ตอนที่ 1 – คืนจันทร์ดับ (ฉบับเต็ม)

เสียงฝนกระทบกระจกหน้าต่างดั่งบทเพลงของคำลาจาก

ลีนยืนมองภาพสะท้อนตัวเองในกระจกบานใหญ่ แสงไฟเพียงครึ่งห้องทำให้เงาของเธอจมหายครึ่งหนึ่ง

เดรสผ้าซาตินสีดำแนบเนื้อ แววตาเยือกเย็นแต่แฝงรอยเหนื่อยล้า

บนโต๊ะเครื่องแป้ง มีกล่องแหวนกำมะหยี่สีเลือดหมูเปิดค้างอยู่…ว่างเปล่า

มือเรียวเอื้อมไปแตะกล่องเบา ๆ ก่อนหลับตาลงช้า ๆ

เสียงฝีเท้าหนักแน่นเร่งร้อนดังขึ้นจากทางเดินนอกห้อง

ประตูถูกเปิดผลัวะ ร่างสูงของไทป์เปียกปอนจากฝน ยืนหอบหายใจอย่างคนวิ่งสุดแรง

"ลีน.....อย่าเพิ่งไป ฟังฉันก่อน!"

เขาเอ่ยเสียงสั่น ราวกับวิญญาณกำลังหลุดลอย

เธอหันกลับมา ใบหน้าสงบนิ่งราวรูปปั้น

"ไม่ต้องพูดอะไรอีก ฉันได้ยินมามากพอแล้ว ไทป์"

เขาก้าวเข้ามาใกล้ คุกเข่าลงตรงหน้าเธอในพริบตา

"ฉันมันโง่เอง... ฉันแค่กลัว กลัวว่าเธอจะหายไป

กลัวว่าเธอจะไม่รักฉันอีก ฉันเลยทำทุกอย่างเพื่อรั้งเธอไว้ แต่ฉันผิด—"

น้ำเสียงเขาแตกพร่า ดวงตาแดงก่ำ

ลีนเม้มปากแน่น หัวใจเธอสั่นไหว แต่สีหน้าไม่เปลี่ยน

"...ความรักที่ทำให้ฉันต้องร้องไห้ทุกคืน ไม่ใช่ความรักที่ฉันต้องการอีกแล้ว"

เธอหมุนตัวไปหยิบเสื้อคลุม แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นห้อง เสียงบางอย่างก็แทรกเข้ามา

“อย่าไปไหนทั้งคู่…”

ประตูถูกผลักเข้ามาอย่างแรง

ชายแปลกหน้าในชุดคลุมสีดำ ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมปืนในมือ

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด กลิ่นควันปืนลอยอบอวลในห้องหรู

ลีนทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เสียง รอยเลือดสีเข้มซึมผ่านผ้าชั้นดีราวกลีบกุหลาบถูกเหยียบย่ำ

เสียงตะโกนของไทป์แทรกผ่านทุกสิ่ง

"ลีน!! ได้โปรด…ไม่!!"

โลกดับวูบลงในชั่วลมหายใจ

ไม่มีแม้เสียงหรือไม่มีแสงและ...ไม่มีความหวัง

...เธอไม่รู้เลยว่าในการตายครั้งนี้

จะนำเธอกลับไปสู่บทเริ่มต้นอีกครั้งหนึ่ง

บางครั้ง...การตายอาจไม่ใช่จุดจบ

แต่เป็นคำถามที่ยังไม่มีคำตอบ

กลับสู่จุดเริ่มต้น....อีกครั้งนึง

เช้าอันสดใส ลีนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

บนเตียงนุ่มแสนสบายในบ้านของตัวเอง

ชุดนักศึกษาแขวนอยู่หน้าตู่เสื้อผ้าถูกรีดและจัดระเบียบไว้อย่างดี

"นี่... สวรรค์ให้ฉันกลับมาอีกครั้งงั้นหรอ..."

เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ..

ตอนที่ 2 – จุดเริ่มต้นของห้วงเวลา

> “บางครั้ง…ความตายไม่ใช่จุดจบ แต่คือการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง..”

