เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือราคาถูกดังขึ้นตอนหกโมงตรง

ยองอูปัดมันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกขึ้นนั่งด้วยความเคยชิน ทั้งที่ตาทั้งสองข้างยังปิดอยู่เกินครึ่ง

"วันนี้เริ่มฝึกงานวันแรก..."

เขาพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง ลุกจากฟูกบาง ๆ ที่วางอยู่กับพื้นในห้องเช่าเล็ก ๆ ราคาห้าร้อยบาทต่อเดือน

ไม่มีใครอยู่ในบ้าน ไม่มีเสียงหม้อหุงข้าว ไม่มีใครเตรียมอาหารเช้าให้

พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตไปแล้ว...ครบห้าปีพอดี

ยองอูเป็นโอเมก้า

ในโลกที่มีระบบแบ่งชนชั้นของอัลฟ่า เบต้า โอเมก้า — เขาเกิดมาผิดฝั่ง

แต่เขาไม่เคยรู้สึกน้อยหน้า เขาแค่…ไม่มีสิทธิเลือกชีวิตเท่าอัลฟ่าคนอื่นก็เท่านั้น

หลังอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าสะอาด กับกางเกงสแลคตัวเก่า

กระจกเงาบานเล็กสะท้อนภาพเด็กหนุ่มวัย 22 ปี หน้าตาจัดว่าน่ารัก ขนตายาว ผิวขาว แต่ใต้ตาดูคล้ำจากการอ่านหนังสือเตรียมสอบจนดึก

“สู้เว้ยยองอู…แค่ฝึกงาน แค่พนักงานธรรมดาก็พอแล้ว”

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะออกจากห้อง

แต่โชคชะตาไม่ได้ใจดีกับเขาขนาดนั้น…

บริษัทดาร์คไลท์

ตึกสูงระฟ้าใจกลางโซลที่ขึ้นชื่อเรื่องความเคร่งครัด และที่สำคัญที่สุด — ผู้บริหารระดับสูงทุกคนเป็น อัลฟ่า

ยองอูยืนเกร็งอยู่หน้าประตูใหญ่ของชั้น 40 สำนักงานฝ่ายบริหาร

เขากำใบสมัครฝึกงานแน่นจนมือเย็นเฉียบ

“ขะ…ขอโทษครับ ผมมาฝึกงาน พนักงานใหม่ชื่อยองอูครับ…”

"เชิญค่ะ ประธานรอพบอยู่แล้ว"

เสียงของเลขาหน้าห้องดูเรียบเฉย

“หะ…ห้ะ!? ประธาน!?”

ประตูเปิด…

ภายในห้องทำงานหรูขนาดใหญ่ มีโต๊ะไม้โอ๊คสีเข้มตั้งอยู่ตรงกลาง

ด้านหลังโต๊ะมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในชุดสูทดำสนิท ท่าทางเคร่งขรึม ดวงตาคมเฉียบจ้องมาที่เขาเหมือนจะกรีดทะลุหัวใจ

เขาคือ “ซอจุนฮยอก” — ประธานบริษัทดาร์คไลท์

อัลฟ่าหนุ่มผู้ไม่เคยยิ้มให้ใครในบริษัทนี้

"คุณคือเด็กฝึกงานใหม่?"

"คะ…ครับ ผม…ผมยองอูครับ เอกบัญชี ปี 4 มหาวิทยาลัย..."

"ผมไม่ได้ถามประวัติการศึกษา"

น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่กดดันจนยองอูรู้สึกขนลุก

"ตั้งแต่วันนี้คุณจะเป็นเลขาฝึกหัดของผม"

"หะ!?"

ยองอูยืนตัวแข็ง พยายามจะยิ้มแบบฝืน ๆ

"เอ่อ...ประธานครับ ผมว่าผมน่าจะเหมาะกับงานเอกสารหรือจัดแฟ้มธรรมดามากกว่า—"

"ผมบอกให้คุณเป็นเลขา ก็หมายถึงเป็นเลขา"

จุนฮยอกไม่แม้แต่จะเงยหน้าจากเอกสาร

"งานเลขาไม่ใช่แค่ชงกาแฟหรือส่งแฟ้ม แต่หมายถึงคุณต้องอยู่ใกล้ผมตลอดเวลา

และถ้าทำผิดแม้แต่นิดเดียว คุณจะถูกไล่ออกทันที"

‘ นี่มันจะโหดไปเเล้ว…’ ยองอูกัดริมฝีปากล่างแน่น

“นี่มันฝึกงานจริงเหรอ…หรือเขาแค่กำลังจะบีบผมให้ออก…”

