ณ ห้องทำงานผู้บริหาร บริษัท Chana มีบุคคลหนึ่งนั่งทำงานจนลืมเวลา

เวลา 16.30 น.

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นทำให้ศิลาได้มีโอกาสเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารบ้างแม้จะเป็นเพียงเวลาสั้นๆ ก็ตาม

"มีอะไร" ใบหน้าคมก้มหน้าอ่านเอกสารในมือต่อ

คิมหันต์บอดี้การ์ดมือซ้ายของศิลาที่เปิดเข้ามา

"คุณผู้หญิงโทรมาจากบ้านใหญ่ว่าวันนี้คุณชายรองแวะมาที่บ้านครับและบอกให้นายรีบกลับบ้านด้วย" คิมหันต์บอกกับคนเป็นนาย

ศิลานิ่งไปสักพักก่อนนึกในใจว่า...ร้อยวันพันปีไม่เคยมาทำไมอยู่ๆ ถึงมาได้ แต่ก็จมอยู่กับความคิดได้ไม่นานเสียงคิมหันต์ก็ดังขึ้น

"นายจะกลับเลยไหมครับ" คิมหันต์ถามผู้เป็นนายอีกครั้ง

"อืมเตรียมรถเลยฉันจะกลับแล้ว" หลังจากสั่งมือซ้ายของตนเองไปก็เก็บของทั้งหมดและเดินออกจากห้องไปเพื่อกลับไปบ้านใหญ่ตามคำสั่งคนสำคัญของบ้าน

.

.

.

เวลา 17.00 น.

ณ ร้าน "Smooth cup cafe"

เมื่อเข้าสู่ช่วงที่เด็กมหาลัยต่างเรียกมันว่า 'สัปดาห์นรก' หรือที่รู้จักกันดีในนาม 'สอบไฟนอล' คนก็มักจะแน่นร้านทุกครั้ง

และครั้งนี้ก็เช่นกันในวันนี้ที่ร้านจึงมีนักศึกษามานั่งจับกลุ่มติวหนังสือมากกว่าปกติและอีกหนึ่งสาเหตุอาจเป็นเพราะในย่านนี้มีคาเฟ่นี้ที่เดียวที่ใกล้มหาวิทยาลัยที่สุดและมีพื้นที่ในการใช้งานมากพอจึงทำให้เป็นที่นิยมของนักศึกษาไปโดยปริยาย

~ กรุ้งกริ๊งงง ~

เสียงเปิดประตูหน้าร้านดังขึ้น...ก่อนจะตามมาด้วยเสียงทักทายของบุคคลหน้าเคาน์เตอร์ที่ก้มหน้าก้มตาอยู่

"สวัสดีค่ะ คาเฟ่ Smooth cup cafe ยินดีต้อนรับค่ะ"

ผ่านไปสักพักก็ยังไร้เสียงตอบกลับมาจึงทำให้คนกล่าวทักทายเมื่อครู่เกิดความสงสัยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเพื่อถามต่อ แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรก็ต้องยกยิ้มขึ้นมาแทนเมื่อเห็นคนตรงหน้าและกลายเป็นตัวเองที่โดนแซวกลับมา

"น้องณิชาจะขยันไปไหนเนี่ยห้ะ จะให้เจ้ขึ้นเดือนเพิ่มให้หรอ" รมิดาพูดแซวณิชาขำๆ

"เจ้ดาอ่าาาา ~ เปล่าสักหน่อยนะ หนูแค่ดูแลตามหน้าที่แค่นั้นเอง" ก่อนจะยิ้มตอบเป็นการปิดท้ายรมิดายิ้มตอบ

พอได้เห็นรอยยิ้มบนหน้าสวยนี้ทีไรก็หวนทำให้นึกถึงเรื่องราวชีวิตของณิชาในใจไม่ได้...

