💙 ชื่อเรื่อง: "เมื่อผมตัวเล็กเกินไปสำหรับพวกเขา"

แนว: วาย / โรงเรียน / โรแมนซ์ / ซึ้ง / ปั่นรักสามสี่ห้าเศร้า

เรต: 15+ (แอบฟิน แอบปั่น แอบร้อน แต่ยังสุภาพพอให้น้องอ่านได้)

---

🖋️ บทนำ

โรงเรียนชายล้วน เซย์เรียว เป็นโรงเรียนประจำระดับชื่อดัง ที่เต็มไปด้วยเด็กหนุ่มจากตระกูลดี ฐานะดี หรือคนที่มี “คุณสมบัติพิเศษ” ที่ไม่เปิดเผยในที่สาธารณะ

โคอิ เด็กใหม่วัย 15 ปี ตัวเล็ก หน้าหวาน สูงเพียง 150 ซม. ถูกพ่อแม่ส่งเข้าเรียนโดยไม่มีเหตุผล ทั้งที่เจ้าตัวไม่เต็มใจ

"แค่ผมตัวเล็ก ไม่ได้แปลว่าผมจะอ่อนแอนะครับ!"

แต่ในวันแรกของการเข้าเรียน โคอิต้องเจอกับ "รุ่นพี่สามคน" ที่ดันเกี่ยวข้องกับชีวิตเขาในแบบที่...ใกล้เกินไป

---

(●´ϖ`●) ตัวละครหลัก

โคอิ

– อายุ 15 / สูง 150 ซม.

– นายเอกของเรื่อง ใสซื่อแต่ไม่โง่ ขี้หงุดหงิดเวลาโดนแกล้งเรื่องส่วนสูง

– มีอดีตบางอย่างที่เกี่ยวพันกับรุ่นพี่หนึ่งในสามคน

– ย้ายเข้ามาเรียนปีแรก กลายเป็นคนที่ "ทุกคนจับตามอง"

---

โทระ

– อายุ 17 / สูง 172 ซม.

– รุ่นพี่สายกวน ทะเล้น ขี้แกล้ง แต่ลึก ๆ เป็นคนขี้หึงและจริงจัง

– เป็นคนเดียวที่โคอิไว้ใจในตอนแรก เพราะช่วยไว้จากการโดนรับน้อง

– ชอบเรียกโคอิว่า “เจ้าตัวจิ๋ว” แล้วเอามือเทียบบ่อย ๆ

– เหมือนจะเป็นพ่อในโลกคู่ขนานแต่... ไม่ใช่ (ปั่น)

---

นพ

– อายุ 17 / สูง 183 ซม.

– พี่ชายของโคอิ แต่ไม่มีใครบอกความสัมพันธ์นี้ชัด ๆ ในช่วงแรก

– เป็นหนุ่มเงียบ เย็นชา แต่สายตาเวลาเห็นโคอิคือ "หลุดทุกแววตาคนพี่"

– แสดงความหวงน้องแบบเงียบ ๆ ใต้โต๊ะเสมอ

– มีแผลเก่าร่วมกันกับโคอิ...ที่ไม่มีใครรู้

---

ลีโอ

– อายุ 18 / ประธานนักเรียน / สูง...ไม่มีใครกล้าเทียบ

– หนุ่มสายเนี้ยบ เจ้าระเบียบ เก็บความรู้สึกเก่ง

– แอบตามสืบข้อมูลโคอิอย่างลับ ๆ เพราะเหมือนเคยเจอกันมาก่อน

– เวลาคนอื่นเข้าใกล้โคอิ เขาจะ “นิ่ง” แต่บรรยากาศรอบตัวจะเย็นลง...

---

💙 ตัวละครเสริม

อาคิโตะ – เพื่อนร่วมห้องของโคอิ, สายคิ้วท์ / จิ้นแรง / มีบทในการปั่นบรรยากาศให้เข้าใจผิด

อ.ยูจิ – ครูที่ดูเหมือนจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในโรงเรียนนี้

---

🌸 พล็อตตอนแรก: “ปีหนึ่งตัวจิ๋วกับความวุ่นวายของสามรุ่นพี่”

วันแรกของโคอิเริ่มต้นด้วยการ “หลงทาง” ไปยังตึกต้องห้ามของโรงเรียน แล้วดันเจอกับ ลีโอ ในห้องเรียนว่างเปล่า...