วันแรกของการทำงาน ผ่านไปด้วยความเกร็ง ความกลัว และความตึงเครียด

ยองอูต้องเดินตามประธานไปทุกที่ ยืนหลังตรง ยื่นเอกสารให้ทันแม้ประธานไม่เคยเอ่ยปากขอ

จดทุกคำที่อีกฝ่ายพูด ใส่ชุดเนี๊ยบเรียบร้อย ทั้งที่รองเท้าเขาเก่าจนพื้นสึก

แม้จะเหนื่อย เขาก็ไม่กล้าบ่น

เพราะนี่อาจเป็นโอกาสเดียวในชีวิต ที่จะทำให้เขาหลุดพ้นจากความลำบาก

แต่ยองอูไม่รู้เลยว่า...

การเข้าใกล้อัลฟ่าคนนี้ จะเปลี่ยนชีวิตของเขาไปตลอดกาล

ขณะเงาของพระอาทิตย์ยามเย็นทอดผ่านกระจกตึกสูง

ยองอูถอนหายใจอย่างเงียบงัน มือเล็กกำปากกาแน่น

เขาไม่รู้เลยว่าการเดินเข้าไปในห้องนั้น...

จะทำให้เขาต้องติดอยู่ในชีวิตของคนที่เรียกว่า "ประธาน" ไปอีกนานแค่ไหน

เสียงลิฟต์ "ติ๊ง" ดังเบา ๆ เมื่อประตูลิฟต์ชั้น 40 ปิดลง

ยองอูยืนอยู่ด้านใน มือยังคงกำปากกาและสมุดจดแน่น

เขาหันกลับไปมองประตูหน้าห้องทำงานของประธานที่เพิ่งปิดลง...

ไม่มีคำลา ไม่มีคำชื่นชม มีเพียงคำสั่งที่บอกให้เขากลับบ้านให้ตรงเวลา และ "อย่าสายพรุ่งนี้"

‘เหนื่อยเหมือนผ่านสงครามมา...’

เขาเดินก้มหน้าออกจากตึก ร่างกายเหมือนจะทรุดลงได้ทุกเมื่อ

รองเท้าหนังสีดำที่พื้นบางจนแทบทะลุ เริ่มขูดกับพื้นถนนอย่างเหนื่อยล้า

ยองอูนั่งบนรถเมล์ที่กำลังวิ่งผ่านย่านกังนัมแสงสี

แสงจากร้านสะดวกซื้อ สะท้อนบนกระจกหน้าต่าง

ข้างตัวเขามีแต่ความเงียบ

ไม่มีข้อความจากใคร ไม่มีเสียงโทรเข้า ไม่มีคนถามว่า “เป็นยังไงบ้าง”

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดหน้าจอที่ไม่มีอะไรใหม่เลย

ภาพพื้นหลังเป็นรูปครอบครัวเก่า ๆ ที่ถ่ายตอนเขาอยู่มัธยมต้น

"...ถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ ผมคงไม่รู้สึกโดดเดี่ยวแบบนี้"

กลับถึงห้องเช่าตอนเกือบสามทุ่ม

เขาถอดรองเท้าด้วยความระวัง เดินเข้าไปหยิบถุงมาม่าบนชั้นวางเก่า ๆ

ต้มในหม้อใบเล็ก ข้าง ๆ มีขวดน้ำที่แช่ตู้เย็นมาตั้งแต่เมื่อวาน

ขณะที่น้ำเริ่มเดือด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

[ไม่ระบุชื่อผู้โทร]

ยองอูลังเล ก่อนจะกดรับสาย

“ฮัลโหล…”

เสียงปลายสายคือเลขาหน้าห้องของประธาน

> "ขอแจ้งว่าเอกสารที่คุณประธานใช้ในที่ประชุมพรุ่งนี้เช้ายังไม่เรียงลำดับ"

"คุณต้องมาที่บริษัทอีกครั้งก่อนเจ็ดโมงเช้า"

"คะ...ครับ"

หลังจากวางสาย ยองอูถอนหายใจยาว

มาม่าเย็นชืดแล้ว แต่เขากินมันอย่างเงียบ ๆ

เช้าวันต่อมา

เขาตื่นตั้งแต่ตีห้า รีบแต่งตัวและออกจากห้องโดยไม่ทันได้กินอะไร

เมื่อไปถึงบริษัท ไฟในห้องทำงานยังไม่เปิด แต่เขาก็เริ่มจัดเอกสารตามคำสั่ง

เวลา 6:45 น. ประตูห้องเปิดขึ้น

เสียงรองเท้าหนังหรูเหยียบพื้นพรมอย่างหนักแน่น

กลิ่นน้ำหอมอัลฟ่าจาง ๆ ลอยมาตามอากาศ

ซอจุนฮยอกมาแล้ว

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่เพียงแค่ปรายตามองมายังเด็กฝึกงานที่กำลังง่วนกับแฟ้มเอกสาร

