คาสิโนแห่งหนึ่งในสิงคโปร์

ชายหนุ่มร่างสูงกำลังยืนส่งนักการเมืองคนหนึ่งเข้าห้องพักในโรงแรมพร้อมกับเด็กอีกสองคนเพื่อไป 'ดูแล' ท่าน การเมืองเป็นเรื่องสกปรก ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากจะยุ่งด้วย แต่นักการเมืองคนนี้มีผลประโยชน์กับเขา ก็ช่วยไม่ได้ เรื่องที่จำเป็นต้องทำ ก็ต้องทำ

"คุณดรัณครับ" ผู้ติดตามของเขามีสีหน้ากังวล

"อะไร?"

"คือเด็กวันนี้ที่เราเตรียมไว้ให้ท่านมีสามคนครับ"

"อีกคนนึงไปไหน?"

"หนีไปครับ แต่จับกลับมาได้แล้ว อยู่ห้อง825ครับ"

"เดี๋ยวผมไปดูเอง"

    เขาลงลิฟต์จากชั้น10 ไปที่ชั้น8 มีแต่ปัญหามาให้แก้ไม่หยุดไม่หย่อน ทั้งที่ย้ำนักย้ำหนาแล้วว่าขอเฉพาะคนที่เต็มใจมาทำงาน พวกไม่เต็มใจจะเอามาให้งานของเขาวุ่นวายทำไม ยิ่งคิดยิ่งโมโหอยากจะจัดการเอเย่นต์เจ้านี้ให้ไม่ต้องทำมาหากินในวงการนี้อีกเลย รอให้เขากลับไปก่อนเถอะ

    ดรัณหยิบปืนมาถือไว้ในมือ แล้วบอกคนของเขาที่เฝ้าหน้าห้องให้หลบไป เสียงคีย์การ์ดประตูดังขึ้น แล้วเปิดประตูเข้าไป

    ก้อนกลมสีขาวพุ่งมาตรงหน้า เขาเอี้ยวตัวหลบได้ทัน ที่แท้เป็นหมอน เสียงสะอื้นดังออกมาจากคนที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียง เขาถึงบอกไม่ชอบคนไม่เต็มใจไง ขี้เกียจปลอบ มันไม่ใช่ธุระของเขาเลย แต่ถ้าไล่เด็กคนนี้ไปเรื่องก็ไม่จบอีก เพราะเด็กคนนี้เห็นหน้าท่านแล้ว เขาต้อง"เก็บงาน"ให้เรียบร้อย

ดรัณถาม "ถ้าคุณไม่อยากทำงานนี้ แล้วคุณมาที่นี่ทำไม"

"เขาบอกผมว่างานนี้แค่กินข้าว" เขาพูดไปพร้อมเสียงสะอึกสะอื้น

"คุณทำงานนี้ครั้งแรก?"

"เปล่าครับ ครั้งที่สอง"

"ครั้งแรกคุณแค่กินข้าวจริงๆ?" เขาถามย้ำ

"ครับ"

    สนุกตรงไหนที่จ้างเด็กไปนั่งกินข้าวด้วย เขาไม่เคยจ้างแบบนั้นเองหรอก ยกเว้นที่คนที่เขาคุยงานด้วยจะชอบแบบนั้น คุณผู้ช่วยส่วนตัวของผมรู้ดีว่าใครชอบแบบไหน เขาจะจัดการให้เรียบร้อยโดยที่ผมไม่ต้องบอก ส่วนตัวผมถ้าดูเฉยๆ แต่ไม่ได้ "อะไร" จะเสียเวลาทำไม

"คุณจะฆ่าผมเหรอ ผมเห็นปืนในมือคุณ?" เด็กคนนั้นถาม

"ใช่ครับ คุณรู้ความลับของเราแล้ว"

"ผม..."

"คุณยังไม่อยากตาย?"

"เปล่าครับ ก็ดีเหมือนกัน ยิงเลยครับ ขอแบบนัดเดียวตายทันทีนะครับ จะขอบคุณมาก"

    อะไรของเด็กคนนี้ เขาแค่ถือปืนมาขู่ให้เงียบ จะได้เก็บงานได้ง่ายขึ้น แต่เด็กคนนี้กลับอยากให้เขายิง

"ผมยังไม่ให้คุณตายง่ายๆ หรอก"

"อะไรนะครับ? " เด็กคนนั้นทำหน้าสงสัย

"จะตายอยู่แล้ว คุณไม่คิดใช้ชีวิตให้คุ้มหน่อยรึไง? ผมจ้างคุณมาแล้ว งานก็เสีย ผมยังไม่ได้อะไรเลย ถ้าคุณตายทั้งแบบนี้ ไหนผมจะต้องเสียเวลาทำลายศพคุณอีก ผมก็ยิ่งขาดทุนสิ กลับไปผมจะไปถล่มเอเย่นต์เจ้านี้ให้ไม่ได้ผุดได้เกิดอีกเลย"

"อย่าครับ"

"ทำไม คุณเป็นห่วงพวกเอเย่นด้วยรึไง เขาพาคุณมาตายถึงที่นี่นะ"

"เขาเป็นเพื่อนผม..."