"นาย...ชื่ออะไร"

"โคอิ...ครับ"

"โคอิ?" เสียงเขาแผ่วเบาเหมือนตกใจบางอย่าง "...เป็นไปไม่ได้"

ต่อมาเขาโดนรับน้องโดยกลุ่มปีสอง แต่ โทระ โผล่มาขวางไว้ แล้วลากโคอิออกไปเหมือนไม่แคร์ใคร

"จะอยู่โรงเรียนนี้ได้ ต้องอยู่ภายใต้การคุ้มครองฉัน เข้าใจไหม เจ้าตัวจิ๋ว"

"ไม่ได้ขอให้ช่วยซักหน่อย!"

และในตอนเย็น

พี่ชายที่เขาคิดว่าไม่ได้เรียนที่นี่ กลับปรากฏตัว...

“นพ” มองเขานิ่ง ๆ แล้วพูดเบา ๆ

"โคอิ...อย่าทำหน้าแบบนั้น ตอนนี้เราอยู่ในโรงเรียน...อย่าให้ใครรู้"

---

💥 จุดพีคหลัก ๆ ของเรื่อง:

ความสัมพันธ์ลับระหว่างโคอิกับรุ่นพี่ทั้งสามที่ต่างคนต่างมี “อดีต” กับเขา

ความจริงว่าโคอิอาจมี “พลังพิเศษ” ที่ซ่อนอยู่ และมันทำให้เขาโดนตามล่า

ความสัมพันธ์วุ่นวาย หึงหวง ซ่อนรัก ซ่อนแค้น

ความลับที่ว่า...โคอิไม่ใช่ "แค่เด็กใหม่ธรรมดา"

---

เสียงนาฬิกาดัง “ตึ๊ก…ตั๊ก” อย่างหนักแน่นในห้องเรียนว่างเปล่า

โคอิยืนนิ่งอยู่กลางห้อง เหงื่อผุดขึ้นตรงขมับ แม้อากาศจะเย็นแต่หัวใจกำลังเต้นแรงจนรู้สึกได้

ไม่ได้ตั้งใจจะมา

แค่ “หลงทาง”

โรงเรียนเซย์เรียวใหญ่เกินไปสำหรับเด็กใหม่ตัวเล็กแค่ 150 ซม.

แถมยังเงียบชวนขนลุกในช่วงเย็นแบบนี้

“นี่ไม่ใช่ห้องปีหนึ่งแน่ ๆ…”

เสียงใสพึมพำกับตัวเองอย่างไม่มั่นใจนัก

ระหว่างที่กำลังจะหมุนตัวกลับ ประตูห้องก็เปิดขึ้นช้า ๆ พร้อมเสียงฝีเท้าเรียบเฉียบ

ตึก… ตึก… ตึก…

ชายหนุ่มผมเข้ม สวมเสื้อคลุมทับชุดนักเรียน เดินเข้ามาพร้อมกลิ่นอายเย็น ๆ จ้องมองตรงมาทางโคอิด้วยดวงตาคมกริบ

> “ชื่ออะไร”

โคอิชะงักไปเล็กน้อย

“โคอิครับ”

ชายหนุ่มนิ่งไป ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ

> “เป็นไปไม่ได้…”

“ครับ?” โคอิขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจคำพูดนั้นแม้แต่น้อย

แต่ชายตรงหน้าไม่พูดอะไรต่อ เดินผ่านไปนั่งลงที่โต๊ะครูอย่างเงียบงัน

“ห้องนี้ปกติไม่มีใครเข้ามาได้ ถ้าไม่ใช่คนที่เคยอยู่ในนี้” เสียงทุ้มเย็นพูดชัดถ้อยชัดคำ

“นายมาได้ยังไง?”

“ผมหลงทางครับ!”

คำตอบของโคอิเต็มไปด้วยความลนลาน

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

เสียงใสปนยียวนตะโกนมาแต่ไกล

> “โคอิ! อยู่ในนี้จริง ๆ ด้วยเหรอวะ!”