แล้วเดินผ่านไปนั่งที่โต๊ะทำงานอย่างเงียบ ๆ

"เอสเปรสโซ่ร้อน ไม่หวาน"

เสียงแรกจากอัลฟ่าที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง

ยองอูสะดุ้งเล็กน้อย รีบวิ่งออกไปชงกาแฟทันที

เขาไม่เคยชงกาแฟหรูขนาดนี้มาก่อน มือไม้สั่นไปหมด แต่พยายามทำให้ดีที่สุด

เขากลับเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟสแตนเลส

ยื่นให้ด้วยสองมือและก้มหัวเล็กน้อย

“กาแฟครับ”

ซอจุนฮยอกมองแก้วในมือ

ไม่ได้พูดอะไร แต่หยิบมันขึ้นมาชิม ก่อนจะนิ่งไปเล็กน้อย

"...หวานไป"

เสียงนั้นเรียบเฉย แต่แฝงความไม่พอใจชัดเจน

"ผะ...ผมขอโทษครับ ผมจะไปชงให้ใหม่เดี๋ยวนี้เลยครับ"

"ไม่ต้อง"

เขาวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างเยือกเย็น

"จำไว้ให้ได้ก่อน ว่าผมไม่ชอบเสียเวลาซ้ำซ้อน"

ยองอูเงียบงัน แต่พยักหน้ารับ

ในอกมีเพียงเสียงเต้นของหัวใจที่ดังจนแทบจะออกนอกหน้าอก

‘เขาน่ากลัวจริง ๆ… แต่ก็เท่จัง…’

ความคิดแวบหนึ่งหลุดขึ้นมาในหัวโดยไม่ทันตั้งตัว

แต่เขาก็รีบสะบัดมันออกไป

นี่ไม่ใช่เวลามองคนหล่อ… นี่คือช่วงชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย

ยองอูยังไม่รู้เลยว่า…สิ่งที่ดูเหมือน "งานฝึกหัด" นี้

จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของบางอย่างที่ทั้งอบอุ่น…และเจ็บปวดที่สุดในชีวิต

ฝากเป็นกำลังใจให้น้องโอเมก้าตัวเล็กคนนี้ด้วยนะคะ 🥺

💼💬 พบกันตอนหน้าใน “เลขาฝึกหัดของประธานเย็นชา” 💼

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงหลังจากกาแฟแก้วแรก

เสียงพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดดังแผ่ว ๆ สลับกับเสียงพลิกแฟ้ม

ในห้องทำงานหรูหราของชั้น 40 บรรยากาศยังคงเงียบสงบจนน่าอึดอัด

ยองอูนั่งตัวเกร็งอยู่ที่โต๊ะเล็กด้านในสุด

หัวใจเต้นแรงแม้แต่ตอนนั่งนิ่ง ๆ

เขากำลังกลัวว่าจะทำผิดอีกครั้ง

บนโต๊ะตรงข้าม ประธานซอจุนฮยอกนั่งไขว้ขา ก้มหน้าดูเอกสาร

แต่หางตายังคงจับจ้องเด็กฝึกงานเงียบ ๆ

> "แม้แต่การหายใจของเขาก็ยังเบาเกินไป..."

"แต่กลิ่นของเขา กลับไม่เคยเบาเลย..."

เขาคิดเงียบ ๆ ก่อนจะวางปากกาลง

เสียงวางเบา ๆ นั่นทำให้ยองอูสะดุ้งเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ

“แฟ้มสรุปยอดรายไตรมาสที่สอง”

เสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงความกดดันตามแบบของเขา

ยองอูรีบหยิบแฟ้มที่เตรียมไว้ส่งให้

แต่ขณะก้าวเท้าออกมา ปลายรองเท้ากลับสะดุดกับพรมตรงขอบโต๊ะ

“อ๊ะ—!”

แฟ้มหล่นกระจาย…เอกสารปลิวลงพื้น

“ขอโทษครับ! ผม…ผมจะรีบเก็บ!”

เขาก้มหน้าลงเก็บอย่างลนลาน มือไม้สั่นและเหงื่อเริ่มซึมตามไรผม

ขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว…

ประธานซอจุนฮยอกย่อตัวลงเก็บเอกสารอีกแผ่นหนึ่งที่ปลิวไปใกล้เขา

ในระยะที่ปลายนิ้วเกือบแตะกัน... และแววตาชนกันเพียงเสี้ยววินาที

โลกเงียบ

ไม่มีเสียงอะไร นอกจากจังหวะหัวใจของยองอูที่เต้นรัวจนอึดอัด

"..."

