🎓 ตอนที่ 1: วันแรกกับหญิงสาวบนเวที

(ฉากเปิด – โรงเรียนมัธยมปลายคิงส์เบลซ)

(เสียงประกาศผ่านลำโพง)

> 🎙️ "ขอต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่วันเปิดเทอมภาคต้น โรงเรียนมัธยมปลายคิงส์เบลซ ขอให้นักเรียนทุกคนเตรียมตัวพบกับพิธีเปิดปีการศึกษาใหม่ ณ หอประชุมกลาง..."

---

[ฉาก: ภายในหอประชุม นักเรียนกว่า 600 คน นั่งเรียงกันตามลำดับห้อง 1–6]

(มุมกล้องเปิดมาที่ชายคนหนึ่ง ใส่แว่น หน้าตาง่วง ๆ ชื่อ “เคน” นั่งหลังกระดานห้อง 6)

เคน (คิดในใจ):

> “คนเยอะชะมัด… นี่เราต้องทนกับชีวิตโรงเรียนแบบนี้ไปอีก 3 ปีเลยเหรอเนี่ย…”

(เขานั่งก้มหน้า ขณะเพื่อน ๆ หัวเราะ พูดเสียงดัง เล่นมือถือ ไม่สนพิธี)

เพื่อนห้อง 6:

> “เฮ้ เคน นายว่าเรียนที่นี่เราจะไต่ไปห้อง 4 ได้มั้ยวะ ฮ่า ๆ ๆ”

เคน:

> “ขอแค่มีข้าวกลางวันไม่เน่า ฉันก็พอใจแล้ว…”

(จู่ ๆ แสงไฟสปอร์ตไลต์ส่องไปยังเวที)

(เสียงพูดอ่อนหวานแต่มั่นคงดังขึ้น)

---

[ฉาก: เวทีกลาง มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งก้าวขึ้นเวที สวมชุดเครื่องแบบเต็มยศ]

พิธีกร:

> “ขอเชิญตัวแทนนักเรียนขึ้นกล่าวเปิดปีการศึกษา… คุณ อาคาเนะ มิซึกิ จากห้อง 3 ค่ะ!”

เคน (แอบเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ตั้งใจ):

> “หืม…?”

(กล้องซูมช้า ๆ ไปที่ใบหน้าของ “อาคาเนะ” — เด็กสาวผมยาวสีดำ ดวงตานิ่งสงบ ยืนตรงเรียบแต่เปล่งประกาย)

อาคาเนะ:

> “สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน… ปีนี้ เป็นปีที่โรงเรียนของเราจะเริ่มโครงการ ‘คัดเลือกนักเรียนเข้าสู่ห้องคิง’ อย่างเข้มข้น ฉันอยากให้ทุกคนเชื่อมั่นว่า ทุกห้อง ทุกคน มีโอกาสเข้าถึงจุดสูงสุดได้ ไม่ว่าเราจะเริ่มจากห้องไหน...”

(เธอมองกวาดไปทั่วหอประชุม...สายตาสะดุดที่มุมห้อง 6 briefly)

อาคาเนะ (พูดต่อ):

> “…ถ้าไม่ใช่ความฝันของพวกคุณ งั้นมันก็เป็นของฉันล่ะกัน”

เสียงเงียบทั่วห้อง

เคน (คิดในใจ):

> “...พูดอะไรกันนะ ผู้หญิงคนนั้น…”

> “...ชัดเจน เยือกเย็น สายตาแบบนั้น...เหมือนจะมองข้ามเราไป แต่ก็...สวยเป็นบ้า…”

(ฉากซูมตาเคน ตาเบิกโพลงเล็ก ๆ)

เคน:

> “…เอาวะ… ฉันจะขึ้นไปข้างเธอให้ได้”

---

[ฉากเปลี่ยน – ห้องเรียน 6 หลังพิธีเปิด]

เพื่อน A:

> “เฮ้ เคน! นายได้ยินมั้ย? ผู้หญิงเมื่อกี้จากห้อง 3 ชื่ออาคาเนะ ไอดอลของปีเลยนะ!”

