ตอนที่ 1: จุดเริ่มต้นของความมืด

> “น่าตื่นเต้นว่ะ! นี่เรากำลังจะไปทัศนศึกษาที่ต่างจังหวัดด้วยแหละ!”

เสียงของเคตะ เพื่อนร่วมห้องของยูมะ ดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ไม่มีใครหยุดได้

> “ฉันไม่เคยไปที่ไหนไกล ๆ มาก่อนเลย... นายก็ตื่นเต้นเหมือนกันใช่ไหม ยูมะ?”

ยูมะหาวหวอดก่อนตอบเบา ๆ

> “คร้าบ ๆ ตื่นเต้นที่สุดเลยครับ แต่ฉันว่านายเอาเวลาไปนอนพักเถอะ เดี๋ยวก็เมารถอีกหรอก”

> “แฮะ ๆ จริงด้วยแฮะ เริ่มมึนหัวนิดหน่อยแล้ว… งั้นถึงแล้วปลุกด้วยนะ ยูมะ”

> “รับทราบครับ ลูกพี่~”

ไม่นาน เคตะก็เอนตัวพิงหน้าต่าง หลับตาลงท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กบนรถ

ยูมะเองก็มองออกไปนอกหน้าต่างเงียบ ๆ

> “เฮ้อ... ฉันว่าจะเนียนไม่มาทัศนศึกษาซะหน่อย…”

> “แต่พี่สาวก็ดันเปิดประตูห้องมา ลากฉันออกจากเตียงแบบไม่มีเยื่อใย…”

> “หมดกัน... วันหยุดแสนวิเศษของฉัน TT”

ยูมะคือเด็กหนุ่มผู้เบื่อโลก

เขาไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบความซ้ำซากของชีวิตประจำวัน

หากมีทางเลือก... เขาคงอยากหายไปจากโลกใบนี้

และใครจะคิดว่า คำขอนั้น...จะได้รับคำตอบในอีกไม่กี่นาทีถัดมา

จุดจบในเสี้ยววินาที

เสียงรถบัสยังคงขับไปอย่างช้า ๆ

แสงแดดอ่อน ๆ สาดเข้ามาในรถ ยูมะเองก็เริ่มจะเคลิ้มหลับ

“ตู้มมมม!!!!”

แรงระเบิดมหาศาลดังขึ้นจากคันหน้าสุด

ยูมะสะดุ้งลืมตาทันที เสียงคนในรถร้องลั่น

> “เฮ้ย…เสียงอะไรวะ!?”

> “เสียงอะไรกันน่ะ! ครูคะ!?”

เขาหันไปมองนอกหน้าต่าง

รถบัสคันหน้าถูกไฟลุกท่วม!!

ชั่วขณะหนึ่ง ยูมะสัมผัสได้ถึง... อันตราย

แต่อีกไม่กี่วินาทีต่อมา—

“ตู้มมม!!!”

แรงระเบิดใต้ท้องรถตัวเองดังสนั่น

สติของยูมะแทบจะดับวูบ

ร่างกายเขาถูกเหวี่ยงไปกระแทกเบาะ เขาเห็นแววตาของเคตะเบิกโพลง ก่อนที่เพดานจะถล่มลงมา

ไฟ… เสียง… เลือด… เศษกระจก

ภาพทุกอย่างเริ่มช้าเหมือนฝันร้ายในจินตนาการ

> “นี่มัน...เรื่องจริงเหรอ?”

ระหว่างความเป็นกับความตาย

ในขณะที่สติของยูมะเริ่มเลือนหาย

เขาได้ยินเสียงหนึ่งในความมืด—อบอุ่น ลึกลับ

> “มนุษย์ผู้ไร้โชค... ชะตาเจ้าได้ดับสิ้นในโลกเก่า”

> “แต่ข้า เทพแห่งดวงดาว—ขอมอบโอกาสอีกครั้ง...”

ยูมะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

เบื้องหน้าเขาคือจักรวาลหมุนวน ดวงดาวส่องแสงระยิบระยับ

และเพื่อน ๆ บางส่วนของเขาก็อยู่ที่นี่ด้วย

เทพแห่งดวงดาวพูดต่อ...

