ลูกของรามิล รัชภาคย์” ไม่เคยเป็นแค่เด็กธรรมดาในสายตาโลก
แม้พ่อแม่จะพยายามปกปิด
แม้จะเรียนในโรงเรียนปกติ
แม้จะไม่ใช่นักเลง ไม่ใช้กำลัง…
แต่อคินก็ไม่เคยหนีพ้นคำว่า “ไม่ธรรมดา”
.
เด็กชายวัย 14 ปีในชุดนักเรียนเรียบร้อย
เดินผ่านกลุ่มเด็กที่กำลังรุมแกล้งเพื่อนคนหนึ่ง
เสียงกระเป๋าถูกเหวี่ยงลงพื้น
เด็กโอเมก้าตัวเล็ก ๆ กำลังโดนผลักจนเซ
ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง
แต่เขาเดินเข้าไปทันที
.
“เฮ้…”
อคินพูดเสียงนิ่ง “หยุด”
“เอ็งเป็นใครวะ?”
เด็กกลุ่มนั้นหันมามอง กึ่งหัวเราะ
“จะเล่นพระเอกเหรอ?”
แต่ยังไม่ทันที่คำพูดจะจบ
ดวงตาของอคินก็จ้องเข้าไปในตาคนพูด
นิ่ง
เย็น
เฉียบ
เหมือนพ่อของเขาไม่มีผิด
เด็กคนนั้นชะงักทันที
ขาสั่นโดยไม่รู้ตัว
“…หึ ไปเว้ย”
พวกนั้นรีบเดินหนีไป
.
อคินไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม
แค่เดินเข้าไปเก็บกระเป๋าให้เด็กคนนั้น
“โอเคไหม”
เด็กโอเมก้ามองเขาด้วยสายตาตื่น ๆ
“ต…เธอชื่ออะไรเหรอ…”
“อคิน” เขาตอบเรียบ ๆ แล้วเดินจากไป
แต่ชื่อของเขา…เริ่มกระจายไปทั่วโรงเรียน
“ไอ้คินน่ะเหรอ? ลูกมาเฟียจริงปะวะ”
“เห็นเงียบ ๆ แต่จ้องทีเดียวรุ่นพี่เผ่นเลยนะเว้ย”
“เคยมีคนแกล้งเพื่อนมัน แล้วโดนเรียกผู้ปกครองด่วน...พ่อมันโคตรหล่อแต่โคตรน่ากลัว!”
.
คืนนั้น
อคินกลับมาบ้าน เงียบ
แต่รามิลรู้ทันทีว่าเขาเจอเรื่องอะไรบางอย่าง
“วันนี้มองใครแบบฉันอีกแล้วใช่ไหม”
พ่อพูดพร้อมยิ้มมุมปาก
อคินชะงัก
“…ผมพยายามไม่ใช้ตานั่นแล้วนะ”
ธาราเดินเข้ามาพร้อมชามน้ำแข็ง
“อย่าโทษตัวเองเลยลูก…”
“ลูกไม่ได้สืบทอดความรุนแรงจากพ่อ แต่ลูกสืบทอด ‘สัญชาตญาณปกป้อง’ ต่างหาก”
รามิลยิ้ม แล้วลูบผมลูกเบา ๆ
“จำไว้นะ…คนที่ใช้ความกล้าเพื่อปกป้องคนอ่อนแอ ไม่ใช่ ‘อันตราย’”
“เขาคือ ‘ฮีโร่’”
.
และในคืนนั้นเอง
ในขณะที่อคินนั่งมองดาวจากหน้าต่าง
มีข้อความลับถูกส่งเข้ามาในโทรศัพท์ที่ไม่มีใครรู้ว่าเขาใช้
“K1 – เป้าหมายของเครือข่าย ARCZYS เหลือเพียงนายคนเดียว”
“พร้อมจะตื่นเต็มตัว…หรือยัง”
ดวงตาของอคินเยือกเย็นลงทันที
เขาพิมพ์ตอบไปเพียงว่า…
“ถ้ามายุ่งกับพ่อแม่ฉัน…ฉันจะทำให้พวกแกไม่มีวันตื่นอีกเลย”
หลังข้อความปริศนาเมื่อคืน
อคินเริ่มระวังตัวมากขึ้น
เขาแกล้งใช้ชีวิตแบบเด็กทั่วไป เดินไปโรงเรียน กินข้าว กลับบ้าน
แต่ลึกในใจ…ทุกย่างก้าว เขารู้ว่า “กำลังมีคนมองเขาอยู่”
.
