บทที่ 1
คุณปู่ยืนมองหลานชายนั่งอ่านหนังสือและหลานสาวที่นั่งเล่นเกมส์แล้วก็อมยิ้ม
พีอายุย่างเข้าสิบห้าแล้ว......ส่วนน้องพิมก็สิบเอ็ดขวบแล้ว
ทั้งสองคนมักจะมาเที่ยวบ้านคุณปู่ทุกๆ อาทิตย์
อีกทั้งบางครั้งจะมีฝาแฝดมาเล่นด้วย
คู่นั้นปีนี้ย่างสิบสอง
แสบเหมือนแม่..........
"คุณปู่ขาน้องพิมอยากทานไอติมกับอามุค่ะ"
"เอาสิลูก......เอ่อ.....แต่เดี๋ยวฝาแฝดจะมาแล้วนะ น้องพิมไม่รอพี่พร้อมกับพี่เพิร์ลก่อนเหรอ"
"เหรอคะ.....น้องพิมรอพี่เพิร์ลค่ะ" เด็กหญิงหันกลับไปเล่นเกมส์เงียบๆ
ถ้าเขาไม่ตาฝาด ตอนที่พูดถึงฝาแฝด เด็กชายพีละสายตาจากหนังสือมาชำเลืองมอง
"พี......อ่านหนังสือเสร็จแล้วเหรอ"
"ครับ........"
"มองอะไรอยู่น่ะพี......"
"แฝดมาแล้วเหรอครับ"
"ใช่......เพิร์ลไปกินไอติมกับน้องพิมแล้ว.....ส่วนพร้อมกำลังคุยกับแม่เขาอยู่น่ะ"
พีเดินออกมามองที่หน้าบ้านเห็นรถจอดอยู่
"แม่.....ชอบบอกให้พร้อมตั้งใจเรียนอยู่เรื่อย.....พร้อมหัวไม่ดีเหมือนพีนี่นา"
"พี่พี"
"พีเฉยๆ "พร้อมยืนพิงรถคุยกับแม่
"เออ....ตามใจ....แม่บอกว่าให้ตั้งใจเรียนแล้วก็เลิกต่อยกับเพื่อน" ชมพู่ไม่ได้โมโหแต่ก็ไม่ได้อารมณ์ดี
"ยายบอกว่าตอนเด็กๆ แม่ก็ต่อยกับเพื่อน"
"แล้วต้องทำตามแม่? "
"ก็แม่เท่อ่ะ....." พร้อมหันไปหลิ่วตา
"พร้อม......เฮียไม่ต้องหัวเราะ" ชมพู่เอ็ดสามีที่ปิดปากหัวเราะ
"ช่างเถอะ....พร้อมจะไม่ตั้งใจเรียนแม่ก็ไม่ได้ว่า....จะต่อยกับเพื่อนมาให้ป๊าทำแผลแม่ก็จะไม่ดุ....เพราะถึงดุไปพร้อมก็ไม่ฟัง"
"ฟังอยู่นี่ไงแม่.....นี่งอนเหรอ"
"เออ....งอน...."
"แม่งอนพร้อมทำไมอ่ะ ทีเพิร์ลแกล้งเพื่อนจนร้องไห้แม่ยังไม่ว่าไม่งอนเพิร์ลเลย"
"เพิร์ลไม่ได้ทำเพื่อนปากแตกนี่ลูก"
ชมพู่ "จุ๊บเหม่ง" สามีก่อนเดินเข้ามาในบ้านของคุณรักษ์
"เอ้า.....พีครับมมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้"
"สวัสดีครับอาชมพู่"
"นั่น.....พร้อมมาแล้วน่ะ......" ชมพู่เดินเข้าบ้านไปสวัสดีนมจิตแล้วจูงมือกันเข้าไปหลังบ้าน
"สะใจเลยดิ่....."
"สะใจอะไร....."
"พี่พร้อมโดนแม่ดุไง......พีสะใจละสิ อยากหัวเราะมั๊ย"
"ไม่อยาก....ทำไมพี่ต้องหัวเราะเยาะพร้อมด้วย"
"............"เด็กชายพร้อมทำท่าฟึดฟัดเดินชนไหล่คนที่สูงกว่านิดหน่อยเข้าบ้านไป
พร้อมเป็นเด็กชายที่มักจะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับพี่พีตลอด
เพราะเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอด
ทั้งเรื่องเรียน
เรื่องเล่น
เรื่องส่วนสูงนี่ก็อีก.....
