เงารักใต้ผืนฟ้า
ณ จวนเสนาบดี
>ณ จวนเสนาบดีอวี่ชิง
> (ไท่อู่ตี้)
เสียงสายลมผ่านรั้วไม้ไผ่ ดอกเหมยโปรยปรายตามลม... เฉินตู่นั่งอยู่ใต้ต้นเหมยใหญ่ ดวงตาเหม่อลอย มือบีบชายเสื้อของตนแน่น
เฉินตู่ พึมพำ
"10 ปีผ่านไป... ยังจำข้าได้ไหมจื้อหยวน..."
เสียงฝีเท้าหนักแน่นปรากฏจากทางเข้าด้านตะวันตกของเรือน
ขันที
"คุณชายเฉินตู่! อ๋องไท่หยางเสด็จมาพร้อมกับคุณชายจื้อหยวนพ่ะย่ะค่ะ!"
เฉินตู่หันขวับ ร่างเขาสะดุ้งเล็กน้อย แต่เก็บอาการได้ทัน ใจเต้นแรงราวจะทะลุอก...
ประตูเลื่อนเปิดออก
ชายหนุ่มในชุดดำสูงสง่า ก้าวเข้ามาช้าๆ
ใบหน้าคมเย็นชา สายตาคล้ายไร้ความรู้สึก
เขาคือ “จื้อหยวน”
เฉินตู่ (นายเอง)
...เจ้าจริงๆ ด้วย... จื้อหยวน..."
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
(น้ำเสียงเย็นชา)
"10 ปี ข้าคิดว่าเจ้าจะโตขึ้นบ้าง...แต่ดูเหมือนจะยังเป็นแค่เด็กงอแง"
💢 เฉินตู่เม้มปากแน่น เจ็บจนผู้ไม่ออกตาร้อนผ่าว
เสนาบดีอวี่ชิง (บิดาเฉินตู่)
"ฮ่าๆ! ไม่ได้พบกันนาน เจ้าจื้อหยวนช่างสูงส่งมันก็เหมือนกับพ่อเจ้าไม่มีผิด ข้าขอเสนอให้เจ้าทั้งสองมั่นหมายกันอย่างเป็นทางการ!
❗จื้อหยวน หันควับ ดวงตาคมวาววับด้วยความไม่พ่อใจ
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
"หมั้น...? ข้าจำมั่นกับลูกชายเสนาบดีเช่นนั้นหรือ? ท่านกำลังหยาบข้าหรือไร?"
💥 เฉินตู่ ลุกขึ้นยืนทันที
มือกำแน่น น้ำตาคลอเบ้าแต่กัดฟันด้วยความโกรธ
เฉินตู่ (นายเอง)
"ไม่ต้องหรอก! ข้าเองก็ไม่อยากแต่งกับเจ้าสักนิด...ข้ารู้ดี
เสนาบดีอวี่ชิง (บิดาเฉินตู่)
"ในสายตาข้า...ไม่สำคัญว่าเจ้าสองคนจะรักกันหรือไม่ ขอแค่ผูกพันธมิตรจวนของเราให้แน่นก็พอ
อ๋องไท่หยาง (บิดาจื้อหยวน)
"เจ้าทั้งสองยังเด็กนัก...เรื่องความรัก...
ภายในเรือนเล็ก ของเฉินตู่
เฉินตู่นั่งมองดูดวงจันทร์ที่สาดแสงบนระเบียงไม้น้ำตาไหลอาบแก้ม
เฉินตู่ (นายเอง)
"ข้าเคยคิดว่า...หากเราพบกันอีก เจ้าจะจำข้าได้ ว่าเคยรอเจ้าหยดใต้ต้นเหมยทุกวันทุกปี...แต่เปล่าเลย
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
"เจ้ารู้ไหม!..สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุด...คือคนทำหัวใจข้าสั่นไหว...แล้วหายโดยไปไม่ร่ำลา
เฉินตู่ (นายเอง)
"แล้วเจ้ารู้ไหม...สิ่งที่คาดเจ็บปวดที่สุดในชีวิตนี้...คือคนที่ไม่เคยยอมรับว่าเคยคิดถึงข้าแม้แต่สักวันเดียวก็ไม่มี
จบตอนที่ 1
ความรักที่ควรจะเริ่มต้น
กลับเต็มไปด้วยความแค้น
ความเย็นชา
และอดีตที่ไม่มีวันย้อนกลับคืน
แต่เมื่อหัวใจยังเต้นและสายตาที่สงบ เรื่องราวยังไม่จบ...
