ผมก้าวลงจากรถในชุดสีแดงสดโชว์ผิวขาวเนียนเมื่อกระทบกับแสงไฟในยามค่ำคืนกับกางเกงยืนเข้ารูปของผมดูเซ็กซี่มากขึ้นในสายตาคนมอง ก่อนที่ผมจะรีบก้าวเท้าเดินเข้าไปด้านในผับระหว่างทางสองข้างของผมเต็มไปด้วยพวกผู้ชาย เพราะที่นี่เป็นผับเกย์ ดังนั้นผู้ชายที่ ยืนเกาะกลุ่มกันตามทางเดินคือเกย์สินะ ระหว่างที่ผมเดินผ่านพวก เขาไปก็มักจะได้ยินเสียงแซวดังมาเป็นระยะๆ จนรู้สึกหงุดหงิดใจ แต่ผมไม่มี เวลาเล่นด้วยหรอกนะ ที่ผมมายังผับแห่งนี้เพราะมีเป้าหมายที่ต้องทำต่างหาก!!

“ไง หนุ่มน้อย มาคนเดียวแบบนี้สนใจอยากได้คนนั่งดื่มเป็นเพื่อนมั้ยคะ"

“ผิวขาวแบบนี้แสดงว่าไม่เคยออกจากบ้านเลยสินะ คะพี่ล่ะอยาก ทำให้มันเป็นรอยแดงจังเลย"

“ขอเบอร์หน่อยได้ไหมคะคนสวย แล้วเราไปดินเนอร์กัน บ้านผมรวยนะ เลี้ยงคุณได้สบายเลย"

ผมรีบเดินผ่านเสียงเหล่านี้ไปให้เร็วที่สุด พอเข้ามาถึงด้านใน ก็รู้สึกอยากจะอ้วกออกมากับกลิ่นเหล้าและกลิ่นน้ำหอมที่คนในนี้ใช้ ผมเป็นคนไม่ดื่มเหล้ามานานแล้ว เพราะแอลกอฮอล์ทำให้คนขาดสติ ไม่สามารถยับยั้งชั่งใจได้ผมเลยเลือกที่จะไม่เเตะมันเลย

“อยู่ไหนกันนะ” ผมมองซ้ายมองขวาหาคนที่ผมตั้งใจมาเจอ แต่ แสงสีจากลูกดิสโก้บนเพดานที่ส่องมากำลังจะทำให้ผมเสียสติ เพราะมัน ชวนให้เวียนหัวเหลือเกิน คนก็เบียดกันไปมาแบบ ยังไม่รวมเกย์แก่ โรคจิตบางคนที่ตั้งใจขยับมาถูกเนื้อต้องตัวผมแล้วเอามือจับไปตามร่างกาย หรอกนะ! ถ้าไม่จำเป็นผมไม่มาเหยียบที่นี่หรอก

“เฮ้อ...เกือบถูกอัดเป็นปลากระป๋องแล้วเชียว” ผมพึมพำแล้วนั่งลงที่โซฟา ขณะที่สายตายังกวาดมองไปเรื่อยเพื่อหาคนที่ต้องการเจอ

“นายทำแบบนี้มันจะดีเหรอ ถ้าแฟนนายรู้จะแย่เอานะ” เสียงทุ้ม ต่ำของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้ผมพอจะเดาออกว่า คงมีคนสองคนแอบมาสวีตหาความแปลกใหม่กันข้างหลังนี่แน่ๆ เลยไม่หัน ไปมองให้เสียเวลา ยิ่งได้ยินว่าแอบแฟนมาแบบนี้ยิ่งไม่สมควรหันไปใหญ่ ผมล่ะไม่ชอบเลยจริงๆ พวกที่ชอบแอบกินของของชาวบ้าน

“ไม่รู้หรอก หมอนั่นโง่จะตายต่อให้มาเจอก็ไม่เห็นเป็นไรเลยแค่ฉันบอกว่า"รัก"คำเดียวก็เชื่อแล้ว"

...จบบทที่1...

คาใจไปดิ5555

ต่อให้ยาวๆอีกตอนคั๊บ55

เสียงอีกฝ่ายที่คุยกันดังเข้ามาในหูผมโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมรู้สึกสะดุดใจ ที่น้ำเสียงของผู้ชายอีกคนฟังดูคุ้นหูมาก ราวกับเพิ่งได้ยินเมื่อตอนเย็นวันนี้เอง

"นายนี่ฉลาดจริงๆเลยสายหมอก"

"หืม...ฉลาดแบบนี้พอจะยอมให้ฉันกินนายได้รึยังละ"

ผมกัดฟันกรอดแล้วลุกขึ้นหันไปมองผู้ชายสองคนที่กำลัง นัวเนียกันด้านหลังโซฟา จากนั้นก็ดึงตัวพวกเขาออกจากกันอย่างแรง

"โอ๊ย!!"

