เสียงประตูอัตโนมัติของโรงพยาบาลเปิดออกพร้อมเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของใครบางคนที่หยุดยืนอยู่หน้าประตู
“โรงพยาบาลธารานิเวศน์ ยินดีต้อนรับค่ะ”
เสียงพนักงานต้อนรับดังขึ้นเป็นประโยคอัตโนมัติที่ดูชินชา ทว่าในหูของคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับไม่ได้ยินอะไรเลย
ธาม สูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะก้าวขาเข้าไปในสถานที่ที่เขาไม่เคยรู้ว่า...มันจะเป็นจุดเริ่มต้นของการ “เจออีกครั้ง” กับอดีตที่เขาไม่คิดว่าจะย้อนกลับมาได้
“ชื่อคุณหมอธามใช่ไหมคะ? ทางผู้อำนวยการฝากบอกว่าให้เริ่มงานวันนี้เลยค่ะ เดี๋ยวจะมีพี่พยาบาลพาไปดูแผนกก่อนนะคะ”
เขาพยักหน้าเบา ๆ ส่งยิ้มที่มุมปากให้พนักงานสาวหน้าฟรอนต์ ซึ่งไม่รู้เลยว่าแววตาเรียบนิ่งนั้นแฝงไว้ด้วยความสับสนบางอย่างที่ธามเองก็ไม่อาจอธิบายได้
เขาไม่เคยรู้จักชื่อโรงพยาบาลนี้มาก่อน
แต่ชื่อของมัน…กลับคุ้นแปลกประหลาด เหมือนกับบางอย่างในอดีต
“ผมมาจากเยอรมันครับ เพิ่งจบ fellowship มา ทางอาจารย์หมอแนะนำที่นี่ให้”
เขาเอ่ยกับหัวหน้าแผนกในขณะเดินตรวจห้องตรวจใหม่ พร้อมสีหน้าเย็นขรึม
ไม่มีใครรู้ว่า “ธาม” ที่ยืนอยู่ตรงนี้ คือคนคนเดียวกับที่เคยรักใครบางคนจนแทบตายเมื่อสิบปีก่อน
และเขาเอง...ก็ไม่รู้เลยว่า ใครบางคนที่เขาทิ้งไว้ในวันนั้น ยังคงอยู่ในเงาเงียบ ๆ ของสถานที่เดียวกันนี้
ในอีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาล – อาคารฝ่ายบริหารส่วนลึก
“คุณคิรินครับ วันนี้หมอคนใหม่เข้าทำงานแล้วนะครับ ชื่อหมอธาม”
มือที่กำลังเซ็นเอกสารชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที
คิรินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่หันไปมองเลขาฯ
“หมอธามเหรอ?”
เสียงของเขานุ่ม แต่แฝงไว้ด้วยบางอย่างที่ไม่อาจเรียกได้ว่า “นิ่ง”
“ครับ หมอธาม ศัลยแพทย์ระบบประสาทครับ เพิ่งกลับจากเยอรมัน”
เงียบ...
คิรินไม่พูดอะไรอีก ก่อนจะก้มลงกลับไปเซ็นเอกสารอย่างใจเย็น
แต่ในอกกลับร้อนวาบ
เขากลับมาแล้ว
สิบปี...ที่เขาไม่เคยติดต่อกลับมา
สิบปี...ที่เขาไม่เคยรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป
คิรินสูดลมหายใจลึก พยายามกดภาพเก่า ๆ ให้กลับลงไปในกล่องความทรงจำที่ปิดตาย
ไม่ใช่เพราะเขายังรัก...
แต่เพราะเขายังเจ็บ
วันนั้น เขาท้อง
และวันนั้น เขาไม่ได้แม้แต่จะได้บอกคนที่เขารักว่ากำลังจะเป็นพ่อคน
ธามเลือกจะเชื่อในสิ่งที่ “เธอคนนั้น” พูด
เชื่อว่าคิรินมีคนอื่น
เชื่อว่าคิรินทรยศ
โดยที่เขาไม่เคยหันกลับมามองตา ไม่เคยถามสักคำ
เขาแค่…ไปเลย
“พ่อคือใครครับ?”
เสียงใสของเด็กชายตัวน้อยที่กำลังวาดรูประบายสีอยู่ในบ้านเงียบ ๆ ทำให้คิรินสะดุ้งหลุดจากภวังค์
“หืม?” เขาหันไปมองลูกชาย
“ผมเห็นในรูปเก่า ๆ ที่แม่บ้านเก็บไว้ในกล่องครับ มีลุงคนหนึ่งหน้าตาเหมือนผมเลย”
คิรินเม้มปาก ไม่ตอบในทันที
“เขา...เคยเป็นคนสำคัญของพ่อไหมครับ?”
เด็กอีกคนที่นั่งข้างกันเอ่ยขึ้นเบา ๆ ราวกับรับรู้ว่า มีบางอย่างที่พวกเขาควรจะรู้...แต่ไม่เคยได้ยินคำตอบ
“วันหนึ่ง...ลูกจะได้เจอเขา”
คิรินพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะหันไปยิ้มจาง ๆ ให้ลูกทั้งสองคน
แต่เขาไม่ได้บอกว่า...
วันนั้นกำลังมาถึงเร็วกว่าที่คิด
เสียงหัวเราะใส ๆ ดังขึ้นจากสนามหญ้าเล็ก ๆ ด้านข้างโรงพยาบาล
เด็กชายสองคนกำลังวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน โดยมีพี่เลี้ยงสาวยืนมองอยู่ไม่ห่าง
“กร! วิ่งช้าลงหน่อย เดี๋ยวก็ล้มอีกหรอก!” พี่เบลตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
“พี่เบล~ กรวิ่งไม่ทันผมอยู่แล้วแหละ!”