> “โลกใบใหม่...ที่เจ้าจะได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

แต่ก่อนอื่น จงเลือก... พร และ เผ่าพันธุ์ของเจ้า”

ยูมะนิ่งเงียบ

ดวงตาเขาที่เคยว่างเปล่ากลับมีประกายขึ้นเป็นครั้งแรก

> “โลกใหม่งั้นเหรอ...

โลกที่ไม่มีตารางเรียน ไม่มีเสียงจู้จี้ ไม่มีความจำเจ...”

> “น่าสนุกดีนี่”

ยูมะยิ้มอย่างที่เขาไม่เคยยิ้มมาก่อน

กาชาแห่งโชคชะตา

วงเวทขนาดใหญ่ปรากฏตรงหน้า

ยูมะกด “สุ่มพร” — และแสงสว่างระเบิดขึ้น

✨「สกิล: กาชาแห่งความอร่อย」✨

> “เมื่อกินหรือดื่ม จะสุ่มรับสกิลจากสิ่งนั้น 1 อย่าง”

> “…หา? นี่มันพรอะไรกันฟะ…”

ไม่ทันได้บ่นจบ วงเวทใหม่ก็ปรากฏขึ้น

✨「เผ่า: ลูกครึ่งแวมไพร์」✨

> “มีพลังเหนือมนุษย์, ประสาทสัมผัสพิเศษ, ฟื้นฟูแขนขา, ดื่มเลือดมอนสเตอร์เพื่อฟื้นฟูและรับพลัง”

ยูมะขมวดคิ้ว... แล้วหัวเราะเบา ๆ

> “ดูเหมือนโลกใหม่นี่...จะมีอะไรให้สนุกกว่าที่คิดแฮะ”

บทใหม่ที่เริ่มจากความมืด

ทันใดนั้น

แสงวงเวทกลืนร่างเขา และยูมะได้สติอีกที—

...เขาอยู่ในถ้ำมืดสนิท

มีเพียงเสียงหยดน้ำ เสียงฝีเท้าไกล ๆ และลมเย็นที่พัดผ่านแผ่วเบา

เขายืนขึ้น—พร้อมชีวิตใหม่ และรอยยิ้มเล็ก ๆ มุมปาก

> “เอาล่ะ โลกใบใหม่... มาดูกันหน่อยสิ ว่าฉันจะ ‘อยู่รอด’ ยังไง”

ตอนที่ 2 – สัญชาตญาณนักล่า

สายตายูมะกวาดมองรอบถ้ำอย่างระแวดระวัง

บรรยากาศชื้นเย็น เสียงหยดน้ำสะท้อนดังภายในโพรงหินที่ดูไม่มีที่สิ้นสุด

ยูมะค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากพื้นหินหยาบ พลางบีบมือแน่นเพื่อเช็กสภาพร่างกายตัวเอง

> “แฮก... โลกใหม่ของฉัน เริ่มต้นที่ถ้ำมืด ๆ อย่างงี้เลยสินะ...”

เสื้อผ้านักเรียนบนตัวยังคงสภาพเดิม แต่ถูกฉีกขาดเล็กน้อยจากแรงเคลื่อนย้าย

กลิ่นคาวของแร่ธาตุในถ้ำผสมกับกลิ่นมอสชื้นโชยมากระทบจมูก

เขาเปิดหน้าต่างสเตตัสที่ลอยขึ้นมาตรงหน้า ราวกับหน้าจอโปร่งแสงแบบเกม RPG

【 ชื่อ: ยูมะ 】

เผ่า: ลูกครึ่งแวมไพร์

สกิล:

🔹 [กาชาแห่งความอร่อย]

  > “เมื่อกินหรือดื่มสิ่งใด จะสุ่มรับสกิลจากสิ่งนั้น 1 อย่าง”

🔸 [ฟื้นฟูร่างกาย (เผ่า)]

  > “สามารถงอกแขนขาที่เสียหายได้ หากพลังยังเหลือ”

🔸 [ประสาทสัมผัสแวมไพร์]

  > “รับรู้การเคลื่อนไหว ความร้อน กลิ่น และอันตรายในระดับสูง”

🔸 [งอกกรงเล็บ]

  > “เปลี่ยนปลายนิ้วให้เป็นกรงเล็บแข็งแกร่งเหมือนมีดโกน”

