มหานครชงฉิ่ง – เมืองแห่งภูเขาและสายหมอก

ยามค่ำคืน แสงไฟระยิบระยับจากตึกสูงระฟ้าทอดยาวสู่แม่น้ำเจียหลิงที่คดเคี้ยวเสมือนเส้นเลือดใหญ่ของเมือง ทว่าความงามนั้นหาได้เยียวยาความมืดในหัวใจของคนบางคนไม่

บนยอดตึกของโรงแรมหรูใจกลางเมือง

หลี่เหวินซิน ยืนเงียบอยู่หน้ากระจกสูงบานใหญ่ ดวงตาคมกริบใต้ขนตายาวทอดมองออกไปยังเมืองเบื้องล่าง ไร้อารมณ์ ไร้คำพูด เขายืนนิ่ง…เหมือนรูปปั้นหินเย็นชา

ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงสง่ากับใบหน้าครึ่งจีน-ญี่ปุ่น ดูมีเสน่ห์ในแบบที่เยือกเย็นจนไม่น่าเข้าใกล้ ผิวเขาขาวซีดเล็กน้อย สวมสูทดำไร้รอยยับ ชวนให้คนมองรู้สึกเกร็งแม้จะเพียงเหลือบตาไปมอง

เขาไม่ใช่แค่ผู้ชายหน้าตาดีที่ประสบความสำเร็จ

แต่เขาคือ “หลี่เหวินซิน” – เจ้าพ่อธุรกิจสีเทาที่แม้แต่ตำรวจยังไม่กล้าเอ่ยชื่อ

และมีเพียงคนเดียวในโลกนี้ที่เขาแสดงด้านอ่อนโยนให้เห็น…

หลี่เสวี่ยเหยา – น้องสาวคนเดียวของเขา

เหวินซินยกโทรศัพท์ขึ้นกดเบอร์

แต่เสียงปลายสายกลับเงียบงันเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

> “เสวี่ยเหยา…อยู่ไหน ทำไมไม่รับพี่…”

น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นแฝงไว้ด้วยความกระวนกระวายและเศร้าลึก แม้จะเพียงเสี้ยววินาที แต่นั่นคือครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขา ‘กลัว’

และความกลัวของเขา…กลายเป็นจริง

---

ค่ำคืนเดียวกันนั้น

ลึกเข้าไปในเขตหอพักมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวิ่งหน้าตื่นมายังอาคารหลังหนึ่งหลังจากได้รับแจ้งจากเพื่อนร่วมห้องของนักศึกษาหญิงที่หายตัวไปหนึ่งวัน

ประตูห้องถูกงัดเข้าไป ภายในห้องแสงไฟมืดสนิท อากาศเย็นเยียบ และกลิ่นบางอย่างที่ทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจอบอวลไปทั่วห้อง

> “เธออยู่ไหน…หนูอยู่ไหน…”

เสียงสะอื้นดังมาจากใต้เตียง

ในตอนที่เจ้าหน้าที่ก้มลงไปดู…

เขาเห็นเด็กสาวคนหนึ่งนอนขดตัว สวมชุดนอนเปื้อนเลือด เสื้อผ้าฉีกขาด ผมเผ้ารุงรัง ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่รู้สึกตัว และ…เลือดสีแดงที่ไหลจากข้อมือข้างหนึ่งลงสู่พื้น

---

โรงพยาบาลกลางเมืองชงฉิ่ง

หลี่เหวินซินแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง เมื่อเห็นร่างเล็กบนเตียงนั้นคือเสวี่ยเหยา

เธอไม่ตอบสนองใดๆ ไม่ลืมตา ไม่พูด ไม่แม้แต่จะขยับนิ้ว

หมอบอกว่าเธออยู่ในภาวะ "โคม่า" เพราะเสียเลือดมาก ร่างกายอ่อนแอ และจิตใจบอบช้ำอย่างหนัก

สิ่งที่หนักกว่านั้นคือ...