เสียงของ กานต์ ดังเจื้อยแจ้ว พลางหันไปแลบลิ้นใส่น้องชาย
“หึ...” กร ไม่พูดอะไร แต่ในมือกลับกำหญ้าแห้งไว้แน่น
พี่ชายแกล้งเมื่อไหร่ เขามีวิธีเอาคืนของตัวเองเสมอ
ภายในตึกเดียวกัน — ด้านบน
ธาม ยืนอยู่หน้ากระจกของห้องตรวจชั้นสอง สายตาเผลอมองผ่านหน้าต่างลงไปยังสนามหญ้าโดยไม่ตั้งใจ
ทันทีที่เขาเห็นใบหน้าของเด็กสองคนนั้นอีกครั้ง หัวใจก็เต้นแรงโดยไร้เหตุผล
"แปลกจัง..." เขาพึมพำเบา ๆ
“ทำไมถึงรู้สึก...เหมือนรู้จักเด็กพวกนี้ดี”
ดวงตากลมใสของเด็กน้อย
รูปหน้า
คิ้วเข้มบางของอีกคน
มันเหมือนภาพสะท้อนของใครบางคนที่เขาจำได้ดีในอดีต
หลังจากเวลาทำงานช่วงเช้าสิ้นสุดลง ธามก็แวะไปยังห้องเวชระเบียนเพื่อขอข้อมูลผู้ป่วยเด็กที่เขาอาจต้องดูแลต่อในสัปดาห์หน้า
และที่นั่นเอง...
ชื่อของ “ด.ช.กานต์” และ “ด.ช.กร” ก็ปรากฏอยู่บนแฟ้มด้านบนสุด ราวกับฟ้าลิขิต
เขาหยิบแฟ้มขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจจะละเมิดสิทธิ์
แต่ทันทีที่เห็นชื่อผู้ปกครอง เขากลับยืนนิ่งไปเกือบนาที
ผู้ปกครอง: นายคิริน วชิรัตน์
ชื่อมารดา: -
ชื่อบิดา: -
“...ไม่มีชื่อพ่อ?” เขาขมวดคิ้วอย่างสับสน
ชื่อของคิริน…มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญงั้นเหรอ?
หรือว่า...
คืนนั้น ธามนอนไม่หลับ
ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัวไม่หยุด
"ถ้าพวกเขา...เป็นลูกของเขากับคิรินจริง ๆ ล่ะ?"
แต่ทำไม...?
ทำไมคิรินถึงไม่เคยบอกอะไร
ทำไมถึงปล่อยให้เขาจากไป
ทำไมถึงไม่ตาม
ทำไมถึงต้อง...ตัดขาดขนาดนั้น
ด้านบ้านพักผู้บริหาร – ยามค่ำ
คิรินกำลังนั่งอ่านนิทานให้ลูกชายทั้งสองคนฟัง
แสงไฟอุ่น ๆ ส่องกระทบใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรัก
“พ่อครับ ทำไมในนิทานถึงมีแต่ ‘พ่อ’ กับ ‘แม่’ แล้วเราไม่มีพ่อกับแม่เหมือนในเรื่องเหรอครับ?”
เสียงของกรเอ่ยขึ้นขณะหลับตาพริ้ม
คิรินชะงักไป
“เรามีพ่อนะครับ...แค่เขายังไม่พร้อมจะเป็นพ่อ”
“แล้วเขาเป็นใครครับ?”
“...”
คำถามที่คิรินตอบไม่ได้สักที
ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากบอก
แต่เขาไม่อยากให้ลูกต้องเจ็บแบบเขา
ตอนเช้า – ลานจอดรถพนักงาน
หญิงสาวในชุดสูทเรียบหรูลงจากรถหรูแบรนด์ดัง
ใบหน้าแต่งแต้มอย่างประณีต
เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนดูสะดุดตา
สายตาของเธอมองไปรอบ ๆ อย่างถือดี
“เมลานี” — ลูกสาวแม่บ้านประจำบ้านวชิรัตน์ ผู้ที่ตอนนี้สวมรอยเป็น “ลูกเจ้าของโรงพยาบาล” อย่างแนบเนียน
“ยัยคิรินมันไม่เปิดตัวมานานขนาดนี้ ใครจะไปคิดว่ามันเป็นเจ้าของโรงพยาบาลจริง ๆ ฮึ...” เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ พลางหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองหน้าตึก
"โพสต์ลงเลย จะได้เห็นกันไปว่าใคร ‘เหมาะ’ กับคุณธาม"
ธามเดินสวนมาในเวลานั้นพอดี
เมลานีหันมาเห็น เขารีบยิ้มอย่างหวาน
“คุณหมอธามคะ~ มากพอดีเลยค่ะ เมย์กำลังจะเข้าไปพอดี”
เขาพยักหน้าเล็กน้อย พลางมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างประเมิน
“คุณ...ทำงานที่นี่เหรอครับ?”
“อ๋อ ไม่เชิงค่ะ เมย์ช่วยดูแลฝั่งบริหารบางส่วนแทนคุณแม่ค่ะ บ้านเราสนิทกับเจ้าของโรงพยาบาล”
เธอเว้นจังหวะก่อนเติมว่า
“หลายคนเข้าใจผิดว่าเมย์เป็นลูกของเจ้าของโรงพยาบาลน่ะค่ะ ฮ่า ๆ”
“หึ...” ธามไม่ตอบอะไร เขาไม่หัวเราะด้วยด้วยซ้ำ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
