้มแข็งก็ตาม
"ข้าไม่รู้ว่า...เขาคืออสูรร้าย หรือคือบุรุษที่โดนทอดทิ้งกันแน่"
[วันรุ่งขึ้น ศาลากลางวัง]
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"เจ้าชอบชาหอมดอกเหมยหรือชาเย็นใบเฟิ่ง?"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"ข้าชอบชาที่รินให้โดยมีความรู้สึก...ไม่ใช่ตามหน้าที่"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
(วางถ้วยชาเบา ๆ)
"เช่นนั้น...วันนี้เจ้าจงอยู่เป็นเพื่อนข้า ดื่มชาด้วยกัน"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"เพียงดื่มชา...หรือเพื่อลองใจ?"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"ข้าไม่ไว้ใจใครในวังนี้...และเจ้า คือสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจที่สุด"
หลายวันผ่านไป ความใกล้ชิดค่อย ๆ ก่อตัว
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"พระองค์เคยเสียใจไหม...ที่บัลลังก์นั้นมิใช่ของพระองค์?"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"ทุกคนคิดว่าข้าโกรธที่เสียบัลลังก์
แต่ไม่มีผู้ใดรู้เลยว่า ข้า...เพียงแค่อยากให้เขารักข้าเหมือนเดิม"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"...เขา? พระองค์หมายถึง จักรพรรดิ?"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
(เงียบ)
"เขา...คือน้องชายที่ข้าเคยปกป้องด้วยชีวิต
แต่วันนี้ เขาส่งคนมาเฝ้าข้า...ราวกับข้าเป็นนักโทษในกรงทอง"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"ข้าไม่ใช่คนของเขา...และข้าไม่ใช่กรงของท่าน"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"แล้วเจ้าคืออะไรล่ะ...?"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"...ข้าคือคนที่ยืนข้างท่าน โดยไม่สนว่าโลกภายนอกจะว่าอย่างไร"
✒️ ซวี่จิ่นเหยา (ไดอารี่)
"อ๋องเซียนหลง...ข้าคิดว่า ข้าเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมพระองค์ถึงยังยืนหยัดอยู่ตรงนี้
ไม่ใช่เพราะแค้น...แต่เพราะหัวใจของท่านยังรอใครบางคนที่ไม่มีวันหวนกลับมาอีกแล้ว"
เงาอดีตใต้บัลลังก์หยก
[อดีต พระราชวังหลวง / เมื่อ 8 ปีก่อน]
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
"เจ้าหนีออกจากท้องพระโรงอีกแล้วนะ เจ้าไม่อยากเรียนขงจื๊อกับเหล่าซือหรือ?"
องค์ชายหย่งจิ่น (อนุชาฮ่องเต้ในอนาคต)
"ก็ข้าเบื่อ...ข้าสนุกกว่าตอนอยู่กับพี่"
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
(ยิ้มอ่อนโยน)
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
"นั่นเพราะเจ้าไม่รู้...ว่าทุกสิ่งที่ข้าเรียน เจ้าเองก็ต้องแบกรับในวันข้างหน้า"
องค์ชายหย่งจิ่น (อนุชาฮ่องเต้ในอนาคต)
"แต่ท่านจะได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้มิใช่หรือ?"
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
"ข้าขึ้นหรือไม่...ไม่สำคัญ
สำคัญคือเจ้าต้องอยู่ได้ แม้ในวันที่ไม่มีข้า"
[ห้องบรรทมรัชทายาท กลางดึก]
องค์ชายหย่งจิ่น (อนุชาฮ่องเต้ในอนาคต)
"ข้า...ฝันร้าย"
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
"มาเถอะ มาอยู่ข้างพี่"
(เปิดผ้าห่มให้)
"เจ้าฝันว่าอะไร?"
องค์ชายหย่งจิ่น (อนุชาฮ่องเต้ในอนาคต)
"...ฝันว่าพี่ถูกขังในวังเย็น
แล้วข้ากลายเป็นฮ่องเต้…แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย"
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
(ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนลูบผม)
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
"นั่นเป็นเพียงฝัน...ข้าไม่มีวันปล่อยให้เรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นจริง"
องค์ชายหย่งจิ่น (อนุชาฮ่องเต้ในอนาคต)
"ข้าไม่อยากขึ้นเป็นฮ่องเต้เลย
ข้าแค่อยากอยู่กับพี่...ตลอดไป"
[3 ปีต่อมา วันที่รัชทายาทถูกปลด]
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
"...ราชโองการ? ทรงปลดข้าจากตำแหน่งรัชทายาท?"
