เสียงเครื่องบดกาแฟดังคลอเบา ๆ ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นในคาเฟ่ย่านอารีย์
“อเมริกาโน่ไม่ใส่น้ำตาล...ของคุณครับ”
นัทส่งแก้วกาแฟให้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างยิ้มแย้ม ทว่าอีกฝ่ายกลับแค่รับไปเงียบ ๆ แล้วนั่งลงตรงมุมประจำ ไม่แม้แต่จะสบตา
"เหมือนทุกวันเลยนะคะพี่นัท เขาหล่อแต่ดูน่ากลัวจัง"
แป้ง พนักงานสาวกระซิบอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ
"เขาอาจแค่ไม่ชอบคุยกับคนอื่นก็ได้มั้ง" นัทยิ้มบาง ๆ เขาเคยชินกับลูกค้าประจำคนนี้แล้ว แม้เขาจะไม่เคยพูดอะไรเลยนอกจากสั่งกาแฟ
เขามาทุกวัน...เวลาเดิม มุมเดิม ไม่เคยขาด
จนวันหนึ่ง—
เสียงกระสุนปืนดังลั่นกลางคืนในตรอกซอยหลังร้าน!
นัทตกใจรีบออกไปดู และพบชายคนนั้น...เต็มไปด้วยเลือด นั่งพิงกำแพงหอบหายใจแรง
“คุณ!” นัทร้อง รีบเข้าไปประคอง
“อย่า...ยุ่ง...”
เสียงนั้นอ่อนแรง แต่สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความวางใจอย่างน่าประหลาด
“ฉัน...ไว้ใจนาย...แค่...นาย...” แล้วเขาก็หมดสติไป
นัทกัดฟันลากร่างเขากลับเข้าไปในห้องเก็บของของร้าน และวันนั้น...คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง
“คุณ! เฮ้! ได้ยินผมมั้ย!”
นัทพยายามตบแก้มคนเจ็บเบา ๆ แต่เขาไม่ตอบสนอง ร่างสูงสง่าที่เคยนั่งจิบกาแฟเงียบ ๆ ในร้าน กลับนอนจมกองเลือดกลางตรอกมืด
หัวใจเขาเต้นโครมคราม ไม่รู้ว่าควรโทรแจ้งตำรวจดีไหม...แต่ชายตรงหน้า เคยพูดประโยคเดียวในชีวิตกับเขาแค่วันนี้...
“อย่า...ยุ่ง...ไว้ใจแค่นาย...”
มันแปลก แต่นัทเชื่อคำพูดนั้นอย่างไม่มีเหตุผล
เขากัดฟัน พยายามพยุงร่างอีกฝ่ายกลับเข้าไปในห้องเก็บของหลังร้าน ซึ่งมีโซฟาเก่า ๆ วางอยู่
เลือดไหลเปื้อนเสื้อผ้าเขาเต็มไปหมด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดมาก เขารีบหายาสำหรับล้างแผลออกมาทำแผลให้ ทั้งที่มือสั่นและใจกลัวแทบบ้า
เสียงหายใจหอบแรงของคนเจ็บยังคงดังเบา ๆ
นัทถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขายังมีชีวิตอยู่
เขามองใบหน้าคมเข้มที่ตอนนี้ซีดเผือดและเปื้อนเลือด บาดแผลตรงสีข้างลึกพอสมควร...เหมือนถูกยิง
“คุณเป็นใครกันแน่...” เขาพึมพำเบา ๆ
ในหัวเขาเต็มไปด้วยคำถาม แต่สิ่งหนึ่งที่น่าประหลาดคือ...เขาไม่รู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่น้อย
เวลาผ่านไปจนเกือบเช้า
ชายแปลกหน้าค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาคมกริบสบกับนัทที่นั่งฟุบหลับอยู่ข้างโซฟา
“…นายนี่มัน...บ้า” เขาพูดเสียงแผ่ว
นัทสะดุ้งตื่น “คุณฟื้นแล้ว! เจ็บมากไหม ผม—ผมยังไม่ได้พาไปโรงพยาบาล ผมไม่รู้จะทำยังไง…”
“ดีแล้วที่ไม่พาไป… ฉันชื่อคีย์” เขาพูดขณะพยายามยันตัวขึ้นนั่ง สีหน้าหงุดหงิดแต่ฝืนไหว
“คีย์...? เอ่อ...ผมชื่อนัทนะ อยู่ที่นี่คนเดียว” นัทพูดเสียงเบา รู้สึกประหม่าแปลก ๆ
“ขอบใจ...ที่ช่วย”
เขาพูดด้วยเสียงเย็นแต่จริงใจ ก่อนสายตาจะจ้องมองอีกฝ่ายอย่างสำรวจ
“นายเชื่อใจฉัน...ทั้งที่ไม่รู้จัก?”