ร่างบางนั้นกระเด็นไปกระแทกผนังอย่างแรงแต่ผมไม่สนใจแล้วหันหน้ามาเอาเรื่องกับผู้ชายอีกคนที่ยืนทำหน้าเย็นชาอยู่ตรงหน้า

“ฉันขอคำตอบกับเรื่องนี้ว่ามันหมายความว่ายังไง!!” ผมตะคอกใส่คนตรงหน้าเสียงดังด้วยอารมณ์โมโห โชคดีที่ตรงนี้เป็นมุมอับไม่มีใครอยู่ อีกทั้งเสียง เพลงที่ดังมากจึงทำให้ทุกคนไม่สนใจว่ากำลังมีเหตุการณ์แย่งแฟนเกิดขึ้น

ผู้ชายตรงหน้าของผมตอนนี้ชื่อ "สายหมอก" แฟนของผมนั่นแหละครับ

เราสองคนคบกันมาได้เกือบหกเดือนแล้ว ตอนแรกเขามาจีบผมก่อน แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรมากแต่ว่าความมั่นคงสม่ำเสมอไม่ออกนอกลู่นอกทางให้เกียรติผม วางผมเป็นที่หนึ่งเสมอทุกเรื่อง ทำให้ในที่สุดผมก็ ตกหลุมรักเขาอย่างถอนตัวไม่ได้เชื่อไหมครับ...ว่าหลังจากที่เราคบกันแล้วท่าทางของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากที่เคยดูแลกันโทรหาวันละสี่ ห้าเวลาก็หายไป กลายเป็นผมที่โทรไปหาเขาแทน จนดูเหมือนตามตื้อซึ่งไม่ใช่นิสัยของผมเลย ส่วนพฤติกรรมที่เค้าละเลยทิ้งขว้างผมในตอนแรกก็ยังพออภัยได้ จนกระทั่งวันนี้ตอนที่ ผมกำลังจะทำรายงานกับเพื่อนๆในคณะเสร็จและกลับไปถึงคอนโด มีเพื่อนโทรมาบอกว่าเห็นสายหมอกกับหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักซึ่งเป็นนักเรียนผู้ เลยมปลายจากโรงเรียนที่อยู่ข้างมหาวิทยาลัยของเรากำลังเดินกอดแขนกลมอย่างกับเป็นผัวเมียกันมาแล้วสิบปีเข้าไปในผับเกย์ผมละอยากมาดูให้เห็นกับตาตัวเองโดยเร็วที่สุด จนลืมคว้าเสื้อกันหนาว มาด้วยทั้งที่อากาศกลางเดือนตุลามันหนาวขนาดไหน

และที่น่าเจ็บใจไปกว่านั้นคือ สิ่งที่เพื่อนผมบอกดันเป็นความจริง เท่ากับว่าสายหมอกนอกใจผมจริงๆ แถมยังมีท่าทางเปลี่ยนไปไม่ดูแลกัน เหมือนแต่ก่อนเป็นเพราะมีคนอื่นให้กอดสินะ

“นายก็เห็นกับตาแล้วนี่ยังต้องให้ฉันตอบอะไรอีก” สายหมอกตอบกลับ มาด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับกำลังพูดถึงเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไปต่างจาก วันแรกที่เขาเข้ามาขอจีบผมอย่างสิ้นเชิง

ผมโกรธมาก..โกรธที่เขาทำกับผมแบบนี้ ถ้าจะเจ้าชู้อยากได้คนอื่นไปทั่วขนาดนี้จะเข้ามาจีบผมทำไม จะมาบอกว่ารักผมทำไม

“คำตอบที่ว่าคือนายมีคนอื่นลับหลังฉันแบบนี้หรอ!!” ผมพยายามพูดดีๆแล้วนะพยายามเอาอารมณ์โมโหส่วนตัวออกไปแล้วใช้เหตุผลในคุยเรื่องความรักหากใช้อารมณ์ในการตัดสินอาจทำให้พบกับจุดจบ ที่เจ็บปวดได้ แต่ผมทนไม่ไหวจริงๆ ยิ่งเห็นหนุ่มน้อย ม. ปลายคนนั้นเข้าไป ยืนหลบข้างหลังสายหมอกเหมือนกลัวว่าผมจะเข้าไปทำร้ายอีกครั้ง

จะบอกให้นะว่าคนที่ทำให้ผมโกรธน่ะไม่ใช่เด็กคนนี้หรอกแต่เป็นสายหมอกต่างหากที่ทำให้ผมโมโหมากขนาดนี้ถ้าผมรู้ว่าเขาจะเลว แบบนี้ตั้งแต่แรกคงห้ามใจตัวเองทันไม่ให้หลงรักเขาแต่ทว่าตอนนี้มันไม่ทันแล้ว...เพราะผมหลงรักเขาหมดใจไปแล้ว

...จบบทที่2...

