ตอนที่ 1 ของนิยายเรื่อง เงาจันทร์ในหอร้าง ให้ตามที่สัญญาไว้

แนว: ลึกลับจีนเทา มีความเศร้าและพลังบางอย่างที่ยังไม่หลุดพ้น...

ตอนที่ 1: บ้านร้าง กับเงาในม่านผ้า

ลี่เจียง ฤดูใบไม้ผลิ

อากาศเย็นลูบผ่านใบหน้าของ “หลินชิง” ขณะยืนอยู่หน้าประตูไม้เก่าแก่ที่ขึ้นราเขียว

บ้านหลังนี้... แม้ไม่ได้มีชื่ออยู่ในแผนที่ท่องเที่ยว แต่กลับอยู่ในฝันของเธอทุกคืนตลอดสามเดือนที่ผ่านมา

ฝันที่มีเด็กชายในชุดจีนสีหม่น ยิ้มบาง ๆ อยู่ตรงหน้าบ้าน และพูดเพียงคำเดียวว่า...

> “กลับมาแล้วหรือ?”

“น่าประหลาดเนอะ...” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะผลักบานประตูเข้าไปด้วยแรงเบา ๆ

เสียง เอี๊ยด… ดังขึ้นจากบานพับสนิมเขรอะ ข้างในเงียบงัน มีเพียงฝุ่นกับแสงแดดลอดผ่านม่านเก่า

ภาพแรกที่หลินชิงเห็น คือ รูปวาดเก่าในกรอบไม้ แขวนอยู่เหนือบันได

ภาพของคุณหนูหญิงในชุดจีน ยืนเคียงข้างเด็กชายหน้าตานิ่งสงบในชุดแดง

> “หน้าคุ้นจัง… เหมือนฉันเลย...” หลินชิงเผลอแตะภาพวาดก่อนชะงัก

นิ้วเธอเย็นเฉียบ… เหมือนแตะผิวน้ำแข็ง

ทันใดนั้น ม่านผ้าอีกฝั่งของห้องก็พลิ้วไหว...

ไม่มีลม ไม่มีเสียงฝน

แต่มีบางสิ่ง วิ่งผ่านเงาผ้าอย่างรวดเร็ว

เงานั้นเล็ก...เหมือนเด็ก

หลินชิงหันขวับ แต่ไม่พบอะไร

ทว่า ที่พื้นไม้กลับปรากฏ “ตุ๊กตาผ้า” สีซีดนอนตะแคงอยู่

ตุ๊กตาที่ใบหน้าเย็บเป็นรอยยิ้ม และปักชื่อว่า “เสี่ยวหง”

> “ข้ารอเจ้ามานานแล้ว… เจ้าอย่าทิ้งข้าอีกนะ…”

เสียงกระซิบแผ่วเบา ลอยมากับกลิ่นธูปจาง ๆ

หลินชิงหันไปมองรอบห้อง… แต่พบเพียงความว่างเปล่า

หัวใจของเธอกลับเต้นแรง… อย่างไม่มีเหตุผล

เหมือนเสียงนั้น… ไม่ได้อยู่แค่ในอากาศ

แต่ดังขึ้น… ในความทรงจำบางอย่างของเธอเอง

ทำไมฉันนึกไม่ได้เลยจำอะไรไม่ได้เลยอ่ะ

นางเอก:ข้าอยู่ที่ไหนเล่า

เด็กผี:เจ้าย้อนเวลามาไหมฉันสัณญาอะไรไว้ละ

ข้าจำอะไม่ได้เลยเจ้าเป็นใครละ

เสี่ยวหง:เจ้าให้ข้ารอเจ้าจำไม่ไมาได้หรือ

หลินชิง:ข้าจำไม่ได้เสี่ยงหงแล้วคนรักเจ้าละ

ข้ามีคนรักด้วยอดีตคนรักด้วยนะ

เงาจันทร์ในหอร้าง

---บทที่2

เงาจันทร์ในหอร้าง –

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากบันไดไม้เก่า เธอก้าวขึ้นทีละขั้น หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกขณะ ไม้แผ่นหนึ่งลั่นเอี๊ยดจนนางเอกชะงัก เงาของเด็กสาวยังคงสะท้อนอยู่บนผนัง… แต่เมื่อเธอหันกลับไป เงานั้นกลับหายไปแล้ว