นัทนิ่งไป ก่อนตอบว่า
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร...แต่ผมรู้ว่าคนที่กำลังจะตาย ไม่โกหกเรื่อง ‘ไว้ใจ’ หรอก”
คีย์มองเขานิ่ง แล้วอยู่ดี ๆ ก็หัวเราะเบา ๆ
“แปลก...แต่ฉันชอบนายว่ะ”
นัทหน้าแดงนิด ๆ ไม่รู้เพราะประโยคนั้น หรือเพราะสายตาคู่นั้นที่มองมาแบบไม่ละไปเลย...
คีย์พักฟื้นอยู่ในห้องเก็บของเล็ก ๆ หลังร้านคาเฟ่ได้สามวัน แผลที่สีข้างดีขึ้นจากการดูแลอย่างสม่ำเสมอของนัท แม้จะไม่ได้เป็นหมอ แต่นัทก็ใส่ใจทุกรายละเอียด
“ยังเจ็บอยู่มั้ยครับ?”
เสียงอ่อนโยนของนัทดังขึ้นขณะกำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขา
“ไม่...แต่เริ่มรำคาญตัวเองที่เดินไม่คล่องมากกว่า” คีย์พูดห้วน ๆ แต่ดวงตาแอบสบมองอีกฝ่ายอยู่เป็นระยะ
นัทหัวเราะเบา ๆ “คุณรอดตายมาก็เก่งแล้วล่ะครับ”
“ฉันรอด...เพราะนาย”
คำพูดนั้นทำเอานัทนิ่งงัน ก่อนจะหลบตาเล็กน้อย
ไม่ใช่เพราะเขิน…แต่เพราะหัวใจเขาเริ่มเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
หลังจากเปลี่ยนผ้าเสร็จ นัทก็ยกข้าวต้มร้อน ๆ มาเสิร์ฟให้อีกฝ่าย
“ผมไม่ได้ใส่อะไรเยอะ กลัวคุณจะไม่ชอบ”
คีย์มองถ้วยข้าวต้มก่อนพูดเสียงเรียบ “กินอะไรร้อน ๆ หลังถูกยิงก็ยังไม่เลวนัก”
“…คุณพูดแบบนั้นเพราะเคยโดนบ่อยเหรอครับ?”
คีย์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงต่ำ “ใช่…ฉันไม่ใช่คนธรรมดาแบบนายหรอกนัท”
“…”
“นายเคยได้ยินชื่อ ‘กลุ่มวินเซนต์’ มั้ย?”
นัทเบิกตาโพลง “กลุ่มค้ายาที่เคยมีข่าวว่าคุมฝั่งพระราม 3? แก๊งนั้นเหรอ!?”
คีย์พยักหน้าเล็กน้อย “ฉันคือหัวหน้า...ของที่นั่น”
มือที่ถือช้อนของนัทสั่นนิด ๆ แต่เขาไม่ได้วางมันลง เขาแค่มองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ
“…แล้วคุณมาที่ร้านผมทำไมทุกวัน?”
“เพราะนาย...ไม่เคยมองฉันแบบที่คนอื่นมอง”
“แล้ววันนี้ทำไมคุณถึงโดนลอบยิง?”
“มีคนทรยศในกลุ่ม…คนของฉันเอง”
บรรยากาศในห้องเงียบลงชั่วขณะ
นัทเงยหน้าขึ้นสบตาคนตรงหน้า “ผมไม่เข้าใจโลกของคุณหรอก แต่…ผมไม่คิดจะทิ้งคุณไว้ในตรอกคืนนั้น”
คีย์มองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะยื่นมือออกไป วางลงบนมือของนัทที่ถือช้อนอยู่
“นาย...เป็นคนแรกที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า ‘บ้าน’ ยังมีอยู่บนโลกนี้”
กลางคืนวันนั้น ฝนตกเบา ๆ
นัทนั่งเฝ้าคีย์ที่หลับอยู่ข้างโซฟา มือเขาถูกจับไว้แน่นตั้งแต่เย็นจนถึงตอนนี้
เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกที่กำลังก่อตัวในใจเรียกว่าอะไร แต่เขารู้แค่ว่า...