ขันทีใหญ่องค์เหนือหัว
"เป็นพระราชโองการจากองค์ฮ่องเต้เพคะ...พร้อมแต่งตั้ง ‘องค์ชายหย่งจิ่น’ เป็นรัชทายาทพระองค์ใหม่"
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
"...เขา? เขาทำเช่นนี้กับข้า?"
[ห้องโถงวังหลัง ค่ำวันนั้น]
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
"เจ้า...กล้าพูดกับข้าไหม ว่านี่ไม่ใช่แผนของเจ้า?"
องค์ชายหย่งจิ่น (อนุชาฮ่องเต้ในอนาคต)
(คุกเข่าลง)
องค์ชายหย่งจิ่น (อนุชาฮ่องเต้ในอนาคต)
"ข้า...ข้าทำเพื่อพี่
ถ้าข้าขึ้นบัลลังก์ได้ พี่จะปลอดภัย
ไม่มีใครในราชสำนักทำร้ายพี่ได้!"
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
"ปลอดภัย...ด้วยการแทงข้าจากด้านหลัง?"
องค์ชายหย่งจิ่น (อนุชาฮ่องเต้ในอนาคต)
"...เพราะข้าไม่อยากเสียพี่ไป
ถ้าพี่เป็นฮ่องเต้ พวกขุนนางจะไม่หยุด
พวกเขาจะทำให้พี่เป็นเพียงหุ่นเชิด แล้ววันหนึ่ง...พี่จะต้องตาย"
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
(ตาแดงขึ้น)
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
"เจ้าคิดว่า ข้ากลัวความตาย?
ไม่...ข้ากลัวเพียงสิ่งเดียว
คือการเสียเจ้าต่างหาก"
[เสียงพระราชโองการ เช้าวันถัดมา]
ขันทีหลวง ประกาศ
"ด้วยพระบรมราชโองการจากองค์จักรพรรดิ
ขอสถาปนาอดีตรัชทายาทหลงเหวินเซียน เป็น 'อ๋องเซียนหลง'
พร้อมเนรเทศไปประทับยังพระราชวังเมฆา มิให้เข้าราชสำนักอีกตลอดชีวิต"
องค์ชายหย่งจิ่น (อนุชาฮ่องเต้ในอนาคต)
(ยังไม่ขึ้นเป็นฮ่องเต้)
องค์ชายหย่งจิ่น (อนุชาฮ่องเต้ในอนาคต)
"...ข้าไม่ได้ต้องการบัลลังก์ ข้าแค่อยากให้พี่อยู่
แม้ต้องเกลียดข้า...ข้าก็ยอม"
เซียนหลง(องค์รัชทายาท)
"ลาก่อน...หย่งจิ่น"
[ตัดกลับมาปัจจุบัน พระราชวังเมฆา]
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"...พระองค์กำลังคิดถึงอดีตหรือ?"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"บางคืน...ความทรงจำมันห่มข้าหนาแน่นกว่าผ้าห่มเสียอีก"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
ถ้าการรักใครทำให้เจ็บปวด...แล้วพระองค์ยังรักเขาอยู่หรือไม่?"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
(นิ่งไปนาน ก่อนพึมพำ)
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"บางบาดแผล...แม้เวลาผ่านไปแค่ไหน มันก็ไม่ยอมหาย"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"แต่เจ้ารู้ไหม...สิ่งที่เจ็บกว่าการถูกหักหลัง
คือการต้องฝืนยิ้ม...ทั้งที่หัวใจตายไปนานแล้ว"
เมื่ออดีตมาเยือน
ขันทีฝู
"ท่านอ๋องขอรับ ข้าเพิ่งได้รับสารลับจากนครา...ทรงเสด็จ! ฮ่องเต้เสด็จ!"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
(วางถ้วยชาช้า ๆ)
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"เขา?...เขาจะมาทำไม"
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"บางที...อาจมาเพื่อพระองค์"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
(สายตาเย็นชา)
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"เจ้าไม่เข้าใจหรอก…เวลาเขามา สิ่งที่เหลือไว้ให้ข้ามักไม่ใช่คำพูด
แต่เป็นความทรงจำที่กัดกินทั้งคืน"
[ลานรับเสด็จ หน้าวังเมฆา]
ทหาร (นำเสด็จ)
"เปิดทาง! จักรพรรดิฮ่องเต้เสด็จ!"