ร่างสูงพุ่งเข้ามาแบบไม่ขออนุญาต ก่อนจะพาดแขนโอบคอคนตัวเล็กอย่างสนิทสนม

โทระ รุ่นพี่ผมยุ่งประจำโรงเรียน หน้าตากวน ๆ แต่ดวงตากลับเปล่งประกายอบอุ่น

“ตัวเล็กอย่างกับลูกหมา หายไปทั้งคนตามหาแทบแย่”

โทระหัวเราะเบา ๆ ก่อนกระซิบข้างหู

> “ห้องนี้ไม่ใช่ที่ที่เด็กใหม่ควรมา…แต่ก็มาแล้วนี่นะ”

ประธานนักเรียนลุกขึ้นจากเก้าอี้อีกครั้ง ดวงตาเฉียบคมสะท้อนแววตึงเครียด

> “ปีสองไม่ควรเข้าพื้นที่นี้เช่นกัน”

“เอาน่า ๆ แค่รับเด็กหลงทาง ไม่ทำลายอะไรหรอก”

โทระหัวเราะกลบเกลื่อน แล้วโอบหลังโคอิออกจากห้อง

ก่อนจะเดินออกจากประตู

เสียงเรียบนิ่งของประธานนักเรียนดังขึ้นอีกครั้ง

> “ระวังตัวไว้ด้วยนะ…โคอิ”

“โรงเรียนนี้ ไม่ปลอดภัยสำหรับคนที่ ‘เคยอยู่ที่นี่มาก่อน’”

หัวใจเจ้าตัวจิ๋วเต้นผิดจังหวะทันที

“ผม...เคยอยู่ที่นี่เหรอ?”

บนทางเดินกลับหอพัก

โคอิรู้สึกเหมือนมีสายตาหลายคู่กำลังเฝ้ามองจากเงามืดตลอดทาง

ไม่ใช่แค่สายตาจากนักเรียนคนอื่น

แต่เป็นสายตาที่เย็นยะเยือก เหมือนอะไรบางอย่าง “ไม่ใช่มนุษย์”

และเมื่อเดินมาถึงใต้เสาไฟหน้าหอพัก

เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากมุมมืด

> “หายไปไหนมา โคอิ…”

เสียงเรียบ...แต่ทรงพลังพอจะทำให้ร่างเล็กชะงัก

โคอิหันไป

นพ พิงเสาไฟ แขนกอดอก ดวงตาสะท้อนแสงจันทร์

“พี่…?”

> “อย่าเรียกพี่…ในโรงเรียนนี้ ห้ามให้ใครรู้ความสัมพันธ์ของเรา”

โคอิยืนนิ่ง ใจเต้นแรง

สายตาของนพ ไม่ได้มีแค่ความห่วงใย แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกล้ำยากจะอธิบาย

และในตอนนั้นเอง...

โคอิเหมือนจะรู้ว่า

ชีวิตในโรงเรียนเซย์เรียว...ไม่มีทาง “ธรรมดา” อีกต่อไป

💙 END ตอนที่ 1

> พร้อมเข้าสู่ตอนต่อไปที่จะเริ่มปั่นหัวใจ~

ตอนหน้า: “ของของใคร?” – โทระเริ่มแสดงความเป็นเจ้าของ

นพเริ่มปิดกั้นคนอื่น

ลีโอเริ่มจ้องโคอิแบบเปิดเผย...

เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนลอดผ่านกระจกห้องเรียนปีหนึ่ง

โคอินั่งตรงริมหน้าต่าง คนเดียวเหมือนเคย ตัวเล็กจนโต๊ะดูใหญ่เกินไปสำหรับร่างบางแบบนั้น

ไอส์:

“โคอิ~ เช้านี้หน้าหวานกว่าปกตินะจ๊ะ ใครทำให้ใจเต้นล่ะ?”

เสียงใสเจื้อยแจ้วดังขึ้นจากด้านหลัง

ก่อนที่มือเย็น ๆ จะแตะแก้มของโคอิอย่างเร็ว

โคอิ:

“...ไม่ได้ฝันถึงใคร อย่ามาแซวแต่เช้า”

ไอส์: (กระซิบชิดหู)

“แน่ใจเหรอ? ไม่ใช่พี่โทระ...หรือคนที่ห้ามเรียกว่าพี่~?”