> “เธอท้องได้สี่สัปดาห์แล้วค่ะ”

คำพูดของแพทย์สาวแทงทะลุหัวใจของเหวินซิน

> "ไม่จริง..."

เขาหันไปมองน้องสาวที่เขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่วันที่พ่อแม่ถูกฆ่าตายด้วยเหตุการณ์ในอดีต

เขาเคยปกป้องเธอจากโลกใบนี้ทุกทาง เขาสร้างรั้ว สร้างเกราะรอบตัวเธอ

แต่สุดท้าย…เขาก็ปกป้องเธอไว้ไม่ได้

> และตอนนี้...เธอกำลังท้องลูกของคนที่ข่มขืนเธอ

เขาออกคำสั่งให้ตรวจกล้องวงจรปิดของหอพักทั้งหมด

เขาส่งลูกน้องไปสอบถามเพื่อนร่วมห้อง

เขาสืบจนได้ชื่อ…ของมัน

ลู่เหวินหาว – นักศึกษาปีสี่ คณะเดียวกับเสวี่ยเหยา

ชายหนุ่มหน้าตาดี ท่าทางเรียบร้อย

และเป็น "น้องชายแท้ๆ" ของลู่ซิ่นอวี่ – หญิงสาวที่เขาเคยเจอในงานเลี้ยงเมื่อสามปีก่อน

ผู้หญิงที่เขาจำได้ดีในแววตาดื้อรั้น และการไม่ยอมก้มหัวให้ใคร

---

วันต่อมา – คฤหาสน์ตระกูลลู่

เสียงโทรศัพท์จากโรงพยาบาลดังขึ้นในตอนที่ลู่ซิ่นอวี่กำลังทำกับข้าว

> “คุณลู่ใช่ไหมคะ? น้องชายของคุณ…ถูกแจ้งข้อหาข่มขืนค่ะ”

จานในมือเธอหลุดลงพื้นแตกละเอียด

มือทั้งสองข้างสั่น

หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก

> “คุณว่าอะไรนะคะ…”

เธอรีบไปโรงพักทันที และพบว่าเหวินหาวนั่งอยู่ในห้องสอบสวน พร้อมเจ้าหน้าที่สามนายล้อมรอบ

และในนั้น…ยังมีชายคนหนึ่งยืนมองทุกอย่างอย่างนิ่งงัน

หลี่เหวินซิน

ลู่ซิ่นอวี่เดินเข้าไปตรงหน้าพี่ชายของเหยื่ออย่างไร้คำพูด

“ขอคุยด้วยหน่อย”

“ไม่มีอะไรต้องคุย” เขาตอบสั้น

“ฉันไม่รู้ว่าเขาทำเรื่องแบบนั้น...ฉันขอโทษแทนเขา”

“คำขอโทษของคุณไม่ได้มีค่าสำหรับน้องสาวผม”

เธอเงียบ

เขาเองก็ไม่พูดอะไรอีก

เธออยากจะตบหน้าคนตรงหน้า

แต่อีกด้านหนึ่ง…เธอกลับเข้าใจเขาทุกคำ

ถ้าเสวี่ยเหยาเป็นน้องสาวของเธอ

เธอก็คงฆ่าเหวินหาวไปแล้ว

---

ลู่ซิ่นอวี่กลับมาที่บ้านด้วยใจสั่นไหว

เธอเปิดประตูห้องน้องชาย ถามเขาด้วยเสียงที่ไม่เคยดังเท่านี้มาก่อน

> “เหวินหาว! พี่ถามจริงๆ…แกทำเรื่องนั้นใช่ไหม?”

น้องชายเธอเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น

> “มันก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง พี่จะซีเรียสอะไรนักหนา”

เธอตบเขา

แรง

จนเขาหน้าหัน

> “แกมันสัตว์!”