ทำไมกันนะ...ทั้งๆที่เพื่อนน้องสาวตนเองคนนี้เป็นคนดีน่ารักทั้งอ่อนโยนไม่เคยคิดร้ายกับใคร แต่กลับมีชีวิตที่โชคร้ายนักหนา รมิดาได้ แต่ภาวนาว่าให้มีใครสักคนมาช่วยฉุดมือคู่นี้ไปจากชีวิตแบบนี้สักที ด้านณิชาที่เห็นคนตรงหน้านิ่งไปนานก็นึกเป็นห่วงว่าพี่สาวคนดีของเขาจะไม่สบายรึเปล่าจึงเอื้อมมือไปสะกิดและส่งเสียงเรียกเบา

"เจ้ดา...เจ้ดาค่ะ เป็นอะไรรึเปล่า" ตอนนั้นเองรมิดาถึงสะดุ้งหลุดออกจากห้วงความคิดของตนเอง

"เปล่าหรอกเจ้เผลอคิดอะไรเพลินไปหน่อย...แล้วนี่แก้งค์เราไปไหนหมดล่ะ ปกติเห็นมานั่งที่ร้านตอนเย็นทุกวันเลยไม่ใช่หรอ" รมิดาเอ่ยถามอีกคนออกไป

"จริงใจมีงานด่วนค่ะมาไม่ได้พลอยเองก็ไปซื้อของเข้าร้านส่วนแบมแบมรายนั้นน่ะ...พึ่งโทรมาบอกเมื่อกี้นี้เองว่าคุณมาร์คจะพาไปพบพ่อแม่ของคุณมาร์คที่บ้านใหญ่ค่ะ" พอพูดถึงตรงนี้แล้วณิชาก็อดดีใจกับแบมแบมไม่ได้ที่มีคุณมาร์คอยู่ข้างๆคอยดูแล

เธอเองก็ได้แต่นึกคิดในใจว่าเมื่อไหร่กันนะ...เธอถึงจะมีคนๆ นั้นบ้างคนที่คอยปลอบเวลาเธอร้องไห้คอยกอดเวลาเธอดีใจคอยดูแลเธอเวลาไม่สบาย คอยอยู่ข้างๆกันไปตลอดชีวิต

เห้อคิดอะไรเพ้อเจ้ออีกแล้วนะณิชากร่นด่าตัวเองในใจก่อนจะสะบัดหัวไปมาทิ้งเรื่องฟุ้งซ่านแล้วหันไปทำงานต่อ

.

.

.

เสียงดังเอะอะโวยวายดังขึ้นจากบ้านหลังหนึ่งในชุมชนที่แสนแออัดนั้นสร้างความแตกตื่นให้กับบ้านระแวกใกล้เคียง แต่พอรู้ว่าเสียงดังโวยวายมาจากที่ไหนทุกคนแถวนั้นก็ต่างเลิกสนใจทันทีเพราะรู้ดีว่าเพราะอะไร...

ทุกคนแถวนั้นต่างเอือมระอากับพฤติกรรมแย่ๆ ของผัวเมียบ้านนี้เต็มทนแล้วทั้งติดเหล้าติดการพนันไม่ทำการทำงานข่มขู่เอาเงินจากลูกทุกวัน

ถ้าวันไหนมีให้ก็ดีหน่อยไม่มีเสียงดังมากระทบหู แต่ถ้าวันไหนไม่ได้เหยื่อวันนั้นก็ไม่พ้นณิชาหญิงสาวที่โดนทุบตีระบายความโกรธแทน...บ้านใกล้เรือนเคียงก็ทำได้แค่หายามาให้ณิชารักษาตัวเองไม่อาจทำอะไรได้มากกว่านั้นเพราะเป็นเรื่องในครอบครัว...

ถึงทุกคนจะเกลียดสองผัวเมียคู่นั้นมากแค่ไหน แต่กับณิชานับว่าทุกคนแถวนี้ต่างทั้งรักและเอ็นดูณิชากันไปหมดเพราะเขาเป็นคนดีน่ารักมีน้ำใจกับทุกคนอยู่เสมอ

พวกเขาจึงได้แต่ภาวนาให้เด็กคนนี้หลุดพ้นขุมนรกนี้เร็วๆ สักที...ถึงวันนั้นพวกเขาเองก็คงไม่ต้องทนกับสองผัวเมียคู่นี้อีกต่อไป...

.

.

.

เวลา 11.00 น.

ห้องประชุม บริษัท Chana

ปึง!!!

เสียงแฟ้มกระทบโต๊ะประชุมดังออกมาข้างนอกข้างนอกยังเสียงดังขนาดนี้แล้วข้างในจะขนาดไหนนะ

"ผมจะถามอีกครั้ง...เกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้ยังไง" ศิลาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ที่ไม่ว่าใครได้ยินก็ต่างเสียวสันหลังวูบวาบไหนจะสายตาที่มองอย่างบีบคั้นและเฉือดเฉือนนั้นอีก...