ถ้าคนอย่างคีย์จะมีใครสักคนที่ทำให้กลับมาใช้หัวใจได้อีกครั้ง — เขาอยากเป็นคนนั้น
ผ่านไปไม่กี่วัน อาการของคีย์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาเริ่มเดินได้ช้า ๆ และสามารถขึ้นไปนั่งชั้นบนของคาเฟ่ได้บ้าง นัทเปิดห้องว่างไว้ให้เขาพัก เพื่อความปลอดภัยและความเป็นส่วนตัว
แต่ในขณะที่คีย์เงียบสงบอยู่ในโลกเล็ก ๆ ของนัท
โลกภายนอกกลับเดือดพล่านราวกับภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิด
“คุณคีย์หายตัวไป!? ใครรู้บ้างว่าเขาอยู่ไหน!!”
เสียงโทนนุ่มแต่เต็มไปด้วยแรงอำนาจของ "เรย์" มือขวาคนสนิทของคีย์ดังลั่นกลางห้องประชุม
“คนของคุณคีย์บางคน...หันปืนใส่กันเองด้วยซ้ำครับ”
ลูกน้องอีกคนรายงาน “ข่าวลือบอกว่าคีย์ตายแล้ว—แต่ยังไม่มีใครเห็นศพ”
“ฆ่าไอ้พวกปล่อยข่าวให้หมด” เรย์กัดฟันแน่น “แล้วตั้ง ‘ค่าหัว’ คนที่ชื่อว่า นัท พนักงานร้านกาแฟย่านอารีย์ — มันอาจจะพาเจ้านายหนี”
“แต่นายนัท...ดูเหมือนคนธรรมดานะครับ?”
“ไม่มีใครธรรมดาหรอก ถ้าอยู่ข้างหัวหน้าเราได้...”
คีย์กำลังยืนมองนัทที่กำลังรดน้ำต้นไม้หน้าร้าน
แสงแดดช่วงบ่ายอ่อน ๆ กระทบเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายอย่างอบอุ่น มันทำให้หัวใจเขารู้สึกแปลก ๆ
ปลอดภัย
เงียบสงบ
แต่...ไม่น่าไว้ใจ
“นัท”
“หืม?” นัทหันมายิ้ม
คีย์เดินเข้าไปหา เอื้อมจับข้อมืออีกฝ่ายไว้แน่นอย่างไม่คาดคิด
“นายไว้ใจฉันมากไปแล้ว...”
“...แล้วคุณล่ะ? ไว้ใจผมรึยัง?”
คำถามนั้นทำคีย์นิ่งไป
“…ไว้ใจที่สุดแล้วก็ว่าได้”
นัทหัวเราะนิด ๆ “งั้นคุณจะเล่าได้รึยัง ว่าทำไมค่าหัวผมถึงขึ้นอยู่บนกระดานข่าวใต้ดิน?”
“นายรู้ได้ไง?”
“ผมไม่ได้โง่นะครับคุณคีย์ ผมเห็นคนสะกดรอยตามตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว”
“ฉันจะจัดการพวกมันเอง นายแค่ต้องอยู่ที่นี่ อย่าออกจากร้านเด็ดขาด”
นัทส่ายหน้า “ผมจะอยู่ก็เพราะอยากอยู่ ไม่ใช่เพราะกลัวตาย...ผมเลือกช่วยคุณแล้ว ผมก็จะไม่ถอย”
คำพูดนั้นทำให้คีย์รู้สึกเหมือนกำแพงในใจที่สูงลิ่ว ค่อย ๆ ถล่มลงมาทีละก้อน
เขาค่อย ๆ เอื้อมมือไปลูบผมนัทเบา ๆ
ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว
“ขอบใจนะนัท…ถ้ามีโอกาส ฉันจะพานายหนีไปจากที่นี่…ไปเริ่มต้นใหม่ ที่ที่ไม่มีเลือด ไม่มีความกลัว ไม่มีค่าหัว”
นัทสบตาเขานิ่ง ๆ แล้วพยักหน้าเบา ๆ
“…แต่ถ้าเราเริ่มต้นใหม่ ผมอยากมีลูกด้วย”
คีย์เบิกตานิด ๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
“อย่าบอกนะ...ว่านายอยากมีลูกกับมาเฟีย”
นัทยิ้ม “คุณบอกเอง ว่าผมไม่ธรรมดา”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