เพื่อน B:

> “เขาว่ากันว่าเธอจะได้เป็นประธานนักเรียนปีหน้าแน่ ๆ! ฉลาดเว่อร์ กีฬาเทพ!”

เคน (นั่งนิ่ง แต่ใจเต้นตุบ ๆ):

> “อาคาเนะ มิซึกิ... ห้อง 3 งั้นเหรอ…”

(ตัดฉากมาเคนกลับบ้านคืนนั้น — ภาพเขาเปิดหนังสือเรียนตอนกลางคืน)

เคน (คิดในใจ):

> “ฉันเก่งมาตั้งแต่เด็ก แต่ขี้เกียจจะโชว์ให้ใครเห็น…มันไม่จำเป็น… จนวันนี้”

> “เธอพูดว่า 'ความฝันของพวกคุณ' …เธอคิดว่าเราหมดสิทธิ์ฝันงั้นเหรอ…”

> “…งั้นฉันจะทำให้เธอเห็น ว่าคนจากห้อง 6 ก็ปีนขึ้นไปถึงข้างเธอได้เหมือนกัน”

จบตอนที่1

🎓 ตอนที่ 2:ผู้ชายที่ไม่ควรถูกเลือก

[ฉากเปิด: ห้องประชุมของสภานักเรียน]

เสียงเก้าอี้เลื่อนดังกึกก้องขณะชายหนุ่มผมสีเงินเดินเข้ามาในห้อง

ทุกสายตาหันไปจ้องเขาอย่างเงียบกริบ —

เซย์จิ อามางิ ประธานสภานักเรียนแห่งห้องคิง หนึ่งในนักเรียนที่มีอิทธิพลที่สุดในโรงเรียนนี้

บรรยากาศเย็นยะเยือกทันทีที่เขานั่งลง พนักงานสภาคนหนึ่งแทบจะกลั้นหายใจ

เซย์จิ:

“โยชิซาวะ อาคาเนะ...นี่เธอเอาคน ‘น่าสงสัย’ มานั่งประชุมกับเราเหรอ?”

อาคาเนะ (ยกแฟ้มขึ้นมาด้วยท่าทางมั่นใจ):

“ฉันทำตามข้อบังคับของสภา นักเรียนปี 1 ที่มี ‘ศักยภาพพิเศษ’ สามารถเสนอชื่อเพื่อเข้าฝึกงานได้

แล้วเขา…ก็ทำบางอย่างที่แม้แต่ฉันยังประหลาดใจ”

เคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พยายามนั่งให้หลังตรงที่สุดในชีวิต

แต่สีหน้าเหมือนจะหลับอยู่ทุกวินาที

สมาชิกสภา (กระซิบ):

“นี่เหรอ...เด็กที่อาคาเนะเลือก?”

“ทำไมดูเหมือนคนง่วงขนาดนี้วะ?”

“หรือว่าเธอจะตาถึง...ในแบบแปลก ๆ?”

เซย์จิ:

“ชื่ออะไร?”

เคน (สะดุ้งแล้วตอบเบา ๆ):

“เคน...โฮชิคาวะครับ”

เซย์จิ (นิ่งมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถาม):

“แล้วนายอยากเข้ามาทำไม? อย่าบอกนะว่าแค่อยากได้ชั่วโมงกิจกรรม”

เคนเงียบอยู่สองวินาที ก่อนจะตอบอย่างตรงไปตรงมา

เคน:

“…ผมอยากเข้าใกล้ใครบางคนครับ”

เงียบ

…เงียบ

…เงียบกริบทั้งห้อง

แล้ว...

สมาชิกสภา (ระเบิดเสียง):

“หาาาาาาาาาาาาาา!!??”

“เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ!?”

“นี่มันคำบอกรักทางอ้อมชัด ๆ!”

