นางเอก "โฟม" – สาวต่างจังหวัดใสซื่อ แต่เก่งและมีเสน่ห์แบบธรรมชาติ

พระเอก "นที" – หนุ่มนักบาสสุดฮอตของมหา’ลัย มีแฟนคลับตามกรี๊ดทุกสนาม

คอนเซ็ปต์คร่าว ๆ: โลกของทั้งสองคนดูเหมือนจะอยู่คนละใบ… แต่โชคชะตากลับโยงให้มาเจอกัน พร้อมกับเรื่องราวบางอย่างที่อาจเปลี่ยนชีวิตพวกเขาไปตลอดกาล

\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_

🏀 ตอนที่ 1: “ครั้งแรกที่สบตา”

เสียงนกหวีดดังแหลมสูงสะท้อนอยู่ในโถงกีฬาขนาดใหญ่ เสียงเชียร์ดังกระหึ่มพร้อมกับป้ายผ้าสีสดใสเขียนชื่อเดียวกันแทบทุกป้าย—

"นที! สู้ ๆ!"

"พี่ทีหล่อมาก!"

ร่างสูงในเสื้อทีมเบอร์ 7 โดดขึ้นชู้ตลูกบาสด้วยท่วงท่าสมบูรณ์แบบ เสียงลูกบอลกระทบห่วง “พลั่ก!” แล้วผ่านลงไปอย่างงดงาม คนดูในอัฒจันทร์แทบระเบิดความดีใจออกมา

...มีเพียงคนเดียวที่ไม่ได้ส่งเสียงเชียร์ใด ๆ

โฟม ยืนกอดแฟ้มแน่นอยู่ตรงมุมประตูโรงยิม เธอเพิ่งย้ายมาเรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์ปี 1 วันนี้ตั้งใจจะมาติดต่อเรื่องกิจกรรมชมรม แต่กลับหลงทางจนมาถึงโรงยิมแห่งนี้

สายตาเธอเผลอมองร่างสูงในสนามโดยไม่รู้ตัว — เขาท่าทางมั่นใจ พลังงานล้นเหลือ และหล่อแบบที่เธอไม่ชิน

“เหม่ออะไรน่ะน้อง?”

เสียงนุ่ม ๆ ดังขึ้นข้างตัว ทำให้เธอสะดุ้งเบา ๆ ก่อนจะหันไปเจอผู้ชายอีกคนในชุดทีมสำรอง ยิ้มกวน ๆ

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ คือ...หนูหลงทาง” โฟมตอบเสียงเบา

“มอเราอะเหรอ หลงโรงยิมได้ไงเนี่ย”

เขาหัวเราะ แล้วหันไปมองในสนาม “หรือว่าหลง ‘นที’ กันแน่?”

โฟมขมวดคิ้วเล็กน้อย “นที?”

“ก็คนที่เพิ่งชู้ตสามแต้มลงไปเมื่อกี้น่ะ ดาวเด่นของทีมเลยนะ—แฟนคลับตรึม” เขากระซิบเสียงเบา “แต่ถ้าไม่อยากวุ่นวาย แนะนำให้เลี่ยงเขาไว้เลย”

โฟมพยักหน้าเบา ๆ... แต่กลับหันไปมองในสนามอีกครั้ง — สายตาของเธอไปหยุดที่ร่างสูงคนนั้นอีกหน

ในวินาทีนั้น เหมือนคนในสนามก็หันมามองเธอพอดี...

...สายตาของ นที จับจ้องมาที่เธออย่างไม่คาดคิด

หัวใจของโฟมเต้นแรงโดยไร้เหตุผล

เธอไม่รู้เลยว่า การหลงเข้ามาในโรงยิมวันนี้...

อาจเป็นจุดเริ่มต้นของบางอย่าง

ที่เปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล

_________________________1_________________________

ขอบคุณ​ทุกคนที่เข้ามาอ่านน้าา🙏🏻🏀

ตอนที่ 2: คนที่อยู่ในสายตา

หลังจากวันนั้น โฟมก็ยังคงไปนั่งพักที่เก้าอี้ข้างสนามบาสเป็นประจำ

เธอบอกกับตัวเองว่าเพราะตรงนั้นลมดี ร่มไม้เย็นสบาย เหมาะกับการนั่งพักระหว่างรอเวลาเรียนพิเศษ

แต่บางครั้ง…สายตาก็เผลอมองไปที่สนามบาสบ่อยกว่าที่ควร

"เธอจะไปที่สนามอีกแล้วเหรอ?"