ค้างคาใจต่อไปนะคะ55555

มาอัพแล้วค้าบช่วงนี้งานรัดตัวมากอาจจะอัพช้าหน่อยแต่อัพนะคับ

"ฉันว่านายหยุดพูดจาเหมือนฉันกำลังทำร้ายนายแบบนี้สักที"สายหมอกยังคงพูดออกมาแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไร

"นายจะบอกว่าเรื่องทั้งหมดในวันนี้เป็นเรื่องปกติที่ใครๆเขาก็ทำกันและการที่ฉันด่านายนี่เป็นเรื่องผิดอย่างนั้นรึไง"

"แล้วทำไมฉันต้องยอมรับผิดด้วยล่ะในเมื่อจริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้รักนายตั้งแต่แรก"

ผมรู้สึกจุกมากๆจนพูดอะไรแทบไม่ออก ทั้งที่พอจะมองออกจากพฤติกรรมของเขาตั้งแต่แรกได้แล้วแท้ๆ ว่าเขาคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเหมือนเดิมอีกแต่ผมก็ยังหลอกตัวเองด้วยการคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงพูดเล่น และที่ออกมากับเด็กหนุ่มคนนี้เพราะอยากเปลี่ยนบรรยากาศเฉยๆ พอผ่านคืนนี้ไปทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เพียงแค่เขาบอกว่าขอโทษ เท่านั้น ผมจะถือว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันไม่เคยเกิดขึ้น แต่ว่านี่มันอะไรกัน...

สายหมอกมองยิ้มสะใจก่อนจะเล่าความจริงทุกอย่างที่ผมไม่เคยรู้ ออกมา

"นายนี่มันโง่จังนะม่านฟ้าหลอกแค่นิดเดียวนายก็ติดกับฉันแล้วยอมมอบหัวใจและร่างกายตัวเองให้ฉันอย่างไร้กังวลทั้งที่จริงๆแล้วฉันหลอกนายเล่นต่างหาก"

"หมายความว่าไงนายพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ" ผมรู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นบีบขยี้หัวใจผมอย่างแรงสายตาเย็นชาที่ส่งมาทำให้ผมหายใจไม่ออก ความอ่อนโยนที่เคยสัมผัสได้ในวันแรกที่เจอกันจางหายไปเหมือนไม่เคยมีให้กันผมรู้สึกเหมือนกำลังจะเสียเขาไป

"นายจำเวหาได้ไหม"

"เวหา"อย่างงั้นเหรอ

ใบหน้าอ่อนโยนของผู้ชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นในความทรงจำอันเรือนรางของผมเวหาคือผู้ชายท่าทางนิสัยดีน่ารักเขาเคยสารภาพว่าแอบชอบผมมานานแล้ว อยากขอโอกาสคบเป็นแฟนดู ถ้าจำไม่ผิดตอน นั้นผมปฏิเสธเขาไปเพราะมันเร็วเกินไปและไม่พร้อมที่จะมีความรักอยากที่จะตั้งใจเรียนทำกิจกรรมของมหาวิทยาลัยอย่างเต็มที่แล้วเก็บเรื่องพวกนั้น ไปคิดทีหลังแล้วเขาเข้ามาเกี่ยวอะไรกับเรื่องระหว่างผมกับสายหมอกล่ะ“ดูเหมือนว่านายจะนึกออกแล้วนะ" ชายหนุ่มตรงหน้าผมยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนแต่สายตากลับดูน่ากลัวจนผมขนลุกไม่ใช่กลัวว่าสายหมอกจะทำอะไรผม แต่กลัวความจริงที่เขากำลังจะบอกผมให้เข้าใจหลังจากนี้

"เวหาเป็นเพื่อนสนิทของฉันเองและมันจ้างฉันให้มาจัดการนายทำให้นายชอบฉันและหักอกนายเป็นการแก้แค้นที่นายเคยปฏิเสธความรักของมันไงล่ะ"

"อะไรกัน"

ผมรู้สึกงงมากๆกับความคิดของเวหา แค่ผมปฏิเสธเขา เขาถึงขั้นต้องเล่นแรงขนาดนี้เลยเหรอ ใจร้ายเกินไปแล้วนะ สายหมอกดันทำสำเร็จทุกขั้นตอนแบบนี้ด้วย ความสัมพันธ์ของเราสองคนคง ต้องหยุดลงแค่นี้สินะ

“นายอย่าไปแค้นเวหาเลย เพราะหมอนั่นย้ายมหา'ลัยไปตั้งแต่ ตอนที่อกหักจากนายแล้ว นี่คงเป็นเรื่องที่นายไม่รู้สินะ ถึงตอนนี้นายจะ ตามหาหมอนั่นยังไง ก็ไม่มีทางเจอแล้วล่ะ”

...จบบทที่3...