โคอิ:

“หยุดเลย เดี๋ยวเผลอฟาดจริงนะ”

ประตูห้องเปิดออกอย่างแรง

ทุกคนหันไปมองทันที

โทระ: (ยืนพิงกรอบประตู ยิ้มกวน)

“โคอิ อยู่ตรงนั้นเองเหรอ”

ก่อนใครจะตั้งคำถาม

โทระก้าวเข้ามา คว้าข้อมือโคอิทันที

โทระ:

“มากับฉันหน่อย เดี๋ยวนี้”

โคอิ:

“หา!? จะทำอะไรเนี่ย คนมองทั้งห้องนะ!”

[ระเบียงตึกสมุด - ไม่อนุญาตให้นักเรียนปีหนึ่งเข้า]

โคอิดึงมือตัวเองออกทันทีที่หลุดจากมือโทระ

โคอิ:

“พี่โทระ! ลากผมออกมาทำไมเนี่ย!? มันเสียมารยาทนะ!”

โทระ: (สีหน้าจริงจังขึ้น)

“ไม่อยากให้คนอื่นแตะตัวโคอิ...เข้าใจมั้ย?”

โคอิ:

“...”

โทระ: (มองตรง)

“ฉันหวง ไม่ต้องมีเหตุผล”

โคอิหน้าขึ้นสีทันที หัวใจเต้นแรงไปหมด

แต่ยังไม่ทันจะตอบอะไร...

[มุมเงาของตึกฝั่งตรงข้าม]

นพยืนกอดอก ดวงตาเย็นแต่คม

มองเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างเงียบงัน

นพ: (พึมพำ)

“โคอิ…”

[ห้องพักรวม ปีหนึ่ง]

หลังเลิกเรียน

โคอิเพิ่งเดินกลับห้องตอนเย็น เพราะถูกไอส์คุยลากเรื่อง “โทระลากไปกลางห้อง”

ระหว่างเดินผ่านทางเดินยาว เงาของคนคนหนึ่งก็เดินสวนมาและ ชนไหล่เบา ๆ

??? (เสียงเรียบ)

“ขอโทษที”

โคอิเงยหน้ามองทันที

โคอิ:

“...ใครเหรอ?”

เซ็น:

“ชื่อเซ็น ห้อง 2-B”

โคอิยังไม่ทันพูดอะไร

เซ็นหันหลังจะเดินไป แต่ทิ้งประโยคไว้เรียบ ๆ

เซ็น:

“อย่าเข้าใกล้โทระ ถ้ายังอยากอยู่อย่างสงบ”

[ตึกพักกลาง - ตอนกลางคืน]

โคอิมากดน้ำดื่มคนเดียว รู้สึกว่าคืนนี้เงียบผิดปกติ

ขณะก้มหน้าเติมน้ำใส่แก้ว

เงาหนึ่งยืนพิงตู้กดอยู่ก่อนแล้ว

มังกร:

“โคอิใช่มั้ย?”

โคอิสะดุ้งเล็กน้อย มองขึ้นไปเจอหนุ่มตัวใหญ่ หน้าดุ แต่ยิ้มอ่อน ๆ

มังกร: (ยื่นมือมากดน้ำให้)

“วันไหนมีใครแกล้ง เรียกได้เลยนะ ฉันไม่ชอบพวกเล่นไม่แฟร์”

โคอิ:

“อ่า...ขอบคุณครับ”

มังกร:

“เสียงนุ่มดีแฮะ”

โคอิ:

“...”

หน้าเริ่มแดงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขิน หรือเพราะมือของมังกรที่ยังจับแก้วไม่ปล่อย

---หลังจากกดน้ำเสร็จ โคอิถือแก้วน้ำกลับห้องด้วยใจที่ยังไม่สงบ

คำพูดของมังกรยังติดอยู่ในหู...พร้อมมือใหญ่ที่ยื่นมาแตะแก้วอย่างอบอุ่น

“เสียงนุ่มดีแฮะ…”

ทำไมคำธรรมดาแบบนั้นถึงทำให้หน้าแดงได้วะ...

โคอิสะบัดหน้าเบา ๆ พยายามสลัดความคิด

แต่ยังไม่ทันจะพ้นโถงกลางตึก...

