เสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่นห้องดังเปรี้ยงเปรี้ยงไม่ต่างจากการตีกลองศึก
เตชินท์สะดุ้งสุดตัว ร่างทั้งร่างดีดขึ้นจากเตียงเหมือนลูกบอลสปริง
"อ๊ากกก! มายก๊อด... มันเช้าขนาดนี้ได้ยังไงวะ!"
เด็กหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ ที่ชีวิตติดซีรีส์กับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เดินเซๆ ลุกจากเตียง หยิบมือถือขึ้นมาเพื่อกดปิดเสียง...แต่แล้วมือก็หยุดชะงักทันทีเมื่อเห็นหน้าจอมือถือ
“iPhone 15 Pro Max Titanium สีเงิน”
"หือ...? ตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ ฉันใช้แอนดรอยด์ไม่ใช่เหรอ?"
เตชินท์ย่นคิ้วก่อนหันไปมองรอบตัวอย่างงุนงง...ห้องนี้ไม่ใช่ห้องเขา — เตียงใหญ่ ผ้าปูเตียงขาวสะอาด กลิ่นหอมแบบโรงแรมหรู และ...ไม่มีแม้แต่รอยกระดาษหรือหนังสือการ์ตูนบนพื้น
"หะ...เห้ย เดี๋ยวนะ...นี่มันห้องใครวะเนี่ย!?"
เขากระโดดลงจากเตียง รีบวิ่งไปส่องกระจกเต็มตัว...และแทบจะร้องไห้ออกมาทันที
"!!!"
"นี่มัน...ใครวะเนี่ยยยยย!!!"
ในกระจก...ไม่ใช่ใบหน้าของเตชินท์ที่เขาคุ้นเคย แต่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง อายุราว 27-30 ปี ใบหน้าเฉียบคมในแบบที่โคตรเหมือนนายแบบ ลมหายใจสะอาดหมดจดจนอยากสูดดมตัวเอง และกล้ามท้องเป็นลอนชัดเจนเหมือนผ่านเทรนเนอร์จากนรก
"อย่าบอกนะว่า... ฉัน… ฉันสลับร่างกับคนคนนี้!!!"
เขาทรุดตัวลงนั่งอย่างคนช็อกทันที
— — — — — — —
ณ จุดเดียวกันอีกด้านหนึ่งของเมือง
“ภาคิน” เจ้าของร่างหน้านิ่งเย็นชา และเป็น CEO แห่งบริษัทเทคโนโลยีหมื่นล้านลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องแคบๆ ที่มีโปสเตอร์อนิเมะแปะทั่วผนัง และโต๊ะที่เต็มไปด้วยซองมาม่า
"...กลิ่น... อะไรเนี่ย?"
เขาลุกขึ้นนั่ง รู้สึกตึงๆ ที่ต้นคอ และมือก็สัมผัสโดนมือถือหน้าจอแตก
"...นี่มันของใคร?"
เสียงแหบๆ ที่เปล่งออกมาทำให้เขาชะงัก
"...เสียงแบบนี้...ไม่ใช่ของฉัน"
ภาคินหันขวับไปที่กระจกเก่าๆ ข้างฝาห้อง ก่อนจะยืนนิ่งเหมือนโดนสาป
“...นี่มัน...ไม่ใช่หน้าเรา...?”
เขาจ้องหน้าของเด็กหนุ่มผมฟูในกระจก ดวงตากลมโตดูมีความฝันกับอนาคตบางอย่าง มือไม้เล็กกว่าที่เคย และใบหน้าแบบเด็กมหา'ลัยสุดเนิร์ด...
"...เฮอะ" ภาคินหลุดหัวเราะแผ่ว "ฝันอยู่รึเปล่า?"
เขาตบหน้าตัวเองหนึ่งที แล้วอีกที จนหน้าแดง
"ไม่ใช่ฝัน..."
“ชิบหายละ”
— — — — — — —
หนึ่งชั่วโมงต่อมา...
เตชินท์ในร่างภาคิน คว้าเสื้อสูทมาสวมด้วยความพะอืดพะอม
"โอ๊ย แค่จะใส่เสื้อสูทยังจะยากอะไรขนาดนี้วะ!?"