.
.
.
เขาอยากสูงกว่าพี....
ไม่อยากเตี๊ยแบบนี้.....
"แล้วไปต่อยปากเพื่อนทำไม"
"ก็มันบอกว่า............." จะให้เล่าได้ยังไงว่าไอ้เวรนั่นเล่าให้เขาฟังว่าพวกป.หกน่ะ ชอบพี เพราะพีน่ารัก ตัวก็เล็ก
แล้วยังพูดว่าอยากหอมแก้มพีอีก
"ทำไมพีไม่ไปเรียนต่อม.ต้นที่อื่น".....พร้อมพูดเสียงหงุดหงิด
ก็พีน่ะอยู่ม.สามแล้ว....ตอนจบป.หกก็คิดว่าจะไปเรียนต่อที่โรงเรียนอื่นแล้วแท้ๆ
"เอ้า.....แล้วทำไมพีต้องไปเรียนที่อื่นละ"
"ก็เพราะพีน่ะ......พีน่ะน่ารำคาญไง.....อะไรก็พี...ใครก็เรียกหาแต่พี"
เงียบ..................................................
.
.
.
"รำคาญมากรึไงที่พี่อยู่ตรงนี้นะ.....พี่ไม่ได้ไปยุ่งกับพร้อมสักหน่อย"
"ก็พีน่ะ เกะกะสายตาจะตายไป" มองไปทางไหนก็มีแต่พีๆๆๆๆๆ
"อะไรของพร้อม....ไม่เห็นมีเหตุผล.....พูดจาเป็นเด็กไม่รู้จักโต"
.
.
.
"แล้วพีละ....โตแล้วเหรอ...."
"พร้อม.....รำคาญมากใช่มั๊ย" อยู่ๆ พีก็โพล่งออกมา
"มากที่สุด" พร้อมไม่ยอมแพ้
"ได้ปีหน้าพี่จะไปต่อม.ปลายที่โรงเรียนอื่น.....ไปไกลๆ พร้อมจะได้ไม่รำคาญ" พร้อมแอบตกใจแต่มาถึงขั้นนี้แล้ว....
"เออดี......พีไปไกลๆ เลยนะ....พร้อมรำคาญจะแย่"
แหงละ เช้าพีก็จะมายืนรอหน้าโรงเรียนเวลาป๊ากับแม่ไปส่ง
เวลาเที่ยงจะมาชวนไปกินข้าวด้วย ถึงจะไม่ไปแต่ก็มาชวนอยู่บ่อยๆ ไม่สิทุกวันเลยต่างหาก
ตอนเย็น ป๊ามาช้า พีก็มานั่งอ่านหนังสือดูเขาเตะบอลกับเพื่อน
รำคาญมากกกกกกกกกกกก
จริงๆ
บทที่ 2
"พี.....เหม่ออะไรครับ"
"ก็.....พีคิดเรื่องเรื่องเรียนต่อครับพ่อ"
คุณแมนนั่งเก้าอี้อีกฝั่งมองพิมกับเพิร์ลวิ่งเล่นกัน
"ก็...พีคิดว่าจะลองไปสอบโรงเรียน.......ดูครับ"
"อื้อ......เอาสิลูก.....แล้วแต่เลย"
"พีว่าจะอยากเรียนวิทย์แล้วต่อเภสัช.....หรือไม่ก็เคมีครับ"
"โห......ดีแลย
พีจะได้มาช่วยที่โรงงาน....นี่พ่อบู๊กับพวกเภสัชบนแล็ปจนจะบ้าตายละ"
"แต่ว่าน้องพิม........"
"ไม่ต้องห่วงหรอกลูก.....น้องพิมนะติดเพิร์ลมากเลย....แล้วเพิร์ลเองก็ดูแลน้องอยู่แล้ว"
"ครับ"
"ส่วนพร้อม......ขานั้นใครมาแกล้งน้องนะโดนแหงๆ"
คุณแมนขยี้หัวลูกชาย
"พ่อครับ......พ่อว่าถ้าเราคิดถึงอยากเจอหน้า
อยากอยู่ใกล้ๆจะเรียกว่ารักหรือว่าชอบได้มั๊ย"
"ว้าว....ลูกพูดจากเหมือนกับว่าไปตกหลุมรักใครเข้าแล้วนะ"
คุณแมนมองลูกชายที่กำลังก้าวเข้าสู่วัยรุ่น
"สงสัยฮะ"
"ลูกชายพ่อโตเป็นหนุ่มแล้วนี่นะเรื่องสาวๆมันก็ต้องมีกันบ้าง"
"…" พีเถียงพ่อขาดใจ.....เรื่องสาวๆที่ไหนกัน
เขารู้สึกแบบนี้ก็เด็กผู้ชายเกเรๆที่ชื่อพร้อมต่างหาก
.