> “งั้นเริ่มเลยละกัน… ลองของซะหน่อย”

เสียงแหลมของอากาศที่ถูกกรีดผ่านเกิดขึ้น กรงเล็บสีดำแหลมคมยาวราว 20 เซนติเมตรพุ่งออกมาจากปลายนิ้วของเขา

> “ว้าว... ของจริงสินะ”

...กึก

เสียงบางอย่างเคลื่อนไหวด้านหลัง

ยูมะหันขวับตามสัญชาตญาณ

จากเงาด้านในปรากฏสิ่งมีชีวิต 8 ขา ตัวใหญ่ขนาดหมา

แมงมุมมอนสเตอร์ กำลังพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างเงียบงัน

> “เหอะ... มาเร็วดี”

ยูมะเบี่ยงตัวหลบฉับพลันด้วยความคล่องแคล่วเหนือมนุษย์

กรงเล็บฟาดสวนไปยังขาของมัน—

ฉัวะ!!

ขาข้างหนึ่งของแมงมุมขาดกระเด็น มันร้องด้วยเสียงแหลมสั่น

ยูมะไม่รอช้า พุ่งเข้าหาด้วยความเร็ว เสียบกรงเล็บเข้าไปตรงลำตัวมันอีกครั้ง

ฉึกก!!

> “หึ... รู้สึกเลือดสูบฉีดดีแฮะ”

แมงมุมแน่นิ่ง ยูมะยืนหอบเล็กน้อย ก่อนก้มลงไปดูเลือดของมันที่ไหลนองพื้นหิน

> “...จะเวิร์กมั้ยนะ?”

เขาใช้มือข้างหนึ่งตักเลือดขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนกลืนลงไป

【ติ๊ง! ได้รับสกิลใหม่: ใยเหล็ก】

> “สกิลใหม่... มาแล้ว!”

หน้าต่างสกิลใหม่ปรากฏขึ้น

🔹 [ใยเหล็ก]

> “สามารถพ่นเส้นใยที่มีความแข็งระดับเหล็กออกจากฝ่ามือได้ ใช้โจมตี ผูกมัด หรือสร้างสิ่งของ”

ยูมะมองมือของตัวเองอย่างตื่นเต้น

เขาพ่นใยออกมาเบา ๆ มันยืดยาวได้ตามใจ พร้อมเสียง “วี้งงง” เบา ๆ แบบสายเคเบิลตึง ๆ

> “โอ้โห... ของดีนี่หว่า”

เขาหยิบเส้นใยมาพันเข้ากับกรงเล็บ ลองฟาดไปที่กำแพงหิน—ปัง!

แม้แต่หินก็เกิดรอยร้าว

> “แค่นี้ก็กินมอนสเตอร์ต่อได้สบาย ๆ ละ…”

ยูมะมองไปยังถ้ำที่มืดลึกเบื้องหน้า

ในหัวเขาเริ่มคำนวณทุกอย่าง:

“จับ กิน รับสกิล — เพิ่มสเตตัส — เอาตัวรอด — เก่งขึ้น — อยู่รอดในโลกนี้ให้ได้...!”

—และการล่าอย่างแท้จริง เพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

ตอนที่ 3: สกิลสุดกาวจากการล่าไร้จุดหมาย

กลิ่นอับชื้นของหินเปียกและกลิ่นเลือดแห้ง ๆ ยังคละคลุ้งไปทั่วอากาศภายในถ้ำ ยูมะเดินต่อไปด้วยหัวใจที่เต้นแรง — ความตื่นเต้นจากการได้รับ “ใยเหล็ก” จากแมงมุมยักษ์เมื่อครู่ ยังสะกดใจเขาไม่คลาย

> “สกิลนี้มัน... โคตรน่าสนุก”

เขายกมือขึ้นพ่นเส้นใยเหล็กออกจากปลายนิ้วอีกครั้ง มันพุ่งปักเข้าไปบนผนังหินอย่างแม่นยำและแน่นหนา ราวกับเชือกเหล็กที่ใช้จับสัตว์ประหลาดในนิยาย

ยูมะยิ้มมุมปาก — แววตาเป็นประกาย เขาเริ่มเข้าใจศักยภาพของเผ่าครึ่งแวมไพร์ที่ได้รับมา

> “ถ้าทุกครั้งที่ฉันกินเลือดมอนสเตอร์แล้วสุ่มสกิลได้… งั้นฉันก็ต้องกินให้เยอะที่สุดเท่าที่จะหาได้!”