พอใส่เสร็จก็เดินกระโผลกกระเผลกไปยืนหน้าโต๊ะทำงาน ที่มีแผ่นประชุมรายวันเรียงเป็นพรวน
"ประชุมกับผู้ถือหุ้น? เซ็นเอกสาร? ประชุม Zoom กับบริษัทในซิลิคอนวัลเลย์!? ม่ายยยยย"
ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น
"คุณภาคินครับ รถพร้อมแล้วครับ"
เตชินท์กลืนน้ำลายเอื๊อก
"ฉันยังจำชื่อตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!"
— — — — — — —
ในอีกฟากหนึ่งของเมือง
ภาคินในร่างเตชินท์ก็ต้องนั่งในห้องเรียนวิชา "ทฤษฎีสื่อใหม่กับการออกแบบ" กับเพื่อนร่วมห้องสิบกว่าคน ที่ต่างจ้องหน้าเขาเหมือนเขาเป็นมนุษย์ต่างดาว
"เฮ้ยไอ้เต! นี่แกอ่านมังงะข้ามคืนปะวะ วันนี้ดู... แปลกๆ แฮะ?"
ภาคินยกคิ้ว แต่ไม่ตอบ
“...เต...หืม”
เขาหยิบสมุดขึ้นมา และขีดเขียนอะไรบางอย่าง...
> **ภารกิจ: หาทางกลับร่างเดิม
ตรวจสอบเหตุการณ์ก่อนนอน
ตามหาคนที่เรา ‘สลับร่าง’ ด้วย
ปรับตัวให้ได้ก่อนถูกจับได้
ห้ามหลุดคาแรกเตอร์เด็ดขาด**
ภาคินหลับตา ถอนหายใจแรง...
“นี่มันบ้าบอที่สุดเท่าที่เคยเจอในชีวิต...”
— — — — — — —
ในวันเดียวกัน ชะตากรรมของทั้งสองคนก็วนเวียนชนกันอีกครั้ง...
เมื่อเตชินท์ในร่างภาคินเดินเข้าสำนักงานใหญ่ และพบว่า...
“อีกคนที่ใช้ร่างของเขา...คือคนที่เขาเคยบังเอิญด่าในทวิตเมื่อเดือนก่อนว่า ‘ซีอีโอหน้าหล่อ แต่เหมือนมีไม้เสียบหลัง’!!”
"เอาแล้วไง!"
และในอีกฟากหนึ่ง...ภาคินที่นั่งอยู่ในคาเฟ่มหา'ลัย กำลังเลื่อนดูมือถือเก่าๆ เครื่องหนึ่ง และพบว่า...
“คนที่เขาสลับร่างด้วย...คือลูกชายของแม่ค้าเตี๋ยวหน้าปากซอย ที่เคยแอบได้ยินว่า ‘ซุ่มวาดการ์ตูนวายขายในเว็บ’!”
"แบบนี้...นรกชัดๆ"
ทั้งสองคนสบตากันในลิฟต์กลางตึกสูง
หนึ่งคือภาคินในร่างเตชินท์
อีกหนึ่งคือเตชินท์ในร่างภาคิน
"...เราต้องคุยกัน
เสียงปิดประตูลิฟต์ดังกริ๊ก
สองร่างที่ไม่ใช่ตัวตนเดิมของกันและกันสบตากันอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก
“...นายคือคนที่อยู่ในร่างฉัน?” เตชินท์ในร่างภาคินเอ่ยเสียงต่ำ ทำหน้าเคร่งเกินไปจนขัดกับน้ำเสียงตื่นตระหนกข้างใน
“และนาย...” ภาคินในร่างเตชินท์มองกลับ “กำลังใช้ร่างฉัน เดินเข้ามาในออฟฟิศที่ฉันสร้างเองกับมือ?”
เตชินท์เงยหน้าอย่างรู้สึกผิดปนไม่พอใจ
“อย่าโยนคำว่า ‘สร้างเองกับมือ’ ใส่หน้าฉันดิ ฉันไม่ได้อยากตื่นมาในร่างผู้บริหารสายเย็นชาหรอกนะ!”
