ในคืนที่พระจันทร์กลายเป็นสีแดงฉานยามสนธยา หมู่บ้านไอซ์ฟาร์มที่เคยเงียบสงบในหุบเขาอันห่างไกล กลับถูกปกคลุมด้วยเงามืดทะมึนที่คืบคลานเข้าปกคลุมทุกสรรพสิ่ง เสียงกระซิบกระซาบจากพงไพรดังก้องขึ้น สั่นสะเทือนไปถึงจิตวิญญาณของผู้ที่ได้ยิน

เอลาร่า หญิงสาวผู้มีดวงตาสีอำพันฉายแววหวาดระแวง เธออาศัยอยู่กับ คุณย่ามาธิดา ผู้เฒ่าเจ้าของภูมิปัญญาโบราณประจำหมู่บ้าน ซึ่งนับวันยิ่งมีอาการแปลกประหลาดขึ้นเรื่อยๆ คุณย่ามักจะนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างในยามค่ำคืน พูดจาด้วยภาษาที่ไม่มีใครเข้าใจ และบางครั้งก็เผยให้เห็นรอยแผลเป็นประหลาดคล้ายกิ่งไม้พันเลื้อยไปตามแขน

"เอลาร่า... ฟังย่าให้ดีนะ" คุณย่ามาธิดากระซิบเสียงแหบพร่าในคืนหนึ่งขณะที่แสงจันทร์สีเลือดสาดส่องเข้ามาในห้อง "เมื่อใดที่เงาแห่ง 'มัน' คืบคลานเข้าปกคลุม จงอย่ามองเข้าไปในความมืด จงวิ่งหนี... และอย่าหันกลับไปมองเด็ดขาด!"

เอลาร่าพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ความหวาดกลัวเริ่มกัดกินหัวใจเธอแล้ว

การหายสาบสูญ

เรื่องราวประหลาดเริ่มต้นขึ้นเมื่อ ลูคัส เด็กหนุ่มคนเลี้ยงแกะประจำหมู่บ้านหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ฝูงแกะของเขากระจัดกระจายไปทั่วทุ่งหญ้า เหลือเพียงรอยเท้าขนาดใหญ่ผิดมนุษย์ที่ทิ้งไว้บนพื้นดินชื้นแฉะ ชาวบ้านเริ่มหวาดผวา เสียงกระซิบว่า "ปีศาจ" ดังขึ้นทั่วหมู่บ้าน

นักบวชเกรย์สัน ชายผู้ยึดมั่นในศรัทธาพยายามปลอบโยนชาวบ้าน แต่ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือดไม่ต่างกัน เขารวบรวมกลุ่มชายฉกรรจ์ออกค้นหาลูคัสในป่าทึบ แต่สิ่งที่พวกเขาพบกลับไม่ใช่ลูคัส แต่เป็นซากของสัตว์ป่าที่ถูกฉีกทึ้งอย่างโหดเหี้ยม ราวกับถูกกระทำโดยกรงเล็บขนาดใหญ่ยักษ์

ในคืนนั้นเอง เสียงกรีดร้องอันโหยหวนของ มาร์ธา หญิงชราอีกคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากบ้านท้ายหมู่บ้าน เมื่อชาวบ้านบุกเข้าไป ก็พบเพียงความว่างเปล่า เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งและรอยขูดขีดบนผนังที่คล้ายกับภาษาโบราณที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน

รอยปริแห่งความจริง

เอลาร่าเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติของคุณย่าชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ คุณย่ามักจะตื่นขึ้นมากลางดึก ร่างกายสั่นเทา ดวงตาเบิกโพลง และพูดพึมพำถึง "เงาที่คืบคลาน" และ "สัญญาเลือด" วันหนึ่งเอลาร่าแอบเห็นคุณย่าลูบไล้รอยแผลเป็นคล้ายกิ่งไม้บนแขนเบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน

"คุณย่าคะ... รอยนี่มันอะไรกันคะ?" เอลาร่าถามด้วยเสียงสั่นเครือ

คุณย่าสะดุ้งเฮือก เงยหน้าขึ้นมองเอลาร่าด้วยแววตาหวาดกลัวระคนเจ็บปวด "มันคือ... คำสาป... ที่สืบทอดกันมาในตระกูลของเรา"

คุณย่ามาธิดาเล่าเรื่องราวอันน่าสะพรึงกลัวเมื่อนานมาแล้ว บรรพบุรุษของพวกเธอได้ทำ "สัญญา" กับบางสิ่งบางอย่างที่ดำรงอยู่ในความมืดมิด เพื่อแลกกับความอุดมสมบูรณ์ของผืนดิน สัญญานั้นคือการสังเวย "ชีวิต" ทุกๆ ครั้งที่พระจันทร์สีเลือดปรากฏ และหากไม่ทำตาม "มัน" จะมาทวงคืนด้วยตัวเอง

"ลูคัส... มาร์ธา... พวกเขาคือเครื่องสังเวย" คุณย่าพึมพำ "และในไม่ช้า... 'มัน' จะมาถึงที่นี่..."

