...------ {ตอนที่1}-----...
เสียงฝีเท้าหนักเบาสะเปะสะปะของพวกชเวซูอาดังลั่นตรอกทางเดินหอพักด้านหลังโรงเรียน
กล้องมือถือ ส่องหน้าซูจีไว้ใกล้ๆ จางฮาน่ากดไลฟ์ลงสตอรี่พร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก
คิมมินจีโยนน้ำอัดลมใส่เธอเต็มแรง
“อ้าววววววว เปียกหมดเลยอ่ะ ขอโทษทีนะ...แขนมันลั่น”
ซูจีตัวสั่น เสื้อชุ่มน้ำ หายใจติดขัด
“พะ...พอเถอะ...” เธอพึมพำเสียงเบาราวกับลม
“ว่าไงนะ? กล้าส่งเสียงกับฉันเหรอ นังหนูทดลอง?”
ซูอายกมือตบหน้าเธอเต็มแรง เสียงดัง “เพี้ยะ!” จนหัวเธอหัน
เลือดกำเดาไหล
“มึงร้องไห้เหรอ? โอ๊ย ตลกว่ะ!” ฮาน่าเย้ย ดึงผมเธอขึ้นให้เงยหน้า
“อย่าหลบกล้องสิจ๊ะ นางเอกต้องสู้กล้อง”
> ทุกคนหัวเราะ
แต่ซูจีกลั้นไม่ไหว น้ำตาไหลอย่างหมดแรง
เธอล้มลงกับพื้น มือปิดหน้า
เหมือนตัวเองไม่มีแม้แต่ “ค่าของมนุษย์”
เธอจำได้...แม่โทรมาเมื่อคืน
“ลูกต้องอดทนนะ เงินที่เขาให้เรียนมันมากกว่าเราจะหาได้ทั้งชีวิต”
เธอกล้ำกลืนเลือด น้ำตา และศักดิ์ศรี
ทั้งที่ใจอยากตะโกนกลับไปว่า—
> “แม่ หนูเจ็บ!”
แต่เธอแค่...เงียบ
---
เสียงฝีเท้าผ่านมาช้าๆ
ทุกคนหยุด
หันไปมอง
ชายหนุ่มในชุดนักเรียนสีดำสนิท ผมปัดข้างหนึ่งลงปิดตา
สูง
หล่อแบบประหลาด
ดวงตาสีแดงเหมือนเลือดกรุ่นๆ
ริมฝีปากซีดขาวเหมือนคนไม่เคยได้นอน
เขาหยุดเท้า มองฉากเบื้องหน้าด้วยสีหน้า “รำคาญ”
> “เสียงดังน่ารำคาญ”
“พวกเธอไม่รู้หรือไงว่าเขตนี้ไม่ใช่ที่เล่นละครสัตว์”
เสียงของเขานิ่ง เย็น...แต่ไม่ใช่เย็นเพราะสงสาร
มันเย็นเพราะ “เบื่อ”
ซูอาหันไป เงียบไปชั่ววูบ
ถึงจะหยิ่งแค่ไหน เธอก็รู้จักเขา...
ชาฮยอนอู
ลูกชายของตระกูลชาฮวา บริษัทอสังหาริมทรัพย์อันดับหนึ่งในเกาหลี
เจ้าของคฤหาสน์บนเขาที่ไม่มีใครกล้าย่างกราย
และ—
ข่าวลือว่าเขาเป็นฆาตกรโรคจิต ที่หายตัวไปกลางดึกทุกคืน
> เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แค่เดินผ่าน
แต่แววตาที่ปรายมองซูอา...เหมือนมีคำว่า “ไร้ค่า” ซ่อนอยู่
ฮาน่ากับมินจีหุบกล้องอย่างรวดเร็ว
เหมือนเจอของจริง
“ขอโทษค่ะ!”
เสียงซูอาดังขึ้นทันที
ก่อนเธอจะรีบลากพรรคพวกออกไปอย่างลนลาน
ฮยอนอูไม่ได้มองซูจีเลย
เขาเดินผ่านเธอเหมือนเธอเป็นอากาศ
มีเพียงคำพูดเบาๆที่เขาพึมพำก่อนพ้นระยะ
> “น่ารำคาญ...มนุษย์”
---
ซูจีนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้น
มือปาดเลือดใต้จมูก น้ำตาอาบแก้ม
เสื้อเปียก มือสั่น และหัวใจ...บอบช้ำ
เธอไม่ได้คิดว่าผู้ชายคนนั้น “ช่วย”
เขาแค่ผ่านมา
และบังเอิญ “ตัวตนของเขา” ทำให้พวกนั้นกลัว
แต่สำหรับเธอ...