เธอร้องไห้ทั้งคืน จนไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปเมื่อไร

---

ขณะเดียวกัน หลี่เหวินซินนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงน้องสาว

เสวี่ยเหยายังไม่รู้สึกตัว

เขากุมมือเธอไว้แน่น น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกจากตา

แต่เพียงแค่หยดเดียว…แล้วกลับกลายเป็นน้ำแข็งอีกครั้ง

> “พี่จะทำให้มันเจ็บมากกว่าที่เธอเจ็บ…เสวี่ยเหยา”

“และถ้าพี่ต้องทำลายคนทั้งตระกูลลู่…พี่ก็จะทำ”

---

สองสัปดาห์หลังเหตุการณ์ร้ายแรง

ฤดูหนาวย่างเข้ามาเร็วกว่าทุกปี ลมเหนือพัดแรงจนต้นไผ่ริมรั้วบ้านสั่นไหวอย่างเศร้าสร้อย ไม่ต่างจากใจของคนที่อยู่ภายใน

ลู่ซิ่นอวี่นั่งอยู่หน้าบ้าน ตากลมเย็นแต่สายตาเลื่อนลอย หญิงสาวยังสวมเสื้อโค้ตเก่า ผมเธอรวบลวกๆ แบบที่ปกติจะไม่มีวันปล่อยให้ตัวเองดูโทรมเช่นนี้

ตั้งแต่วันนั้น… วันที่น้องชายเธอถูกจับ

โลกของเธอก็เปลี่ยนไปทั้งหมด

แม่ของเธอป่วยหนักถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลทันทีที่รู้เรื่อง

เพื่อนฝูงที่เคยร่วมงาน เริ่มตีตัวออกห่าง

ชื่อเสียงตระกูล “ลู่” กลายเป็นคำต้องห้ามในสังคม

แต่สิ่งที่เจ็บกว่านั้นคือ…สายตาของหลี่เหวินซิน

มันไม่ใช่ความเกลียดธรรมดา

แต่มันคือความเย็นชา

เย็นจนเธอรู้สึกเหมือนยืนเปลือยกลางหิมะ

เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร

แต่เธอรู้ดีว่า…เขาจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้จบลงแค่นี้

---

ขณะเดียวกัน – บนยอดอาคารสำนักงานใหญ่ของ “หลี่กรุ๊ป”

เหวินซินยืนมองภาพจากหน้าจอมอนิเตอร์เบื้องหน้า ภาพที่บันทึกการเคลื่อนไหวของลู่ซิ่นอวี่ทุกวันตลอดสองสัปดาห์

ตั้งแต่บ้าน

ที่ทำงาน

จนถึงโรงพยาบาลที่แม่เธอรักษาตัว

เขาไม่เคลื่อนไหวใดๆ ไม่พูด ไม่เปิดเผย

แต่เบื้องหลัง...เขากำลังร้อยเชือกแห่งการแก้แค้นอย่างเงียบงัน

> “ให้เริ่มจากบริษัทเล็กๆ ที่เธอถือหุ้นไว้”

“จัดการตัดเครดิต ไถ่หนี้กลับมาให้หมด”

ชายในชุดสูทดำพยักหน้าและเดินจากไป

เหวินซินเหลือบมองแฟ้มเอกสารอีกฉบับบนโต๊ะ

มันคือประวัติทั้งหมดของ “ลู่ซิ่นอวี่”

เธอไม่ได้เป็นเพียงพี่สาวของผู้กระทำผิด

แต่ยังเป็นหัวหน้าฝ่ายวางแผนในบริษัทออกแบบชื่อดัง

หญิงสาวที่เคยดื้อรั้น ปากกล้า และไม่ยอมคนง่าย

และวันนี้…เธอจะได้รู้ว่าโลกที่เธอยืนอยู่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป

---

บ่ายวันถัดมา – บริษัทออกแบบในเครือเฟิงเหยา

ซิ่นอวี่เดินเข้าออฟฟิศตามปกติ แต่พบว่าบัตรเข้าอาคารของเธอถูกระงับ

แผนกบัญชีแจ้งว่ามีคำสั่ง “อายัดบัญชีพนักงานระดับผู้บริหาร” ชั่วคราว เนื่องจากการตรวจสอบบางอย่าง

> “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไม…”

> “มีคนฟ้องว่าคุณเกี่ยวข้องกับการฟอกเงินผ่านโปรเจกต์ในปีที่แล้วค่ะ”

เธอยืนนิ่ง ใบหน้าซีดเผือด

> “ฟอกเงินงั้นเหรอ…ไม่จริง…”

เธอหอบเอกสารไปที่กรมบัญชีและพยายามพิสูจน์ตัวเอง

แต่ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร พวกเขากลับมองเธอเหมือนเป็นคนผิดโดยสมบูรณ์

ไม่มีหลักฐาน ไม่มีแม้แต่โอกาสให้แก้ตัว

ซิ่นอวี่เดินออกจากอาคารบริษัทด้วยความรู้สึกเหมือนโลกถล่ม

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในกระเป๋า

เบอร์ที่เธอไม่รู้จัก

> “ถ้าอยากรู้ว่าใครทำให้คุณตกนรกได้ง่ายดายขนาดนี้…ไปที่ร้านน้ำชาตงเฉิงตอนสามทุ่ม”

เสียงผู้ชายปลายสายเรียบ เย็น และสั้น

เธอรู้ทันทีว่าเป็นใคร

---

สามทุ่ม – ร้านน้ำชาตงเฉิง

ร้านเงียบไร้ผู้คน

หลี่เหวินซินนั่งอยู่ในมุมหนึ่ง โต๊ะข้างหน้ามีเพียงชาอู่หลงร้อนหนึ่งกานิ่งสนิท

เขาไม่แม้แต่จะมองเธอ เมื่อเธอเดินเข้ามา

“คุณเป็นคนทำใช่ไหม?”

เสียงของซิ่นอวี่สั่น แต่เธอไม่ยอมหลบสายตา

เหวินซินยกถ้วยชา แตะริมฝีปาก

> “ฉันทำอะไร?”

“คุณทำให้ฉันถูกกล่าวหาว่าฟอกเงิน คุณทำลายชื่อฉัน!”

เธอกำมือแน่น เสียงสั่นไปหมด

> “ฉันแค่…เริ่ม ‘สะสางบัญชี’ ระหว่างเรา”

ดวงตาของเขาคมกริบขึ้นมาครู่หนึ่ง

สายตานั้นไม่ใช่ของนักธุรกิจ

แต่มันคือดวงตาของ ‘นักล่า’

> “เธอรู้ไหม…เสวี่ยเหยาเกลียดเลือดที่อยู่ในตัวเธอ…”

“เธอพยายามกรีดข้อมือออกเพื่อจะไม่ต้อง ‘เป็นแม่ของลูกมัน’…”

ซิ่นอวี่กลืนน้ำลาย เสียงคำว่า "ลูก" แทงเข้าอกเธอเหมือนมีด

> “ฉันก็เกลียดเลือดในตัวเหวินหาวเหมือนกัน…ฉันไม่เคยรู้ว่าเขาทำอะไรแบบนั้น…”

> “เธอเป็นพี่สาว”

“แต่เธอเลือกเงียบเมื่อเขาพูดว่า ‘ก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง’”

เธอเงียบ

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงจากขอบตา

> “ฉันไม่รู้ว่าจะต้องชดใช้ยังไง…แต่การทำลายชีวิตฉัน มันจะทำให้เสวี่ยเหยาฟื้นขึ้นมาหรือ?”