"คุณเลือกคบเพื่อนยังไงของคุณ" ดรัณเริ่มปวดหัวนิดๆ

"ถ้าคุณไม่อยากให้ผมทำอะไรเพื่อนคุณ คุณต้องทำตามที่ผมบอก"

"ก็ได้ครับ คุณจะให้ผมทำอะไรก็บอกมา ยังไงผมก็จะตายอยู่แล้ว"

    บทจะว่าง่ายก็พูดง่ายเสียอย่างนั้น เด็กก็คือเด็ก หลอกง่ายจริง

    เด็กคนนี้ไม่เหมือนน้องๆ ที่เขาเคยเจอมาก่อนสักคน ดูแล้วก็ไม่เหมือนจะอัพค่าตัวด้วย ถ้าเป็นเด็กคนอื่นป่านนี้จบเกมขึ้นเตียงเรียบร้อยไปถึงไหนๆ แล้ว

"ใช้ปากครับ"

    ผมบอกเสียงเรียบ แล้วสังเกตปฏิกิริยาของคนที่นั่งตรงหน้าที่ทำหน้าอึ้งไป

"ผม...ไม่เคยทำจริงๆ " เด็กคนนั้นตอบเสียงสั่น

"แต่คุณจะตายอยู่แล้วนะ" ดรัณทำเสียงดุขู่ทับ

"ผมขอใช้มือแทนได้มั้ย"

"ไม่ได้ครับ"

ดรัณเว้นจังหวะพูด เขาสนุกที่ได้แกล้งเหยื่อจริงๆ เด็กนั่นเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ เขาขี้เกียจจะปลอบ พูดต่อเลยละกัน

"เพราะมือมันพูดไม่ได้"

"อะไรนะครับ?!"

เด็กนั่นทำหน้าเหวอไปเลย สนุกดีแฮะ เวลาจะตะปบเหยื่อก็ต้องแกล้งให้เหยื่อมึนงงก่อนสิ การล่าถึงจะสนุก

"ผมหมายถึง ให้คุณเล่าเรื่องของคุณให้ผมฟัง คุณคิดไปถึงไหนกัน"

"อ้อ...ครับ"

"ว่ายังไง?"

เด็กคนนั้นเริ่มเล่าเรื่องของตัวเอง

"ผมชื่อไอยรัณ ชื่อเล่นไอย์ อายุ 21 ปี เพิ่งเรียนจบ คณะบริหารธุรกิจที่มหาวิทยาลัยแห่งนึงในกรุงเทพ เกรดดีพอสมควร พ่อแม่ตายพี่น้องไม่มี ตายหมดแล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าผมตายแล้วไม่มีใครตามหาแน่นอน"

เหมือนดรัณกำลังสอบสัมภาษณ์งานเด็กไอย์นี่อยู่ แต่คงไม่มีใครสัมภาษณ์งานขณะที่คนหนึ่งถือปืน อีกคนนั่งตาแดงๆ อยู่บนเตียง "บอกผมหน่อย อะไรที่ทำให้คุณอยากตายขนาดนั้น"

"หนี้สินครับ"

เหตุผลทั่วไปมากๆ ของคนที่คิดสั้น

"พ่อผมทำธุรกิจล้มเหลว เจ้าหนี้มาตามทวงจนพ่อผมทนไม่ไหว ยิงทุกคนในบ้าน แล้วยิงตัวเองตายตามไป"

"แต่คุณรอด?" เขามองไอย์อย่างประหลาดใจ

"ครับผมโชคร้ายเอง วันนั้นผมไปเข้าค่ายกับมหาวิทยาลัย กลับมาทุกคนก็ตายหมดแล้ว"

ไอย์ไม่ใช้คำว่าโชคดีกับตัวเอง ถ้าโชคดีเขาคงไม่ต้องถูกเจ้าหนี้ตามเช้าตามเย็น เขาเหนื่อยกับชีวิตแบบนี้เต็มที แต่ไม่เคยคิดถึงขั้นอยากตาย วันนี้อยู่ดีๆ ก็มีทางเลือกใหม่ ก็ดีเหมือนกัน จะได้จบๆ เรื่องนี้ไป

"หนี้สินเท่าไหร่?" ดรัณอดสงสัยไม่ได้

ไอย์เงียบไป เขาไม่รู้จะตอบยังไงดี ดอกเบี้ยมันทบต้นไปกี่รอบแล้วก็ไม่รู้ ไหนจะหนี้นอกระบบอีก

"ตอบไม่ได้? คุณรู้มั้ยข้อเสียของคนเป็นหนี้ส่วนใหญ่คืออะไร"

"อะไรครับ?"