เสียงของมุก เพื่อนสนิทดังขึ้นขณะทั้งคู่กำลังเดินออกจากตึกเรียน

"อื้อ ตรงนั้นนั่งสบายดีอะ" โฟมตอบเรียบๆ

"หรือว่าสนใจพี่นที?"

"หืม? ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย"

เธอหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้า “พี่เขาก็แค่ดูเท่ดีเฉยๆ คนอะไรเล่นบาสเก่งมาก ดูแล้วเพลิน”

"แต่หล่อมากเลยนะ! เรานี่ใจบางทุกทีที่เห็นเขาเหงื่อท่วมหน้าอะ"

มุกพูดแล้วทำหน้าฟินจนโฟมหลุดขำออกมา

“ใจเย็นๆ หน่อยเถอะมุก”

.

วันนี้สนามบาสเงียบผิดปกติ

ไม่มีทีมซ้อม ไม่มีเสียงกองเชียร์ มีแค่เสียงลมพัดและใบไม้ไหวเบาๆ

โฟมนั่งลงอย่างเคย เธอหยิบสมุดจดเลกเชอร์ออกมาเปิดอ่าน เงียบๆ

“นั่งดูสนามทุกวัน ไม่เบื่อเหรอ?”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เธอหันขวับ — แล้วก็ต้องประหลาดใจเล็กน้อย

“พี่นที?”

เขาพยักหน้าน้อยๆ สีหน้านิ่งสงบเช่นเคย

“เปล่าค่ะ โฟมไม่ได้ดูสนาม...แค่นั่งพัก”

เขานั่งลงข้างเธอ โดยไม่พูดอะไรต่อ

เงียบ...จนได้ยินเสียงพลิกหน้ากระดาษในสมุดของเธอ

“วันนี้พี่ไม่ได้ซ้อมเหรอคะ?”

“เจ็บแขนนิดหน่อย”

เขายกแขนให้ดู ผ้าพันแผลตรงข้อศอกดูแน่นหนา

โฟมเอียงคอมองแล้วก็พยักหน้า

“อ๋อ…พักก็ดีแล้วค่ะ เดี๋ยวแผลจะอักเสบ”

เขาหันมามองเธอเล็กน้อย เหมือนจะแปลกใจที่เธอไม่ประหม่าหรือหวั่นไหวแบบคนอื่น

“เธอชื่ออะไรนะ?”

“โฟมค่ะ ปีหนึ่ง ศิลปศาสตร์”

“อืม...ชื่อเพราะดี”

โฟมยิ้มบางๆ “ขอบคุณค่ะ พี่ชื่อ...นทีใช่มั้ยคะ?”

“อืม”

“เพื่อนโฟมพูดถึงพี่บ่อยเลยค่ะ บอกว่าหล่อ เย็นชา แล้วก็เล่นบาสเก่งมาก”

“แล้วเธอล่ะ คิดเหมือนเพื่อนไหม?”

คำถามนั้นทำให้โฟมเลิกคิ้วนิดๆ ก่อนจะยิ้มขำ

“เอ่อ...ก็อาจจะจริงทุกข้อนะคะ แต่โฟมก็ไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้น”

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“ดีแล้วล่ะ”

โฟมหันไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก

“ดีแล้ว?”

“คนที่ไม่สนใจ…คุยด้วยแล้วสบายใจกว่าเยอะ”

คำพูดนั้นทำให้เธอชะงักเล็กน้อย

แต่ก็ยังยิ้มเหมือนเดิม แม้จะยังไม่เข้าใจเขาทั้งหมด

“โฟมไม่ใช่คนที่ตัดสินคนจากภายนอกง่ายๆ หรอกค่ะ”

นทีมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ

“งั้นก็…ไว้เจอกันใหม่นะ โฟม”

เธอพยักหน้า “ค่ะ...พี่นที”

.

แล้ววันนั้น โฟมก็ยังคงนั่งที่เก้าอี้ข้างสนามเหมือนเดิม

ไม่ได้รู้สึกหัวใจเต้นแรง ไม่ได้ฝันหวาน

แต่ในความเงียบของบ่ายวันนั้น

เธอก็เริ่มมองเห็น “คนเย็นชา” คนนั้น...ในมุมที่แตกต่างออกไปทีละนิด

___________________________________________________

ขอบคุณ​ทุกคนที่เข้ามาอ่านน้าาา🙏🏻❤️‍🩹

ตอนที่ 3: คำพูดธรรมดา กับคนไม่ธรรมดา

วันถัดมา โฟมไม่ได้ตั้งใจจะไปที่สนามบาสเลยจริงๆ

เธอคิดว่า...แค่เปลี่ยนบรรยากาศไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดบ้างก็ดีเหมือนกัน