เหวินซินยิ้มเย็น

> “ไม่…แต่มันทำให้ฉัน ‘รู้สึกดีขึ้น’”

เขายืนขึ้นช้าๆ

สายตาจ้องเธอแน่นิ่ง

> “นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น ลู่ซิ่นอวี่…ฉันจะทำให้เธอเจ็บเท่าที่เสวี่ยเหยาเจ็บ และมากกว่านั้น”

เขาเดินจากไป ปล่อยให้เธอนั่งอยู่ลำพังในร้านชาเงียบงัน

หัวใจเธอ…แตกเป็นเสี่ยงๆ

---

คืนนั้น

เธอกลับมาที่บ้าน พบแม่ยังนอนหลับสนิทในโรงพยาบาล

เธอเดินเข้าไปในห้องน้องชาย เปิดไฟ สะบัดรูปพวกเขาตอนเด็กลงพื้น

เธอเคยปกป้องเขาทุกอย่าง

แต่เขากลับทำลายทั้งเธอ แม่ และตัวเอง

> “เหวินหาว…แกเป็นปีศาจจริงๆ…”

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์หนึ่ง

และหลังจากลังเลเพียงไม่กี่วินาที เธอก็เอ่ยว่า

> “ฉันจะยอมพูดทุกอย่างในศาล…เอาเขาเข้าคุกให้ถึงที่สุด”

---

ด้านหลี่เหวินซิน

คืนนั้นเขากลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง

เสวี่ยเหยายังคงนิ่งสนิทเหมือนหลับไม่ตื่น

เขานั่งลงข้างเธอ เอามือวางบนหน้าท้องน้อยๆ ที่เริ่มนูนเล็กน้อยจากการตั้งครรภ์

> “ลูกของเธอยังมีชีวิตอยู่ เสวี่ยเหยา…”

เสียงของเขาเบาเหมือนกระซิบ

> “พี่สัญญา…จะไม่ให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายเขาได้อีก…”

---

ราตรีในมหานครชงฉิ่งยังคงดำดิ่งในความมืด

ไฟถนนส่องแสงจางๆ กระทบใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังเดินผ่านซอยแคบๆ ด้วยฝีเท้าช้าๆ แต่มั่นคง

ลู่ซิ่นอวี่…แม้หัวใจจะบอบช้ำ เธอก็ยังไม่ยอมแพ้

เสียงโทรศัพท์ในมือเธอสั่นเบาๆ

เป็นข้อความจากหมายศาลให้เธอเข้าร่วมฟังการสอบสวนคดีน้องชายในวันพรุ่งนี้

“ไม่ว่าอย่างไร…ฉันต้องทำให้มันจบ”

เธอกระซิบกับตัวเอง ยกมือขึ้นลูบหน้าท้องที่เริ่มป่องเล็กน้อยอย่างปิดปัญหาในใจ

---

วันต่อมาในห้องพิจารณาคดี

บรรยากาศอึมครึมจนแทบจะกลั้นหายใจได้

ลู่ซิ่นอวี่ยืนอยู่ข้างหลังนักกฎหมายของตน

ร่างเธอสั่นเทาเล็กน้อย แต่สายตายังคงเจิดจ้าเหมือนเพชรที่ยังไม่แตกสลาย

ฝั่งตรงข้ามในห้องนั้น คือหลี่เหวินซิน

ผู้ชายที่ทุกคนรู้จักในนามเจ้าพ่อธุรกิจเย็นชา

แต่วันนี้…เขาไม่ได้มาในฐานะนักธุรกิจ

เขามาในฐานะผู้ปกป้องน้องสาวที่ถูกทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด

เสียงทนายของเหวินซินดังขึ้น:

“เราขอแสดงหลักฐานใหม่ที่พบว่า ผู้ต้องหาได้วางแผนปกปิดความผิด และทำลายหลักฐานสำคัญ”

ใบหน้าของลู่เหวินหาวซีดเผือด ไม่กล้าสบตาผู้เป็นพี่สาวที่ยืนอยู่ในแถวนั้น

ซิ่นอวี่ถอนหายใจแรง

เธอรู้ว่าน้องชายกำลังจะจบสิ้นลง

---

หลังจบการพิจารณาคดี

ลู่ซิ่นอวี่ยืนอยู่ริมระเบียงสำนักงานกฎหมาย

มองดูผู้คนที่เร่งรีบเดินผ่านไปมา

จู่ๆ มือเย็นเยียบก็จับแขนเธอไว้

เสียงทุ้มต่ำกล่าวว่า

“จะยอมให้ฉันช่วยไหม?”