"ไม่ยอมรับความจริง เลยไม่รู้ยอดหนี้ของตัวเอง"

"คุณไม่ได้เป็นผม คุณก็พูดได้สิ" ไอย์เถียง

    เด็กก็คือเด็ก เถียงชนะไปก็เท่านั้น "ครับ ก็ใช่ผมไม่ได้เป็นคุณ มีอะไรจะบอกผมอีกมั้ย?"

"ไม่มีแล้วครับ ยิงเลยครับ"

    ดรัณเริ่มอยากตายก่อนเด็กไอย์แล้ว คนอะไรจะอยากตายได้ขนาดนี้ ดวงตากลมกับแววตาที่ดูไร้เดียงสา หน้าตาที่เกือบจะหมดจด ไฝเล็กๆ 3จุดคล้ายกลุ่มดาวที่แก้มซ้ายทำให้ใบหน้ายิ่งดูโดดเด่น น่าเสียดาย

"คุณอยากตายจริงๆ เหรอ ชีวิตมีอะไรน่าทำอีกตั้งเยอะ คุณยังมีมือมีขาครบ ทำไมไม่คิดจะสู้ซักหน่อย"

    ไอย์เริ่มงง ตกลงผู้ชายที่ยืนคุยอยู่กับเขาที่ปลายเตียงอยากให้เขาอยู่หรือตายกันแน่ บอกจะฆ่าเขา เขาจะตายให้แล้วไง ทำไมพูดให้กำลังใจเขาซะงั้น

"ผมไม่เหลือทางเลือกอื่นแล้ว ผมกำลังต้องย้ายออกจากหอพักมหาวิทยาลัย เงินที่หามาใกล้หมด ไม่มีงานทำ เหลือเพื่อนคนเดียวที่คุณกำลังจะไปหาเรื่องเขา ผมเหนื่อยแล้วจริงๆ กับการถูกเจ้าหนี้ตาม ผมทำงานทุกอย่างที่ทำได้ แต่มันยังไม่พอจ่ายหนี้ จนเพื่อนผมบอกให้ลองทำงานนี้ เพราะมันหาเงินได้มาก แต่มันก็ยังไม่พออยู่ดี"

    ถ้าปล่อยไป เด็กคนนี้คงตายจริงแน่ ไม่ได้ตายเพราะหนี้สินหรอก แต่จะตายเพราะงานที่ทำงานแบบนี้ถึงจะได้เงินดีแต่เขาไม่ค่อยเห็นใครจบจากอาชีพนี้ได้สวยนัก ลองดูซักตั้ง ทำบาปมาเยอะแล้ว ทำบุญซะบ้างละกัน

"ผมจะให้โอกาสคุณได้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบนี้อย่างมีความสุข ผมจะใช้หนี้ให้ คุณบอกชื่อพ่อคุณ และชื่อเจ้าหนี้ทั้งหมดมา ต่อไปนี้จะไม่มีใครกวนใจคุณอีก"

"คุณมีเงินเยอะขนาดนั้น?" ไอย์สงสัย

"คาสิโนที่นี่เป็นของตระกูลผม"

    ถ้าไอย์รับข้อเสนอของผู้ชายคนนี้ ชีวิตเขาคงจะไม่ต้องหนีอีกต่อไป

"ข้อเสนอแบบนี้คุณคงไม่ให้เปล่า" ไอย์พูดด้วยน้ำเสียงลังเล คนไม่มีอะไรเลยอย่างเขาจะมีอะไรไปแลกเปลี่ยนกับผู้ชายคนนี้

"ผมไม่เคยให้อะไรใครฟรีๆ" ดรัณตอบ

"เงื่อนไขของคุณคืออะไรครับ?"

"ชีวิตคุณเป็นของผม"

"ชีวิตของผมเป็นของคุณ?"