“แล้วคิดว่าฉันอยากใช้ชีวิตอยู่ในห้องที่มีโปสเตอร์เมดญี่ปุ่นทุกตารางนิ้วรึไง?”
"เฮ้ย นั่นงานศิลป์!"
"..."
ทั้งคู่สบตากันอย่างเงียบงัน...จนกระทั่งเสียง ติ๊ง ของลิฟต์ทำลายบรรยากาศลง
— — — — — — —
ภายในห้องทำงานชั้น 42
เตชินท์เดินวนรอบโต๊ะ ทำท่าคล้ายคนจะเป็นลม ในขณะที่ภาคินนั่งกอดอกนิ่งๆ อยู่บนโซฟาในห้องประชุมย่อย
“โอ๊ย...แล้วจะทำยังไงให้กลับร่างวะเนี่ย! นี่มันเหมือนโดนเวรกรรมตามสนองชัดๆ!”
“เวรกรรมจากอะไร?”
“…เมื่อเดือนก่อนฉันเคยด่าซีอีโอหล่อๆ คนหนึ่งในทวิต”
“…”
“ก็นายไง—!!”
ภาคินเลิกคิ้ว “สรุปฉันโดนด่าเพราะหล่อ?”
เตชินท์ตาโต “ไม่ใช่!! คือ...คอนเซ็ปต์นายมันเย็นชามาก ฉันเลยแค่...ระบายความหมั่นไส้นิดหน่อยเอง”
“...แล้วไงต่อ?”
“ก็...ตื่นมาในร่างนาย”
“ดีเลย”
“หา?”
ภาคินลุกขึ้นช้าๆ เดินเข้ามาใกล้
“งั้นในระหว่างที่ยังไม่รู้ว่าทำไมเราถึงสลับร่างกัน นายจะต้องไม่ทำให้ชื่อเสียงฉันเสียหายเข้าใจไหม?”
“ฉันทำอะไรเสียหาย?” เตชินท์เถียง “ฉันแค่ทำหน้านิ่งแล้วพยายามเดินให้ไม่ล้มในรองเท้าหนังราคาเป็นหมื่น!”
“แล้วไอ้ทวีตเมื่อคืนที่นายเผลอโพสต์ว่า ‘ชีวิตมันบัดซบ แต่หน้าตาฉันดีมากจนอยากจีบตัวเอง’ นั่นล่ะ?”
“…แค่แซวเบาๆ เองนะ!”
“ลบซะ”
“มะ...ไม่ได้!”
“เตชินท์”
“ฮะ?”
“ถ้านายยังใช้ร่างฉันอยู่ อย่าทำให้ฉันดูเป็น CEO เพี้ยนๆ ที่กำลังจะเปิด OnlyFans เข้าใจไหม?”
“เฮ้ย! ฉันแค่โพสต์เล่น!”
“โพสต์ด้วยร่างฉัน”
“…โอเคๆๆ ลบก็ลบ!”
— — — — — — —
ภาคินถอนหายใจแรง เขามองเตชินท์ที่ยืนงุ่นง่านเหมือนเด็กเพิ่งเข้าโรงเรียนอนุบาลแล้วอดไม่ได้ที่จะถาม
“แล้วนายล่ะ มีอะไรที่ไม่อยากให้ฉันทำบ้างไหม ในร่างของนาย?”
“…อย่ากินเผ็ด”
“…?”
“ไส้ฉันไม่แข็งแรง”
“…นี่จริงจัง?”
“ซีเรียสมาก”
ภาคินหลุดขำพรืด
เตชินท์ตีแขนเบาๆ “อย่าหัวเราะดิ! ของแบบนี้มันสำคัญนะ!”
“…เข้าใจละ”
ทั้งสองคนเงียบไปครู่หนึ่ง บรรยากาศเริ่มนิ่งลง ความตลกเจือจาง กลายเป็นความจริงจังแทน
“เราต้องร่วมมือกันหาทางกลับร่างใช่ไหม?” เตชินท์ถาม
ภาคินพยักหน้า “ใช่ และอย่าบอกใครเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นมันจะยิ่งยุ่ง”
“…นายไม่คิดว่ามันจะมีคำสาปหรืออะไรแปลกๆ ปะวะ?”