เธอหันไปพบกับหลี่เหวินซิน

ผู้ชายที่เธอทั้งเกลียดและกลัวที่สุดในตอนนี้

“ช่วย?”

ซิ่นอวี่ขมวดคิ้ว “ช่วยยังไง?”

เขาหยิบเอกสารบางอย่างออกจากกระเป๋า

“นี่คือเงื่อนไขของฉัน”

เธอเปิดดู

เป็นข้อตกลง…ที่ต้องแลกกับการยอมรับบทบาทในชีวิตเขา เพื่อแลกกับความช่วยเหลือในการดำเนินคดีน้องชาย

“ถ้าฉันทำ…น้องชายฉันจะรอดจริงไหม?”

น้ำเสียงของเธอแทบจะหรี่ลง

“ถ้าเธอทำตามข้อตกลง ฉันจะทำให้ทุกอย่างที่เหลือจบ”

---

เวลาผ่านไป

ซิ่นอวี่ตกลงยอมรับข้อเสนออย่างเจ็บปวด

เธอเริ่มอยู่ในกรอบของหลี่เหวินซิน

เหมือนนกที่บินไม่ได้ ต้องขังตัวเองไว้ในกรงทองที่สวยงามแต่ร้อนรุ่ม

ในอีกด้านหนึ่ง

เหวินซินเริ่มแทรกซึมเข้าไปในชีวิตของเธออย่างช้าๆ

วันหนึ่ง เขาโทรศัพท์หาเธอ

“คืนนี้พบกันที่ร้านกาแฟเก่าตรงถนนหลวงเก่า”

---

คืนที่ร้านกาแฟ

ซิ่นอวี่นั่งรอด้วยใจที่สับสน

เหวินซินเดินเข้ามา

ไม่มีคำพูดใดๆ

แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง

“ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่ทำร้ายตัวเองก่อน”

เขาพูดด้วยเสียงแหบต่ำ

“แค่ไม่อยากให้เธอเจ็บอีก”

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า

“ถ้าเธอยอมให้ฉัน…ฉันจะช่วยเธอให้รอดจากความมืดนี้”

ซิ่นอวี่ยิ้มขมขื่น

“ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว”

---

หลังจากนั้น

ซิ่นอวี่พบว่าโลกของเธอถูกบีบให้แคบลงเรื่อยๆ

ทั้งความหวังและความทรงจำดีๆ ถูกความแค้นและความเจ็บปวดกลืนกิน

เธอเริ่มรับรู้ความจริงที่เจ็บปวดมากขึ้น

ว่าเหวินซินไม่ใช่แค่ศัตรู…แต่ยังเป็นผู้คุ้มครองในทางของเขา

แต่ในใจลึกๆ

เธอก็ยังเกลียดเขา

และเกลียดตัวเองที่ต้องพึ่งพาเขา

---

คืนหนึ่ง

ซิ่นอวี่นั่งอยู่ในห้องมืด

เธอหยิบรูปถ่ายเก่าที่มีน้องชายและตัวเอง

น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ฉันอยากให้มันจบ…แต่จบแบบนี้ มันไม่มีใครชนะเลย”

---

ด้านโรงพยาบาล

เสวี่ยเหยายังคงอยู่ในภาวะโคม่า

แต่บางครั้งก็มีรอยยิ้มเบาๆ ผ่านใบหน้าเหมือนฝันดี

หลี่เหวินซินนั่งอยู่ข้างเตียง

เขากุมมือเธอ

“เสวี่ยเหยา…พี่จะอยู่ตรงนี้…ไม่ไปไหน”

---