ไอย์พูดทวนประโยคของดรัณ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีคนเสนออะไรแบบนี้ให้กับคนที่ไม่มีอะไรจะเสียแล้วอย่างเขา เขาคิดถึงชีวิตปกติก่อนที่จะเหลือตัวคนเดียว ทุกอย่างที่เขาเคยมี ผู้ชายตรงหน้าคนนี้ให้เขาได้

ถ้าเขาตอบตกลง เขาจะได้อยู่ต่อไป ผู้ชายคนนี้คงไม่โกหกเขา ทุกอย่างจะเรียบร้อย ถ้าไม่... เขาคงต้องไปเจอครอบครัวที่โลกอีกฝั่ง เขาเหนื่อยแล้วกับ1ปีที่ผ่านมา แค่เอาตัวรอดยังยาก อยากมีใครให้พึ่งพิงสักคน แค่ระยะเวลาสั้นๆ ก็ยังดี

"ตกลงครับ" ไอย์ตอบ

"เขียนชื่อพ่อของคุณ กับเจ้าหนี้ที่คุณรู้มาให้ผม" กระดาษกับปากกาบนโต๊ะถูกหยิบมาวางไว้ที่โต๊ะโคมไฟข้างเตียง ไอย์เขียนทุกอย่างเท่าที่เขารู้ลงไป แล้วส่งกลับไปให้ผู้ชายคนนั้น

ดรัณรับกระดาษแผ่นนั้นมาอ่าน เขารู้จักชื่อคนบนกระดาษนั่น เขาถือกระดาษใบนั้นแล้วเดินไปเปิดประตูห้องยื่นให้ผู้ติดตามพร้อมกับปืนของเขา สั่งห้ามคนรบกวน แล้วเดินกลับมานั่งบนเตียง

"เรามาตกลงกันก่อน ต่อจากนี้ชีวิตของคุณเป็นของผม ทุกเรื่องของคุณต้องรายงานให้ผมทราบ"

"ครับ" ไอย์พยักหน้าตอบรับ

"หลังจากกลับไปถึงเมืองไทย คุณไปเก็บของออกจากหอพักมหาวิทยาลัย แล้วย้ายไปอยู่ที่ผมเตรียมไว้ให้ คนของผมจะบอกคุณเอง"

"รับทราบครับ"

"ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่ให้อะไรใครฟรีๆ ดังนั้นคุณมีเรื่องที่ต้องทำให้ผมเหมือนกัน"

"อะไรครับ?"

"ทุกเรื่องที่ผมบอกให้คุณไปทำ"

"เป็นเรื่องผิดกฎหมายรึเปล่าครับ?"

เพราะเขาบอกว่าตระกูลเขาเป็นเจ้าของคาสิโนสินะ เด็กคนนี้ถึงคิดว่าเขาจะใช้ให้ไปทำอะไรแนวนั้น ถึงจะมี เขาใช้มืออาชีพดีกว่าเด็กนี่มั้ย

"ผมไม่ทำธุรกิจผิดกฎหมาย แต่อาศัยช่องว่างของกฎหมาย" ดรัณตอบ

ไม่ใช่คนเลว แต่ไม่ใช่คนดี ไอย์ประเมินผู้ชายคนนี้ในใจ

"คุณจะได้ค่าขนมเป็นรายเดือนตามความสามารถของคุณที่ทำให้ผมพอใจ ส่วนเงินเดือน ผมจะเริ่มให้หลังจากที่คุณไปทำงานที่บริษัท"

"ทำงาน?" ผู้ชายคนนี้ทำให้เขาประหลาดใจอยู่เรื่อย

"ใช่ ไปฝึกงาน ผมไม่ให้คุณนอนอยู่บ้านเฉยๆ หรอกนะ"

"ค่าขนมผมไม่รับครับ"

มีคนปฏิเสธเงินด้วย เด็กๆ ของเขาไม่เคยมีใครไม่รับเงินที่ดรัณให้

ไอย์ตอบก่อนที่ดรัณจะถาม "คุณจะจ่ายหนี้ให้ผมแล้ว ผมอยากตอบแทนคุณ"

"คุณต้องจ่ายผมด้วยทั้งชีวิตของคุณอยู่แล้ว มันมากกว่าค่าขนมเล็กน้อยที่ผมจะให้คุณ คุณเตรียมใจไว้ได้เลย"

คุยกันมาตั้งนาน เขายังไม่รู้ชื่อผู้ชายคนนี้เลย "ผมถามได้มั้ยครับคุณชื่ออะไร?"

"ผมชื่อดรัณ"

"คุณดรัณ ผมเรียกพี่ดรัณได้มั้ยครับ?" เขาไม่เหลือใครแล้ว อยากเรียกใครที่เหมือนคนในครอบครัวสักคน

"เวลาอยู่กันสองคน คุณจะเรียกแบบนั้นก็ได้ แต่เวลาอยู่บนเตียงให้เรียกผมว่าแด๊ดดี้"

"................."

