สถานที่: มหาวิทยาลัยซัมเรย์ยูนิเวอร์ซิตี้
ฉากหลัง: ระบบการศึกษาไร้การควบคุม รัฐบาลลอยแพ
มหาวิทยาลัยกลายเป็นสนามรบของเหล่าแก๊งค์
ทุกเดือนต้องส่งตัวแทนขึ้นสังเวียนประชันกำลัง
เสียงกริ่งเก่าดังขึ้น
แต่ไม่มีใครสนใจ
เพราะที่สนามกีฬาเก่า... "หอประลองกลาง" กำลังเดือด
รอบสนามเต็มไปด้วยนักเรียนจากหลากคณะ
ทุกคนจับจ้องเวทีประลองที่ดัดแปลงจากสนามบาส
[เสียงจากฝูงชน]
“โว้ย! วันนี้แม่งจะเอาใครมาสู้วะ!”
“กลุ่มเพลิงอัสนีส่งไอ้ยักษ์มาอีกแล้วเหรอ?”
บนเวที — ชายร่างยักษ์สูงเกือบสองเมตร หน้าตาเหี้ยมเกรียม
เขาเดินออกมาจากมุมมืด พร้อมเสียงโห่ร้องจากพวกเดียวกัน
[กลุ่มเพลิงอัสนี]
“กระทืบให้เละเลยพี่!!”
“เหยียบแม่งให้ติดพื้น!!”
ผู้เข้าแข่งฝั่งตรงข้าม...ว่างเปล่า
ไม่มีใครกล้าขึ้น
ทุกคนเงียบ
เหมือนยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม
ทันใดนั้น...
[เสียงเคี้ยวกล้วยดังกรุบ]
ชายคนหนึ่งเดินทะเล่อทะล่าเข้ามาจากด้านข้างเวที
สวมเสื้อยืดธรรมดา กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ
ต่างหูเงินวาวสะท้อนแสงแดด
เดินมาแบบไม่ใส่ใจโลก
[จอน]
“ให้กูโชว์มั้ยล่ะ พวกมึงดูเบื่อ ๆ กันนะ”
[เสียงฝูงชน]
“ไอ้จอน!!!”
“โว้ย มันมาจริง ๆ ด้วย!!”
“คราวก่อนมันต่อยคนร้องไห้กลางเวทีอะ ฮ่า ๆ ๆ!”
[จอน] (หันไปหาไอ้ยักษ์)
“ยืนแบบนั้นเมื่อยมั้ย? หรือจะให้กูเริ่มก่อน?”
ยักษ์คำรามเสียงต่ำ แล้วพุ่งเข้าใส่!
แต่…
จอน เอียงตัวเบา ๆ
หมัดยักษ์พลาดเป้า
เท้าซ้ายของจอนเตะตัดข้อเท้า
มือขวาเกี่ยวคออีกฝ่าย แล้ว... "ฟาดลงพื้นดังปั้ก!"
เงียบ
ยักษ์ไม่ขยับ
หมดสติ
เสียงเฮดังสนั่น
[เสียงฝูงชน]
“มันเล่นเหมือนไม่เอาจริงอีกแล้วเว้ย!”
“ไอ้จอนแม่งโกงเหรอวะ…”
“หรือมันแค่...เก่งเกินไปวะ?”
แล้ว...
เสียงหนึ่งดังจากมุมเวที
นิ่ง
เย็น
แต่ทรงพลังอย่างประหลาด
[ก้อง]
“แก้ล็อกขาเร็วไปนิด”
[จอน] (หันกลับมายิ้มเจ้าเล่ห์)
“เหรอ? กูกะไว้ให้มันสลบแค่ 15 วินาทีเองนะ จะได้ไม่ตาย”
ชายหนุ่มร่างสูง 190 ซม. ผมสีดำสนิท
ยืนพิงผนังเวที เงียบขรึม
ดวงตานิ่งเฉย แต่ลึกเข้าไป...เหมือนมีพายุซ่อนอยู่
[ก้อง]
“รอบหน้าให้กูขึ้นแทน”
[จอน] (หัวเราะเบา ๆ)
“โว้ย กูว่ามึงน่ากลัวกว่ากูอีก พวกนี้จะตายกันหมดนะ ก้อง”
ตัดภาพไปยัง ห้องใต้ดินลับของอาคารผู้บริหาร
ชายแก่ร่างผอมในชุดภารโรง กำลังดูภาพผ่านกล้องวงจรปิด
เบื้องหน้ามีแฟ้มเอกสารวางอยู่
บนปกเขียนว่า:
[แฟ้ม: นักเรียนระดับเฝ้าระวังพิเศษ]
ชื่อ: คิม ก้อง / จอน คังซอ
หมายเหตุ: ห้ามลงแข่งพร้อมกัน
[เวลา 09:27 น. – ใต้ดินคณะวิศวกรรมฯ]
เสียงของเหล็กกระแทกพื้นดังก้อง
เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำ ใส่ชุดกล้ามลายเปื้อนเขม่าดำ กำลังนั่งชันเข่าอยู่กลางวงล้อมของลูกน้องกว่า 30 คน
เขาคือ...