เสียงกระซิบจากเงามืด

คืนต่อมา แสงจันทร์สีเลือดยิ่งทอแสงแรงกล้า ทั่วทั้งหมู่บ้านปกคลุมด้วยความเงียบงันที่น่าขนลุก เสียงลมพัดหวีดหวิวราวกับเสียงร้องไห้ของผู้ที่หายสาบสูญ เอลาร่ารู้สึกได้ถึงไอเย็นที่แผ่ซ่านเข้ามาในบ้าน แม้จะปิดประตูหน้าต่างแน่นหนาแล้วก็ตาม

จู่ๆ เสียงกระซิบก็ดังขึ้นในความมืด ราวกับมาจากทุกทิศทาง "มาร่วม... เป็นส่วนหนึ่ง... ของเรา..."

เอลาร่าตัวสั่นงันงก เธอกำไม้กางเขนที่คุณย่าให้มาแน่น คุณย่ามาธิดานั่งอยู่มุมห้อง สวดภาวนาด้วยเสียงสั่นเครือ ใบหน้าของท่านบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ราวกับกำลังต่อสู้กับบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็น

ทันใดนั้นเงาดำทะมึนขนาดมหึมาก็คืบคลานเข้ามาในบ้านผ่านผนัง ราวกับเป็นหมอกควันสีดำสนิท มันมีรูปร่างคล้ายสัตว์ประหลาดที่มีกรงเล็บแหลมคม ดวงตาสีแดงฉานสองคู่จ้องมองมาที่เอลาร่า เสียงกรีดร้องของคุณย่าขาดหายไปเมื่อเงาดำนั้นพุ่งเข้าหาท่าน

"คุณย่า!" เอลาร่าตะโกนสุดเสียง

การเผชิญหน้า

เอลาร่าตัดสินใจวิ่งหนีออกไปนอกบ้านตามคำที่คุณย่าเคยเตือน เธอมุ่งหน้าไปยังป่าทึบเบื้องหน้า เสียงกระซิบยังคงตามหลอนเธอไม่หยุดหย่อน "เจ้าหนี... ไม่พ้น... จากเงา... ของเรา..."

แต่แล้วเอลาร่าก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างของคุณย่ามาธิดากำลังยืนอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์สีเลือด เบื้องหลังคุณย่าคือเงาดำทะมึนที่ใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของคุณย่าแดงก่ำราวกับเลือด มีรอยแผลเป็นคล้ายกิ่งไม้ที่แขนขยายใหญ่ขึ้นจนน่ากลัว

"เอลาร่า... อย่าหันหลังกลับ...!" คุณย่าตะโกนเสียงแหบพร่า พลางเอื้อมมือที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นมาทางเอลาร่า ราวกับจะปกป้องเธอจากบางสิ่ง

แต่สายตาของเอลาร่ากลับจับจ้องไปที่เงาเบื้องหลังคุณย่า ทันใดนั้น ร่างของคุณย่ามาธิดาก็สลายไปในอากาศ กลายเป็นกลุ่มควันสีดำที่ถูกดูดกลืนเข้าไปในเงามืดนั้น

เอลาร่ากรีดร้องสุดเสียง เธอรู้แล้วว่าสิ่งที่เธอเห็นคืออะไร มันคือสิ่งที่กินวิญญาณของผู้คนที่ถูกสังเวย และตอนนี้มันก็กำลังเติบโตขึ้นเรื่อยๆ

จุดจบที่ไม่สิ้นสุด

เอลาร่าวิ่งหนีต่อไปในป่าลึกอย่างไม่คิดชีวิต เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน แต่เธอรู้เพียงอย่างเดียวว่าเธอต้องรอด เธอต้องไม่ยอมให้ตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งของเงาพิสดารใต้แสงจันทร์สีเลือด

แต่ในความมืดมิดนั้น เสียงกระซิบยังคงตามหลอนเธอไม่หยุดยั้ง "เจ้าหนี... ไม่พ้น... จงมาร่วม... เป็นส่วนหนึ่ง... กับเรา..."

เอลาร่าไม่รู้ว่าเธอจะรอดไปได้อีกนานแค่ไหน แต่ในความหวาดกลัวสุดขีด เธอกลับรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่กำลังตื่นขึ้นในตัวเธอเอง บางสิ่งบางอย่างที่มืดมิดและโบราณไม่แพ้เงาที่กำลังตามล่าเธอมา

หรือนี่จะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของฝันร้ายที่แท้จริง? และคำสาปที่สืบทอดมาในตระกูลของเธอ จะนำพาเธอไปสู่โชคชะตาใด... ไม่มีใครรู้