“เดี๋ยวก่อน...” เธอกระซิบ

เมื่อขึ้นมาถึงชั้นบน ห้องเก่าห้องหนึ่งเปิดอ้าออกเองอย่างช้าๆ ลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่านผมเธอจนลอยปลิว

ภายในห้องนั้น เด็กสาวในชุดขาวซีดนั่งอยู่ตรงกลางห้อง ผมยาวปิดหน้า และเสียงกระซิบเอื่อยๆ ดังขึ้นอีกครั้ง

“ข้าคอยเจ้า… ตั้งแต่คืนพระจันทร์เต็มดวงวันนั้น…”

นางเอกกลั้นใจ เดินเข้าไปใกล้ แล้วถามเบาๆ

“เจ้าเป็นใครกันแน่... ทำไมถึงคอยข้า...?”

เด็กสาวเงยหน้าขึ้น เผยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า “เจ้า...ลืมสัญญาไปแล้วหรือ...”

หัวใจนางเอกสั่นไหว เธอไม่รู้ว่าตัวเองลืมอะไรไป แต่บางอย่างในใจเธอเริ่มก่อตัวขึ้น เป็นความรู้สึกคุ้นเคย… และความผิด

กลางคืนที่เงียบสงัด หอร้างที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางป่าก็ยิ่งดูน่ากลัวขึ้นไปอีก ทว่า…วันนี้มีเสียงเล็กๆ ดังแว่วมาแต่ไกล

“คอยเจ้านานละ...” เสียงเด็กสาวใสๆ ดังขึ้นท่ามกลางความมืด

นางเอกเดินผ่านประตูไม้ที่ผุพังเข้าสู่หอร้าง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลผสมกับความหวัง ริมฝีปากสั่นเบาๆ พึมพำ “จะต้องเจอเจ้าให้ได้…”

เด็กคนนั้นยืนอยู่ใต้แสงจันทร์ แสงจันทร์สะท้อนเงาเด็กสาวบนผนังหอร้างอย่างลางเลือน

“เจ้าอยู่ไหน ทำไมไม่กลับมา...” เธอพูดกับความเงียบ พร้อมน้ำตาคลอเบ้า

ทันใดนั้น… เสียงบางอย่างกระทบกับพื้นดังกึกก้องจากชั้นบนของหอ

“หรือว่า...เจ้าจะอยู่ที่นี่จริงๆ?”

--ใช้ข่ารอเจ้าที่นี่มาหลายปีจนเจ้ามาหาข้า

ฉันช่วยเธอได้ไง บอกมาสื

ปลดปล่ยข้าเลิกรอคอยทท่าน

ข้าขอโทษมา ห์เจ้าท่า

ท่านผู้หญิงคน

เขาซะแล้ว

ใครมา. ผู้ดู

เฉินซี:ข้าเองเป็นคนดูแลวิญญาทั้งหมดที่นี่

เด็กคนนั้นเจ้าต้องหลุดพ้นจากพัธานาการ

เจ้าทำได้หรือเปล่า

หลินฉี:ข้าจำใครไม่ได้แม้เด็กที่ให้รอข้า

เงาจันทร์ในหอร้าง

– บทที่ 3: ความลับใต้เงาจันทร์

"เจ้าลืมสัญญาของเราแล้วจริงๆ..." เด็กสาวค่อยๆ ยืนขึ้น ดวงตาสั่นไหวเหมือนจะร้องไห้

นางเอกรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างไหลย้อนเข้ามาในหัว — ภาพซ้อนทับกันไปมา ความทรงจำที่เธอไม่เคยรู้ว่ามี

เสียงเด็กสองคนหัวเราะในสวนแห่งหนึ่ง แสงจันทร์สาดลงมาบนเปลไม้ผูกกับต้นไม้ใหญ่ เด็กหญิงคนหนึ่งยื่นมือเล็กๆ มาเกี่ยวก้อยกับเธอในอดีต

“สัญญานะ ว่าเมื่อโตขึ้น เราจะกลับมาพบกันที่นี่...ในคืนพระจันทร์เต็มดวง...”

