เสียงเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวแล่นลงบนรันเวย์สนามบินส่วนตัวกลางหุบเขาเงียบสงบ รามิล—ชายหนุ่มวัย 28 ปี เจ้าของดวงตาคมกริบและบารมีที่แผ่ซ่านเพียงแค่ย่างก้าว—สาวเท้าออกจากเครื่องพร้อมเลขาคู่ใจ

“คุณรามิลครับ อีกครึ่งชั่วโมงจะถึงพิธีหมั้นกับโอเมก้าจากตระกูลธนวัฒน์ครับ”

“หึ...แต่งเพื่อลดศัตรู ไม่ใช่เพราะอยากได้เมีย”

น้ำเสียงเย้ยหยันไม่ปิดบังความรังเกียจ เขาไม่เคยต้องการ “โอเมก้า” คนไหนในชีวิต โดยเฉพาะคนที่ถูกจัดมาเพื่อผลประโยชน์

“ธารา… นายต้องเข้มแข็ง” เสียงพี่สาวปลอบประโลมขณะช่วยเขาจัดทรงผมหน้ากระจก

ธาราเป็นโอเมก้าอายุ 22 ปี รูปร่างผอมเพรียว ใบหน้าหวานจัดจนใครมองก็คิดว่าเป็นเพศหญิง แต่ในโลกที่อัลฟ่าครองอำนาจ และโอเมก้ามักถูกดูแคลน…เขาก็เป็นเพียงแค่ “หมาก” บนกระดานที่ครอบครัวใช้แลกเปลี่ยนเพื่อความอยู่รอด

“เขาไม่อยากแต่งกับฉันหรอกพี่ลิลลี่…เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันหน้าตาเป็นยังไง”

“ใช่…แต่เขาก็ไม่รู้หรอก ว่าน้องฉันคนนี้…หัวใจแข็งแกร่งแค่ไหน”

พิธีหมั้นถูกจัดอย่างรวบรัด ภายในห้องหรูของคฤหาสน์ใหญ่ มีเพียงแขกวงใน—เพราะทั้งสองตระกูลไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์นี้เป็นข่าวดัง

รามิลจ้องมองธาราเหมือนมองตุ๊กตาในตู้กระจก “เด็กนี่เหรอ? โอเมก้าของฉัน?”

ธารานิ่ง…เขารู้ตัวดีว่าในสายตาอัลฟ่าระดับรามิล เขาไม่ต่างจากเศษฝุ่นในรองเท้า

“จำไว้นะ” เสียงทุ้มเย็นเฉียบกระซิบข้างหูขณะสวมแหวนให้

“เราแค่หมั้น ไม่มีความรัก ไม่มีสัมผัส ไม่มีพันธะใดๆ…ถ้านายรู้จักที่ของตัวเองดี เราจะอยู่กันอย่างสงบ”

ธารายิ้มบาง ริมฝีปากซีดเซียวแต่มั่นคง

“ค่ะ…คุณอัลฟ่า ฉันจะจำไว้ ว่าโอเมก้าอย่างฉัน…ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะฝัน”

หลังพิธีหมั้นจบลง แขกเหรื่อเริ่มทยอยกลับ รามิลนั่งนิ่งอยู่ในห้องทำงาน หันหลังให้วิวพระจันทร์นอกหน้าต่าง ดวงตาคมกริบจ้องเอกสารตรงหน้า แต่ใจกลับไม่อยู่กับตัวอักษรเลยแม้แต่น้อย

เขายังจำได้ดีถึงสายตานิ่งสงบของโอเมก้าคนนั้น—ธารา คนที่ควรจะเป็นแค่ “ภรรยาจำเป็น” กลับกล้าสบตาเขาโดยไม่หลบ ไม่หวาดกลัว แต่ไม่ใช่เพราะกล้าหาญ... มันคือความว่างเปล่า

เหมือนคนที่เลิกหวังอะไรไปแล้ว

เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น

“ขออนุญาตครับคุณรามิล คุณธาราแจ้งว่าขออนุญาตขึ้นไปเก็บของในห้องฝั่งตะวันตกครับ”

“ให้เลขาของเขาช่วยก็ได้ ทำไมต้องมาแจ้งฉัน”

“คุณธาราไม่มีเลขา ไม่มีคนติดตามครับ… เขามาคนเดียว”