ดวงตาของซอจุนฮยอกนิ่งสนิท

แต่ในใจกลับเกิดคำถาม

> "ทำไมกลิ่นของเขาถึง...หวานแบบนี้"

"หวาน...เหมือนน้ำผึ้งผสมกลิ่นกาแฟดำอุ่น ๆ"

เขาลุกขึ้นช้า ๆ พร้อมส่งเอกสารคืนให้

แต่เมื่อมือของยองอูเอื้อมไปรับปลายแผ่นกระดาษ — ปลายนิ้วของทั้งสองก็สัมผัสกันเพียงนิดเดียว

เหมือนมีกระแสไฟแล่นผ่าน

“ขอบคุณครับ…”

เสียงของยองอูเบาเหมือนกระซิบ

ซอจุนฮยอกไม่ตอบอะไร เขาหันกลับไปที่โต๊ะ

แต่สายตายังไม่ละจากแผ่นหลังเล็ก ๆ นั้นเลยแม้แต่น้อย

เวลา 10.00 น.

ยองอูได้พักออกมานอกห้องเพื่อส่งเอกสารให้เลขาฯ ฝ่ายบัญชี

เขาเดินผ่านแผนกต่าง ๆ อย่างเงียบ ๆ พยายามไม่สบตาใคร

แต่เสียงซุบซิบเบา ๆ เริ่มดังขึ้นจากด้านหลัง

> “คนนั้นเหรอ เด็กฝึกงานโอเมก้าที่อยู่กับท่านประธาน?”

“นี่! อย่าเสียงดัง เดี๋ยวจะเข้าหูคุณซอเอานะ!”

เขาได้ยินหมดทุกคำ แม้จะพยายามเมินก็ตาม

บนกระจกหน้าต่างที่สะท้อนแสงแดด ยองอูเห็นเงาตัวเอง

เหมือนจะเห็นความอ่อนล้าปะปนกับอะไรบางอย่างในแววตา

‘นี่เรา…เป็นแค่เด็กฝึกงานธรรมดา ทำไมคนอื่นถึงมองแบบนั้น…?’

เขาก้มหน้าต่อ หัวใจเริ่มมีรอยร้าวจากคำพูดที่ไม่ได้พูดใส่หน้า

แต่บาดลึกยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

เวลา 11.40 น.

“คุณยองอู” เสียงประธานเรียกอีกครั้งขณะเขากลับเข้ามา

“ครับ?”

“คุณจะไปทานข้าวเที่ยงกับใคร”

“ผม...ไม่มีนัดครับ ปกติผมซื้อข้าวกล่องที่ร้านสะดวกซื้อแล้วทานในห้องพักพนักงานครับ”

เงียบไปพักหนึ่ง

ซอจุนฮยอกหลุบตาลงเล็กน้อย

"...ไปกับผม"

ยองอูเบิกตาเล็กน้อย

“ครับ?”

“ผมจะไปดูพื้นที่สำหรับเปิดสาขาใหม่ แถวชองดัม...ติดรถไปด้วย”

ตัดภาพ – ภายในรถเบนซ์สีดำด้าน

เสียงในรถเงียบเหมือนห้องทำงาน

ยองอูนั่งตัวแข็ง มือกอดกระเป๋าเอกสารแน่น

สายตากวาดไปทั่วรถหรู ก่อนจะสบเข้ากับแว่นกันแดดราคาแพงตรงคอนโซล

“นี่…รถคุณเหรอครับ?”

“ไม่ใช่ของบริษัทหรอกเหรอ?” เขาหลุดถามอย่างไม่ทันคิด

ซอจุนฮยอกหันมาเล็กน้อย

“ของผมเอง…แต่ถ้าจะใช้บ่อย ๆ ต่อไปคงต้องขอให้คุณยองอูเป็นคนดูแลตารางซ่อมรถให้ด้วย”

ยองอูยิ้มแห้ง ๆ

“ค…ครับ จะจดไว้เลยครับ”

“ดี”

แต่ในขณะที่เขาขานรับ

ซอจุนฮยอกกลับไม่ได้สนใจคำตอบนั้นเลย...

เขาเพียงแค่…หันไปมองข้างแก้มของเด็กฝึกงานที่เริ่มขึ้นสีเรื่ออ่อน ๆ อีกครั้ง

> "กลิ่นของเธอ…มันรบกวนผมจริง ๆ..."