ความเจ็บปวดที่แล่นวาบไปทั่วร่างยังคงชัดเจนเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวินาทีที่แล้ว

เสียงปืนยังแว่วสะท้อนอยู่ในหัว กลิ่นเลือดยังไม่จางหายจากปลายจมูก

แต่เมื่อลีนลืมตาขึ้นอีกครั้ง โลกตรงหน้ากลับเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

เธอไม่ได้อยู่ในห้องนอนหรูที่มีเลือดเปื้อนพรม

แต่กลับอยู่ในห้องนอนสีอ่อนของวัยสาว…

ที่แห่งนี้คือหอพักหญิงหลังมหาวิทยาลัย ห้องที่เธอเคยอยู่เมื่อหลายปีก่อน

"...บ้าไปแล้ว"

ลีนพึมพำเบา ๆ

เธอลุกขึ้นจากเตียง ความรู้สึกในร่างกายเหมือนร่างเดิม แต่เมื่อเดินไปส่องกระจก

เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

หญิงสาวในกระจกคือเธอในวัย 20 ผิวพรรณยังไม่ถูกความเครียดกัดกร่อน

ดวงตายังไม่หม่นเศร้าเหมือนที่เคย

แต่สิ่งที่ต่างออกไป...คือแววตาของเธอ ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความสงสัยและหวาดหวั่น

โทรศัพท์บ้านดังขึ้นเสียงใส

เธอหยิบขึ้นมากดรับอย่างลังเล เสียงปลายสายคือเสียงเพื่อนสนิทในอดีตที่เธอเคยขาดการติดต่อไปนานแล้ว

“ลีน! อย่าลืมนะ วันนี้เธอมีนัดสัมภาษณ์งานพิเศษกับรุ่นพี่บริษัท A ที่คณะ! รีบมาล่ะ!”

บริษัท A…

นั่นคือบริษัทที่ไทป์เป็นเจ้าของ และนั่นคือวันที่เธอได้พบเขาเป็นครั้งแรกในชีวิต

มือของลีนเย็นเฉียบ เธอค่อย ๆ วางสาย

หัวใจเต้นรัว แต่ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นเหมือนในวันนั้น

...มันเป็นเพราะความกลัว

ความกลัวที่จะต้อง “รัก” เขาอีก

ความกลัวว่าจะต้องรู้สึกอีกครั้ง

และเจ็บ...เหมือนเดิม

“ไม่...”

เธอกระซิบกับตัวเอง

“รอบนี้...จะไม่เหมือนเดิม”

ลีนหยิบปากกาขึ้นมาจดวัน เดือน ปีลงในสมุด

วันที่เธอเสียชีวิตในอดีต และวันที่เธอย้อนเวลากลับมา

เธอจะไม่ปล่อยให้ทุกอย่างซ้ำรอยอีก

เธอจะสืบว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังการตายของเธอ

และถ้าไทป์...เป็นส่วนหนึ่งของความจริงนั้น

เธอก็จะไม่มีวันปล่อยให้หัวใจหลงไปอีกครั้ง

แสงแดดยามสายส่องลอดผ้าม่านเข้ามาอบอุ่น

มันอบอุ่น…จนเธอลืมไปว่านี่คือโอกาสครั้งที่สอง

โอกาสที่จะเปลี่ยนทุกอย่าง

หรือไม่...มันอาจจะเป็นกับดักของโชคชะตาอีกครั้งหนึ่งก็ได้

---

ตอนที่ 3 – ความทรงจำที่ไม่มีใครจำได้

> “เขามองฉัน…เหมือนเพิ่งเคยพบกันครั้งแรก

แต่ฉัน...จำเขาได้ทุกอย่าง

รวมถึงวันที่ฉันตายไปเพราะเขาไม่ได้ปกป้องฉันเลย”

---

บรรยากาศของคณะในวันนี้อบอวลด้วยความวุ่นวายของนักศึกษา

เด็กปีหนึ่งเดินถือเอกสารในมือ บ้างก็เตรียมสัมภาษณ์งานพาร์ตไทม์

บ้างก็แค่ขอเข้าร่วมกิจกรรมเพื่อแลกชั่วโมงจิตอาสา

แต่สำหรับลีน—มันไม่ใช่กิจกรรมธรรมดา

เธอกำลังจะได้เจอผู้ชายที่เปลี่ยนชีวิตของเธอ

ทั้งในด้านที่งดงาม...และเจ็บปวดที่สุด

“กลัวเหรอ?”