แต่จู่ๆ เสียงข้อความไลน์จากกลุ่มวิชาพื้นฐานก็ดังขึ้น

> 🧾 “น้องโฟมใช่มั้ยคะ? พี่เป็นรุ่นพี่ปี 3 วิชาพื้นฐานโลกยุคใหม่อ่ะจ้ะ พอดีอาจารย์ฝากชีทสรุปมาให้น้องที่เรียนคลาสบ่ายจ้า ฝากไว้ที่ชมรมบาสนะคะ :)”

โฟมพิมพ์ตอบกลับอย่างสุภาพ

> “ขอบคุณมากเลยนะคะ เดี๋ยวโฟมแวะไปรับค่ะ 🙏”

.

เมื่อเดินมาถึงหน้าอาคารชมรมกีฬา โฟมก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

จริงๆ เธอไม่ได้กลัวอะไรหรอก...แค่รู้สึกไม่คุ้นเท่าไหร่กับพวกชมรมบาสที่ดูคึกคักและเต็มไปด้วยพลัง

“ขอโทษนะคะ พี่ๆ คือ…โฟมมารับชีทจากรุ่นพี่อิงค์น่ะค่ะ”

"อ๋อ ใช่ๆ เค้าฝากไว้ในห้องเก็บอุปกรณ์น่ะจ้ะ เดี๋ยวพาไป" พี่ผู้หญิงคนหนึ่งยิ้มให้

ระหว่างที่เดินตามเข้าไป โฟมก็กวาดตามองรอบๆ ห้องชมรม

บรรยากาศคึกคัก เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย หัวเราะ และ...เสียงลูกบาสกระแทกพื้น

เธอไม่ได้ตั้งใจจะมองหานทีหรอก

แต่เขากลับอยู่ตรงนั้นพอดี

นั่งอยู่ริมหน้าต่าง หูเสียบหูฟังข้างหนึ่ง ข้างหน้าเปิดชีทอ่านไว้ ท่าทางนิ่งๆ ต่างจากบรรยากาศรอบตัว

เขาเงยหน้าขึ้นมองครู่หนึ่ง แล้วสบตากับเธออย่างบังเอิญ

โฟมชะงัก แต่ก็ยิ้มบางๆ เป็นการทักทาย

เขาไม่ได้ยิ้มตอบ...แต่กลับพยักหน้าเบาๆ เหมือนเคย

พอได้ชีทมาแล้ว โฟมก็เตรียมเดินกลับ

แต่เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นข้างหลังเธอ

“โฟม”

เธอหันขวับ — เขาเดินเข้ามาใกล้ พอจะเห็นแววตาเรียบนิ่งแต่ไม่เย็นชาแบบวันแรก

“คาบวิชานั้น...ข้อสอบจะออกตามชีทนั่นเลย อาจารย์ไม่ออกนอกเรื่องหรอก”

น้ำเสียงเขานิ่ง แต่ฟังดูเหมือน...เขาอยากช่วยเธอ

“เหรอคะ ขอบคุณนะคะพี่นที”

เธอยิ้ม ยื่นชีทขึ้นเล็กน้อย “งั้นโฟมจะอ่านให้จบคืนนี้เลยค่ะ จะได้ไม่พลาด”

“มีข้อไหนไม่เข้าใจ...ถามพี่ก็ได้นะ”

“จริงเหรอคะ?”

เขาพยักหน้าเบาๆ

“ขอบคุณค่ะ”

เธอยิ้มอีกครั้ง คราวนี้เป็นยิ้มที่เกิดจากความรู้สึกอบอุ่นเล็กๆ ที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัว

.

ขณะที่โฟมเดินจากไป เธอไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษนัก

แค่คิดว่า...พี่นทีเป็นคนที่ดูเข้าถึงยาก แต่ก็สุภาพดี

เหมือนแมวที่ดูขู่ฟ่อ แต่จริงๆ ก็แอบมานั่งข้างเงียบๆ

แค่คนธรรมดา…ที่เธออาจจะยังไม่เข้าใจ

.

แต่เธอไม่รู้เลยว่า...เธอกำลังกลายเป็น “ความไม่ธรรมดา” สำหรับเขา

ในวันที่รอบตัวเขามีแต่คนที่มองผ่านเปลือกนอก

แต่กลับมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง...ที่นั่งคุยด้วยโดยไม่ต้องพยายามจะชอบหรือไม่ชอบเขาเลย

____________________________________________________

ขอบคุณ​ที่เข้ามาอ่านกันน้าา🙏🏻💓