เงียบไป ไม่มีเสียงขานรับจากเด็กนั่น

ไอย์ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะโฟกัสตรงไหนก่อนดี? ระหว่าง 'บนเตียง' กับ 'แด๊ดดี้'

"คุณจะปฏิเสธก็ได้นะ ข้อตกลงของเราเป็นอันยกเลิก" ดรัณไม่ชอบฝืนใจใคร

"ไม่ใช่ครับ พี่ดรัณ ผมแค่ตกใจ คือตอนคุณเข้ามาในห้องคุณยังจะยิงผมอยู่เลย เมื่อกี้ผมขอเรียกคุณว่าพี่ แป๊บเดียวคุณจะให้ผมเรียกคุณว่าพ่อแล้ว"

ดรัณเป็นฝ่ายอึ้งบ้าง เด็กไอย์นี่มันซื่อหรือกวนประสาท พูดจาพาออกทะเลเก่งนัก สมัยนี้ใครๆ ก็รู้มั้ยว่าแด๊ดดี้ไม่ได้แปลว่าพ่อ!

"คุณแกล้งพูดดับอารมณ์ผมเอาตัวรอดใช่มั้ย"

"ปะ...เปล่าครับ"

นอกจากไม่ใช่คนเลว ไม่ใช่คนดีแล้ว และไม่ใช่คนโง่ด้วย ไอย์ประเมินคนตรงหน้าใหม่อีกครั้ง

"พี่ดรัณครับ"

"อะไร?"

"ขอบคุณมากครับ" ไอย์พูดตามที่ใจเขาคิด

"อย่าเพิ่งขอบคุณผม คุณยังไม่รู้ว่าตัวเองจะเสียอะไร ต่อไปคุณอาจจะเสียใจที่โชคร้ายมาเจอผมก็ได้"

ตั้งแต่เห็นชื่อนามสกุลบนกระดาษนั่น ดรัณคิดว่าตัวเองควรจะดีกับเด็กคนนี้สักหน่อย แน่นอนว่าดีก็ส่วนดี ส่วนที่ตกลงกันก็เป็นอีกส่วนหนึ่ง ไม่เกี่ยวกัน

"น้องไอย์"

"ครับพี่ดรัณ"

"ตอนนี้เรานั่งอยู่ที่ไหน?"

"บนเตียง อ้อ...แด๊ดดี้...ใช่มั้ยครับ?"

เป็นเด็กหัวไวใช้ได้

"แด๊ดดี้ครับ...คือ...เรียกแบบนี้ผมคิดถึงคุณพ่อ พี่ก็รู้เรื่องครอบครัวผมแล้ว ผมทำใจไม่ไหวจริงๆ นะครับพี่ดรัณ ให้ผมเรียกพี่ด้วยคำอื่นได้มั้ยครับ"

ถึงจะไม่ชอบที่ถูกขัด แต่เขาเข้าใจ เรื่องครอบครัวเป็นเรื่องอ่อนไหวของเด็กนี่ เขาลืมคิดไป ถ้าเรียกแด๊ดดี้ จากเรื่องบนเตียง น่าจะกลายเป็นเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตาแทน จะยกให้เป็นกรณีพิเศษละกัน เขาพยักหน้าเชิงอนุญาต

"เรียกที่รักได้มั้ยครับพี่ดรัณ?"

"ที่รัก?"

"ใช่ครับ"

"ก็ได้" ไม่เคยมีน้องๆ คนไหนเรียกแบบนี้ ได้อารมณ์ไปอีกแบบ

"น้องไอย์ครับ"

"ครับ...ที่รัก"

โอเค ฟังดูเข้าท่าอยู่

"ไหนลองจูบพี่หน่อยครับ"

เขาอยากทดสอบว่าเด็กคนนี้ จะได้เรื่องไหม แต่เด็กนั่นนั่งนิ่งเป็นหินไปแล้ว จะว่าไปก็สนุกดีที่นั่งดูปฏิกิริยาของน้องที่นั่งอยู่ตรงหน้านี่

"ว่ายังไงครับน้องไอย์"

คนตัวเล็กกว่าสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดรัณทวงถาม ไอย์ขยับตัวมาใกล้ มองที่ปากของฝ่ายตรงข้ามและจุ๊บ ใช่...แค่จุ๊บนั่นแหละ

"......."

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคุณดรัณที่ท่านเรียก อย่าเรียกเหตุการณ์เมื่อกี้ว่าจูบเลย เรียกโดนฉกจะเหมาะกว่า

น้องรีบผละออกมานั่งก้มหน้าแอบเหลือบมองเขาเป็นระยะ

"ที่รักครับ ผม...ไม่เคยจริงๆ นะ" ไอย์รีบแก้ตัว

"น้องไอย์ไม่เคยมีแฟนซักคนเลย?"