แค่ใครสักคนหยุดพวกนั้นได้ แม้เพียงครั้งเดียว
มันก็ทำให้ “หัวใจที่แหลก” ยังเต้นอยู่ได้อีกวัน
---
> คืนนั้น
เธอเขียนลงในไดอารี่ที่เก่าจนเย็บเล่มเกือบหลุด
"ฉันไม่อยากตื่นมาเจอเช้าใหม่อีกต่อไป
แต่ฉันก็ยังกลัวตายมากกว่า
เพราะคนที่อยู่ข้างหลังฉัน...ยังต้องการเงินจากทุนของฉัน
แม้ว่าฉันจะไม่มีค่าอะไรเลย
แต่สำหรับแม่...ฉันคือความหวังเดียว"
-----------------------------
...-----ตอนที2---------...
...วันถัดมา...
...ซูจียังมาที่โรงเรียน...
...ทั้งที่ใบหน้าเธอยังมีรอยฟกช้ำ ริมฝีปากแตกระแหง และหัวใจ...ที่ยังเจ็บอยู่ทุกจังหวะหายใจ...
...แต่เธอไม่ขาดเรียน...
...ไม่ใช่เพราะเธอรักการเรียน...
...แต่เพราะเธอกลัว “หมดสิทธิ์ทุน”...
...แล้วแม่...จะไม่มีใครช่วย...
...---...
...เสียงกระซิบในห้องเรียนดังขึ้น...
...> “ยัยหน้าฟกมาแล้วว่ะ ดูดิ๊ คิดว่าชาฮยอนอูมาช่วยแล้วจะรอดเหรอ?”...
...มินจี ทำหน้าเหยียดพลางแตะเมคอัพราคาแพง...
...จางฮาน่า หยิบมือถือขึ้นอีกครั้ง...
...คราวนี้ไม่ถ่ายวีดีโอ แต่โพสต์ในโซเชียล...
...“เธอไม่ตายง่ายๆจริงๆว่ะ แสบจริง #ซูจีมาราธอนความอดทน #คนจนก็ยังเรียนได้?”...
...ทุกคนหัวเราะเบาๆในคาบเรียน...
...แม้แต่ครู...ก็แค่เมิน...
...ซูจียังนั่งนิ่ง...
...จดโน้ตลงสมุด...
...แม้ตาจะพร่าเพราะตาบวมข้างหนึ่ง...
...---...
...พักกลางวัน...
...เธอเดินไปหลังโรงอาหารอีกครั้ง...
...ที่ที่เธอมักนั่งเงียบๆ เพราะไม่มีใครอยากให้ “กลิ่นจน” มาใกล้โต๊ะพวกเขา...
...แต่วันนี้ไม่ใช่วันเงียบ...
...> ซูจีเจอสมุดเรียนของตัวเองถูกฉีกแถมโดนเขียนด้วยลิปสติก...
...> “แค่นี้ยังไม่สำนึกเหรอ?”...
...เสียงของ ชเวซูอา ดังมาจากด้านหลัง...
...“ฉันไม่เข้าใจว่ามึงอยากเรียนไปทำไมวะ?”...
...“เรียนจบไปมึงก็จนอยู่ดี”...
...> ซูจียังไม่ทันตอบ...
...ก็โดนซูอาเหวี่ยงลงไปนั่งกับพื้นอีกครั้ง...
...คราวนี้เธอโดนถีบซ้ำที่ท้อง...
...แรงพอให้เธอไอออกมา...
...จุกแน่นจนขยับตัวไม่ได้...
...คิมมินจีเอาน้ำสาดใส่หน้าเธออีก...
...“ล้างหน้าให้สดชื่นหน่อยนังโง่”...
...ฮาน่ายืนถ่ายคลิปแบบซูมเข้าซูมออกอย่างตั้งใจ...
...คล้ายกำลังเก็บไว้ขายในกลุ่มลับที่คนชอบดูคนโดนรังแก...