.
.
ช่วงสอบไล่พร้อมไม่เห็นพีเลย
พีไม่ไปเที่ยวบ้านคุณรักษ์เลย
เว้นแต่เวลาไปหาแม่ที่ทำงาน.....เขาจะเห็นพีอยู่ในบ้าน
บางทีก็เดินออกมาหน้าบ้านบ้างแต่ก็นานๆที
.
.
.
"ชะเง้ออะไร.......พร้อม"
เพิร์ลเดินมากระทุ้งแขนใส่แฝด
"ไม่มีอะไร......."
ปากพูดอย่างนั้นแต่ก็ยังไม่เลิกมองหา
"อย่าโกหกนี่มองหาพี่พีอ่ะดิ่"
"เออ.....รู้แล้วยังจะถามอีก"
"ก็ปากตัวไม่ดี.....เป็นเค้านะก็วิ่งหนีเหมือนกัน"
"อะไร.....เค้าไปปากไม่ดีใส่ตัวเมื่อไหร่"
"เปล่าปากไม่ดีใส่เค้า.....ปากไม่ดีใส่พี่พี....."
พร้อมหันขวับมามองหน้าเพิร์ล......
"....."
"โด่เอ้ย.....พร้อม....ตัวเองติดพี่พีจะตาย.....แต่เต๊ะท่าทำไมไม่รู้"
พร้อมเดินไปนั่งที่โซฟารับแขกด้านหน้าเคาน์เตอร์.....มองแม่ที่กำลังคุยงานกับลูกน้อง
"พร้อม......ตัวน่ะ....ถ้าพี่พีสอบติดโรงเรียนนั้นจริงๆละจะทำยังไง"
"ไม่ติดหรอก"
"ติด.....พี่พีเก่งนะ"
เพิร์ลยังย้ำ
"เออ....ติดก็ช่างสิ....ใครจะสน"
"ตัวไม่สนเหรอ....."
.
.
.
"สนสิ"
โกหกแฝดตัวเองไม่ได้สักที
.
.
.
เพิร์ลพูดถูกพี่พี่สอบติด.......
พร้อมนั่งเงียบๆคนเดียวเมื่อน้องพิมโทรมาหาเพิร์ลแล้วแจ้งว่าพี่ชายตัวเองสอบติด
"แม่.....เขามีสอบรอบสองมั๊ยโรงเรียนที่พีไปสอบอ่ะ"
"มี.......อีกรอบนึง..."
"แม่พาไปสอบหน่อยดิ่"
"อยากสอบ?" แม่วางหนังสือนิยายลงหันมามอง
"ใช่.....พร้อมจะไปสอบ"
"ไม่ใช่รอบโควต้าแล้วนะ....รอบนี้สอบพร้อมกันหมด...."
"อื้อ"
"คนเยอะด้วย"
"พร้อมอยากไปสอบ"
"แต่อากาศมันร้อนนะลูก"
ชมพู่ย่นจมูก....
"แม่พร้อมไปสอบนะ.....ไม่ได้ไปเที่ยว"
ชมพู่ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ลูกชาย.......
"เสือพร้อมคิดว่าแม่ไม่รู้เหรอว่าเพราะอะไรเราถึงจากจะไปสอบบ้าง"
"......" ไม่เถียงไม่เข้าเนื้อ.....ไม่เจ็บใจ
"อยากไปหลีหญิงโรงเรียนนั้นละสิ”
ชมพู่แซวลูกชาย
พร้อมส่ายหัวให้แม่ตัวเอง......
."แม่.."
เพิร์ลหัวเราะตอนที่แม่บอกว่าพร้อมจะไปสอบโรงรียนเดียวกับพี
"โอ๊ย.....พร้อมนี่ปากแข็งเหมือนใครน่ะป๊า"เพิร์ลถามป๊าที่นั่งหัวโต๊ะ
"เหมือนแม่....."