"เคยมีคู่หมั้นที่คุณพ่อจัดการให้ครับ พอมีเรื่องก็ถอนกันหมั้นไป"

ดรัณดึงไอย์เข้าไปกอด ลูบหลังเบาๆ ให้กำลังใจ ไอย์ให้ข้อสรุปเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ใหม่อีกครั้ง ที่รักบนเตียงของเขาไม่ใช่คนเลว ไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนโง่ และ จิตใจดี เขาน่าจะเชื่อใจคนคนนี้ได้

ไอย์ขยับออกจากอ้อมกอดของที่รักของเขาแล้วจูบใหม่อีกครั้ง ริมฝีปากบางสัมผัสคนตรงหน้า นานกว่าที่สัมผัสกันครั้งแรก แล้วผละออกมามองคนตรงข้ามอายๆ

ดรัณรู้ตัวแล้วว่าเก็บของดีได้ กริยาที่ดูซื่อๆ ใสๆ นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารัก เขาจะค่อยเป็นค่อยไปกับเด็กคนนี้ละกัน

ดรัณดึงตัวน้องเข้ามาจูบเอง น้องรับสัมผัสเขาอย่างงงๆ และค่อยๆ เข้าใจทีละน้อย ไม่ต่อต้าน ไม่ดิ้นหนี ปล่อยให้ดรัณค่อยๆ สอนวิธีการจูบให้ เขาถูกใจเด็กแบบนี้ น้องเหมือนผ้าขาวที่เขาจะแต้มสีอะไรลงไปก็ได้ ที่สำคัญคือเขาชอบตอนผ้าขาวค่อยๆ เปื้อนด้วยฝีมือของเขาที่สุด!

"เข้าใจที่พี่สอนมั้ย"

ดรัณถามน้องเรื่องที่เขาสอนให้จูบอยู่เมื่อครู่

"เข้าใจครับ...ที่รัก" ไอย์ตอบดรัณ พยักหน้าน้อยๆ อายๆ ชวนให้เอ็นดู

"ดีครับ ไหนลองทำอย่างที่พี่สอนให้ดูหน่อย"

ดรัณยื่นหน้าเข้าไปแกล้งแล้วยิ้ม แต่น้องกลับจูบมาอย่างที่เขาสอน อืม...แต่เหมือนจูบแบบเด็กน้อยกำลังเลียครีมที่ติดอยู่บนช้อนเค้ก เขาได้กลิ่นหอมหวานจากไอย์ ความหอมทำให้เขาอดใจไม่อยู่ สัมผัสริมฝีปากหนักหน่วงกลับไปจนคนตัวเล็กแทบหายใจไม่ทันจนต้องถอยหนี ดรัณเอื้อมมือไปลูบเล่นเบาๆ ที่เส้นผมของฝ่ายตรงข้ามแล้วค่อยๆ ดันศีรษะคนตัวเล็กกลับเข้ามาหาจูบของเขาอย่างช้าๆ

ทำแบบนั้นกันอยู่สักพัก ไอย์จึงทำเลียนแบบเขากลับมา น้องไอย์ที่กำลังจับผมของเขาแล้วดันศีรษะเขาเข้ามาจูบกลับเหมือนภาพสะท้อนในกระจก ถ้าเขาต้องการอะไรคงต้องสอนเสียก่อน แต่เด็กคนนี้เรียนรู้เร็วจนน่าประหลาดใจ เป็นความรู้สึกแปลกใหม่และเขาชอบความรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจแบบนี้

ดรัณผลักไอย์ลงบนเตียงนุ่ม เขาปลดกระดุมน้องทีละเม็ดจนหมดเผยให้เห็นผิวขาวเนียน เด็กบนเตียงนอนหันไปมองทางอื่นไม่กล้าสบตาเขา เผยให้เห็นข้างแก้มแดงระเรื่อ เสียงหอบหายใจของน้องชวนให้เขาตื่นตัว ก้มลงไปฟัดแก้มแดงนั่น

แต่แล้วเสียงกริ่งประตูห้องก็ดังขึ้น

"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ให้รบกวน" ดรัณส่งเสียงดังกลับไป

"ขอโทษครับคุณดรัณ 'ท่าน' เรียกพบครับ" ผู้ติดตามของเขาบอกด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดี

ดรัณจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย บอกกับคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง

"เดี๋ยวพี่กลับมานะครับ"

"ครับที่รัก"

ไอยรัณรู้สึกขอบคุณเสียงนั่นที่ช่วยเขาไว้พอดี

จากวันนั้นที่พี่ดรัณบอกจะกลับมาจนถึงวันนี้นับได้ 10 วันพอดี ไอยรัณกลับมาจากสิงคโปร์ในวันรุ่งขึ้นและทำเกือบทุกอย่างตามที่ถูกสั่งไว้