[เบิร์น]
“ในที่สุด...ไอ้จอนแม่งก็โชว์ตัวอีกครั้ง”
เสียงฮือฮาเกิดขึ้นทันที
[ลูกน้อง 1]
“พี่จะเอาไงกับมันดี มันดังขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ”
[ลูกน้อง 2]
“เด็กคณะอื่นเริ่มเทใจไปฝั่งพวกมันละพี่ มันเริ่มเหมือนตอน...”
เสียงเงียบไปทันทีเมื่อเบิร์นลุกขึ้น
เบิร์นกำมือแน่น เส้นเลือดบนแขนเต้นแรงเหมือนจะระเบิด
เขาหยิบภาพถ่ายในกระเป๋าเสื้อ — รูปของนรินทร์ อดีตหัวหน้าแก๊ง
[เบิร์น] (พึมพำกับตัวเอง)
“จอน...นายมีบางอย่างเหมือนเขา...แต่นายยัง ‘ไม่ใช่เขา’”
[เบิร์น] (หันหาลูกน้อง)
“ส่ง ‘ร็อคเก็ต’ ไปตบประตูไอ้จอนที บอกมันว่า...พรุ่งนี้เช้า กูรออยู่เวทีใต้สะพานรถไฟ”
[ลูกน้อง]
“โห พี่! นั่นมันพื้นที่ไร้กฎเลยนะ!”
[เบิร์น]
“ยิ่งดี กูอยากเห็นมัน ‘ไม่มีกติกา’ บ้างสักครั้ง”
[เวลา 10:45 น. – ลานนั่งเล่นหลังตึกบริหาร]
จอนกำลังนั่งกินกล้วยกับน้ำเต้าหู้แบบไม่แคร์สื่อ
ล้อมรอบด้วยพวกที่มองเขาเหมือนเป็น “พระเจ้าไม่เอาจริง”
[เพื่อน 1]
“ไอ้จอน มึงไปแหย่แก๊งเพลิงอัสนีอีกละ ระวังจะไม่ตลกแบบทุกทีนะเว้ย”
[จอน]
(เคี้ยวกล้วย มองฟ้า)
“เบิร์นจะมาเหรอ? ดีเลย กูอยากดูว่า ‘ไฟจริง’ กับ ‘ไฟปลอม’ มันต่างกันยังไง”
เขาหยิบต่างหูเงินขึ้นมาเช็ดเบา ๆ
ก่อนจะพูดประโยคหนึ่งเบา ๆ จนมีแต่เพื่อนสนิทที่ได้ยิน
[จอน]
“กูยังไม่ได้เอาจริงเลยนะ ตั้งแต่ที่เขาหายไป...”
[เวลา 11:11 น. – ดาดฟ้าอาคารกีฬา]
ชายร่างสูงในชุดดำ นั่งพิงเสากลางแดด
ก้อง
แววตาเฉียบคม จ้องภาพการเคลื่อนไหวของแก๊งเพลิงอัสนีจากแอปแฮกวงจรปิดในมือถือ
มีเสียงแจ้งเตือนว่า:
“บุคคลระดับ A เคลื่อนไหวในโซนอิสระ: เบิร์น”
“เป้าหมาย: จอน คังซอ”
[ก้อง] (พูดกับตัวเอง)
“มันเริ่มแล้วสินะ...”
เขาลุกขึ้น
หยิบโทรศัพท์ โทรหาคนคนหนึ่ง
[ก้อง]
“ยูริ นายยังอยู่แถวนี้ไหม? เตรียมตัวไว้ — จอนจะได้คู่ซ้อมของจริงแล้ว”
[ฉากท้าย – เวทีใต้สะพานรถไฟ (คืนก่อนวันนัด)]
แสงไฟกระพริบวาบ ๆ กลางความมืด
เสียงหมัดซัดใส่กระสอบดังต่อเนื่อง
เบิร์นซ้อมคนเดียวแบบบ้าคลั่ง
เขาตะโกนลั่นเหมือนระบายทุกสิ่ง
[เบิร์น]
“แกจะไม่มีวันเป็น ‘เขา’ ได้หรอก จอน!!”