เซ็น ยืนพิงผนังอยู่ตรงปลายทางเดิน ราวกับรออยู่ก่อนแล้ว

เซ็น:

“มีเวลาคุยหน่อยมั้ย?”

โคอิ:

“อ่า...ก็ได้มั้ง”

แม้จะไม่รู้จักกัน แต่สายตานิ่ง ๆ ของเซ็น ทำให้โคอิรู้สึกยอมฟังโดยไม่รู้ตัว

เซ็นเดินนำออกมาที่สวนข้างหอพัก เป็นมุมที่ค่อนข้างมืด

มีเพียงแสงไฟข้างกำแพงสาดเงาบาง ๆ ลงบนหน้าของอีกฝ่าย

เซ็น: (พูดตรง)

“นายกับโทระ...สนิทกัน?”

โคอิ:

“ไม่ได้สนิทอะไรมากมั้ง ก็แค่เจอกันบ่อย…”

เซ็น: (ตาคมหรี่ลง)

“แต่โทระไม่เคยสนใจใครแบบนั้น”

โคอิ: (ชะงัก)

“…แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย?”

เซ็น:

“เพราะฉันชอบโทระ”

คำพูดตรง ๆ แบบไม่อ้อมค้อม ทำให้โคอิเบิกตากว้าง

แต่ยังไม่ทันจะหาคำตอบ เซ็นก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด

> “แล้วฉันก็ไม่ชอบเวลามีใครแย่งความสนใจของโทระไป…แม้แต่จะเผลอหันตามสายตาเขา”

ลมหายใจของเซ็นอยู่ห่างจากปลายคางโคอิเพียงไม่กี่เซน

ดวงตาคมเหมือนจะกลืนกินคนตัวเล็กให้หายไปทั้งร่าง

โคอิ: (ใจเต้นแรง แต่กัดฟันพูด)

“นาย...ไม่ควรพูดแบบนี้กับคนที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรเลย”

เซ็น: (กระซิบเบา)

“ไม่เกี่ยว...หรือยังไม่รู้ตัว?”

เสียงฝีเท้าอีกคู่ดังมาจากทางเดิน

โทระ:

“ถอยไปจากโคอิ เซ็น”

เสียงทุ้มของโทระดังขึ้นในเงา ร่างสูงเดินเข้ามาช้า ๆ แต่แรงกดดันรอบตัวหนักหน่วงกว่าปกติ

เซ็นถอยห่างช้า ๆ

แต่ยังไม่ละสายตาจากโคอิแม้แต่นิด

เซ็น: (หันไปหาโทระ)

“แล้วนายล่ะ…แน่ใจเหรอว่าแค่ ‘หวงเล่น ๆ’?”

โทระ: (กัดฟัน)

“ฉันไม่ได้เล่นกับโคอิ”

แววตาของโทระตอนนี้ ไม่เหลือความกวน

มันจริงจัง จนน่ากลัว...

เซ็นเดินจากไปเงียบ ๆ

เหลือเพียงโทระที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้ายังไม่ยอมละจากโคอิ

โทระ:

“อย่าอยู่กับเซ็นสองต่อสองอีก เข้าใจไหม”

โคอิ:

“...นายก็ไม่ได้เป็นเจ้าของฉัน”

คำพูดเบา ๆ เหมือนกระซิบ

แต่โทระกลับชะงัก

ร่างสูงก้าวเข้ามาอีกก้าว

ดวงตาจ้องตรงจนโคอิต้องหลบสายตา

โทระ:

“อย่าให้ฉันต้องแสดงให้รู้ว่า…เป็นหรือไม่เป็น”

มือของโทระยื่นมาจับข้อมือโคอิเบา ๆ แต่อบอุ่น

แต่ก่อนจะพูดอะไรไปมากกว่านั้น...