คนของดรัณพาเขาไปอยู่ที่คอนโดที่จัดเตรียมไว้ให้ ในห้องนี้มีของทุกอย่างที่ควรมี ห้องใหญ่เกินกว่าที่จะอยู่คนเดียว มีคนเอาอาหารมาส่งให้ในแต่ละมื้อ หรือถ้าเขาอยากทำอะไรทานเองจากของที่ถูกเตรียมไว้ให้ในตู้เย็น ก็แค่บอกคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง ที่สำคัญคือไม่มีเจ้าหนี้ตามกวนใจอีกต่อไป ถึงแม้จะมีคนยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องตลอดเวลา แต่ก็ถือว่าเป็นชีวิตสงบสุขตามข้อตกลง

คนของพี่ดรัณบอกว่า พี่ดรัณอยู่เพนท์เฮ้าส์ชั้นบนสุดของคอนโดนี้ ลิฟต์สำหรับขึ้นไปเพนท์เฮ้าท์เป็นลิฟต์ส่วนตัว นั่นหมายความว่าถ้าพี่ดรัณไม่มาเจอเขา แปลว่าเขาไม่มีโอกาสเจอพี่ดรัณด้วยเหมือนกัน ซึ่งก็ดี คราวที่แล้วก็เกือบไป ไม่น่าปล่อยให้อารมณ์พาไปเลย ทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าหนีไม่พ้นที่ต้องทำอะไรอย่างนั้น แต่ยังอยากยืดเวลาไปอีกหน่อย ของอะไรที่ได้มาง่ายคนมักไม่เห็นค่า ถึงแม้ตัวเขาเวลานี้จะไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรอีกแล้วก็ตาม

เช้าวันพรุ่งนี้เขาต้องไปเริ่มงานวันแรก คนของพี่ดรัณยังไม่ได้บอกว่าเขาต้องทำอะไรบ้าง แค่บอกว่าเช้าจะมีคนมารับไปที่บริษัท พี่ดรัณเคยบอกว่าให้เขาไปฝึกงาน แต่ไม่รู้ว่าฝึกตำแหน่งไหนกัน

บริษัทนี้จะเป็นยังไงนะ มีแต่คนเหมือนเจ้าพ่อมาเฟีย คนใส่สูทสีดำถือปืนเต็มไปหมดทั้งบริษัทเลยหรือเปล่า เขาจะถูกยิงตายก่อนที่จะได้ทำสิ่งที่ตั้งใจไว้ไหม เขาเองก็ยังไม่รู้เลย

สิบวันมานี้ดรัณยังคงวุ่นวายอยู่กับเรื่องงานไม่หยุด เขาเพิ่งกลับมาจากสิงคโปร์ เด็กนั่นจะเป็นยังไงบ้างไม่รู้

"เรียบร้อยดี" คีตะพูดขึ้นมา

"ครับ? "

"เรื่องไอยรัณพี่จัดการให้เรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยดี"

"ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะครับพี่เพลง" ดรัณพูดอ้อมแอ้มที่คีตะอ่านใจเขาได้

"ถ้าไม่รู้ว่ารัณคิดอะไรพี่จะเป็นผู้ช่วยได้ยังไง"

คีตะคือคุณผู้ช่วยของดรัณ ก่อนหน้านี้เขาก็เป็นผู้ช่วยของคุณพ่อระยะหนึ่งก่อนที่คุณพ่อจะวางมือไปพักผ่อน และมอบให้ดรัณจัดการทุกอย่างแทน เขาไม่อยากใช้คำว่าเลขากับพี่เพลง เพราะพี่เพลงทำมากกว่างานเลขาทั่วไป ทำงานแทนเขาได้ทุกเรื่อง แต่อำนาจสูงสุดในการตัดสินใจยังคงเป็นของดรัณ อยู่ต่อหน้าคนอื่นเขาอาจจะเป็นคนที่คนอื่นเกรงกลัว แต่พออยู่ต่อหน้าพี่เพลง ดรัณกลายเป็นเด็กดีที่น่ารักในสายตาพี่เพลงเท่านั้นเอง

"จะไม่ตรวจสอบประวัติเด็กนั่นซักหน่อยเหรอ" คีตะถามขณะที่ขับรถออกจากสนามบินได้ระยะหนึ่ง เขามารับดรัณกลับคอนโด

"ผมไม่ต้องบอก พี่เพลงก็ทำอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะครับ" ดรัณหัวเราะจากที่นั่งข้างคนขับ กับพี่เพลงเขาไม่นั่งเบาะหลังรถ

"ทำแล้วล่ะ" คีตะหันมามองดรัณขณะที่รถกำลังติดไฟแดง แล้วยื่นรายงานเรื่องเกี่ยวกับไอยรัณจากข้างประตูรถให้

ดรัณถามย้อนกลับไป "พบว่า? "