ระหว่างคาบวิทยาศาสตร์
ครูให้จับคู่ทำแล็บกับ “คู่ใหม่” ที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทเดิม
“เธอ…อคินใช่มั้ย”
เสียงเรียบ ๆ จากโอเมก้าหนุ่มที่ดูเงียบพอ ๆ กันกับเขา
ผิวขาวซีด ผมสีเงินอมเทา ตาเรียวเฉียบเหมือนแมว
ชื่อบนป้ายคือ…"นิวท์"
“ฉันชื่อนิวท์ เราอยู่กลุ่มเดียวกันนะ”
.
ทั้งคาบพวกเขาไม่ค่อยพูด
แต่ทำงานได้เข้าขากันจนน่าแปลก
พอเลิกเรียน นิวท์หันมาถาม
“เธอรู้ใช่ไหม…ว่าเธอกำลังถูกตาม”
อคินหันไปมองทันที
สายตาเยือกเย็นจับจ้องคู่สนทนา
นิวท์ไม่ได้หวั่น
กลับยิ้มบาง ๆ แล้วพูดว่า
“ฉันก็เหมือนกัน…”
.
คืนนั้น
อคินเปิดกล่องไม้ในตู้เก่า—กล่องที่พ่อเขาบอกห้ามเปิดจนกว่า "โลกจะเริ่มเปลี่ยน"
ในนั้นมีไฟล์ข้อมูลจากสมัย ARCZYS
ภาพเอกสารวิจัยที่เจาะเลือดจากโอเมก้าและอัลฟ่าเพื่อสร้างพันธุกรรมพิเศษ
แต่หนึ่งในแฟ้ม
มีชื่อเขา
“K1 - โครงการทายาทอัลฟ่าโอเมก้าพิเศษ เจเนอเรชันแรกที่สมบูรณ์”
"ระบบรับกลิ่นของ K1 สามารถระบุพันธุกรรมของเป้าหมายในระยะ 50 เมตร"
"มีโอกาสปลุกระบบต่อสู้ได้โดยไม่ต้องฝึกผ่านอัลฟ่าแฟลร์"
อคินวางแฟ้มลงช้า ๆ
หัวใจเต้นแรง…แต่ไม่ใช่เพราะกลัว
เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่า…ที่เขาไม่ใช่เด็กธรรมดา
ไม่ใช่เพราะเขาเป็นลูกของรามิล—แต่เพราะพวกมันสร้างเขาไว้เป็นอาวุธตั้งแต่ยังไม่เกิด
.
วันต่อมา
หลังเลิกเรียน
อคินแอบเดินตามนิวท์ที่ขอไปเข้าห้องน้ำ
แต่แทนที่จะไปที่ห้องน้ำ…นิวท์กลับเดินเข้าซอยเปลี่ยวหลังโรงเรียน
อคินตามไป…จนถึงจุดหนึ่ง
“ออกมาเถอะ อคิน”
นิวท์พูดโดยไม่หันมา
“นายเป็นใครกันแน่…” อคินถามเสียงเย็น
นิวท์ค่อย ๆ หันมา
ถอดปลอกคอสีเงินที่ปิดกลิ่นตัวออก
ทันใดนั้น กลิ่นโอเมก้าพรีเมียมระดับสูงก็ฟุ้งกระจาย—กลิ่นที่ทำให้อคินหยุดนิ่งไปชั่ววินาที
“ฉันก็เป็นเด็กทดลองเหมือนนาย”
“แต่ฉันรอด…เพราะแม่พาฉันหนีออกมาตอนยังอยู่ในหลอดทดลอง”
“…นายรู้เรื่องพวกนั้นได้ยังไง”
“เพราะฉันไม่เคยลืมว่าพวกมันต้องการอะไร…”
“และถ้าเราสองคน…จับมือกันได้
บางที ‘เลือดของเรา’ อาจหยุดองค์กรนี้ได้ตลอดกาล”
.
เด็กสองคน
ลูกหลานของโครงการที่ไม่ควรเกิด
ยืนอยู่กลางซอยเปลี่ยว ท่ามกลางแสงเย็นย่ำ
หนึ่งคืออัลฟ่าลูกของมาเฟีย
อีกหนึ่งคือโอเมก้าหลบหนีจากห้องทดลอง
และโลกทั้งใบ…กำลังจะรู้จักชื่อของพวกเขา
กลางดึกคืนหนึ่ง
อคินกับนิวท์แอบขึ้นรถไฟใต้ดินร้างที่ไม่ได้ใช้งานแล้ว
จุดหมาย: เขตปิดตายของ ARCZYS ที่ไม่มีใครกล้าเข้า
ไฟฉายส่องสะท้อนฝุ่นควัน
พื้นดินแตกร้าวเหมือนผ่านสงคราม
แต่ภายใต้ซากคอนกรีต…
มีลิฟต์ลับหนึ่งตัว
และทางเดินที่นำไปสู่ศูนย์กลางข้อมูลขององค์กร
.