เขาซัดหมัดสุดแรง
กระสอบทรายขาด
ของเหลวสีฟ้าในขวดแก้วข้างเท้าสั่นสะเทือนเล็กน้อย
📌 จบบทที่ 2
> หมัดแรกเริ่ม, ความกลัวถูกบดขยี้, ก้องเริ่มเข้าเกม
---
[เวลา 08:00 น. – ลานเปลใต้สะพานรถไฟเก่า]
พื้นที่ทรุดโทรมใต้สะพานที่แทบไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
แสงแดดลอดลงมาเป็นลำจากรูผุพังด้านบน
พื้นเต็มไปด้วยเศษกระเบื้องแตก ขวดแก้ว และคราบเลือดเก่า...
เสียง “สวบ” จากเท้าของใครบางคนเหยียบกรวดคม ๆ
จอน เดินเข้ามาในพื้นที่ด้วยใบหน้าเฉยเมย ใส่แจ็คเก็ตเดนิมเก่า ๆ กับกางเกงทรงหลวม
เขายกนิ้วกลางให้กล้องวงจรปิดที่ถูกติดไว้แบบซ่อน ๆ
> [จอน]
“เอาจริงแน่นะพวกมึง... กูกำลังจะง่วงพอดีเลยว่ะ”
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้องเข้ามา
เบิร์น ปรากฏตัวพร้อมลูกน้อง 5 คน
เสื้อกล้ามไหม้ตรงอก มือมีรอยบาด
และดวงตา...ไม่หลบแม้แต่นิด
> [เบิร์น]
“ตลกให้พอ… เดี๋ยวหัวเราะไม่ออก”
---
[ฉากตัดสลับ – อาคารควบคุมกล้องของก้อง]
ก้อง สวมเสื้อฮู้ดดำ กำลังดูเหตุการณ์ผ่านจอมอนิเตอร์
ข้าง ๆ มีโน้ตบุ๊กกับกล้องสอดแนมที่เขาเจาะเข้าระบบเถื่อน
> [ก้อง] (พึมพำกับตัวเอง)
“สนามทดสอบเริ่มแล้ว... ถ้าเบิร์นเอาจริง มันจะเปิดนิสัยในอดีตออกมา”
“และถ้าจอน...ไม่หลบเลยสักหมัดเดียว — เขาคือของจริง”
เขาหยุดพูด แล้วโทรหาคนคนหนึ่ง
> [ก้อง]
“ฮุน อยู่แถวนี้ใช่มั้ย? ถ้ามันเกินควบคุม นายคือแผนฉุกเฉิน”
---
[เวทีจริง – เริ่มการต่อสู้]
เบิร์นเดินเข้ามา ไม่พูดแม้แต่คำ
เขายกหมัดขึ้น หมุนไหล่ แล้วพุ่งเข้าใส่ จอน ทันที
หมัดแรกเร็วมาก จนฝุ่นบนพื้นสะเทือน
แต่...
จอน เอนตัวหลบไปข้างหลังนิดเดียว แล้ว...
> [จอน]
“หมัดไวดีนะ...แต่ไม่มีน้ำหนัก”
ตึ้ง!
หมัดสวนของจอนเข้าเป้าเบิร์นเต็ม ๆ ที่สีข้าง — แต่เขาไม่สะเทือน
> [เบิร์น]
“มึงคิดว่ากูจะล้มง่าย ๆ เหรอ?”
[จอน]
“เปล่า...กูคิดว่า แค่มึงยังไม่ได้เจอกู ‘ตอนกูโกรธ’”
---
[ฉากเบื้องหลัง – กลุ่มนักเลงจากหลายแก๊งเฝ้าดู]
แก๊งอื่น ๆ เริ่มแห่มาดู เหมือนชมไฟต์ใหญ่ในตำนาน
บางคนเริ่มถ่ายคลิป
บางคนเริ่มจดชื่อ
บางคนเริ่มเดิมพัน...
> [สมาชิกแก๊งอสรพิษดำ]
“ถ้าเบิร์นล้ม แก๊งเพลิงอัสนีอาจเสียอำนาจ...”
[สมาชิกแก๊งเขี้ยวเหล็ก]
“แต่ถ้าจอนแพ้ แก๊งใหม่ของมันจะโดนยำทันทีเหมือนกัน”
---
[ท้ายตอน – หน้าจอก้อง]
ก้องยิ้มเล็กน้อย
เขาเห็นท่าเตะของเบิร์นที่แหวกอากาศแรงมากพอจะปัดหมอนอิงปลิว
และเห็นจอนเบี่ยงศีรษะหลบเหมือนแค่เอียงคอ
[ก้อง] (น้ำเสียงเบาแต่เฉียบ)
> “เบิร์น...นายยังอยู่ในกรอบเดิม”
“แต่จอน...เริ่มก้าวข้ามมันแล้ว”
---
⚔️ จบบทที่ 3
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