ฝั่งตะวันตกของคฤหาสน์คือโซนที่ร้างที่สุด มีเพียงฝุ่นเก่าเก็บกับห้องพักที่ไม่ได้ใช้มานาน ธาราลากกระเป๋าเล็กๆ เข้าไปด้วยตัวเอง เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการต้อนรับ เขารู้ตั้งแต่ต้นว่าเขาไม่ใช่ ‘ภรรยาที่อัลฟ่าต้องการ’

ในมือมีเพียงแหวนเงินที่รามิลสวมให้วันนี้ มันว่างเปล่า...เหมือนการแต่งงานครั้งนี้

ทันใดนั้น เสียงประตูห้องเปิดออกอย่างไม่คาดคิด

รามิลยืนพิงกรอบประตู มือซุกกระเป๋ากางเกง สูทยังไม่ได้ถอด ดวงตานิ่งมองคนตรงหน้า

“ห้องนี้มันร้าง นายอยู่ได้เหรอ”

“ได้ค่ะ ฉันไม่เรื่องมาก”

“อย่าพูดคำว่าค่ะกับฉัน ฉันไม่ชอบ”

ธาราเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “...ค่ะ”

รามิลปรายตามองอีกฝ่าย พลันหันหลังกลับโดยไม่พูดอะไรอีก ทิ้งให้ธารายืนอยู่คนเดียวกับเงาของตัวเอง

คืนนั้น เขานั่งมองจันทร์เต็มดวงผ่านหน้าต่างห้องเก่า

มือหนึ่งลูบแหวนบนมือเบาๆ

"ตราบดวงจันทร์จะหวนคืน..." เขาพึมพำกับตัวเอง

“ขอแค่ครั้งหนึ่ง…ให้ฉันมีค่าพอในสายตาเขา แม้เพียงชั่วคืนเดียวก็ยังดี…”

และใครจะไปรู้...ว่าคืนที่เขาขอพรนั้น

จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

เวลาล่วงเลยมาถึงคืนที่สามหลังการหมั้น

ธาราใช้ชีวิตอย่างเงียบงันในห้องฝั่งตะวันตก ไม่มีใครมายุ่ง ไม่มีคำทัก ไม่มีบทสนทนาใดจากคนที่ชื่อว่า “คู่หมั้น”

เขาไม่คิดจะเรียกร้องอะไร…เพราะรู้ตัวดีว่าตัวเองอยู่ในสถานะอะไร

กระทั่งค่ำคืนนี้...

ขณะเขากำลังจัดดอกไม้แห้งในแจกัน กลิ่นหอมจางๆ ที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นในเวลานี้กลับค่อยๆ แทรกตัวขึ้นจากร่างของเขา

ธาราชะงัก มือแตะเข้าที่อกตัวเอง

“ไม่… มันยังไม่ถึงรอบ…”

แต่ร่างกายกลับไม่ฟังคำสั่ง ใจเริ่มเต้นแรง หายใจถี่ ร่างกายอ่อนแรงเหมือนโดนสูบพลัง

กลิ่นโอเมก้าในช่วงฮีทรุนแรงขึ้นทุกวินาที และนั่นทำให้ประตูห้องของเขา…ถูกผลักเปิดออกโดยไม่ทันตั้งตัว

ปัง!

รามิลยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาคมของอัลฟ่าแดงกร่ำเล็กน้อยจากผลกระทบของฟีโรโมนที่ฟุ้งกระจายไปทั่วบ้าน

“...นายรู้ไหมว่านายกำลังทำอะไรอยู่”

เสียงเขาไม่ดังนัก แต่กดต่ำจนน่าหวั่นใจ

“ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจ…” ธาราพูดพลางถอยหลังชิดผนัง เขารู้ตัวดีว่าสถานการณ์นี้อันตรายแค่ไหน

“นายปล่อยฟีโรโมนออกมาโดยไม่ควบคุม มันกระตุ้นอัลฟ่าในระยะใกล้ทั้งหมด รวมถึงฉันด้วย”

รามิลก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นหอมหวานที่ผสมไปกับกลิ่นกายของธาราทำให้เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้

แต่สิ่งที่เขาทำคือ…หยุด

เขาหยุดตรงหน้า ไม่ขยับเข้าใกล้มากไปกว่านี้

“ฉันจะเรียกหมอมา เอายาฉีดระงับกลิ่นให้…”