หย่งจิ่น(จักรพรรดิฮ่องเต้)
"พี่...ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"แต่เจ้าเปลี่ยน...แม้แต่เสียงเรียกของเจ้ายังไม่เหมือนเดิม"
หย่งจิ่น(จักรพรรดิฮ่องเต้)
"ข้า...คิดถึงเจ้า"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"แปลกนัก คำว่า ‘คิดถึง’ ของจักรพรรดิ
ต้องใช้ราชโองการเนรเทศก่อนจึงจะรู้สึกเช่นนั้นหรือ?"
หย่งจิ่น(จักรพรรดิฮ่องเต้)
"...พี่จะไม่ให้ข้านั่งบ้างหรือ?"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"วังนี้ไม่มีบัลลังก์ เจ้าจะนั่งกับข้าก็ต้องนั่งบนหิน"
[เงียบงัน ใต้ต้นหลิวริมศาลา]
หย่งจิ่น(จักรพรรดิฮ่องเต้)
"พี่รู้ไหม...วันนั้น ข้าแทบหายใจไม่ออก
แต่ข้าต้องเลือก...ระหว่างพี่ กับบ้านเมือง"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"ข้าไม่เคยต้องการบ้านเมือง
ข้าแค่อยากมีเจ้าอยู่ข้าง ๆ
ข้าอยากให้อดีต…ยังเป็นปัจจุบัน"
หย่งจิ่น(จักรพรรดิฮ่องเต้)
"แต่บ้านเมืองไม่ยอมให้เราย้อนกลับอดีต...
และความรู้สึกบางอย่าง…ราชสำนักจะไม่มีวันยอมรับ"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
(นิ่ง ก่อนพูดช้า ๆ)
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"ข้าเคยรักเจ้า...ไม่ใช่ในฐานะน้องชาย
และเจ้าก็รู้"
หย่งจิ่น(จักรพรรดิฮ่องเต้)
"ข้ารู้...แต่ข้าเลือกจะลืม"
[จากเงียบ…กลายเป็นเสียงฝนโปรย]
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
(แอบมองจากเบื้องหลังม่าน)
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"...พวกเขาไม่ใช่แค่พี่น้อง
สิ่งที่อยู่ในสายตาของทั้งสองคน...คือสิ่งที่ข้าไม่เคยเห็นจากใคร"
[คืนวันเดียวกัน ห้องบรรทมของอ๋อง]
ซวี่จิ่นเหยา (นายเอก)
"พระองค์...ยังรักเขาอยู่หรือ?"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"...ใช่ ข้ายังรักเขา
แต่ข้าก็เกลียดตัวเองทุกครั้งที่ยังเฝ้ารอเขา"
อ๋องเซียนหลง (พระเอก)
"ไม่...อย่าถอย
เพราะเวลาข้ามองตาเจ้า...
ข้ารู้สึกว่าอย่างน้อย โลกนี้ยังมีใครสักคนที่ไม่เคยหักหลังข้า"
[ตัดกลับ ภายในวังหลวง หลังเสด็จกลับ]
หย่งจิ่น(จักรพรรดิฮ่องเต้)
(มองกล่องจดหมายลับ)
หย่งจิ่น(จักรพรรดิฮ่องเต้)
"...เขายังไม่เปลี่ยน
แต่ข้าต้องรู้...ข้างกายพี่ข้ามีใครซ่อนอยู่"
จดหมายลับที่ส่งให้เสนาบดีซวี่เหยียน
"สายลับของท่าน ได้เข้าใกล้อ๋องแล้วใช่หรือไม่?"
จบตอนที่ 3
พี่น้องสองคนที่เคยรักกันยิ่งกว่าสิ่งใด กลับกลายเป็นเงาที่ไม่อาจทาบทับกันได้อีก
แต่...ยังมีสายใยบางอย่างรั้งไว้ ระหว่างความทรงจำกับการให้อภัย
และนายเอก ซวี่จิ่นเหยา กำลังอยู่กลางพายุที่เขาไม่รู้ว่า...
ตัวเองจะถูกกลืนเป็นหมากของใครกันแน่
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