“นายกลัวมั้ย”
เสียงของนิวท์เบากว่าเดิมเล็กน้อย
อคินไม่ตอบทันที
เพียงแค่เงยหน้ามองเพดานที่แตกร้าว
“ฉันไม่ได้กลัวว่าจะไม่รอด…”
“แต่กลัวว่าสิ่งที่เราพบ อาจเป็นความจริงที่เปลี่ยนฉันไปตลอดกาล”
.
ในห้องเซิร์ฟเวอร์ใต้ดิน
พวกเขาค้นหาข้อมูลการทดลองเก่า
ลบประวัติของตัวเองออกจากระบบ
และพบแฟ้มหนึ่งที่ถูกล็อกแน่นที่สุด—มีชื่อเดียว…
OMEGA-ZERO
นิวท์ลองแฮ็กเข้าแฟ้ม
แล้วเสียงไฟล์วิดีโอเก่าก็ดังขึ้น…
ภาพจากกล้องวงจรปิดในห้องทดลอง
โอเมก้าผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนนิ่ง ไม่ต่อต้าน ไม่หนี ไม่หวาดกลัว
“เขาไม่หวาดกลัวเพราะเขาไม่ใช่เหยื่อ”
“เขายอมรับการทดลองทุกอย่างโดยสมัครใจ…”
“และเลือดของเขา…ถูกใช้สร้าง DNA รุ่นถัดไปทุกตัวอย่าง”
ในชื่อผู้ทดสอบ มีเพียงคำว่า
"Z-0 : Subject Volunteer – ธารา วรรณธนากรณ์"
.
อคินช็อกทันที
“นั่น…ชื่อแม่ฉัน…”
“เป็นไปไม่ได้…แม่ฉันหนีจาก ARCZYS ตั้งแต่ยังไม่ท้อง…”
นิวท์รีบค้นแฟ้มเสริม และพบอีกแฟ้มชื่อเดียวกัน
ในนั้นมีภาพ…ธาราในวัยรุ่นกำลังนอนอยู่ในห้องทดลอง
เขาคือโอเมก้าเบอร์ 0
ผู้สมัครใจเข้าร่วมก่อนรู้จักรามิล
เพื่อแลกกับ “เสรีภาพจากการถูกล่า”
.
มือของอคินสั่น
เขานั่งลงบนพื้น เย็นชา
“แม่…เคยอยู่กับพวกมันจริง ๆ งั้นเหรอ…”
นิวท์นั่งลงข้าง ๆ
มองหน้าเขา แล้วพูดอย่างระวัง
“นายยังรักแม่อยู่ไหม…”
“แน่นอน…”
“ไม่มีวันเปลี่ยน…”
นิวท์ยิ้มเบา ๆ
ก่อนกระซิบเสียงแผ่ว
“งั้นนายก็เหมือนฉัน…”
“เพราะฉันก็ยังรักแม่ของฉัน…แม้เธอจะยอมตายเพื่อเอา DNA ฉันออกมาให้โลกใช้…”
.
ในความเงียบ
มือของอคินวางบนหลังมือของนิวท์เบา ๆ
ไม่มีคำพูดใด
แต่ดวงตาทั้งคู่…สื่อถึงความเข้าใจที่ลึกที่สุด
พวกเขาไม่ได้เป็นเพียงคนที่รอดมา
แต่คือคนที่ “รอดพร้อมกับความเจ็บปวดที่ไม่มีใครเห็น”
.
ทันใดนั้น…
ระบบเตือนภัยใต้ดินดังขึ้น
“ALERT: ผู้บุกรุกเข้าสู่แฟ้มลับระดับสูงสุด”
เสียงรองเท้าทหารเริ่มวิ่งจากปลายอุโมงค์
อคินคว้ามือนิวท์แน่น
“วิ่ง!”
และในขณะนั้นเอง…
ในหูฟังของอคิน มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา
เสียงนั้น…อบอุ่น อ่อนโยน
“ลูก…ฟังแม่นะ”
“อย่าเชื่อทุกสิ่งที่เห็นจากกล้อง อย่าเชื่อทุกแฟ้มที่พวกมันเขียนไว้”
“เพราะสิ่งที่แม่เก็บไว้ให้ลูก…อยู่ในเลือดลูกต่างหาก”
เสียงนั้นหายไปทันที
แต่ทิ้งความแน่นในอกเอาไว้
.
อคินไม่ได้สับสนแล้ว
เขาไม่ได้หาคำตอบเพื่อโกรธแม่
แต่เขาจะหาคำตอบ…เพื่อ “ปกป้องสิ่งที่แม่เคยแลกมาด้วยชีวิต”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