ทุกคนที่นี้ได้แต่คิดว่าจะทำให้ท่านประธานเย็นลงอย่างไรดี...ก่อนจะหัวขาดกันหมดทั้งห้องประชุม !!

ผ่านไป 5 นาที

ทั้งห้องประชุมยังเงียบไม่มีใครเอ่ยปริปากพูดอะไรทั้งสิ้น...และก่อนจะแย่ไปกว่านั้น

"ขอโทษค่ะ ดิฉันสะเพร่าเองจนทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้" หนึ่งในทีมงานเอ่ยขึ้น

ศิลากระตุกยิ้มมุมปาก...

"หึ...ให้ลูกทีมออกปากแทนแบบนี้ไม่สมกับที่เป็นหัวหน้าทีมเลยนะครับ...คุณชัชชน" คนถูกเอ่ยชื่อเงยหน้ามองด้วยสายตาไม่พอใจเล็กน้อยก่อนกลบเกลื่อนมันไประงับความโกรธไว้ในใจ

"ขอโทษครับ ท่านประธานขอโอกาสให้ผมแก้ตัวอีกครั้งนะครับยังไงซะนี่ก็เป็นความผิดพลาดครั้งแรกของผม ผมสัญญาจะแก้ตัวใหม่ครับ" คนถูกเอ่ยชื่อบอกกับศิลา

"แล้วผมจะคอยดู" เอ่ยจบก็เดินออกจากห้องประชุมไป

หลังออกจากห้องประชุมหวังศิลาก็ถามคิมหันต์ว่าวันนี้มีลูกค้าต้องออกไปพบไหมคิมหันต์จึงตอบไปว่ามีก่อนจะแจ้งรายละเอียดให้ผู้เป็นนายทราบ

"นัดคุยโครงการใหม่กับคุณซ่งจี้หยางตอนบ่ายโมงที่คาเฟ่ Smooth cup cafe ครับ" มือซ้ายพูดเสร็จศิลาก็ขมวดคิ้วสงสัย

"คาเฟ่ Smooth cup cafe อยู่ที่ไหนไกลรึเปล่า" ถามมือซ้ายอย่างคิมหันต์

"ไม่ไกลครับ อยู่แถวมหาวิทยาลัยของคุณชายเล็กใช้เวลาเดินทางไม่เกิน 30 นาทีครับ" เมื่อได้คำตอบแล้วศิลาก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าห้องไปเคลียร์เอกสารต่อก่อนออกไป พบลูกค้าตามนัด

.

.

.

เวลา 13.00 น.

กรุ้งกริ้ง ~ เสียงกระดิ่งหน้าร้านทำให้ณิชารู้ว่ามีลูกค้ามาใหม่ก่อนจะทักทายตามปกติ

"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ ไม่ทราบว่าลูกค้ากี่ท่านค่ะ"

" 2 ท่าน และขอมุมส่วนตัวด้วยครับ"

"ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันพาไป แล้วเครื่องดื่มจะสั่งเลยไหมค่ะ"

"ยังครับ แต่รบกวนคุณเป็นคนดูแลกรณีพิเศษด้วยนะครับ ผมไม่ต้องการให้คนนอกเข้าไปรับออเดอร์ แค่คุณคนเดียวพอ"

"อ่อ...ได้ค่ะ โอเคค่ะ เดี๋ยวฉันพาไปที่โต๊ะนะค่ะ"

ถึงณิชาเองจะนึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป เพราะรู้ว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของลูกค้าเขามีหน้าที่แค่ดูแลลูกค้าให้พอใจก็พอแล้วล่ะ

เมื่อณิชาพาลูกค้าคนนี้มาถึงมุมที่เขาอยากได้ณิชาก็เดินออกมาเพื่อทำงานต่อ แต่ระหว่างนั้นเองก็มีผู้ชายใส่ชุดดำ 2 คนเดินสวนเขาผ่านไปข้างไหนนั้น...