...---...
...> ซูจีไม่พูด...
...แต่เธอรู้สึกได้...
...“ข้างในเธอ” เริ่มเปลี่ยน...
...---...
...คืนนั้น...
...เธอกลับถึงหอ...
...ซ่อนเสื้อเปื้อนเลือดไว้ใต้เตียง...
...ล้างตัวเงียบๆ...
...แล้วจ้องมองเงาในกระจก...
...> “ถ้าชีวิตมันไม่ยุติธรรม...”...
...“งั้นฉันก็ไร้ค่าที่จะอยู่ต่อหรอ?”...
...เธอจ้องแววตาตัวเอง...
...มันเต็มไปด้วยคำถาม...
...คำถามที่ไม่อยากได้คำตอบจากพระเจ้า...
...แต่เธออยาก “หาคำตอบด้วยตัวเอง”...
...---...
...วันรุ่งขึ้น...
...เธอเดินไปเรียนอีกเหมือนเดิม...
...แต่คราวนี้......
...เธอพกมีดปลายแหลมอันเล็กไว้ในถุงเท้า...
...ไม่ใช่เพื่อทำร้าย...
...แต่เพื่อ “ป้องกันตัว”...
...และเพื่อให้รู้ว่า “ฉันไม่เปลือยอีกต่อไป”...
...---...
...เมื่อเลิกเรียน เธอเดินกลับหอ แต่คราวนี้......
...ฝนเริ่มตก...
...ฝนในโซลเดือนมีนา...
...หนาว เหงา และเปียกเหมือนคำสาป...
...> “ยังอึดอยู่นะ”...
...เสียงจากเงามืดดังขึ้น...
...เธอหันขวับ...
...ชาฮยอนอู ยืนพิงกำแพงเปียกฝน...
...ไม่มีร่ม...
...ไม่มีเหตุผล...
...ไม่มีรอยยิ้ม...
...เธอไม่พูด...
...เขาก็ไม่พูด...
...มีเพียงสายตาที่ประสานกันใต้สายฝน...
...เขาจ้องเธอเหมือนอยากรู้ว่า...
...> “มนุษย์แบบเธอ ทนได้ไกลแค่ไหน?”...
...> “พวกนั้นยังไม่เข็ด?” เขาถามเบาๆ...
...เธอไม่ตอบ...
...เพียงแค่พูดว่า......
...> “ช่วยฉันอีกครั้งได้ไหม?”...
...---...
...เขาหัวเราะเบาๆ เสียงเย็นเจี๊ยบ...
...> “ฉันไม่ได้ช่วยเธอวันนั้น”...
...“ฉันแค่รำคาญเสียงพวกมัน”...
...“และเธอก็แค่...อยู่ในฉากนั้นเฉยๆ”...
...---...
...เธอหน้าชา...
...ยืนนิ่งท่ามกลางฝนที่เริ่มเทหนักขึ้น...
...> เขาหันหลังจะเดินจากไป...
...แต่ก่อนจาก...
...เขาหยุด แล้วพูดกับฝน...
...> “แต่ถ้าวันไหน...เธออยาก ‘ล่า’ มากกว่า ‘หนี’...”...
...“ก็มาหาฉันที่คฤหาสน์บนเขา”...
...“ฉันจะให้ทางเลือกที่ต่างจากโลกใบนี้”...
...แล้วเขาก็หายไปในม่านฝน...
...ทิ้งไว้เพียงคำพูด...
...ที่เหมือนคำเชิญจากปีศาจ...
...---...
...---ตอนที่3--------...
...ค่ำคืนนั้น...
...หลังจากยืนตากฝนจนตัวสั่นกับคำพูดของฮยอนอู...
...เธอกลับถึงหอพักนักเรียน...
...เสื้อเปียกแนบเนื้อ ผมดำยาวชุ่มน้ำ ปลายนิ้วยังเย็นเฉียบ...
...แต่สิ่งที่เจ็บกว่าร่างกาย...คือสายตา “จากแม่” ที่ส่งผ่านโทรศัพท์เครื่องเก่า...
...“ซูจี...แม่ขอโทษนะลูก แม่ยังจ่ายค่ารักษาตัวเองไม่หมดเลย...”...
...แม่ไอถี่ๆในสาย...