อาคาเนะ (หน้าเริ่มแดงจัด พยายามปรับเสียงให้เย็น):

“อย่าเข้าใจผิด…ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับนักเรียนคนนี้”

เคน (รีบโบกมือเลิ่กลั่ก):

“มะ...ไม่ใช่แบบนั้นครับ! ผมแค่...ชื่นชมในความสามารถของคุณโยชิซาวะ...ครับ”

เซย์จิ (พึมพำกับตัวเอง):

“…อย่างน้อยก็ซื่อดี”

---

[หลังประชุม – ในทางเดินของโรงเรียน]

อาคาเนะเดินนำหน้า เคนเดินตามหลังเงียบ ๆ

อาคาเนะ (พูดขณะยังไม่หันมา):

“เธอไม่ควรพูดอะไรแบบนั้นในการประชุมสภาอีกนะ”

เคน:

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันดูเป็นแบบนั้น…”

อาคาเนะ (หยุดเดิน หันมามองตรง ๆ):

“ฉันเลือกเธอเพราะเธอมีความสามารถ…ไม่ใช่เพราะฉันรู้สึกอะไร

และฉันไม่อยากให้ใครในสภาคิดว่าฉัน ‘มีคนพิเศษ’ เพราะมันจะทำให้ฉันอ่อนแอลง”

คำว่า ‘อ่อนแอ’ ทำให้เคนนิ่งไปเล็กน้อย

---

[ฉากตัดมา: ห้องประธานสภา]

เซย์จินั่งดูรายชื่อเด็กปี 1 ที่เข้ามาใหม่ พร้อมกับแฟ้มข้อมูลของเคน

เซย์จิ (พูดลอย ๆ):

“เด็กคนนี้...มีผลสอบวิชาเลขแบบไม่ธรรมดา

แต่ทำเป็นสอบได้กลาง ๆ เหมือนตั้งใจพรางคะแนน”

(เขาหรี่ตามองแฟ้ม)

เซย์จิ:

“…ความรู้สึกกับพรสวรรค์ มันมักเดินสวนทางกัน

แต่เด็กคนนี้...อาจจะกลายเป็นหมากสำคัญ”

---

🎓 ตอนที่ 3: การแข่งขัน…ของคนที่ไม่มีใครยอมรับ

[ฉาก: สนามกีฬาในร่มของโรงเรียนคาเมย์]

เสียงโห่ร้องจากนักเรียนรุ่นพี่ดังแว่ว ๆ พร้อมเก้าอี้เรียงรายรอบสนามกีฬา

วันนี้ไม่ใช่วันแข่งกีฬา แต่กลับมีคนมานั่งดูมากมาย

เคน ยืนอยู่กลางสนาม ข้างหน้าเขาคือ

ชินยะ คุโจ – สมาชิกสภานักเรียนปี 2 จากห้องคิง มือขวาของประธานเซย์จิ ผู้เป็นนักวางแผนระดับอัจฉริยะ

ชินยะ (พูดเสียงเรียบ นิ่ง)

“เด็กปี 1 ที่เข้ามาด้วยเหตุผลส่วนตัว และใช้ความรู้สึกแทนความสามารถ...ไม่สมควรอยู่ในสภา

ถ้าอยากพิสูจน์ตัวเอง ก็มาแข่งกับฉัน”

เสียงฮือฮาทั้งสนามเริ่มดังขึ้น

อาคาเนะ (พูดเสียงดุเบา ๆ)

“คุโจ…เขายังเป็นแค่เด็กปี 1 ไม่ใช่เหรอ…”

เซย์จิ (นั่งไขว่ห้างดูอยู่บนชั้นสองของอัฒจันทร์)

“ก็ถือว่าเป็น ‘พิธีต้อนรับ’ แบบพิเศษของพวกเราก็แล้วกัน”

---

[การแข่งขัน: "การประชุมจำลอง – เกมบริหารโรงเรียน!"]

> กติกา: ทั้งสองฝ่ายจะได้รับสถานการณ์จำลองให้ “บริหารโรงเรียน 1 วัน” ต้องคิดแผนรับมือกับเหตุการณ์ฉุกเฉิน 3 เหตุการณ์

และนำเสนอหน้าคณะกรรมการพิเศษ (คณะครู + ประธานนักเรียน)

เคน (คิดในใจ):

โรงเรียนนี้...เล่นใหญ่ทุกระบบจริง ๆ

---

[รอบที่ 1 – เหตุการณ์: “งบประมาณโรงอาหารถูกตัด 50%”]

ชินยะ:

“ตัดเมนูรองออก เหลือแต่เมนูหลัก เพิ่มปริมาณต่อจาน ลดวันจำหน่ายของหวาน และเจรจากับผู้รับเหมาเพื่อลดต้นทุนวัตถุดิบ”

นักเรียนในอัฒจันทร์:

“โห— คิดได้ไงเนี่ย!!”