"อย่าไว้ใจนัก"

"ผมรู้ครับ"

"รู้แล้วทำไมยังรับไว้" ไฟเขียวแล้วคีตะต้องหันไปสนใจกับถนนข้างหน้าแทน ยังไม่มีเสียงตอบกลับจากคนนั่งข้างๆเขา

รู้ว่าทำไมแต่ดรัณไม่อยากตอบ

"เหมือนเห็นตัวเองเมื่อก่อนนี้ใช่มั้ยล่ะ" คีตะยังคงสนใจเส้นทางข้างหน้า

ดรัณรู้ดี พี่เพลงพูดถูกทุกคำ

"ผมเชื่อว่าคนเราเปลี่ยนแปลงกันได้"

"ถ้ารัณอยากลองดู พี่ก็สนับสนุน แต่ถ้าลองแล้วเปลี่ยนเขาไม่ได้ ก็อย่าเสียใจละกัน"

ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ ต่อ ดรัณก้มหน้าอ่านรายงานเล่มนั้นขมวดคิ้วมุ่น จนกระทั่งถึงคอนโด

เช้านี้เสียงกริ่งประตูดังขึ้นที่ห้องของไอยรัณ เขาแต่งตัวแล้ว เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คสีดำ ผูกไทด์เรียบร้อย เหลือแค่ใส่ถุงเท้าเท่านั้นเอง ไอย์เปิดประตูให้เจ้าของเสียงกดกริ่ง แล้วชะงักค้าง คนที่เขาไม่เจอหน้ามาสิบวันนั่นเอง

"พี่ดรัณ? "

ดรัณเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กกว่า เป็นเขามามันน่าแปลกตรงไหน

"เชิญครับพี่ดรัณ"

ดรัณก้าวเข้าห้องของไอย์ จริงๆ แล้วก็ห้องดรัณเองนั่นแหละ ทั้งคอนโดนี้เป็นทรัพย์สินของเขา ทุกอย่างเรียบร้อยดีอย่างที่พี่เพลงบอก เรื่องการจัดการต่างๆ พี่เพลงไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง นอกจากคนเฝ้าหน้าห้องที่ดูเหมือนจำกัดสิทธิ์ไปหน่อย คงต้องใช้เวลาอีกซักพักถึงจะปล่อยเด็กคนนี้ให้มีอิสระตามสมควรได้ ทุกอย่างต้องใช้เวลา

"น้องไอย์ลืมอะไรรึเปล่า?"

ไอย์รินน้ำใส่แก้วน้ำแล้วยื่นให้ดรัณที่นั่งอยู่บนโซฟาเบดตัวใหญ่สีครีม เขารับแก้วน้ำนั่นไว้ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ยังไม่ได้ติดกระดุม2เม็ดแรกกับเสื้อสูทสีดำทันสมัยส่งผลให้คนที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ ยิ่งชวนมอง

"ผมไม่มีคอนแทกต์พี่ดรัณก็เลยรายงานอะไรไม่ได้" ไอย์ไม่ได้แก้ตัว เขาไม่มีจริงๆ ถามคนที่เฝ้าหน้าประตูแล้ว แต่เขาบอกว่าให้ไม่ได้ ต้องให้ดรัณให้เอง

ดรัณหยิบนามบัตรส่วนตัวออกจากกระเป๋าสตางค์ราคาแพง แล้ววางบนโต๊ะที่มีแก้วน้ำจากไอย์วางอยู่ก่อนหน้า

"ขอบคุณครับ"

ไอย์หยิบนามบัตรใบนั้นขึ้นมาใส่กระเป๋าสตางค์ของตัวเอง เขากำลังคิดว่าจะนามบัตรนี้ในช่องไหนของกระเป๋าสตางค์ดี ดรัณนั่งมองคนที่ยืนอยู่แต่ตัดสินใจเรื่องเล็กๆ ไม่ได้ขมวดคิ้วไปมา ยังไงไอย์ก็ยังเด็กอยู่ในสายตาเขาจริงๆ

ดรัณมองดูนาฬิกาข้อมือ เพิ่งเจ็ดโมงเช้า คอนโดอยู่ใกล้ออฟฟิศแค่สิบห้านาที เขายังพอมีเวลา

"ไปกันเลยมั้ยครับพี่ดรั..." ไอย์ถูกดึงแขนเข้ามานั่งบนตักของคนตัวใหญ่กว่าบนโซฟา

สถานการณ์แบบนี้อีกแล้ว...

"เราต้องไปทำงานกันไม่ใช่เหรอครับพี่ดรัณ"

"ยังเช้าอยู่"

สมองของไอย์ประมวลผลอย่างรวดเร็ว

'งานนี้ไม่น่ารอด'