การร้องไห้เพื่ออะไรบางอย่าง หรือ เพื่อใครบางคนถือเป็นเรื่องที่ดี แต่บางครั้งเราก็ร้องไห้เพื่อคนอื่นจนลืมว่า การ-ร้องไห้เพื่อตัวเองในวันที่เศร้า ก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่เลวร้ายอะไร บางครั้งการร้องไห้อาจเป็รการระบายความเครียด หรือ ความเศร้า ที่เราสะสมมันจนถึงขีดสุด สำหรับผมการร้องไห้เพื่อตัวเองก็คงเหมือนฟ้าหลังฝน คงเหมือนการระบายความเครียดจนในที่สุดก็ยิ้มออกมาได้

ถึงแม้ชื่อเรื่องจะกล่าวถึงการจากไปอย่างสงบชั่วนิรันดร์ แต่คำว่าคนดีไม่มีที่ยืนก็คงเหมือนเป็นการตอบโต้สังคมที่กลั่นแกล้งเรา บางครั้งไม่จำเป็นที่เราต้องยอมถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวก็ได้ ก็แค่บางครั้งนะ การเรียกร้องเพื่อตัวเองต้องเป็นสิ่งที่ชั่วร้ายงั้นหรอ

ฉันเคยคิดว่าความรักต้องสวยงามเสมอไป แต่ในบางครั้งมันอาจจะไม่ใช่ แล้วรู้อะไรไหม ตอนนี้ฉันน่ะแทบจะเกลียดมันไปแล้วด้วยซ้ำ ตัวตนของฉันอาจจะไม่มีอยู่จริงก็ได้ และอาจเหมือนกับความรัก จริงๆมันอาจเป็นแค่ภาพลวงตาที่คุณสร้างมันขึ้นมาเอง แทนที่คุณจะเอาเวลามาสร้างตัวตนที่แท้จริง แล้วก็เรี่องนี้อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันก็แค่คนๆหนึ่ง ในสำหรับใครบางคนอาจจะไม่ใช่เรืาองเพ้อฝันก็ได้ สักวันคุณอาจจะได้พบมันสักครั้ง ถึงแต่มันอาจเป็นเวลาสั้นๆก็ตาม ฉันน่ะในสักวันหนึ่งฉันก็อยากได้รับมันมาสักครั้ง ถึงจะเป็นเรื่องเพ้อฝันก็ตาม แม้ในวันข้างหน้าฉันอาจจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ตาม แต่การที่ได้พบกับใครคนนั้น อาจจะเป็นสิ่งที่ฉันจดจำไปจนวันที่ฉันหายไปจากโลกนี้แล้วก็ตาม ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ทำให้ฉันเลิกเกลียดความรักหรอกนะ บางครั้งมันทั้งเสแสร้ง จอมปลอม ไร้ความจริงใจ บางครั้งการอยู่คนเดียวอาจจะดีกว่าก็ได้ การได้อยู่ในโลกแห่งความฝันอันแสนสุข ไร้ความขัดแย่ง การทะเลาะ และใช้ชีวิตในโลกนั้นตลอดการ ตอนเด็กๆฉันก็เคยคิดอย่างนั้นนะ คิดว่า ถ้าโตขึ้นจะหนีออกจากโลกที่แสนขัดแย้งนี้ หนีไปในป่าลึก ใช้ชีวิตกับพวกสัตว์ทั้งหลาย ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะเหมือนความฝันเลยล่ะ

อีกอย่างที่ฉันเกลียดก็คือ "ความเศร้า" มันเป็นสิ่งเดียวที่ฉุดรั้งฉันไว้ในอดีต การยึดติดกับอะไรสักอย่าง ในสักวันมันก็คงหายไป แต่ความจริงมันกลับไม่ใช่ มันจะฝังอยู่ในจิตใจตลอดมา จนบางครั้งฉันแทบเป็นบ้ากับเรื่องนี้ จนถึงตอนนี้ฉันอาจจะไม่ใช่คนที่มีจิตใจปกติมากเท่าไหร่ แต่มันแปลกนะ เหมือนการที่ฉันเป็นบ้า มันทำให้ความทรงจำแย่หายไปจนหมด จริงๆมันอาจจะเป็นตัวตนของฉันก็ได้ ตัวตนที่สร้างมาเพื่อความเข้มแข็ง และหลังจากนั้น ฉันก็แทบไม่ได้ร้องไห้อีกเลย มันอาจเป็นเพียงสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของฉัน ถึงจะเป็นอย่างนั้นตัวตนที่ฉันมักเป็นอยู่บ่อยๆก็คือ ความรักและความเศร้า มันอาจจะถึงขีดจำกัดของเครื่องยึดเหนี่ยว ฉันเริ่มกลับมาร้องไห้อีกครั้ง รู้สึกว่ามันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น จริงๆฉันรู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่ฉันสามารถกลับมาร้องไห้เหมือนคนปกติได้อีกครั้ง

ขอจบเรื่องเล่าเพียงเท่านี้ ลาก่อน

...- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -...

... จาก "คนแปลกหน้า"...