“นี่มันระดับผอ.เลยมั้ยเนี่ย”

เคน (นิ่งสักพัก ก่อนพูด):

“ผมจะแบ่งโซนอาหารตามคะแนนพฤติกรรม

นักเรียนที่ช่วยงานโรงเรียนได้คะแนนดี จะได้สิทธิ์เมนูพิเศษ และใช้ระบบแลกเปลี่ยนแรงงานเพื่อรับอาหารเพิ่ม”

ทั้งสนามเงียบ

ก่อนจะ...

ครูคนนึงในกรรมการ:

“น่าสนใจ...เด็กคนนี้คิดระบบ ‘แรงจูงใจ’ ในภาวะจำกัดทรัพยากรได้”

คะแนนรอบ 1:

เคน 1 – ชินยะ 1 (เสมอ)

---

[รอบที่ 2 – “มีนักเรียนทะเลาะกันหน้าโรงเรียน ขณะมีสื่อมาทำข่าว”]

ชินยะ:

“ใช้ระบบรักษาความปลอดภัยห้ามนักข่าวเข้าพื้นที่

นำตัวนักเรียนไปเจรจาเงียบ ๆ กับครูแนะแนว และใช้แถลงการณ์ทางสภาปิดข่าว”

เคน:

“…ให้ประธานสภานักเรียนพูดต่อหน้ากล้องว่า ‘พวกเรายอมรับความผิดพลาด และจะให้โอกาสพวกเขาปรับตัว’

เปลี่ยนข่าวลบให้กลายเป็นภาพของโรงเรียนที่อบอุ่นและให้อภัย”

เสียงฮือฮาอีกครั้ง

เซย์จิ (บนอัฒจันทร์)

“…พลิกสถานการณ์ลบให้กลายเป็นบวก งั้นเหรอ”

คะแนนรอบ 2:

เคน 1 – ชินยะ 0 (รวม เคนนำ)

---

[รอบที่ 3 – “อาคาเนะถูกนักเรียนลือว่าใช้อภิสิทธิ์รับแฟนเข้าสภา”]

สนามเงียบกริบ...

ชินยะ (รีบพูด):

“ปลดอาคาเนะจากตำแหน่งชั่วคราว จัดสอบใหม่ให้เด็กปี 1 ทุกคน

ถ้าเขาผ่าน จะถือว่าเข้าสภาโดยชอบธรรม”

ทุกคนเริ่มเสียงอื้ออึง

เคน (ยืนขึ้น พูดเสียงนิ่ง):

“ผมจะลาออกจากสภาทันที และสอบเข้าใหม่ตามระบบ เพื่อให้คุณโยชิซาวะไม่ถูกมองเสียหาย

ผมไม่อยากให้คนที่ผมชื่นชมต้องถูกดึงลงเพราะผม”

สนามเงียบ…

ก่อนจะมีเสียงปรบมือเบา ๆ ดังขึ้นจากอัฒจันทร์ —

คือเซย์จิที่ยิ้มอย่างบางเบา พร้อมพูดขึ้น

เซย์จิ:

“ความกล้า...ที่จะยอมถอย เพื่อรักษาใครบางคน

ก็เป็นคุณสมบัติที่ผู้นำควรมีเหมือนกันนะ”

---

[หลังการแข่งขัน]

ชินยะ (เดินมาเงียบ ๆ):

“ฉันยังไม่ยอมรับนายทั้งหมดหรอก…แต่ก็ไม่คิดค้านอีกแล้ว”

เคน (ยิ้มจาง ๆ):

“ผมไม่ได้จะชนะใคร…แค่ไม่อยากให้เธอเดือดร้อนก็พอแล้ว”

อาคาเนะที่ฟังอยู่เงียบ ๆ ใจเต้นแปลก ๆ

แต่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

---