เสียงเพื่อนสนิทถามขึ้นขณะเดินมาด้วยกัน

ลีนยิ้มบาง ๆ ส่ายหน้า

"ไม่หรอก...แค่ตื่นเต้นนิดหน่อย"

แต่ในใจเธอกลับเต้นแรงจนแทบทรงตัวไม่อยู่

เธอจำได้แม่น ว่าประตูไม้หน้าห้องสัมภาษณ์จะเปิดออกเมื่อไหร่

ว่าใครจะเดินนำเข้ามาก่อน

และคนสุดท้าย...คือเขา

และมันก็เกิดขึ้นจริง

เสียงเปิดประตู

กลุ่มชายหญิงในชุดสูทก้าวเข้ามาทีละคน

จนกระทั่งคนสุดท้ายปรากฏตัว

ไทป์

ชายหนุ่มในชุดสูทเรียบหรู สีเข้มตัดกับผิวขาวสะอาด

ผมดำถูกเซตขึ้นอย่างเรียบร้อย ดวงตาคมดั่งเสือเงียบ

เขาก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่ามั่นใจ และแผ่รังสีบางอย่างที่ทำให้คนทั้งห้องเงียบลง

หัวใจลีนเต้นวูบ

มันคือเขา คนที่ครั้งหนึ่งเคยรักเธอหมดใจ

และครั้งหนึ่ง...เคยปล่อยให้เธอตายไปต่อหน้า

แต่เขากลับเดินผ่านเธอไป

ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

ไม่มีแววรู้จัก ไม่มีรอยจำ ไม่มีความผูกพัน

ลีนเม้มปากแน่น

แน่นอนสิ…

สำหรับเขาแล้ว มันคือครั้งแรก

แต่สำหรับเธอ มันคือรอบที่สองของเกมแห่งชะตากรรม

เมื่อถึงคิวสัมภาษณ์ ลีนเป็นคนสุดท้าย

เธอก้าวเข้าไปในห้องอย่างมั่นคงกว่าครั้งก่อน ๆ

ทุกการก้าวคือการตัดสินใจใหม่

ไทป์นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ เอกสารในมือละสายตาขึ้นมามองเธอเพียงแวบเดียว ก่อนจะเอ่ยเสียงนิ่ง

“ชื่ออะไรครับ?”

เธอยิ้มเล็กน้อย ดวงตาเรียบนิ่ง

“ลีนค่ะ…ลีนนารี นรินทร์ธิรา”

เงียบงัน

สายตาไทป์ชะงักไปครู่หนึ่ง

ราวกับบางอย่างในชื่อเธอกระตุกปลายความทรงจำที่ลึกที่สุด

แต่เขาก็พยักหน้า แล้วเริ่มเข้าสู่คำถามถัดไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอตอบคำถามทุกข้ออย่างเฉียบคม ความมั่นใจที่มากกว่าเดิมทำให้ไทป์เริ่มเงียบลง

ไม่ใช่เพราะเธอผิดพลาด

แต่เพราะเขาเริ่มจ้องเธอนานกว่าปกติ

และแล้ว

ระหว่างจบสัมภาษณ์ ไทป์พูดขึ้นเรียบ ๆ

"ผมเคยเห็นคุณที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?"

ลีนเงยหน้าขึ้น ดวงตานิ่งสนิท

“เปล่าค่ะ นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน”

แต่ในใจของเธอพูดคำหนึ่งซ้ำ ๆ

“คุณลืมฉันได้…แต่ฉันจะไม่มีวันลืมว่าคุณเคยรักฉันยังไง

และ...คุณเคยทำให้ฉันร้องไห้มากแค่ไหน”

---