เงาอดีตและบาดแผลในคืนจันทร์ดับ
กลางคืน ณ จวนเสนาบดี
เรือนพักของจื้อหยวน
ห้องของจื้อหยวนไร้แสงตะเกียง
มีเพียงแสงจันทร์ลางเลือนผ่าน
หน้าต่างไม้กระดาน...เวินอี้
กำลังเปลี่ยนผ้าให้จื้อหยวนเงียบๆ
เวินอี้
"...คุณชาย...วันนี้ท่านใจร้อนเกินไปกับคุณชายเฉินตู่
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
(เสียงเย็น)..."ข้าไม่ได้ใจร้อน ข้า...ป้องกันตัวเอง"
เวินอี้
(หยุดมือไปชั่วครู่)..."แม้ต้องป้องกันตัวเองด้วยการต้องทำร้ายคนที่เคยทำให้ท่านยิ้มได้...?"
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
(นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง)..."เจ้าไม่เข้าใจ
เวินอี้...คนบางครั้ง... แค่คิดถึงก็ทำให้เจ็บปวดยิ่งกว่าถูกมีดแทง"
ตอนเช้า ณ สวนด้านหลังเรือนเฉินตู่
เฉินตู่เดินถือชาดอกบ๊วย กลิ่นชาหอมรอยอ่อนๆ แต่ไม่อาจกลบกลิ่นความเศร้าในใจเขา
เสี่ยวหลัน(เด็กในเรือนเฉินตู่)
"คุณชาย...ข้าเตรียมขนมไว้ให้เจ้าค่ะ ขนมที่เจ้าชอบ...ขนมงาไส้ถัวแดง"
เฉินตู่ (นายเอง)
"ข้ากินไม่ลง...เสี่ยวหลัน เจ้าเคย...รู้สึกเหมือนอยากตะโกน แต่กลับไม่มีเสียงออกมาไหม..."
เสี่ยวหลัน(เด็กในเรือนเฉินตู่)
(นิ่งเงียบ ก่อนตอบเบาๆ)..."ข้ารู้เจ้าค่ะ...เพราะจ้าเองก็เป็นแบบนั้น...ทุกครั้งที่เห็นคุณชายร้องไห้..."
ทันใดนั้น ขันทีเข้ามาเร่งร้อง
ขันที
"คุณชายเฉินตู่! ฮ่องเต้มีรับสั่งให้เขาวังพร้อม...อ๋องไท่หยางและคุณชายจื้อหยวน...เดี๋ยวนี้!"
ณ กลางท้องพระโรง พระราชวังต้าหลง
ฮ่องเต้นั่งประทับอยู่บนบัลลังก์ทอง
เบื้องล่างมีขุนนางเต็มท้องพระโรง
ข้างกายฮ่องเต้คือองค์รัชทายาท
"ลี่เหวินอวี้"
เขาหล่อเหลา ท่าทีสง่างาม
แต่สายตากับทอดยาวมอง เฉินตู่ราวกับมีอดีตที่ไม่อาจลืม
ฮ่องเต้(บิดาลี่เหวินอวี้)
👑
"อวี่ชิง! ไท่หยาง! เรื่องหมั่นหมายของบุตรเจ้าทั้งสอง ข้าจะจัดพิธีอย่างเป็นทางการในเดือนหน้า"
เสนาบดีอวี่ชิง (บิดาเฉินตู่)
"พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท"
ลี่เหวินอวี้ (รัชทายาท)
(เสียงนุ่ม ลึกสบตาเฉินตู่ แววตาเต็มไปด้วยแผลใจ) "สิบปี... เจ้ายังเหมือนเดิมเลย เฉินตู่..."
เฉินตู่ (นายเอง)
"...องค์ชาย...ทรงยังจำได้หรือ..."
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
(เสียงเข้มทันที)..."องค์ชาย...ท่านมองเขาด้วยแววตาเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไร?"
ลี่เหวินอวี้ (รัชทายาท)
(ยิ้มนิ่งๆ) "ข้าก็แค่...จำได้ดีว่าครั้งหนึ่ง ข้าเคยเสนอขอเฉินตู่เป็นคู่หมั้นหมาย...แต่เจ้าปฏิเสธข้าเพื่อเขาไม่ใช่หรือ...?"
จื้อหยวนชะงัก สายตาวูบไหว ก่อนจะเยียบเย็นดังเดิม
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
"ข้าปฏิเสธ เพราะข้ากลัวจะทำให้เขาเจ็บ... แต่ดูเหมือนเขาจะเจ็บมากกว่าที่ข้าคิด..."
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
ฮ่าๆๆ( หัวเราะชั่วร้าย)
เฉินตู่ (นายเอง)
(เสียงสะอื้นในลำคอ พึมพำเบาๆ)
เฉินตู่ (นายเอง)
"...พวกเจ้า...ไม่มีใครเข้าใจเลย...ไม่ว่ารักหรือเกลียด...ข้าก็ต้องแบกรับมันคนเดียวมาตลอดสิบปี..."