คิมหันต์เดินตามนายเข้ามายังมุมที่เตรียมไว้ให้ก่อนจะแจ้งว่าลูกค้าจะมาช้าประมาณ 10 นาที ศิลาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะให้กันต์เรียกพนักงานมาสั่งเครื่องดื่มฆ่าเวลา

ณิชาเมื่อเห็นกันต์เรียกจึงเดินมาเพื่อรับออเดอร์

"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจะรับเป็นอะไรดีค่ะ" คนรับออเดอร์เอ่ยถามลูกค้า

"Black Coffee" ศิลาพูดขึ้นทั้งๆที่ยังก้มหน้าอ่านเอกสารในมือ

ร่างบางจดเสร็จก็ถามต่อว่าจะรับขนมเค้กหรือคุ้กกี้ด้วยไหม

"รับคุกกี้..." ยังพูดไม่ทันเสร็จศิลาก็เงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะตอกกลับไปว่าไม่...

แต่พอเงยหน้ามาเห็นหน้าคนหน้าตัวเองแล้วกลับกลายเป็นว่าพูดอะไรไม่ออก

ด้านคิมหันต์และกันต์เองก็แปลกใจเพราะไม่เคยเห็นผู้เป็นนายมีอาการแบบนี้ คิมหันต์จึงเป็นฝ่ายเอ่ยตัดบทออกไปว่า

"ไม่เป..." ในตอนนั้นเองศิลาก็ทำสิ่งที่ทำให้มือซ้ายและมือขวาทั้งสองของเขาอึ้งปนทึ่งในใจนั่นคือศิลายกมือขึ้นห้ามเขาพูด

"พูดต่อสิ เมื่อกี้ผมฟังไม่ทัน" เขาพูดกับคนรับออเดอร์ข้างหน้า

ณิชายิ้ม ศิลาใจกระตุกไปแวบนึงกับรอยยิ้มใสซื่อนั้น

"ดิฉันถามว่าคุณลูกค้าจะรับคุกกี้ทานคู่ด้วยไหมค่ะ วันนี้มีลองทำสูตรใหม่ไม่หวานมากเหมาะกับคนไม่ชอบทานของหวานทานคู่กับ Black Coffee แล้วลงตัวมากนะค่ะ" เสียงหวานอธิบาย...

ศิลาเสียอาการกับคนตรงหน้าไปเล็กน้อยก่อนจะสบัดหัวน้อยๆ เรียกสติ

"ลองดูก็ได้" เขาบอกกับคนหน้าหวาน

ณิชาจึงยิ้มกว้างกว่าเดิมจนเห็นฟันกระต่ายเพราะดีใจที่จะมีคนจะได้ชิมกุ๊กกี้ชิ้นแรกของเธอแล้ว

"โอเคค่ะ เดี๋ยวดิฉันรีบเอามาให้นะคะ" รับออเดอร์ดเสร็จก็รีบออกไปทันที

ศิลาพยักหน้ารับ...

คล้อยหลังผู้เป็นนายมือซ้ายและมือขวาอย่างคิมหันต์และกันต์ต่างมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายและถามคำถามเดียวกันในใจ

'นายพวกเขาเป็นอะไรไปน่ะ....เกิดอะไรขึ้นกับนายของเขากัน!'

หากถามว่าทำไมพวกเขาถึงตกใจนะหรอ...ก็เพราะนายของเขาจะไม่คุยกับคนแปลกหน้าเกิน 5 ประโยคเลยมั้งและนี่ก็เป็นครั้งแรกจะไม่ให้พวกเขาตกใจได้ยังไงกัน!!

.

.

.

ณ มุมส่วนตัวภายในร้านมีชาย 2 คนที่นั่งอยู่และห่างออกไปจากโต๊ะนั้นเป็นบอดี้การ์ดของทั้ง 2 คนสำคัญที่คอยดูแลความปลอดภัยให้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นนายของพวกเขา

ใช่แล้ว...วันนี้ศิลามีนัดกับซ่งจี้หยางเพื่อตกลงทำธุรกิจร่วมกันซ่งจี้หยางเป็นนักธุรกิจใหญ่คนหนึ่งมีธุรกิจในต่างประเทศมากมายโดยเฉพาะในญี่ปุ่นนั่นจึงเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้ศิลานัดเจรจาเพื่อที่จะร่วมทำธุรกิจเพราะถ้าหากซ่งจี้หยางตกลงร่วมมือก็เท่ากับว่าเป็นโอกาสทองของ บริษัท Chana ที่จะได้ไปขยายฐานเพิ่มในต่างประเทศ....