░ มอนสเตอร์ตัวแรก: ก๊อบลินหัวขโมย

เสียงฝีเท้าจากด้านหลังดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

ยูมะเบี่ยงตัวทัน — เงาเล็ก ๆ ที่คลานมาในความมืดคือ ก๊อบลินหัวขโมย สูงแค่เอว ใบหน้าเหี้ยมเกรียม มือหนึ่งถือมีดสนิม อีกมือถือถุงหนังป่อง ๆ เต็มไปด้วยเหรียญเก่า ๆ

> “เคลื่อนไหวช้ากว่าที่คิดแฮะ…”

ยูมะพ่นใยเหล็กใส่มันทันที เส้นใยเกี่ยวรัดขาทั้งสองข้างก่อนจะดึงให้มันล้มลงกับพื้น

ก๊อบลินกรีดร้อง เขาพุ่งเข้าไป กรีดด้วยกงเล็บที่ยืดออกมาได้ด้วยพลังเลือด

เลือดสาดกระเซ็นบนพื้นหิน

เขาก้มลง ดื่มเลือดทันที — กลิ่นเหม็นเน่าทำให้แทบอาเจียน แต่ระบบกลับแจ้งขึ้นมาอย่างชัดเจนในหัว

> [ระบบ]: คุณได้รับสกิล: “ฉันใช้กระบองเป็นนะ!”

ยูมะชะงัก

> “...หาาาาาาา ใครเขาใช้กระบองในถ้ำวะ!”

░ มอนสเตอร์ตัวถัดไป: หนูหินเกราะ

ลึกเข้าไปในถ้ำ เสียงกรอบแกรบบนพื้นดังขึ้นต่อเนื่อง — หนูหินเกราะ มันมีเกล็ดหินหนาหุ้มทั่วลำตัว ตาเล็ก ๆ ส่องแสงในความมืดอย่างเย็นชา

ยูมะลองใช้ใยเหล็กพันไปที่ขาหลังของมัน มันสะดุ้งพุ่งหนีแต่ถูกเส้นใยรั้งกลับมา

เขาตามเข้าไป กระแทกหัวมันกับหินจนนิ่งไป

> “ขอโทษนะหนู ฉันต้องเอาเลือดนาย”

เขาดื่มเลือดมันทันที แล้วระบบก็แจ้ง

> [ระบบ]: คุณได้รับสกิล: “ขุดรูได้เร็วขึ้น!”

ยูมะนิ่งไปสามวินาที ก่อนจะหลุดหัวเราะแบบปลงชีวิต

> “ฉันจะไปเป็นตัวตุ่นหรือยังไงเนี่ย...”

░ มอนสเตอร์ต่อเนื่อง: แมงป่องไฟ, นกถ้ำ, ปลิงถ้ำ, ค้างคาวแก่

เขาเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ

แมงป่องไฟ — พ่นพิษเป็นไอสีแดง

นกถ้ำ — วิ่งเป็นวงกลมเร็วจี๋เพื่อหลอกศัตรู

ปลิงถ้ำ — แบนยาวเกาะผนัง

ค้างคาวแก่ — บินโฉบหัวพร้อมเสียงร้องสุดน่ารำคาญ

ยูมะจัดการมันทั้งหมด ใช้ใยเหล็กดึง ฟาด กระชาก ปาใส่หิน — ความคล่องแคล่วของเขาเริ่มพัฒนาขึ้น

แต่...

> “คุณได้รับสกิล: ฉันเรืองแสงได้นิดหน่อย!”

“คุณได้รับสกิล: วิ่งวนเป็นวงกลมได้เร็วขึ้น!”

“คุณได้รับสกิล: กลั้นหายใจในถ้ำได้นานขึ้น!”

“คุณได้รับสกิล: หัวไม่ล้านง่าย!”