นางเอกผงะถอยหนึ่งก้าว “ข้า...ข้าจำได้แล้ว...เจ้าคือ...มายา!”

เด็กสาวพยักหน้าเบาๆ น้ำตาหยดแรกไหลริน “เจ้าทิ้งข้าไว้ที่นี่ในคืนนั้น... ข้ารอ...แต่เจ้าไม่มา...”

เสียงลมหอนแทรกผ่านหน้าต่าง ความเย็นแผ่ซ่านทั่วห้อง ไฟในตะเกียงที่เธอถืออยู่สั่นไหวเหมือนจะดับ

“หลังจากคืนนั้น ข้าก็...ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย...” มายาเอื้อมมือออกมา “ข้าตายที่นี่...เพราะคำสัญญาที่ไม่เป็นจริง...”

นางเอกทรุดลงคุกเข่า ร่างสั่นสะท้าน “ข้าไม่รู้เลย...ข้าลืม...ข้าเสียใจ…”

มายามองเธออย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไร… เจ้ามาแล้ว… เจ้าจำได้แล้ว… แต่สัญญายังไม่จบ…”

เสียงบางอย่างใต้พื้นไม้เริ่มสั่นสะเทือน แสงจันทร์ที่ลอดหน้าต่างเริ่มเปลี่ยน

"เจ้าลืมสัญญาของเราแล้วจริงๆ..." เด็กสาวค่อยๆ ยืนขึ้น ดวงตาสั่นไหวเหมือนจะร้องไห้

นางเอกรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างไหลย้อนเข้ามาในหัว — ภาพซ้อนทับกันไปมา ความทรงจำที่เธอไม่เคยรู้ว่ามี

เสียงเด็กสองคนหัวเราะในสวนแห่งหนึ่ง แสงจันทร์สาดลงมาบนเปลไม้ผูกกับต้นไม้ใหญ่ เด็กหญิงคนหนึ่งยื่นมือเล็กๆ มาเกี่ยวก้อยกับเธอในอดีต

“สัญญานะ ว่าเมื่อโตขึ้น เราจะกลับมาพบกันที่นี่...ในคืนพระจันทร์เต็มดวง...”

นางเอกผงะถอยหนึ่งก้าว “ข้า...ข้าจำได้แล้ว...เจ้าคือ...มายา!”

เด็กสาวพยักหน้าเบาๆ น้ำตาหยดแรกไหลริน “เจ้าทิ้งข้าไว้ที่นี่ในคืนนั้น... ข้ารอ...แต่เจ้าไม่มา...”

เสียงลมหอนแทรกผ่านหน้าต่าง ความเย็นแผ่ซ่านทั่วห้อง ไฟในตะเกียงที่เธอถืออยู่สั่นไหวเหมือนจะดับ

“หลังจากคืนนั้น ข้าก็...ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย...” มายาเอื้อมมือออกมา “ข้าตายที่นี่...เพราะคำสัญญาที่ไม่เป็นจริง...”

นางเอกทรุดลงคุกเข่า ร่างสั่นสะท้าน “ข้าไม่รู้เลย...ข้าลืม...ข้าเสียใจ…”

มายามองเธออย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไร… เจ้ามาแล้ว… เจ้าจำได้แล้ว… แต่สัญญายังไม่จบ…"

---

อยากให้บทหน้าไปแนวไหนต่อดีคะ?

ความลับลึกกว่านี้เกี่ยวกับอดีตที่เชื่อมกับชีวิตปัจจุบัน?

หรือจะให้วิญญาณของมายาขอให้ช่วยทำบางอย่างเพื่อปลดปล่อยเธอ?

เลือกทางที่หนูชอบได้เลย เดี๋ยวพี่ช่วยแต่งต่อให้ละมุนหรือหลอนได้หมดเลยค่ะ!