จบตอนที่ 2
เงาของอดีตเริ่มปกคลุมหัวใจทั้งสาม เสน่ห์ของความรักในเยาว์วัยกลับกลายเป็นพันธนาการที่้แสนเจ็บปวด
ความลับที่เคยถูกเก็บไว้...จะได้หัวใจของเฉินตู่ไปจริงๆหรือ
บาดแผลไม่เคยหาย
เสี่ยวหลัน(เด็กในเรือนเฉินตู่)
(ถือผ้าคลุมวิ่งมา)..." คุณชาย! กลางคืนลมแรงนะเจ้าค่ะ อย่ายืนนานเลย
เสี่ยวหลัน(เด็กในเรือนเฉินตู่)
"คุณชายไม่ต้องคิดเรื่องเมื่อเช้า...หรอกเจ้าค่ะ"!
เฉินตู่ (นายเอง)
(น้ำเสียงสั่นไหว) "...สิบปีก่อน...ข้ายืนตรงนี้เหมือนกัน...จนฝ่าหิมะทั้งคืน...แต่เขาก็ไม่มา..."
เสี่ยวหลัน(เด็กในเรือนเฉินตู่)
(เบาๆ) "...ท่านยังคงรักเขาอยู่หรอเจ้าค่ะ..."
เฉินตู่ (นายเอง)
"ข้าไม่รู้...รัก หรือ เกลียด... หรือแค่หลงในอดีตที่ไม่มีวันหวนคืน..."
จื้อหยวนอยู่ในเรื่องห้องของตนเงียบงัน เวินอี้เดินมาวางยาให้ตามเวลา และถอนหายใจ
เวินอี้
"...ท่านไม่คิดจะขอโทษเขาเลยหรือ..."
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
(เสียงแผ่ว ราบเรียบ) "ข้าจะขอโทษทำไม..ในเมื่อเขาทิ้งข้าไปแล้ว..."
เวินอี้
( ขึ้นเสียงเล็กน้อย) "แต่ตอนนั้น...ท่านต่างหากที่ 'ไม่ได้ไปหาเขา'! ข้ารู้ดี เพราะข้าอยู่กับท่านตลอดคืนนั้น!"
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
(นิ่งไป อึ้งครู่หนึ่ง) "...เพราะข้า... กลัวจะยอมแพ้ให้กับเขาอีกครั้ง..."
วันถัดมา ในศาลากลางสวน จื้อหยวน มาพบเฉินตู่โดยไม่บอกบ่วงหน้า
เฉินตู่นั่งรินชาเพียงลำพัง เมื่อเห็น...ใจเต้นแรง แต่สายตาเย็นชา
เฉินตู่ (นายเอง)
( วางถ้วยน้ำชาอย่างแรง) "เจ้ามาทำไม..."!!
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
"ข้า..."ข้า?
เฉินตู่ (นายเอง)
"แล้วเจ้าล่ะ...เปลี่ยนไปหรือยัง...หรือยังไม่เปลี่ยน 'คนเย็นชา' ที่ทำให้ข้าร้องไห้ทั้งคืนโดยไม่สนใจ..."
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
"ข้า...ไม่รู้จะทำอย่างไรดีในตอนนั้น..."
เฉินตู่ (นายเอง)
"แค่ 'มา' เจ้าก็ไม่มา...ข้ารอเจ้าทั้งคืน...เจ้าไม่รู้เลยใช่ไหมว่าในใจข้ามันว่างเปล่าขนาดไหน..."
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
"ข้ารู้...แต่ข้าไม่กล้า... ข้ากลัวว่า ถ้าเจ้าอยู่ในอ้อมแขนข้าอีกครั้ง ข้าจะไม่ยอมปล่อย..."
เฉินตู่ (นายเอง)
(ยิ้มเยอะ ร้องไห้) "แล้วทำไมต้องปล่อย...หรือเจ้ารักข้าไม่พอ?"
จื้อหยวน (พระเอง) แม่ทัพใหญ่
(กระซิบเสียงสั่น) "ข้ารักเจ้ามาก...จนไม่กล้ามองหน้าเจ้าในวันที่ข้ารู้ว่าตัวเองต่ำต้อยกว่าท่าเสนาบดีอวี่ชิงเสียอีก..."
เงียบ...สองคนสบตากลางลมเย็น
ทันใดนั้น ขันทีรีบเข้ามา หอบหายใจ
ขันที
"คุณชายเฉินตู่! องค์ชายลี่เหวินอวี้มีรับสั่งให้ท่านเข้าเฝ้าเดี๋ยวนี้!"
เฉินตู่ (นายเอง)
(หันหลังให้จื้อหยวนทันที) "เจ้าเองก็กลับไปเสียเถอะ...ข้ารู้แล้ว ว่าเจ้ากลัวข้า... ไม่ใช่เพราะไม่รัก... แต่เพราะเจ้ารักตัวเองมากกว่า
จบตอนที่ 3
บางครั้ง... ความรักไม่ได้พังเพราะไม่มีใจ
แต่มันพังเพราะ..."ความกลัว" และ " ศักดิ์ศรี" ทำให้คนสองคนที่รักกัน กลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่กล้ากลับมาแม้จะคิดถึงจนแทบบ้า...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