“อย่า…” ธารารั้งแขนเขาไว้ ร่างเล็กทรุดตัวลงช้าๆ กับพื้น หายใจหอบถี่จนแทบเป็นลม

“ช่วย…ฉัน…ได้ไหม” เสียงที่เอ่ยออกมาเบามาก ราวกับจะหายไปกับลม

รามิลกัดฟันแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความขัดแย้ง เขาคืออัลฟ่าที่ควบคุมตัวเองได้เยี่ยมที่สุดในกลุ่มมาเฟีย แต่ตอนนี้…

...สิ่งที่อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่แค่โอเมก้าที่เขาไม่ต้องการ

แต่คือชีวิตหนึ่ง ที่กำลังทรมานตรงหน้าเขา

“ถ้าฉันเริ่ม…ฉันจะหยุดไม่ได้” เขากระซิบเสียงพร่า

“งั้น…อย่าหยุดเลย…”

ประโยคนั้นจุดไฟบางอย่างในตัวอัลฟ่า

ในคืนนั้น ทั้งสองร่างถูกพันธะของสัญชาตญาณมัดไว้แน่นหนากว่าพันธะหมั้นหมายใดๆ

เสียงสะอื้น เสียงคราง และความร้อนแรงในอากาศกลืนกินทั้งคฤหาสน์

แต่เช้าวันต่อมา...รามิลหายไป

ไม่เหลือแม้แต่ข้อความเดียว

เหลือเพียงธาราที่นอนกอดผ้าห่มไว้แน่น หยดน้ำตาไหลลงบนแหวนหมั้นในมือ

“อย่างที่คิดไว้...สำหรับเขา เราก็แค่โอเมก้าอีกคน…”

แต่แล้ว ร่างกายเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ—กลิ่นของเขาเบาบางลงแต่กลับหวานผิดปกติ

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของ “บางสิ่ง” ที่จะผูกเขาไว้กับอัลฟ่าที่ทอดทิ้งเขาไป…ตลอดชีวิต

ผ่านไปเพียงสองสัปดาห์หลัง “คืนนั้น”

ธารายังคงไม่ได้พบหน้ารามิลอีกเลย

ข่าวจากคนในบ้านบอกเพียงว่าเขา "เดินทางไปจัดการงานเร่งด่วนที่ต่างประเทศ"

ไม่มีข้อความ ไม่มีสาย ไม่มีแม้แต่เงา

ธาราไม่ได้ร้องไห้อีก เขาเพียงแต่เงียบ

...และร่างกายก็เริ่มส่งสัญญาณบางอย่างที่ไม่อาจมองข้าม

อาเจียนในตอนเช้า

กลิ่นอาหารบางชนิดทำให้เวียนหัว

หน้าอกที่รู้สึกตึงผิดปกติ

และที่ชัดเจนที่สุด… รอบเดือนที่ควรจะมา กลับขาดหายไปโดยไม่มีสัญญาณ

“เป็นไปไม่ได้…” เขาพึมพำกับตัวเองในห้องน้ำ

โอเมก้าจะท้องได้ก็ต่อเมื่ออัลฟ่าเข้าสู่สภาวะผูกพันเต็มรูปแบบ และเกิดการขับเคลื่อนฮอร์โมนตรงจังหวะเท่านั้น

…แต่วันนั้นพวกเขาไม่ได้ใช้ยาป้องกัน

…และรามิล…คืออัลฟ่าชั้นสูง ร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ทุกระบบ

มือสั่น ๆ ของเขาหยิบกล่องตรวจครรภ์ที่คนรับใช้แอบนำมาให้ตามคำขอ

ห้านาทีผ่านไป…

ขีดสีแดงขึ้น… สองขีดชัดเจน

ธาราทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเย็นเฉียบ

น้ำตาที่ไม่ไหลในวันนั้น…กลับไหลออกมาในวันนี้

เขาไม่กลัวการเป็นพ่อคน

ไม่กลัวความเจ็บปวดของการตั้งครรภ์

แต่เขากลัว…

"ลูกจะไม่มีพ่อ"

คืนนั้น เขานั่งมองแหวนหมั้นบนมือเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะถอดมันออก

“ฉันจะเลี้ยงลูกเอง…ไม่ต้องการอะไรจากคุณเลย รามิล”

ขณะเดียวกัน—อีกฟากหนึ่งของโลก

ภายในห้องประชุมของเครือข่ายมาเฟีย

รามิลนั่งนิ่ง ดวงตาคมยังคงแฝงด้วยบางอย่างที่ใครก็มองไม่ออก

ไม่มีใครรู้…ว่าตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาเปิดกล้องดูภาพจากกล้องวงจรปิดที่ติดไว้ในคฤหาสน์ซ้ำไปซ้ำมา

จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาเห็นภาพธาราเอามือจับท้อง…แล้วร้องไห้

หัวใจของเขา—ที่แข็งกระด้างที่สุดในโลกมืดมิด—สะท้านจนเจ็บ

“นายกำลังจะมีลูก...กับโอเมก้าที่นายทิ้งไว้…”

“คุณธาราแน่ใจใช่ไหมคะว่าจะไม่บอกคุณรามิล…”

เสียงของแม่บ้านคนสนิทดังเบาๆ ระหว่างที่ธารากำลังวางมือบนหน้าท้องแบนราบของตนเอง

“ฉันแน่ใจค่ะพี่กานต์…เขาไม่ได้อยากได้เด็กคนนี้ และฉันไม่อยากรั้งเขาด้วยอะไรที่เขาไม่ต้องการ”

คำพูดของธาราฟังดูมั่นคง แต่ในแววตากลับมีบางอย่างสั่นไหว

ความจริงคือ…เขาอยากให้รามิลรู้

อยากให้เขากลับมา

อยากให้เขายืนอยู่ตรงนี้ข้างกัน

แต่โลกของอัลฟ่าอย่างรามิล กับโอเมก้าธรรมดาอย่างเขา…มันต่างกันเกินไป

ธาราเริ่มปรับชีวิตเข้าสู่การดูแลตัวเอง เขาเปลี่ยนจากห้องฝั่งตะวันตกไปยังเรือนรับรองด้านหลังคฤหาสน์ที่เงียบสงบ ไม่ต้องพบเจอใคร ไม่ต้องตอบคำถามจากคนในบ้าน

เขาเริ่มอ่านหนังสือเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ เตรียมเสื้อผ้าเด็กไว้ทีละชิ้น เก็บอัลบั้มภาพไว้สำหรับวันหนึ่งที่เขาจะได้เปิดให้ลูกดู

“ลูก...ไม่ต้องมีพ่อก็ได้…แม่จะเป็นทุกอย่างให้ลูกเองนะ…”

เวลาผ่านไปอีกหนึ่งเดือน

ช่วงบ่ายวันหนึ่ง ระหว่างที่ธารากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ เสียงรถยนต์หรูคันหนึ่งก็ค่อยๆ แล่นเข้ามาที่หน้าคฤหาสน์

เสียงเบรกดังชัดในความเงียบ

ประตูรถเปิด

รองเท้าหนังสีดำเงาก้าวลงอย่างมั่นคง

...เป็นเสียงฝีเท้าที่เขาจำได้ขึ้นใจแม้ไม่ได้ยินมานาน

ธาราชะงัก

มือที่จับหนังสือแน่นจนสั่น

หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่ตั้งใจ

...เขากลับมาแล้ว

รามิลมองคฤหาสน์หลังเดิม แต่รู้สึกว่า “บ้าน” เปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูก

เขาเดินตรงไปยังเรือนรับรองหลังเล็กโดยไม่ต้องให้ใครบอกทาง

เปิดประตูไม้ที่แง้มอยู่เบาๆ

ภาพแรกที่เขาเห็นคือ...ร่างบางของโอเมก้าในชุดคลุมธรรมดา ๆ ที่ตอนนี้มีหน้าท้องนูนออกมาเล็กน้อยจนเห็นได้ชัด

ดวงตาของธาราเบิกกว้าง เขาลุกขึ้นช้า ๆ อย่างตกใจ

“…คุณกลับมาทำไม”

รามิลยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าประตู

ไม่พูด ไม่ถาม ไม่กล่าวคำทักทาย

…เขาเดินเข้าไปช้า ๆ คุกเข่าลงตรงหน้าธารา แล้ววางมือไว้บนหน้าท้องของอีกฝ่าย

มือที่เคยเย็นชา…ตอนนี้สั่นน้อยๆ

เสียงทุ้มที่เยือกเย็นเสมอของเขาสั่นเครือ

“…ขอโทษ”

ธารานิ่งงัน น้ำตาที่กลั้นไว้หลายวัน…ไหลอาบแก้มในวินาทีนั้น

และเป็นครั้งแรกที่โอเมก้าผู้ถูกทอดทิ้ง…

ได้เห็นอัลฟ่าผู้เย่อหยิ่งของตระกูลรามิล ก้มหน้าลงกับพื้น...เพื่อลูกของเขา

🩶