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากเงาต้นไม้ด้านหลัง

ลีโอ:

“โรงเรียนนี้ห้ามจับมือนักเรียนปีหนึ่งหลังสองทุ่ม”

โคอิหันไปทันที ใจเต้นวูบ

ลีโอยืนอยู่ตรงเงาไม้ ใบหน้าเรียบเฉย

แต่ดวงตาคมเฉือนลึกเหมือนมีอะไรที่ไม่พูด

ลีโอ: (เสียงเรียบ)

“โคอิ เดินกลับห้องกับฉัน”

โคอิหันไปมองโทระที่ยังจับข้อมือไว้

และมองลีโอที่ยื่นมือมาตรงหน้า

ราวกับทุกอย่างถูกหยุดไว้ในวินาทีนั้น

ให้เจ้าตัวจิ๋วเลือก…

ระหว่างมือที่ "หวงอย่างเปิดเผย"

กับมือที่ "นิ่งจนมองไม่ออกว่าเรียกร้อง...หรือครอบครอง"

🎬 END ตอนที่ 2

> ตอนที่ 3: สนามรบเริ่มขยับจริงจัง

ลีโอเริ่มเคลื่อนไหวอย่างนิ่งน่ากลัว

นพเริ่มออกคำสั่งให้ “ใครบางคน” กันโคอิออกจากทุกคน

โทระเริ่มขาดสติในวันที่โคอิหายตัวไปตอนเย็น...

เซ็นกับมังกรเริ่มมีบทบาทชัดขึ้น...

💫 เพิ่มตัวละครใหม่

เซ็น (Zen)

อายุ 17 / สูง 175

ชายหนุ่มหน้าหล่อเย็น สายตาคมแบบพญางู

เป็นคนเงียบ สุขุม เดินเฉย ๆ แต่คนมองทั้งตึก

แอบชอบโทระมานานมาก แต่ไม่กล้าเปิดเผยตรง ๆ

เวลาอยู่ใกล้โคอิจะนิ่ง...แต่มองแรงทุกครั้งที่โทระแตะต้องโคอิ

เป็นนักเรียนในชมรมดาบ แต่เก่งการวางแผนและสังเกตคน

> “ถ้านายไม่ดูแลโทระดี ๆ…ฉันจะทำเอง”

มังกร (Mangorn)

อายุ 18 / สูง 186

หนุ่มร่างใหญ่ กล้ามแน่น สายบู๊สุดในโรงเรียน

หน้าดุ เสียงดุ แต่ใจดีสุด ๆ เวลาอยู่กับโคอิ

ไม่ได้แอบชอบใครเป็นพิเศษ แต่ดูเหมือนจะถูกโคอิทำให้ใจเต้นบ่อย ๆ

ชอบช่วยเหลือโคอิโดยไม่พูดเยอะ เช่น ยกของให้ ป้องกันเวลาโดนแกล้ง

คนอื่นเข้าใจผิดบ่อยว่าเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของเจ้าตัวจิ๋ว

> “ใครแตะโคอิ ฉันจะเหวี่ยงมันข้ามกำแพง…”

ไอส์ (Ice)

อายุ 17 / สูง 168

สาวสองหรือไม่ก็ไม่แน่ใจ (คนในโรงเรียนเรียกว่า “คุณไอส์”)

แต่งตัวจัดจ้าน แต่ยังอยู่ในชุดนักเรียนชาย

เพื่อนสนิทของโคอิ เป็นคนเดียวที่โคอิระบายได้ทุกเรื่อง

ชอบแซว ชอบแกล้งโคอิให้หน้าแดง

ดูเหมือนจะรู้อดีตของลีโอด้วย…แต่ไม่พูด

มีความสามารถด้านจิตวิทยาสูงมาก กดดันคนเก่งสุด ๆ

> “โคอิที่รัก~ ไปกินเค้กมั้ยคะ แล้วแอบเมาท์พี่ลีโอด้วยกันนน~”

มาร์ค

อายุ 17 ปี

สูง 175 ซม.

ปี 2 ห้องเดียวกับโทระและเซ็น

รูปร่างสมส่วน ผิวขาวจัด ตาคม ผมสีเข้ม

เงียบ สุขุม พูดน้อย ทุกคำพูดมีพลัง

สายตาเย็น แต่เวลามองโคอิจะอ่อนลง

ไม่อยู่ชมรมถ่ายภาพอีกต่อไป

ชอบเล่นเกม

ขวางโลก ด่าคนเก่ง

“ถ้าไม่อยากโดนด่า…ก็อย่ากวนตีน”

...จบตอนที่2 รอตอนที่สาม (ดอง)...