"เหรอ.....เค้าปากแข็งเฮียไม่ได้มานั่งเป็นป๊าของไอ้แฝดสองคนนี่หรอก"
ชมพู่เหล่มองสามี
"ฮ่าๆ......ครับๆ....ปากนุ่มนิ่มจะตายไป"
"...แหวะ" สองเสียงฝาแฝดแหวะพร้อมๆกัน
"ฮ่าๆ"เฮียของชมพู่หัวเราะร่วน
"ถ้าพร้อมสอบติดจะได้อยู่กับพี่พีอีกสามปีเลยนะ......ฮ่าๆ"
เพิร์ลยักคิ้วให้พร้อมที่นั่งอยู่ข้างๆ
ถ้าคิดว่าพร้อมเหมือนแม่.......
น้องเพิร์ลนี่เคาะกันมาชัดๆ
บทที่ 3
.
.
โรงเรียนใหม่.....
พีเดินเข้าในโรงเรียนที่ใหม่
ไม่มีคนต้องมายืนรอเหมือนตอนอยู่โรงเรียนเก่า
"อ้าว......พี"
พีจำไม่ได้หรอกว่าใครที่มายืนอยู่ตรงหน้า
"เราก๊อป...."
"ก๊อป......อ่อ......ก๊อป"
พีรู้สึกดีนิดหน่อยที่เจอเพื่อนโรงเรียนเก่าแม้ว่าจะคนละห้องแต่ก็ยังดีที่มีคนรู้จักบ้าง
อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องเคว้งอยู่คนเดียว
การเปิดเรียนวันแรกค่อนข้างวุ่นวายพอสมควรเลย
พีนั่งที่นั่งริมหน้าต่างในห้องโฮมรูม
และก๊อปก็นั่งอยู่คู่กับเขา
"พิมโทรไปบอกพี่เพิร์ลมาค่ะ
พี่เพิร์ลดีใจใหญ่เลย"
"เหรอ.....แล้ว.....พร้อมละ"
"พี่เพิร์ลไม่ได้ว่าไงค่ะ....สงสัยพี่พร้อมไม่อยู่บ้าน"
"เหรอ......"จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้คุยกับพร้อมเลยสักคำ
"พี่พีเป็นอะไรคะ
ไม่ต้องห่วงนะ น้องพิมอยู่กะพี่เพิร์ลได้ สบายมาก"
"จ้า.....นี่รักเพิร์ลมากกว่าพี่แล้วเนี่ย"
"ฮ่าๆ.....คนขี้อิจฉาๆๆๆๆ"
"...พีคิดในใจว่าเขาไม่ได้อิจฉาที่พิมได้รับความสนใจจากเพิร์ลหรอก
เขาต้องการแค่ให้พร้อมสนใจเขาเท่านั้นเอง
ตลอดเดือนแรกที่เข้าเรียนที่ใหม่
เขาได้เพื่อนมาอีกสามสี่คน
พอจะเข้ากลุ่มได้
ส่วนพร้อมนี่เขาไม่เจอเลยวันนี้ต้องเดินไปออฟฟิสพ่อสักหน่อย
"สวัสดีครับอาชมพู่....."
"สวัสดีครับ..."
ชมพู่รัวคีย์รัวๆพร้อมกับบ่นผู้แทนจำหน่ายยา
"..."พีมองไปรอบๆ หันซ้ายหันขวาจนชมพู่ที่เพิ่งวางสายต้องเอ่ยปาก
"หาพร้อมเหรอ....."
"ครับ"
"อ้าว.....เรียนโรงเรียนเดียวกันไม่เจอกันเหรอครับ"
"หื้ม????????????"
"อ้าว
นี่พร้อมไม่ได้ไปทักเหรอ" พีทำหน้าเหรอหรากว่าเดิม
"ครับ?"
"ก็พร้อมน่ะ.....สอบติดที่เดียวกับพีเลยนะ.....สอบรอบสองน่ะ
ติดห้องหนึ่งด้วย อาล่ะ ตกใจ"
"ติดด้วยเหรอครับ.....อยู่ห้องหนึ่งใช่มั๊ยครับ"
ถามย้ำอีกที
"ใช่ครับ....อาคิดว่าพ่อหรือน้องพิมเล่าให้เราฟังแล้วซะอีก....เป็นไปได้ไงเนี่ยที่พี่พีไม่รู้ว่าพี่พร้อมสอบติด"
"ไม่มีใครบอกเลยครับ...."
พีทำหน้างงๆ
"เหรอพรุ่งนี้ลองไปทักดูสิ"
ชมพู่แนะนำก่อนโทรศัพท์จะดังขึ้นอีก.....