“ไม่รู้ แต่นายต้องอยู่ในฐานะฉันให้ได้ก่อน”
เตชินท์พึมพำ “ขอเวลาโหลดคาแรกเตอร์ก่อนนะ”
“จะเอาคาแรกเตอร์จากไหน?”
“...แน่นอนว่าจากนิยายวายแนวเจ้านาย x เลขาไงล่ะ!”
“...”
ภาคินหน้าเครียดทันที
“อย่าเอาร่างฉันไปจิ้นอะไรแปลกๆ เด็ดขาด”
— — — — — — —
เย็นวันเดียวกัน
ภาคินในร่างเตชินท์เดินผ่านกลุ่มเพื่อนในมหา'ลัยที่ยกมือไหว้พร้อมตะโกนลั่นว่า
“ไอ้เต!!! จะไปไหนวะวันนี้! เค้าอ่ะนัดแกไปแดนซ์กลางคืนที่ร้านใหม่!”
“เหรอ...ไม่ไป”
“เฮ้ย เป็นไรเนี่ย ท่าทางเหมือนลืมตัวเองไว้ที่บ้าน!”
“…”
เขาแค่นหัวเราะในใจ
ใช่...เพราะเขาคือตัวเองที่อยู่ในร่างคนอื่นจริงๆ
และที่แย่ที่สุดคือ...
เมื่อเดินไปหน้าร้านอาหารใต้ตึกคณะ ก็เห็นเตชินท์ในร่างภาคินกำลังจ้องจาน ต้มยำกุ้งพริกเผา ด้วยแววตาเบิกกว้าง
“เตชินท์… นายกำลังกินอะไร?”
“…ต้มยำ…ไง”
“ไม่เผ็ดได้ไหม!?”
“แต่ฉันชอบ!!”
“ฉันไม่ใช่ นาย!! ไส้ฉันจะแตก!”
เช้าวันใหม่มาถึงอย่างไม่เกรงใจใคร...
เตชินท์ในร่างภาคินลืมตาขึ้นจากเตียงขนาด King size หรูหราราวโรงแรมห้าดาว
แต่สายตาของเขากลับจับจ้องอยู่ที่หน้าจอมือถือที่ยังเปิดค้างไว้ในแอป Notepad
> “ห้ามชอบเขาเด็ดขาด
เพราะเขา…ไม่ใช่เรา
เพราะเรา…ก็ไม่ใช่เราเหมือนกัน”
เขากัดริมฝีปากแน่น กดปิดหน้าจอ ก่อนจะตบหน้าตัวเองเบาๆ
“ใจเย็นเตชินท์... มันก็แค่คนที่อยู่ในร่างเรา ไม่ใช่เขาจริงๆ…”
— — — — — — —
ในอีกฟากหนึ่งของเมือง
ภาคินในร่างเตชินท์นั่งเหม่ออยู่ตรงโต๊ะวาดภาพในหอพักมหา’ลัย กล่องสีสียับยุบบนโต๊ะถูกเขย่าเบาๆ แต่ไม่มีแรงใจจะเปิดวาด
เขาพลิกสมุดสเก็ตช์ไปหน้าหนึ่ง พบรูปวาดชายหนุ่มหน้าตาเย็นชาในชุดสูท ที่มีเงาเบาบางคล้ายปีกขาวซ้อนทับอยู่ด้านหลัง
“…วาดฉันเหรอ?”
ภาคินยิ้มบางจางๆ...ครั้งแรกในร่างนี้
“แปลกดี…”
เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีใครมองเขาในแง่มุมแบบนั้น
เหมือนคนที่แค่ ‘เข้มแข็งภายนอก’ แต่ภายในกลับโดดเดี่ยว
“…เตชินท์ นายมองคนลึกกว่าที่คิด”
— — — — — — —
ช่วงสายวันเดียวกัน
ทั้งคู่มาพบกันที่คาเฟ่เล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในซอกตึกกลางเมือง
พนักงานสาวมองพวกเขาสลับกันด้วยสายตาสงสัยนิดๆ ก่อนยิ้ม “จะรับอะไรดีคะ?”