...เสียงเหมือนคนหอบหายใจ...
...เสียงที่เธอจำได้ตั้งแต่ยังเด็ก...
...แม่ป่วยโรคหัวใจและเบาหวาน...
...ต้องไปโรงพยาบาลทุกสัปดาห์...
...แต่ตอนนี้...แม่ไม่มีแม้เงินค่ารถ...
...“ซูจี ถ้าเรียนลำบาก...จะพักก่อนก็ได้นะลูก แม่ไม่อยากให้ลูกเจ็บแบบนี้...”...
...หัวใจซูจีเหมือนแตกอีกครั้ง...
...เธอกัดปากแน่น พยายามไม่ร้อง...
...เพราะถ้าเธอร้อง...แม่จะยิ่งร้อง...
...“ไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูยังไหว”...
...“อีกไม่นานหนูจะหาทางออกให้ได้”...
...> “ไม่ว่าทางนั้นจะเป็นยังไงก็เถอะ” เธอพูดต่อในใจ...
...---...
...หลังวางสาย...
...เธอนั่งจ้องจดหมายค่าใช้จ่ายโรงเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะ...
...ค่าเทอม ค่าหอ ค่ากิจกรรม ค่าหนังสือ...
...รวมกันเกินกว่าที่แม่จะจ่ายได้ภายในปีนี้...
...เธอมองกระปุกเงินที่ซ่อนไว้ใต้เตียง...
...ในนั้นมีเงินไม่ถึงหมื่นวอน...
...เงินที่เก็บจากการกินข้าวถูกสุดในโรงเรียน — ขนมปังแผ่นเดียว กับน้ำเปล่า...
...---...
...เช้าวันต่อมา...
...เธอลุกไปเรียนด้วยใบหน้าบูดบวมจากฝนและน้ำตา...
...แต่ไม่ลืมพกสมุดหนึ่งเล่ม — สมุดวาดภาพเก่าๆของพ่อ...
... และพ่อก็ติดหนี้ก้อนหนึ่งให้ครอบครัว แต่พ่อก็พยายามอย่างหนักหาเงินเพื่อจ่ายหนี้...
...เธอเปิดสมุดดูบ่อยเวลาเจ็บ ...
...มันมีภาพของ “ซูจีตอนเด็ก และพ่อเเม่” ที่วาดด้วยมือพ่อ...
...ภาพของเด็กหญิงที่หัวเราะอย่างมีความสุขในสวนดอกไม้...
...เธอมองภาพนั้นแล้วถามเบาๆ...
...> “หนูหายไปไหนแล้วนะ?”...
...---...
...เย็นวันนั้น...
...เธอออกจากหอหลังเลิกเรียน...
...เดินลัดผ่านทางลับที่ไม่มีใครกล้าไป — ป่าด้านหลังโรงเรียน...
...เพราะตอนนี้ เธอตัดสินใจแล้ว...
...เธอจะไปที่ คฤหาสน์บนเขา...
...ที่ฮยอนอูเคยพูดถึง…...
...เธอไม่ได้หวังอะไร...
...ไม่ได้หวังจะ “ได้รัก”...
...หรือ “ได้รอด”...
...แต่เธอแค่อยากรู้ว่า...
...> ถ้าโลกนี้ไม่ยุติธรรมกับคนดี...
...งั้นการ “เลวตามเกม” มันจะเปลี่ยนอะไรได้บ้าง?...
...---...
...ฝนตกอีกครั้ง...
...เหมือนท้องฟ้ารู้ว่าใครกำลังจะเปลี่ยนแปลง...
...ซูจีเดินขึ้นบันไดหินที่ลื่นจนเกือบล้ม...
...ทางขึ้นคฤหาสน์มืด รกร้าง...
...แต่เธอไม่กลัวอีกแล้ว...
...เพราะในใจเธอ......
...มันไม่มีอะไรเหลือให้เสียอีกต่อไป...
...> แล้วบานประตูเหล็กดำขนาดใหญ่...ก็ค่อยๆเปิดออกช้าๆ...
...พร้อมเสียงหัวเราะเบาๆจากเงามืดด้านใน...
...“ในที่สุด...เลือดชมพูก็เดินมาถึงรังของปีศาจเอง”...
..."โชยมาซะหอมเชียวนะ"...
...------...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