ยูมะทรุดตัวลงพิงผนังถ้ำ หอบเหนื่อย

> “นี่ฉันจะเป็นแวมไพร์ที่ใช้ได้แค่ไฟฉายกับวิ่งตีลังกาเหรอวะ…”

เขากำลังจะลุกขึ้น แต่แล้ว —

เสียงคำรามต่ำแว่วขึ้นในเงามืดของถ้ำ

> “กรร…”

กล้ามเนื้อของเขากระตุกตามสัญชาตญาณ แรงกดดันมหาศาลกดทับหัวใจจนหายใจไม่ออก

ร่างยักษ์ปรากฏจากเงาหิน — มันสูงเท่าเสือโคร่ง หัวคล้ายหมาป่า ขนสีเทาดำ และมีลายแถบแดงเรืองแสงจาง ๆ พาดตามแนวหลัง

> “...นั่นมันตัวอะไรกันแน่…”

🛑 มอนสเตอร์ปรากฏ: “เฟนริล (Fenril)”

มอนสเตอร์ระดับกลาง

สายสปีดล้วน

สกิลประจำ: Wind Lunge

> พุ่งเสยเป้าหมายด้วยความเร็วสูงสุด ผสานแรงปะทะระดับทำลายเกราะโลหะ

ฟุบ!!

มันพุ่งเข้าใส่ยูมะด้วยความเร็วเหนือความคาดหมาย — แค่แสงสะท้อนบนดวงตาก็ลางไปแล้ว

> “เร็ว... เกินไป!”

ฉัวะ!!

เลือดพุ่งกระเซ็น — แขนขวาของยูมะ หลุดขาด กลางอากาศ ความเจ็บแทรกขึ้นสมองราวกับมีมีดเสียบเข้าเนื้อสด

เขาทรุดลงคุกเข่าทันที แต่ยังไม่เสียสมาธิ

> “...แค่ความเร็ว มันก็มีจุดอ่อน”

มือซ้ายที่เหลืออยู่ พ่นใยเหล็กออกไปอย่างบ้าคลั่ง — มัดผนัง เส้นใยโยงขวางทั่วบริเวณราวกับกับดักแมงมุมบ้าเลือด

เฟนริลคำรามต่ำ มันชะงักไปหนึ่งจังหวะก่อนจะวิ่งอีกครั้ง — พุ่งหลบใยทั้งหมดได้อย่างเหลือเชื่อ

แต่...

> “จบแล้วล่ะ เจ้าหมาน้อย”

ยูมะขยับนิ้วเบา ๆ — เสียง “แกร๊ก...” ดังขึ้น

เส้นใยบางเฉียบที่ถูกซ่อนไว้ชั้นใน — ไม่ใช่กับดัก แต่เป็น เส้นตัด

ฉัวะ!!!

ร่างของเฟนริลชะงัก

ขาทั้งสี่ หน้าท้อง ลำคอ ถูกหั่นด้วยความแม่นยำ

เลือดสีแดงคล้ำพุ่งออกทุกทิศก่อนมันจะล้มลงทั้งร่าง — สิ้นใจในพริบตา

ยูมะเซถอย หอบหายใจอย่างหนัก — เหงื่อไหลเต็มใบหน้า เลือดหยดจากปลายนิ้ว

เขาคุกเข่าลง ก้มหน้าแนบศพของเฟนริล

> “กินได้สินะ...”

เขาดื่มเลือดมันเข้าไป —

ความร้อนแผ่ซ่านราวกับมีพายุพัดในร่าง

[ระบบ]: ท่านได้รับสกิล “ทะลวงพุ่งวายุ (Wind Lunge)”

[ระบบ]: ฟื้นฟูเร่งพิเศษสำหรับเผ่าครึ่งแวมไพร์ – อวัยวะสูญเสีย กำลังฟื้นฟู...

ยูมะเบิกตากว้าง — แขนขวาที่ขาดไปเมื่อครู่ กำลังค่อย ๆ งอกกลับขึ้นมา

> “...โคตรโกงเลยแฮะ”

เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองศพของเฟนริล แล้วเหยียดยิ้ม

> “แต่มันยังน้อยเกินไป... ฉันจะกินให้มากกว่านี้”

ในดวงตาของเขา — แสงสะท้อนสีเลือดสว่างวาบขึ้น