"…." พีวิ่งกึ่งเดินกลับบ้านไป
.
.
.
"ฮัลโหล......"
พร้อมรับโทรศัพท์ที่ดังอยู่ทั้งที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมา
"พร้อม.....
สอบติดทำไมไม่บอก" เสียงจากปลายสายทำให้ตัวเย็นเฉียขึ้นมาทันที
"ก็รำคาญไง....เลยไม่บอก"
ทำเสียงดังกลบเกลื่อนไว้ก่อน
"รำคาญแล้ว.....ทำไม"
"โอ๊ย.....พี.....พีไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก"
กลบเกลื่อนๆ จะให้รู้ได้ไงละว่าติดพี่พีจะแย่
"......อื้ม.....เข้าใจแล้ว" เสียงพีเศร้าอย่างบอกไม่ถูกเลย
พร้อมได้แต่เงียบไม่กล้าพูดอะไรต่อ
"ตรู๊ดๆๆๆ"
ชิบ.......พร้อมยืนนิ่งๆ.....
ปากเสียๆๆๆๆๆ......พร้อมอยากเอาหัวโขกกำแพงให้รู้แล้วรู้รอดไป
"โอ๊ย.....พี.....พีไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก"
พีเดินขึ้นห้องไปได้สนใจเสียงเรียกของแม่กับน้องที่ร้องเรียก
".........." พีทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอน
.
.
.
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พีไม่ใช่คนที่สำคัญ
ทั้งที่เมื่อก่อนพร้อมไม่เคยปล่อยมือจากพีเลย
ไปเรียนก็มีพีพาไปส่งห้องเรียน
วันนี้มาพูดว่าเขาไม่สำคัญ
"...." พีหลับตาลง เขาหลั่งน้ำตาโดยที่รู้ว่าเป็นเพราะว่าเขารู้สึกน้อยใจพร้อม
หรือเพียงเพราะเขารู้สึกเหมือน
.
.
.
เขาสนใจพร้อมฝ่ายเดียว
.
.
.
"ปากเสียๆๆๆๆ
พร้อมนี่" เพิร์ลจิ้มๆๆๆๆๆ ไหล่พร้อม
"โอ๊ย.....ก็มันโมโหนี่นา.....มาถามเอาตอนนี้เนี่ยะนะ.....แล้วเวลาอยู่โรงเรียนนะขวาคนซ้ายคน"
"อะไรขวาคนซ้ายคน"
"ก็เพื่อนไง.....เต็มไปหมด
พร้อมไม่ทักหรอก"
"แล้วน้อยใจทำไม"
"ใครน้อยใจ"
"พร้อมไง....ตัวมันขี้น้อยใจ"
"ไม่ใช่....."
"ขี้น้อยใจ
เรียกร้องความสนใจ เกเร ไม่มีเหตุผล"
"เออ....แล้วไง"
"พร้อมนิสัยไม่ดี
เค้าสมน้ำหน้า"
"แล้วตัวสมน้ำหน้าเค้าอีกนานมั๊ย"
"เอาจูปาจู๊บมาให้เค้าก่อนแล้วจะช่วย"
"ช่วยยังไง"
"ไปหยิบมาก่อน......."เพิร์ลเหล่มองพี่ชาย
"อ๊ะๆ....เอาไปเลย"
"เอามือถือตัวมา"
"เอาไปทำไม"
"เอามา.....จะให้ช่วยมั๊ยละ"
"เออๆๆ......."
.
.
.
เพิร์ลกดโทรศัพท์ส่งข้อความเสร็จส่งคืนพร้อม
"พร้อมขอโทษ
พรุ่งนี้ไปกินข้าวที่โรงเรียนด้วยกันนะ"
.
.
"แค่เนี่ยะ"
"เห้ย......เพิร์ล.....ทำไมทำงี้อ่ะ"
"ถ้าอยากให้พี่พีหายโกรธตัวก็ไปตามที่บอก......ถ้าไม่อยากก็ไม่ต้องไป
เค้าไม่บังคับ"
.
.
.
เช้าตรู่วันศุกร์ที่แสนสุขใจ
พร้อมยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน
"เพิร์ลนะเพิร์ลอย่าให้ถึงทีเค้าบ้างนะ"
อาฆาตฝาแฝดด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นพีเดินมา......
.
.
"ไปกินข้าวได้แล้ว.....หิวจะตาย"
พูดเสียงห้วนแต่ทั้งตาทั้งปากมันยิ้มอย่างมีความสุข
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