“อเมริกาโน่เข้มๆ ไม่ใส่น้ำตาล” — เตชินท์ในร่างภาคินพูดเสียงเข้มตามคาแรกเตอร์ที่พยายามยึดไว้
“ลาเต้หวานครึ่งนึง เพิ่มวิป ห้ามลืม!!” — ภาคินในร่างเตชินท์ตอบทันที
พนักงานอึ้งไปนิดก่อนเดินจาก
เตชินท์ตบหน้าผากตัวเองเบาๆ “นายรู้ไหม…ฉันใช้เวลาครึ่งวันในการสร้างภาพลักษณ์ให้นายเป็น CEO สุขุม สุภาพ และสุขภาพดี”
“ฉันแค่อยากกินลาเต้มีวิป...ผิดเหรอ?” ภาคินพูดพร้อมหลบตา
“…ถ้านายกินหวานอีกที ฉันจะเริ่มฟ้องน้ำตาลในเลือดล่วงหน้าให้ร่างฉันเลย”
“…เดี๋ยวฉันก็วิ่งตอนเย็น”
“ในร่างฉันอีกแหละ”
“…”
“…”
ความเงียบโรยตัวลงบนโต๊ะกลมกลางคาเฟ่
เสียงเครื่องชงกาแฟกลบเสียงใจเต้นที่เริ่มผิดจังหวะของทั้งคู่
“นาย…เคยมีคนที่ชอบไหม?” เตชินท์ถามขึ้นอย่างไม่ทันคิด
“…”
ภาคินเงยหน้าช้าๆ สบตาคู่นั้น
“เคย...แต่เขาไม่เคยมองฉันเลย”
“…เหรอ”
“แล้วนายล่ะ?”
เตชินท์เม้มปากแน่น “ก็…มีบ้าง แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร เพราะเขาดูไกลเกินไป”
“เขาเป็นคนแบบไหน?”
“เย็นชา...พูดน้อย...แต่ลึกๆ ใจดีมาก”
“ชอบทำหน้านิ่งใส่ทุกคนแต่ก็เป็นห่วงคนอื่นเงียบๆ”
“…ชอบกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล”
“…เหมือนนายเลยว่ะ”
ภาคินนิ่งไปนิด ก่อนพูดเสียงเบา
“แล้วตอนนี้...นายยังชอบเขาอยู่ไหม?”
เตชินท์หันหน้าหนี
เสียงหัวใจของเขาดังจนกลัวว่าอีกคนจะได้ยิน
“ไม่รู้สิ…” เขากระซิบ “อาจจะใช่...แต่เขาอยู่ในร่างฉัน…และฉันก็ไม่ใช่ตัวฉันเหมือนกัน”
“…”
ภาคินจ้องมองใบหน้าของคนตรงหน้า—ที่เป็นร่างของเขาเอง
แปลกดี...ที่คนอื่นมาอยู่ในร่างเรา แต่เรากลับเริ่มรู้สึกบางอย่าง...กับคนที่อยู่ข้างในนั้น
— — — — — — —
บ่ายวันเดียวกัน
เตชินท์เดินอยู่ในห้องทำงาน ระหว่างพักเบรกจากการประชุมวุ่นวาย
มือถือมีข้อความขึ้นจากเบอร์ของเขาเอง — ซึ่งหมายถึงภาคินที่อยู่ในร่างเขา
> 🟦 [เตชินท์]
วันนี้ผมวาดรูปคุณในสมุดอีกเล่มแล้วนะ
ถ้ากลับร่างได้เมื่อไหร่ ผมจะให้คุณดู
เตชินท์ยิ้มมุมปาก
เขารีบพิมพ์ตอบทันที
> 🟩 [ภาคิน]
ถ้านายวาดฉันออกมาหล่อกว่าเดิม ฉันจะพาไปกินไอติมวิป 3 ชั้น
> 🟦
งั้นผมจะวาดคุณทุกวันเลย
เตชินท์ชะงัก
หัวใจเต้นแรงขึ้น…ทั้งที่ปลายนิ้วเขาสั่น
“…เราจะไม่เผลอใจไปจริงๆ ใช่ไหม?”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
